บทที่ 225 แอบใต้โต๊ะ
บทที่ 225 แอบใต้โต๊ะ
เซี่ยชิงหยวนเห็นผู้หญิงวัยสามสิบเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
อีกฝ่ายสวมเสื้อเชิ้ตอย่างเป็นทางการกับกางเกงขายาว และผมหยักศกของเธอถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะด้วยยางมัดผม เธอดูฉลาดและมีความสามารถมาก
สีหน้าของเฝิงฟางเปลี่ยนไปทันที
เธอเก็บกรงเล็บที่แหลมคมของเธอ และร้องทักอย่างอาย ๆ “พี่ม่าน”
ถานม่านจ้องเขม็งเฝิงฟางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าให้เซี่ยชิงหยวนและเหล่าไต้ด้วยรอยยิ้ม “ฉันต้องขอโทษคุณสองคนด้วยจริง ๆ ค่ะ ฉันสอนคนของตัวเองได้ไม่ดีพอ ทำให้พวกคุณเห็นเรื่องตลกซะแล้ว”
เมื่อเธอยิ้ม ถานม่านกลายเป็นมีภาพลักษณ์ของหญิงสาวผู้รอบรู้และอ่อนโยนอีกครั้ง
เธอเคยเป็นเจ้านายของเซี่ยชิงหยวนเมื่อชีวิตที่แล้ว ถานม่าน!
ถานม่านสอนความรู้และหลักการมากมายให้กับเซี่ยชิงหยวน และถานม่านคนนี้ถือได้ว่าเป็นที่ปรึกษาชีวิตเพียงคนเดียวของเซี่ยชิงหยวนนอกเหนือจากอาจารย์ของเธอ
เซี่ยชิงหยวนมองที่ถานม่านด้วยความกระตือรือร้นในดวงตา แต่แล้วก็เก็บอารมณ์อย่างรวดเร็ว
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้าให้ถานม่าน
อันที่จริงเมื่อกี้เซี่ยชิงหยวนเห็นถานม่านอยู่ในระยะไกลอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงจงใจยั่วยุเฝิงฟาง
เซี่ยชิงหยวนรู้ว่าเฝิงฟางเป็นคนไม่ยอมใครอยู่เสมอ และเฝิงฟางจะไม่ยอมกลืนความโกรธของตัวเองแน่นอน ดังนั้นจึงมีเหตุการณ์ดังกล่าว
ทว่าการพบกับถานม่านครั้งแรกในชีวิตนี้ เซี่ยชิงหยวนกลับจงใจเอาเปรียบอีกฝ่ายโดยใช้เป็นเครื่องมือเล่นงานเฝิงฟาง
เมื่อคิดแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็รู้สึกผิดนิดหน่อย
เหล่าไต้ทำหน้าที่เป็นผู้สร้างสันติ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร วัยรุ่นย่อมมีอารมณ์เลือดร้อน มันก็แค่คำพูดไม่กี่คำเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอกครับ”
แต่ถานม่านไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน
เธอดำเนินกิจการโรงงานมามากกว่าสิบปี อีกทั้งยังปฏิบัติต่อลูกค้าและผู้จัดหาทรัพยากรอย่างเป็นมิตรเสมอ นอกจากนี้เธอยังเรียกร้องสิ่งเดียวกันจากพนักงานของเธออีกด้วย นี่เป็นเหตุผลสำคัญว่าทำไมโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าจึงสั่งสมชื่อเสียงที่ดีมาโดยตลอด
คำพูดวันนี้ของเฝิงฟางเหมือนเป็นการตบหน้าเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เธอมักจะเอาใจใส่การมีมารยาทโรงงานเสมอ แต่วันนี้เฝิงฟางกลับพยายามขับไล่ลูกค้าออกไปต่อหน้าเธอ!
ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่นักลงทุนรายย่อยในปัจจุบันจะกลายเป็นเถ้าแก่ใหญ่ในอนาคต
ไม่ใช่ว่าเฝิงฟางกำลังสร้างศัตรูให้กับโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋างั้นเหรอ?
เมื่อเห็นว่าเฝิงฟางยังคงจ้องมองเซี่ยชิงหยวนจากด้านข้างไม่วางตา
เสียงอันเย็นชาของถานม่านก็ดังขึ้น “รีบขอโทษลูกค้าทั้งสองซะ!”
เฝิงฟางรู้จักนิสัยของถานม่านดี อีกฝ่ายเหมือนจะดูเป็นคนคุยง่าย แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนที่เคร่งครัดในกฎมาก
ถ้าเธอยังต้องการที่จะอยู่ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าต่อไป เธอก็ไม่สามารถทำให้ถานม่านขุ่นเคืองได้
เฝิงฟางมองไปที่เซี่ยชิงหยวน และเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม ราวกับว่าอีกฝ่ายกำลังดูเรื่องตลกของเธอ
เฝิงฟางพูดบางอย่างด้วยเสียงอู้อี้แบบไม่เต็มใจอย่างยิ่ง “ฉันขอโทษ”
จากนั้นเธอหันหน้าหนีและนิ่งเงียบ
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว เซี่ยชิงหยวนกล่าวว่า “ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ยังไงฉันก็ขอบคุณคุณถานเช่นกันนะคะ”
ถานม่านรู้สึกประหลาดใจที่เซี่ยชิงหยวนรู้จักตัวเธอ
เธอคิดว่าเซี่ยชิงหยวนเดาได้เพราะจากสิ่งที่เฝิงฟางเพิ่งพูดหรือเหล่าไต้น่าจะเป็นคนบอก
ถานม่านยิ้มตอบ “เป็นเรื่องที่ฉันสมควรทำอยู่แล้วค่ะ”
จากนั้นเธอก็เหลือบมองเฝิงฟางเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยปากอีกครั้ง “ถ้าพวกคุณต้องการอะไรในอนาคต ให้ไปหาเหล่าหม่าได้โดยตรงเลยนะคะ”
เหล่าไต้ขอบคุณอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณครับเถ้าแก่เนี้ยถาน!”
เขามาที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าเพื่อซื้อสินค้าเป็นเวลาหลายปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้จักถานม่านโดยปริยาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดคุยกับเธอมากเช่นวันนี้
เซี่ยชิงหยวนยังกล่าวอีกว่า “ขอบคุณค่ะเถ้าแก่เนี้ยถาน”
ดวงตาของเธอเปล่งประกาย เหมือนมีความรู้สึกใกล้ชิดอย่างอธิบายไม่ได้ในดวงตาของเธอ และทัศนคติของเธอก็ไม่ได้ถ่อมตัวหรือหยิ่งยโส ซึ่งแตกต่างจากนักธุรกิจส่วนใหญ่ ในทางกลับกัน เธอมีความเจ้าเล่ห์และอ่อนโยน อารมณ์ก็มั่นคงด้วย
ถานม่านอดไม่ได้ที่จะมองประเมินเซี่ยชิงหยวนสูงขึ้นและรู้สึกยินดีที่ได้รู้จักกับอีกฝ่าย
เธอพูดว่า “ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องทำ ดังนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณสองคนสามารถทำธุระของพวกคุณต่อได้เลยค่ะ”
หลังจากพูดจบ เธอก็โบกมือให้เฝิงฟางตามไปและจากไป
เหล่าไต้มองตามหลังของถานม่านและเขาก็ยิ้ม
เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก “คุณชื่นชมคุณถานมากเลยใช่ไหม?”
ดวงตาของเหล่าไต้มีรอยยิ้มออกมาและเขาพูดว่า “ใช่ ฉันได้ยินมาว่าเธอจบเพียงมัธยมต้น แล้วออกมาทำงานด้วยความพยายามของเธอเอง จนในที่สุดเธอก็ก่อตั้งโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าขึ้นมาได้ เรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าจับตามองมากจริงๆ”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ เธอน่าทึ่งมาก”
อิทธิพลของถานม่านที่มีต่อเซี่ยชิงหยวนนั้นลึกซึ้งมากจนถึงชีวิตนี้
เธอก็อยากจะเป็นเหมือนถานม่านเช่นกัน
เหล่าไต้ชี้ไปที่เสื้อผ้าบนพื้นที่ถูกเฝิงฟางโยนทิ้งและพูดว่า “รีบไปเลือกกันเถอะ เลือกเสื้อผ้าที่ดีกลับไปดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะสายเอา แล้วชายผิวดำตัวใหญ่คนนั้นจะตามมาพร้อมด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าทันที “ตกลง ๆ”
ในที่สุดเซี่ยชิงหยวนก็เลือกเสื้อผ้ามาสามร้อยสี่สิบจิน
เหล่าหม่าให้ส่วนลดเป็นหนึ่งจินต่อแปดเหมา
เซี่ยชิงหยวนคำนวณและส่งเงินให้สองร้อยเก้าสิบเก้าหยวนสองเหมา
เมื่อเห็นว่าทั้งสองซื้อเสื้อผ้าจำนวนมาก เหล่าหม่าจึงเรียกให้คนขับรถในโรงงานช่วยไปส่งพวกเขากลับ
ที่พักเต็มไปด้วยผู้คนและเซี่ยชิงหยวนวางแผนว่าจะยังไม่กลับไป ดังนั้นเธอจึงบอกให้คนขับรถเอาของไปส่งฝากไว้ที่ร้านซ่อมรถของเฮ่ออวี้เฟิงก่อน
เหล่าไต้เช็ดเหงื่อแล้วพูดว่า “ไปข้างนอกแล้วไปหาของหวานกินกันก่อนกลับดีกว่านะ”
เซี่ยชิงหยวนเห็นว่าเหล่าไต้เหนื่อยมากในการเดินทางมากับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่อาจปฏิเสธได้และพูดว่า “ไปกัน ฉันจะเลี้ยงคุณเอง”
เสื้อผ้าสามร้อยสี่สิบจินชุดนี้มีเสื้อผ้าเกือบพันตัว ในทางกลับกันจำนวนนี้ถ้าเธอซื้อต่อจากเหล่าไต้ เธอจะต้องจ่ายเงินมากขึ้นอย่างน้อยอีกเท่าตัว
เหล่าไต้อุตส่าห์ละทิ้งโอกาสในการหาเงินและผูกมิตรกับเธอแทน ซึ่งการพาไปเลี้ยงขนมไม่นับว่าเป็นอะไรเลย
เหล่าไต้ยิ้มและพูดว่า “งั้นฉันจะไม่สุภาพนะ!”
…
ที่ตั้งร้านขนมที่ทั้งสองเลือกคือริมถนนที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านมา
ร้านนี้เป็นร้านเล็ก ๆ ขนาดไม่ถึง 20 ตร.ม. มีโต๊ะเล็ก ๆ สองสามโต๊ะด้านนอกและเต็นท์ตั้งอยู่
สภาพอากาศของมณฑลทางตอนใต้ไม่เหมือนกับสภาพอากาศที่ร้อนของมณฑลยูนนาน ซึ่งได้รับผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นในฤดูร้อน ดังนั้นอากาศในช่วงปลายเดือนสิงหาคมจึงยังค่อนข้างเย็น
เพื่อที่จะเวลาเฮ่ออวี้เฟิงมาหาจะได้เห็นง่าย ๆ ทั้งสองจึงจงใจเลือกที่นั่งใกล้ ๆ ประตู
เซี่ยชิงหยวนชอบของหวาน แต่ต้องไม่หวานเกินไป
แม้ฟังดูขัดแย้ง แต่จริง ๆ แล้วมันคือหวานน้อยหน่อยไม่ใช่หวานจนเลี่ยน
เผอิญว่าเหล่าไต้ไม่ชอบกินอาหารหวานและมันเกินไปเช่นกัน ทั้งสองคนจึงสั่งวุ้นกุ้ยหลิงหนึ่งชาม เติมน้ำเชื่อมที่ทำจากน้ำตาลทรายแดงผสมลงไปเมื่อกิน
เซี่ยชิงหยวนจิบและได้รสชาติทั้งความขมของวุ้นกุ้ยหลิงและความหวานของน้ำเชื่อมน้ำตาลทรายแดง เมื่อรสชาติของทั้งสองบรรจบกันมันก็เป็นรสชาติที่พอดี
ความหวานและความขมของทั้งชามจะเจือจางลง
ขณะที่เธอยังกินไม่ทันเสร็จ เธอได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นมา “เถ้าแก่ เอาน้ำเต้าหู้ดอกไม้สองชาม”
เมื่อเซี่ยชิงหยวนได้ประโยคนี้ วุ้นกุ้ยหลิงในปากของเธอแทบจะพ่นออกมา
เธอสำลักแต่ไม่กล้าไอ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงก่ำ
เหล่าไต้ไม่รู้เรื่องอะไรและกำลังจะถามเธอว่าเป็นอะไร แต่ก็เห็นเซี่ยชิงหยวนมุดเข้าไปใต้โต๊ะอย่างเร่งรีบแล้ว
เหล่าไต้ “…”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ฟู่ชุนไจ่ที่สวมเสื้อลายดอกพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปากกำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านในขณะที่สั่งของหวาน
โจวจิ่นจือยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างเฉยเมยแลดูง่วงนอน
ชายสองคนยืนอยู่ที่ประตูและเป็นไปไม่ได้ที่เซี่ยชิงหยวนจะแอบออกไปอย่างเงียบ ๆ
เหล่าไต้คิดอย่างเรียบง่าย เนื่องจากบังเอิญได้เจอลูกพี่โจว เขาจึงอยากทักทายโดยธรรมชาติ
ทันทีที่ก้นอ้วน ๆ ของเขาเคลื่อนออกจากเก้าอี้ เซี่ยชิงหยวนซึ่งนั่งยอง ๆ อยู่ใต้โต๊ะก็รีบดึงกางเกงของเหล่าไต้ให้นั่งลงที่เดิมอย่างรวดเร็ว
เมื่อเซี่ยชิงหยวนเห็นว่าโจวจิ่นจือดูเหมือนกำลังจะเดินมาทางเธอ เซี่ยชิงหยวนก็รู้สึกกังวลอย่างมาก
ถ้าเธอวิ่งออกไปตอนนี้ เธอจะต้องผ่านพวกเขาไป
ในตอนนั้นมันคงแย่มาก
เธอได้แต่ฝากความหวังไว้ที่เหล่าไต้ หวังว่าเขาจะปกปิดตัวเธอได้
เหล่าไต้มองตามตาของเซี่ยชิงหยวนไปยังร่างของโจวจิ่นจือ และในที่สุดเขาก็มองชามวุ้นกุ้ยหลิงบนโต๊ะ
ยังไงซะ เซี่ยชิงหยวนเพิ่งมาที่เมืองกว่างโจวเป็นครั้งที่สอง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรู้จักโจวจิ่นจือและฟู่ชุนไจ่ใช่ไหม?
บางทีการได้เห็นโจวจิ่นจืออาจทำให้เซี่ยชิงหยวนรู้สึกเขินอาย
ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าเขาเข้าใจความคิดของเซี่ยชิงหยวน
จากนั้นเขาก็หยิบชามวุ้นกุ้ยหลิงบนโต๊ะแล้วส่งให้เซี่ยชิงหยวนที่ข้างใต้
เซี่ยชิงหยวนมองไปที่ชามวุ้นกุ้ยหลิงที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ “…”
