ถนนสู่อาณาจักร

141 สาวน้อยที่น่าเศร้า

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「เธอเป็นยังไงบ้าง?」

「เหมือนเดิมเลยค่ะ เธอร้องไห้ไม่หยุดเลย」

ริต้าตอบ หลังจากที่เธอ นำอาหารและเครื่องดื่มไปที่ห้องเซเลสติน่า หัวใจเธอ ต้องเจ็บปวด หลังจากที่ได้เห็นสาวน้อย ร้องไห้มากมาย เพราะเธอนั้นก็มีสีหน้าที่เจ็บปวดอยู่บนใบหน้าด้วย

ข้างในห้อง นางกำนัล ผู้ที่ถูกนำมาด้วย ระหว่างที่ออกมาจากเบียโดก็อยู่เป็นเพื่อนสาวน้อย ความเป็นจริง ที่พ่อเธอและลาวอยได้จากไปแล้ว และพี่ชายทั้งสองนั้นพยายามที่จะฆ่าเธอ อาจจะหนักหนาสาหัสเกินไป สำหรับสาวน้อย 10 ขวบ

「ถ้าหัวใจของเธอ เจ็บปวดถึงจุดนี้ มันอาจจะมีผลต่อสุขภาพของเธอ」

「หนูพูดถูก แต่พูดนั่นแล้ว พยายามทำให้เธอยิ้ม มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพี่」

ผมรู้แค่วิธีที่จะปลอบใจผู้หญิงทีร้องไห้ แต่ไม่เหมือนว่าผมทำเช่นนั้นได้กับเซเลสติน่า เมื่อผมถอนหายใจ กับความคิดในความยากลำบากนี้ ประตูห้อง เปิดออกอย่างช้าๆ

「พระนางอยากจะเจอท่าน ลอร์ดฮาร์ดเลตต์」

หลังงจากที่ถูกบอกโดยนางกำนัล ที่อยู่ข้างหลังประตู ผมเข้าไปในห้อง

เมื่อผมเห็นเธอก่อนหน้านี้ เธอคุกเข่าเศร้าโศกอยู่บนเตียง แต่วันนี้ เซเลสติน่านั่งอยู่ที่โต๊ะ ใส่เสื้อผ้าทางการ ทันทีที่เธอเห็นผม เธอกระโจนใสผมและกอดผม

「หนู……หนูเหงาจ้า」

「พี่อยู่นี่ และแม่บ้านคนนั้น……โมนิก้า ก็อยู่ที่นี่ด้วย」

「นั่นใช่แล้วค่ะ พระนาง โมนิก้า จะตามท่านไปไม่ว่าจะอะไร!」

「……เคโกะ」

「หือ?」

「หนูไม่ชอบเคโกะ! มันทำให้หนู รู้สึกว่าหนูเป็นคนนอกเลยจ่ะ!」

ฟุมุ ผมเดาว่า ไม่มีใครจะมาตำหนิผมอีกแล้ว

「ได้เลย เซเลสติน่านี่จะโอเคมั้ย?」

「ใช้น้ำเสียงสบายๆกับพระนางได้ไง! ท่านช่างหยาบคายจริงๆ!」

「มันไม่เป็นไร หนูไม่ถือถ้าโมนิก้าทำอย่างเดียวกันด้วยจ้า นอกจากนี้ หนู ไม่ใช่ราชาอีกแล้วนะจ๊ะ……」

「นั่นจะค่อนข้างเป็นเกียรติ」

ผมลูบเซเลสติน่าต่อไป ขณะที่ น้ำตาเอ่อขึ้นมาในตาของเธอ นี่คือทั้งหมดที่ผมรู้ ว่าทำอะไรได้ถ้าผมใช้อุปกรณ์ของผมไม่ได้

「เอเกอร์~」

「อื๋ม?」

「คำพูดสุดท้ายของพ่อ คือทำกับพี่เหมือนเป็นพี่ของหนูเอง เอเกอร์ จะไม่ทำกับหนู น่ากลัวเหมือนพี่จริงๆของหนูใช้มั้ยจ๊ะ?」

「แน่นอนว่าไม่ ไม่มีทาง ที่พี่จะทำอะไที่น่ากลัวแบบนั้น กับบางคน ที่น่ารักเท่าหนูหรอกนะ เซเลสติน่า」

ความเงียบ ล้อมรอบห้องซักพัก และสิ่งเดียวที่ได้ยินได้ คือเสียงเบาๆของการที่เส้นผมถูกลูก

「หนูจะเชื่อพี่! จากตอนนี้ไป เอเกอร์เป็นพี่ชายของหนู หนูเลยจะให้พี่รักหนู เหมือนเป็นน้องสาวของพี่」

รอยยิ้มที่สดใส ส่องสว่างในใบหน้าของเธออีกครั้ง แม้ว่า มันรู้สึกว่ามันเป็นตลอดกาลมาแล้ว ที่ผมได้เห็นมัน

「ครับ ครับ ในท้ายทที่สุดท่านจะถูกพากลับไปที่อาณาจักรมอลต์ และขึ้นอีกครั้งเป็นราชินี」

「เคโกะ!」

「ฮ่าฮ่า ขอโทษที」

เซเลสติน่าพองแก้มของเธอ แต่เธอจะต้องยกโทษให้ผม เมื่อเราอยู่ในฉากที่เป็นทางการ

「หนูไม่มีเจตนาที่จะกลับไปเป็นราชินี…… พวกเค้าจะคิดว่าหนูเป็นเด็กไม่ดี จากเหตุการนี้ และโกรธกันแน่นอนเลย ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?」

ผมไม่เห็นด้วยกับคำนั้นไม่ได้ ถ้าดิเอโก ไม่ได้ทำอะไรแปลกมาก และปกครองดินแดนด้วยตัวเขาเอง กบฎแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น มันไม่สำคัญว่าพลเมืองชอบเขาแค่ไหน เพราะเด็กคนหนึ่ง ผู้ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นราชา จะก่อให้เกิดความไม่พอใจ ก่อตัวอยู่ในหมู่ขุนนาง

「มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยซักนิด! พวกไร้กฎหมายพวกนั้น ทั้งหมดเสียสติไปแล้ว……」

「นั่นพอแล้ว โมนิก้า หนูรู้แล้ว มันเพราะหนู เป็นเด็กที่ไม่ดี พ่อและปู่เลยตาย และพี่ชาย พยายามจะฆ่าหนู」

น้ำตา ก่อตัวในดวงตาของเธออีกครั้ง

「เราไม่ต้องพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว ในตอนนี้」

ผมกอดสาวน้อย ผู้ที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ ใกล้กับผม

「พ่อหนูพูดมาก่อนด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? หนูจะเจอกับเวลาที่ลำบาก และเวลาที่สนุก และสิ่งอื่นอีกมากมาย และเติบโตะ เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าหนูกจะกลับไปเป็นราชินี หรือไม่ได้ตัดสินใจ แต่พี่จะปกป้องหนู ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามที่หนูทำ」

「……จ้า หนูปลอดภัยแล้วจ้ะ หนูจะถูกปกป้องโดยพี่ชาย และตัวใหญ่ขึ้นจ้า」

อุมุ เธอหยุดร้องไหแล้ว ทุกอย่างดีแล้ว และกำลังจะแยกจากเธอ เซเลสติน่ากระโดดขึ้นและดันริมฝีปากของเธอ เข้ากับของผม

「หนูจูบพี่ชายจ้า!」

「ฮฮฮฮฮฮี้! พระนางได้จูบปากผู้ชาย-! …… นืมม」

โมนิก้าตกใจมากจนเธอสลบไป แต่เพราะความร่าเริงนั้นกลับมาแล้ว ผมจะแค่รับนี่ว่าเป็นเรื่องดี

—————————————————————

「มันเล็กไปหน่อย แต่มันค่อนข้างเป็นห้องอาบน้ำที่ดี」

ซักพักหลังจากนั้น ผมเข้าห้องอาบน้ำด้วยกันกับเซเลสติน่า ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเดาว่า เข้ามาในห้องอาบน้ำ เป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง เพราะเธอไม่ได้ออกจากห้องเลยซักนิด และแค่ให้โมนิก้า เช็ดตัวของเธอ

「สำหรับพระนางที่เข้าห้องอาบน้ำกับผู้ชาย……อาาา ความดีทั้งหลายเอ๋ย ถ้าอะไรบังเอิญได้เกิดขึ้น ท่านจะรับผิดชอบยังไง!?」

ดั่งว่ามันจะเกิดขั้นงั้นแหละ ตอนแรก ผมบอกให้โมนิก้าไปกับเซเลสติน่า และไปอาบน้ำ แต่เซเลสติิน่ายืนกราน ไม่ว่าจะยังไง ว่าให้ผมเข้ามาด้วยเหมือนกัน สามเราจึงอยู่ในห้องนี้ตอนนี้

ผมมั่นใจ ว่านี่คือที่ปรกติเซเลสติน่าทำตัว เปลือยโดยไม่ลังเล และรีบลงไปที่อ่าง ระหว่างที่โมนิก้ารีบปิดร่างกายของเธอด้วยผ้า เพื่อซ่อนมันจากตาของผม

「ชั้นไม่ถือจริงๆนะ ชั้นมีรสนิยม ที่ค่อนข้างจะธรรมดา」

「นั่นไม่ใช่ปัญหาค่ะ! ถ้าหนูจะขอพูดอย่างต่ำต้อย ร่างกายที่เปลือยเปล่าของพระนาง ไม่ใช่บางอย่างที่จะเอาให้ผู้ชายใดๆดู!」

หน้าอกเธอแบนอย่างส้นเชิง พร้อมด้วยหัวนมเป็นจุดๆ บริเวณจากไหล่ถึงตูดตรงๆ ร่างกายเหมือนเด็กของเธอ ไม่มีเนื้อหนัง และรอยแยกที่เกลี้ยง ที่ได้พริบตาเข้ามาให้ผม เมื่อเธอยกขาเพื่อเข้าไปในอ่าง นั้นไร้ขนและไร้โหนกนูน ไม่มีทางเลย ที่นั่นจะทำให้ผมมีอารมณ์

「แทนที่จะทางนั้น จริงๆแล้วชั้นชอบทางนี้」

โมนิก้า ปิดกายของเซเลสติน่าอย่างสิ้นหวัง แต่ตัวเธอไม่ระวังเกี่ยวกับตัวของเธอเอง และหน้าอกกและตูดของเธอนั้นเปิดเผยตัวมันออกมา เพราะหลักๆแล้วเธอทำงานในห้องนนอน หน้าอกที่ขาวผ่องนั้นทรงดี และจิ๊สวยๆ และตูด น่าจะยังไม่ถูกทำลายโดยชาย

ผมอยากจะจับตูดนั้นแน่นอน และดันไม้เนืัอเข้าไปในจิ๊สดใหม่ และรับความบริสุทธิ์ของเธอไว้ และจากนั้นผมจะเอาไม้ออก และเข้าไปในตูดเธอต่อ เข้าไปลึกๆ……

「นุ- ไม่ดี」

「อะร่ะ-! อย่างที่หนูคิดเลย ท่านใคร่ถึงพระนาง!! พระนางคะ ท่านต้องไม่มองนะคะ!!」

「เกิดอะไรขึ้นจ้ะ ชั้นไม่เห็นอะไรเลยถ้าพี่ปิดตาหนูอยู่จ้า」

เอ็นขอองผมบวม และแข็งชูชันจากกายเปลือยของโมนิก้า จริงๆเลยมันไม่ใช่บางอย่างที่สาวน้อยควรจะเห็น ผมจะล้างตัวผมเอง และปล่อยให้มันสงบลง

ผมขัดตัวเองช้าๆ โมนิก้าปิดตาของเซเลสติน่า ระหว่าที่ชะเลืองมองผม นานๆครั้ง

「อยากจะดูใกล้ๆมั้ย?」

ผมยืนขึ้น และแทงตัวเองไว้หน้าสายตาของเธอ

「ได้โปรดหยุดมัน! อ้าา มันไปวางอยู่บนหัวพระนาง!」

「พูดเกี่ยกับอะไรอ่ะจ้ะ หยุดปิดตาหนูได้แล้วจ้ะ มุ บางอย่างแข็งๆอยู่บนหัวหนูจ้า」

ระหว่างที่โมนิก้า สื่อความไม่ชอบออกมา เธอจ้องเอ็นใหญ่ของผม

「ช่างเป็นขนาด……เกือบจะเหมือนงูยักษ์เลย」

「ขยับมือสิ」

มันดีกว่า ถ้าเซเลสติน่าไม่เห็นมัน

ผมบังคับให้เอ็นแข็งลงไป และเข้าไปในอ่าง แน่นอนว่าปลายมันจะยื่นออกมาจากผิวน้ำ ผมเลยเอาถังเล็กๆมาคว่ำไว้และปิดมันซะ

「นี่มันเป็นบางอย่างที่ออกมาจากฝันเลยจ้า หนูเข้าห้องน้ำกับแม่บ้านบ่อยในวัง แต่ไม่มีใครเลย ที่มีวันได้มาลงอ่างกับหนูจ้ะ พี่ของหนู ก็มีอคติกับหนูด้วยจ้ะ……」

「ผผมจะเข้ากับท่านเมื่อไหร่ก็ตามที่ท่านต้องการ ในเวลาของท่านที่นีกับ-「เคโกะ!」พี่จะเข้ามากับหนูตอนไหนก็ได้เลยนะ」

「หนูดีใจจังจ้า」

ขณะที่เซเลสติน่า ถูกเอาใจโดยผม ที่ทำกับเธอเหมือนพี่ชายจริงๆ โมนิก้าพึมพำบางอย่างกับตัวเธอเอง

「ถ้าเอ็นใหญ่บึ้กขนาดนี้ ได้เข้าไปโดยบังเอิญ อวัยะเพศของพระนางจะถูกทำลายมั้ย? ไม่ มันอาจจะตายในนันที ชั้นต้องทำทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรที่ชั้นทำได้ เพื่อไม่ใช่เรื่องนั้นเกิดขึ้น」

พี่บอกหนูแล้วน่าว่ามันไม่พลาดเกิดขึ้นหรอก

—————————————————————

「หนูเป็นภรรยา นนน่า」

「เหมือนกัน พี่เมล」

「พี่คาร์ล่า แต่……สาวน้อยเนี่ยนะ?」

「เฮ้! ลดหัวลงซี่! อะไร?!」

ในที่สุดก็ออกมาจากห้องของเธอ ผมช่วงชิงโอกาส เพื่อที่จะแนะนำเซเลน่ากับครอบครัวของผม

「ชั้นเซเลสติน่า! เจ้าเรียกชั้นโดยชื่อของชั้นได้」

「เด็กคนนี้อะไรกัน ทำตัวสูงและมีอำนาจ- โมะก่ะ」

นนน่าหุบปากคาร์ล่า ด้วยหน้าอกของเธอ

「ฟุมุ งั้นพี่ก็มีภรรยาสามคน」

「ยังไงซะ ในฐานะเคานต์ของโกลโดเนียมีภรรยาสามคนนั้นธรรมชาติ」

「พี่เมลิสซ่า พี่เป็นภรรยาน้อยพี่เค้า」

「มาเรีย……」

「แคทเธอรีน……」

「โยกุริ」

「มิทตี้นะ」

「พี่เลอาห์ พี่เป็นคู่สำหรับความต้องการทางเพศของพี่เค้า……」

ผู้หญิงแต่ละคนในทีม ทักทายเธอ

「พี่เยอะจังจ้า พี่หนูค่อนข้างจะเป็นคนหื่นจังจ้า」

「กี่คนกันที่ท่านจะเอามาล้อมตัวท่านเอง?! มันมีขีดจำกัดว่าจะเลอะเทอะได้แค่ไหนนะ!」

แต่ผมกำลังจะแนะนำพวกเธอให้ผู้หญิง 30 คนในอาคารเสริมเลยนะ

「ตอนนี้หนูมั่นใจเลยว่า หนูลดการป้องกันลงกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าหนูได้ผ่อนคลายแม้แต่วินาทีเดียว ท่านจะข่มขืนพระนาง!」

