181 ปัญหาครอล
25 – 31 นาที
—————————————
–มุมมอง เอเกอร์–
หลายคนและแผยเรียงแถวกันแล้วคุกเข่าต่อหน้าราชา
「บุคคลเหล่านี้คือผู้คนที่ผมเชื่อว่าควรถูกแนะนำเป็นบุคคลสำหรับเขตผู้ว่าการทั่วไป」
วิธีพูดแบบนี้ไม่เหมาะสมกับนิสัยของผมถ้าให้พูดตรงๆ
「อุมุ มันเป็นหนึ่สัปดาห์ตั้งแต่นั้นมาและนายทำได้ดีที่รวบรวมพวกเขาฉันดีใจที่นายทำงานได้เร็ว มันไม่ได้ทำให้ฉันไม่พอใจ」
「ผมซาบซึ้งสำหรับคำชม ก้าวมาข้างหน้าพวกนาย」
「ครับ ท่านครับ มันเป็นความยินดีที่ได้มาเข้าเฝ้าวันนี้และผมมีความสุข ดังนั้นผมจะอุทิศกายและใจให้กัปราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์และกับดินแดนพ่อ……」
ราชาโบกมือของเขาว่าเขาพูดมากเท่าที่จำเป็นแล้ว
「พอแล้ว พวกเจ้าทั้นหมดจะถูกแต่งตั้งเป็นสมาชิกของเขตผู้ว่าการทั่วไปและจะได้รับตำแหน่งจากอัศวินถึงบารอนกิตติมศักดิ์ สำเร็จงานด้วยความภักดีตั้งแต่ตอนนี้ไป」
ทุกคนยกเว้นผมตอบด้วยเสียงมีความสุขและลงคุกเข่ากราบโดยมีหัวติดกับพื้น คนเหล่านี้หนึ่งครั้งเคยเป้นผู้ปกครอง ขุนนาง และลอร์ดศักดินาของเทรียเก่าผู้ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าหลังจากประเทศของพวกเขาถูกทำลาย แต่ตอนหลังถูกปลดระหว่างการลาดตระเวนครั้งสุดท้ายของผม
เมื่อผมเขียนจดหมายไปถึงราเฟนเพื่อนถามว่าผู้ใดที่ผมควรแนะนำเป็นบุคคลสำหรับเขตผู้ว่าการทั่วไปมากราโดพร้อมตามเงื่อนไขนี้ – มีความสามารถปกครองเป็นอย่างตำ จะไม่ทำตัวไม่เคารพผู้ปกครองและที่สำคัญมากกว่านั้นคือจะไม่ถูกคิดถึงถ้าพวกเขาถูกกำจัดไป – อดอล์ฟตอบและสงคนเหล่านี้
มันจริงที่พวกเขามีความสามารถเพื่อลงหลักปักฐานในบางวิธี
พวกเขามีนิสัยส่วนตัวอันย่ำแย่จนน่ากลัวดังนั้นผมสงสัยว่าจะมีใครตามพวกเขาไหมถ้าพววกเขาอย่างจะสร้างการกบฏ นอกจากนี้พวกเขาไม่มีความกล้าทำบางอย่างแบบนั้นในบริเวณใหม่
และที่สำคัญมากกว่านั้นถ้าพวกเขาหายไป ไม่มีใครแม้แต่จะสังเกต
「พวกเขาเองนั้นกระตือรือร้นเกี่ยวกับมันดังนั้นฉันคิดว่ามันไม่เป็นไร」
มาจากสถานการณ์ที่พวกเขาจะถูกขังไว้กับสถานการณ์ปัจจุบันอันพวกเขาถูกมอบตำแหน่งและการอนุญาตที่จะกวัดแกว่งอำนาจในชีวิตใหม่ ไม่มีทางที่พวกเขาจะปฏิเสธ แม้ว่าผมสามารถเนรเทศพวกเขาดังนั้นทำให้หนึ่งหรือสองคำขอของพวกเขาสำเร็จจะไม่ทำให้ใครสักคนเดือดร้อน
