ตอนที่ 19 คุณหนูสาวเริ่มแผนการ
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ?”
ชายหนุ่มร่างสูงทราเวียร์ถามเสียงเบา
ส่วนทางด้านคุณหนูสาวก็ไม่ได้ทำอะไรมากความ เพียงตรวจเช็ครายละเอียดขั้นสุดท้าย ก่อนจะปล่อยผ่านปล่อยให้ชายหนุ่มได้กลับไปทำอะไรตามใจต้องการ เมื่อตรวจสอบเสร็จสิ้นเรียบร้อย
เห็นว่าไม่มีปัญหาหล่อนเลยบอกกล่าวให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“เรียบร้อยค่ะ”
“…”
“ว่าแต่”
“แน่นเกินไปรึเปล่าคะ?”
“ไม่ครับ กำลังพอดี”
ทราเวียร์ลองขยับเนื้อตัว
เริ่มจากยืดแขนไปมาไม่ว่าจะทั้งซ้ายหรือว่าด้านขวา ก่อนขยับย้ายไปตามทุกสัดส่วนบนร่างกาย ขยับเคลื่อนไหวจนแน่ใจแล้วว่านี่แหละคือความพอเหมาะพอดีที่ต้องการ
แน่นอนว่าทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวตลอด
“…”
คุณหนูสาวเมญ่ามองด้วยแววตาราบเรียบ
เป็นแววตาราบเรียบไม่เปิดเผยท่วงท่าท่าทีให้เห็นเลยแม้แต่น้อย หล่อนก้มมองโทรศัพท์ของตัวเองมองข้อความที่หล่อนพึ่งจะส่งไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ซึ่งเป็นข้อความลึกลับที่ไม่อาจปล่อยผ่าน
ปล่อยให้ใครคนอื่นพานพบเห็นได้โดยเฉพาะกับทราเวียร์
…
[ ฉันอยากได้ข้อมูลพวกมันอย่างละเอียด ]
[ ไปหามาให้หมด ไม่ว่าจะเกี่ยวกับอะไรก็ตาม ]
[ ขอแค่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับพวกมัน ]
…
คุณหนูสาวเลื่อนปิดหน้าจอ
แม้สุ้มเสียงที่กล่าวพูดคุยกับชายหนุ่มร่างสูงจะเบาสบายชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม หากแต่ภายในจิตใจกับเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์เดือดดาลด้านลบต้องการระบายขั้นสุด
ประกายขุ่นมัวผุดเข้ามาแทรกแซงก่อนจะหายไปในเสี้ยววิ
…‘คุณอาจจะทนได้’
…‘อาจจะยอมให้ถูกรังแกได้’
…‘ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าด้วยเหตุผลอะไร’
…‘คุณถึงได้ยอมมากมายขนาดนั้น’
…‘แต่ไม่ใช่สำหรับดิฉัน’
…‘ไม่ใช่สำหรับดิฉันแน่นอน’
“…”
ขอเพียงมีข้อมูลขั้นพื้นฐานสำหรับลงมือ
แผนการขั้นต่อไปก็จะตามมา คุณหนูสาวเพียงเปิดเผยรอยยิ้มเฉยเมยช่วงจังหวะเวลานี้ทำได้แค่หวังพึ่งพาบุคลากรยอดเยี่ยมอย่างเมดสาวฮเยรินแล้ว ที่เหลือก็แค่รอคอยอย่างเดียวเท่านั้น
แต่ว่านะ เหมือนตอนนี้มันจะยังติดปัญหาหนึ่งอยู่ทั้งยังเป็นปัญหาเร่งด่วนด้วย
คุณหนูยิ้มแห้งพอเห็นทราเวียร์นิ่งเงียบไม่มีตอบสนอง
…‘คงไม่ใช่ว่าจะไล่ดิฉันกลับบ้านใช่ไหม?’
“…”
“คงไม่หรอกมั้ง?”
“…”
—
สายตาทราเวียร์หรี่ตามอง
หรี่ตามองหญิงสาวด้านตรงข้ามด้วยความสงสัยใคร่รู้ขั้นสุด ว่าทำไมหล่อนถึงยังนั่งแน่นิ่งไม่มีขยับไปไหน ทำไมถึงยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องของตัวเองไป ทำไมถึงยังนั่งทำสบายอารมณ์
ด้วยความสงสัยบวกกับเจือปนไปด้วยความรำคาญ
เขาเลยเปิดปากถามไปด้วยเสียงราบเรียบ
“มีคำถามอยากจะถามครับ?”
“…”
“เชิญเลยค่ะ”
“ถ้าเป็นคำถามที่ดิฉันตอบได้”
“ดิฉันจะตอบให้”
“…”
“งั้น”
“ทำไมถึงยังอยู่ต่อ”
“ทำไมถึงยังไม่ยอมกลับไป?”
“…”
“อยากจะกลับบ้านไหมครับ?”
คุณหนูสาวกะพริบตามองมองด้วยความสนใจ
ถึงแม้ว่าหล่อนจะคาดการณ์คาดเดาเอาไว้แล้ว แต่พอโดนถามเข้าจริง แถมยังเปิดปากถามตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อมไปไหน มันก็ทำให้หล่อนรู้สึกหวาดหวั่นหวั่นไหวอยู่เหมือนกัน
หล่อนวางแก้วน้ำชาในมือลงก่อนจะยิ้มโต้ตอบ
“เป็นคำถามที่ตรงดีนะคะ”
“…”
“ตรงจนทำให้ดิฉันรู้สึกผิดเลยที่ยังอยู่ต่อ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ”
“อีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”
“…”
“ขอดื่มให้หมดแก้วนี้ก่อนได้ไหมคะ?”
“…”
“แก้วเดียวนะ”
ทราเวียร์เลิกคิ้วรู้สึกไม่ชอบมาพากล
ยิ่งนานเข้าทุกสิ่งอย่างยิ่งปรากฏให้เห็นชัดเจน อย่างเช่นว่าตอนนี้ช่วงจังหวะเวลานี้สมควรเป็นเวลาเข้าเรียน สมควรอยู่โรงเรียน ทำไมหล่อนถึงยังไม่ยอมไป ทำไมถึงยังอยู่ที่ห้องเขา
เพียงแค่คาดเดาความเป็นไปได้แผ่นหลังของเขาก็เหยียดตรงแล้ว
ริมฝีปากขบแน่นก่อนเขาจะเปิดปากถาม
“อีกอย่าง”
“…”
“ว่าจะถามตั้งนานแล้ว”
“วันนี้ไม่ใช่วันหยุดสักหน่อย”
“ทำไมถึงไม่ไปโรงเรียน?”
“มาอยู่ห้องของผมทำไม?”
“…”
“อือ~”
“…”
“หยุดค่ะ”
คุณหนูสาวยิ้มตอบกลับ
ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเบาบางสบายอารมณ์เสมือนเรื่องราวที่ตอบ เป็นอะไรที่ง่ายดายไม่มีอะไรซับซ้อนซ่อนเงื่อน แน่นอนว่าสำหรับหล่อนอาจเป็นเพียงเรื่องง่ายดายแต่ไม่ใช่สำหรับเขา
ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์เลยแม้แต่น้อย ลางสังหรณ์ยอดเยี่ยมที่เคยช่วยชีวิตของเขามาตลอดพลันทำงานเต็มที่เต็มเปี่ยมประสิทธิภาพ กลิ่นไม่ชอบมาพากลยิ่งเพิ่มพูนหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
ทราเวียร์เริ่มดำเนินการไล่ถามหาความเป็นจริงต่อเนื่องทันที
“ทำไมหยุด?”
“หยุดอะไร?”
“หยุดกี่วัน?”
“…”
“รอแปปนะคะ”
“…”
“ขอดิฉันดูก่อน”
คุณหนูสาวกะพริบตาน่ารัก
ก่อนจะก้มมองโทรศัพท์ของตัวเอง ก้มมองเหมือนต้องการจะอ่านข้อความบางสิ่งอย่าง หลังจากจดจ้องมองนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายวินาที ในที่สุดหล่อนก็เงยหน้าละจากโทรศัพท์
เงยหน้ามองมาที่เขาพร้อมกับยิ้มหวานช่ำตอบกล่าวไม่มีติดขัด
“…”
“ประมาณ 2 อาทิตย์ค่ะ”
“…”
“เรื่องสิ!”
คำพูดของหล่อนทำเอาบ้านหมุนไปเลย
เรียกได้ว่าตลอดเนื้อตัวชายหนุ่มร่างสูงตอนนี้พลันสั่นสะท้านไปหมด ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนและชี้หน้าไปที่คุณหนูสาวพร้อมระบายความในใจทั้งหมดออกมาไม่มีหยุดหย่อน
ระบายออกมาโดยไม่มีกักเก็บท่วงท่าใจเย็นนิ่งสงบตามเดิม
“หยุดบ้าบอะไรตั้ง 2 อาทิตย์!”
“…”
“ก็ป่วยนิค่ะ”
“ช่วยไม่ได้สักหน่อย”
“อะ ถ้าอยากได้ใบรับรองแพทย์ประกอบ”
“ดิฉันให้ดูได้นะคะ”
“…”
“เพื่อคุณไม่เชื่อ”
คุณหนูเมญ่าไม่ได้นำพาความโกรธเกรี้ยวอีกฝ่าย
หล่อนเพียงยิ้มหัวเราะสนุกสนานกับท่าทีความเดือดดาลที่ชายหนุ่มร่างสูงแสดงออกม เหมือนกับเด็กน้อยคนนึ่งที่พึ่งมีความสุขสรรค์ขั้นสุด หลังจากแหย่สัตว์เลี้ยงแสนรักให้วิ่งไล่ตาม
ถึงแม้ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าจะแตกต่างจากสัตว์เลี้ยงน่ารักน่าเอ็นดู แต่ความรู้สึกที่ได้รับกลับมามันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากนัก ไม่สิต้องบอกรู้สึกดียิ่งยวดจนเทียบไม่ติดเลยก็ว่าได้
แววตาหล่อนหรี่มองไม่อาจปกปิดความสนุกสนาน
“…”
“ต่อจากนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ~”
“…”
หล่อนเค้าคางมอง
รอยยิ้มที่ตราตึงสามารถทำให้ใครสักคนตกหลุมรักไม่รู้ลืมได้เลย แต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์ เนื้อตัวของเขาสั่นสะท้านเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขั้นสุด ทราเวียร์ทุบโต๊ะด้วยมือทั้งสองข้าง
และยื่นหน้าเข้าไปใกล้หล่อนพร้อมตะโกนบอกสุดเสียง
“…”
“ออกไป!”
“…”
