ถนนสู่อาณาจักร

125 วิญญาณดารา

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ยิน ยินดีต้อนรับสูที่พักอันสุดแสนธรรมดาของเรา ท่านหญิงมาลอร์ดอล ได้โปรดทานอาหารเช้าได้เลยค่ะ」

หลังจากที่สลบไสลไป หลังจากผลของการสร้างรักของเรา คลอเดียนอนหลับจนถึงเช้า และเธอมาปรากฏตัวที่ห้องทานอาหาร ระหว่างที่ใส่ชุดหรู นนน่าและคาร์ล่าทักทายเธอ โดยใส่ชุดที่เป็นทางการ แต่นนน่า ที่เป็นภรรยาตามกฎหมาย พูดด้วยสีหน้าที่ตึงๆ และใช่คำพูดดุจน้ำผึ้ง

「อะร้า ขอบคุณ」

ผมรู้ว่ามันแปลก ที่มาจากผม แต่ไม่มีใครอื่นจิงๆ ที่จะยังไม่ทำตัวได้หน้าไม่อาย หลังจากที่ได้หลับนอนกับสามีผู้อื่น

「ได้โปรดนั่งตรงนั้นค่ะ」

เก้าอี้ที่นนน่าเตรียมมา อยู่ตรงข้ามผม พร้อมด้วยโตะ ที่สร้างระยะระหว่างเรานิดหน่อย การให้แขกนั่ง เมื่อนักทายหัวของบ้าน นั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม เชื่อว่ามีความเป็นไปได้ ว่าคลอเดียอาจจะทำบางอย่างที่ไร้เหตุผล นนน่าและคาร์ล่า นั่งทั้งสองข้างของผม เลี่ยงเธอจากการเข้ามาขัด

「ตรงนี้ชั้นก็ไม่เป็นไร」

คลอเดียทำเกินเลยความคาดหวังของพวกเธอ และนั่งที่ตักของผมแทน

「อะร่ะ-!」「เฮ้ เธอนี่!」

ไม่สามรถที่จะยั้งใจไว้ได้อีกแล้ว คาร์ล่าพยายามจะจับคลอเดีย สาวคนนั้นไม่ยับยั้งชั่งใจเลย ดังนั้นมีความเป็นไปได้ว่าเธอจะอัดคลอเดียสลบ

「คลอเดีย กินแบบนี้พี่ผ่อนคลายไม่ได้นะ ได้โปรดนั่งดีๆ」

「อ้าา หนูขออภัยอย่างสูง! หนูนี่ช่างหยาบคาย!」

ในความรีบ เธอยกก้นของเธอ และจูบผม ก่อนจะไปนั่ง

นนน่าที่มีน้ำต้าคลอ และคาร์ล่าที่โกรธเคืองจ้องเธอ ไม่สามมารถที่จะมีความสุขกับมื้ออาหารของพวกเธอได้

—————————————————————

หลังจากมื้ออาหาร สัมภาระถูกนำเข้ามา ทีละอย่างตามๆกัน จากคำสั่งของคลอเดีย ผมซาบซึ้งสำหรับของฝาก แต่มันจะดี ถ้าไม่มีอะไรแปลกๆในเวลานี้

「เอเกอร์ซามะขา เกราะที่หนูให้ก่อนหน้า มีประโยชน์กับพี่ซักนิดมั้ย?」

ซีเลียมองลงด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง อย่าหัวเราะนะ; มันสร้างแรงกระแทกใจจริง แต่มันจะเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าบางคนรู้ และผม ก็ไม่ได้อยากพูดถึงมันเป็นพิเศษด้วย

「ใช่……มันมีประโยชน์」

「หนูดีใจจัง! หนูได้รู้มาตั้งแต่ตอนนี้น แม้ว่าพี่มีเกราะและหอก พี่ไม่มีโล่เลย มีโอกาสเล็กๆนิดเดียว ที่ศัตรูอาจจะแทงตัวพี่ด้วยหอก!」

เธอพูดต่อ พูดว่า ‘ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว’ เกาะแกะต้นขาของผม แม้ว่าหลังจากนั้น จะแยกตัวของเธอเอง เพราะการสนทนาจะไม่ดำเนินไปไกลกว่านี้ มันเพียงแค่ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

「นั่นทำไม่ หนูนำโล่มาให้พี่ครั้งนี้」

โล่ที่เธอนำมาข้างหน้า เป็นโลหะขัด ที่มีลวดลายที่ฉูดฉาดสลักอยู่บนมัน แต่มันดูทนทานพอ ที่จะใช้จริงได้

「หนูบอกพวกเค้าว่ามันน่าเบื่อมากเกินไป……แต่ช่างตีเหล็กไม่ฟังเลย」

เขาน่าจะสงสัยเกี่ยวกับอะไรที่เธอทำกับเกราะในครั้งที่แล้ว

「มัน มันดีกว่าแบบนี้……」

「นั่นทำไม!!」

เธอฝังอัญมณีมากมาย ในส่วนที่เป็นหลุมของโล่ ที่สลักมาเพื่อตกแต่ง ทับทิม ไพลิน และมรกต……โลหะที่ดูกล้าแข็งนั้น กลายเป็นบางอย่างที่รสนิยมแย่ในทันที มันกลายเเป็นของของพวกรวยฟ้าแล่บทั่วไป

「ตอนนี้มันดูสง่างาม」

ผมสงสัย ว่าช่างตีเหล็กคิดอะไรอยู่เมื่อเขาฝังพวกนั้น ผมอยากจะเอาอัญมณีออก และให้เป็นโล่ธรรมดา เธอจ้องมองอัญมณีเหล่านั้น

「หนูก็ให้พวกเค้าทำนี่ด้วยระหว่างที่ไหนๆก็ไปสั่งแล้ว มันไม่ได้นับนะแต่ได้โปรด มอบมันให้คนคุ้มกัน หรือผู้ติดตามหรือบางอย่าง」

