52 สองด้านของการประชุม
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
【–มุมมองอีริช–】
วังราชวงศ์โกลโดเนีย
「ทุกคน ฉันดีใจที่ทุกคนมาในโอกาสนี้ ฉันขอบคุณทุกคนในฐานะราชาราชาของโกลโดเนีย」
คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเป็นตัวแทนของแต่ละประเทศ ที่มีส่วนร่วมในการปราบอาร์คแลนด์ คนที่รับผิดชอบในการทูต
「ก่อนอื่นมาจิบน้ำและชาให้ชื่นใจจก่อน พวกมันได้ถูกทำโดยนักชงที่มีฝีมือที่สุดของประเทศนี้」
「นี่มันยอดเยี่ยม」
「อย่างที่คาดกับประเทศใหญ่อย่างโกลโดเนีย」
ตัวแทนของแต่ละประเทศชิมเค้ก ซึ่งทำด้วยน้ำตาลทรายขาวที่แพงและอัดไปด้วยผลไม้หายาก
「ขอบคุณที่ชม ยังไงซะ ทำไมเราไม่แบ่งเค้กที่เป็นรางวัลนี้แล้วเริ่มการสนทนาของเราล่ะ」
ทุกคนได้เครียด วัตถุประสงค์ของการประชุมนี่ไม่มีอะไรนอกจากการแบ่งดินแดน ของอาณาจักรอาร์คแลนด์เก่าที่ถูกทำลาย
เงื่อนไขที่เข้าร่วมคือแต่ละประเทศถูกมอบความไว้วางใจด้วยอำนาจเต็มที่ที่จะเป็นตัวแทนของประเทศ ผลของการประชุมจะเป็นจำนวนที่แต่ละประเทศได้รับ
「ประธานคือราชา มากกว่านั้น ชั้นจะทำหน้าที่เป็นตัวแทนของโกลโดเนีย ประเทศแรกที่เราจะเจรจา」
ตัวแทนของแต่ละประเทศพยักหน้า มันเป็นผลแบบธรรมชาติที่โกลโดเนียจะได้เน้นไปคนแรก เพราะผลงานของพลังของประเทศและอำนาจทางทหาร
「ก่อนอื่นคือตัวแทนของประเทศพัฒมิตรยูเรส บอกข้อเรียกร้องของเจ้ามา」
ประเทศพัฒมิตรยูเรสเป็นประเทศเดียวที่นอกเหนือจากอาร์คแลนด์ ที่มีชายแดนติดกับโกลโดเนียบริเวณตะวันตกเฉียงเหนือ มันมีจำนวนประชากรน้อยกว่าโกลโดเนียสามเท่า คือ 500,000 กำลังทางทหารมันไม่ได้ทรงพลังมาก และความสัมพันธ์กับโกโดเนียนั้นดี
「ประเทศของผมไม่ได้ติดกันกับอาร์คแลนด์เก่า ดังนั้น ผมอยากจะได้เมืองท่าทางตะวันตกของชายฝั่งของแม่น้ำนอสเทอร์รี่ และดินแดนรอบๆมัน」
「ชั้นพยักหน้ากับนั่นไม่ได้」
「ใช่เลย! แม้ว่าประเทศของท่านไม่ได้ติดกัน มันโอเคถ้าท่านได้สิทธิ์เดินถนนที่จะทำการค้า」
ตัวแทนของอาณาจักรดยุคมากราโด และสาธารณรัฐสตูร่าตั้งอยู่ตรงข้ากับชายฝั่งแม่น้ำนอสเทอร์รี่ คัดค้าน มันชัดเจนว่าทั้งสองประเทศอยากได้เมืองท่า
「ยังไงซะ รอสักครู่ ก่อนอื่นฉันอยากได้ได้ยินข้อเรียกร้อง หลังจากนั้นฉันจะฟังความคิดเห็นของพวกท่าน」
ในท้ายที่สุดสามประเทศได้แลกเปลี่ยนกันคุยที่ร้อนแรง ที่พวกเขาดันสิ่งที่ประนีประนอมได้มาข้างหน้า และมันได้ถูกตัดสินใจว่าพวกเขาจะสลับกันแบ่งช่วงเวลาที่ได้บริการของเมืองท่า ที่พัฒนาแล้วขึ้นอยู่กับระดับของความร่วมมือ
ราชาได้ติดต่อทางสายตากับเคนเนธที่จดอยู่ข้างเขา เขาไม่ได้สนใจสามประเทศอื่น เขารู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร และการครอบครองเมืองท่าที่ได้พัฒนามากกว่าของอาร์คแลนด์ นั้นไม่สำคัญกับโกลโดเนีย นอกจากนี้ ดูจากตำแหน่งแล้ว มันชัดเจนว่ามันจะไม่อนุญาติให้มีความสามารถที่จะปกครองบริเวณทั้งหมดของส่วนกลาง และส่วนตะวันออก รวมถึงเมืองหลวง
ปัญหามันอยู่กับประเทศที่เผชิญหน้าอย่างใกล้กับชายแดน อาณาจักรเทรีย ในทางประวัติศาสตร์ พวกเขามีสถานการณ์ที่ทำให้พวกเขามีขอพิพาทกับอาร์คแลนด์ซ้ำๆ พวกเขาเป็นประเทศเล็กๆที่มีจำนวนคน 300,000 แต่พวกเขาส่งกองทัพที่มากกว่า 10,000 และเข้าร่วมกับกองทัพโกลโดเนีย ซึ่งก่อเป็นนิวเคลียสของกองกำลังลงโทษ เป็นธรรมชาติที่คุณจะคิดว่าพวกเขาจะเรียกร้องจากความร่วมมือ
「ผมไม่มีการคัดค้านกับความต้องการได้บริเวณชายฝั่งแม่น้ำทิศตะวันตกของสามประเทศ」
「แล้วท่านอยากได้อะไรกับประเทศของท่าน」
ทุกคนกลั้นหายใจและรอให้ตัวขออาณาจักรเทรียเปิดปากของเขา
「ยกเว้นบริเวณทิศตะวันตก…ผมอยากจะได้ครึ่งหนึ่งของบริเวณทั้งหมดของภูมิภาคฝั่งใต้」
ทุกคน โอ้ และ อ้า
「ครึ่งนึงอย่างนั้นเหรอ…?」
「ไม่ใช่ว่านั่นมากไปเหรอ…」
ตัวแทนของสามประเทศมองราชาด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ ด้วยเงื่อนไขนี้ มันจะเท่ากันกับโกลโดเนีย ดูความต่างในอำนาจของประเทศ มันจะยากที่จะเห็นโกลโดเนียปล่อยมันผ่านไปโดยไม่คัดค้าน
「ฉันมีคำถาม ท่านจะทำอะไรกับเมืองหลวง?」
「เมืองหลวงนั้นทางภูมิศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของบริเวณทางใต้ ซึ่งรวมอยู่ในข้อเรียกร้องของเรา ดังนั้นได้โปรดเข้าใจด้วย」
นั่นไม่ดีเลย ตัวแทนของแต่ละประเทศจับหัว นี่มันได้เปรียบเกินไปสำหรับอาณาจักรเทรีย ถ้าคุณมีมากกว่าหนึ่งในสิบของประชากรของอาร์คแลนด์ และได้แม้แต่เมืองป้อมปราการใหญ่ที่เมืองหลวง มันจะเป็นอาณาจักรเทรียที่เป็นผู้ชนะคนเดียว
โกลโดเนียจะไม่ยอมรับเงื่อนไขแบบนี้ ถ้าสิ่งต่างๆไปได้ไม่ดี การเจรจาอาจจะจบลงที่ความว่างเปล่า ตัวแทนของแต่ละประเทศจ้องคนที่เสนอข้อเรียกร้องที่อวดดี ด้วยตาของการประณาม แต่อย่างที่คาดกับคนเหล่านั้นที่เข้ารวมทางการทูต เขาไม่มีผลอะไรเลยแม้แต่น้อย
「เจ้าจะให้ฉันยอมรับมันได้อย่างไร」
เสียงของราชายังใจเย็นอยู่
「ยังไงซะ การเจรจามันเริ่มตรงนี้ มาคุยมันใหม่เถอะครับ」
ตาของราชาสบกับเคนเนธและพยักหน้า การเจรจายังไม่เริ่มขึ้น มันจบไปแล้ว จากต้อนนี้ไป สิ่งที่จะเกิดขึ้นคือการแสดง มันเป็นมุขที่น่าขัน
ในท้ายที่สุดของการเจรจาที่ร้อนแรง ที่ดำเนินไปครึ่งวัน ในท้ายที่สุดก็ได้ไปถึงบทสรุป
ประเทศพัฒมิตรยูเรส อาณาจักรดยุคมากราโด สาธารณรัฐสตูรา
ได้ภูมิภาคตะวันตกของอาร์คแลนด์ไป 1 – เมืองท่าและบริเวณรอบๆแบ่งเป็นสาม
อาณาจักรเทรีย
ได้ทั้งภูมิภาคฝั่งใต้ยกเว้นบริเวณตะวันตก รวมถึงเมืองหลวงเก่า
โกลโดเนีย
ไดทั้งภูมิภาคฝั่งเหนือ ห่างไกลไปถึงภูมิภาคตะวันออก
—————————————————————
【–มุมมอง เวลโด้–】
ทูตที่ได้รับความเชื่อใจของอาณาจักรเทรีย เคานต์เวลโด้ ไม่สามารถจะหยุดหัวเราะได้ การขอแม้แต่เมืองหลวงเป็นการเคลื่อนไหวที่จะทดสอบโกลโดเนีย ถ้าเขาเห็นด้วย งั้นมันจะถูกแบ่งให้ข้า ถ้าไม่มันจะโอเคที่จะให้โกลโดเนีย
มันเป็นเพื่อทำให้ตัวตนของเมืองหลวงสำคัญ ในฐานะของหัวข้อของการเจรจา เพื่อที่พวกเขาจะไม่รู้ว่าที่ข้าต้องการจริงๆคือภูมิภาคฝั่งใต้
อารค์แลนด์ดั้งเดิมแล้วไม่ใช่ประเทศที่จน เมืองนั้นเหมาะแก่การเกษตรกรรม มีแร่เหล็กและเหมือนแร่ การได้รับครึ่งหนึ่งของฝั่งใต้ จะทำให้อำนาจของอาณาจักรเทรียเพิ่มขึ้นอย่างมาก
แต่ใครจะคิด แน่นอนว่าเมืองหลวงอยู่ภาคใต้การควบคุมของครึ่งล่าง มันมากกว่าผลที่ดีที่สุด มันเป็นผลที่เหนือความคาดหมายของข้า
「ข่าวลือที่ว่าราชาของโกลโดเนียเชี่ยวชาญในทักษะการใช้กลอุบายและแผนการ ไม่มีอะไรนอกจากคำไร้สาระ」
เขาแค่เคลื่อนไหวเพราะความเกลียดอาร์คแลนด์ เขาเป็นแค่มือใหม่
ราชาเรียกร้องแค่บริเวณตะวันออกและชนบทที่ใกล้กับการเริ่มของเทือกเขา มันดูเหมือน่วาเขาอยากได้บริเวณชนบทไกลๆให้เป็นของโกลโดเนียให้เป็นดินแดนของโกลโดเนีย โดยไม่คิดถึงส่วนเหนือถึงใต้
แน่นอนว่า มันจะถูกยอมรับทันที ทั้งประเทศของข้าและอาร์คแลนด์เก่ามีเมืองหลักทั้งหมดอยู่ในฝั่งใต้และบริเวณกลาง บริเวณตะวันออกที่มีหมู่บ้านที่จำนวนคนมากที่สุดคือ 1000 มันไม่มีอะไรให้ได้รับมาก
แม้วว่ามันเชื่อมต่อกับดินแดนแม่ของเทรีย ทางหลวงไม่ถูกดูแล ดังนั้นการเดินทางของพืชผลและการเก็บภาษีนั้นไม่สะดวก ดังนั้นมันไม่ใช่ที่ดีที่จะได้ปกครอง เพื่อพูดเพิ่มเข้าไปอีก ฝั่งตะวันออกติดกับการเริ่มของเทือกเขา มีคนภูเขาอยู่ในดินแดนรกร้างใหญ่ ซึ่งบางทีก่อให้เกิดข้อพิพาท มันเป็นบริเวณที่มีแค่ปัญหาที่จะได้ปกครอง
แต่นอนว่านั่นไปไมข้าถามเขา ว่าทำไมเขาต้องการบริเวณแบบนั้น แต่ในเวลานั้น ราชาได้ครองบัลลังก์และเขาได้แต่งตั้งขุนนางใหม่จำนวนมาก มันดูเหมือนเขาขาดดินแดนที่จะมอบให้พวกเขา
ข้าเข้าใจได้ ดินแดนเป็นเหตุผลที่ทำไมขุนนางจะสาบานความภักดีต่อราชา ถ้าพวกเขาไม่ได้รางวัลที่เท่าเทียมกับความภัคดี ดังนั้นหัวใจพวกเขาจะหนีไปทันที เขาก็ยังลำบากกับการรับมือกับขุนนางด้วย ไม่ใช่เหรอ?
「แม้ว่าถ้าขุนนางได้ถูกมอบดินแดนแบบนั้น พวกเค้าจะคิดว่ามันมีปัญหาด้วย」
ถ้าให้พูดอย่างตรงไปตรงมากับปัญหาภายใน ราชานั้นโง่ แต่เขาเป็นที่ชื่นชอบได้ ข้าจะเกลียดเขาที่ต้องเป็นนายที่ต้องมองขึ้นไป แต่ข้าไม่มีอะไรที่จะบนเกี่ยวกับการที่พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกัน
「ตอนแรกชั้นไม่รู้ว่าจะทำอะไร แต่ตอนนี้อนาคตของบ้านเราดูสดใส」
นี่เป็นความสำเร็จที่ใหญ่ มันเป็นบางอย่างที่เหมาะที่จะได้รับการชื่นชม อาจจะสามารถได้ดินแดนเป็นรางวัล ข้้าสามารถที่จะติดต่อโดยตรงกับราชาที่โง่เขลาและฟุ่มเฟือยของโกลโดเนีย
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะระงับรอยยิ้มที่ร่าเริงบนทางกับไปประเทศบ้าน
—————————————————————
「นี่มันค่อนข้างเป็นงานเลี้ยงที่ฟุ่มเฟือยไม่ใช่เหรอครับ」
เคนเนธและเจ้าหน้าที่พลเรือนภายใต้การควบคุมของเขาล้อมราชาและได้คุยกันอย่างเป็นมิตร ทางการทูตแล้ว คุณพูดได้ว่ามันเป็นความพ่ายแพ้ที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่มีความหดหู่หรือความใจร้อนบนหน้าเขา
「อย่างนั้นเหรอ? เราไม่ได้ช้าไปเลยในการที่จะกำจัดของเราเหมือนพ่อค้าด้วย」
ราชาเหวี่ยงแก้วไวน์อยู่ในอารมณ์ดี
อย่างไรก็ตาม ทหารที่ไม่สามารถเข้าที่ชายขอบกับลังสั่นด้วยความอัปยศ
「พวกนั้นจากเทรีย พวกเขาทำตัวไร้ยางอาย!」
ราชามองเคนเนธดั่งจะถามว่า ‘แล้วมันยังไงล่ะ’
「เขายังเด็กอยู่ เขาไม่เข้าใจความจริงหลังสิ่งต่างๆ เขาเป็นคนที่เชื่อถือได้ แต่ยังไม่โต」
ราชายิ้มอีกครั้ง จากนั้นเขาคุยกับทหารหนุ่มอย่างอารมณ์ดี
「ฟังให้ดี สิ่งที่เกิดขึ้น ณ โอกาสนี้คือที่ฉันคาดหวังมันตั้งแต่เริ่มจนจบ」
「ด้วยความเคารพทั้งหม…ผมไม่เข้าใจว่าท่านหมายถึงอะไร」
「ด้วยสงครามครั้งนี้ เหตุผลที่แต่ละประเทศเข้าร่วม…อะไรคือสาเหตุที่ถูกต้อง?」
「พวกเราช่วยพลเมืองจากความทุกข์ทรมานจากความยากจน ที่เนื่องมาจากแรงกดดันทางการเมืองของอาร์คแลนด์」
「นั่นถูกแล้ว แล้วจำนวนประชากรของอาณาจักรเทรียล่ะ?」
ทหารหนุ่มไม่สามารถหาจุดเชื่อมต่อระหว่างสองคำถาม เอียงหัวของเขา แต่เขาตอบคำถามของราชาไม่ได้
「ถ้าผมจำได้ มันมี 300,000…」
ราชาพยักหน้าเห็นด้วย
「เจ้าได้เรียนมาอย่างดี นั่นใช่แล้ว มัน 300,000 ดินแดนที่ได้มาใหม่คือ 100,000 ข้างบนความล้าของหลายปีของแรงกดดันทางการเมือง ได้ทำให้ดินแดนนี้อ้างว้างสำหรับ 100,000 คน ดังนั้นมันมีประชากรให้ครองมากเกินไป」
「นั่นจริง…ประเทศของเรานั้น…」
ราชาขัด
「ถึงจุดนั้น ฝั่งเหนือและฝั่งตะวันออกบริเวณชนบทมีประชากรรวมกันทั้งหมด 40,000 มันดั่งหยดน้ำในทะเลกับประเทศของเราที่มีประชากร 1.5 ล้าน」
ราชาพูดต่อ
「ไม่ต้องพูดถึงที่พวกเขาได้ก็เป็นดินแดนฝั่งใต้ที่พวกเขาเหยียบย่ำและรุกรานด้วยตัวเอง ฝั่งอาณาจักรเทรียก็ถือครองความแค้นกับอาร์คแลนด์มาหลายปี ยังไงซะ ไม่ใช่ว่าพวกเขาเป็นผู้ปกครองที่เหมาะสมที่สุดหรือ?」
「นั่นมัน…」
ไม่มีทางที่มันจะเป็นอย่างนั้น พลเมืองและผู้ปกครอง ทั้งสองมีความแค้นดังนั้นมันจะซ้ำการดำเนินหมุนเวียนของประเทศที่ล่มสลาย
แต่ทหารหนุ่มคัดค้านระหว่างที่ลดหัวของเขา
「ด้วยความเคารพทั้งหมด ผมจะคืนคำพูดของท่าน ผมได้ยินมาว่าการปกครองของอาร์คแลนด์นั้นรุนแรง มันเป็นไปได้มั้ยว่าพลเมืองจะคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าแค่ยอมรับมัน ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นอาร์คแลนด์แต่เดิมแล้วเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ มันจะช่วยให้พลเมืองเป็นกำลังของประเทศ」
「ถูกต้อง แต่นั่นเพียงแค่ถ้าพวกเขาสามารถที่จะพัฒนาดินแดนใหม่ และเลี่ยงไม่ให้พลเมืองหิวโหย」
ถ้าพวกเขาหิวโหยงั้นมันจะไม่มีอดีตและไม่มีอนาคต ถ้าพลเมืองอยากจะรอดชีวิตถ้างั้นพวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะปีนหัวกันเอง
「เพื่อเลี่ยงจากโอกาสเล็กน้อยที่ประเทศจะทำให้พลเมืองที่ถูกปกครองหิวโหว มันเป็นอีกครั้งที่พวกเขาต้องเริ่มการเก็บเกี่ยวเพราะอาหารนั้นจำเป็น และเราได้ซื้อจากประเทศต่างๆและสหพันธรัฐในที่ราบกลางในฝั่งใต้」
เคนเนธได้รายงานให้กับราชาอย่างไม่เต็มใจ
「เข้าใจแล้ว ฉันจะซื้อมัน ‘เผื่อไว้’ มันมากเกินไป ฉันได้ยินมาว่าราคาของธัญพืชได้ขึ้นมา 30% แล้ว」
「นั่นเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเราไม่มีอาหาร ไม่มีอะไรจะเริ่มได้」
ทหารหนุ่มรู้สึกเย็นวาบไปที่สันหลังของเขา อาณาจักรเทรียไม่ใช่ประเทศที่ยากจน แต่ก็ไม่ใช่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ด้วย ประเทศมีใหญ่แต่จำนวนประชากร 300,000 นั้นน้อย แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีความสามารถที่จะสร้างอาหารส่วนเกินเพื่อเลี้ยงดูคน 100,000 คนได้
พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะซื้อมันจากประเทศอื่น แต่ราคาได้ขึ้นแล้ว ถ้าอาณาจักรเทรียซื้อมัน งั้นมันจะเพิ่มขึ้นอีก และถ้ามันจะเป็นการแข่งกันซื้อ พวกเขาไม่สามารถที่จะเอาชนะความอุดมสมบูรณ์ทางการเงินของโกลโดเนียได้
พลเมืองของเทรีย ที่เกลียดพลเมืองของอาร์คแลนด์เก่า ต้องมีภาระที่จะเก็บเกี่ยวด้วย และจะไม่ถูกกล่อมได้อย่างง่ายๆ ดังนั้น ฝั่งใต้ของอาร์คแลนด์จะกลายเป็นนรก พลเมืองจะยืนขึ้นเพื่อจะมีชีวิตรอด กองทัพของเทรียจะซัดพวกเขาโดยไม่ลังเล
「ในสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น…อย่างไรก็ตาม ถ้าพลเมืองนั่นของอาร์คแลนด์ได้ทุกข์กับการปกครองของพวกเขา มันอาจจะเป็นเป้าหมายในการลงโทษ ไม่ว่าอยางไร ด้วยเหตุที่ถูกต้องถูกมอบให้พวกเขา ทั้งหมดเพราะมันจะทำให้ประเทศล่มสลาย」
รอยยิ้มของราชาต่างจากมันก่อนหน้าและดูน่ากลัว มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่เริ่ม? เขาไม่ได้สนอาร์คแลนด์เก่าเลยซักนิด? ไม่ว่าอย่างไรเขามีเจตนาที่จะกลืนทุกประเทศให้ถูกปกครอง…
「ด้วยจุดนั้น บริเวณชายแดนชนบทไม่รู้ถึงการสูญเสียของสงคราม พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งการล่มสลายของประเทศ」
หัวเราะกับเคนเนธ หนุ่มๆแข็งตัวไปต่อหน้าราชา
「มีอะไรล่ะ นายสียความทะเยอทะยานไปเหรอ? การทูตคือสนามรบ ไม่ใช่บางอย่างที่เป็นเหตุให้นายผงะ」
「นี่แค่เผื่อไว้กับเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แต่บริเวณตะวันตกเฉียงเหนือของเทรียมีปราสาทและป้อมประการกระจายออกไป เพื่อเตรียมรับมือกับสงครามกับอาร์คแลนด์… อย่ารไรก็ตาบริเวณชายแดนชนบทตะวันออกไม่มีทางหลวงและไม่เพียงพอ」
「ผมจะใช้ชีวิตของผมเพื่อเรียกร้องทันทีให้บริเวณนั้นได้รับการดูแลทางหลวง」
「งั้น…ท่านก็คิดเกี่ยวกับการรุกรานอาณาจักรเทรีย?」
「เจ้าพูดอะไรน่ะ ที่มันถ้าสถานการณ์ว่า อะไรจะเกิดขึ้น」
ราชาลูบไหล่ของทหารหนุ่ม
「พระองค์ ท่านจะแบ่งดินแดนภูมมิภาคชนบทตะวันออกยังไงครับ?」
ผู้ติดตามของเคนเนธ เจ้าหน้าที่พลเรือนถามราชา พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ราชาแต่งตั้ง ที่โฟกัสไปในเรื่องของธุรกิจและการหาความจริงแทนที่จะเป็นเรื่องชื่อเสียง พวกเขายืนพร้อมตลอด
「ที่นั่นมีความขัดแย้งกันคนภูเขา ดังนั้นยกเว้นว่าเราจะให้คนที่เชี่ยวชาญในการต่อสู้ไปที่นั่น มันจะไม่ดี เดชะบุญ ที่มีขุนนางใหม่มากมายที่เป็นแบบนั้น เหมือนราดาห์ล…หรือชายคนนั้นที่ฟัน 200 คนตายระหว่างสงครามนี้」
ราชาเบื่อการดื่มแล้ว เขาเลยใส่ผ้าคลุมแล้วออกจากห้อง
「การคุยเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้จะพิสูจน์ความเชื่อใจของฉัน ตอนนี้พวกเจ้ายังไม่โต แต่ฉันจะตอบความภักดีของเจ้า พยายามเข้า」
เคนเนธและคนอื่นด้วยกันกับเจ้าหน้าที่พลเรือนออกไปทีละคนทีละคน
「ยังไงซะถ้างั้น เทรียจะทนได้อีกแค่ไหน สามเดือน? ครึ่งปี? พวกเขาจะทนได้เป็นปีหนึ่งมั้ย? ทำไมเราไม่รอดูกันล่ะ!」
เสียงหัวเราะของราชาดังก้อง
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
เมืองหลวงเก่าของอาร์คแลนด์
ผมอยู่ในบ้านของผู้หญิงที่ผมช่วยก่อนหน้า เรากินด้วยกัน ดื่มด้วยกัน จากนั้นผมขึ้นบนเธอ วัตถุดิบของเธอไม่ได้ดีที่สุด แต่มันยังดีกว่าอาหารที่จืดชืดของกองทัพหลายเท่า
「ไม่เอาแล้ว!」
ผู้หญิงกรีดร้องระหว่างที่เกาะผม ห่อรอบคอผม
「ได้เลย แตก!」
ผมแทงหนึ่งทีอย่างแข็งแรง และปล่อยน้ำว่าวของผม ระหว่างที่ฟังเสียงกรีดร้องที่ยืดไปของเธอ ผมขยับตัวทีระนิดเพื่อปล่อยเมล็ดพันธุ์ลึกเข้าไปข้างใน
ผมนับไม่ทันว่าเธอแตกไปกี่ครั้งแล้ว ตอนแรกมันดูเหมือนเจ็บ แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรนอกจากความสุขบนหน้าเธอ เมื่อเรามีเซ็กส์กันเสร็จ เธอเกาะผม พักหัวของเธอไว้บนอกผม
—————————————————————
「ท่านจะกลับไปที่ประเทศของท่านในไม่นานใช่มั้ย…?」
ผู้หญิงไล้นิ้วไปที่อกผมดั่งจะแหย่ผม
「ที่ของชั้นไม่ได้ไกลจากที่นี่」
ผมก็ได้รับการแนะนำจากอีริชว่ามันเป็นเวลาที่เราต้องเตรียบพร้อมกลับไปแล้ว พวกคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างบนคงจะสรุปสิ่งต่างๆแล้ว
「อีกครั้งนึง ครั้งนี้มันโอเคมั้ยถ้าหนูอยู่ข้างบน?」
ผู้หญิงได้ประกาศว่าเธอจะไม่จากเมืองนี้ไป ผมมีเวลาแค่อีกไม่นานที่จะโอบกอดกายนี้
「อ๊าาน…มันหนา มือของท่าน มือของท่าน…」
ผู้หญิงกลืนเอ็นของผมและพันมือของเธอไว้กับมือของผม ผมทิ้งทุกอย่างให้ผู้หญิง ปิดตาของผม และมีความสุขไปกับความรู้สึกของรู เมล็ดพันธุ์ที่ปล่อยไปก่อนหน้าทำให้สิ่งต่างๆลื่น และมันรู้สึกดีมาก
พูดถึงแล้ว เราไม่ได้ใช้ยาคุมกำเนิด
「ถ้ามันเป็นเมล็ดพันธุ์ของกัปตันหนูจะมีลูกของท่านอย่างดีใจ แม้ว่าหนูต้องทำงานหนักด้วยตัวเองหนูจะไม่เสียใจกับมัน」
ได้พูดนั่นกับผม มันจะเป็นรสนิยมที่แย่ที่จะใช้ยา
「อออุ!」
「อ๊าาาาาาาาาา!!」
—————————————————————
「ฟฟฟู่….」
ผมเอ่ยคำลากับผู้หญิงที่ทรุดและแหมะอยู่บนเตียงและออกจากบ้าน ละแวกบ้านได้มืดแล้ว ถ้าผมไม่รีบกลับที่ประจำการซีเลียจะมาหาผม ด้วยเหตุผลบางอย่างซีเลียสามารถรู้ว่าผมอยู่ที่ไหนและหาผมเจอได้
「อ๊ะ มันคือกัปตัน!」
เสียงผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผมรู้หน้านั้น เป็นสาวน้อยในละแวกบ้านที่อยู่ระหว่างความวุ่นวาย เสียงานของเธอที่เป็นนักเต้น และมันดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเป็นโสเภณีสำหรับทหาร
「ตอนนี้มันดูเหมือนทหารได้ยุ่ง และหนูหาแขกไม่ได้เลยนะ เห็นมั้ย」
กองทัพของต่างประเทศได้พร้อมที่จะถอยทัพแล้ว ในที่สุด เวลาที่จะกลับได้เข้ามาใกล้
「ขอโทษ ชั้นอยู่กับเธอวันนี้ไม่ได้ ชั้นต้องรีบกลับไปหาทีมของชั้น」
แม้อย่างนั้น สาวยังยิ้มต่อไป
「ท่านไม่ต้องจ่าย มันจะเป็นเสร็จเร็วในซอยตรงนั้น การถูกโอบกอดโดยกัปตัวเป็นอย่างเดียวที่หนูรู้สึกได้รักษา ดังนั้นได้โปรดนะ?!」
ช่วยไม่ได้ถ้าเธอพูดขนาดนั้นแล้ว นี่จะเป็นคนที่สองติดกัน
—————————————————————
「อ่ะ!」
ผู้หญิงยืนอยู่ในซอยด้านหลังที่กำแพง ด้วยมือของเธอยกกระโปรงขึ้น มันดูเหมือนเธอไม่เคยจะได้ใส่กางเกงใน
ไม้เนื้อของผมได้ถูกนำออกมา แต่คราบการปะทะทางเพศก่อนหน้ายังอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ดูเหมือนจะถือมัน
「ได้โปรดทำมันแรงๆนะ เค๊? สะโพกที่เข้มข้นของกับกันหนูชอบที่สุดเลย~」
「ชั้นหวังว่าเธอจะไม่เสียใจ」
ระหว่างที่หัวเราะไม้เนื้อของผมได้ถูกแทงด้วยแรงส่งที่ยิ่งใหญ่ และทันที ผมเริ่มขยับอย่างรุนแรง มันมีบางอย่างเหมือนสารหล่อลื่นอยู่ข้างในเธอ และทุกอย่างรู้สึกดี รูของเธอพัฒนาจากการเป็นโสเพณี การที่เพิ่งได้โอบกอดผู้หญิงนี่ไร้เดียงสา ทำให้สิ่งนี้ค่อนข้างดี
—————————————————————
ธุระที่เราทำระหว่างยืนจบค่อนข้างเร็ว ผู้หญิงยืนพิงกำแพงและพยายามจะหายใจให้ทัน ระหว่างที่เมล็ดพันธุ์ของผมหยดจากหว่างขาของเธอ แม้ว่าเธอบอกว่ามันฟรี ผมยอมรับมันไม่ได้ ดังนั้นผมเลยทิ้งเหรียญเงินไว้ให้เธอระหว่างหน้าอกของเธอ
「…ขอบคุณ อาา ถ้าแค่กัปตัวอยู่ในเมืองนี้ได้」
「ชั้นมาจากกองทัพโกลโดเนีย ชั้นอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้」
「ชั้นเดาว่านั่นถูกแล้ว~ แต่บางทีคนรอบบริเวณนี้โดยเฉพาะผู้หญิงทั้งหมดคิดอย่างนั้น」
ผู้หญิงที่ผมช่วยแพร่ข่าวลือในระแวกบ้าน กองพันของผมที่แก้ปัญหาความวุ่นวายก็ดูเหมือนจะได้ถูกให้คะแนนไว้สูง
「โกลโดเนียนั้นโอเค แต่ที่แย่เป็นพวกนั้นจากเทรีย แค่เมื่อวันก่อน พวกเค้าขึ้นบนชั้นและเริมบีบคอชั้น」
ถ้าผมจับเขาได้คาหนังคาเขา ผมคงจะเตะก้นเขา แต่อย่างที่คาดมันยากที่จะหาคนก่อเรื่องจากกองทัพของประเทศอื่น
「ก่อนท่านจะกลับไป หนูอยากจะลิ้มรสชาติของท่านอีก」
เป็นอีกครั้งที่สาววางมือไว้บนกำแพงและมองกลับมาหาผม
「ชั้นก็ได้เงินด้วยดังนั้นสำหรับวันนี้งานเสร็จแล้ว! ทำไมท่านไม่ทำข้างหลังต่อละ? หนูหยุดพรุ่งนี้ดังนั้นมันโอเคแม้ว่ามันเจ็บ~」
มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมทำมันในตูด เห็นไม้เนื้อของผมตอบสนองอย่างไม่ได้ตั้งใจ สาวยิ้ม
「แต่เธอจะฉีกนะ?」
「มันโอเค หนูขยายมันมากพอที่เอ็นใหญ่ของท่านใจใส่ไปได้ หนูอยากให้ท่านแทงหนูนานแล้ว~」
สาวแหวกก้นของเธอออกด้วยสองมือ งั้นเธอก็คุ้นเคยกับเพศสัมพันธ์ทางทวารด้วย ตูดของเธอเปิดกว่างแล้ว มือผมสัมผัสปลายของเอ็นผมไว้กับตูดของเธอ เธอสั่นในความตื่นเต้น
「ว้าว….แม้แค่แตะหนูก็บอกความต่างของขนาดได้ เอาเลยใส่มันเข้าไปทีเดียวทั้งหมดเลย」
อย่างที่เธอต้องกัน ผมจับเธอแต่ไม่ใช่ที่เอว จับไหล่ของเธอ และใส่มันเข้าไปถึงโคนด้วยทีเดียว
「อุฮ่าาา! มันใหญ่! ฮฮฮฮิ้ห์」
เลือดไม่ออกมาแต่การตอบสนองของเธอไม่ปรกติ
「เธอโอมั้ย?」
「ใช่ ตูดหนูโอเค แต่ความยาวมัน…มันไปถึงที่ที่น่าทึ่งข้างใน」
ผมจะไม่บังคับสาวคนนี้ที่เหงื่อเย็นหยด
「ชั้นควรจะหยุดมั้ย?」
「ต่อเลย แทงหนูโดยไม่ต้องยั้งมือ แม้ว่าแย่ที่สุดท่านจะแทงหนูจนตาย หนูจะมีความสุขกับวิธีที่หนูตาย แต่หนูอยากจะเขียนมันอย่างถูกต้องบนหลุมศพว่า ‘ฉันท้าทายที่จะมีเซ็กส์ทางทวารกับเอ็นใหญ่นี้ และตายจากการที่ภายในถูกทำลาย’」
ผู้หญิงหัวเราะคิกคักระหว่างที่ยังมีช่องว่างให้หายใจ ดังนั้นผมรับข้อเสนอเธอและไม่ยั้งมือ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่ที่จะเห็นโสเภณีที่มีประสบกาณ์แสดงควาเจ็บปวดบนหน้าแบบนี้ สาวได้เด้งไปทั่วจากการโจมตีที่ไม่ยั้งมือของผม และในท้ายที่สุดเธอฉี่อย่างควบคุมไม่ได้ที่ทางเดิน
—————————————————————
โจมตีส่วนลึกของข้างในเธอ ผมอุ้มสาวที่ยืนไม่ไหวและจะพาเธอไปที่บ้าน แต่มีเสียงเรียกผม
「ท่านสนุก เอ๋? เรากลับไปที่แคมป์ได้รึยังตอนนี้?」
ซีเลียได้พบผมอย่างแม่นยำรอที่ข้างหน้าซอย สาวดูเหมือนจะพึมพำว่า ‘โอ้ ไม่’ ระหว่างที่ลนลานไปบ้านเธอเอง
โอ้ เธอดูเหมือนว่าจะเดินได้
「โสเภณีของเมือง มากกว่านั้นท่านใส่มันเข้าไปในรูสกปรก ท่านจะไม่สบาย!」
「ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มแอบมอง?」
「นั่นไม่สำคัญ! นอกจากบารอนราดาห์ลจะพูดว่าเค้าอยากให้ท่านไปหาเขาหลังจากที่ท่านกลับไป」
อีริชบอกเหรอ? ผมเดาว่ามันคำสั่งถอยทัพ
「อีริช-ซามะบอกว่าเค้าได้หาท่านไปทั่ว หนูจะไม่บอกเขาว่าท่านเล่นไปทั่วกับโสเภณี」
ไม่ใช่ว่านั่นโอเคเหรอ อีริชน่าจะรู้เอง
「สำหรับท่านที่จะหาความสบายกับโสเภณี…เธอได้ทำให้ท่านตกหลุมรักพอที่ท่านจะพากลับไปมั้ย?」
ในท้ายที่สุด มันดูเหมือนว่าเธอได้ดูตั้งแต่เริ่ม
—————————————————————
ผมนำซีเลียกลับไปที่ฐานและคำสั่งที่ถูกมอบนั้นอย่างที่คาด มันคือคำสั่งถอย เมื่อเทียบกับเวลาที่เราออกเดินทางจำนวนลูกน้องได้ลดลงไปมาก และในท้ายที่สุดผมก็กลับบ้านได้
มันค่อนข้างเป็นการเดินทางทียาวนาน ผมไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับโกลโดเนีย แต่มันดีที่มีผู้หญิงอยู่ที่บ้านที่รอผมอยู่
「จากพรุ่งนี้เราจะเริ่มถอย ไม่มีศัตรู้แล้วดังนั้นกองร้อยจะพร้อมเพื่อออกเดินทางตามนั้น」
「「「ครับท่าน!」」」
ผู้บัญชาการแต่ละกองร้อยตอบ พูดถึงแล้วเพราะอากอร์บาดเจ็บ ผมให้ลีโอโพลต์แทนที่เขา เขาพูดว่าเขาจะอยู่จนกว่าเขาจะฟื้นจากอาการบาดเจ็บ และจะไม่ขอกลับไม่ว่าอย่างไร
พรุ่งนี้ไปวันออกเดินทาง มีมีความสุขกับคืนสุดท้ายที่นี่ในอาร์คแลนด์เถอะ
—————————————————————
จากนั้น มาตื่นเต้นหลังจากที่มีเซ็กส์เถอะ
「พวกเธอพร้อมสำหรับการเดินทางรึยัง?」
「……….อาาาา」
「อออุ…หนูจะตาย…」
ซีเลียและอิริจิน่าได้รับความรักที่เข้มข้นของผมและเหนื่อยดังนั้นพวกเธอตอบไม่ได้
ไม่นานมานี้ผมสามารถทำได้ 10 ครั้งในคืนเดียวโดยไม่มีปัญหา แค่ผมต้องถูกสาปหรืออะไรบางอย่างแน่? ผมคิดเกี่ยวกับมันระหว่างที่มองดูสองคนรูพังและน้ำหวานเล็ดระหว่างที่สั่น
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 19 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: บาโรเนตอาณาจักรโกลโดเนีย กองทัพกลาง กองพลที่ 3 ผู้บัญชาการกองพันผสม
เงือนเดือนรายปี 140 ทอง
สินทรัพย์: 1000 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่)
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, แคทเธอรีน (เดินทาง)
คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ติดตามและคนรัก), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อากอร์ (ผู้ช่วย), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อย), คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า), อิริจิน่า
คู่นอน: 39
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord
