บทที่ 220 แค่ตะโกนจะมาหาทันที
บทที่ 220 แค่ตะโกนจะมาหาทันที
เซี่ยชิงหยวนนั่งถัดจากเขา “ใช่ ผลตรวจของคราวนี้ที่ไปโรงพยาบาลประจำมณฑล ผลการตรวจของหมอไง”
เธอยื่นมือไปหาเขา “เอามาให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันจะได้เข้าใจอาการของคุณด้วย”
“อ้อ เรื่องนี้นี่เอง” เสิ่นอี้โจววางถ้วยชาลง ก่อนที่คิ้วของเขาจะขมวด “บังเอิญว่าวันนี้ผู้ช่วยของผมทำน้ำกระเซ็นใส่มันโดยบังเอิญ มันเปียกไปหมดและอ่านแทบไม่ออกแล้วน่ะ”
สีหน้าของเขาสงบนิ่ง แม้แต่ดวงตาของเขาก็ไม่มีท่าทีหลบเลี่ยงแม้แต่น้อย
เขามองเธอแบบนี้ และเธอก็เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาโกหกเธอรึเปล่า
ริมฝีปากของเธออดเม้มแน่นไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นผลตรวจที่เปียกนั่นอยู่ไหนล่ะ? ขอฉันดูหน่อยว่าจะช่วยอะไรได้ไหม”
เสิ่นอี้โจวจับมือของเธอแล้ววางไว้บนเข่าของเขา “ยัยโง่ มันขาดเป็นเสี่ยง ๆ ไปแล้วเมื่อผมหยิบมันขึ้นมา ผมเลยทิ้งมันลงไปในถังขยะแล้ว เอาเป็นว่าพอเรากลับไปที่เมืองหลวงของมณฑลรอบหน้า เราไปถามหมอด้วยกันตกลงไหม?”
เซี่ยชิงหยวนหาจุดน่าสงสัยของเขาไม่ได้เลย ดังนั้นเธอจึงพูดได้เพียงว่า “ตกลง”
เธอแหย่หน้าอกของเขา “คุณจำได้ใช่ไหม ถ้ามีอะไร อย่าปิดบังฉัน ถ้ามีอะไร เราสองคนจะหาทางออกร่วมกัน คุณรู้ใช่ไหม?”
เสิ่นอี้โจวยิ้ม “ตกลง ผมสัญญา ในอนาคตผมจะไม่ปิดบังอะไรจากคุณอีก”
เขาย้ำคำว่า ‘ในอนาคต’ แรงขึ้นอีกนิด
เซี่ยชิงหยวนมัวแต่กังวลเกี่ยวกับร่างกายของเขา ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตอะไรเลย
เขาจึงพูดอีกครั้ง “พรุ่งนี้คุณไปที่เมืองกว่างโจวสินะ เดี๋ยวผมจะจัดคนไปรับคุณให้แล้วกัน”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “คุณมีความสัมพันธ์กับคนที่นั่นด้วยเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “ไม่ถือว่าเป็นความสัมพันธ์หรอก เขากับผมมีมิตรภาพที่ดีเมื่อตอนผมอยู่ในเมืองหลวงก่อนหน้านี้น่ะ และเขาเพิ่งกลับไปกว่างโจวเมื่อไม่นานมานี้ พอคุณไปที่นั่น เขาจะสามารถดูแลคุณได้”
สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุดของเซี่ยชิงหยวนถือว่าโชคดีที่รอดตัวมาได้อย่างไม่บุบสลาย เสิ่นอี้โจวไม่ยอมให้มีการเสี่ยงอีกต่อไป
เซี่ยชิงหยวนรู้โดยธรรมชาติว่าที่เสิ่นอี้โจวหมายถึงการดูแลเธอ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการรับประกันความปลอดภัยในชีวิตของเธอ
ในตอนแรกเธอก็กังวลเช่นกัน กลัวว่าพวกนักเลงจะจำตัวเธอได้
แต่ตอนนี้มีคนรู้จักของเสิ่นอี้โจวมาช่วยดูแลแล้ว เธอก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีก
ในขณะนี้ หลินตงซิ่วมาพร้อมกับชามยาน้ำสีดำ
หลินตงซิ่วพูดว่า “แม่ต้มยาเสร็จแล้วเลยนำมาให้น่ะ”
เซี่ยชิงหยวนยืนขึ้นและรับยามา “ขอบคุณค่ะแม่”
ยาจีนกินวันละครั้ง แต่มันมีกลิ่นคาวแรงทุกครั้งที่เธอดื่ม เซี่ยชิงหยวนไม่ต้องการกินระหว่างวัน ดังนั้นเธอจึงดื่มหลังอาหารเย็น
หลินตงซิ่วมองไปที่ชามยาด้วยสายตาที่ทนไม่ได้
ตอนที่เธอช่วยเอาออกมาเมื่อครู่ แค่เธอได้กลิ่นก็แทบจะอาเจียนออกมาแล้ว
เธอพูดว่า “ลูกจำเป็นต้องกินยานี้จริง ๆ เหรอ?”
คิ้วของเสิ่นอี้โจวขมวด “หมอบอกว่ามันดีต่อร่างกายน่ะครับ ดื่มมันสักพักก่อนแล้วถ้าไม่ได้ผล เราจะไม่กินต่อ”
เซี่ยชิงหยวนส่ายหัว “ไม่เป็นไร พอทนได้”
เธอรู้ว่าเสิ่นอี้โจวรู้สึกเสียใจต่อเธอ แต่หมอฮวงบอกว่าการรักษาจะต้องใช้เวลาค่อนข้างนาน และผลที่ชัดเจนจะไม่ปรากฏให้เห็นในเวลาอันสั้น
เธอพร้อมที่จะดื่มมันติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่ง
หลังจากพูดจบ เซี่ยชิงหยวนก็หายใจเข้าลึก ๆ บีบจมูกและยกชามยาพยายามจะกลืนอย่างยากลำบาก
เสิ่นอี้โจวสังเกตเห็นว่าเธอหยุดชั่วขณะราวกับว่าพยายามที่จะทน
เมื่อดื่มในเวลาต่อมาความเร็วก็ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด และการขมวดคิ้วก็ลึกขึ้นเรื่อย ๆ
เสิ่นอี้โจวกำมือข้างตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอ
เขาหันหน้าไปทางโต๊ะข้าง ๆ หยิบโถลูกอมของเสิ่นอี้หลินแล้วหยิบลูกอมจากข้างในโถส่งให้เซี่ยชิงหยวนหลังจากที่เธอดื่มยาเสร็จ
…
เช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยชิงหยวนออกเดินทาง ครั้งนี้เธอนำข้าวของส่วนตัวไปมากกว่าครั้งที่แล้ว เพราะนอกจากเสื้อผ้าและของใช้ในห้องน้ำแล้ว ยังมียาจีนที่ดื่มทุกวัน และแท่งรมยาสำหรับการรักษาด้วย
ในครั้งนี้เธอนำเงินมาเพียงพันหยวนเท่านั้น
ตอนนี้ความสัมพันธ์แบบคู่ค้ากับเหล่าไต้ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว เธอและ เหล่าไต้ตกลงที่จะจ่ายส่วนหนึ่งของราคาซื้อก่อน แล้วจึงส่งยอดที่เหลือให้เขาเมื่อเธอกลับไปที่เมืองเตียนเฉิง
เมื่อเซี่ยชิงหยวนมาถึงเมืองกว่างโจว ทันทีที่เธอลงจากรถไฟ เธอก็เห็นกระดาษแผ่นใหญ่สองแผ่นหันมาทางเธอ ซึ่งดูเหมือนป้ายที่มีชื่อของเธอเขียนอยู่
เซี่ยชิงหยวนตกตะลึง
เธอเดินเข้าไปใกล้และพบป้ายสองป้าย ป้ายหนึ่งสูงกว่าอีกป้ายหนึ่งเตี้ยกว่า ลายมือของคนหนึ่งสวยงาม แต่ลายมือของป้ายอีกอันดูเหมือนไก่เขี่ย
คนที่ถือป้ายสูงกว่าคือชายหนุ่มผิวคล้ำ ใบหน้าค่อนข้างจีน ดวงตาคมกริบ เขากำลังมองหาเธอท่ามกลางฝูงชน
เสิ่นอี้โจวได้อธิบายรูปลักษณ์ของเฮ่ออวี้เฟิงให้เธอฟังแล้ว และเซี่ยชิงหยวนรู้ว่านั่นคือเขา
เฮ่ออวี้เฟิงบังเอิญเห็นเซี่ยชิงหยวนแล้วเช่นกัน หลังจากยืนจ้องหน้าเธออยู่สองวินาที เขาก็เดินเข้ามาหาเธอ
อีกป้ายหนึ่งที่เตี้ยกว่า พยายามชูให้สูงขึ้น เนื่องจากความสูงของคนชูป้ายนั้นค่อนข้างเตี้ยจึงสามารถมองเห็นได้เพียงหน้าผากของเขาเท่านั้นจากกลุ่มฝูงชน และเห็นผมที่ด้านบนศีรษะหวีเป็นประกายเงางาม
บางทีอาจเป็นเพราะคนข้างหน้าบังการมองเห็นของเขา ดังนั้นเขาจึงกระโดดขึ้นเพื่อพยายามมองให้ชัดเจน เป็นผลให้เมื่อเขากระโดด เซี่ยชิงหยวนเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งของคนที่ชูป้ายเตี้ยกว่า
เป็นเหล่าไต้นี่เอง เซี่ยชิงหยวนรู้สึกประหลาดใจมากที่เหล่าไต้มารับเธอ
เธอระงับรอยยิ้มที่มุมปากของเธอและโบกมือให้เขา “เหล่าไต้!”
เมื่อได้ยินเสียง เหล่าไต้ก็ยิ้มกว้าง พลางเก็บป้ายแล้วก็เดินมาหาเซี่ยชิงหยวน
เฮ่ออวี้เฟิงเดินนำหน้าเหล่าไต้เข้ามาหาเธอ เขาพยักหน้าให้เซี่ยชิงหยวน “สวัสดีครับ ผมชื่อเฮ่ออวี้เฟิง”
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้า “สวัสดีค่ะ ฉันเซี่ยชิงหยวน”
เหล่าไต้ก็ก้าวเข้ามาในเวลานี้ด้วย เขามองไปที่เฮ่ออวี้เฟิงที่เพิ่งทักทายกับเซี่ยชิงหยวนและถามว่า “น้องสาว นี่ใครเหรอ?”
ก่อนหน้านี้ที่คุยกันทางโทรศัพท์ เซี่ยชิงหยวนบอกว่ารอบนี้เธอจะมาคนเดียว ดังนั้นเหล่าไต้จึงคิดว่าเขาควรจะมารับเธอ
ใครจะรู้ว่าคราวนี้มีคนอื่นมารอรับด้วยเช่นกัน
เซี่ยชิงหยวนแนะนำ “นี่คือเพื่อนของสามีของฉันค่ะ สามีของฉันขอให้เขามาช่วยดูแลสักสองสามวัน นามสกุลของเขาคือเฮ่อค่ะ”
จากนั้นเธอชี้ไปที่เหล่าไต้ “นี่คือคู่ค้าที่ฉันพบที่เมืองกว่างโจว ชื่อเหล่าไต้ค่ะ”
เหล่าไต้ชำเลืองมอง เฮ่ออวี้เฟิงเองก็มาพอดี จากนั้นทั้งสองก็พยักหน้าให้แก่กัน
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ”
เป็นการทักทายสั้นๆ เท่านั้น
ดูเหมือนว่าเฮ่ออวี้เฟิงจะเป็นคนตรงไปตรงมาและเงียบขรึม ดวงตาของเขาเปิดกว้างตลอดเวลา แต่มักจะชอบเม้มริมฝีปาก
นอกจากตัวสูงแล้ว รูปลักษณ์ยังดูเหมือนเป็นลูกครึ่งอีกด้วย
เฮ่ออวี้เฟิงยกกระเป๋าเดินทางของเซี่ยชิงหยวนและพูดว่า “ผมจองที่พักใกล้ร้านของผมเอาไว้ให้แล้ว ผมจะพาคุณไปที่นั่นเองครับ”
เหล่าไต้ต้องการที่จะพูดเช่นกัน แต่ก็หยุดลง
เพราะเขาเองก็หาที่พักสำหรับเซี่ยชิงหยวนที่ใกล้กับสถานีรถไฟให้ด้วย ซึ่งสะดวกต่อการดูเสื้อผ้า
แต่เมื่อเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนไม่มีความคิดเห็นใด ๆ กับเฮ่ออวี้เฟิง เหล่าไต้จึงไม่สามารถพูดอะไรได้
เซี่ยชิงหยวนพูดกับเหล่าไต้ “เหล่าไต้ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ คุณกลับไปก่อนแล้วฉันจะไปหาคุณหลังจากที่ฉันจัดแจงที่พักแล้วนะ”
เหล่าไต้เป็นกังวล
เขาดึงเซี่ยชิงหยวนออกไปด้านข้าง แล้วเอ่ยถาม “น้องสาว คุณไว้ใจคนคนนี้ได้เหรอ?”
ทำไมเขาถึงคิดว่าชายคนนี้ที่ชื่อเฮ่ออวี้เฟิงดูดุร้ายไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ตามเลยนะ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เธอชำเลืองมองเฮ่ออวี้เฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และพูดว่า “เหล่าไต้ เขารู้จักกับสามีของฉันมาก ไม่เป็นไรหรอก” เธอหยุดชั่วคราว “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะเหล่าไต้”
คนที่ถูกแนะนำโดยเสิ่นอี้โจว เธอมีความไว้วางใจที่อธิบายไม่ได้
แม้จะไม่มีความเชื่อใจ 100% แต่ก็ยังมีไม่ต่ำกว่า 80%
เมื่อเซี่ยชิงหยวนพูดเช่นนี้เหล่าไต้รู้สึกกระอักกระอ่วน
เขาเกาหัว “ก็ได้ ๆ ยังไงคืนนี้ฉันก็ยังตั้งแผงขายที่เดิมนะ ดังนั้นเธอไปหาฉันได้เลย”
เซี่ยชิงหยวนกล่าวอำลากับเหล่าไต้แล้วไปที่พักที่เฮ่ออวี้เฟิงกล่าวถึง
จริง ๆ แล้วที่พักที่เฮ่ออวี้เฟิงพูดถึงก็อยู่ไม่ไกลนัก และอยู่ห่างจากสถานีรถไฟด้วยการนั่งจักรยานสามล้อไม่กี่นาทีเท่านั้น
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกประทับใจเฮ่ออวี้เฟิงเช่นกัน เขาเป็นคนไม่พูดมากเว้นแต่จะถามเธอว่าเหนื่อยและกระหายน้ำหรือไม่ นอกจากนั้นจะไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง
เซี่ยชิงหยวนมองดูทิวทัศน์ข้างถนนอย่างเงียบ ๆ เพื่อฆ่าเวลา
เมื่อพวกเขามาถึงที่พักที่เฮ่ออวี้เฟิงกล่าวถึง เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
แม้จะบอกว่าเป็นที่พัก แต่พอมองจากภายนอกแล้วก็เกือบจะเป็นโรงแรมระดับสูงเลยก็ว่าได้
เฮ่ออวี้เฟิงชี้ไปที่ร้านซ่อมรถตรงข้าม “นั่นคือร้านของผมเอง ถ้ามีอะไรผิดปกติ แค่เปิดหน้าต่างแล้วตะโกนมาทางนี้นะครับ แล้วผมจะไปหาทันที”
เซี่ยชิงหยวน “…”