เธอรีบทิ้งดาบ หนึ่งในคนรับใช้จับมันมาให้ผม ผมลองดึงดาบออกมา และเห็นดาบมือเดียวคมๆ ยาวไม่ถึงแม้แต่หนึ่งเมตร พร้อมด้วยใบมีดที่ยาวประมาณ 60 เซนติเมตร มันเป็นดาบเล็กๆ แต่ที่มันสมบูรณ์แบบ สำหรับการใช้มันในห้อง มันน้ำหนักเบาและมันไม่มีตัวตนข่มขู่แบบแอ่งคู่ จริงๆแล้ว นี่อาจจะพิสูจน์ตัวมัน ว่ามีประโยชน์มากกว่าโล่ เพราะทั้งหมดผมเดินไปทั่วเมืองด้วยหอกหรือดาบใหญ่ไม่ได้

「และนี่ เป็นของขวัญอันทรงคุณค่า เพื่อพี่!!」

คลอเดียไปที่ของชิ้นต่อไป ไม่มีความสนใจในดาบเป็นแน่แท้

「รูปวาด……?」

มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกแย่ๆอีกแล้ว แต่มันเป็นอะไรที่แน่นอน

「ชม!」

ผ้าคลุมถูกนำออกและสิ่งที่ถูกวาด อยู่ในรูปวาด คือตัวละครที่ดูเหมือนผม และอีกตัวละครหนึ่งที่ดูเหมือนคลอเดีย แต่เรื่องราวในภาพนั้น สุ่มเสี่ยงหนักมากกว่าเก่า

ชายยืนอยู่อย่างโอ้อวดตน มีเอ็นเปิดเผย และแทงเข้าไปในหว่างขาของผ้หญิง สิ่งที่น่าทึ่ง คือขนาดของสมาชิก ซึ่งมันใหญ่เท่าคน ปลายมันหนากว่าหัวคน ถ้าเจ้าสิ่งนี้ได้แข็งชูชัน มันจะทำให้คนเสียสมดุลและล้มไป แม้ว่านั่นจะเป็นความอิจฉาผมที่พูดออกมา

「มันอาจจะเกินจริงเกินไป แต่มันเป็นความรัก ได้โปรดยกโทษให้หนู จิตรกรที่มีแนวโน้มดีคนนี้ยังเด็ก แตหนูได้เป็นผู้สนับสนุนของเค้าแล้ว……มันใช้หกเดือน ที่จะวาดภาพนี้ให้เสร็จ」

แม้ว่ามันอาจจะเป็นอะไรที่ทำ เพื่อที่จะได้รับการสนับสนุนของขุนนางชั้นสูงผมสงสัยว่าคนๆนั้นต้องการอะไร เพื่อที่จะวาดภาพประหลาดนี้ให้เสร็จ เป็นครึ่งปี ถ้าผมมองดูดีๆ สะโพกของผู้หญิงแคบอย่างสวยงาม และแขนขาเธอยืดไปอย่างสง่างาม เปิดเผยว่าเธออยู่ในความรู้สึกดีมากแค่ไหน ผมเดาว่า การเยินยอ นั้นคือความลับที่จะขึ้นไปบนๆของโลกนี้

「ขอบคุณมาก พี่ดีใจ」

ทำตามตัวอย่างจากศิลปิน และเอ่ยขอบคุณ และลูบเธอจากคอไปถึงคางอย่างอ่อนโยน ทันทีที่ผมทำเช่นนั้น ลมหายใจของเธอแรงขึ้น และถ้ามันเป็นไปต่อแบบนี้ มันจะออกมาเป็นเหมือนเมื่อวาน ที่เธอถอดเสื้อผ้า ดังนั้นผมหยุดมัน ก่อนที่มันจะดีกับเธอมากไป

「เพราะพี่เป็นเคานต์แล้ว และมีดินแดนหนูมั่นใจว่ามีหลายสิ่งหายอย่าง ที่พี่ต้องการ หนูเลยนำทองมาให้พี่บ้างด้วย……จริงแล้วหนูจะนำมาเยอะกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ค้าคนนั้น! เธอลืมหนี้ ที่มีกับตระกูลของหนู และทำตัวงก! ให้ตายซี่ ช่างไม่ซาบซึ้งเอาซะเลย!!」

คลาร่ากระซิบในหูผมจากข้างหลัง

「เรามี 10,000 ทอง ท่านทญิงพูดชื่อของนายท่าน และกู้มาจากพ่อค้าแม้ค้าที่ผ่านไปมา ยังไงก็ตาม ยังมีแแรงงานรายวันด้วย ดังนั้นพ่อค้าดูเหมือนจะมีขีดจำกัดสูงสุด อยางเป็นธรรมชาติ ที่ถูกคิดไว้ก่อนแล้วจากนายท่าน……」

「พี่มั่นใจว่าจะมี」

ผมเข้าใจเพราะผมก็มีดินแดน แต่ 10,000 ทองนั้นค่อนข้างเยอะ แม้ว่าคุณจะมีดินแดน นายท่านก็เป็นบางคนที่เหลือเชื่อด้วยเหมือนกัน ถ้าเขายินดีที่จะจ่ายมากขนาดนี้ ให้ความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของคลอเดีย มากไปกว่านั้น ผมแน่ใจเลยว่า ภาพวาดที่ไร้สาระนั้นและอัญมณี มันก็หลายเงินหลายทองเหมือนกัน

「แต่ถึงอย่างไร โสเภณีชาย ไม่ได้ถูกสนับสนุนอีกต่อไป และนอกจากนั้น ค่าใช่จ่ายไม่ได้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมาก ท่านระงับตัวเองจากของหรูหราเหมือนชุดท่านเวลานี้และเพชรพลอยด้วย」

คลาร่าเพิ่มเติมว่า เธอได้ยินมาจากคนรับใช้ที่อยู่กับเธอมานานนม ถ้าอย่างนั้น เธอได้ใช้จ่ายแบบนี้ตลอดเวลานี้……อย่างที่คาดกับขุนนางสหพันธรัฐ ที่ไม่มีคู่แข่ง ทั่วทั้งทวีป

「นนน่า ไม่ใช่เธอจะเป็นแบบนั้น ในอนาคตใกล้ๆนี้เหรอ?」

「ชั้นไม่เป็นหรอกน่า! โปรดอย่าพูดบางอย่างแปลกๆ」

คาร์ล่าล้อเล่นกับนนน่า มันจะดีถ้าผมอนุญาตให้เธอซื้อของหรูหราแบบนั้นด้วย

「และนี่ คือสิ่ง ‘นั้น’」

ผมรับเอกสารที่คลาร่าบอกกให้ผมอย่างลับๆ เอกสารเหล่านั้น มีรายการรายละเอียด ของแป้งที่ใช้ในท่อโลหะนั้น……สิ่งนั้นที่เรียกว่าปืนใหญ่

เมื่อปืนใหญ่ถูกนำไปให้ช่างตีเหล็ก มันดูเหมือนตัวปืนใหญ่เอง มันจะใช้วัตถุดิบและเวลาและความพยามยามอย่างอุดมสมบูรณ์ แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่เป้นไปไม่ได้เลยที่จะสร้าง แต่พวกเขาคิดสูตรแป้งไม้ไม่ได้ไม่ว่ายังไง คลาร่าสืบมัน แต่มันปรากฏว่ามันมาจากของที่ต้องห้าม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้มา ผ่านวิธีปรกติและไม่่สามารถถที่จะส่งผ่านจดหมายเขียนได้ด้วยเหมือนัน

「หนูตั้งใจทำงาน และแม้แต่ถามคนในกองทัพด้วย」

「หนูทำได้ดี」

「มันไม่ใช่เพียงแค่ท่านหญิง แต่หนูก็หลงใหลพี่ด้วย ได้โปรดอย่าลืมล่ะ น๊ะ?」

「แน่นอน」

ผมจูบเบาๆ ในแบบที่คลอเดียจะไม่เห็น

「แม้แต่เด็กรับใช้เหรอ!?」

「ตาพวกนั้้น มันชัดเจนนที่เธอรักเอเกรอ์ แน่นนเลยว่าเธอถูกโอบกอดไปแล้ว」

「ชั้นเดาว่ามันจริง ไม่มีเวลาให้ผ่อนคลายเลยนะ」

มันเสียงดังมากกว่าเป็นสิบเท่า เมื่อนนน่าและคาร์ลา เห็นด้วยกับบางอย่าง

「และนี่ คือของที่หนูอยากจะเอาให้พี่ดูมากที่สุด!」

ผมมสงสับว่าจะเป็นของมหึมาแบบไหน แต่เธอมอบกล่องเล็กๆให้ผม ที่ประมี 10 ขวดเล็กๆอยู่ข้างใน พวกมันน่าจะมีบางอย่างเหมือนยาหรืออะไรที่คล้ายกันอยู่ข้างใน

「นี่เป็นเหล้าที่มาจากผลอโบร่าดองเปื่อย」

นนน่าจับหัวของเธอ แต่คนอื่นทุกคนไม่ได้ดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับมัน ผมก็ไม่รู้ด้วย ผมเลยมองคลาร่า เพื่อคำอธิบาย

「อโบร่าเป็นต้น ที่โตแค่ทางหนือที่ไกลออกไปของสหพันธรัฐ มันออกผลในหน้าหนาว มันเลยยากสุดขีดทีจะเก็บเกี่ยวมัน……」

ทางเหนือไกลๆของสหพันธรัฐมันเป็นพื้นที่ว่างเปล่าอย่างที่มันเป็น มากไปกว่านั้น เมื่อมันเป็นหน้าหนาว คุณยังต้องเสี่ยงชีวิต แม้ว่าเมื่อใส่อุปกรณ์ที่ถูกต้องแล้ว

「มันเป็นยาปบุกกระสัน ถ้าชายหรือหญิงดื่มมัน พวกเค้าจะเป็นสัตว์แห่งกามทั้งวัน เอ็นของพี่จะไม่เสียกำลังไป และน้ำพุที่หลั่งไหลของผู้หญิงจะไม่แห้ง หนูลองให้คนรับใช้ชิม แตะแม่บ้านถูกโจมตีทันที และพวกเค้าเอากันทั้งคืน」

ตลอเดียหัวเราด้วย ‘โฮ่โฮ่โฮ่’ แต่ผมคิดว่าผมบอกเธอ ให้ปฏิบัติกับคนรับใช้อย่างอ่อนโยน……แต่ผมเดาว่า เธอจะไม่สนใจ คนรับใช้คนอื่นนอกจากคลาร่า ผมจะให้เธอทำตามที่เธอต้องการ

「แม้ว่าสำหรับหนู มันยังยากที่จะได้มา หนูจะเสนอให้พี่ทุกอย่าง ดังนั้นได้โปรดใช้นี่ เพื่อทำให้หนูเละไปเลยนะ……」

ลมหายใจของเธอแรงอีกคร้ง และเธอยืดมือไปสู่หว่างขาของเธอ มันจะเป็นปัญหา ถ้าเธอเริ่มช่วยตัวเองต่อหน้าทุกคน ผมเลยลูบผมของเธอ เพื่อเบี่ยงความสนใจของเธอ

แต่นี่อาจจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุด ผมจะไม่ทำบางอย่างที่ขลาดเขลา อย่างการใช้มันเพื่อทำให้ผู้หญิงเป็นของผม แต่มันเหมาะสำหรับมีความสุขกับกันเองในคฤหาสน์ มันอาจจะสนุก ที่จะมีเอาหมู่แบบบ้ากาม

「ยังไงซะ อยากพี่จะทำอะไรวันนี้? มันอาจจะแย่นิดหน่อยเมื่อเทียบกับเมืองสีขาว แต่พี่อยากไปดูโอเปร่าหรือบางอย่างมั้ย? หรือบางที พี่ยากจะใคร่กันจนกว่าสะโพกเราแพ้พ่าย?」

มันดูเหมือนวันที่มผต้องไปด้วยกันกับคลอเดีย ระหว่างที่จะให้นนน่าและคนอื่นๆเห็นดีเห็นงามด้วย ดำเนินต่อไปซักพัก

—————————————————————

หลังจากนั้น จดหมายจากสามีของคลอเดียเอง — มาร์เควสมาลอร์ดอล — มาถึง ผมคิดว่ามันจะเป็นภัยพิบัติใหญ่ แต่เนื้อหามันแค่มีมาร์เควส ขอโทษกับปัญหาที่ภรรยาก่อ

“มันอาจจะฟังดูอวดดี จากฉันที่เขียนในฐานะมาร์เควสของสหพันธรัฐ แต่ฉันจะไม่ถาม เกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้า ที่ภรรยาของฉัน ไปที่โกลโดเดนียเพื่อชมเมืองและพึ่งอยู่กับเจ้าที่ให้ความบันเทิงเธอ ฉันเชื่อว่ามันเป็นความเห็นแก่ตัวใหญ่ในส่วนของเธอ ซึ่งทำให้เจ้านั้นมีปัญหา ฉันจะขออภัยล่วงหน้า ฉันจะรับประกันด้วยชื่อของฉันในฐานะมาร์เควสของสหพันธรัฐ ฉันจะชดใช้ ถ้าเจ้าได้รับความเสียหายใดๆ”

เนื้อหาที่ว่ามาของจดหมาย ทำำให้นึกได้ถึงปัญหาที่ยิ่งใหญ่ในส่วนที่เขาเคยรับ

「เพราะทั้งหมดมันจะเป็นความอับอายใหญ่ ให้กับหัวของตระกูล ถ้าภรรยาเค้าทำตัวหยาบคายกับขุนนางคนอื่น หนูมั่นใจว่าเขาก็หนักใจ」

นนน่าปรากฏมาที่หลังผม และแอบดูจดหมาย

「มาร์เควสอุสาห์มาบอกพี่ หืห์」

สหพันธรัฐโอลก้า เป็นชาติที่ใหญ่โต ที่แยกจากเหล่าประเทศในที่ราบกลาง พวกเขามีความสัมพันธ์ทางการทูตกับโกลโดยเนียไม่มากก็น้อย แตพวกเขาแน่ใจ ว่าประเทศชนบทแบบนี้ จะมีพลังที่เทียบกันเท่าเทียมกับประเทศเขาไม่ได้แมแต่ใกล้ๆเลยซักนิด บางคนเหมือนเคานต์ของโกลโดเนีย น่าจะเป็นเหมือนบารอน ในการมาอยู่ต่อหน้าขุนนางจากสหพันธรัฐ

「ยังไงหนูก็มั่นใจว่าเธอจะสร้างปัญหาไปทั่ว นั่นแหละท่านหญิง」

มันอาจจะเป็นนิสัย ที่จะส่งขอโทษล่วงหน้า ก่อนภรรยาจะมาถึง

「แต่มันทำให้หัวใจพี่ปวดร้าว」

ไกลจากบาดเจ็บหรือปัญหาโดยภรรยาของมาร์เควส ผมได้ทองและของขวัญจากเงินของเขา และไปไกลขนาดที่เอร็ดอร่อย กับกายของมาดามหลายครั้งหลายคราแล้ว เหนือสุดของเรื่องนั้น ผมแม้แต่ชิงความบริสุทธิ์ของลูกสาวเขาไป ถ้าผมได้มีโอกาศเจอกับเขา ผมจะทานกับเขา ส่วนใหญ่ และเลี่ยงที่จะทำให้เขาอับอาย

「มันไม่มีจุดจบ จากการดิ้นรนจากภรรยาที่เห็นแก่ตัวเองนะ?」

ผมจ้องมองนนน่า ก่อนที่ผมจะดันเธอลงที่โซฟา และแหย่เธอ มันไม่แรง แต่มันเป็นการเอาแบบเอาสะโพกสีกัน แต่เป็นการสร้างความรัก ระหว่างที่เรากระซิบคำหวานแห่งรักให้แก่กัน ระหว่างที่จูบกันอย่างหลงไหลเพื่อที่จะเชื่อมต่อกันและกัน

—————————————————————

ไม่กี่วันต่อมา

「เธอยังขาดอีกไกลๆ มันได้อยู่ในคำถามเลย โปรดพัฒนาและกลับมาอีกครั้ง」

คลอเดียพูดว่า ‘ไม่’ ในน้ำเสียงที่โหดร้าย ระหว่างที่สาวครางและครวญออกจากห้อง นนน่าและผมดูด้วยกัน

「เฮ้ ไม่คิดว่าหนูพูดแรงไปหน่อยเหรอ?」

「ถ้าพี่มีความคิดเห็น หนูจะให้ความสำคัญมัน」

「ไม่ หนูก็ไม่ได้คิดว่าคนชุดเมื่อกี่นั้นดีมากด้วย」

สิ่งที่เราทำ คือการหาคณะละคร ที่จะไปทำการแสดงในโรงละครของราเฟน ผมมั่นใจ ว่าตอนนี้โรงละคร อยู่ในสภาพขาดทุนเรื่อยๆ และไม่สามารถที่จะจ่ายเงินค่าจ้างนักแสดงได้ ดังนั้น ผมต้องจ่ายเงินเดิน ออกจากกระเป๋าของผมเอง เพื่อที่จะให้พวกเขาแสดง พวกเขาทดแทนมันได้ ถ้าพวกเขากลายเป็นที่นิยม และเปลี่ยนค่าจ้างเป็นการขายตั๋ว

ผมจะเป็นคนให้เงิน ดังนั้นธรรชาติแล้ว ผมจะต้องเลือกคนด้วยเหมือนกัน เราจะรวบรวมนักแสดงที่แบ่งออกมาจากคณะละคร และจากหน้าใหม่ที่มีแนวโน้มดี เพื่อทดแทนจำนวน แต่ผมหานางเอกให้เป็นตัวเด่นของคณะไม่ได้เลย

「แม้ว่าเราจะคาดหวังถึงอนาคตของแต่ละคน ยกเว้นว่าเรามีศูนย์กลางเป็นคนที่มีทักษะ เราสร้างคณะละครไม่ได้」

นั่นคือที่เราทำการคัดตัวนี้ จากที่นนน่าพูด คลอเดียได้ยิน และแหย่หัวเขามาในธุระเรา แต่ความสุนทรีย์ของเธอมันห่างจากนนน่าไปไกลโข และตาที่คมของเธอ แม่นยำอย่างน่ากลัว