「โอ้ มันเป็นการเลื่อนตำแหน่ง」
「ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจ」 「มันทำให้ฉันสลบ อึนนน」
สามคนเหล่านี้ทำให้ผมนึกถึงสามเกลอไอ้โง่ ไอ้งี่เง่า และไอ้ขยะจากบางเวลาก่อนหน้าช่างลำรึกความหลัง
พวกเขาจะทำงานภายใต้ดูนอยเป็นลูกมือของเขา
หลังจากพวกเขาไปอย่างมีความสุขที่มองเห็นได้ ราชายิ้มกับแค่ผมอยู่ต่อหน้าเขา
「พวกเขาชัดเจนว่าดูเหมือนพวกงี่เง่า แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกบฏ ดังนั้นพวกเขาเป็นลอร์ดศักดินาเก่า」
「ครับพระองค์ พวกเขาเป็นบุคคลไร้ความอดทนผู้หาผลระโยชน์และสร้างความผิดกับพลเมืองในฐานะผู้ว่า」
ปรกติแล้ว การแนะนำบุคคลเเหล่านี้ควรเป็นตัวอย่างอันยิ่งใหญ่ที่สุดของความไม่ภักดี
「ฟุฟุฟุ อย่างนั้นเหรอ แต่มันไม่เป็นอะไรที่พวกเขาอย่างน้อยพวกเขาพิสูจน์ว่ามีประโยชน์ได้ พวกเขาทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาหวังจะทำกำดินแดนใหม่」
และจากนั้นพวกเขาจะถูกตัดทิ้งไปในท้ายที่สุด
ผมเดาว่านั่นหมายถึงในที่สุดผมก็เป็นส่วนหนึ่งของการสมรู้ร่วมคิด
เพื่อปกปิดช่วงอารมณ์น่าหดหู่นี้ ผมมุ่งหน้าไปสู้ศาลาต้มสุก
สงสัยว่าผู้ใดอยู่ที่นั่นในวันนี้
—————————————
กลางคืน
「ฟฟฟฟู่…… สะโพกฉันรู้สึกเบา ฉันสงสัยว่าฉันไม่มีอะไรเหลือให้เมลแล้ว」
วันนี้ ผมโอบกอดโพลเต้และสาวอีกคนจากกตระกูลบารอนจนๆ ณ เวลาเดียวกัน
ตั้งแต่เมื่อผมโอบกอดพวกเธอด้วยกันเพื่อแก้ความขัดแย้งเล็กน้อยระหว่างสองคน สาวเริ่มเรียกโพลเต้ว่า ‘โอเน่ซามะ’ ในความรัก เธอเริ่มรับคาบเรียนอย่างตั้งใจและคะแนนเรียนก็เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆเรื่อยๆด้วย
จากจุดนี้ไป เธอจะขอผมตลอดให้โอบกอดด้วยกันกับโพลเต้และพวกเธอสองคนก็ไปด้วยกันสู่ห้องน้ำบ่อยๆแต่ผมไม่ได้ใส่ใจ
ผมดื่มเหล้าไปนิดหน่อยด้วย
แล้วเดินกลับสู่คฤหาสน์เพื่อให้สร่างขึ้น แต่ผมได้ยินเสียงพึมพำใครทางเข้าด้านหลัง
ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็นโจรบวกกับอิริจิน่าอยู่ที่นั่นดังนั้นระดานถูกพลิกกับพวกเขา
「เหมือนที่ฉันพูด จำนวนที่ฉันยืมควรเป็น 5 ทอง! ทำไมมันเปลี่ยนเป็น 10 ทอง?」
「มันทำให้ฉันรำคาญเมื่อเด็กเหลือขอเหมือนแกไม่รู้ว่าโลกได้ทำงานเยี่ยงไร พระเจ้าได้สร้างบางอย่างซึ่งเรียกว่าดอกเบี้ยในโลกนี้ คือจจำนวนเท่ากันกับเมื่อตอนยืมมันดีไปแล้วสำหรับใครทุกคน!」
