ถนนสู่อาณาจักร

171 สงครามฤดูหนาวในเมืองหลวง ① การร่ายรำของโศกนาฏกรรม

14 – 17 นาที

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「เกิดอะไรขึ้น มันเสียงดังมาก」

「อารมณ์ของเราทื่อลงเลยตตอนนี้」

เหล่าขุนนางขมวดคิ้วและพวกคนรับใช้บ่นเมื่อประตูเหวี่ยงเปิดด้วยเสียบปัง

แต่พวกเขาไม่บ่นต่อนาน

「ยามวัง!? คิดว่าคฤหาสน์นี้ของ-……อุว้าาา ทำอะไรน่ะ!?」

ผมได้ยินเสียงของอัศวินผู้ถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้รักษาความปลอดภัยงานเลี้ยงตะเบ็งร้องแล้วจากนั้นวิ่งบนสี่ขาปกคลุมไปด้วยเลือด

「พวกคนชั่ว! ช-ช่วยด้วย……กิ่ย้าาา!」

อัศวินคลานสู่กำแพงแล้วชายน่าสมเพชก็ตายลงไม่นานหลังจากเขาถูกแทง ณ แผ่นหลังด้วยดาบ

「โออ้…… ช่างโหดร้าย!」

「อา……」

คนส่วนใหญ่ที่นี่คือเจ้าหน้าที่พลเรือนผู้ไม่เคยเห็นคนตายพวกเขาเลยปิดตาพวกเขา ระหว่างเหล่าเมียๆหลายคนสลบอยู่กับที่

「เมล ลีอาห์ หลบหลังพี่」

「ค่ะ」「เค!」

มันห่วยแตกเมื่อไม่มีอิริจิน่าอยู่ที่นี่

แต่อย่างแรกผมต้องตรวจสอบด้วยเหตุผลก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

「ทุกคนอย่าขยับ!」

นับชายผู้ดึงดาบออกจากร่างอัศวินที่ตาย มีพวกผู้ชาย 10 คนผู้เดินในห้องโถงด้วยกัน

พวกเขาทั้งหมดใส่เกราะโซ่กับมีดาบ

อย่างคาด ไม่มีพวกเขาแม้หนึ่งมีอาวุธเช่นปืนธนูหรือหอก

「ยามวัง? ……อะไรบนโลกเกิด-!?」「เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!?」

ผมโทษเหล่าขุนนางไม่ได้ที่ตกอกตกใจ

พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนยามผู้ปกป้องเมืองหลวงทุกอย่าง

「พวกเขาเป็นยามวังเหรอ?」

「พวกเขาคือพวกตัวปลอม」

ผมตอบเมลผู้ถามคำถามอย่างวิตกกังวลทันที

มีความเป็นไปได้ที่พวกเขามาเพราะนายท่านหลบเลี่ยงภาษีหรือพวกเขาอยู่ในระหว่างจัดการกับที่ซึ่งสนับสนุนองค์กรอาชญากร แต่มันยังแปลกในการมีเป้าหมายมาที่งานเลี้ยงโดยเฉพาะ มีขุนนางไม่เกี่ยวข้องมากเกินไปที่นี่และถ้าด้วยโอกาสใดๆพวกเขาสร้างความผิดพลาดและขุนนางระดับสูงผู้ไม่เกี่ยวข้องได้รับบาดเจ็บ แต่กัปตันคงไม่เสียงานของเขาไป

และกลุ่มติดอาวุธที่เตร็ดเตร่ไปทั่วแล้วมีแผนไม่เชื่อฟังเจ้านายในเมืองหลวงจะถูกต้องสงสัยทันที

การปลอมตัวเป็นยามวังของพวกเขาแค่การอำพรางตา

ถ้าในกรณีนั้น วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือปล้น? …….หรือบางทีอย่างอื่น

「เราเป็นคนของยามวัง! อธิบดีกิจการรัฐบาลอยู่ไหน!!?」

「โอ้ใช่ มาร์เควสบอลด์วินอยู่ไหนล่ะ」

「ไม่ใช่เขาไปสู่ห้องข้างหลังทันทีเมื่อความวุ่นวายเริ่มขึ้นเหรอ?」

ผมเดาว่าเคนเน็ธวิงไปห้องด้านหลังแล้วทันทีเมื่อเขาได้ยินการตะโกน

นั่นค่อนข้างเป็นความเร็วขาหนึ่งถ้าเขาไม่รู้ว่านี่จะเกิดขึ้น

ยามปลอมรู้ทันทีจากขุนนางเสียงดังว่าเคนเน็ธไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว

พวกผู้ชายทำสีหน้าบูดบึ้งแล้วจึ้ปาก

「ตอนนี้เมื่อมันมาถึงนี้แล้ว…… ไม่มีหยุดแม้ว่าเรามีแค่กลุ่มเล็ก!!」

พวกผู้ชายฉีกเครื่องหมายของยามวังบนเครื่องแบบขอพวกเขา

「เราคือสมาชิกผู้ภาคภูมิใจแห่งประเทศดยุคมากราโด! เรามาเพื่อลงโทษขุนนางโกลโดเนียผู้ชั่วร้ายแทนองค์พระราชาผู้ลับไปสำหรับประเทศบิดาของเรา!!」

พวกผู้ชายชักดาบด้วยกันแล้วเริ่มฟันขุนนางรอบข้างล้มตาย

ผมรู้อยู่แล้วมันจะจบลงแบบนี้

「เอเกอร์ซามะ!」「นายท่าน เรา……」

「อย่ากังวลมีแค่พวกเขา 10 คน เราจะไม่เป็นไร」

ผมสามารถพูดจำนวนได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ศัตรูดูเหมือนจะฝึกมาดีและมันจะยากกับผมเมื่อผมไม่มีอาวุธ

ผมแค่เดินออกไปอย่างเมินเฉยแล้วกลับมาพร้อมดาบไม่ได้

「เพียซ่า หนูกลัว!」

「ปล่อยมันให้ฉันได้เลยที่รัก หนึ่งครั้งฉันเคยถูกเรียกว่าอัศวินแห่งสายลมอันรวดเร็ว」

ผมไม่แน่ใจว่าผู้ใดเรียกเขาแบบนั้น แต่อัศวินแห่งสายลมอันรวดเร็วชักดาบประดับเหมือนเข็มของเขาแล้วยืนขึ้นต่อต้านพวกอันธพาล

โอ้ใช้ คนนี้คือหนึงผู้แสดงวิชาดาบเป็นงานแสดงข้างเคียงสำหรับงานเลี้ยงก่อนหน้า

「บริเวณภายในระยะดาบของข้านี้คือม่านป้องกันของข้า! แค่ความตายเท่านั้นที่รอเหล่านั้นผู้เข้าใกล้เกินไป!」

เขาเหวี่ยงดาบเข็มไปทั่วอย่างเร็ว มันไม่ได้ดูเหมืนอจะเจ็บถ้าคุณถูกแทงโดยมัน

「โซเรี้ยย!」

ในทีสุด ดาบอัศวินโดนแขนอันธพาล ดึงเลือดออกมากับเสียงกรีดร้องในความเจ็บปวด

นั่นหนึ่งแต้ม นายจะชนะ……..ถ้านายอยู่ในการแข่งขันแบบนั้น

「ไอ้ลูกกระหรี่」

อันธพาลตะโกนสบถและเขี่ยดาบแทงคาอยู่ในแขนเขาไปด้วยดาบสออมือของเขา

ดาบบางงอในตัวอักษร ‘く’ แล้วหักครึ่ง ผลลัพธ์ออกมาคือดาบเขาใช้ไม่ได้

「อ่ะว้าว้า ดาบข้า! ขอเวลานอก! ให้ข้าได้เปลี่ยนดาบ!」

อัศวินตะโกนโวยวายเสียความตั้งใจสู้พร้อมกับดาบเขาแล้วถูกแทง ณ ท้องระหว่างมือเขายังดันออกไปหาศัตรู

「อุว่าาาาาา!! หม่าม๊าาาาา—!!」

ผมมองไปที่อื่นเพื่อเห็นพวกขุนนางพยายามหนีแล้วถูกฝันอย่างทำอะไรไม่ได้ทีละคนทีละคน

แม้ว่าไม่มีอาวุธดีๆ มี 30 คนที่ที่สู้กับศัตรู 10

ผมคิดว่าพวกเขาจะสามารถมอบเวลาให้เมลและลีอาห์พอหนีได้แต่มันไม่ได้ดูเหมือนผมคาดหวังมากจากพวกเขาได้