ตอนแรก นนน่าไม่เต็มใจ แต่หลังจากที่ตัดสินการแสดงอย่างหนัก เธอรับรู้จิตวิญญาณสำส่อนของเธอ มันอาจจะโอเค ที่จะให้นนน่ารับมือกับการคัดตัว แต่เมื่อเธอประเมินสิ่งต่างๆ แน่ใจเลยว่ามันสร้างปัญหาที่จะมาในอนาคต เธออาจจะไปที่เมืองหลวง เพื่อที่จะไปดูการแสดงในอนาคต ในฐานะสามีคนหนึ่ง ผมอยากที่จะพยายามเต็มที่ ที่จะไม่ให้คนคิดถึงภรรยาผมไม่ดี ดังนั้นผมขอโทษที่จะพูด แต่ผมจะให้คลอเดียแบกรับภาระทั้งหมดไว้

「เธอดูเหมือนจะมีเวลาที่มหัศจรรย์」

คลอเดียด่าผู้สมัครเป็นนักแสดงหญิงอย่างสนุกสนาน มันดี ที่ว่าเธอสนุก

「แต่ถึงยังไง มีคนจำนวนเหลือเชื่ออยู่ที่นี่เลยนะ」

「หนูเดาว่าอย่างนั้น ราเฟนนั้นไกล แต่นี่คือมันสำหรับคณะละครเพื่อโรงละคร และจะเป็นตัวเอกด้วย มากกว่านั้น เงินเดือนถูกรับประกันแล้ว หน้าใหม่ที่ไม่สามารถจะหาอาหารให้ตัวเองได้ จะมาล้อมเราเป็นฝูง」

「นี่เป็นธุระจริงจังของนักแสดงหญิงด้วย หือห์」

「เพราะทั้งหมด มันเป็นโลกปลาเล็กกินปลาใหญ่ พวกเธอจะทำทุกอย่าง ที่จะได้ขึ้นเวที」

นนน่าพองอกของเธอ ดั่งจะภาคภูมิใจในตัวเธอเอง ผมเดาว่าผมจะปล่อยให้เธอทำมัน เพราะหน้าอกของเธอนั้นใหญ่

การคัดตัวที่เข้มงวด ที่จัดโดยคลอเดีย ดำเนินต่อไปหลังจากนั้น

「สาวคนนี้กับสาวคนนี้เหนือคนอื่นไปก้าวนึง พวกเธอเป็นคนประเภทที่ต่างกันดังนั้นหนูบอกไม่ได้จริงๆว่าคนไหนดีกว่า」

「ถ้าอย่างนั้น สองคน……นนน่า คิดยังไง?」

「หนูชอบคนนี้……มืม แต่คนนี้ก็……」

ถ้าอย่างนั้น เธอจะตัดสินใจไม่ได้ โอ้ ผมรู้แล้ว

「ชั้นจะให้เธอรู้ผลในไม่นาน นี่จะเป็นสำหรับวันนี้」

โดยไม่บอกผลให้ทั้งสองคน ผมมอบค่าจ้าง และให้พวกเธอกลับบ้าน ยังมีเวลาอยู่บ้าง ก่อนที่ผมจะกลับไปที่ดินแดน ผมมั่นใจว่าผมรู้ ว่าผมชอบคนไหนก่อนหน้านั้น

「ถ้าอย่างนั้น เรากินข้าวข้างนอกมั้ย?」

「หนูอภัยอย่างสุดซึ้ง หนูมีงานเลี้ยงดื่มชาหลังจากนี้……」

นั่นทำให้ผมจำได้ นนน่าบอกผม ว่าเธอจะไปจัดงานเลี้ยงดื่มชา กับเหล่าภรรยาของขุนนางใหม่ ประเภทนี้ที่พบปะเสวนากับเหล่าภรรยาดวยกัน ดูเหมือนจะสำคัญ ดังนั้น ผมอยากจะให้เธอ พยายามเต็มที่ไม่ว่าจะยังไงด้วย

「หนูได้รับคำเชิญไปทานอาหารค่ำกับรัฐมนตรีการเงินของโกลโดเนีย แต่ถ้ามันสำหรับท่านเอเกอร์ซามะ หนูจะไม่ไป」

พี่จะถูกกล่าวโทษถ้าหนูไม่ไปนะ ดังนั้นได้โปรดไป แม้ว่ามันเป็นการเยือนอย่างไม่เป็นทางการ ยังมีบางอย่างที่ได้ประโยชน์มาได้ เพราะสถานะที่สูงของพวกเธอ แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ผมได้ถูกละเว้นจากสิ่งต่างๆเหล่านั้น ดังนั้นถ้าเธอไป พวกเขาจะสนองความต้องการผมตอบแทนด้วย

ซีเลียและคนอื่นๆ ไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับการละคร หรือการแสดง พวกเธอเลยออกไปซื้ออะไรกิน ผมควรจะไปเดินเล่นซักนิดหน่อยเหรอ?

ผมนำดาบมือเดียวที่ได้จากคลอเดียไว้ที่เอวของผม แะออกจากข้างหน้า เพราะทั้งหมดอาวุธนี้ เป็นอาวุธเดียวที่ผมมี ที่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจ เมื่อผมอยู่ในเมือง

「อืม!」

ทันทีที่ผมออกจากพื้นที่ของบ้าน บางคนเรียกผม จากเงาของประตู ผมคิดว่ามันจะเป็นโอกาสทีรวดเร็ว ที่ผมจะได้ลองดาบ แต่มันดูเหมือนบางอย่างต่างออกไป

「โอ้ จากการคัดตัวเมื่อกี้นี้นี่ ใช่มั้ย? มีอะไร?」

「หนูมีบางอย่าง ที่หนูบอกผ่านการแสดงก่อนหน้านี้ไม่ได้ ดังนั้นหนูจะชื่นชอบ ถ้าท่านเคานต์ซามะดูอีกครั้งได้」

「……มันจะไม่ยุติธรรม ถ้าชั้นดูแค่เธอ เพิ่มเติมจากนี้ อย่างที่เธอสังเกตมาก่อนหน้านี้ ชั้นเป็นมือสมัครเล่นอย่างสิ้นเชิง เมื่อมันเป็นเรื่องการแสดง มันอาจจะไม่เปลี่ยนแปลงมากมาย ถ้าเธอแสดงให้ชั้นดู」

「หนูไม่ถือ! หนูแค่อยากจะได้อีกโอกาส ต่อหน้าท่านเคานต์ซามะที่หนูนับถือ ถ้าท่านต้องการ บางทีท่านอยากจะไปทานอาหารก่อนหน้านี้มั้ย?」

ฟุมุ มันไม่เป็นไร เพราะยังไงผมก็คิดอยู่ว่ากำลังจะไปกินอะไร สาวคนนี้……คือลิเลียนถ้าผมจำได้ เธอต้องการที่จะเป็นดารา และเธอสวยงาม ดังนั้น มันอาจจะทำให้อาหารของผมโอชะขึ้น ถ้าผมมีหญิงสาวที่งดงามไปด้วยกัน

「ได้ รู้มั้ยว่าร้านไหนดี?」

「ค่ะ หนูมีที่ที่สมบูรณ์แบบอยู่ในใจ」

—————————————————————

ร้านอาหารและบาร์ที่ลิเลียนพาผมไปนั้นมันได้อยู่ และหลังจากที่กินอาหารเบาๆ กับเหล้านิดหน่อย สาวนำพามือผมไปที่ห้องที่ชั้นสอง สิ่งต่างๆ เริ่มจะดำเนินไป จากตรงนั้น

「ท่านเคานต์ซามะ……หนูรู้เกี่ยวกับมารยาทด้วย ได้โปรดคัดตัว กับในกายของหนูด้วย」

ลิเลียนนอนอยู่บนเตียง เปลือยเปล่า ดิ้นส่ายกายเธออย่างยั่วยวน และนำนิ้วเข้าไปในปาก ผ้าห่มเปิด และก้นที่วับเข้าตาผม ขาวอย่างสวยงาม

「เฮ้ เฮ้ ไม่คิดว่ามันไม่ค่อยจะยุติธรรมนิดหน่อยเหรอ?」

「อ๊าน มือของท่านเคานต์ซามะอยู่บนหน้าอกของหนู……」

นุ- มือผมแค่ไปจับหน้าอกของเธอด้วยตัวมันเอง ทั้งตัวของเธอยั่วยวน กระนั้นท้องของเธอนั้นผอมบาง และเธอก็มีเอวที่งดงามด้วย

「เพราะทั้งหมด หนูเป็นดารา ดังนั้นหนูต้องดูแลรักษาร่างกายหนูอย่างเข้มงาด แต่หนูค่อนข้างอวบพอประมาณ หนูเลยจะแสดงให้ท่านดู ว่าหนูทำให้ชายอย่างท่านเคานต์ซามะพออกพอใจได้ด้วย」

「แต่เห็นมั้ย……แม้ว่าการแสดงของพวกเธอทั้งสองคนเท่าเทียมกัน วิธีแบบนี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องจริงๆ」

「โอ้ชั้น เราเท่าเทียมกันเหรอ!? ถ้าเป็นอย่างนั้น หนูก็สู้นอกโรงละ- อ๊าาา—มันใหญ่มาก!!」

นุ- แท่งสวรรค์ของผมเข้าไปในรูสวาทด้วยตัวมันเอง

「ถ้าท่านเลือกหนู กายนี้ จะตกเป็นของท่านเคานต์ซามะ รู้มั้ยคะ? ถ้าเราเท่าเทียมกัน หนูขอท่าน ให้พูดอะไรบางอย่างกับภรรยาได้มั้ยคะท่าน?」

ลิเลียนโยกสะโพกของเธอ ระหว่างที่กระซิบคำหวานใส่หูของผม

「มืมม แต่หลังจากสาวๆได้ทำการประเมินกันไปแล้ว จะมีอะไรดี ถ้าชั้นเป็นคนตัดสิน-……อออุ-!」

「อา! ท่านสุดแล้ว……ช่างเป็นจำนวนที่เหลือเชื่อ……ช่างเป็นการหลั่งไหลที่สมชายอะไรเช่นนี้」

นุ- น้ำรัก ออกมาจากไข่ผมด้วยตัวมันเอง ผมเดาว่า ผมจะคิดเกี่ยวกับมัน หลังจากที่ผมปล่อยทุกอย่างออกมา

หลังจากการหลั่งไหลของผมสิ้นสุด สองเรานอนข้างกัน ห่อหุ้มอยู่ในผ้าห่ม เพราะการพัฒนาไปด้านกาม จากสถานการณ์ที่ค่อนข้างจะไม่สมบูรณ์ ผมมลูบไล้ทั้งเรือนร่างของเธอหลังจากนั้น เพื่อจะชดใช้การขาดการเร้าอารมณ์ ซึ่งตอบแทนมาด้วยสาว ที่ชักแท่งสวรรค์ของผมอย่างอ่อนโยน ระหว่างที่ใช้แขนของผมเป็นหมอน

「จริงๆแล้ว หนูเป็นนางเอกของคณะละครนึง」

ชื่อของคณะละครที่สาวพูดถึง เป็นคณะที่ค่อนข้างจะโด่งดัง แม้ว่าจะในเมืองหลวง ที่แข่งขันเพื่อที่จะชิงที่หนึ่งหรือที่สอง ความจริงที่ว่า แม้แต่ผมก็รู้ชื่อ มันก็เป็นบางอย่างที่บ่งบอก ว่ามันโด่งดังแค่ไหน

「แต่ระหว่างที่หนูเป็นนางเอก เราไม่ได้กำไร พวกเค้าพบเกี่ยวกับการเต้นอวดเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของหนู ในบาร์ถูกๆ และหนูถูกไล่ออกจากคณะนั้น……และข่าวลือแพร่ไป ไปถึงแม้แต่คณะขนาดกลางถึงเล็ก」

ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ข่าวลือไม่ดี เกี่ยวกับคณะละครดังๆในเมืองหลวง มันจะแพร่อย่างดื้อรัน เมื่อมันเกิดขึ้นกับนักแสดงไร้คณะ หรือกลุ่มศิลป์ในบริเวณ จริงๆแล้วมันจะดุเดือดขึ้น ในเรื่องหัวเรื่องนั้น โดยเฉพาะในกรณีของลิเลียน มันดูเหมือน ผู้คนอิจฉา กับความจริงที่ว่าเธอยังเด็ก และอยู่ที่จุดสูงสุดของอาชีพ ข่าวลือเกี่ยวกับความจริงที่พูดเกินความจริง เวียนวนไปเสียทุกที่

「หลังจากนั้น ผู้คนที่เรียหาหนูคือคณะละคร ที่จะเน้นไปทางการแสดงทางกาม และในกรณีที่แย่ที่สุด หอนางโลมเองจะพยายามที่จะเชิญชวนหนู」

มันปรากฏว่า ลิเลียนปฏิเสธข้อเสนอเหล่านั้นทั้งหมด และรอดชีวิตจากเงินทุน ที่เก็บออมมาระหว่างเวลาที่เป็นนางเอก

「หนูได้เป็นดารา หนูจะไม่ทำงานในหอนางโลม ถ้านั่น จะต้องจ่ายด้วยความภาคภูมิใจของหนู ถ้าเรื่องนั้นได้เกิดขึ้น หนู จะยอมตายเป็นสุนัขข้างถนนยังดีเสียกว่า」

สาวมีควาภาคภูมิใจ ที่ได้ไต่เต้าไปถึงยอดขุนเขาของอาชีพก่อนหน้า แม้ว่าผมจะไม่ได้คิดกับโสเภณีไม่ดี

「แล้วไม่เป็นไร ที่จะมาเป็นคนรักพี่เหรอ?」

ลิเลียนยิ้ม ด้วยหน้าที่เต็มไปเดียวความมุ่งมั่น และไม่มีเศษเสี้ยวของการเกี้ยวพาราสี

「ถ้าพี่จะให้หนูแสดงอย่างถูกต้อง……และยืนบนเวทีเป็นดาราอีกครั้ง หนูจะททำทุกอย่าง หนูจะยอมเลียรูทวารที่สกปรกของท่าน หรือให้ชายเป็น 100 กระทืบหนู ทุกอย่าง มันเพื่อการได้มีชีวิต เป็นดารา」

ถ้าอย่างนั้น เธอไม่อยากใช้ชีวิตโดยการหลับนอนกับชายอื่น แต่เธอจะทำทุกสิ่งอย่าง เพื่อที่จะสำเร็จซึ่งเป้าหมายของเธอ ผมไม่ได้เกลียดวิธีคิดแบบนี้ และเธอก็มีเรือนร่างที่งามงอนด้วย ผมสงสัย ว่าอะไรผลักดันเธอ

「มันเป็นครึ่งปีแล้ว ที่หนูได้ถูกขับไล่จากคณะละคร……ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ชีวิตดาราของหนูจะจบสิ้นไป หนูเชื่อ ว่านี่ คือโอกาสสุดท้าย ดังนั้น หนูจะทำทุกอย่าง ถ้าท่านเลือกหนู」

「ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ」

「ใช่มั้ยล่ะคะ?」

เรามองกัน และยิ้ม มันแค่เกิดขึ้น ว่าแท่งสวรรค์ของผมได้กระฉับกระเฉงขึ้นมาอีกแล้ว

「พี่จะให้หนูได้แสดงให้พี่ดูซักเล็กน้อย ถ้าอย่างนั้น」

「ฟุฟุ ถ้าแบบนี้ท่านคิดว่ายังไง?」

ลิเลียนยืนขึ้นจากพื้น และล้มสู่เตียง

「ท่านพี่คะ! เราเป็นพี่น้องกัน การสมสู่ มันเป็นเรื่องต้องห้าม!」

ช่างเป็นความคิดที่น่าสนใจ

「นานนมแล้วที่สองเรารู้จักกันมา เช่นนั้น อันใดมันผิด ในการแสดรักให้กันนและกัน?」

การแสดงของผมนัั้นมันย่ำแย่ และทนดูไม่ได้แต่ลิเลียนตอบสนองผมทันที

「ท่านพี่คะ ท่านพี่เป็นผู้สืบทอดตระกูลนี้ และอายุเหมาะสมที่จะหมายหมั้นปั้นแต่ง! ถ้ามันถูกพบ ว่าท่านพี่สมสู่กับน้องสาวท่าน」

「พี่จะไม่เลือกรัก และไม่คิดถึงอนาคต」

ผมผลักสาวไป และดูดหน้าอกขอเธอ

「ได้โปรด หยุดเถิด! ท่านพี่รู้อยู่แก่ใจ ว่าน้องคนนี้ คิดเกี่ยวกับท่านพี่มากแค่ไหน ท่านพี่ของน้อง น้องคนนี้ นับถือท่านพี่มากมายแค่ไหน……น้องคิด ว่าในที่สุดน้องก็ยอมสละพี่ไปจากใจแล้ว…….ตอนนี้ ความรู้สึกของน้องคนนี้ ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกคราแล้ว!!」

「ลิเลียน……」

นี่เป็นขีดจำกัดของการแสดงของผม แต่การแสดงของเธอไม่หยุด

「ทุกอย่าง มันเป็นความผิดของท่านพี่……ท่านพี่สาดส่งน้ำมันมาใส่ถ่านที่ยังมีไฟ ที่กำลังจะดับสิ้นไปแล้ว ของความรักของน้องนี้ น้องต้องตกอยู่ในห้วงนรกของความเลวทราม ตก อยู่ในบึงโคลนของความไร้ศีลธรรม น้องนั้นมั่นใจ มันจะไร้ซึ่งอนาคต และมีเพียงความสิ้นซากที่รอคอยเรา แม้จะเป็นเช่นนั้น……หนูจะปล่อยให้กายนี้ ถูกเผาไหม้ด้วยความโหยหาที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้」

โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ผมแทงแท่งสวรรค์เข้าไปในรูสวาทของเธอ

「แก่นกายของท่านพี่ หนูเห็นมันในฝันจนนับคราไม่ได้……ทำหรับมันที่จะรู้สึกเป็นสุขเช่นนี้……ได้โปรดเชิญพี่ทำตามปรารถนาที่จะเคลื่อนไหวอย่างใดก็ตามแต่ ฉีกความบริสุทธิ์ของน้องสาวของพี่ และครอบงำกาย ทีมันเติดโตมานานปีกับท่านพี่ ด้วยแก่นนั้นของท่านพี่」

การแสดงของลิเลียนนั้นอย่างที่คาดได้; เธอพูดแบบละคร กระนั้น สีหน้าและท่าทางของเธอ แยกไม่ได้จากการแสดง ที่นนน่าและผม เล่นเป็นพี่น้องไปก่อน แต่ห่างจากตอนนั้นไปเป็นโลกหลายใบ ถ้าอย่างนั้น นี่ก็คือที่ดารามันเป็นเช่นไร

หลังจากที่อยู่ด้วยกัน กับคนที่เกี่ยวข้องกับโรงละคร ผมไปถึงขีดจำกัดของผม รวดเร็วมากกว่าปรกติ

「พี่จะแตกแล้ว」

「โอ้ ท่านพี่จ๋า พี่จะหลั่งแล้ว มิใช่ฤๅ ท่านพี่จะทำให้น้องสาวอุ้มท้อง ไม่ใช่หรือ…… ได้โปรดเทมัน เข้าไปในส่วนที่ลึกของคน ที่คัดสรรมาจากสายเลือดเดียวกันกับท่านพี่เลยพี่จ๋า!!」

「โออออ้!!」

เมื่อเวลาของการไหลหลั่งของผม ลิเลียนเกาะรัดผม ด้วยทั้งเรือนร่างของเธอ และเมื่อเธอรู้สึก ว่าเมล็ดพันธุ์ของผมออกมา เะอโยกสะโพกของเธอ ระหว่างที่เกาะรัดผมต่อไป เพื่อที่จะทวีคูณ ความรู้สึกของการถึงจุดสุดยอด

「อาา……นั่นดี」

「อุฟุ ขอบคุณมากค่ะท่าน ถ้าอย่างนั้น เกี่ยวกับขั้นตอนการคัดตัว…………ฟุฟุ ขอบคุณมากค่ะท่าน」

ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เธอขอบคุณของเธอเอง หลังจากที่มองตาของผม เธอบอกได้ยังไงกัน?

「ถ้าอย่างนั้น เราไปดื่มกันมากกว่านี้ข้างล่างมั้ย?」

ผมจับมือลิเลียน ขณะที่เธอลุกขึ้นจากเตียง

「พี่ขอให้หนูเล่นเป็นพี่สาวครั้งหน้าได้มั้ย?」

ลิเลียนหัวเราะด้วย ‘ฟุฟุ’ และยิ้ม

「แม้ว่าหนูต้องหยาบคายเหรอ?」

「มันมีอะไรทีหยาบคาย เมื่อชายกับหญิง อยู่ด้วยกันบนเตียงล่ะ」

ลิเลียนลากหางเสียงด้วย ‘ถ้าเป็นอย่างนั้น’ และนอนคว่ำหน้าลงบนเตียง

「อะร้า เอเกอร์ อยู่ที่นี่หรือ? นี่มันสมบูรณ์แบบไปแล้ว นวดตัวให้พี่หน่อยได้มั้ย?」

การเล่นเป็นพี่สาวปลุกไฟผม มากกวาเมื่อเธอเล่นเป้นน้องสาวหลายเท่าตัว ในท้ายที่สุด มันถูกตัดสินแล้ว ว่าลิเลียน จะเป็นนางเอกที่ต้อนรับราเฟน นี่เป็นผลจากความเห็นเป็นกลาง และผมไม่มีอิทธิพลใดๆกับมันเลย ยังไงซะ แน่นอนว่าไม่

—————————————————————

ชีวิตในเมื่อหลวงดำเนินต่อ อย่างไร้อุบัติเหตุ ผมไปร่วมกับงานเลี้ยงเต้นรำของฝ่ายอีริช และพูดชื่นชนกับงานเลี้ยงอาหารค่ำของฝ่ายเคนเนธ ผมให้ความบันเทิงคลอเดีย กลับไปที่บ้าน และเก็บนนน่าให้คงไว้ซึ่งอารมณ์ดีด้วย

มันเป็นวัน ที่ผมเริ่มจะเบื่อกับทุกสิ่งทุกอย่างเล็กน้อยแล้ว เมื่อผมกลับไปที่บ้าน หลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยงเต้นรำกับนนน่า และซีเลีย ที่ทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกัน โดโรเธีย เกือบจะร้องไห้หลั่งน้ำตา ขณะที่เธอกระโดดใส่ผม

「มีอะไร ทำหน้าแบบนั้น?」

「เด็กๆ……เด็กๆสองคนไม่กลับมา!! พวกเค้าแค่ออกไปซื้อบางอย่างเอง……」

มันจะเป็นวันต่อไปในไม่นานนี้แล้ว ไม่มีทางที่พวกเขา จะหลงระหว่างทางไปตลาดใกล้ๆ ไม่มีทางที่จะถูกพัดไปที่ไหนก็ไม่รู้โดยลมเหมือนเคซี่ด้วยเหมือนกัน

「ได้เลย มันมืดแล้ว ดังนั้นพวกเธอสาวๆเข้าไปในบ้านก่อน พวกเขาน่าจะไม่ถูกพบ หลังจากที่หาแค่คร่าวๆ」

พวกเขาแต่งตัวในชุดเรียบง่าย เพื่อที่จะเลี่ยงการดูว่าหรูหราเเกินไป มันมีคนมากมายข้างนอก ที่อยากจะลักพาตัวเด็กกำพร้า

「ไม่มีทางน่า……เมเมล……อามิ……」

โดโรเธียยองลงและร้องไห้ คาร์ล่าและมิเรล ผู้ที่หาในละแวกบ้านรอบบ้านนี้ ปรากฏว่าไม่มีอะไรจะพูดด้วย

「ชั้นจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน ดังนั้นกลับไปที่บ้านแล้วใจเย็นก่อนนะ」

มันดูเหมือนพายุเล็กๆ กำลังจะก่อตัว

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – 2200 (ที่ 1000 เป็นทหารม้าธนู) – กำลังจัดระเบียบ

สินทรัพย์: 15440 ทอง (ของขวัญจากคลอเดีย +10 000) (ค่าใช้จ่ายงานเลี้ยงเต้นรำ และอื่นๆ -100) (แรงงาน -100) (เรียกรวมพล -200) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, โล่อัญมณี, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ไปด้วยกันที่เมืองหลวง: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข)

คลอเดีย (น้ำหนักสูง), คลาร่า (ผู้ช่วย)

ครอบครัว: เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู (คนรัก), รู (คนรัก), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดารา)

คู่นอน: 105, เด็กที่เกิดแล้ว: 10

—————————————————————

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1558/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook