ถนนสู่อาณาจักร

116 เรื่องผีกลางฤดูหนาว

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

ผมนั่งลงบนโซฟา และผ่อนคลาย ขณะที่ผมฟังที่นั่นที่นี่ กับรายงานของอดอล์ฟ ระหว่างที่มอบการยอมรับไป ผมจำไม่ได้มากแล้วว่าเขาพูดอะไรไปบ้าง แต่ผมแค่ต้องถามซีเลียถ้าผมจำเป็นต้องรู้ ขณะที่ผมนอนอยู่อย่างสบายๆ มันเป็นกลางคืนก่อนผมจะรู้ตัว

「เห้อ……ในฐานะขุนนางดินแดนของพี่นั้นสำคัญที่สุดนะ รู้มั้ย? มันอันตราย ถ้าพี่ให้ลูกน้องรับมือทุกอย่างตลอด」

「แม้ว่าหนูจะบอกพี่แบบนั้น พี่ไม่รู้ว่าทำอะไรมันดีอะไรมันไม่ดี มันโอเคที่จะปล่อยไว้ให้เค้า」

ขณะที่ผมเอียงไปข้างหลัง นนน่ามอบหมอนตักให้ผม เหมือนเวลาที่ผมเล่นไปทั่วกับซีเลีย ตอนผมจับหน้าของเธอ หน้าของผมถูกจับ แต่มันไม่ได้รู้สึกไม่สบาย ที่โดนจับโดยนิ้วเรียบเนียนของนนน่า

「มันไม่ดีที่จะทิ้งทุกอย่างไว้ให้คนนั้น คนนั้นเข้ามาขวาง เมื่อหนูพยายามจะซื้อบางอย่าง」

「นั่นเพราะหนูทำสิ่งต่างๆเกินไป」

「โอ้ย!?」

ผมดีดหน้าผากนนน่าด้วยนิ้ว เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อมันเป็นเรื่องของตกแต่งหรือเครื่องเงินทุกที เธอใช้เยอะเมื่อเธอผลาญเงินจริงๆ โรงละครนั้นก็ใหญ่ ใหญ่เกินไป สำหรับนักแสดงเร่ร่อนที่จะแสดงด้วย

「มมมมุ!」

นนน่าพักนมของเธอลงบนหน้าผม ในการตอบโต้ มันรุ้สึกยอดเยี่ยม แต่เพราะขนาดที่เหลือเชื่อของมัน ผมหายใจไม่ออกจริงๆ มันจะเป็นเรื่องน่าเสียดายที่จะผลักเธอไป แต่ผมยังมีสัญญากับลูซี่ และผมให้ตัวเองหายใจไม่ออกตายเพราะหน้าออกไม่ได้ ผมควรทำยังไงดี……?

「เฮฮฮ้………มันเป็นเวลาดีมั้ย?」

เสียงนี้ มันคือคาร์ล่า

「ต้องการอะไร?」

「ชั้นต้องการเอเกอร์ แต่ชั้นไม่เห็นหน้าเค้า เมื่อนมสัตว์ประหลาดของเธอปิดเค้าอยู่」

อาา ความรู้สึกดีสุดๆนั่นหายไป

「หมอทำคลอดบอกงี้ มันดูเหมือนมาเรียใกล้คลอดแล้ว」

อาา อย่างนั้นเหรอ? มาเรียใกล้จะคลอดลูกของเธอแล้ว และเมลกำลังจะมีลูกคนที่ห้า ผู้หญิงในตึกที่แยกออกไป ควรจะคลอดพร้อมๆกัน เลยฤดูใบไม้ผลิไปหน่อยด้วย เพราะทั้งหมด ผมได้ทำพวกเธอทั้งหมด 20 คนท้อง

「……」

นนน่าเงียบ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่หัวเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจะเอะอะปรกติ จากความอิจฉา หรือนำผมไปที่เตียงและขอเมล็ดพันธุ์ผม

「ยังไงซะ มันเป็นเรื่องดี……หนูจะได้ด้วย ในท้ายทีุ่ด」

เธอเงียบอย่างแปลกๆ และมันทำให้ผมกลัว ผมสงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น

ผมกำลังจะลุกขึ้นและถามเธอ แต่ประตูเปิดขึ้นด้วยเสียงแคล๊ง และคนที่ปรากฏตัวคือโยกุริ……แม้ว่าปรกติแล้วเธอจะไม่ออกมาจากห้องของเธอ นอกจากเวลาทานอาหาร

มีทางเข้าสองทางในห้องนั่งเล่น ถ้าเธอมาจากด้านที่ทางเข้าอยู่ มันหมายถึงเธอได้อยู่ข้างนอกตลอดเวลานี้

「-กึ!?」

แต่โยกุริไม่พูดอะไรทังสิ้นกับเรา และรีบผ่านห้องไป ตรงไปที่ประประตูที่นำไปสู่ห้องของเธอ

「นั่นมันอะไรกันน่ะ!? เธอไม่ทำแม้แต่การพูดสวัสดีกับสามีของชั้น!!」

นนน่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และผมก็ยังคิดด้วยว่า อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้มันค่อนข้างแย่

「โยกุริ? เกิดอะไรขึ้นกับหน้าเธอ?」

คาร์ล่า รีบตาโยกุริไป และจับแขนของเธอ อย่างที่คาด เธอค่อนข้างคล่องแคล่ว

「ปล่อย! มันไม่มีอะไร!」

「ไม่มีอะไรได้ยังไง มันบวม……」

「เหมือนที่ชั้นพูด-!」「ให้พี่ดู」

ผมจับโยกุริ และจับหน้าเธอให้นิ่งๆ บริเวณหน้าของเธอ จากแก้มถึงกรามบวม แผลมันไม่มีอะไร แต่เป็นการช้ำทั่วไป เธอหายใจถี่ และกระดูกเธอดูเหมือนจะโอเค ถ้ามันเป็นทหารของผม ผมจะแค่บอกให้พวกเขาไปกินน้ำ

แต่เมื่อมันเป็นผู้หญิง มันเป็นเรื่องที่ต่างออกไป

「เธอโดนตีเหรอ? โดยใคร?」

「…………」

โยกุริมองลงไปข้างล่าง และไม่ตอบ

「มันน่าจะเป็นไอ้ขยะนั่น คนที่ชื่อฮานเนส」

「นั่น……」

เข้าใจแล้ว มันคือไอ้ฮานเนส? มันค่อนข้างจะยากที่จะหาเขาด้วยชื่อของเขาอย่างเดียว ผมพาดแอ่งคู่ไว้กับไหล่ และพร้อมที่ออกไป

「เดี๋ยว! พี่จะฆ่าฮานเนสเหรอ!?」

ผมยังไม่รู้ ว่าเขาจะตายมั้ย ผมแค่จะไปเฉือนคอและตัดมือของเขา

โยกุริ ที่พยายามจะหยุดผม ถูกจับให้ไปนั่งอยู่บนโซฟา ริต้าหยิบผ้าที่แช่น้ำเย็นมา และประคบหน้าของเธอ

「ถ้าอย่างนั้น หนูจะต้องอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าหนูไม่พูดอะไรทั้งนั้น พี่จะคิดเกี่ยวกับมัน หลังจากที่ฟันเค้า」

「……หนูเข้าใจ」

เรื่องราวนั้นเรียบง่าย โยกุริสนับสนุนไอ้ชายคนที่ชื่อไอ้ฮานเนส โดยใช้เงินค่าขนมของเธอ เธอบอกมัน ว่าให้ใช้มันเพื่อซื้อกระดาษและปากกา แต่เธอน่าจะเดาได้ว่า มันไม่มีหนังสือที่ดีสำเร็จ

และเมื่อเธอบอกเขา ‘ชั้นจะไม่มอบเงินให้อีกแล้ว แต่ชั้นจะให้กำลังใจนายต่อ’ ไอ้ชายนั่นโมโห บอกเธอว่าให้เอาเงินมาให้เขายังไงก็ได้ และซ้อมโยกุริในการทะเลาะ

ในท้ายที่สุด เธอพบระหว่างการทะเลา ว้าไอ้ชายนั่น มันไมได้มีเจตนาที่จะเขียนเรื่องราว และใช้เงินทั้งหมดไปกับเหล้าและเล่นไปทั่ว

「ให้ตายเถอะ…… ไม่ใช่นั่นมันชัดเจนเหรอ? เธอโง่จังเลย」

「ทำไมเธอไปโดนหลอกโดยชายไร้ค่าแบบนั้น เมื่อเธอมีเอเกอร์-ซามะอยู่ใกล้ๆ」

คาร์ล่าและนนน่า ติเตียนเธออย่างไร้ความปราณี ระหว่างที่โยกุริร้องไห้ ขณะที่เธอประคมแก้มของเธอให้เย็น บางที่เธออาจจะเกิดแผลในปาก เพราะวิธีที่เธอพูดมันอึดอัด

「อืม……อืม ทุกคนล้อเลียนชั้น……และฮานเนสเป็นคนที่เข้าใจชั้นด้วย……อออออุ……..」

「ไม่ต้องไปโทษคนเจ็บอีกแล้ว ตัวเธอเอง น่าจะรู้มันมากที่สุด」

เมื่อผมลูบหัวโยกุริ เธอซบตักผมและสะอื้นดังๆ เธอเติบโตมาในบริเวณชนบท ดังนั้นมันง่าย ที่จะหลอกเธอด้วยคำหวานๆ

「ฮ่าาา……พี่ใจดีเกินไปเมื่อมันเป็นสาวๆ」

「นั่นใช่แล้ว เธอผลาญเงินที่สามีของชั้นให้เธอ……」

「เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอย่างนั้นหรอก」

「ทำไมจะไม่มี!?」

ผมปล่อยนนน่าและคาร์ล่า ผู้ที่เริ่มกัดกัน และเรียกริต้า ให้มาดูแลโยกุริ ผู้ที่หลับไประหว่างที่ร้องไห้

「พาเธอไปหาหมอและตรวจเธอเผื่อไว้ก่อน ให้มันใจว่าแผลไม่อยู่นาน เพราะมันเป็นหน้าของเธอ」

「ได้เลยค่ะ……พี่จะออกข้างนอกเหรอ」

「ใช่」

ผมพูดว่ามันจะแค่จบไป โดยไม่มีผม เมื่อตัดสินแล้ว่าโยกุริ เพียงแค่โดนหลอกและถูกทิ้ง แต่เพราะเธอโดนตี มันจะไม่เป็นอย่างนั้น ผมจะไม่ฆ่ามัน แต่มันจะได้การลงโทษที่เหมาะสม

แต่เมื่อผมเปิดประตู ผมเจอบางอย่างที่ไม่คาดคิด

(โดนเอาไปแต่เงิน และถูกทิ้ง จากนั้นโดนตีหน้า)

เคซี่ยืนอยู่หน้าประตู น่าจะมาเพราะเธอได้ยินเสียงเอะอะ แต่สีหน้าของเธอซีด……หรือเหมือนกับขาวโพลนมากกว่า สีดำในตาของเธอหายไป เพิ่มเติมจากนั้น ร่องรอยของเชือก ปรากฏอยู่รอบคอของเธอ

(ยกโทษให้ไม่ได้ ชั้นยกโทษให้ผู้ชายที่หลอกสาวไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ อ๊าาาาาาาาา)

「ฮฮฮฮฮิ้」「อะไร-!?」

ผมได้ยินเสียงกรีดร้องตรงมาในหัวของผม นนน่าละคนอื่นก็ตกใจ และหยุดกัดกัน

เคซี่ บิดเบี้ยวหน้าที่ดูนุ่มของเธอ โดยมีตาม้วนกลับ และเลือดหยดจากปากของเธอ ในทางปฏิบัติเธอเป็นคำว่าผีแสนแค้น ที่มีความแค้นยังอยู่ในโลกนี้ ก่อนที่จะตาย

(อ๊าาาาาาาาาาาาาาา)

เคซี่ทะลุกำแพงไป และมุ่งหน้าไปที่เมืองในสภาพนั้น ความเร็วของเธอ เทียบไม่ได้กับความเร็วปรกติของเธอ บางทีเธอจะไปที่ที่ไอ้ชายนั่นที่ชื่อไอ้ฮานเนสอยู่

「เดาว่าแค่ปล่อยเธอไว้ลำพังไม่ได้」

ถ้าเป็นแบบนี้ เคซี่ อาจจะกลับเป็นวิญญานอาฆาตแค้นอีกครั้ง ต้องไปรับเธอ หลังจากที่ไอ้ชายนั่น ได้รับการลงโทษ

ตุ๊กตาหมีที่เธอถือ เพื่อที่จะให้เรารู้ถึงการมาถึงของเธอ ตกอยู่ที่เท้าของผม

「อ่อ……」

ผมพยายามจะหยิบมันขึ้นมา แต่บางอย่างได้ถูกส่งผ่านไปหามันจากเธอ และตุ๊กตาราคาถูกเรียบๆ ดิ้นเอง ระหว่างที่ตามันหมุนไปทั่ว มันไม่ได้ดูเหมือนจะทำให้ผมเจ็บ แต่จากในมันทำให้ผมขยะแขยงและไม่อยากจะถึอมัน

「แต่ถึงอย่างไร ไม่มีทางเลือกออื่นแล้วนอกจากจะตามเธอไป…… นี่ รับนี่ไป」

ผมมอบตุ๊กตาให้แม่บ้านที่ผมเจอที่โถงทางเดินและออกไป

「จะไปแล้วเหรอ มาสเตอร์? อะร้า นี่คือ……กย๊าาาาาาาา!!!」

ทันทีที่ผมออกจากทางเข้า ผมได้ยินเสียงกรีดร้องที่ตื่นกลัวจากแม่บ้าน

—————————————————————

【–มุมมองบุคคลที่สาม/ฮานเนส–】

ในเวลาเดียวกัน ราเฟน บาร์

「เอาแค่ของถูกวันนี้เหรอ ฮานเนส? นายถังแตกนี่หว่า หือห์」

ชายสองคนเรียกจากข้างหลัง ชายที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์และดื่มเหล้าของเขา

「แม้ว่านายดื่มอย่างมีความสุข ระหว่างที่มีหญิงบริการมาตลอด」

「……หุบเลย สถานการณ์เปลี่ยนนิดหน่อย」

ชายสองคนนั่งอยู่ที่สองข้างของฮานเนส และยิ้มอย่างเสียดสี

「ฮี่ฮี่ งั้นผู้หญิงที่นายไปดูดเลือดดูดเนื้อมา ก็เบื่อนายแล้วงั้นเหรอวะ」

「เพราะทั้งหมด นายได้การจ่ายแบบหรูหรามา จากกระเป๋าเงินของผู้หญิงคนนั้นนี่」

「ชั้นบอกนายให้หุบปาก!!」

ฮานเนสเหวี่ยงแขนเขาไปที่สองชาย และยืนขึ้นจากเก้าอี้ของเขาอย่างรุนแรง เขากระแทกเหรียญทองแดงลงที่เคาน์เตอร์ เพื่อจ่ายบิล และออกจากบาร์

「เหี้ยย…….แล้วอีนั่นมันก็บอกว่าเธอดีใจที่จะได้ให้เงินกูด้วย」

พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้วอย่างสมบูรณ์ และที่เดียวเท่านั้น ที่มีแสงในเมือง คือซ่องและบาร์ เพราะฮานเนส ไม่ไมรายได้ เขาไม่มีเงินที่จะใช้ไปกับโสเภณี

「มันพลาดที่ไปตีอีนั่น……อย่างที่คาด กูเอาเงินจากเธอไม่ได้อีกแล้ว」

แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น เธอเป็นผู้หญิงที่สะดวก ที่มอบเงิน ดังนั้น เมื่อเธอบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธออีกแล้ว มันเป็นการเรียกความโกรธแค้นขึ้นมา

「ง้นอีนั่นก็เป็นหญิงของลอร์ดศักดินาจริงๆ……ถ้าอย่างนั้น นั่นไม่ดีแล้ว แต่อีนั่นมันน่าจะเป็นแค่คนรับใช้ ที่เค้าลงมือครั้งนึงหรือบางอย่าง」

มากกว่านั้น แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงของลอร์ดศักดินาจริงๆ เธอจะไม่มีที่ไว้พดอะไรเลย ถ้ามันถูกพบว่าเธอให้ชายอื่นเล่นกับเธอ เขาจะอยากให้เหตุการณ์นี่ถูกปกปิดไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

「อ้าาา อีนั่นมันควายและหุ่นดีด้วย……กูควรจะเอาเธอมากกว่านั้น」

กลับไปที่บ้านของเขาเอา เขาเปิดประตูอย่างรุนแรง ชายกำลังจะกลิ้งไปที่พื้นไม้ แต่แข็งไป

「ธ-เธอ……โยกุริ?」

สาวยืนอยู่กลางห้อง หันหน้าไปทางอื่น เธอไม่ตอบฮานเนส

「พี่ขอโทษเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ พี่ขอโทษที่ตีหนู! ดังนั้น ทำไมเราไม่มาเขียนหนังสือหรือบางอย่างด้วยกันอีกละ」

สาวที่ยืนหันหลัง ไม่ได้แม้แต่จะสั่นไหว

「……อะไรวะ!? อย่าแค่เงียบอย่างเดียวสิเว้ย พูดบางอย่างดิ๊……」

เมื่อชายที่โกรธ วางมือของเขาไปบนไหล่ของเธอ สาวหันมา อย่างช้าๆ

ตาของสาวว่างเปล่า ดั่งตาเธอตายไปแล้ว ลิ้นของเธอห้อยลงมาจากปาก และมมีร่องรอยของเชือกรอบคอเธออย่างชัดเจน สาวชี้มือเธอไปข้างหน้า ขณะที่เธอเผชิญหน้ากับชายที่ไร้คำพูด

(กล้าดียังไง กล้าดียังไงที่ทิ้ง)

「ฮฮฮฮฮิ้!? ท-ทำไมมึง……ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」

เมื่อขาของชายหมดแรง และเขาล้มลงไป สิ่งนั้นเซไปเซมาซ้ายขวา และเข้าหาเขา มันดูเหมือนมันเซ แต่ถ้าคุณดูใกล้ๆ เท้าของเธอไม่ได้อยู่บนพื้น มือของผู้หญิง เอื้อมออกไปที่หน้าผู้ชาย ค่อนข้างเร็ว เมื่อเทียบกับการเคลื่อนไหวเซไปเซมาของเธอ

「อุว้าาาาาาาา!!」

ชายกลิ้งออกไปข้างนอกเมื่อเฉี่ยวเท่าเส้นขน ขาของเขายอมแพ้ และเขาไม่สามารถที่จะยืน ดังนั้น เขาหนีไปอย่างไม่น่ามอง สี่ขา

「เหี้ยยยยย! –นั่นมันอะไรกันวะ?!! อย่าบอกนะว่า อีโยกุริแขวนคอตายเหรอ!?」

เขาเชื่อมต่อจุดสู่จุด คิด ว่าจริงๆแล้วอะไรเกิดขึ้น

「ไอเหี้ย อีนั่นไปตายห่าเองและมาหลอกกูเหรือ หลังจากที่กูแค่ตีไปทีเดียวเนี่ยนะ?!」

เขาหยิบหินที่เท้าของเขา และโยนมันใส่เธอ แต่มันค่ผ่านเธอร่างกายเธอไปตรงๆ มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นคนที่ฟันหรือตีได้

(ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้)

「หยุดน้า!!」

หลังจากที่ปัดเสียงที่ลอยเข้ามาในหัวของเขาออกไป ฮานเนสสามารถที่จะยืนได้ และวิ่งหนี แม้ว่ามันจะดึกแล้วตอนกลางคืน ค่ำคืนในราเฟน มันไม่ว่างเปล่า เนื่องจากการพัฒนาที่เห็นได้ชัด ฮานเนสหาความช่วยเหลือกจากผู้คน ที่เดินอยู่บนทาง ที่คนกระจัดกระจายที่นั่นที่นี่

「เฮ้ เฮ้แก! ช่วยกูหน่อย ชั้นถูกไล่ตาม!!」

คนที่เขาเกาะในน้ำตา เป็นชายตัวใหญ่ ที่เห็นว่าเป็นคนคุ้มกันของบาร์

「หือห์? อะไรวะ?」

「ทางนั้น! มันมีผีผู้หญิงพยายามจะฆ่ากู……」

คนคุ้มกับชำเลืองมองที่ที่ฮานเนสชี้ไป……ถึงบริเวณที่ผู้หญิงที่ส่ายไปส่ายมาเข้าหา

「เคะ มึงเมาหรอไงวะ? ไปไกลๆ มึงเกะกะ」

จากนั้น เขาเตะฮานเนสไป

「ทะ-ทำไมวะ?! มันอยู่นั่นไง อีผู้หญิงที่ดูเหลือเชื่อเลย!!」

「อย่ามาตอแหลกูน่า! ถ้ากูจับได้ว่ามึงไปเยี่ยวที่กำแพงหรือบางอย่างนะ กูจะฆ่ามึง」

คนคุ้มกันไม่ฟังอะไรไปมากกว่านั้น

「ไม่เห็นเหรอไงวะ……?」

บางที ทั้งหมด มันแค่ภาพหลอน

(ชั้นจะไม่ยกโทษให้แกแน่นอน ชั้นจะฆ่าแก)

หน้าที่เต็มไปด้วยความคาดแค้น เติมเต็มหัวของเขา

「ไม่มีทางที่แม่งจะเป็นภาพลวงตาเลยซักนิดดดด!!」

เขาหาความช่วยเหลือจากคนหลายคนหลังจากนั้นด้วย

「อะไรของเค้าวะ?」

「บางอย่างมันเพี้ยนในหัวเค้า……ไปเถอะ」

เขาไม่สามารถได้รับความช่วยเหลือจากใครเลยซักนิด

ฮานเนส ไม่มีทางเลือกนอกจากจะออกจากถนนหลัก และหนีไปซอยที่แย่และไม่มีอะไรมาขวาง แต่ขณะที่เขาพยายามจะสะบัดเธอให้หลุด อย่างไรก็ไม่รู้ เขาวิ่งมาสู่ทางตัน มีกำแพงสามด้านล้อมเขา และมันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันจะไต่ได้ง่ายๆ

「เหี้ย…..ไม่ กูอาจจะสะบัดหลุดแล้ว ด้วยบ้านที่เยอะขนาดนี้ จะมีคนอยู่ข้างใน มันจะไม่ง่ายที่แม่งจะเจอกู」

(เ-จ-อ แล้ว)

「ฮฮฮฮฮิ้!」

รูปลักษณ์ของผู้หญิง ยังไม่ถูกเห็นได้ แต่เขารู้สึกได้อย่างแน่นอน ว่าเธอเจอเขาแล้ว เธอมุ่งหน้าไปหาขาเป็นเส้นตรง เขาพิงหลังไว้กับกำแพง แหกตาของเขาบนทางข้างหน้าของเขา แต่เขาไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

「ที่ไหนวะ……ที่ไหน…….」

สิ่งที่เขารู้สึก คือความเย็นที่คอของเขา เหมือนกังหันที่พัง เขาเอียงหัวของเขาเพื่อจะมองขึ้นไปอย่างช้าๆ……และเจอ เขาเจอสาวโผล่หัวออกมาจากกำแพง

(เจอแกแล้ว)

「อุว้าาาาาาาา!!」

ฮานเนสรู้สึกว่ามันเป็นสุดเส้นทางที่เขาจะมาได้สำหรับเขาแล้ว และยองลง ระหว่างที่จับหัว แต่ช่วงเวลาสุดท้ายไม่มาถึง เขาเปิดตาเล็กน้อย และภาพที่ไม่น่าเชื่อ แพร่สู่สายตาของเขา

「เฮ้ ใจเย็น」

ในการมองผ่านๆ ชายที่เด็กละดูแข็งแรง ใช้หนึ่งในแขนของเขา เพื่อจับผีหญิง ผีดิ้นรน เพื่อจะจะให้เป็นอิสระ แต่หนีจากมือเปล่าของเขาไปไม่ได้ ชายนั้นเห็นเธออย่างชัดเจน และไม่มีปัญหา ในการระงับเธอไว้

「……กู- กูรอดแล้ว」

การถอนหายใจสุดท้าย ที่ยาวนานจากปากของฮานเนส ถึงประมาณสิบวินาที

「กูจะไม่ถูกแขวนคอตายโดยอีบ้านี่หรอก」

ชายที่ดูแข็งแรง ตอบสนองกับคำเหล่านั้น

「เธอเป็นคนที่ตามนายใช่มั้ย」

「ใช่ แกช่วยชั้นนะ ไปดื่มกันป่ะ กูเลี้ยง-」「ว่าแต่」

ชายขัดด้วยเสียงแข็ง

「นายชื่ออะไร?」

ฮานเนสรู้สึกว่าชายคนนี้ ชอบบังคับ แต่หลังจากที่หนีจากความตายมา เขารู้สึกเหมือนเขายกโทษให้นั่นได้

「กูเหรอ? กูฮานเนส ว่าแต่ แกคือ……」

แรงที่มหาศาลกระแทกฮานเนสตรงเข้าไปที่หน้า เขาหมดสติ โดยไม่แม้แต่จะเข้าใจ ว่าอะไรเกิดขึ้น —————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ฟุมุ ชั้นเดาว่านั่นดีพอแล้ว」

หมัดที่ผมเหวี่ยงใส่ไอ้ชายนั่นตรงหน้าม กระแทกมันที่หน้า และมันกระเด็นถอยหลังไปตลอดทางถึงกำแพง จมูงมันหักไปข้างๆ และฟันหน้าของมันหลุดไปทั้งหมด ผมต่อยมันเหมือนโบกมือผ่านหน้ามัน ดังนั้นมันจะไม่ตาย อย่างน้อยๆ เมื่อพิจารณาถึงความต่างละหว่างผู้ชายและผู้หญิง การลงโทษมากเท่านี้ ควรจะเพียงพอ

ผมยังต้องรับมือกับคนนี้ทางนี้อีก หลังจากที่ผมต่อยไอ้ชายนั่น ผมมองไปที่เคซี่ที่ดินรน ที่ถูกจับโดยมือตรงข้ามของผม

(ฆ่า โกรธ แก้แค้น เกลียด)

เธอเป็นผีอาฆาตแค้นที่อาละวาดอย่างสมบูรณ์เลย เธออาจจะกลับไปเป็นปรกติ หลังจากที่ผมจูบเธอ แต่หน้าของเธอดูจริงจังจริงๆ และเพราะมันทำให้เธอโกรธมากขนาดนี้้ ผมอาจจะจำเป็นต้องทำบางอย่างที่สุดขีดกว่า

「พี่เดาว่าพี่จะลองใส่มันเข้าไปข้างในนะตอนนี้……」

โชคดี ที่มันไม่มีคนมากที่เดินไปเดินมาที่นี่ เพราะผมยุ่งกับการเตรียมตัว เคซี่หลุดไป ทันทีที่ผมผ่อนการจับเข้าหาไอ้ฮานเนสและยืดแขนของเธออออกไป

แขนโปร่งใสองเธอจมเข้าไปในหัวไอ้ฮานเนส และทั้งตัวไอ้ชายนั่นได้ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง มันไม่ควรจะมีสติ แต่มันน้ำลายฟูมบาก บางอย่างที่แย่อย่างชัดเจนเกิดขึ้น

「โอเค หยุดได้แล้ว」

ผมจับเธอจากข้างหลังในครั้งนี้ จับเธอไว้โดยเอาแขนเธอมาข้างหลัง และดันเธอเข้าสู่กำแพง ผมน่าจะหมดอารมณ์ ถ้าผมเห็นหน้าของเธอ ดังนั้นผมจะใส่มันเข้าไปจากข้างหลัง

หลังจากนั้น ผมไม้เนื้อของผมเข้าไปในผีอาฆาตแค้นที่พ่นความเกลียดชัง และเหวี่ยงเอวของผม โดยไม่สนใจว่าอะไรเกิดขึ้นรอบๆเรา ระหว่างที่ไอ้ฮานเนสน้ำลายฟูมปาก และกระตุกอยู่ข้างเรา

ตอนแรก เคซี่ต่อต้านมาก แต่ขณะที่เหตุผลของเธอกลับมาอย่างช้าๆ เธอปล่อยเสียงครางที่หวาน และขยับตูดของเธอเอง

ผมไม่ได้ถือเป็นพิเศษถ้าคนมองผม ระหว่างที่ผมมีเซ็กส์กับผู้หญิง แต่กับคนที่ไม่เห็นเธอ มันจะดูเหมือนผมนำความเป็นชายออกมา และเหวี่ยงสะโพกของผมคนเดียว ผมไม่อยากกลายเป็นคนวิตถาร

(นั่นรู้สึกดี หนูขอโทษ เมื่อหนูเห็นว่าบางอย่างแย่ๆเกิดขึ้นกับโยกุริ หนูคิดตรงๆไม่ได้จริงๆ)

「เมื่อมันเกิดขึ้นกระทันหันครั้งหน้า โปรดหยุดมันทีนะหนู」

(หนูขอโทษที่เปลี่ยนหัวไอ้นี้เป็นโจ๊ก)

「มันโอเค มันแค่โชคไม่ดี」

และดังนั้น เคซี่กลับสู่ปรกติ

เพิ่มเติมจากนั้น เพราะตุ๊กตาของเธอมันดิ้นไม่จบไม่สิ้นแล้วตอนนี้ มันถูกตัดสินโดยสมาชิกตระกูลและคนรับใช้ ว่ามันรู้สึกน่ากลัวเกินไป และควรถูกใส่ในกล่องและฝังไว้นอกเมือง

จากเคซี่บอด มันเปลี่ยนเป็นลูกบอลของความแค้น และแค่อยู่ใกล้เรามันก็ไม่ดี ตอนนี้ผมแค่หวังว่าไม่มีใครไปขุดมันขึ้นมา

(ถ้าบางอย่างแย่ๆเกิดขึ้นกับสาวๆ หนูจัดการเอง)

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

กองทัพที่ บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – หน่วยคุ้มกัน: 80, อื่นๆ: ยังจัดระเบียบอยู่

สินทรัพย์: 8400 ทอง (แรงงาน -200) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), ไมล่า (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (อกหัก), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์, ปีปี้ (ผู้ติดตาม)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก) , ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 99, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook