ตอนที่ 21 คำร้องขอจากปากชายหนุ่ม
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง
คุณสาวเมญ่าเบื่อต้องหน่ายที่จะต้องมานั่งทำการบ้านแล้ว ตอนแรกเริ่มเดิมทีเธอกะว่าจะมานั่งทำการบ้านเป็นเพื่อนเขา จะมานั่งสานสัมพันธ์เสริมสร้างสายใยระหว่างทั้งสอง
แต่พอมาเห็นเขาทำการบ้านสำหรับ 2 อาทิตย์เสร็จสิ้นแล้วเรียบร้อย ห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่เคยปะทุเร่าร้อนมาตลอดก็พลันดับวูบ แปรเปลี่ยนกลายเป็นความเหนื่อยหน่ายเฉื่อยชา
คุณหนูสาวเมญ่าหมอบกับโต๊ะพลางทอดถอนหายใจ
“…”
“ไม่อยากทำแล้ว~”
“…”
“การบ้านมันเยอะเหลือเกิน”
“การบ้าน 2 อาทิตย์ใครจะไปทำไหว”
“งื้ออออ~”
“…”
“ถ้ามีใครสักคน…”
ดวงตาน่ารักเงยหน้าจับจ้องมอง
จับจ้องมองไปที่่ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้า ขอเพียงเขายินยอมโอนอ่อนยอมมอบการบ้านให้เธอลอก เธอก็จะหลุดพ้นจากสถานการณ์น่าเบื่อหน่ายพวกนี้สักที แน่นอนว่ามันไม่มีทางดายง่ายอยู่แล้ว
ทราเวียร์ยังคงนั่งนิ่งเงียบตามเดิม ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ทำเหมือนกับว่าคนที่หล่อนกำลังพูดถึงเป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ทำเหมือนกับหล่อนเป็นเพียงอากาศธาตุไม่คู่ควรมอบความสนใจให้
ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ยังมองต่อไป
“…”
มองด้วยความคาดหวังขั้นสุด
มองจนรู้สึกน่ารำคาญหัวจิตหัวใจเหลือเกิน
ทราเวียร์พลิกกระดาษเปลี่ยนหน้าพลางกล่าวออกมาแผ่วเบา ที่เขามานั่งตรงนี้ก็เพื่อมาควบคุมให้หล่อนนั่งทำการบ้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเหตุผลอื่นนอกเหนือจากนั้น หากหล่อนไม่คิดทำ
ก็ไม่มีเหตุผลต้องรั้งอยู่ต่อไปแววตาทราเวียร์เริ่มประกายคมกร้าว
“คุณมาที่นี่เพื่อทำการบ้านไม่ใช่เหรอครับ?”
“…”
“ถ้าเกิดไม่อยากทำ”
“ก็เชิญกลับไปทำที่บ้านได้เลยครับ”
“ผมไม่ติดขัดอะไรอยู่แล้ว”
“…”
“กลับได้นะครับ”
“…”
“ผมไม่ห้าม”
แม้สุ้มเสียงไม่ได้ดังมากนัก
หากแต่สำหรับหญิงสาวที่นั่งหมอบเงียบ มันราวกับฟ้าผ่าเข้ามาใจกลางจิตใจ ตลอดเนื้อตัวของหล่อนพลันสั่นสะท้านแผ่นหลังที่เคยโค้งเข้าหาโต๊ะ นอนหมอบขี้เกียจไม่อยากทำอะไรเกินเลย
พลันกระชากดึงเรือนร่างกลับมาตั้งตรง
“…”
“!!!”
“…”
เรื่องอะไรจะกลับง่ายดายขนาดนั้น
ขณะที่เธอกำลังร้องเรียกความขยันขันแข็งหวังกลับมานั่งทำการบ้านต่อ หัวสมองยอดเยี่ยมของหล่อนก็พลันมีประกายแสงบางสิ่งอย่างไหลผ่านเข้ามา เป็นแสงสว่างที่แอบแฝงแผนการบางสิ่งอย่าง
แววตาเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นเจ้าเล่ห์มากไปด้วยแผนการทันที
ก่อนริมฝีปากจะคลี่รอยยิ้มหวานช่ำ
“…”
“กลับบ้านสินะ?”
“…”
“ดิฉันจะยอมกลับบ้านก็ได้”
“แต่จะให้กลับบ้านอย่างเดียวมันก็น่าเสียดายไปสักหน่อย”
“เพราะฉะนั้น”
“…”
“สนใจมาเล่นเกมกันไหมคะ?”
“…”
“ไม่สนใจครับ”
ทำไมเขาต้องเสียเวลาไปเล่นเกมด้วย
แค่ให้หล่อนยืมห้องอย่างเดียวก็ยุ่งวุ่นวายมากพอแล้ว เกิดต้องมานั่งตามใจ มานั่งเล่นเป็นเพื่อนหล่อนอีก ไม่รู้ว่าจะต้องเสียเวลามากมายขนาดไหน ทราเวียร์ส่ายหน้าตอบปฏิเสธ
ตอบปฏิเสธกลับไม่มีลังเลทั้งยังเริ่มออกปากไล่ต่อเนื่องไม่มีขาดตอน
“ว่าแต่จะกลับแล้วใช่ไหม?”
“…”
“ผมจะได้เปิดประตูให้”
“หรือไม่ต้องการให้เปิด”
“จะเปิดประตูเดินออกไปเอง”
“…”
“ฟังกันก่อนสิค่ะ!”
สุดท้ายปลายทางเพื่อให้แผนการยังดำเนินต่อไปได้
หล่อนจำต้องอธิบายอะไรหลายต่อหลายอย่างเพิ่มเติม หวังให้เขายินยอมโอนอ่อนยอมเดินตามแผนการของหล่อนที่ได้วางเอาไว้ หลังจากฟังมาตลอดทั้งหมด ทราเวียร์นั่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะเริ่มกล่าวสานประเด็นต่อ
“…”
“สรุปคือ”
“…”
“คุณจะยอมกลับบ้านแต่โดยดี”
“หากผมเป็นฝ่ายชนะ”
“ผมเข้าใจถูกใช่ไหม?”
“…”
“ค่ะ”
คุณหนูสาวเมญ่าพยักหน้าตอบ
สีหน้าทราเวียร์ไม่ได้แปรเปลี่ยน
ก่อนเขาจะกล่าวถามต่อ
“แค่นั้นเหรอ?”
“…”
“ถ้าผมชนะคุณได้”
“คุณจะยอมกลับบ้าน”
“แค่นั้นเองเหรอที่คุณจะให้กับผม?”
“…”
“เพิ่มคำสั่งอะไรก็ได้ 1 อย่าง”
“…”
“ถ้าแบบนี้ล่ะ”
คุณหนูสาวเงยหน้ากล่าว
เงยหน้ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วเบา นอกจากสุ้มเสียงที่กล่าวออกมา หล่อนยังบิดเรือนร่างงดงามปานเทพธิดาไปมา หากเป็นใครคนอื่นพานพบเห็นคงตกหลุมรักไปแล้วเรียบร้อย
หากแต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์เขายังนิ่งเงียบตามเดิม พอเห็นชายหนุ่มร่างสูงยังนิ่งเงียบหัวคิ้วของหล่อนก็พลันกระตุกไม่พอใจ คล้ายศักดิ์ศรีของตัวเองกำลังถูกเหยียบย่ำ
หล่อนเลยแกล้งอีกครั้งแกล้งบิดเรือนร่างตัวเองไป
“มะ ไม่น่า~”
“มองด้วยสายตาเร่าร้อนแบบนั้นได้ไง~”
“ลามก~”
หัวคิ้วชายหนุ่มกระตุก
เส้นเลือดปูดบนหน้าผาก หล่อนที่เห็นเลยจำต้องกล่าวต่อ กล่าวหลีกเลี่ยงไม่ต้องการปะทะ เกิดไปกระตุ้นมากเกินควรจากได้รั้งอยู่ต่อ ดีไม่ดีอาจจะโดนโยนออกจากห้องเหมือนกับที่เขากล่าวก็ได้
ซึ่งบอกกล่าวตามตรงเธอยังไม่อยากจะเสี่ยงไปถึงขั้นนั้น
“กลับเข้าประเด็นค่ะ”
“ถ้าเกิดดิฉันเป็นฝ่ายชนะ”
“สิทธิ์ที่ดิฉันจะเรียกร้องก็คือ”
“การบ้านของคุณทุกวิชา”
“ต้องเอามาให้ดิฉันลอกทั้งหมดอย่างไม่มีเงื่อนไข”
“…”
“แลกกับคำขออะไรก็ได้จากดิฉัน”
“…”
“ดิฉันว่าคุ้มออก”
คุณหนูสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ชายหนุ่มร่างสูงหลังจากได้ยินคำถาม เขาไม่ได้รับปากทันทีหรือคิดทำอะไรเป็นอื่น เขาเพียงนิ่งเงียบ นิ่งเงียบอย่างเดียวไม่มีโต้ตอบคล้ายกำลังครุ่นคิดชั่งน้ำหนักข้อเสนอที่ได้รับกลับมา
ก่อนริมฝีปากจะเปิดปากมอบคำตอบให้หญิงสาว
“…”
“ตกลงครับ”
“…”
คุณหนูพยักหน้ายินดี
แม้ว่าข้อเสนอของหล่อนจะค่อนข้างอันตรายเป็นที่สุด แต่หากคนที่เปิดปากตอบรับเป็นทราเวียร์ หล่อนเชื่อได้เลยว่าเขาจะไม่ทำอะไรหล่อน หรือถ้าเกิดทำจริงทุกสิ่งอย่างย่อมไม่ออกมาง่ายดาย
หลังจากทบทวนแผนการตัวเองเสร็จสิ้น
เธอก็นำเสนอเกมตัดสินออกไป
“…”
“เกมที่จะเล่นก็คือเกมเป่ายิ้งฉุบค่ะ”
“…”
ทราเวียร์พยักหน้าตอบ
หลังจากบอกกล่าวกำหนดเกมแข่งขันเรียบร้อย ก็ถึงเวลาต้องแข่งขันตัดสินบทสรุปสุดท้าย แน่นอนว่าก่อนจะเริ่มแข่งขัน ชายหนุ่มจำต้องทวนรายละเอียดใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง
เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อนโดยไม่จำเป็น
“แข่งกัน 3 รอบ”
“ชนะ 2 ใน 3 คือตัวตัดสิน”
“หากคุณชนะ”
“คุณจะได้สิทธิ์การลอกการบ้านทั้งหมดของผม”
“…”
“ในขณะเดียวกัน”
“หากผมเป็นฝ่ายชนะ”
“คุณจะยอมกลับบ้านแต่โดยดี”
“พร้อมสิทธิ์ทำอะไรก็ได้กับคุณ 1 อย่าง”
“…”
“มีอะไรจะแย้งไหมครับ?”
“…”
“ไม่มีค่ะ”
“บอกเอาไว้ก่อน”
“ดิฉันเก่งเรื่องเป่ายิ้งฉุบมากเลยนะคะ”
“แพ้ขึ้นมาอย่ามาโวยวายทีหลังละ”
“…”
“เป็นฝ่ายคุณมากกว่าที่อย่ามาโวยวายทีหลัง”
สองสายตามองสอดผสานเข้าสู่สภาวะเตรียมเนื้อเตรียมตัว
เรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีใครยินยอมถอยห่างให้เลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะกับคุณหนูสาวที่ติดเงื่อนไขมากมายเกิดพ่ายแพ้ขึ้นมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดนสวนกลับมาแบบไหน
เพราะฉะนั้นหล่อนต้องห้ามแพ้เด็ดขาด
“…”
“งั้นก็เป่ายิ้งฉุบ!”
“…”
—
ผลออกมาคือ
เขาชนะ 2 ครั้งติดและได้รับชัยชนะไปในที่สุด ส่วนเธอก็พ่ายแพ้ไป พ่ายแพ้ราบคาบไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ไม่ว่าหล่อนจะพยายามร้องขอโอกาสมากมายขนาดไหนก็ไม่ได้กลับมาแม้แต่น้อย
เมญ่าก้มหน้าจนหน้าผากกระแทกโต๊ะ
และบ่นไม่พอใจออกมาไม่มีหยุดหย่อน
“…”
“เป็นไปไม่ได้”
“…”
“ดิฉันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้”
“นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”
“เป็นไปได้ครับ”
“ทั้งยังเป็นไปแล้วด้วย”
“…”
“ผมขอใช้สิทธิ์เลยนะครับ”
ช่างเป็นอะไรที่รวดเร็วเหลือเกิน
คุณหนูสาวเงยหน้ามอง หล่อนค่อนข้างสนใจไม่น้อยเลย สนใจว่าคำขอที่เขาต้องการร้องขอมันจะเป็นคำขอแบบไหน คำขอที่มาจากปากผู้ชายหัวจิตหัวใจเย็นชาไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
มันจะออกมาเป็นแบบไหน ช่างน่าสนใจ หากแต่ผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางที่ปรากฎให้เห็นกับเหนือความคาดหมายของหล่อนไปไกลลิบ เหนือความคาดหมายจนยากจะเชื่อได้เลย
ว่าถ้อยคำแบบนี้มันจะหลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายได้
…‘จะเป็นคำขอแบบไหนนะ?’
“…”
“คำสั่งที่ผมจะมอบให้คุณก็คือ”
“…”
“ถอนเสื้อออกครับ”
สุ้มเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์
คุณหนูสาวเมญ่าขมวดคิ้วเอียงคอมองด้วยความสงสัย มองดูชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเหมือนเดิม เหมือนตอนแรกเริ่มไม่มีผิด ก่อนหล่อนจะหลุดอุทานมึนงง
มึนงงสับสนไม่เข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นตอนนี้
“…”
“คะ?”
“…”