โชคร้าย ผมต้องทำมันด้วยตัวเอง

「ม่ายยย-! หยุดน้า!」

「เตรียมตัว ไอ้หมูโกลโดเนีย…… กุก๊า!」

หนึงอันธพาลไล่ตามล่าขุนนางและเมียของเขาถูกตีด้วยเก้าอี้ดูแพงและทนทาน เก้าอี้แตกเป็นชิ้นๆระหว่าชายลมสู่พื้นตรงนั้นด้วยหน้ากระแทก

「จึ่-! นั่นใครวะ!?」

「อย่ากังวลเกี่ยวกับเขา เราต้องฆ่าพวกมันที่เลือก่อนพวกมันวิ่งหนีไป」

ชิงเปรียบช่องเปิดเมื่อชายย้ายตาสู่มิตรผูั้สิ้นไป ผมหยิบเชิงเทียนในแต่ละมือจากยอดโต๊ะแล้วพุ่งเข้าตีใส่พวกมัน

งานเงินหนักนี้ควรมีผลมากกว่าดาบเหมือนเข็ม

「มันแกนี่เอง ไอ้บัดซบ! รับนี่ซ้า!」

หนึ่งอันธพาลรู้ถึงการมาถึงของผมแล้วเหวี่ยงดาบลงที่ผม

ผมตอบสนองด้วยสัญชาตญาณด้วยการกันฟันไร้พลังของเขาด้วยเชิงเทียนขวา

จากนั้นตามติดด้วยแทงโดยใช้เชิงเทียนซ้าย

การแทงของผมเล็งสู้หน้าเขาแล้วเทียนอันยื่นออกข้างนอกก็เลยจิ้มในตาเขายอย่างแรกแล้วฝังตัวมันเองเข้าไปข้างในตามมาสู่หัวเขา สังหารชายทันใด

「คนนี้ เขามาที่นี่แล้ว!」

「จัดการมันไวๆ!」

เชิงเทียนพังลงหลังจากกันดาบ ผมจึงโยนมันใส่อันธพาล แล้วกำลังพุ่งไปข้างหน้าโดยใช้ช่องโหว่อันมันมอบให้ผม

「เล่ห์เหลี่ยมแบบเดียวกันใช้ครั้งนี้ไม่ได้แล้วโว้ย!」

หลังจากเห็นแล้วว่าอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนเขา เขาปิดหน้าด้วยสองมือ

เขาน่าจะคิดว่าที่เดียวซึ่งผมเล็งได้คือหน้าเขาเพราะร่างเขาอยู่ในเกราะโซ่

「นั่นพอได้นะถ้าฉันเป็นชายอ่อนแอฉันว่า」

ผมแทงสู่ท้องไร้การป้องกันด้วยพลังทั้งหมดของผม

ปลายเชิงเทียนแหลมๆงออย่างช้าๆระหว่างกำลังแทงทะลุเกราะโซ่ชาย ฝังทุกอย่างเข้าไปนอกจากฐานของเชิงเทียนภายในร่างเขา

「อับบั่บบั่บ……..」

ผมเคลื่อนที่เพื่อจับดาบชายขณะเขาอาเจียนเลือดออกมา

「มึงฆ่าไปสามคนแล้ว …… อภัยให้ไม่ด้าย!」

「ตายซะ ไอ้สัตว์ป่า!」

สองนักเลงเข้าฟันผมพร้อมกัน

ผมกำลังจะปัดป้องการโจมตีด้วยเกราะแขนโดยนิสัย แต่ผมไม่มีมันใส่มาเวลานี้และกระโดดออกจากเส้นทางแทน

นั่นเกือบไป ผมเกือบเสียแขน

「ฮึ่ม แกมันไร้อาวุธ…… ไม่นานกูก็ฆ่ามึงแล้ว!」

พวกผู้ชายพุ่งเข้าตีสู่ผมด้วยรอยยิ้มโหดร้าย

โอ้ดี มันจะน่ารำคาญมากกว่าถ้าพวกแกเก็บระยะไว้แล้วเข้าใกล้ขนาบสองด้าน

ผมหลบหลีกการฟันเหวี่ยงลงเฉี่ยวปลายขนแล้วก้าวลงบนดาบเมื่อมันตีพื้นดังนั้นมันยกขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้

「ฮฮฮฮิ้! ช-ช่วยด้วยโว้ย!」

มีอีกหนึ่งผู้กำลังเล็งผมจึงต้องจบหนึ่งนี้พริบตา

มันเละเทะ แต่มันไม่มีทางเลือก

ผมกระชากเกราะโซ่ลงแล้วกัดคอเขา ฉีกหลอดลมออกมา

「ฮฮฮฮฮิ้!!」「อุว้าาาาา!」

ศัตรูที่เหลือคนอื่นๆนั้นไม่ใช่แค่คนที่ส่งเสียงไม่สบายใจเท่านั้น พวกขุนนางก็กรีดร้องออกมา

ข้างในปากผมรู้สึกขยะแขยง…… ผมจะลืมเกี่ยวกับมันทีหลังเมื่อผมกลับไปบ้านเพื่อทำการขบลีอาห์กับเมลเล่นๆ

「อีก!」

ผมจับชายผู้เลือดสาดจากคอในแขนผมขณะอีกคนพุ่งเข้าตีมาหาผมแล้วใช้ร่างชายเป็นโล่เพื่อกันการโจมตีของดาบเพื่อนเขาก่อนโยนแบบดันศพไร้วิญญาณใส่เขา

「อุว้าา!」

ผู้ชายทิ้งดาบเขาเมื่อโดนร่างเสียชีวิตของเพื่อน

「อย่าเข้ามาใกล้นะ ไอ้สัตว์ประหลาด!」

นายมันหนึ่งผู้มาเข้ามาใส่ฉัน ยอมแพ้เถอะ

ผมจับหัวเขาแล้วหัวโหม่งกระแทกเขา จากนั้นง้างหัวจากชายกำลังสลบเล็กน้อยก่อนหัวโหม่งกระแทกเขาอีกที

หลังจากยืนยันว่าหน้าผากยุบตัวเข้าไปข้างใน ผมโยนเขาไปด้านข้างแล้วชำเลืองรอบข้าง

เพราะผมเกี่ยวข้องในการต่อสู้เล็กๆกับพวกพ้องของมัน ศัตรูห้าคนที่เหลือชี้ดาบพวกมันใส่ผมม

「ฟุมุ มันรู้สึกเบานิดหน่อย」

ผมหยิบดาบสองเล็มซึ่งเป็นของสองผู้ผมฆ่าไปแล้วกอนหน้า

ตราบใดที่ผมติดอาวุธด้วยอาวุธบางอย่างไม่มีเหตุผลอันจะกลัวแค่ห้าคน

「ฆ่าม้านนนนนนนนน!!」

หลังจากคำรามออกศึกนั้น พวกเขาทั้งหมดพุ่งตรงสู่ผมพร้อมกัน

ผมยื่นแขนพร้อมหนึ่งดาบในหนึ่งมือพุ่งเข้าตีใส่พวกเขาด้วย

ผมกันดาบซึ่งมาใส่ผมจากด้านข้างแล้วบิดตัวเพื่อหลบหลีกการโจมตีซึ่งเล็งมาท้องผมอันเปราะบาง

ในพริบตานั้น ผู้ชายสองคนผู้ฟันผมเสียสมดุลไปแล้วไปพัวพันกันเอง

「จึ่! ขยับโว้ย!」「มึงอ่ะขยับ!」「กุ่เอ๊!」

ผมใช้แรงส่งจากการหมุนวนร่างกายผมเพื่อฟันหัวหนึ่งอันธพาลหลุดไปแล้วจากนั้นสร้างระยะระหว่าผมและพวกผู้ชายคนอื่นๆ ผู้ชายคนที่สี่ไล่ตามมาเข้าใส่ผมด้วยดาบของเขาต่อไปแล้วผมก็ไขว้ดาบเพื่อเตรียมตัวกันการโจมตีของเขา

อบ่างไรก็ตาม ผมขยับดาบแล้วเดินออกข้างขวาก่อนไปมีดโดนของผม ทำให้เชาเหวี่ยงลมเหวี่ยงอากาศก่อนจะก้าวขึ้นบนดาบเขา

「เอ๋?」

คนที่ห้าพุ่งเข้าตีเข้ามาเข้ามาปรารถนาถึงช่องโหว่เพื่อโจมตีผมหลังจากผมไขว้ดาบกับเพื่อนซี้ของเขา แต่จบที่จ้องผมอย่างว่างเปล่าขณะผมยืนหน้าเขา

「ดูเหมือนอะไรๆมันออกมาต่างจากที่แกคาดนะ」

ผมปัดเบี่ยงการโจมตีของเขาด้วยหนึ่งดาบจากนั้นใช้อีกดาบหนึ่งส่งหัวเขาโบยบิน

「เวรเอ้ย!!」

ศัตรูผู้คงเหลือสามคนถูกทิ้งให้รู้สึกโมโหจัด ระหว่างผมจะเป็นหนึ่งผู้เริ่มโจมตีต่อไป

ผมพุ่งตัวพร้อมตีพวกเขาด้วยพลังทั้งหมดแล้วเหวี่ยง หวังจะปลิดชีวิตพวกเขาไปก่อนพวกเขาโจมตีได้

「การโจมตีระดับนี้เก่ะกุ่!」「-หยุดได้ง่ายงะ-กะยู้ว!」

สองชายวางตำแหน่งดาบแนวนอนเเพื่อรับการฟาดฟันของผมทำดาบพวกเขาแแตกสู่เสี่ยงๆไปด้วยกับกับหัวพวกเขา แล้วจากนั้นผมส่งศัตรูผู้สุดท้ายบินด้วยเตะสู่ด้านหน้า

「อั่ก…….อุ่กกก……」

ผมคิดว่าผมเตะเต็มเป้าหมายเพื่อทำลายท้องเขา แต่เกราะโซ่อันเขาใส่ช่วยชีวิตเขา

มันจะน่าเศร้าหนักหนาถ้าผมปล่อยเขาทุกข์ทรมานในความเจ็บปวด

ผมยืนหน้าชาย ยกดาบ

「ได้โปรดรอก่อนลอร์ดฮาร์ดเลตต์!!」

แค่เมื่อผมจะจบสิ้นชีวิตเขาเสียงหนึ่งเรียกหาผมจากข้างหลัง

「เราจำเป็นต้องถามผู้ชายคนนั้นเกี่ยวกับที่มันเกิดอะไรขึ้นวันนี้ ฉันรู้ว่ามันอาจน่าหงุดหงิด แต่ได้โปรด……」

หนึ่งผู้หยุดผมคือเคนเน็ธ ซึ่งแสดงตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้

「……ได้เลย」

ผมใช้ด้ามดาบเพื่อจิ้มไหล่ชาย

ด้วยเสียตุ้บชายถูกทำสลบหลับไหลร่วงล้มลง

「ทำได้ดีมาก」

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้จบลงแล้ว เมลกับลีอาห์วิ่งมาสู่ด้านข้างผม

「เอเกอร์ซามะ พี่ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนนะ ใช่มั้ย?」

「นายท่าน~」

โอ๋ โอ๋ ผมดีใจที่เธอทั้งสองไม่เจ็บตัวด้วยเหมือนกัน

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์เป็นอสูรหรือบางอย่างเหรอ……?」「ช่างเป็นวิธีการต่อสู้ ช่างเป็นพละกำลัง……」

ไม่ใช่ขุนนางทั้งหมดมองผมชื่นชม

พวกเขาน่าจะกำลังคิดเกี่ยวกับรูปแบบการต่อสู้อันงดงายเมื่อสอฝ่ายบรรจบดาบไขว้กันสักพักก่อนการปะทะสุดท้ายที่แค่หนึ่งเดียวเท่านั้นร่วงล้มสู่พื้นดิน…… เหมือนการแสดงในโรงละคร

แต่ในความเป็นจริง เศษสมอง ลำไส้ แอ่งเล็อดจะฉีดสาดกระจายไปทั่วทั้งห้อง

ศพของคนชั่ว 10 คนกับขุนนางหลายคนนอนบนพื้นระหว่างขุนนางคนอื่นบางคนได้รับบาดเจีบแล้วร้องไห้เสียงดัง มันน่าจะเหมือนภาพจากนรกกับพวกเขา และพร้อมกับมีผมเป็นศูนย์กลางภาพนั้นทั้งหมด พวกเขามองดูในความกลัวสุดสมองและแขยงสุดลำไส้

ดั่งพยายามจะลบล้างบรรยากาศละเอียดอ่อน เคนเน็ธปรบมือแล้วทำเสียงเนื้อตีดังๆ

「ทุกคน! คนเหล่านี้อาจไม่ใช่แค่คนร้ายพวกเดียวเท่านั้น พวกท่านหลายคนก็ได้รับการบาดเจ็บ มาเคลื่อนที่ไปสู่บริเวณปลอดภัยกว่านี้เร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้เถอะ!」

「อาา……จริงด้วย」「ลูกชายฉัน! ลูกชายฉันอยู่ไหน!?」

「เคานต์อิรฮิด นายเป็นเจ้าของงานเอาเลยแล้วนำทาง」

หน้านายท่านของคฤหาสน์เปลี่ยนเป็นซีดเมื่อเคนเน็ธจ้องเขาเขม็ง แต่เขาเริ่มเดินไปข้างหน้าด้วยเสียงสั่นชัดๆ

「ผ-ผมขออภัย! อืม ทุกคน ได้โปรดมาทางนี้ก่อนยามตัวจริงมา……」

「แล้วก็……ถ้าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ไม่อยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราท้องหมดอาจโดนสังหารหมู่ไปแล้ว ฉันของแสดงการขอบคุณลึกซึ้งเป็นตัวแทนทุกคน ณ ที่นี้」

เคนเน็ธลดหัวสู่ผม ซึ่งทำขุนนางคนอื่นขอบคุณผมด้วย

ผมไม่ได้สนใจไม่ว่าจะแบบไหน

แล้วนายเพิ่งซ่อนหายไปบางที่ตลอดเวลาจริงๆ

มันอาจจะเป็นการตัดสินใจอันฉลาดเฉลียวในส่วนเขาเพระเขาน่าจะเข้าไปเกะกะการต่อสู้ แต่นี่ไม่ได้รู้สึกถูกต้องสำหรับผม

ที่สำคัญมากกว่านั้น ผมกังวลเกี่ยวกับบางอย่าง

「มาร์เควสบอลด์วิน เกี่ยวกับเหตุการนี้……」

「มันเกี่ยวกับที่ซากของกองกำลังมากราโดมีเป้าหมายมาที่ฉันหรือ?」

「ไม่คิดว่ามันแปลกเรอะ?」

「……ถ้าเราจะเชื่ออะไรซึ่งพวกเขาพูด แต่กระนั้นนายยังจะคิดว่าเป้าหมายของพวกเขาจะเป็น ด้วยความเคารพทั้งหมด พระองค์ คิดว่าพวกเขายอมแพ้เพราะพวกเขาแทรกซึมวังไม่ได้ นายจะคาดว่าเป้าหมายต่อไปของพวกเขาถ้าไม่มาร์เควสราดาห์ลก็เป็นลอร์ดฮาร์ดเลตต อย่างไรก็ตาม พวกเขาอาจไม่ได้รู้ว่านายจะอยู่ที่นี่」

เพราะทั้งหมดผมตัดสินใจที่นั่นเลย

มันจะแย่ถ้าเป็นแบบนั้น

「มันยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะจงใจมีเป้าหมายมาแค่ฉัน…… ซึ่งหมายถึงมันเป็นไปได้ว่าพวกเขาโจมตีบ้านของมาร์เควสราดาห์ลหรือลอร์ดฮาร์ดเลตต์พร้อมๆกัน」

「ฉันจะกลับไปบ้าน รถม้า……ไม่ขอม้าตัวนึง ฉันจะยืมตัวนึง」

โดยไม่รอคำตอบผมนำเมลกับลีอาห์ไปกับผมบนม้า ไม่เหมือนชวาร์ซม้าตัวนี้ดูเหมือนมันมีเวลายากลำบาก แต่มันควรจะไม่ได้จำเป็นว่าเดินทางระยะไกล

ผมทำให้ม้าควบไปเหมือนชีวิตขึ้นอยู่กับมัน

อิริจิน่าควรกลับไปคฤหาสน์แล้วแม้ว่าเธอเมา ดังนั้นแค่คนอื่นๆผู้สู้ได้คือปีปี้กับครอลล์

ผมคิดว่าพวกเธอพอไหวด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งถ้ามีแค่ประมาณพวกมัน 10 ตัว แต่มากกว่านั้นจะอันตราย

「หวังว่าฉันจะไปทันเวลา……」

แต่ขณะผมเข้าหาคฤหาส์ กลิ่นคุ้นเคยโชยในอากาศ

กลิ่นเลือด ลำไส้กับเนื้อเผาไหม้เข้าจมูกผม

—————————————————————