ขณะที่โมนิก้าตื่นเต้นเต็มที่ เซเลสติน่ากัดขนมที่นนน่าเตรียมไว้ข้างเธอคำหนึ่ง

「นุ ขนมนี้เป็นบางอย่างที่หนูไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจ้า มันหวานนะจ๊ะ」

「นั่นเป็นบางอย่าง ที่สั่งและนำเข้ามาจากสหพันธรัฐจ้ะ」

นนน่าตอบอย่างเป็นมิตร

「สหพันธรัฐโอลก้าเหรอจ๊ะ? หนูได้ยินมันแต่ในเรื่องเล่าจ้ะ! อย่าบอกนะว่า พี่ไปที่นั่นด้วยตัวเอง!?」

เซเลสติน่าเข้าหานนน่าใกล้ขั้น จากวิธีที่เธอมองขึ้นไปใส่นนน่า พื้นฐานแล้วเธอร้องขอให้นนน่าพูดเกี่ยวกับหลายๆอย่างมากกว่านี้

「น-น่ารักอ้ะ……」

หน้าของนนน่าผ่อนคลาย ปรากฏว่าไม่รำคาญ เหมือนที่คนอื่นๆคิดว่าเธอจะเป็น

แต่มีหลายสิ่งในชีวิตของนนน่าในสหพันธรัฐ ที่เธออาจจะไม่อยากพูดถึง ผมเข้าไปใกล้นนน่า เพื่อที่จะช่วยสถานการณ์ แต่จากนั้น เธอเริ่มเปิดตัวเองขึ้นอย่างช้าๆ เกี่ยวกับช่วงเวลา เมื่อเธอยังเด็ก

นนน่าแทบไม่พูดมากมายเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้น ที่เธอพบเจอเป็นครั้งแรก เธอไม่ได้แม้แต่จะเริ่มการสนทนามากมาย กับคนที่เธอรู้จักมาเป็นเวลานาน และสนิทกับคาร์ล่ากับมิทตี้ได้ดี เซเลสติน่าอาจจะมีเสน่ห์ลึกลับบางอย่าง เมื่อเธอนั่นยิ้มอย่างสดใสดุจดวงตะวัน

「มันขาวทั้งหมดเมื่อมันมีหิมะเลยเหรอจ้ะ!? เจ๋งไปเลย! หนูอยากจะเห็นนั่นด้วยจังเลยจ้า」

「แต่มันหนาวอย่างเหลือเชื่อเลย รู้มั้ย? ถ้าน้องไม่ใส่ถุงมือนะ มือน้องจะแข็งไปเลยละ」

「น-น่ากลัวอ่ะจ่ะ งั้นหนูจะไปหลังจากที่ห่อตัวเองในผ้าห่มจ่ะ!」

ตะวันน้อยๆเกาะติดนนน่า และคุยนั่นคุยนี่ ด้วยการแนะนนำตัวจบไปแล้ว ผมจะให้พวกเธอทั้งสองคุยกัน

「นนน่ามีนมใหญ่จังเลยจ้า หนูไม่เคยเห็นนมใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตของหนูจ้ะ」

「อุฟุ พี่เอเกอร์ซามะชื่นชมมันบ่อยครั้งด้วยน้า?」

「พี่ชายหนูชอบนมใหญ่ๆด้วยเหรอจ๊ะ?」

「ใช่แล้ว เค้ารักมันเลยจ้ะ เมื่อคืนนะ เค้าก็ดูมันเหมือนเด็กเลยล่ะ……」

「อะร่ะ-! บอกอะไรกับพระนางเนี่ย!!」

โมนิก้าพยายามจะรีบหยุดนนน่า มันดีนะ ที่พวกเธอสนิทกัน

—————————————————————

ตรงกันข้าม กับบรรยากาศที่ร่าเริงในห้องอื่น ลีโอโพลต์และคนอื่นๆ รวมกันอยู่ในห้องประชุม ที่น้ำเสียงที่จริงจัง อยู่ภายใต้การปรึกษากันกันที่เรากำลังจะมี เกี่ยวกับว่าจะทำอะไรต่อไปในอนาคต แน่นอน ว่าซีเลียอยู่ที่ข้างหลังด้วยเหมือนกัน

「อย่างแรก เรามีการเสียกำลังพลไม่มากนัก จากการออกรบ และไม่มีผลบนการเตรียมการในอนาคต」

ฟุมุ นั่นถูกแล้ว

「แต่การพาเด็กสาวมาด้วย มีข้อดีและข้อเสีย」

「หมายความว่ายังไง?」

「การนำเด็กสาวมาด้วย หมายถึงเรามีฐานเหตุผลที่ที่ยุติธรรมที่จะแทรกแซงกับอาณาจักรมอลต์ มันไม่ต้องพูด ว่าการรีบไปตรงๆ จะเป็นการรุกราน และมันไม่ควรจะเป็นปัญหา ถ้าเราให้เธอยืมทหารบางคน」

「ฝากทหารไว้กับเด็ก 10 ขวบ เอ่……」

「ถ้าเราให้ยืมททหาร ในการได้ค่าตอบแทนตอบแทนมา เรายืนกรานได้ ว่าเราทำธุรกิจเหมือนทหารรับจ้างด้วย มันจะเป็นบางอย่าง เหมือนมงกุฎที่เธอใส่อยู่ หรือสร้อยคอ หรือแม้ว่าบางอย่าง เหมือนความบริสุทธิ์ของเธอ」

อย่าไปไกลสิ ผมยังไม่ได้เข้าร่องเกลี้ยงๆนั่นนะ มันจะแน่นแม้แต่นิ้วเดียว

「ในทางกลับกัน ส่วนที่ไม่ดีก็คือ……ตราบใด ที่ราชินีเก่าของอาณาจักรมอลต์อยู่ที่นี่ เราจะไม่มีวันหยุดไม่เป็นมิตร และระแวดระวังกับพวกนั้นในมอลต์ได้ ปรกติแล้ว เราจะแค่โจมตีพวกเค้า และสิ่งต่างๆจะออกมาอย่างที่เราคาด แต่ถ้า พวกเค้ามา เมื่อเราพร้อมสำหรับมากราโด มันจะเป็นปัญหาเล็กน้อย เราไม่มีทางเลือก นอกจากจะปล่อยทหารไว้ เพื่อรับมือกับพวกเค้า」

「ฟุมุ ได้เลยทริสตัน」

「เก่ะโฮ่ะ-!」

นายน่าจะไม่ได้ฟังอะไรซักอย่าง และหลับไป ใช่มั้ย?

「ชั้นจะแต่งตั้งนาย ให้ทำภารกิจปกป้องดินแดน ที่เมื่อพวกนั้นมาจากมอลต์ที่ก่อตั้งใหม่ขาดสติ และโจมตีเรา」

「ฮ่าาา……」

「เมื่อพิจารณทางแก้ ด้วยการคิดว่ากองกำลังหลักจะทำการออกศึก คิดเกี่ยวกับจำนวนของทหาร และแผนอะไรที่จำเป็นสำหรับการป้องกัน」

「ถ้าอย่างนั้น ผมต้องการทหารราบ 20,000 และกำแพงที่มั่นคง」

ผมมอบการดีดที่หน้าผากให้ทริสตัน ผู้ที่ตอบมาทันที

「โอ้ยย! หัวผมสั่นเลย……แค่จากนิ้วเดียว ผมจะโง่!」

「คิดเกี่ยวกับมันให้จริงจัง」

「เห้อ ช่างรุนแรง แต่แม้ว่าท่านบอกผมให้คิด ข้อมูลเกี่ยวกับพวกเค้านั้นน้อยนิด พวกเค้าอาจจะเพิ่มจำนวน โดยการเกณฑ์ และองค์ประกองของกองทัพ และกลยุทธ์……」

ผมลูบไหล่ทริสตัน และยิ้ม

「ยังไงซะ นาย เห็นมั้ย นายก็จะสืบเรื่องนั้นด้วยเหมือนกัน」

ทริสตันทำหน้าไม่พอใจและถอนหายใจทันที ฉันจะให้นายทำงานในส่วนของนาย เพื่อหนังสือทั้งหมดที่นายซื้อ แต่ถ้ามันเป็นสตรีสวยๆ ผมจะแค่สร้างความรักกับพวกเธอด้วยเอ็นของผม

「นั่นหมายถึง ผมต้องไปข้างนอกระหว่างวัน ในกรณีที่แย่ที่สุด ผมต้องแคมป์อยู่ข้างนอกระหว่างที่ผมดูภูมิศาสตร์……」

「ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นจะให้ยืมรถเกวียน」

อีกการถอนหายใจยาว ถูกพ่นออกมา

คนนี่เต็มไปด้วยคำบ่น แต่ผมรู้ว่าจะไม่มีปัญหา ถ้าผมทิ้งสิ่งต่างๆไว้ให้เขา บรูตัสของอาณาจักรมอลต์ก็ค่อนข้างมีทักษะ แต่ผมไม่คิดว่าเขาดีไปกว่าลีโอโพลต์ เพราะทั้งหมดถ้าราเฟนพ่าย สาวๆจะอยู่ในอันตราย

ด้วยนี่ ทุกอย่างค่อนข้าทที่จะพร้อมแล้ว

「ท่ารู้จักการใช้ลูกน้องจริงๆ แทนที่จะพูดว่างั้น ท่านทิ้งทุกอย่างไว้ให้คนอื่นเลย」

นายรู้ป่าว อดอล์ฟ นายไม่มีความสุข เมื่อนายอยู่ในอาร์คแลนด์ และไม่มีอะไรจะทำ ใช่มะล่ะ? ไม่ใช่ตอนนี้มันดีแล้วเหรอไป? มีงานให้นายตั้งเยอะตั้งแยะ

—————————————————————

เรื่องราวด้านข้าง: คฤหาสน์แห่งความผิดศีลธรรม

「โมนิก้า โมนิก้าจ้ะ~」

「อะไรคะ พระนาง?」

「พี่หนูทำอะไรบางอย่างแปลกๆอ่ะจ่ะ」

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์เหรอ? ท่านหมายความว่ายังไงแปลกๆ?」

「อุมุ หนูไปที่ห้องนน่า เพื่อจะไปเอาขนมหายากอ่ะจ่ะ แต่……」

หน้าของโมนิก้าตึง ดั่เธอมีความรู้สึกที่แย่ เกี่ยวกับที่การสนทนานี้จะไปไหน

「พี่ชายหนูขี่อยู่บนนน่าอ่ะจ่ะ」

「อาา……ความดีความงามทั้งหลาย」

「และพี่เค้าดึงแขน แล้วก็โยกสะโพกด้วยอ่ะจ่ะ นนน่ากรียดร้องเหมือนพี่เค้าเจ็บ แต่ไม่มีทางหรอกจ้ะ ที่พี่หนูจะปฏิบัติกับภรรยาพี่เค้าน่ากลัว นอกจากนี้นะจ้ะ นนน่าพูดว่า “เอาอีก” และแบบนั้นด้วยจ้ะ……」

「ฮ๊าาาาาาาา ไม่ดีนะ พระนางคะ! มันเร็วไปสำหรับพระนางที่จะเรียนรู้เรื่องนั้นค่ะ!」

「อย่างนั้นเหรอจะ? เหมือนที่คิดเลย หนูยังแค่เด็ก……」

「ม-ไม่วา่ายังไง จะไปเดินเล่นแทนมั้ยคะ? แสงแดงรู้สึกน่าพึงพอใจ」

「มมมุ……นั่นใช่แล้ว หนูจำได้แล้วตอนนี้」

หน้าของโมนิก้าตึงขึ้นอีกครั้ง

「มันเป็นเมื่อหนูสำรวจคฤหาสน์น่ะจ่ะ พี่ชายหนู พอแม่บ้านคนนึงเข้าไปในห้องด้วยจ้ะ」

「อ๊าาา อย่างที่หนูคิดเลย!」

「เมือหนูแอบดู พี่หนูเอาที่ฉิ๊งฉ่องออกมา และแม่บ้านเอามันใส่เข้าไปในปากอ่ะจะ มันเป็นบางอย่างที่พี่เอาไว้ฉี่ และมันสกปรกด้วยจ้ะ งั้น ทำไมพี่เค้าถึงเอามันใส่ปากล่ะจ๊ะ?」

「ช-ชายคนนั้น ไม่เลือกเลย-……」

「มันก็มีเวลา ที่พี่เค้าพาคาร์ล่าออกไปเดินในสวนด้วยจ้ะ」

โมนิก้ารู้สึกโล่งใจ ที่ในที่สุดการสนทนา ก็เคลื่อนไปที่บางอย่างที่อิ่มอกอิ่มใจ

「อาา เดินเล่น? ถ้าอย่างนั้น นั่นน่าจะไม่เป็นไร」

「คาร์ล่าเดินสี่ขา แล้วเห่าเหมือหมาเลยต่ะ พี่นูกระแทกสะโพกของเค้าอย่างดังใส่เธอจากข้างหลังเลยจ้ะ นั่นเป็นเกมแบบไหนกันจ้ะ? คาร์ล่า แค่ฉี่ตรงนั้นเลยด้วย……」

「《อ๊าา》—-!」

「แล้วก็ยังมี……」

「มีอีกเหรอ!?」

เซเลสติน่า ชี้ไปข้างหลังโมนิก้า

「ทำไมคนรับใช้ลอยบนฟ้าได้ล่ะจ้ะ? และหนูค่อนข้างที่จะเห็นผ่านตัวพี่เค้าด้วย」

เหมือนล้อที่พัง โมนิก้า หันไปดูข้างหลังอย่างเกร็งๆ เคซี่ แต่งตัวอยู่ในชุดแม่บ้าน ห้อยลงมาจากเพดาน และยิ้ม ไม่กี่เซนติเมตรจากหน้าของเธอ

(สวัสดีตอนเช้า ชั้นเคซี่ ยินดีที่ได้รู้จัก)

เคซี่ควบคุมมือตุ๊กตา และวางมันเบาๆบนไหล่ของโมนิก้า

「……」

「นึน ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ」

「……อะบั่บบั่บ」

「อ้าาา! โมนิก้าเป็นลม! ใครก็ได้ มีใครอยู่ใกล้ๆมั้ย!?」

(โอ้หนูที่รัก ความดีความงามทั้งหลายมาเยือน ช่างเละเทะ)

โมนิก้า สลบไปหลังจากที่น้ำลายฟูมปาก ทำให้เซเลสติน่าตื่นตกใจ และเคซี่ลนลานมากกว่าสาวน้อย 10 เท่า โดยการที่หมดสติไป เคซี่ ทำให้กำแพงและพื้นสั่นซ้ำๆ และสร้างความโกลาหลที่ยิ่งใหญ่ ไปทั้งคฤหาสน์

พูดถึงแล้ว เหตุลที่เคซี่ใส่ชุดแม่บ้านของคฤหาสน์ เพื่อที่เธอแต่งเป็นผีของคฤหาสน์ ผู้ที่ทำการเดินหน้าหามาสเตอร์ที่นอนหลับ และข่มขืนเขาทุกคืน

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูร้อน

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 142,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 16,000

กองทัพที่บัญชาการ: 3700 (ยกเว้นทหารม้าธนู)

สินทรัพย์: 46,800 ทอง (เรียกรวมพลกองทัพผู้สมัครใหม่ -600) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (คนรักเอ็นใหญ่), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านยุคใหม่), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง), เซเลสติน่า (ราชินีลี้ภัย), โมนิก้า (นางกำนัล)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็ฯทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)

คู่นอน: 128, เด็กที่เกิดแล้ว: 31

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook