106 เจรจากับราชา
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
ฤดูหนาวอีกคราได้ตกลงมาสู่ที่ราบกลาง สงครามจบแล้ว
อาณาจักรเทรียและพัฒมิตรแห่งยูเรส หายไปจากแผนที่ และกลายเป็นส่วนหนึ่งของโกลโดเนีย ระหว่างที่ประเทศของดยุคมาการโดกำจัดทัพเรือของโกลโดเนีย และเลี่ยงพวกเขาจากการข้ามแม่น้ำ เพราะเรื่องนี้ โกลโดเนียได้เสียวิธีที่จะรุกรานมากราโดไป แต่กองทัพเดินทางไปรบชั้นสูงของมากราโดก็ได้รับผู้เสียชีวิตไปด้วย ดังงนั้นพวกเขาไม่สามารถที่จะลงพื้นไปที่ท่าฝั่งตะวันออก และสู้กับโกลโดเนียด้วยเช่นกัน ทั้งสองชาติคิดกันเป็นศัตรูอย่างชัดเจน แต่เลือกที่จะไม่สู้การต่อสู่ไร้ดอกไร้ผล ที่อาจจะมีความเสียหายกับเส้นทางการแลกเปลี่ยน และเห็นด้วยในการระงับการสู้หนึ่งปี
ผมกำลังจะมุ่งหน้าตรงกลับไปที่ดินแดน หลังจากที่ผมรับใช้กองทัพเสร็จ แต่มีแผนที่จะฉลองการกลับมาแห่งชัยชนะของเรา
「นายรู้มั้ย……นายแค่พูดว่า ‘ชั้นจะกลับบ้านเพราะมันจบแล้ว’ ไม่ได้……」
อีริชมีหน้าที่ยอมแพ้ขณะที่เขายืนข้างผม กาฉลองการกลับมาแห่งชัยชนะของเราก็ถูกจัดขึ้นหลังจากสงครามอาร์คแลนด์ด้วย และคุณจะเบื่อที่ทำบางอย่างสองครั้งด้วย แม้ว่า ถ้าคุณให้ผมหลับนอนหมู่ที่นั่น ผมจะดีใจที่จะไปเป็นร้อยครั้ง
「แม้อย่างนั้น ความพ่ายแพ้สุดท้ายมันค่อนข้างเจ็บปวด เราฉลองโดยไม่ต้องเก็บออมได้มั้ยเนี่ย?」
อีริชห่อไหล่ของเขาอย่างสลดใจ
「มันเจ็บปวด……มากจนไม่น่าเชื่อ แต่มันน่าจะถูกจัดอย่างฟุ่มเฟือยมากกว่าก่อนหน้านี้ เพราะถ้าเราครึ่งๆกลางๆที่นี่ คนจะไม่ได้รับประสบการณ์ของชัยชนะจริงๆ」
อีริชพูดการบ่นของเขาต่อไป
「ทั้งเหล่าของทหารหนึ่ง ที่มี 15 000 คนจมไป นายรู้มั้ยว่ามันใช้เวลานานแค่ไหนที่ชั้นจะจัดระเบียบและฝึกพวกเค้า……? แม้ว่าถ้าชั้นรวมทหารและฝึกมันจากแรกเริ่มได้ ชั้นจะไม่ได้ผู้บัญชาการกลับมา มันไม่ใช่บางอย่างที่แก้ได้เมื่อลงทุนเวลาไปกับมัน」
มันใช้แรงงานและความพยายามสำหรับการหาผู้บัญาการมากกว่าทหารหลายเท่า และถ้าพวกเขาไม่ได้รับการเรียนมากอย่างต่ำ การใช้เวลาเข้าไปจะไร้ความหมาย มันเลี่ยงไม่ได้ที่มีขุนนางและอัศวินหลายคนที่อายุน้อย แต่เขาจะต้องเลือกและฝึกพวกเขาสำหรับคนเหล่านั้นที่เหมาะกับกองทัพ อีริชต้องหดหู่ เมื่อรู้ว่าเขาเสีย คน 15 000 คนที่ใช้ความพยายามหามา ในการกวาดที่รวดเร็วเพียงครั้งเดียว แต่ผมโยนหน้าที่ส่วนใหญ่ให้ลีโอโพลต์ ดังนั้นมันไม่มีผลกับผมนะ
ขณะที่ผมนำทหารและไปที่ลานหลักตรงหน้าวังหลวง พลเมืองยินดีต้อนรับและทักทยผมคล้ายๆกันกับคราวก่อน แต่พวกเขาไม่ได้ใกล้กับความกระตือรือร้นก่อนหน้าเลย มันง่ายที่จะเข้าใจว่าในสงครามก่อนหน้า อาร์คแลนด์เป็นตัวร้าย แต่เรามีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรมาเป็นเวลานานกับเทรียและยูเรส แม้ว่าเราจะชนะ พวกเเขาน่าจะไม่ได้รับความรู้สึกว่าทำสำเร็จมากมายนัก นอกจากการขยายดินแดนของเรา
「ราชาแพร่คำกล่าวถึงความสำเร็จเราให้ผู้คนในการพูดของเค้า……แต่ มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากในส่วนสุดท้ายรวมอยู่ด้วย มันอาจจะมีปัญหาในอนาคต」
อีริชพูดในท่าทีที่ใจเย็น แม้อย่างนั้น เสียงเชียร์ดำเนินต่อไปสู่ความดังขึ้นและเร่าร้อนมากขึ้นขณะที่เราผ่านไป แต่ผมมั่นใจว่าเขาพูดเกินจริงค่อนข้างมาก ผมไม่ถือที่จะถูกปฏิบัติเป็นฮีโร่ แต่มันแค่ดูแปลกๆกับผม
「มันเป็นวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์!」
「ชั้นได้ยินมาว่ากองทัพเค้าเดินทัพเหมือนสายฟ้า และขยี้ป้อมปราการ!」
「มันพูดกันว่าเค้าแม้แต่กำจัดมากราโดได้!」
มากขนาดนี้มันโสภา
「ชั้นได้ยินมาว่าเค้าฉีกทหารราบหนักด้วยมือเลยล่ะ」
「เค้าแม้แต่โยนหินยักษ์ได้เหมือนเครื่องดีดหินเลย!」
「ชั้นได้ยินมาว่าเค้าจับนายพลหญิงของศัตรูและทำให้เธอเป็นทาสความใคร่ของเค้า」
「ชั้นได้ยินว่า เค้าเรียงผู้หญิง 100 คนและทำให้พวกเธอทั้งหมดท้องในคืนเดียวแหน่ะ」
มันเริ่มแปลกเล็กน้อยจากจุดนี้ไป
ผมกระโดดลงจากชวาร์ซ และมุ่งหน้าไปที่ผู้คน ผมจับมือคนหลายคนในหมู่เสียงเชียร์ แต่ผไม่สนเรื่องนั้น เพราะมันมีกลุ่มสาวน้อยที่ออกมาเพื่อมีความสุข กับบรรยากาศเหมือนงานเทศกาล
「ไม่มีทางน่า~ เค้ามาทางนี้ด้วยหละ!」
「่น่าทึ่ง! ไม่ใช่เธอเป็นคนชื่นชอบเค้าเหรออีรีส!? เอาเลย เอาเลย」
สาวๆร้องเสียงแหลมและกรี๊ดกร๊าด แต่ผมจับหนึ่งในพวกเธอ และดึงเธอเข้ามาสำหรับการจูบ
「เอ๋!? อื้นน!」
สาวอยู่ในความงุนงง แต่เมื่อผมแทงลิ้นเข้าไปในปากของเธอ เธอผ่อนคลายและยอมรับผม หลังจากที่จูบอย่างเร่าร้อนสิบวินาที ผมไปที่สาวคนต่อไป
「หนูด้วยเหรอ? อื้นน!」
ผมจูบสาวแต่ละคนลึกๆ แหย่ลิ้นเข้าไปในปากของพวกเธอในแต่ละครั้ง
「น่าทึ่ง มันเหมือนที่ข่าวลือว่าไว้เลย」
「ฮ่าา ฮ่าา……ช่างเป็นการจูบที่เหลือเชื่อ……ชั้นแฉะเลยเนี่ย」
มันดูเหมือนสาวคนสุดท้ายชื่นชมผม หลังจากการจูบ สะโพกของเธอร่วงหล่น และเธอล้มก้นกระแทก
หลังจากที่ชิงริมฝีปากของสาวทั้งห้า ผมขี้นชวาร์ซที่รอในสีหน้าที่น้อยไปกว่าความพอใจ นั่นจะช่วยสร้างกำลังใจให้ผมที่จะทำการเจรจากับราชา
「……นายมันเจ้าชู้แค่ไหนกัน?」
ผมไม่ได้สนใจใดๆกับการมองที่เย็นชาของอีรีช ผมได้ยินเสียงสาวๆ ที่กรี๊ดที่อยู่ของพวกเธอมาจากข้างหลังอย่างสิ้นหวัง ซีเลียจ้องผมด้วยตาที่มีน้ำตา แต่แม้ว่าผมมจะไร้ซึ่งความสนใจกับสิ่งนั้น ผมจะโอบกอดเธออย่างมากมาย จนเธอสติหลุดไปเลย
—————————————————————
เมื่อเราไปถึงวังหลวง เราถูกเรียกแยกกันสำหรับการเข้าเฝ้า เหมือนเคยๆ มีซีเลียรอพร้อมอยู่ในห้องรอ แต่ผมนำไมล่าไปกับผมเป็นพิเศษครั้งนี้ เพราะทั้งหมดผมต้องเติมเต็มคำสัญญาของผม
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์……ไม่ใช่มันจะเป็นเรื่องร้ายเหรอที่จะพานายพลศัตรูอย่างหนูไปเข้าเฝ้าราชานะ?」
ไมล่ามองดูผมอย่างกังวล
「กังวลเรื่องพี่เหรอ? พี่จะโอเคน่า」
「ไม่ใช่นั่น! หนูไม่ไดพูดเกี่ยวกับพี่ แต่เกี่ยวกับชื่อตระกูลของหนู!」
โอ้ ช่างผิดหวัง ผมคิดว่าเธอรักผมซะอีก
「นอกจากนี้ ไม่ใช่พี่ช่วงชิงความบริสุทธิ์ของหนูไปด้วยกำลังและฉีดเมล็ดพันธุ์ของพี่เหรอ? พี่จะคาดหวังให้หนูตกหลุมรับพี่ด้วยเรื่องนั้นได้ยังไง? 」
「มันรู้สึกดี ไม่ใช่เหรอ? เพราะทั้งหมดหนูครางเยอะเลย」
「อะไร-! ถ้าพี่ถูของผู้หญิง……ถ้าพี่ไปถูจุดดีๆ ทุกคนจะร้องออกมา เรื่องนั้นมันไม่มีอะไรเกี่ยวกับหัวใจของหนู」
「「อ่ะแฮ่ม!!」」
ซีเลียและเจ้าหน้าที่พลเรือนที่ก็อยู่ในห้องรอด้วย กระแอมคอในเวลาเดียวกัน ไมล่าปิดหน้าที่แดงของเธอ ผมหวังว่าอีริชจะเสร็จในไม่ช้า ผมอยากกลับไปอย่างรวดเร็วและโอบกอดเมลิสซ่าและมาเรีย
「ได้โปรดเข้ามา วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์」
「ในที่สุด……? ไปกันเถอะไมล่า」
ผมดึงแขนของไมล่า ที่ยังต่อต้านอยู่
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์……ฉันจะไม่พูดเรื่องอัลโตเบิร์ก แต่ความสำเร็จของเจ้าในเวลานี้มัน ยอดเยี่ยมอย่างไม่มีความผิดพลาด ข้าขอชมเจ้าด้วยความชื่นชมที่ปรี่ล้น」
「ขอบคุณสำหรับการชื่นชมที่ผมไม่คู่ควรครับ」
「ฉันได้ยินมา ว่ากองทัพส่วนตัวได้ผ่าศึกที่ดุดันมากมายนับไม่ถ้วน กระนั้น มีผู้ที่เสียไปจำนวนแค่น้อยนิด」
ผมเดาว่าเรื่องนั้นมันจริงเมื่อตอนนี้เขานำมันขึ้นมา……แม้ว่าผมยังเสียทหารม้าธนูไปหลายร้อย มันไม่เหมือนกับว่ามันไม่เจ็บปวด
「นั่นมันค่อนข้างต่างไปเลย」
「วิสเคานต์ แอบบิงตัน」
ราชาชำเลืองมองอย่างเย็นชาไปเฉียงๆข้างหลังผม สู่ขุนนางคนเดียวคุกเข่าอยู่ เกือบจะเหมือนกับอาชญากรที่ขายหน้า
「เจ้าสูญเสียกองเรือของเรือรบไป เจ้าทำสิ่งใดอื่นนอกเสียจากทำให้เจ้าหน้าที่และเหล่าชายของฉันจมลับไปในวารี?」
「……ผมอับอายกับตัวผมเองครับ」
มันดูเหมือนชาคนนี้เป็นหนึ่งในคนที่นำทัพเรือ เก็บเขาไว้ที่นี่นานขนาดนี้ต้องทำให้ความไม่ชอบขี้หน้าของาชาเน้นขึ้นไปอีก
「เจ้าควรจะถูกแขวนคอซะ ที่ยาขึ้ดินบนชัยชนะของเรา……อย่างไรก็ตาม มันจะนำมาซึ่งความโชคร้ายที่จะทำการแขวนคอหลังจากที่ได้ชัยชนะในสงคราม เจ้าควรจะขอบคุณฮาร์ดเลตต์และราดาห์ล」
「ผมพูดเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอว่าใจท่านเมตตาขนาดไหน……」
「หืมม ข้าจะไม่กล่าวถึงการทรยศของเจ้า มันจะไร้ประโยชน์ถ้ากล่าวโทษความไร้ความสามารถของเจ้า ฉันจะเว้นชี่วิตเจ้า จากการลงโทษที่เจ้าสมควรได้รับ!」
การบ่นนี้ ที่เกือบจะเหมือนการจู้จี้ที่ต่อเนื่อง มันแค่เหมือนกับพี่เขยจากละครชีวิตที่นนน่าชอบเลย อย่าบอกผมนะว่า เขาก็เป็นแบบนี้ต่อหน้าอีริชด้วย?
หลังจากที่ราชาดุแอบบิงตันเป็นเวลาซักพัก เขาหันมาหาผมอีกครั้ง และชื่นชมผมลงมาเป็นสายฝน
ตอนนี้เราจะเข้าเรื่องรางวัล
「ฉันพูดว่าฉันจะมอบรางวัลสำหรับความสำเร็จก่อนหน้าล่วงหน้า แต่นั่นเป็นเพียงสำหรับการตีฝ่าชายแดนแห่งเทรีย ทำให้กองทัพเดินทางรบมากราโดพ่ายไป และทำให้ยูเรสยอมแพ้ มันเป็นความสำเร็จที่เพียงพอ ดังนั้น ฉันจะเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าและให้เจ้าอยู่ในระดับเคานต์!」
「มันเป็นความปิติที่ต่ำต้อยของผมครับ」
ผมเด่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
「เดิมทีแล้วฉันอยากตั้งเจ้าเป็นมาร์เกรฟ และปล่อยบริเวณฝั่งใต้ให้กับเจ้า แต่เจ้าหน้าที่พลเรื่อนและรัฐมนตรีนั้น น่ารำคาญยิ่ง และเจ้า ไม่ใช่พวกที่ยึดมั่นกับระดับด้วยเช่นกัน ดังนั้นได้โปรดอดทนกับมันสำหรับ ณ ตอนนี้」
「งั้นเรื่องของรางวัลที่นอกจากระดับ」
ชายวัยกลางคนที่รออยู่ข้างหลังราชา คือเคนเนธ บัลด์วินถ้าผมจำไม่ผิด มันเป็นคนที่อีริชบ่นถึงตลอด ผมเชื่อว่าเขาเป็นนรัฐมนตรีว่าการต่างประเทศ แต่เขาก็เป็นคนสนิทที่ราชาเชื่อใจด้วย ดังนั้นเขาต้องมอบคำแนะนำให้ราชาหลายอย่าง
「การทิ้งบางส่วนของดินแดน ให้นายพลเช่นฮาร์ดเลตต์นั้นเลี่ยงไม่ได้ คุณจะถูกมอบบริเวณ ที่วิ่งจากทางใต้ของดินแดนของคุณ ไปสู่ดินแดนของเทรีย และรับผิดชอบในการป้องกันจังหวัดหลากหลายที่ทิศใต้ และระงับชนเผ่าภูเขา สิ่งนั้นฟังดูเป็นไง?」
「ฟุมุ……ถ้าสิ่งนั้นถูกจัดการไป สองภัย จะถูกควบคุม」
ผมระงับชาติภูเขาไปแล้ว ผมไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับจังหวัดทางใต้ แต่มันควรจะโอเคเพราะผมได้เพิ่มดินแดน อดอล์ฟจะซึบซับปัญหาเกี่ยวกับการเพิ่มพื้นที่ ดังนั้นมันไม่ได้มีอะไรกับผมมากมาย แต่ผมมีสิ่งหนึ่ง ที่ผมจะไม่ยอมแพ้
「ตัวผมที่ต่ำต้อยขอเสนอคำขอบางอย่างง ถ้าท่านอนุญาตให้ผมพูด」
「หืม? มันคือสิ่งใด?」
ราชาคิดว่ามันน่าตกใจ ที่ผมออกความเห็นเกี่ยวกับเรื่องรางวัล เพราะทั้งหมด ผมไม่มีอะไรเป็นพิเศษที่พูดไปก่อนหน้านี้
「เกี่ยวกับรางวัล ผมมีคำขอสองอย่าง」
「เจ้าค่อนข้างที่จะละโมภ กับสองคำขอ ถามมา」
ราชาพิงกลับไปที่เก้าอี้และยิ้ม
「อย่างแรก ป่าเอิร์กทีอยู่ในเทรีย……ผมอยากจะได้ป่านั้น」
ดูเหมือนราชาจะไม่รู้จักชื่อที่นั่น เขาเลยมองเคนเนธอย่างเงียบๆ เคนเนธเปิดแผนที่ที่เท้าของราชา
「มันเป็นป่าต้องสาปที่โด่งดังในเทรีย ดังนั้น ไม่มีการพัฒนาใดได้ถูกสร้างครับ และมันก็ไม่มีแม้แต่ทางเดินด้วย」
「มันช่วยไม่ได้ ถ้าเจ้า อยากจะได้ป่าเช่นนั้นมาซึ่งการครอบครอง มันมีเหตุผลพิเศษใดหรือไม่」
「เมื่อเราทำการผ่านป่า เราไปผ่านป่านั้น เพื่อทำบางอย่างที่ศัตรูคาดไมถึง มันเป็นป่าแห่งโชคดีนะครับในความรู้สึกนั้น และผมจะซาบซึ้งถ้าผมได้ครอบครองมัน」
「ไม่มีผู้คนมากมาก ที่อยากได้ป่าที่อ้างว้างเช่นป่านั้น ฉันไม่ได้ถือเป็นพิเศษ แต่ฉัน จะให้เจ้ามากไป ถ้าฉันให้ทุกอย่างกับเจ้าจากดินแดนเจ้าไปสู่ป่าเแห่งนั้น…」
งั้นผมไม่ถือถ้าตรงกลางถูกตัดไป ผมไม่คิดว่าที่นั่นจะถูกใช้เพื่อเพิ่มกำไรหรืออะไรทั้งสิ้น ผม แค่อยากจะปกป้องที่นั่น โดยไม่ให้มันถูกทำอย่างหยาบคาย จากผู้อื่น
「มันโอเคเหรอครับท่าน? แม้ว่ามันจะเป็นบริเวณที่กว้าง มันไม่ใช่ที่ ที่คนจะรวมกัน และพื้นที่นั้น ดั้งเดิมแล้วมันเป็นภูมิภาคที่ทุรกันดาร ในฐานะ เคานต์……และมาร์เกรฟใอนาคต มันไม่ควรจะเป็นเรื่องใหญ่ ที่จะได้รับมัน」
「ฉันเดา ว่ามันจะดีกว่า มาแบ่งแยกกันระหว่างคนหมู่มาก……ถ้าฉันแบ่งมันอย่างไร้ความดี ความสัมพันธ์อันซับซ้อนจะเกิดขึ้น」
ทำไม ชายคนนั้น เคเนธ ช่วยผม? อย่าบอกนะว่าเป้าหมายเขามันคือตูดผมหรือบางอย่าง
ระหว่างการครอบครองเทรีย อีริชบอกผมว่ามันไม่มีขุนนางที่มีตัวตนอยู่ ได้แสดงความจำนงว่าจะครอบครองป่านั้น และความไม่พอใจกับลอร์ดศักดินาต่างๆ ผู้ที่ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ถูกเผาสิ้นไป โดยไม่มีข้อยกเว้น พูดอีกอย่าง ทั้งดินแดนของเทรียบ ได้กลายเปินดินแดนของราชา และเขาทำอะไรก็ได้ที่เขาหวังกับมัน
「ดีมาก ฉันจะมอบ เอิร์……ก? มันคือสิ่งใดหนอ? ฉันจะมอบดินดนทั้งหมดให้เจ้า ไปจนถึงป่า」
「มันเป็นความยินดีที่ต่ำต้อยของผมครับ」
「และคำขออีกสิ่งของเจ้าคืออันใดกัน? เจ้าอยากได้ทริสเนียด้วยเยี่ยงนั้นหรือ?」
ราชายิ้ม มันดูเหมือนผมจะพูดต่ออย่างเห็นแก่ตัวได้
「มันเกี่ยวกับคนนี้ที่นี่ครับ」
「หนูเป็นนายพลพันธมิตรแห่งยูเรส ไมล่า ฮูเทีย……มันน่าอับอาย แต่หนูถูกเอาชนะโดยลอร์ดฮาร์ดเลตต์ และถูกนำตัวมาที่นี่」
เธอกล้ากว่าที่ผมคิดไว้ว่าเธอจะเป็น แล้วผมก็มั่นใจวฃว่าเธอจะลนลานหรือติดอ่างซะอีก แต่อย่างที่คาดได้ กับนายพลหญิงที่มีความสามารถพอที่จะนำกองทัพ
เจ้าหน้าที่พลเรือนรอบๆราชา ส่งเสียงเล็กน้อย อย่างไม่ได้ตั้งใจ
「…….ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ แล้วฉัน ก็คิดไป ว่าเจ้าจะนำพาซึ่งคนรักของเจ้ามา แต่เมื่อมาคิด ว่ามันจะเป็นนายพลศัตรู ฉันคาด ฉันคาดหวังสิ่งที่คาดหวังไม่ได้ มาจากเจ้าได้」
ราชาหรี่ตา มันอาจจะเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง ที่จะนำเรื่องนี้ขึ้นมา ทันทีที่ทำได้
「ผู้หญิงคนนี้ได้พ่ายแพ้ในสนามรบ และตอนนี้เชื่อฟัง และผมก็สืบทุกอย่างแล้วก่อนจะมาที่นี่ ดังนั้น ไม่มีอันตรายครับ」
ผมได้สืบสวนกระเป๋าลับๆของผู้หญิงคนนี้อย่างทั่วถึง
「นั่นโอเค……ถ้าเช่นน้น ผู้หญิงคนนั้น ต้องการสิ่งใด?」
ผมรั้งไมล่า ที่กำลังจะพูดบางอย่าง
「ความพ่ายแพ้ของผู้หญิงคนนี้ เป็นหนึ่งในเหตุผลสำหรับชัยชนะของเรา หน้าที่ทีู่้หญิงคนนี้ และตระกูลของเธอต้องเติมเต็ม นั้นจะสำคัญ แม้ว่าเมื่อดินแดนยังถูกปกครอง……ซึ่งในกรณีนั้น ผมอยากขอให้ท่า อนุญาตการดำเนินอยู่ต่อไปของตระกูลของเธอ」
ในความเป็นจริง ผมทำเธอหลังจากทุกอย่างสรุปไปแล้ว แต่จริงๆแล้วไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลของเธอเลย การเจรจาที่ผลออกมาเป็นการยอมแพ้ มันพึ่งพาแต่กำลังที่ป่าเถื่อน แต่เพราะทั้งหมด ผมจได้ว่าบางคนพูดไว้ว่า คำโป้ปด ก็เป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งด้วย
「ฉันไม่ทำ แม้ว่าพวกมันจะช่วย หรือแม้ว่าพวกมันมีสิทธิ์ที่จะปกครองความเป็นศักดินาเก่าให้คงไว้ มันยากที่จะให้ทุกสิ่ง อยู่ใต้การควบคุม ยูเรส ได้มีสัมพันธ์กับขุนนางชาติเรามามามากแล้ว อย่างที่มันเป็นอยู่เยี่ยงนี้ การกระทำเช่นนั้น มันจะดึงคนมากกว่านั้น มาอยากทำสิ่งเดียวกัน」
การปฏิเสธของราชา ค่อนข้างที่จะแข็งแรง
「ถ้าเกิดว่าไม่ได้ปกครองศักดินาเก่าล่ะครับ แต่มอบงานอะไรบางอย่างให้เธอ ระหว่างที่ให้เธอได้เก็บชื่อขุนนางของครอบครัวไว้……」
ก่อนที่ราชาจะปริปากเอ่ย เพื่อที่จะปฏิเสธอีกครั้ง เคนเนธก้าวเข้ามาข้างหน้า หลังจากกระซิบบางอย่างให้ราชา เขาก้าวเข้ามาระหว่างเรา และพูดอย่างยาว
「ไม่ใช่นั่นมันโอเคเหรอพระองค์ครับ แค่มอบระดับบารอนเนสหรืออะไรบางอย่างให้เธอก็ได้ และให้เธอเป็นหัวหน้าคนคุ้มกันเส้นทางการค้า เพื่อสรุปเรื่องนี้ไปด้วยกันเลย」
「แต่ เหล่าญาติขุนนางทั้งหลาย จะเอะอะขึ้นมา เกี่ยวกับสิ่งนี้ มิใช่หรือ?」
「ตราบใดที่พวกเค้าแสดงความภักดีกับท่าน กับพระองค์ ท่าจะมอบหน้าที่อะไรบางอย่างให้พวกเค้า และดินแดนแค่เล็กน้อย ถ้าพวกเขาคิดซะแบบนี้ มันจะลดจำนวน ผู้คนที่คิดความคิดไร้สาระออกไป」
「ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะเอ่ยว่า ถ้าคนใดๆอยากได้ดินแดนเช่นกัน พวกเขาจะต้อง แสดงความภักดีสูงตามนั้นไปออกมาเช่นนั้นหรือ……?」
「ใช่แล้วครับ เพราะทั้งหมดวิธีททที่เรารับมือกับยูเรสครั้งนี้ มันค่อนข้างที่จะใช้กำลัง แทนที่จะทิ้งพวกเค้าไว้เฉยๆ มันดีกว่าเก็บไว้อย่างเดิม โดยการช่วยพวกเค้า」
ราชาปิดตาของเขา และคิดเกี่ยวกับมัน และหลังจากที่ถอนหายใจ ผ่อนคลายสีหน้าเขาลง
「……ได้ โดยชื่อของฉัน ไมล่า ฮูเทีย จะถูกขนานนมว่าบารอนเนส ในเรื่องเกี่ยวกับดินแดน เธอจะถูกมอบให้ส่วนหนึ่ง หลัง จากที่ทุกอย่างได้ถูกมอบออกไปชั่วคราว」
「ป-เป็นความยินดีที่ต่ำต้อยของหนูค่ะ」
หลังจากที่คำนับราชาไมล่ามองผม ด้วยน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา ด้วยตาเหล่านั้น เธอจะปฏิเสธอะไรที่จะจะถามคืนนี้ไม่ได้ บางที ผมน่าจะลองบางอย่างที่ไร้เหตุผลมากขึ้น
ไม่ว่าอย่างไร แน่นอนว่าผมหวังว่าเคนเนธ จะไม่ได้เล็งไปที่ตูดผมอย่างจริงจัง ผมจำไม่ได้เลย ว่าผมไปขอให้เขาช่วยอะไรผมมากขนาดนี้
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์……นี่เป็นการพิจารณาที่ พิเศษ สำหรับเจ้า เพราะความสำเร็จที่พิเศษของเจ้า มันจะไม่มีหนที่สอง」
「ผมจะเก็บไว้ในใจครับ」
「และรางวัลมากไปกว่านี้ มันไม่ต้องสงสัย ว่าจะอยติธรรม ดังนั้น นี่ จะเป็นทั้งหมดของรางวัลของเจ้า เข้าใจไหม?」
ผมนึกถึงหน้าที่มีปัญหาของอดอล์ฟได้ในใจของผม แต่อย่างที่คาด ผมไปบอกราชาว่า ‘ผมก็อยากได้ตังด้วยครับ’ ในสถานการณ์นี้ไม่ได้ ผมทำได้แคพยักหน้า
「กองทัพส่วนตัวเจ้า ก็ค่อนข้างจะใหญ่ขึ้นมา ดังนั้น มันไม่มีความจำเป็นใดๆแล้ว ที่ต้องทิ้งกองทัพตะวันตกไว้กับเจ้า ถ้ามันจำเป็น ฉันจะแต่งตั้งเจ้าเป็นผู้บัญชาการ และมอบอำนาจให้เจ้าอีกครา」
ผมไม่มีคำคัดค้านกับเรื่องนั้นด้วย จากใจเลย ผมพบว่ามันยากที่จะใช้กองทัพตะวันออก ที่ราชามอบความไว้วางใจให้ผม ในสถานการณ์ปรกติ มันไม่มีภัยจากชาติภูเขา ดังนั้นมันไม่ได้จำเป็นจริงๆ
เช่นนั้น การเข้าเฝ้าราชาจบสิ้นไป ผมไปเจอกับซีเลียในห้องรอ แล้วไม่คาดคิด คนหนึ่งตามผมมา มันคือเคนเนธ ที่เป็นไปได้ว่าเล็งตูดผมอยู่
「เคานต์ฮาร์ดเลตต์ ถ้าคุณมีเจตนา ชั้นอยากจะคุยกับคุณ……」
มันมาแล้ว เร็วอย่างที่คาด กับคนที่เป็นคนที่เป็นรัฐมนตรีได้โดยไม่มีความสำเร็จใดๆ แต่ผมจะไม่ยอมมอบตูดผมง่ายๆหรอกนะ
「เคานต์ บัลด์วิน ไม่ใช่ว่าคุณต้องอยู่ระหว่างการเข้าเฝ้าของคุณนางคนอื่นเรหอ?」
「มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทุกคนที่เข้าเฝ้า นอกจากเคานต์ราดาห์ลและเคานต์ฮาร์ดเลตต์ มันแค่เรื่องพิธีการ ดังนั้นเจ้าหน้าที่พลเรือนคนอื่นมันเพียงพอแล้ว」
มันดูเหมือนเคนเนธอยากจะรับตูดผมไป ไม่ว่าอย่างไร แต่ผมติดค้างเขาทีนึง ผมไล่เขาไปก็ไม่ได้ด้วย
「งั้นคุณอยากจะคุยแค่เราสองคน?」
「ช้้นจะอยากได้เรื่องนั้น ถ้าเป็นไปได้……」
มันเลี่ยงไม่ได้ถ้านี่ มันการเป็นการต่อสู้ระหว่างเราสองคน ยังไงผมก็ไม่ยอมอย่างแน่นอน
「ซีเลย ไมล่า รอลีโอโพลต์ข้างนอกนะ」
「ขอบคุณมาก…… จะรอพี่นะ」
ถ้าเคนเนธไม่อยู่ที่นี่ ผมจะมอบจูบที่ลึกซึ้งกับเธอไปแล้ว และโอบเธอไว้ในอ้อมแขนผม ดังนั้นมันน่าเสียดายนิดหน่อย ซีเลีย เมื่อถูกไล่ไปอีกครับ มองเคนเนธอย่างยั่วยุ แต่จากไปอย่างไม่เต็มใจ เพราะคำสั่งของผม
—————————————————————
เมื่อเคนเนธนำผมเข้าไปในห้อง ที่วัง เขาปิดม่าน และนั่งลงช้าๆที่เก้าอี้ ณ เวลาเดียวกัน ผมขมิบตูดผม
「เหตุผลที่ชั้นเรียกคุณมาที่นี่………เพราะชั้นอยากจะคุยกับคุณ เกี่ยวกับอนาคต」
มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันเกี่ยวกับตูดผม แต่ผมลดการป้องกันลงไม่ได้
「อนาคต……? ถ้าเป็นอย่างนั้น ขอบคุณที่สนับสนุนก่อนหน้านี้」
ผมจะขอบคุณเขา อย่างน้อย
「มันไม่มีอะไร เพราะมันเป็นที่น่าต้องการสำหรับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ที่จะได้ดินแดนใหม่ ชั้นคิดว่ามันได้เวลา ที่จะช่วยขุนนางของยูเรสเล็กน้อย」
เคนเนธลดเสียงลง และเพิ่มเติมมา ผมไม่ต้องการคนเหมือนลีโอโพลต์เพิ่ม ที่วางแผนเยอะๆ
「ชั้น……ไม่พอใจเล็กน้อย เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน」
เขาจะชวนผมไปกบฏกับเขางั้นเหรอ?
「ปัจจุบัน กองกำลังหลักของโกลโดเนียคือกองทัพกลาง หลังจากทุกอย่างพูดไปแล้วและสำเร็จไปแล้ว แม้ว่ามันมีผู้เสียชีวิตมากในการต่อสู้นี้ กองทัพลอร์ดได้อ่อนแอลง และตอนนี้ กำลังทหารของกองทัพกลางมันท่วมท้น」
「ยังไงซะ……เพราะทั้งหมดนั่นเป็นปรารถนาของพระองค์」
「การที่นำกำลังของกองทัพลอร์ดมา และมารวมที่เท้าของพระองค์ ชั้นไม่ได้มีคำคัดค้านใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้……สิ่งที่ชั้นกังวล มันเกี่ยวกับความจริง ที่ว่ากองทัพที่ใหญ่แบบนั้น ถูกควบคุมโดยคนๆเดียวเพียงเท่านั้น」
「……」
งั้นนี่มันเกี่ยวกับอีริช
「นี่มันเป็นการหลงผิดของชั้น ฝันร้ายที่โง่เขลาของชั้น……แต่ถ้าเคานต์ราดาห์ล กบฏอาณาจักร กำลังที่จะยืนสู้เค้าได้จะมาจากไหน?」
มันไม่มี กองทัพกลางมันมากกว่า 50 000 คนตอนนี้ และตอนนี้กองทัพของลอร์ดได้อ่อนแอลงจากนโยบายของราชา และไม่มีกองทัพอะไรอื่น นอกจากยามเมือง ที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมือง มันไม่ได้แม้แต่จะเป็นการแข่งขัดเลยตั้งแต่แรกเริ่ม
「อย่างไรก็ตาม มันมีคนมากมายในหมู่กองทัพกลาง ที่เคารพคุณสูง ไม่ต้องพูดถึง ว่าคุณมีกองทัพส่วนตัวที่แข็งแกร่ง」
มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?
「เคานต์ราดาห์ลดูเหมือนจะถูกมอบเงิน สำหรับรางวัลของเขาในครั้งนี้ และไม่มีการเปลี่ยนในระดับของเขา ดังนั้น เขา เป็นระดับเดียวกับกับคุณ」
งั้นเคนเนธก็อยากให้ผมต่อต้านอีริช
「คุณไม่ได้รวมอยู่ ในหมู่ขุนนางใหม่ที่ถูกควบคุมโดยราดาห์ล และที่สุดของทั้งหมด คุณมีดินแดนอยู่มากมาย」
「โชคร้าย อีริช……ลอร์ดราดาห์ลเป็นคนรู้จักเก่าของชั้น ชั้นไปเป็นศัตรูกับเค้าไม่ได้」
「ฮ่าฮ่าฮ่า อย่างเป็นธรรมชาติ มันจะเป็นฝันร้ายจริงๆ ถ้าสองคน ที่พูดได้เลยว่าเป็นหอกของโกลโดเนีย ต่อต้านกันและกัน! แต่ คุณมีความสามารถที่จะก้าวข้ามราดาห์ลไป ถ้า……ในกรณีที่เกิดขึ้นยาก ที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น รู้ไว้ว่า ชั้น จะเป็นมิตรของคุณตลอด」
หลังจากพูดอย่างนั้น เคนเนธยืนขึ้น จากนั้นลดเสียงของเขาลงในตอนท้าย
「ราชาจะไม่โกรธเลย เขาสงบใจ เมื่อรู้ว่ามันจบที่แค่ดินแดนและระดับ」
「หมายความว่ายังไง?」
「สงครามนี้ เพราะทั้งหมดโดยเฉพาะเรือรบที่หายไปในแม่น้ำ ต้องการค่าใช้จ่ายจำนวนมาก แม้ว่าโกลโดเนียเป็นชาติที่ใหญ่ มันไม่มีทรัพยากรทองที่ไม่มีวันจบสิ้น การเสียทองไปมันค่อนข้องใหญ่ ดังนั้นคนเก็บภาษีอาจจะได้เล่นบทบาทสำคัญในอนาคต」
ด้วยคำพูดสุดท้ายนั้น เคนเนธและผมออกจากห้อง
ผมรู้ ว่าเคนเนธและอีริช ไม่ได้เป็นมิตรกับกันและกัน แตะมันค่อนข้างจะยุ่งเหยิง อย่างไรก็ตาม เพราะเรื่องนั้น ผมได้รับการสนับสนุน และผมเจอว่าราชาต้องการทอง ผมอาจจะต้องทำบางอย่างสำหรับการพัฒนาเหมืองเหล็ก ในดินแดนของชาติภูเขา
—————————————————————
ครั้งนี้เมื่อผมออกจากวังหลวง ผมเรียงกับซีเลีย อิริจิน่า ลูน่า และไมล่า ปีปี้ขึ่ไหล่ผมอยู่
「ยังไงซะ ตอนนี้พี่ต้องใช้เวลาเพื่อรักษาใจ กลับบ้านกันเถอะ」
เราจะไปพักในคฤหาสน์ที่เมืองหลวงซักพัก ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่ดินแดนผม มันสำคัญเป็นพิเศษ ที่ทหารจะได้พักหลังจากฉลอง ที่สุดของทั้งหมด ผู้คนจะตื่นเต้นเกี่ยวกับชัยชนะของผม โดยเฉพาะสาวน้อยทั้งหลาย ที่จะเปิดหว่างขาให้ทหารที่กล้าหาญง่ายขึ้น มันจะเป็นการแข่งขันที่แน่นสำหรับคนหล่อๆ ดังนั้นแม้ว่าคุณจะไม่หล่อนิดหน่อย คุณก็ยังมีโอกาส มันเป็นซักพักแล้ว ดังนั้นผมอยากจะดูดเมลิสซ่าและมาเรียด้วย
「ได้เลย เราจะทำกันเยอะเลยเมื่อเรากลับไป!!」
อิริจิน่าและลูน่าที่มีความสุข เลอาห์ที่เปียกแล้วและจูงมือผมอยู่ ซีเลียที่อายเล็กน้อย ไม่ล่า ผู้ที่ยังต่อต้านนิดหน่อย ปีปี้ที่โยกอยู่ที่ไหล่ขอผม……สาวคนนี้ไม่ได้ใส่อะไรใต้นั้นอีกแล้ว
ยังไงซะมันได้เวลา หลับนอนหมู่
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูหนาว
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา
กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – จัดระเบียบใหม่
สินทรัพย์: -200 ทอง (ค่าใช้จ่ายแรงงาน -800) (ค่าใช้จ่ายการดูแลรักษาคฤหาสน์ -200) (ก่อสร้างโรงละคร* -500)
TLN: ถูกระบุไว้เมื่อตอนท้ายสุด ผู้แต่งได้ให้รายละเอียดไว้ว่า ภรรยาของเคานต์คนหนึ่ง ที่ชอบละครจริงๆ เป็นหัวหอกการสร้างโรงละครเดียวที่ภูมิภาคชนบทตะวันออกให้สำเร็จ
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), ริต้า (แม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), โยกุริ (???), เคซี่ (ผี), ไมล่า (ส่งเรื่องอยู่), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)
เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 87*
TLN: +4จากครั้งล่าสุด ที่นี่ถูกอัพเดท: โสเภณีที่ไม่มีชื่อ เสนอโดยคนโง่สามคน, พาเมล่า (แม่ของมาเรีย), เลอาห์ (จากคุกใต้ดิน), ไมล่า (ผู้บัญชาการของยูเรสที่ถูกจับ
, เด็กที่เกิดแล้ว: 9
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
