บทที่ 241 ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป
บทที่ 241 ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป
หมอหมิ่นเดินมาเร็วมาก
และยังมีหมอที่มีอายุมากกว่าหลายคนมากับเขาด้วย
หลังจากยืนยันกับเซี่ยชิงหยวนแล้ว หมอหลายคนก็กลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง และปรึกษาหารือกันนานกว่าหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะออกมา
หมอหมิ่นบอกว่า “พรุ่งนี้เราจะผ่าตัดเขาตอนเก้าโมงเช้า จากนี้ไปจนกว่าจะให้เขาผ่าตัด เราจะฉีดสารอาหารให้เขาเท่านั้น ไม่ให้กินอาหารเหลวอีกแล้ว ถ้าริมฝีปากแห้ง สามารถใช้สำลีชุบน้ำเช็ดริมฝีปากของผู้ป่วยได้ นอกจากนี้คืนนี้คุณสามารถเช็ดตัวให้ผู้ป่วยได้ครับ”
เซี่ยชิงหยวนฟังอย่างตั้งใจ “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณมากค่ะหมอหมิ่น”
หมอหมิ่นเลิกคิ้วเมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนสงบมาก
เขาถอนหายใจในใจ ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งมากและจากนั้นเขาก็จากไปกับทีมแพทย์อีกครั้ง
เซี่ยชิงหยวนหันไปหาฉู่ซิงอวี่และพูดว่า “ขอบคุณสำหรับวันนี้มากนะคะ วันนี้คุณคงเหนื่อยมากแล้ว ควรไปพักผ่อนเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่าค่ะ”
ดวงตาของฉู่ซิงอวี่แดงก่ำ
เขาพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ ผมจะอยู่เฝ้าที่นี่กับเสี่ยวหลิว คุณนายกับคุณป้าไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”
สภาพของเซี่ยชิงหยวนและหลินตงซิ่วตอนนี้ดูอิดโรยมากราวกับแค่ลมกระโชกแรงก็สามารถพัดพาพวกเธอไปได้แล้ว
เสี่ยวหลิวยังกล่าวอีกว่า “คุณนายครับ เราสามารถอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมครับ?”
เซี่ยชิงหยวนยิ้มและส่ายหัวของเธอ “ทำได้สิ แต่คืนนี้พวกคุณควรไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยกลับมาเปลี่ยนกะในเช้าวันพรุ่งนี้นะ”
พรุ่งนี้เช้าเป็นเวลาผ่าตัดของเสิ่นอี้โจว เซี่ยชิงหยวนจะไม่อยู่ระหว่างการผ่าตัดได้ยังไง?
เขารู้ว่านี่เป็นเพียงข้อแก้ตัวที่เธอกำลังมองหาก็เท่านั้น
ฉู่ซิงอวี่ไม่ยืนกรานอีกต่อไป และไปพักในโรงแรมที่อยู่ใกล้ ๆ กับเสี่ยวหลิว
เมื่อมองดูฉู่ซิงอวี่และเสี่ยวหลิวจากไป เซี่ยชิงหยวนไม่ได้บังคับให้หลินตงซิ่วไปพักผ่อนด้วย
ในฐานะคนเป็นแม่ ลูกชายจะขึ้นเตียงผ่าตัดในวันพรุ่งนี้แล้ว ดังนั้นเธอจึงสามารถมองได้อีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
เซี่ยชิงหยวนมองไปที่หลินตงซิ่ว ซึ่งเฝ้าเตียงของเสิ่นอี้โจวและพูดว่า “แม่คะ หนูจะไปเอาน้ำมาให้นะคะ”
หลินตงซิ่วตอบเพียง ‘อืม’ และหันกลับไปจ้องมองที่ใบหน้าของเสิ่นอี้โจวอีกครั้ง
บนใบหน้าและร่างกายของเสิ่นอี้โจวยังคงมีขี้เถ้าสีดำหลงเหลือจากการต่อสู้กับไฟอยู่
หลินตงซิ่วยื่นมือออกไป แต่ไม่กล้าแตะต้อง
ลมหายใจของลูกชายเธออ่อนแรงจนเธอกลัวว่าหากสัมผัส เขาจะจากไป
หลินตงซิ่วถอนมือกลับอีกครั้ง หันศีรษะไปด้านหนึ่งและร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
ตั้งแต่เขายังเด็ก เสิ่นอี้โจวเกลียดการร้องไห้ของเธอมากที่สุด
ทุกครั้งที่เธอถูกตระกูลเสิ่นรังแกและร้องไห้ เสิ่นอี้โจวจะเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือเล็ก ๆ ของเขาและพูดว่า “แม่ อย่าร้องไห้ ผมจะโดดเด่นในอนาคตและจะไม่มีใครกล้ารังแกแม่อีก”
ตอนนี้ลูกชายของเธอทำสำเร็จแล้ว
แต่เพียงแค่ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และเรียกแม่ไม่ได้…
ณ ห้องน้ำในโรงพยาบาล ซึ่งเชื่อมต่อกับสถานที่รับน้ำ
ขณะที่เซี่ยชิงหยวนกำลังตักน้ำอยู่นั้น ก็มีหญิงชราสองคนกำลังคุยกันอยู่
ทุกคนในครอบครัวป่วย ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
หญิงชราคนหนึ่งกล่าวว่า “ฉันได้ยินมาว่าถ้าคนเราปรารถนาสิ่งใดก็จงไปแสวงบุญที่ทิเบต ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ใกล้พระพุทธเจ้ามากที่สุด ถ้าอธิษฐานด้วยความมุ่งมั่นพระพุทธเจ้าจะได้ยินด้วยนะ”
หญิงชราอีกคนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “จริงเหรอ?”
หญิงชราคนแรกพูดต่อ “บางคนเคยทำแล้ว และหลังจากกลับมา ความเจ็บป่วยของพวกเขาก็หายไป จะจริงหรือไม่ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่ทุกคนสามารถแสวงบุญได้สำเร็จ”
ทั้งสองคุยกันและเดินออกไปอย่างช้า ๆ เซี่ยชิงหยวนรู้สึกตกตะลึงกับเรื่องนี้ ไม่มีใครสนใจและมือของเธอก็ถูกรดด้วยน้ำเดือดที่ล้นออกมา ซึ่งทำให้เธอเจ็บมากจนเกือบจะโยนกาน้ำในมือทิ้ง
ทิเบต สถานที่ที่เธอเสียชีวิตในชาติที่แล้ว เธอไปทิเบตกับอาจารย์ของเธอทุกปี อยู่ที่นั่นสองหรือสามเดือนแล้วจากไป
เธอยังได้เห็นผู้แสวงบุญที่เคร่งศาสนาจำนวนมากที่เดินทางหลายพันกิโลเมตร โขกหัวตัวเองทุกสามก้าวและวัดระยะห่างระหว่างตนเองกับพระพุทธเจ้าด้วยร่างกาย
การเดินธุดงค์อันยาวไกลและความอุตสาหะเช่นนี้ล้วนมีแรงศรัทธาสนับสนุน
เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งตัวเองเคยถามอาจารย์ว่า “อาจารย์คะ บอกหนูทีว่าพระพุทธเจ้าจะได้ยินความปรารถนาของพวกเขาจริง ๆ เหรอ?”
ในเวลานั้นเป็นปลายทศวรรษที่ 1980 และทัศนคติของประเทศต่อความเชื่อทางศาสนาแบบที่ยังอยู่ในช่วงเฟื่องฟูแบบช่วงทศวรรษที่ 1960 และ 1970 ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
อาจารย์ของเธอดื่มเหล้าของเขา แต่ไม่ได้ตอบโดยตรง “ด้วยความเชื่อแรงกล้าในจิตใจ บางสิ่งอาจเป็นจริงก็ได้ใครจะรู้?”
เขาหัวเราะและพูดว่า “ยังไงฉันก็เป็นคนแก่ที่แย่มาก ฉันไม่สามารถทำได้แบบนั้นหรอก”
เซี่ยชิงหยวนลังเล
หากมีเทพเจ้าจริง ๆ และพวกเขาได้ยินด้วยวิธีนี้ เธอจะทำโดยไม่ลังเล
หญิงสาวกลับไปที่วอร์ดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง และเห็นหลินตงซิ่วนั่งเช็ดน้ำตาอยู่หน้าเตียงในโรงพยาบาลอย่างเงียบ ๆ
เธอเดินเข้าไปและเรียก “แม่คะ”
เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนเดินเข้ามา หลินตงซิ่วเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเธอและพูดว่า “นี่เอาไว้เพื่อขัดถูร่างกายของอี้โจวใช่ไหม?”
เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
หลินตงซิ่วกล่าวว่า “ตกลง งั้นแม่จะออกไปก่อนนะ แต่ถ้าลูกต้องการความช่วยเหลือเพียงเรียกหาแม่ก็พอ”
เธอยืนขึ้นและเดินไปที่กระเป๋าสัมภาระที่นำมาด้วย “แม่เอาเสื้อผ้าทั้งหมดมาแล้ว”
ฟางเยว่คนนั้นบอกให้เธอพยายามหาสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ ให้เสิ่นอี้โจวเปลี่ยนใส่ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากในตอนนั้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ก้าวไปข้างหน้าและจับไหล่ของเธอ
ภายในวันเดียว ร่างกายของหลินตงซิ่วที่มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาอย่างยากลำบากในเมืองเตียนเฉิงตอนนี้ก็ลดฮวบลงอีกครั้ง
เซี่ยชิงหยวนระงับความเศร้าในใจของเธอและปลอบโยนแม่สามี “แม่คะ อี้โจวจะไม่เป็นไรค่ะ”
หลินตงซิ่วตบมือของลูกสะใภ้พลางพยักหน้า กัดริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไร
หลังจากที่หลินตงซิ่วไปอาบน้ำแล้ว เซี่ยชิงหยวนก็ปิดประตู เทน้ำร้อนและเช็ดตัวของเสิ่นอี้โจว
พยาบาลได้อธิบายว่าสถานที่ใดบ้างที่สามารถจับย้ายได้และจุดใดที่ควรให้ความสนใจ
เธอบิดน้ำออกจากผ้าขนหนูแล้วค่อย ๆ เช็ดหน้าให้เขา
เมื่อมีการเคลื่อนไหวของผ้าขนหนู ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับคิ้วและใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาของเขา
สายตาละโมบจับจ้องราวกับว่านี่คือครั้งสุดท้าย
เซี่ยชิงหยวนพูดว่า “คุณเคยพูดว่าอย่าทิ้งคุณไป แต่คุณกลับโกหกแบบนี้และคุณไม่คุยกับฉัน คุณลืมสิ่งที่สัญญากับฉันแล้วเหรอเสิ่นอี้โจว?”
นิ้วของเธอปลดชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลของเขา เผยให้เห็นซี่โครงและหน้าอกที่เคยแข็งแรง ปลายจมูกของเธอก็กลับมาเจ็บอีกครั้ง
“ดูคุณสิ คุณยุ่งจนลืมกินเลยใช่ไหม แค่ไม่กี่วันคุณผอมลงขนาดนี้เลยเหรอ?”
ผ้าขนหนูเช็ดท้องของเขาด้วยมือของเธอ “เมื่อคุณตื่นขึ้นฉันต้องลงโทษคุณ ทำไมคุณถึงไม่ฟังฉันแบบนี้?”
ในขณะที่พูด เซี่ยชิงหยวนไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป น้ำตาก็ไหลออกมา
เธอจับมือที่เย็นเฉียบของเขา ยกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากคุณ อย่าคิดไปเองว่าจะผลักไสฉันไปหาคนอื่นที่ดีกว่าได้นะ”
เธอเอามือตบแก้มเขาเบาๆ “คุณยอดเยี่ยมขนาดนี้ ฉันจะรักใครได้อีกนอกจากคุณ?”
ใครจะยอมและทนรักฉันได้แบบคุณ?
เมื่อก่อนเซี่ยชิงหยวนมักคิดว่าถ้าคนใดคนหนึ่งตายจากไปก่อน คนคนนั้นต้องเป็นเธอ
เพราะถ้าไม่มีเขา เธออยู่ไม่ได้แม้แต่วันเดียว เธอไม่สามารถทนความเจ็บปวดที่สูญเสียเขาไปได้
เซี่ยชิงหยวนล้มตัวลงนอนข้างเตียงของเขาด้วยน้ำตาที่ไหลริน “เสิ่นอี้โจว ฉันขอร้องอย่าทิ้งฉันไปเลยได้ไหม?”
———————
