บทที่ 187 นี่สิถึงจะเรียกว่ากำลังที่มีอยู่จริง
สู้จนอีกฝ่ายเลือดตกยางออกคือสิ่งที่หวังต้าลี่ทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ตอนนี้เห็นท่าทางธรรมดาทั่วไปของหลี่โม่ ท่าทางการเดินที่แสนจะธรรมดา ก็คงเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีความสามารถอะไรที่ขึ้นมาต่อสู้บนเวทีการประลอง หวังต้าลี่แทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว
เสียงมือถือดังขึ้น ทำให้บรรยากาศอึมครึมชะงักลง หวังต้าลี่มองหลี่โม่ที่ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างตกตะลึง ตอนนี้อารมณ์ของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
มาประลองยังพกมือถือมาด้วย พกมือถือยังไม่ค่อยเท่าไร แต่ยังกล้าหยิบมือถือขึ้นมารับสาย นี่มันดูถูกหวังต้าลี่ชัดๆ!
ตอนนี้หวังต้าลี่เต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะพ่นไฟออกมาทางตา
ซูเหวินปิงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงแสยะยิ้มออกมา “ไอ้หมอนี่ยังไม่รู้ที่ตาย ขึ้นมาบนเวทีประลองยังกล้าล้วงมือถือออกมา ไม่รู้เหรอว่าเมื่อขึ้นมาบนเวทีนั่นหมายถึงว่าการต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว”
“ฮ่า ฮ่า เหวินปิงนายให้ค่าคนบ้านนอกพวกนั้นเกินไปหน่อยแล้ว ไอ้พวกบ้านนอกนั่นก็แค่ขึ้นไปหาที่ตาย จะรับหรือไม่รับโทรศัพท์ก็ช่างปะไร” ท่านหม่าพูดอย่างชอบใจ ราวกับว่าเห็นเลือดหัวของหลี่โม่ไหลออกมาแล้วอย่างไรอย่างนั้น
“น่าเบื่อจริงๆ แต่ว่าไอ้หมอนั่นมันหน้าคุ้นๆ นะ” ซูเหวินปิงพึมพำออกมา จู่ๆ เหมือนเขาคิดอะไรขึ้นมาได้
ซูเหวินปินหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเปิดดูรูปที่หลานชายตัวเองส่งมา จากนั้นจึงมองไปยังหลี่โม่
“เป็นคนคนเดียวกันจริงๆ ด้วย ก็ดีสิยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”
ซูเหวินปินยิ้มแล้วส่งข้อความหาหลานชาย เพื่อบอกว่าอีกไม่นานหลี่โม่ก็จะตายแล้ว ให้หลานชายมาดูสภาพอันน่าสังเวชของหลี่โม่
เมื่อคุณชายซูได้รับข้อความก็รีบพาเหอปินมาที่สนามมวย ส่วนกู้ซิงเว๋ยโดนคุณชายซูหาข้ออ้างไม่ให้เขามาด้วย
หลี่โม่หยิบมือถือขึ้นมา รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “คิดถึงผมแล้วใช่ไหมคุณภรรยา”
“ใครคิดถึงคุณ ฉันอยากกินมื้อดึก เดี๋ยวตอนคุณกลับมาช่วยซื้ออะไรมาให้ฉันกินด้วย คอเป็ดหรืออะไรก็ได้”
“โอเค เดี๋ยวผมจะซื้อมื้อดึกกลับไปให้”
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่พูดกับภรรยาอย่างเอาใจใส่ แถมยังบอกว่าจะซื้อมื้อดึกกลับไปด้วย หวังต้าลี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนดูถูก
ขึ้นมาอยู่บนเวทีประลองและเป็นคู่ต่อสู้กับหวังต้าลี่ ยังคิดจะซื้อมื้อดึกไปฝากเมียอีกเหรอ นี่มันดูถูกกันเกินไปแล้ว!
หวังต้าลี่ตวาดออกมา จากนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาหลี่โม่ ขณะเดียวกันแรงเขาได้รวบรวมแรงทั้งหมดของร่างกายไปที่แขนขวา
ด้วยพละกำลังที่มารวมอยู่ตรงจุดเดียวกัน ทำให้กล้ามเนื้อที่แขนขวาของหวังต้าลี่มีเสียงดังออกมา
เสียงกรอบแกรบดังขึ้น จู่ๆ แขนขวาของหวังต้าลี่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
นี่เป็นกระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุดของหวังต้าลี่ เขาสามารถทำให้เลือดและพละกำลังมารวมไว้ที่แขนขวา และสามารถปล่อยพละกำลังได้มากกว่าคนทั่วไป แค่หมัดเดียวก็สามารถทำลายหินให้แหลกละเอียดและสามารถทุบกะโหลกของคนให้แหลกได้อย่างง่ายดาย
“ตายซะเถอะ! ให้แกคุยโทรศัพท์ ส่วนฉันจะเอาเลือดหัวของแกออกมา!”
สวบ!
เสียงหมัดที่รวดเร็วดังขึ้น หมัดแห่งความโกรธของหวังต้าลี่ บวกกับความเร็วที่พุ่งเข้าไปหาหลี่โม่ แต่ทว่าหลี่โม่ยังคงคุยกับกู้หยุนหลันอย่างสบายใจ
ฉู่จงเทียนตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เขาไม่สามารถดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ได้อีก
ซูเหวินปินยิ้มอย่างร้ายกาจ เขาส่ายหน้าไปมาเบาๆ เหมือนกำลังคิดว่าหลี่โม่จะไม่สามารถรับมือได้
ท่านหม่ากับท่านหวงกำลังนั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่ เหมือนกำลังตัดสินชีวิตของหลี่โม่อยู่ในใจ
“ทำไมฉันได้ยินเสียงคุณแปลกๆ คุณกำลังทำอะไรอยู่” เสียงของกู้หยุนหลันดังออกมาจากปลายสาย
“ผมกำลังเล่นเกมต่อสู้กับเพื่อนน่ะ เขาแพ้ให้ผมเลยหงุดหงิด เดี๋ยวค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านนะ ผมขอสั่งสอนความเป็นคนให้มันก่อน”
“โอเค ขับรถระวังด้วยล่ะ”
ขณะที่วางสาย หมัดของหวังต้าลี่อยู่ห่างจากใบหน้าของหลี่โม่ไม่ถึงสิบเซนติเมตร ไม่แม้แต่จะได้ขยับตัว หมัดของหวังต้าลี่ซัดมาที่หัวของหลี่โม่ หัวของหลี่โม่ต้องแตกแน่ๆ
หวังต้าลี่หัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ราวกับว่าได้เห็นภาพที่หลี่โม่หัวแตก
แต่วินาทีต่อมา จู่ๆ หลี่โม่ก็ยกมือขวาขึ้นมากันหมัดของหวังต้าลี่เอาไว้
“จะขวางหมัดของฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”
ผัวะ!
เสียงกระแทกดังขึ้น สีหน้าของหวังต้าลี่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนหมาแก่พันธุ์ชาเป่ยอย่างไรอย่างนั้น
หลี่โม่รับหมัดของหวังต้าลี่ได้ ฝ่ามือของหลี่โม่กำหมัดของหวังต้าลี่เอาไว้ เขาค่อยๆ ใช้แรงที่นิ้วมือทั้งห้า ทำให้กระดูกเหล็กของหวังต้าลี่ส่งเสียงกรอบแกรบออกมา
กระดูกที่แข็งยิ่งกว่าหินของหวังต้าลี่โดนหลี่โม่บีบจนแตก
“กะ..แก!”
หวังต้าลี่เหงื่อไหลออกมาทั้งตัว เพราะความเจ็บปวด ทำให้กล้ามเนื้อของเขาสั่นระริก
“ฉันทำไม กล้ามารบกวนตอนที่ฉันคุยกับภรรยา แกทำให้ฉันอารมณ์เสีย”
หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พละกำลังที่ฝ่ามือค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงกรอบแกรบดังขึ้นมา หมัดของหวังต้าลี่ถูกบีบจนเปื่อย เศษกระดูกกับเนื้อกระเด็นไปทุกทิศ
“โอ๊ย ให้ตายเหอะ! แก อั่ก!”
หวังต้าลี่ยังไม่ทันได้พูดจบก็โดนหลี่โม่ถีบเข้าตรงท้องจนกระเด็นและกระอักเลือดออกมา แววตาแห่งความโกรธค่อยๆ นิ่งลง
ตึง!
หวังต้าลี่กระเด็นลงมากองกับพื้นซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโซฟาที่ซูเหวินปินนั่งอยู่ เขากระอักเลือดออกมาอีกสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็หมดลมหายใจ
ทั้งสนามถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
ทุกคนต่างมองหลี่โม่ที่อยู่บนเวทีด้วยสายตาตื่นตระหนก!
ใครๆ ก็คิดไม่ถึงว่าหลี่โม่จะจัดการหวังต้าลี่ได้อย่างง่ายดายเช่นนี้
เมื่อครู่เขายังคุยโทรศัพท์อยู่เลย แต่วินาทีต่อมาเขากลับต่อกรกับกระบวนท่าของหวังต้าลี่ได้ สุดท้ายเขาฆ่าหวังต้าลี่ได้อย่างง่ายดาย นี่เป็นเรื่องที่คนธรรมดาสามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ
ที่มุมหนึ่ง ชายรูปร่างกำยำที่หัวเราะเยาะหลี่โม่เมื่อครู่เหงื่อไหล่ออกมาเต็มแผ่นหลัง
ตอนนี้ในใจของชายรูปร่างกำยำเต็มไปด้วยความโล่งใจ โล่งใจที่เมื่อครู่หลี่โม่ไม่ได้ทำอะไรเขา ไม่งั้นล่ะก็เขาคงเป็นศพอยู่ที่ลานจอดรถแล้วล่ะ
ฉู่จงเทียนใช้มือลูบหน้าอกของตัวเอง “นายน้อยดุอย่างกับเสือเลยครับ”
บุหรี่ในมือของท่านหม่าร่วงลงบนเป้ากางเกง เมื่อบุหรี่ไหม้ผ้าส่วนที่เป็นเป้ากางเกง ตอนที่กลิ่นไหม้ลอยขึ้นมา ท่านหม่าถึงจะตั้งสติได้
เขารีบใช้มือขวาปัดก้นบุหรี่ออกจากเป้ากางเกง ท่านหม่ามองศพของหวังต้าลี่อย่างเจ็บปวด
หวังต้าลี่คือคนมีฝีมือที่ท่านหม่าใช้เงินหามา และเป็นบอดี้การ์ดที่เก่งที่สุดของเขา การเสียชีวิตอย่างกะทันหันแบบนี้ ถือเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
ท่านหม่าที่กำลังโกรธจนไม่สามารถอธิบายได้ เขาชี้หน้าหลี่โม่แล้วตวาดออกมาว่า “ไอ้เด็กเวร แกนี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ ฉันจะจำความแค้นครั้งนี้เอาไว้ ถ้าวันนี้แกตายที่นี่ก็ช่าง แต่ถ้าแกรอดไปได้ ฉันจะตามจองล้างแกตลอดชีวิต!”
