บทที่ 335 เซี่ยชิงหยวนโกรธ
บทที่ 335 เซี่ยชิงหยวนโกรธ
หลิงหลินและฉู่ซิงอวี่เดินตามหลังไป พอได้ฟังคำพูดของเซี่ยชิงหยวน ทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะสนใจ
เธอถามฉู่ซิงอวี่ว่า “คุณนายเสิ่นเป็นแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ?”
“ฮะ?” ฉู่ซิงอวี่ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร
หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “เธอเป็นคนอิสระง่าย ๆ มาโดยตลอดนั่นแหละ”
หลิงหลินเห็นรอยยิ้มและความซาบซึ้งบนใบหน้าของเขา จึงพูดว่า “โอ้ พี่ถึงขนาดชื่นชมเธอขนาดนี้เลยแฮะ”
ฉู่ซิงอวี่ไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยที่ถูกหลิงหลินจับได้แบบนี้
เขายิ้มกลับ “พี่ติดตามเลขาธิการเสิ่นอยู่ตลอดและมีการติดต่อกับคุณนายเสิ่นเป็นครั้งคราว มีบางอย่างที่ควรค่าแก่การชื่นชมเกี่ยวกับภรรยาของเลขาธิการเสิ่น ดังนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่พี่จะยกย่องเธอนะ”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ ด้วยท่าทางตรงไปตรงมาโดยไม่คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย
หลิงหลินพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อได้ยิน และยกนิ้วให้เขา “ถูกต้องเลย”
เธอมองไปยังแผ่นหลังอันเรียวยาวของเซี่ยชิงหยวนแล้วพูดว่า “นิสัยของเธอถูกใจฉันมาก หลังจากนี้ฉันจะต้องทำความรู้จักกับเธอแล้วสิ”
ฉู่ซิงอวี่ยิ้มและตอบกลับ “คุณนายเสิ่นก็คงจะชอบเธอเหมือนกันนะ”
…
หลังจากเรื่องราวจบลงแล้ว ทุกคนก็ตกลงกันโดยปริยายว่าจะไม่พูดถึงมันอีก
หลังจากเดินไปรอบ ๆ ภูเขาฉีหยวน หรือที่เรียกว่าการตรวจสอบสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของสาธารณะและประชาชน ทุกคนก็กลับไปที่ทะเลสาบ ตกปลา และพูดคุยกัน
ด้วยการปลอบโยนของเซี่ยชิงหยวน ตอนนี้เสิ่นอี้หลินอารมณ์ดีขึ้นมาก และเริ่มเล่นกับเด็ก ๆ ที่ข้าราชการคนอื่นพามาแล้ว
เมื่อไม่มีเฉินหลี่ เซี่ยชิงหยวนก็เข้ากันได้ดีกับภรรยาของเจ้าหน้าที่หลายคน
แน่นอน หากคุณเมินเฉยคำพูดของเซี่ยจื่ออี้ที่พยายามมุ่งเป้ามาที่เธอโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจน่ะนะ
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังยิ้มด้วยสีหน้าอ่อนโยน ทำให้จับความผิดปกติของหญิงสาวไม่ได้เลย
ในระยะไกล เสิ่นอี้หลินและคนอื่น ๆ กำลังล้อมรอบวัวตัวหนึ่งอยู่ ชายชราที่เลี้ยงวัวมองดูพวกเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
พวกเด็ก ๆ สลับกันผลักกันไปมา และพูดอะไรบางอย่างไปด้วย
เซี่ยชิงหยวนเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด เพราะเด็ก ๆ กำลังคุยกันว่าใครจะเป็นคนขี่วัว
การขี่วัวเป็นเรื่องธรรมดามากในพื้นที่ชนบท
ตอนที่เธอยังเด็ก มีครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านที่เลี้ยงวัวบนภูเขา เซี่ยจิ่งเฉินถึงกับอุ้มเซี่ยชิงหยวนไปไว้บนหลังวัวเพื่อแกล้งกัน
เมื่อวัวเคลื่อนตัวไปทีละก้าว เธอก็เด้งไปบนหลังมัน ตอนนั้นเธอยังเด็กกลัวมากจนไม่กล้าร้องไห้ เพราะกลัวจะทำให้วัวตกใจและวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งไปทั้งที่ยังอยู่บนหลังของมัน
โชคดีที่วัวนั้นเชื่องจึงไม่เป็นอันตราย
ต่อมาเซี่ยจิ่งเฉินก็เข้ามาใกล้ และพาเธอลงจากหลังวัว
เซี่ยชิงหยวนมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ
ดังนั้นเมื่อเธอสังเกตเห็นความตั้งใจของเสิ่นอี้หลิน หญิงสาวก็เดินเข้าไปทันที
เซี่ยชิงหยวนถาม “อี้หลิน นายจะขี่วัวไม่ได้นะ มันอันตรายเกินไป”
ยกเว้นเสิ่นอี้หลิน เด็กคนอื่น ๆ ได้รับการเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เล็ก หากเกิดอะไรขึ้น พวกเธอไม่สามารถรับผิดชอบได้จริง ๆ
เดิมทีเสิ่นอี้หลินรู้สึกตื่นเต้นมาก
ครอบครัวของเขาเคยยากจนเกินกว่าจะซื้อวัวได้ เขาจึงมักโลภวัวของคนอื่น
หากเขาสามารถปีนขึ้นไปบนหลังวัวแล้วนั่งบนหลังวัวได้ มันคงจะน่าประทับใจมากไม่น้อย
แต่ตอนนี้เขาอายุเกือบเจ็ดขวบแล้ว และครูที่โรงเรียนก็สอนให้เขารู้แล้วว่าคนเราไม่ควรทำสิ่งที่เสี่ยงอันตราย
ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ผมรู้แล้วครับพี่สะใภ้”
เซี่ยชิงหยวนตบไล่เด็กชายอย่างมั่นใจเมื่อเห็นแบบนี้ “พวกนายสนุกกันต่อเถอะ พี่จะเอาอาหารอร่อย ๆ มาให้นะ”
เมื่อเช้านี้ตอนที่ขับรถออกมาจากจากเมือง เซี่ยชิงหยวนบอกให้เสิ่นอี้โจวแวะซื้อขนมระหว่างทางโดยบอกว่าจะเอาไว้ให้อี้หลินกินขณะเล่นอยู่ข้างนอก
เสิ่นอี้หลินตอบอย่างมีความสุข “ขอบคุณครับพี่สะใภ้!”
เซี่ยชิงหยวนกลับไปที่รถและหยิบขนมออกมา
เมื่อเดินกลับมา เธอบังเอิญเห็นเซี่ยจื่ออี้พูดอะไรบางอย่างกับเด็กคนหนึ่ง และเด็กคนนั้นก็วิ่งกลับมาด้วยรอยยิ้มพลางมองดูวัวกับทุกคน
ดวงตาของเซี่ยจื่ออี้และเซี่ยชิงหยวนสบกันพอดี
เซี่ยจื่ออี้ยิ้มให้เธอ พลางพยักหน้าแล้วเดินจากไป
ในใจของเซี่ยชิงหยวนพลันรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา
เธอเดินไปหาเด็ก ๆ อย่างรวดเร็ว แต่พอเธอเดินผ่านเจ้าหน้าที่หญิงหลายคน หนึ่งในนั้นก็หยุดเธอไว้ก่อน
เซี่ยชิงหยวนถูกรั้งไว้ให้ต้องพูดคุยสองสามคำ แบ่งขนมให้คนอื่น ๆ และก้าวไปทางเด็ก ๆ ด้วยความกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก
เมื่อเธออยู่ห่างจากเด็ก ๆ สักสี่สิบหรือห้าสิบเมตร เด็ก ๆ ก็อุทานออกมาทันที
เซี่ยชิงหยวนมองดู เห็นว่าเป็นวัวตัวที่ก้มหัวลงและกินหญ้าเมื่อกี้นี้ จู่ ๆ มันก็วิ่งปรี่เข้าไปหาพวกเด็ก ๆ ราวกับว่ามันถูกกระตุ้น
ชายชราเลี้ยงวัวรีบดึงเชือกอย่างรวดเร็ว แต่ความเร็วของเขาเทียบไม่ได้กับวัวที่ถูกกระตุ้น และไม่สามารถจับเชือกไว้ได้ทัน
เด็กหลายคนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและหนีไปด้วยความตื่นตระหนก
เดิมทีเสิ่นอี้หลินวิ่งหนีไปพร้อมกับเด็ก ๆ แต่แล้วเขาก็เห็นเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยที่สุดในหมู่พวกเขาข้อเท้าพลิกขณะวิ่งหนี และนอนร้องไห้อยู่บนพื้น
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นสวมแจ็กเกตบุผ้าฝ้ายลายดอกไม้สีแดงสด เสียงร้องของเธอดังและสะดุดตาอย่างมาก
ความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นอี้หลิน แต่ในที่สุดเขาก็กัดฟันและวิ่งไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้น
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ตกใจมากจนเธอวิ่งไปหาพวกเขาทันที
เมื่อผู้ใหญ่รอบ ๆ สังเกตเห็นสถานการณ์เช่นกัน และรีบวิ่งมา
นอกเหนือจากเซี่ยชิงหยวนแล้ว คนที่วิ่งเร็วที่สุดในหมู่พวกเขายังมีสามคนได้แก่ เสิ่นอี้โจว ฉู่ซิงอวี่ และฉีจิ่นจือที่ไม่รู้ว่าวิ่งมาจากที่ไหน
เมื่อเซี่ยชิงหยวนวิ่งไปข้างหน้า เสิ่นอี้หลินก็ใช้ร่างเล็ก ๆ ของเขาปกป้องเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้น และวัวแก่ตัวนั้นก็วิ่งไปถึงข้างหน้าเขาแล้ว
สายเกินไปที่จะหลบหนี!
เซี่ยชิงหยวนรีบวิ่งเข้าไปกอดเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขนของเธอโดยไม่ลังเล โดยหันหลังให้กับวัวแก่ตัวนั้น
วัวแก่หายใจแรงจากรูจมูกใหญ่ทั้งสอง มันลดศีรษะลง กดเขาเตรียมจะแทงใส่เซี่ยชิงหยวนและทุกคนที่อยู่ข้างหน้า
ทุกคนตกใจมากจนกลั้นหายใจ ผู้หญิงบางคนถึงกับปิดตาและไม่กล้ามอง
แม่ของเด็กหญิงตัวน้อยกรีดร้อง “ไม่นะ!” จากนั้นดวงตาของเธอก็มืดลง และร่างของเธอก็ล้มลงกับพื้น
เซี่ยจื่ออี้เฝ้าดูจากระยะไกลพร้อมกับเยาะเย้ยที่มุมปากของเธอโดยที่ไม่มีใครมองเห็น
ในดวงตามีความบ้าคลั่งและร่างกายของเธอก็สั่นเทาด้วยความตื่นเต้น
แต่ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ มีร่างหนึ่งโฉบเข้ามาแล้วกระโดดไปหาเซี่ยชิงหยวนจากด้านข้าง และด้วยแรงกระแทกนี้ เขาพยายามพาทั้งสามคนกลิ้งไปด้านข้างแทน
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สายเกินไป
ขณะที่ชายคนนั้นกระโจนเข้าใส่เซี่ยชิงหยวน เขาของวัวแก่ก็แทงมาข้างหน้าแล้ว
ในขณะนี้เสิ่นอี้โจว ตามหลังอยู่หนึ่งก้าวก็คว้าสายบังเหียนของวัวแก่ได้ และใช้กำลังทั้งหมดเพื่อลากวัวแก่ไปข้างหลัง
ฉู่ซิงอวี่มาถึง ก็ช่วยเสิ่นอี้โจวลากวัวแก่ไปข้างหลัง
ชายชราตอบสนองเช่นกัน และก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบวัวแก่ที่กำลังคลั่ง
เหตุการณ์นั้นเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย…
เซี่ยชิงหยวนหลับตาลงแน่น แต่ความเจ็บปวดที่เธอจินตนาการไว้กลับไม่เกิดขึ้น
กลิ่นจาง ๆ ของคนแปลกหน้าเข้ามาในรูจมูกของเธอ และเสียงหายใจหนัก ๆ ก็ดังอยู่ข้างหู หลังจากวัวแก่ถูกลากไป ชายบนร่างของเธอก็ส่งเสียงครวญครางเช่นกัน
นั่นก็คือฉีจิ่นจือ!
คนที่อยู่ด้านข้างรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนที่ลากวัวก็ส่งเสียงตะโกน และยังมีคนอื่น ๆ ที่ยุ่งอยู่กับการช่วยเหลือพวกเธอเช่นกัน
น้ำหนักบนร่างกายของเธอเบาลง และฉีจิ่นจือซึ่งอยู่ด้านบนก็ได้รับการช่วยเหลือขึ้นไปก่อน
ใบหน้าของเขาซีดขาวพลางจับหน้าท้องของตัวเอง และไม่สามารถยืนตัวตรงได้
ร่างกายของเซี่ยชิงหยวนยังคงสั่นเทา เด็กสองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอไม่มีเสียงใด ๆ และกอดติดกับเธอแนบแน่น
วัวแก่ยังคงส่งเสียงร้องอยู่ และมีเสียงดังไปทั่ว
จากนั้นทุกคนอุทานว่า “วัวตัวนี้บ้าไปแล้ว!”
ทันใดนั้นเสียงปืนดังขึ้น แล้วทุกอย่างก็เงียบลง
เซี่ยชิงหยวนได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในหูของเธอครู่หนึ่ง
หญิงสาวหันกลับไปอย่างว่างเปล่า และเห็นวัวแก่นอนอยู่ในบ่อเลือดห่างจากเธอไปสองหรือสามเมตรเท่านั้น
ดวงตาของมันเบิกกว้างและชัดเจน มองมายังทิศทางของเซี่ยชิงหยวน
จมูกของมันยังคงหอบ แต่ลมหายใจเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ
ท้องของมันพองและยุบ แต่ความเร็วของจังหวะช้าลง
เซี่ยชิงหยวนเห็นน้ำตาในดวงตาของมันไหลออกมาอย่างชัดเจน
เธอรู้ว่ามันกำลังจะตาย
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกทั้งเศร้าและโกรธ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองเซี่ยจื่ออี้ด้วยความเกลียดชัง!
