ตอนที่ 20 คุณหนูสาวโดนด่า
ปลายปากกาขีดเขียนตัวบรรจงสวยสดงดงาม
คุณหนูสาวแสนสวยยังคงนั่งทำการบ้านไปเรื่อย ๆ ไม่มีหยุดหย่อน ไม่มีสนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น แต่แล้วหัวคิ้วทั้งสองของหล่อนก็พลันกระตุกเลิกคิ้วขึ้นสูง เลิกคิ้วด้วยรำคาญหัวจิตหัวใจขั้นสุด
เมื่อได้ยินเสียงพลิกหน้ากระดาษไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า
…‘จะพลิกอะไรนักหนาเนี่ย?’
คุณหนูเมญ่ากระแทกปลายปากกาใส่สมุด
มือที่เคยขยับมาตลอดขีดเขียนทำการบ้านมาตลอดเลือกหยุดนิ่งไม่มีขยับไปไหน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพลิกกระดาษที่กลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้หล่อนไม่คิดทนอีกแล้ว หล่อนเงยหน้ามองอีกฝ่ายทันที
เงยหน้ามองทราเวียร์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
เจือปนด้วยอารมณ์รำคาญอยากระบาย
“…”
“คือว่านะคะ”
“…”
“เท่าที่ดิฉันจำได้”
“คุณหมอใบเฟิร์นน่าจะส่งการบ้านมาให้เรียบร้อยแล้ว”
“ทำไมถึงไม่ยอมเอามาทำคะ?”
“เอามาทำด้วยกันสิ”
“จะได้ช่วยกันทำ”
“…”
“จำเป็นด้วยเหรอ?”
ทราเวียร์กล่าวโดยไม่คิดเงยหน้า
ถามว่าทำไมหล่อนต้องหยิบยกเรื่องราวการบ้านมาเป็นประเด็น ก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน หลังจากที่หล่อนทำความสะอาดบาดแผลให้เสร็จสิ้นเรียบร้อย หล่อนกับไม่ได้กลับไปตามเคย
พอถามว่าอยู่ต่อเพื่ออะไร หล่อนก็หยิบเอาการบ้านของตัวเองออกมา ก่อนจะกล่าวเชิญชวนราวกับพนักงานการขายยอดเยี่ยม พยายามเกลี่ยกล่อมร้องขอให้เธอใช้ที่นี่มานั่งทำการบ้าน
กล่อมไปกล่อมมาสุดท้ายปลายทางเขาก็จำต้องยินยอมไปตามระเบียบ
“…”
แต่ว่านะ เหมือนหล่อนในตอนนี้จะไม่พอใจ
ไม่พอใจที่เห็นเขานั่งอ่านหนังสือสบายอารมณ์ ขณะหล่อนเป็นเพียงคนเดียวในห้องที่ต้องนั่งทำการบ้านต่อเนื่อง ทำเพียงคนเดียวโดยไม่มีใครคนอื่นช่วยเหลือ แน่นอนว่าสาเหตุที่เธอหอบการบ้านมา
มาทำที่ห้องของเขา มีเหรอว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร
“อีกอย่างการบ้านของผม”
“…”
“ผมจะทำยังไงก็ได้”
“สนใจแต่เรื่องของตัวเองดีกว่าครับ”
“ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับผม”
“…”
“หัวดื้อ”
คุณหนูสาวขบริมฝีปากแน่น
เธออุตส่าห์เอาการบ้านมานั่งทำด้วย ทำไมถึงไม่ยอมเอาการบ้านออกมาทำด้วย นอกจากไม่ยอมเอาการบ้านออกมาทำ ยังนั่งอ่านหนังสือทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีก ช่างเป็นอะไรที่น่าหงุดหงิด
ทราเวียร์ยังคงพลิกหนังสือไม่มีเงยหน้าขณะกล่าวตอบกลับไป
“เปล่าหัวดื้อสักหน่อย”
“…”
“ถ้าคุณอยากทำการบ้านมากขนาดนั้น”
“ทำไมไม่เอากลับไปทำที่บ้านล่ะ?”
“ทำไมต้องเอามานั่งทำที่บ้านของผมด้วย”
“…”
“ก็แค่อยากทำด้วยกัน”
ในเมื่ออ้อมค้อมมันไม่เข้าใจ
คุณหนูสาวก็เลือกเส้นทางแปลกใหม่ เลือกเส้นทางบอกกล่าวไปตามตรง หากหัวสมองไม่โง่งมโง่เขลาเบาปัญญาก็ต้องเข้าใจดีในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่มีทำให้ผิดหวัง
ทราเวียร์ยังคงราบเรียบเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน
กระทั่งหัวคิ้วยังไม่มีกระตุกแม้แต่น้อย
“ทำด้วยกัน?”
“…”
“น่าเสียดายครับ”
“ต่อให้ผมหยิบเอาการบ้านของตัวเองขึ้นมา”
“ก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี”
“…”
“เปล่าประโยชน์ยังไง?”
“…”
“คุณจะนั่งทำการบ้านกับคนที่ทำการบ้านเสร็จไปแล้วได้ยังไง?”
ดวงตาคู่งามพลันเบิกกว้างขั้นสุด
หัวสมองของหล่อนตอนนี้คล้ายถูกกระแทกด้วยบางสิ่งอย่าง กระแทกกระทบกระเทือนจนครุ่นคิดอะไรไม่ออก แผนการทั้งหมดที่ปูทางมากับพังทลายไม่เป็นท่าเพียงแค่ประโยคเดียว
ปากกาในมือของหล่อนล้วนถูกกำแน่นจนแทบแตก
“ทำเสร็จแล้ว?”
“แน่นอน”
“การบ้านสำหรับ 2 อาทิตย์?”
“…”
“ถะ ถ้าจะมาโกหก”
“ก็ให้มันแนบเนียนหน่อยสิคะ?”
“นี่พึ่งผ่านไปแค่ไม่กี่วันเองนะ”
“จะไปทำเสร็จได้ยังไง?”
“…”
“คุณทำไม่ได้”
“ไม่ได้แปลว่าผมจะทำไม่ได้สักหน่อย”
“ว่ายังไงนะ?!”
“…”
“เชิญดูด้วยตาตัวเอง”
บอกกล่าวอย่างเดียวมันไม่เห็นภาพ
ทราเวียร์หยิบสมุดของตัวเองออกมา หยิบออกมาเหมือนกับว่ารู้ว่าหล่อนจะต้องกล่าวถามขึ้นมาอย่างแน่นอน พอเห็นสมุดชายหนุ่มร่างสูงที่้หยิบออกมา หล่อนรีบแย่งมาเปิดอ่านทันที
และยิ่งอ่านหัวสมองหล่อนยิ่งถูกกระทบกระเทือน
…‘นี่ คือลายมือของเขาเหรอ?’
…‘สวยมาก ลายมือสวยมาก’
…‘ที่สำคัญยิ่งกว่าคือ’
“…”
“ทะ ทำเสร็จหมดแล้ว”
“…”
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”
“ละ แล้วคำตอบล่ะ?”
“คำตอบเป็นยังไง?”
คุณหนูสาวรีบเปิดสมุดตัวเอง
เปิดเทียบคำตอบ ด้วยผลการเรียนยอดเยี่ยมอันดับ 1 ของชั้นปี หล่อนมั่นใจว่าคำตอบที่ตัวเองคิดคำนวณออกมาได้ย่อมต้องเป็นคำตอบที่ถูกต้อง ฉะนั้นหากเขาทำถูกคำตอบก็ต้องตรงกัน
ต้องตรงกันอย่างไม่มีเงื่อนไช
“…”
“เป็นไปไม่ได้!”
“…”
เหมือนหมดเลย
คำตอบของเขาเหมือนกับหล่อนหมดทุกประการ แถมคำตอบข้อที่หล่อนยังไม่ได้ทำพอมาอ่านรายละเอียดวิธีการคำนวณและทบทวนคำตอบสุดท้ายผลที่ออกมาก็คือเป็นคำตอบที่ถูกอยู่ดี
คุณหนูสาวเงยหน้ามองสายตาผิดแปลก
มองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
“…”
เป็นสายตาเหมือนกำลังมองตัวประหลาด
ฉากภาพชายหนุ่มร่างสูงผู้นิยมทำตัวหยิ่งยโสโอหังไม่เห็นหัวใครคนอื่น ตอนนี้กับแปรเปลี่ยนกลายเป็นบัณฑิตยอดเยี่ยมหัวสมองเป็นเลิศ การแปรเปลี่ยนครั้งนี้มันรวดเร็วเกินไป
รวดเร็วจนเมญ่าทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
“…”
เมญ่ากะพริบตาพยายามดึงสติกลับมา
เท่าที่หล่อนจดจำได้ เท่าที่หล่อนพยายามหาข้อมูลของเขา หล่อนทราบเป็นอย่างดีว่าผลการเรียนของเขาค่อนข้างปรกติธรรมดาไปต่ำด้วยซ้ำ การที่หล่อนเอาการบ้านมาทำด้วย
ก็เพื่อจะใช้มันเป็นสะพานเชื่อมโยงระหว่างทั้งสอง
แต่ผลลัพธ์ตรงหน้านี้มันอะไร มันคืออะไร
“…”
“ผลการเรียนของคุณไม่ติดอันดับด้วยซ้ำ”
“เป็นแค่นักเรียนปรกติธรรมดาค่อนไปด้านต่ำ”
“ทั้งที่เป็นแบบนั้นแท้ ๆ แล้วนี่มัน”
“มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ระ หรือคุณใช้ให้คนอื่นทำให้”
“…”
“หัวสมองคิดได้แค่นั้นเหรอ?”
