บทที่ 48 VIP
คำพูดนี้ของหลี่โม่ ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว บรรยากาศก็น่าอับอายมาก
ฮะ！
ทันใดนั้น กู้หยุนหลัน หวังฟาง ซู๋ไห่เทียนและกู้เจี้ยนหมินต่างก็จ้องมองหลี่โม่ด้วยความประหลาดใจ
หวังฟางดุทันที “หลี่โม่ คุณไม่พูดก็ไม่มีคนว่าคุณเป็นใบ้! คุณบ้าไปแล้วเหรอ รีบนั่งลง!”
หวังฟางโกรธ!
หลี่โม่คนนี้ เขายืนขึ้นและพูดเช่นนั้นในเวลานี้ เขากำลังสร้างปัญหา
ทำไม คุณถึงอยากขึ้นไปชั้นบน?
ความรู้สึก ไม่ใช่เงินของเขา เขาไม่รู้สึกทุกข์ใจเลยใช่หรือไม่?
เขาหูหนวกหรือจงใจจะมีปัญหากับฉัน ไม่ได้ยินพนักงานเสิร์ฟพูดตอนนี้เหรอ ว่าการบริโภคมาตรฐานชั้นบนคือ 100,000!
หนึ่งแสน!
หวังฟางไม่มีเงินจ่ายมากขนาดนั้น มีก็ไม่ยอมเอาออกมาจ่าย!
กู้หยุนหลันก็ใบหน้าเย็นชา จ้องมองหลี่โม่ด้วยความโกรธและเร่งว่า “หลี่โม่ คุณนั่งลงคุณอย่าสร้างปัญหาอีกได้ไหม?นั่งลงกินข้าวอย่างเงียบๆ!
กู้หยุนหลันโกรธจนแทบบ้า หลี่โม่คนนี้สิ่งไหนก็ไม่ควรพูดก็มักจะไปพูดสิ่งนั้น
ขนาดนี้แล้ว ยังจะมาทำความวุ่นวายอีก
เขาเป็นสามีของเธอนะ ทำไมเขาถึงไม่ถึงตัวเธอเลย ไม่รู้จักช่วยเธอลดภาระ? ยังจะมาสร้างปัญหาให้เธอเพิ่ม!
น่าโมโหจริงๆ!
ซู๋ไห่เทียนที่อยู่ข้างๆเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันและกล่าวว่า “เก่งนิหลี่โม่ คืนนี้คุณเลี้ยง เป็นไง? คุณพูดเสียงดังขนาดนี้ เมื่อก่อนดูไม่ออกเลย ว่าคุณจะเป็นเศรษฐี เงินเดือนออกแล้วเหรอ?คุณได้เงินเดือนกี่พัน พอสำหรับค่าอาหารห้องนี้ไหม? ”
บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!
หลี่โม่คนนี้ ไปไหนก็ชอบทำให้ขายหน้า
ไม่รู้จริงๆว่ากู้หยุนหลันคิดอย่างไรในตอนแรก จึงได้เลือกไอ้คนไร้ประโยชน์นี้
นี่มันจงใจทำให้กู้หยุนหลันลำบากไม่ใช่เหรอ?
ไม่มีสมองจริงๆ!
บังเอิญ พนักงานเสิร์ฟที่เพิ่งจากไป ในตอนนี้เดินกลับมาด้วยท่าทางเฉยเมยและถากถางมองไปที่หลี่โม่ที่อยู่ในร้านและถามอย่างเหยียดหยาม”คุณผู้ชายท่านนี้ คุณแน่ใจว่าต้องการเปลี่ยนเป็นห้องชั้นบนใช่ไหม ?”
เล่นอะไรเนี่ย?
แค่ดูก็เป็นคนจนๆ ยังอยากขึ้นไปกินชั้นบน ฝันกลางวันชัดๆ?
ไม่ชะโงกดูเงาตนเองเลย!
ช่างมันเถอะ คนแบบนี้ก็เห็นบ่อยละ ชอบทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต
“ใช่” หลี่โม่พยักหน้าอีกครั้ง
แต่ว่า
ผัวะ!
ทันทีที่คำพูดนั้นลดลง กู้หยุนหลันก็ลุกขึ้นและตบหน้าหลี่โม่ ดุว่า “พอแล้ว! คุณจะเล่นถึงเมื่อไหร่?ถ้าคุณไม่อยากกินก็กลับไปก่อน!”
ในขณะนี้ดวงตาของกู้หยุนหลันเป็นสีแดง เธอมองไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธและไม่พอใจ
เธอรู้สึกน้อยใจจริงๆ
ทำไมหลี่โม่ต้องมาทำให้เธออับอายในเวลานี้ด้วย ให้ตัวเธอเสียหน้า?
เพียงเพราะเป็นซู๋ไห่เทียนใช่ไหม เขาไม่พอใจซู๋ไห่เทียนใช่ไหม?
“ หยุนหลัน ผมทำได้ … ”
หลี่โม่ไม่ทันสนใจความรู้สึกของกู้หยุนหลัน มื่อเขาต้องการอธิบายเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยการดุด่าของแม่ยาย!
ตอนนี้ ใบหน้าของหวังฟางเป็นสีแดง นิ้วก็เกือบจะจิ้มไปที่ปลายจมูกของหลี่โม่ เขาก็ตะโกนว่า “คุณทำอะไรได้ ไอ้ขยะ ช่างน่าอายจริงๆ! ไม่ก็นั่งกินข้าวดีๆ ไม่ก็ไสหัวกลับไป! คุณเป็นแค่ลูกเขยของครอบครัวเรา เป็นคนที่เกาะผู้หญิงกิน มีสิทธิ์อะไรมาพูดโน่นพูดนี่ ยังจะเปลี่ยนไปชั้นบน คุณจ่ายเงินเหรอ?”
การดุด่าของหวังฟางนั้น น้ำลายกระจาย ซึ่งทำร้ายศักดิ์ศรีของคนอื่นมาก
เธอเกลียดหลี่โม่ที่จน!
ถ้าเขามีเงินสักหน่อยก็ยังดี แต่เขากลับเป็นไอ้ขยะไร้ประโยชน์
หลี่โม่ดึงกำปั้นของเขา ดวงตาของเขาเย็นชา
ทุกคนคิดว่าพวกเขาเป็นขยะ แต่ว่า มีใครรู้บ้าง
เขาคือนายน้อยของสำนักหลงเหมินและเป็นหลงจวูนในอนาคต!
แค่หนึ่งคำ อย่าบอกว่าเปลี่ยนห้องเลย แม้แต่ซื้อร้านอาหารนี้ยังได้!
ในทางตรงกันข้าม ซู๋ไห่เทียนซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยที่ไม่สามารถควบคุมได้
หลี่โม่คนนี้ เป็นคนโง่จริงๆ โดนภรรยาตนเองตบหน้า ยังโดนแม่ยายดุว่าอีก
ไร้ประโยชน์จริงๆ!
ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของพนักงานเสิร์ฟก็ดูแย่มาก
แม่ง!
ที่แท้เป็นคนที่เกาะผู้หญิงกิน !
ยังจะอวดดีอะไรของเขา ยังจะบอกว่าเปลี่ยนไปชั้นบน ก็แค่พูดให้ตนเองตลกไม่ใช่หรอกเหรอ！
ตัวเองมีความสุข!
ดังนั้น ทัศนคติของพนักงานเสิร์ฟก็แย่ลงมากเช่นกัน เธอถามอย่างเย็นชา”มีกี่คน ตกลงว่าต้องการเปลี่ยนหรือไม่ อย่าเสียเวลาเราไปบริการแขกคนอื่นๆ ”
กู้หยุนหลันเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเธอ หันไปและขอโทษว่า”ฉันขอโทษ เราจะไม่เปลี่ยนแล้ว”
ผัวะ!
พนักงานเสิร์ฟโยนเมนูไว้บนโต๊ะด้วยความโกรธ จากนั้นก็ส่งเสียงอย่างเย็นชาและดุว่า “ไอ้โง่ ไม่เปลี่ยนแล้วยังจะเรียก?ไม่มีเงินแล้วยังจะมาอีก ทำไมเรื่องเยอะจัง อวดรวยอะไร!”
หลังจากพูดจบ เธอก็หันกลับมา พบว่าจู่ๆชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาหา เธอถึงกับผงะและรีบก้มลงพูดว่า “ผู้จัดการ”
ทำไมผู้จัดการถึงมาอย่างกะทันหัน?
ตายละ!
มันต้องเป็นเพราะแขกคนอื่นๆฟ้องแน่ๆ
ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าเหลี่ยม มีรูปร่างท้วมและผิวพรรณที่น่าเกลียด เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มีอะไรเหรอ เสียงดังขนาดนี้ แขกคนอื่นไม่พอใจละ!”
พนักงานเสิร์ฟรีบพูดว่า “ผู้จัดการ มีผู้ก่อกวนสองสามคน พวกเขาต้องขึ้นไปชั้นบนให้ได้”
ในขณะพูด ยังได้จ้องมองหลี่โม่อย่างแรง
สีหน้าของชายวัยกลางคนนั้นเปลี่ยนไป เมื่อเขามองเข้าไปในห้องนี้ เขาก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังถูกหญิงวัยกลางคนดุ
ฮึ！
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็ตื่นตระหนก!
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างรวดเร็ว รีบเปรียบเทียบกับรูปถ่ายที่เจ้านายของร้านอาหารส่งมาในโทรศัพท์มือถือ หายใจเข้าลึกๆ!
นั่นคือเขา!
อู๋เต้าเหวินรีบลงมาในครั้งนี้ เพื่อต้อนรับแขกVIP ในรูปถ่าย!
เจ้านายใหญ่ได้สั่งเป็นการส่วนตัวว่า แผนกต้อนรับต้องมีมาตรฐานสูงสุดและต้องเป็นไปตามข้อกำหนดของแขกอย่างครบถ้วน จะต้องไม่มีข้อผิดพลาด
อย่างไรก็ตาม ทำไมแขกที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ จึงถูกคนอื่นดูหมิ่น?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ในใจอู๋เต้าเหวินก็มีร่องรอยของความโกรธ เขารีบวิ่งเข้าไปและพูดใส่หวังฟางที่กำลังดุหลี่โม่ด้วยความโกรธว่า “หุบปาก! คุณปฏิบัติต่อหลี่แบบนี้ได้อย่างไร … ”
สายตาของเขาสบเข้ากับหลี่โม่ ทันใดนั้นเขาก็พบกับการจ้องมองของหลี่โม่
หลี่โม่ขมวดคิ้ว จากการแต่งกายของชายวัยกลางคนที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา พนักงานเสิร์ฟที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ เขาก็รู้แล้วว่านี่คือผู้จัดการของกวนเหลินกังดังนั้น เขาจึงแสดงท่าทางด้วยสายตาของเขาทันที หยุดอีกครึ่งหนึ่งของประโยคที่เขากำลังจะพูด
อู๋เต้าเหวินอยู่แวดวงนี้มาหลายสิบปี แค่สายตาเดียว เขาก็เดาได้แล้ว จึงได้เปลี่ยนคำพูดทันที “นี่คือกวนเหลินกัง อย่าส่งเสียงดัง อย่ารบกวนแขกคนอื่นๆรับประทานอาหาร !”
หวังฟางจ้องไปที่ชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าสงสัย ถามอย่างไม่พอใจว่า “คุณเป็นใคร ฉันสั่งสอนลูกเขยของฉัน เกี่ยวอะไรกับคุณ? เสือกจริงๆ!”
อู๋เต้าเหวินผงะ มุมตาของเขาเย็นชา เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับเขาด้วยท่าทีเช่นนี้!