「แม้อย่างนั้น มันอุกอาจเกินไปที่จำนวนเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อไม่แม้แต่เดือนหนึ่งผ่านไปเลย!」
「ฉันอธิบายมันอย่างดีให้นายไปแล้วอย่ามาโทษฉันเมื่อนายลืมเกี่ยวกับมัน」
「ต-แต่ 10 ทองมัน……เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะจ่ายคืนทันที」
「ฮี่ฮี่ฮี่ นายมีของแพงเป็นกองๆนอนกองกันอยู่ทั่วบ้านมาร์เกรฟ ไม่ใช่เรหอ? ถ้านายเอาพวกนั้นไปขายล่ะก็ ฉันมั่นใจว่านายจะได้มากกว่าพอ」
「ฉันทำบางอย่างแบบนั้นไม่ได้!」
「ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องทำต็มที่ในการจะหาเงินมาวิิธีอื่น ยังไงซะ ฉันไม่เป็นอะไรกับการยืดระยะเวลาจนกว่าอาทิตย์หน้า แต่มันจะเป็น 20 ทองตอนนั้น ถ้านายจายคืนไม่ได้ ฉันจะมาหน้าคฤหสน์แล้วบอกมาร์เกรฟเกี่ยวกับนี่」
「ออุ……」
การสนทนาจบลงและชายทิ้งครอลยืนอยู่พร้อมหน้าตาว่างเปล่าหน้าทางเข้า
「หืมม ทำอะไรดี」
20 ทองไม่ใครเรื่องใหญ่ มันมีค่าน้อยไปกว่ากำแพงซึ่งอิริจิน่าทำพังด้วยการพุ่งไหล่กระแทก
แต่มันผิดสำหรับผมที่จะแหย่หน้าเข้าไปแล้วเสนอไปจ่ายหนี้ซึ่งครอลสร้าง
และเขาก็ถูกยั่วยุให้ทำสิ่งไม่ดี แต่ครอลได้ทำงานกกับผมมานานโข ดังนั้นผมจะเชื่อใจเขา
「ยังไงซะมาดูกัน เขาจะแก้นี่โดยไม่พึ่งฉันได้ไหม?」
เขาก็เป็นผู้ชาย ผมจะลปล่อยเขาไว้ตามลำพังจนกว่าเขาจะมาแล้วพูดกับผมเอง
ถ้าเขาเป็นผู้หญิง ผมจะรับภาระหนี้ให้เธอและมีความสุขกับทุกซอกทุกนิ้วของเธอ
ผมแกล้งมาเมื่อกี้แล้วเรียกออกไปหาเขา
「ครอล ทำอะไรอยู่?」
「ม-ไม่ครับ มันไม่มีอะไร! ผมจะอุ่นน้ำร้อนสำหรับอ่าง!」
「อย่างนั้นเหรอ ฉันหวังเพิ่งนายนะ」
ผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
—————————————
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
「ถ้าอย่างนั้นในท้ายที่สุด เขาไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง」
สัปดาห์ผ่านเลยและเมื่อผมกลับมาที่คฤหาสน์กลางคืนหลังคาบเรียนจบ โดโดเธียและครอลกำลังคุกเข่าอยู่ ณ ทางเข้า
เหตผลสำหรับที่หน้าเขาบวมเนื่องจากซีเลียที่โมโหหลังเขาผู้ต่อย…… ไม่ เธอใช้แขนเธอไม่ได้ ดังนั้นเธอน่าจะเตะเขา
「อะไรเกิดขึ้น?」
「จริงๆแล้ว……」
โดโรเธียเริ่มพูดอย่างขอโทษขอโพยแล้วบอกผมว่าผู้ปล่อยกู้เพิ่งมาคฤหาสน์สำหรับการจ่ายหนี้ของครอลและกดดันคนผู้ดูแลคฤหาสน์ – โดโรเธีย – สู่การแบกภาระหนี้ จำนวนของมันขึ้นไปถึง 30 ทอง ไม่ใช่ 20 ทองที่เขาพูดมาก่อน เมื่อผมฟังพวกเธอ ซึ่งแค่แสดงออกว่ามันเสื่อมทรามแค่ไหน
จำนวนเท่าเทียมกันรายได้รายเดือนของชนชั้นกลางและไม่ใช่บางอย่างที่โดโรเธียเตรียมได้อย่างรวดเร็วดังนั้นเขากลับไปสำหรับตอนนี้ แต่เขาตะโกนออกมาว่าเขาจะนำเรื่องนี้ไปสู้ศาลเมืองหลวง
การนำกรณีแบบนี้ไปสู้ศาลจริงๆแล้วอาจจะมีผลต่อต้านพ่อค้าผู้เสื่อมทรามเท่านี้ แต่ความเจ็บปวดของคนรับใช้ก็มีผลกับชื่อของขุนนางที่พวกเขาทำให้ด้วย ดังนั้นในกรณีส่วนใหญ่ ดังนั้นขนนายจะแบกภาระหนี้ก่อนมันไปถึงจุดนั้น
แต่ทั้งสองอย่างมันไม่สำคัญสำหรับผม
「หนูขอโทษจริๆที่นำปัญหาแบบนี้มาให้พี่ หนูจะยอมรับการลงโทษใดๆด้วยเหมือนกัน ดังนั้นถ้าพี่ได้โปรดช่วยเจ้านี่หนึ่งเวลานี่……」
โดโรเธียกดหัวครอลสู่พื้นระหว่างนำหัวเธอลงไปด้วยเหมือนกัน
「ยกหัวหนูขึ้นโดโรเธียนี่ไม่ใช่ความผิดของหนูเลย」
ผมช่วยโดโรเธียผู้ดูกังวลให้ยืนขึ้นจากนั้นเตะครอล
「อั่ก!」
「ครอล! โอ้ได้โปรดเถิด มีเมตตา!」
ผมมอบโดโรเธียผู้จับเกาะกอดสู่เมล
ซีเลียก็ดูตกใจด้วย เธอคิดว่าผมจะไม่โกรธหรือ?
30 ทองไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิดและจำนวนขนาดนั้นน่าจะถูกใช้หมดบนการเดินทางเที่ยวอยู่ดี
อะไรซึ่งผมไม่สามารถทนได้คืออย่างอื่นออกไป
「ครอล โดโรเธียคืออะไรสำหรับนาย」
「ม-แม่ของผม-……」
「ทำไมแกให้แม่ของนายลงไปคำนับสำหรับบางอย่างที่แกทำ? แกควรขอโทษแล้วอธิบายตัวเองเจ้าบ้าเอ๊ย!」
ผมเตะเขาอีกครั้ง
เขาไม่ได้อยู่ในช่วงอายุที่เขายังซ่อนหลังแม่อีกแล้ว
นอกจากนี้ ผมเกลียดเมื่อผู้คนคุกเข่าคำนับผมแบบนี้
「ออุ……」
ครอลผู้ยืนคำคำนับหัวย่างลึกซึ้ง
「ผมไม่สามารถจ่ายหนี้ 30 ทองคืนได้! ผมขอร้องท่าน…… ได้โปรดช่วยผม」
นั่นเพียงพอ
「มืมม อธิบาย」
—————————————
แม่และลูกผู้น่าสงสาร ชื่อมิร่าและโลล่าตามนั้น ถูกนำมาสู่คฤหาสน์
แม่ป่วยดังนั้นผมให้หมอดูเธอแต่เห็นว่ายาได้รักษาโรคปอดส่วนใหญ่ไปแล้วและเธอแค่ต้องกินอาหารที่มีสารอาหารและเธอจะฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์
ถ้าอย่างนี้หนี้อันครอลก่อไม่ได้ทิ้งไปกับความว่างเปล่า
「ครอลซามะ……」
「น-นี่มันไม่เท่าไหร่หรอก」
หน้าครอลดูย่ำแย่จากเตะซึ่งซีเลียและผมมอบให้เขา
แต่ผู้ชายอยากดูเข้มแข็งต่อหน้าผู้หญิง ดังนั้นเขาต้องจงใจเงียบเกี่ยวกับหนี้
「ฉันจะต้องดูเธอทั้งสองจนกว่าอาการป่วยจะหายดี…… แต่ฉันมีอะไรบางอย่างที่จะพูด」
แม่ที่ป่วยถูกอนุญาตให้อยู่ในห้องแขกระหว่างผมรับครอลกับโลล่าไปสู่ห้องนอนของผม
ให้ผมได้ทดลองอะไรสักอย่างน้อยๆ
「ถ้าอย่างนั้น ฉันจะคอยดูตามพวกเธอทั้งสองจากตอนนี้ไป」
「หนูซาบซึ้งจากใจเลยค่ะ」
ผมกอดโลล่าหลังจากเธอลดหัว
「โลล่า ฉันเริ่มมาชอบเธอ เป็นผู้หญิงของฉัน」
「เอ๋?」
「เออออ๋––!?」
โลล่าตัวเล็กปล่อยเสียงหายใจเฮือกในความตกใจระหว่างครอลตะโกนดังๆในความตกอกตกใจ
ผมดันโลล่าผู้สับสนลงแล้วแก้ผ้าเธอ
ครอลอยู่ใสสภาพตื่นตกใจแต่เขารู้ว่าเขาปัดผมออกไม่ได้เมื่อผมไปไกลขนาดนี้ถึงขนาดที่แบกภาระหนี้ให้เขา
โลล่ากลายเป็นเปลือยเปล่าซ่อนที่ซึ่งมีค่าของเธอระหว่างร้องขอผมอย่างกลัวๆ
「อืม ท่านเห็นไหม หนู…… เป็นผู้หญิงของครอลซามะ การให้สุภาพบุรุษคนอื่นขี่หนูนั้น……」
「ฉันกำลังบอกเธอให้เปลี่ยนใจ ฉันทำให้เธอมีความสุขได้…… บวกกับเจ้าคนนี้ค่อนข้างใหญ่ด้วย」
ผมลดการเกงของผมแล้วเอาเจี๊ยวผออกมา ผมอยู่บนท้องของโลล่า
สาวนั้นตัวเล็กและผอม น่าจะเนื่องจากไม่มีสารอาหารพอ และแม้ว่าเจี๊ยวผมมันประมาณครึ่งแข็งเท่านั้นเอง มันน่าจะใหญ่กว่าสมาชิกของครอลสองเท่า
「ฮฮฮฮฮฮิ้…… ใหญ่เหลือหลาย…….」
「คิดยังไง มันจะรู้สึกยอดเยี่ยมเมื่อหนึ่งนี่เข้าใส่ข้างในเธอ」
โลล่ายังคงเงียบสักพักแล้วมองไปทางครอล
「บะ-…..บัดซบเอ๊ย……」
น้ำตาแห่งความเสียอารมณ์ไหลเป็นสายลงหน้าด้านล่างครอลต่อต้านผมไม่ได้
「……ถ้าครอลซามะไม่เป็นอะไรกับมัน ถ้าอย่างนั้นได้โปรดเอาเลยแล้วใช้หนูอย่างที่ท่านต้องการ」
โลล่าแยกขาเธออย่างช้าๆขนะผมกดเอ็นเข้าสู้ทางเข้าขอเธอ
「ฟุฟุฟุ ฉันจะฉีกรูนี้ออกด้วยขนาดของฉัน」
น้ำตายังคงขึ้นมาหลั่งอยู่ในดวงตาครอลระหว่างโลล่าปิดตาอย่างแน่น…… จนกว่าช่วงเวลาสุดท้ายเมื่อเอ็นผมกำลังจะเข้าไป
「อย่า! หนูไม่อยากได้นี่!!」
โลล่าตีอกผมและต่อต้าน
อย่างเป็นธรรมชาต มันไม่ทำสิ่งใดเลยแต่เมื่อผมเคลื่่อนที่ออกจากร่างกายเธออย่างช้าๆ เธอกระโดดเข้าสู่อ้อมอกครอล
「ครอลซามะ! หนูขอโทษ…… แต่หนู ….. หนู-!」
「โลล่า……」
จากนั่นครอลยืนระหว่างสาวและผม ปกป้องสาว
「เอเกอร์ซามะ เธอเป็นผู้หญิงของผม! ผมจะทำงานหนักขึ้นและคืนเงิน ดังนั้นนั่นทำไมได้โปรดปล่อยสาวคนนี้ไปเถอะครับ」
「หนูก็จะทำเต็มที่เพื่อช่วยด้วยค่ะ!」
ฟุมุ ถ้าเขาแค่ขอความช่วยเหลือตั้งแต่แรกมันจะได้คะแนนเต็ม แต่ผมเดาว่านี้คือมากพอเท่าที่ผมคาดได้
「ช่างมีปัญหา นายไม่ต้องคืนเงิน ที่สำคัญกว่านั้นนายประกาศแล้วว่าเธอเป็นของนาย ดังนั้นนายควรรับผิดชอบและปกป้องเธอ ถ้านายไร้ความสามาร ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งนายไปอยู่ที่สวนดอกเบญจมาศเปิดเป็นผู้ฝึกหัด」
「เบญจมาศ-……? ผะ-ผมเข้าใจครับ」
ยังไงซะ นั่นได้แล้วล่ะผมว่า ผมจะปล่อยสองคนนี้ไว้ตามลำพังแล้วให้พวกเขากอดกันขณะผมมุ่งหน้าสู่แม่ มิร่า
「ลูกสาวเธอกลายเป็นผู้หญิงของครอลเธอไม่เป็นไรกับนั่นไหม?」
「ค่ะ เพราะทั้งหมดครอลซามะช่วยทั้งแม่และลูก หนูคิดดว่ามันค่อนข้างมีเมตตา」
แม่ว่าผมเห็นน้ำตาในดวงตามิร่า เธอดูมีความสุข
「หนูไม่ได้คิดว่าเขาจะมาจากบ้านฮาร์ดเลตต์ซามะ……」
เมื่อตรวจสอบมิร่าใกล้ขึ้น ผู้หญิงตัวเล็กๆนี้ขาดสารอาหารเหมือนลูกสาวเธอแต่เธอดูค่อนข้างเด็ก
「ขอโทษนะ แต่…… เธอดูค่อนข้างเด็ก เธอนั้นไม่ใช่ลูกเธอนี้จริงๆเหรอ?」
「ไม่ค่ะ ลูกสาวหนู 15 และหนู 29 หนูมีเธอเมื่อหนู 14」
ผมเคยได้ยินมาว่าเธอเป็นโสเภณีตอนนี้ผมค่อนข้างยืนยันได้แล้ว
「ถ้าอย่างนั้น จะไม่เป็นผู้หญิของฉันหรือ? เธอจะเป็นคนรักของฉันและฉันจะดูแลเธอ」
「โอ้ ช่างเป็นข้อเสนออันเมตตา…… แต่ถ้าเป็นไปได้ อืม …… หนูก็อยาก-」
มืม เธอจะไม่ยอมรับหรือ
「หนูอยากเป็นผู้หญิงของครอลซามะ」
เขาสามารถทำให้แม่และลูกตกหลุมรักด้วยแค่ 30 ทอง ครอลนั้นค่อนข้างมีทักษะ
มันทำให้ผมยิ้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ
「นั่นไม่เป็นไร ถ้าเธอรู้สึกอยากมีลูกของเขาด้วย」
「ค่ะ เมื่อหนูฟื้นจากอาการปวย หนูจะทำเช่นนั้นด้วยกับกับลูกสาวหนู…… อ๊ะ แล้วก็เกี่ยวกับหมอ」
หืม ผมสงสัยว่านี่เกี่ยวกับอะไร
「ระหว่างอายนิดหน่อยที่จะพูดพวกเราของคนเป็นโสเภณีชั้นนต่ำ เราได้ถูกใช้โดยสุภาพบุรุษสกปรกมากมายจนถึงตอนนี้…….ดังนั้น เราเลยขอให้หมอตรวจครอลซามะเกี่ยวกับการวินิจฉันโรค………」
โอ้ใช่ ครอลคันหว่างขาของเขาบ่อยไม่นานนี้
ผมจะทำให้มั่นใจว่าเขาไม่ใช่ห้องน้ำรวมกับสมาชิกคนอื่นของบ้าง
ผมเรียกหมอให้ดูซีเลียและเมลจะบ้าเลือดขึ้นมาและอาละวาดเมื่อพวกเธอเจ
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ผมต้องไปเยือนผู้ปล่อยกู้ และให้แน่ใจว่าเขาไม่ทำอะไรบางอย่างแบบนี้อีกครั้ง
—————————————
วันต่อมา เช้าตรู่
ผมไปหาที่ของผู้ปล่อยกู้
เหตุผมที่ผมดึงดูดความสนใจคนหล่านั้นรอบๆผมน่จะเพราะผมนำทหาร 100 คนของหน่วยคุ้มกันมากับผมด้วย
ยาวก็แสดงตัวขึ้นมาเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ทำได้แค่มองเราจากไกลๆ
ผมได้รับการอนุญาตจากอีริชเพื่อประจำการกองกำลังของผมในเมืองนี้
「อะไรเกิดขึ้น…… มาร์เกรฟ ฮาร์ดเลตต์!?」
ผู้ปล่อยกู้รีบออกมาเพื่อดูแหล่งที่มาของความวุ่นมาย และเขาต้องเพิ่งตื่นเพราะผมอันล้านของเขาเละเทะและน่าเกลียด
「นายคือผู้ปล่อยกู้ผู้ให้ครอลยืมมั้ย?」
「ช-ใช่แต่ทั้งหมดนี่อะไร……」
ผมโยน 30ทอง
แม้ว่าเขาเสื่อมทรามความจริงที่ว่าครอลยืมเงินจากเขานั้นเป็นเรื่องจริง
「ยังไงซะ ตอนแรกที่ฉันได้ยินว่านายเข้าตามคนรับใช้กับคนรักแล้วพยายามรีดไถเงินจากนั้น ฉันคิดว่าฉันจะเผาบ้านลงแล้วสังหารหมู่ครอบครัวของผู้ที่ทำอย่างนี้ ซึ่งทำไมฉันพาคนเหล่านี้มา」
เขาชำเลือกหน่วยคุ้มกันข้างหลังผม
สมาชิกครอบครัวของผู้ปล่อยู้ผู้โหม่หัวออกมาดูเปลี่ยนเป็นซีดเมื่อเห็น
ผมสนใจในภรรยาและลูกสาวของเขาช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมเปลี่ยนใจเมื่อพวกเขาเป็นภาพเหมือนของผู้ชาย
「ฉันเจอก่อนไปที่นายกดดันพวกเขาให้จ่ายเงินคืน ฟิ้ว สิ่งดีที่ฉันทำทันเวลา」
「ย-ยี้บ」
ผมลูบไหล่ผู้ปล่อยกู้ไม่กี่ครั้ง
「ครั้งต่อไปที่นายให้ครอบครัวฉันยืมเงินอย่าเก็บดอกเบี้ย ฉันโง่และคำนวนซับซ้อนไม่ได้ ถ้าจำนวนที่ต้องจ่ายคืนเพิ่มขึ้น ฉันจะคิดว่ามันเป็นกลยุทธ์รีดไถอะไรสักอย่าง」
「ค-ครับแน่นอน ท่านมาเกรฟ」
「มันดูเหมือนฉันจะทำก่อนฉันจะคิดเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของขุนนาง แต่นี่สำหรับธุรกิจในอนาคตกับนาย」
ผมจบที่ลูบหัวล้านๆของเขาด้วยแขนท่อนล่าง ทำลายรากผมเขาไปบ้างก่อนทิ้งที่นี่
ผมแน่ใจว่าเขาจะไม่ยุ่งกับผมอีกแล้ว
ด้วยนี่ ปัญหาของครอลแก้แล้ว
โอ้ใช่ ผมต้องเขียนจดหมายถึงเมลิสซ่าเพราะเธอเหมือนเป็นคนเหมือนแม่อีกคนของคอลและจากอยากรู้อะไรก็ได้ซึ่งเกิดขึ้นเกี่ยวับเขา บวกกับอัลม่าควรกังวล
ผมควรเขียนอะไร?
ก่อนอื่นผมต้องเขี่ยน “ครอลยืมเงินจากผู้ปล่อยกู้เพื่อซื้อโสเภณีและก่อการเอะอะใหญ่” ……บางอย่างแบบนั้น
ต่อไปคือ “สุดท้ายที่สุดแล้ว เขาทำให้แม่โสเภณีและลูกเป็นผู้หญิงของเขา
ผมจะจบด้วยการบอกอะไรดีๆ…… ไม่ “เขามีโรคติดต่อทางเพศแต่เขาจะฟื้นไม่นาน ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องกังวล” นั่นฟังดูดี
มันอุ่นแล้วตอนนี้มันต้องเป็นเวลาฤดูใบไม้ผลิ
—————————————
–มุมมองบุคคลที่สาม/ครอล–
เรื่องราวข้างเคียง
「ออุ่……คันมากเลย」
ครอลปิดตัวเองในห้องน้ำคฤหาสนและจุ้มแปรงเข้าไปในขวดของยาและทามันลงไปบาองคชาติของเขา
โลล่า ผู้รู้สึกซาบซึ้งกับชายหนุ่มคนนี้เพราะการกระทำเขา ช่วยกับการรักษา
「ขอโทษที่เป็นสาวสกปรก! หนูจะช่วยด้วย!」
โลล่าลดหัวซ้ำๆในความขอโทษขอโพย นำแปรงและยาามันไปทั้นเจี๊ยวครอล
ตอนแรก เธอทำแค่ใส่ยา แต่การทาแปรงเปลี่ยนสู่ธรรมชาติทางเพศ
「โอ้ว……มันรู้สึกดีตรงนั้น」
「แล้วตรงนี้? ว้าย มันกระตุก ให้ตายซี่ครอลซามะ หนูใส่ยามันอยู่ จะแข็งไม่ได้นะ」
「อย่าพูดบางอย่างเป็นไปไม่ได้สิ กุ่-! มากกว่านี้ช่วงปลาย……」
「อะไรที่นายทำอยู่ในห้อองน้ำ!? รีบเข้าแล้วออกมาได้แล้วโว้ย!!」
ประตูถูกเปิดออก
ยืนอยู่ข้างนอกคือโกรธกับความไม่ยุติธรรมซีเลีย ผู้เห็นว่ารอมานานน
「ใช้เวลาในห้องน้ำเหมือนพวกเด็กเหลือขอ……แปรง!? อะไรลามกที่นายกำลังทำอยู่ตรงนี้!? แค่ออกไป!」
ซีเลียเอะอะใหญ่แต่ครอลและโลล่าสรุปไม่ได้ด้วยแค่การลดหัว
「ผมขอโทษ อืม ซีเลียซัง……อ้วนขึ้นรึเปล่าหลังๆ?」
「คุ่ ก้าาาา—-!!」
การเตะข้างของซีเลียระเบิดใส่หน้าครอลและครอลสลบบ
แต่มันดูเหมือนซีเลียลืมว่าทำไมเธอยืนอยู่หน้าห้องน้ำตั้งแต่แรก
เธอเปิดขาเธอมากเกินไปสำหรับการเตะ
「อ้าาาา! เวรแล้ว!」
「ครอลซามะ! เตะเขาได้ยังไง…… ท่านมันแย่มากเลยซีเลียซามะ……หือ?」
「อ-อย่ามองนะ อย่ามองงงง!」
ในเส้นแสงยามบ่าย การเกงฉีกขาดขอซีเลียกระพือในลม
จากวันต่อมาเป็นต้นไป ซีเลียพบว่าโลล่ายากที่จะรับมือด้วย
—————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 158,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000
คู่นอน: 166, เด็กผู้เกิดแล้ว: 37
—————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