“…”
“ข้อแรกตอบ 50”
“ข้อสองตอบ 256”
“ข้อสามตอบ—”
ตอนแรกเมญ่าเอียงคอมองไม่เข้าใจ
แต่นานเข้าด้วยหัวสมองอันชาญฉลาด หล่อนรีบก้มหน้ามองคำตอบในสมุดของทราเวียร์ทันที ยิ่งนานแววตาที่เคยสับสนงุนงงทำอะไรไม่ถูก ก็เริ่มแปรเปลี่ยน เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดใจขั้นสุด
ทราเวียร์ปิดท้ายด้วยคำตอบสุดท้ายเป็นอันจบเรื่อง
“ข้อสุดท้ายที่คุณทำเสร็จ”
“คำตอบคือ”
“ระยะทาง 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง”
“ถูกต้องทั้งหมดไหมครับ?”
นิ่งเงียบไม่มีตอบสนองตอบกลับมา
ทราเวียร์เผยรอยยิ้มมุมปาก บอกกล่าวตามตรงพอเห็นปฏิกิริยาที่หล่อนแสดงออกมาให้เห็น ยิ่งหลังจากที่เห็นแผนการตัวเองพังทลายไม่เป็นท่า มันช่างเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกดีเหลือเกิน
แต่แล้วหัวคิ้วก็ต้องขมวดเข้าหาอีกครั้ง
“…”
เนื่องจากไม่มีเสียงอื่นตอบกลับมา
ไม่มีสุ้มเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย บางทีเธออาจจะตื่นตะลึงไปเลยก็ได้ ตื่นตะลึงจนพูดไม่ออก แต่แล้วประเด็นดังกล่าวก็ต้องเป็นต้องตัดทิ้งไป เมื่อใบหูของเขาดันได้ยินเสียงขีดเขียนบนสมุด
เป็นเสียงปลายปากกากำลังขยับเคลื่อนไหวไปตามความตั้งใจใครบางคน
และเมื่อเขาเงยหน้ามอง
“…”
“อ๊ะ!”
“…”
สาบานได้เลยว่าเขาไม่ได้ตาฝาด
ฉากภาพที่เขากำลังพานพบเห็นในขณะนี้ คือคุณหนูสาวผู้มีผลการเรียนยอดเยี่ยมอันดับ 1 ของชั้นปี ตอนนี้กับกำลังกวาดสายตามองสลับไปมาระหว่างการบ้านของเขากับของตัวเอง
โดยที่มือทำหน้าที่คัดลอกต่อไม่มีหยุดหย่อน เส้นเลือดมากมายผุดปรากฏขึ้นบนหน้าผาก ตลอดเนื้อตัวชายหนุ่มร่างสูงพลันสั่นไหวสั่นสะท้านคล้ายจะระเบิดอารมณ์ความรู้สึกได้ทุกเมื่อ
ยิ่งเห็นหล่อนไม่นำพาไม่เงยหน้ามองเขา เขายิ่งโกรธหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
จนสุดท้ายทุกสิ่งอย่างก็ระเบิดออกมา
“…”
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“…”
“ดะ เดี๋ยวสิค่ะ”
“ยังลอกไม่เสร็จเลย”
“ยังเหลืออีกตั้งเยอะ”
“…”
“อีกตั้งเยอะที่ยังทำไม่เสร็จ”
“…”
“ลอกหัวเธอสิ!”
“…”
“ไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ?”
“แค่หน่อยเดี๋ยวเองนะ”
“อีกแค่นิดเดียว”
“…”
“นะ~”
คุณหนูสาวกะพริบตาน่ารัก
พยายามทำตัวน่ารักน่ากอด ด้วยท่วงท่าลักษณะที่หล่อนแสดงออกมาต่อให้เป็นคนที่ใจแข็งใจแกร่งมากที่สุดก็ยังต้องยินยอมโอนอ่อนไปตามระเบียบ แต่ครั้งนี้เหมือนมันจะใช่ไม่ได้กับเขา
ทราเวียร์มุมปากกระตุกก่อนจะด่าหัวหล่อนอีกครั้งทันที
“…”
“ไม่ให้ลอกโว้ย!”
“…”
