วันเสาร์
ตอนนี้เป็นเวลาราวๆบ่ายแก่ๆ ผมได้มาถึงหน้าสถานีเพื่อพบกับคนที่นัดไว้
“ขอโทษที่ให้รอนะทัคคุง!”
คนๆนั้นก็ตือซาเองุสะซังที่กำลังโบกมามาทางผม
เธอเป็นคนที่นั่งข้างผม อดีตไอดอล ฉลาด น่าสงสัยแต่ร่าเริง สนุกสนานและที่สำคัญคือเธอสวยมาก
ตามที่ซาเองงุสะได้บอกไว้เมื่อวาน พวกเราตัดสินใจที่จะติวด้วยกันอีกครั้งในวันนี้
แต่ว่าทั้งทาคายูกิและชิมิซุซังกลับไม่ว่าง ก็เลยกลายเป็นว่ามีแค่เราสองคน
ถึงเมื่อวันเสาร์ที่แล้วพวกเราก็ออกไปข้างนอกกันสองคนก็เถอะ แต่ผมก็ยังใจเต้นอยู่ดีที่ได้ออกมาข้างนอกกับสาวสวยแบบนี้
“งั้นไปกันเถอะ!”
แต่ซาเองุสะซังนั้นไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลยสักนิดและเธอก็ดูจะสนุกสนานตามปกติ……..หรือไม่ก็อาจจะมากกว่าปกตินิดหน่อย
ตราบใดที่เธอยังมีความสุขด้วยตัวเองได้ ผมจึงตั้งใจที่จะเรียนมากกว่าความสนุก…….แค่วันนี้น่ะนะ
พวกเราไปที่ห้องสมุดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสถานี
ที่นี่มีหนังสือให้ศึกษามากมายและพวกเราก็คิดว่าที่นี่น่าจะเงียบกว่าในร้านกาแฟหรือร้านอาหารครอบครัว
เมื่อพวกเรามองไปรอบๆก็เห็นว่ามีเด็กจากโรงเรียนอื่นมาอ่านหนังสือที่นี่ด้วย
ดูเหมือนว่าโรงเรียนอื่นก็มีสอบช่วงเดียวกับพวกเราแหะ
จากนั้นพวกเราก็พากันไปนั่งที่ๆว่างอยู่
เมื่อผมนั่งลงผมก็หันไปสนใจซาเองุสะซังที่นั่งอยู่ข้างๆ
วันนี้เธอสวมเสื้อสีขาวจับคู่กับกางเกงขายาวเอวสูงสีดำ ซึ่งมันเน้นให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบของช่วงขาและดึงดูดสายตาคนทุกเพศทุกวัย
ใช่ครับ ซาเองุสะซังนั้นยังคงสวยมากๆเหมือนกับวันแรกที่เราเจอกัน
แล้วเธอก็กระซับข้างหูว่า “นายจ้องฉันอยู่นะ” ด้วยรอยยิ้มซุนซนและแก้มที่แดงหน่อยๆ
ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะถูกเธอดึงดูดมากไปหน่อยแหะ ผมจึงเรียกสติตัวเองกลับมาและเปิดหนังสือในมือ
ตั้งใจหน่อยสิ! ตัวฉัน!!
จากนั้นซาเองุสะซังก็ช่วยติววิชาที่ผมไม่ถนัดให้
การสอนของเธอก็ยังคงเข้าใจได้ง่ายเหมือนเดิม จนมาถึงจุดที่ผมสามารถเข้าใจด้วยตัวเองได้แล้ว
“ชาเองุสะเป็นครูที่ดีจริงๆนะครับ ผมแน่ใจว่าคุณจะได้ที่หนึ่งแน่ๆ”
“ก-ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
ซาเองุสะซังโบกมือไปมา
“ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะเลยครับ เพราะงั้นผมอยากจะตอบแทนสักหน่อยน่ะ”
“เอ๊ะ? ตอบแทนเหรอ!? ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็สนุกที่ได้สอนเหมือนกัน”
“ไม่ได้ครับ ถ้าไม่ได้ตอบแทนผมนอนไม่หลับแน่ครับ โอเคนะครับ?”
“อ-อื้ม….ก็ได้….’
ในที่สุดซาเองุสะซังก็ตกลง
ผมว่าเธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะตอนที่เธอตอบกลับมาด้วยหน้าที่แดงแล้วก็กลอกตาไปทางอื่นแบบนั้นน่ะ
หลังจากนั้นเราก็ออกจากห้องสมุดและไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ห่างไกลจากสถานีนิดหน่อย
ร้านนี้มีชื่อเสียงเรื่องแพนเค้กมากๆและซาเองุสะก็มักจะซื้อของหวานในร้านอยู่บ่อยๆ ผมคิดว่าเธอน่าจะชอบนะ
“ว้าว ร้านน่ารักจัง”
“ผมว่าแล้วว่าชิจังต้องชอบ”
ผมตอบกลับซาเองุสะซังมี่มองไปรอบๆ ก่อนที่เธอจะก้มหน้างุด
จากนั้นพวกเราก็ไปนั่งที่โต๊ะและสั่งแพนเค้กมาสองที่
“น่าอร่อยจัง!”
ดวงตาของซาเองุสะซังเป็นประกายราวกับเด็กตอนที่มองภาพแพนเค้กในเมนู
—ไม่นะ มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะ
จากนั้นไม่นานแพนเค้กก็มาเสิร์ฟ
ซาเองุสะซังกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ที่จริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานแพนเค้กเลยนะ”(T/L: Really!?)
และหนังจากเอาโทรศัพท์ถ่ายภาพของมันไว้สองสามภาพเธอก็เริ่มกินทันที
เธอดูมีความสุขทุกครั้งที่เอาแพนเค้กเข้าปาก ให้ตายสิเธอน่ารักจนผมอยากจะนั่งมองทั้งวันเลย
“ขอบคุณนะทัคคุง ที่พาฉันมาที่ร้านดีๆแบบนี้น่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณชอบผมก็ดีใจ”
หลังจากทานแพนเค้กเสร็จพวกเราก็ว่าจะอยู่ต่ออีกหน่อย ผมจึงสั่งกาแฟมาดื่มหนี่งแก้วส่วนของซาเองุสะเป็นชานม
แล้วซาเองุสะซังที่นั่งด้านหน้าผมก็ส่งยิ้มมาให้และขำออกมาเบาๆ “หุ-หุ”
ผมจึงถามไป “มีอะไรเหรอครับ?” แล้วเธอก็ตอบว่า “ไม่มีอะไร” ผมดีใจนะที่เธออารมณ์ดีแบบนี้
แล้วเหมือนส่าเธอจะคิดถึงแพนเค้กที่เพิ่งกินไปเพราะเธอพึมพำว่า “ฉันอยากมาที่นี่อีกจัง” ผมจึงตอบไปว่า “งั้นคราวหน้าผมจะชวยมาด้วยละกันครับ” หน้าของเธอกลายเป็นสีแดงอีกครั้งและก้มหัวลง “ข-ขอบคุณมาก”
แล้วเธอก็เอามือมาปิดหน้าและส่ายหัวไปมา แล้วการกระทำอันน่าสงสัยของเธอก็ทำให้คนที่อยู่ๆรอบๆหันมาสนใจ
ยังดีนะที่เธอเอามือปิดหน้าอยู่จึงไม่มีใครรู้ว่าเธอคือชิโอริน–
ตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน พวกเราก็กลับมาที่หน้าสถานีที่พวกเราพบกัน
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ!”
“ผมก็ด้วยครับ”
หลังจากกล่าวลาพวกเราก็ตัดสินใจที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ทัคคุง! วันนี้สนุกมากเลย! แล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหารนะ!”
ขณะที่เธอวิ่งไปที่สถานี ซาเองุสะซังก็หยุดและหันกลับมาตะโกนมาทางผม
ผมจึงโบกมือกลับไปและตะโกนตอบ
“ผมก็เหมือนกันครับ! ไว้คราวหน้ามาด้วยกันอีกนะครับ!”
กลังจากได้ยินคำตอบซาเองุสะซังก็ยิ้มออกมาและออกวิ่งต่อ
ผมแพ้ทางความน่ารักของเธอจริงๆ ผมจึงมองตามหลังเธอไปจนกว่าเธอจะลับตา
—ติ๊ง
ขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น
เป็นซาเองุสะซังที่ส่งรูปมาให้ผม
ผมสงสัยว่ามันคือรูปอะไร แต่พอผมเปิดมันขึ้นมาดู ก็พบว่ามันคือผมกับแพนเค้กที่ผมกิน
—น่าตกใจจริงๆที่ซาเองุสะซังถ่ายรูปผมกับแพนเค้กไว้ด้วย
—ติ๊ง!
แล้วเธอก็ส่งข้อความมา
“ฮี่ๆ ภาพหลุดล่ะ!”
นอกจากข้อความแล้วเธอยังส่งสติกเกอร์มาด้วย มันเป็นสติกเกอร์ไอดอลชิโอรินที่กำลังยิ้มยิงฟันอยู่ในรูปแบบการ์ตูน
นี่มันสติกเกอร์อะไรกันเนี่ย?
สมองผมบินไปตลอดทางกลับบ้านเมื่อเห็นว่าเธอส่งรูปสติกเกอร์ของตัวเองมาและเรื่องขำๆที่เธอถ่ายรูปหลุดผมเก็บไว้ด้วย
