จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 276

คำพูดของหลี่โม่ทำให้กู้หยุนหลันเขินจนหน้าแดง เธอมองหลี่โม่อย่างออดอ้อน และความกังวลในใจก็ถูกความเขินอายเข้ามาแทนที่

กู้หยุนหลันมองหลี่โม่อย่างเงียบ ๆ ไม่พูดห้ามปรามแล้ว แต่ตัดสินใจว่าหากมีอะไรเกิดขึ้น เธอจะรับผิดชอบพร้อมกับหลี่โม่

ณ.ห้องว่างข้างห้องประมูล เครื่องตัดหินขนาดใหญ่ได้เตรียมไว้พร้อมแล้ว ฉู่จงเทียนกับลู่เจี้ยนปินยืนอยู่ข้างเครื่องตัด สองคนนั้นกำลังพูดกระซิบ

“ท่านเทียน คุณแค่จะดูจริง ๆหรือ? หินธรรมชาติที่คุณหลี่ประมูลได้นั้นแย่ที่สุด อีกสักครู่คงต้องพ่ายแพ้แน่นอน”

ฉู่จงเทียนหัวเราะ คิดในใจว่าคนที่จะทำให้เจ้านายของสำนักหลงเหมินพ่ายแพ้ได้ เกรงว่าจะยังไม่เกิด

“คุณเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ไหม เจี้ยนปิน”

ฉู่จงเทียนกระซิบถาม

“ปาฏิหาริย์? ตอนนี้สิ่งที่ผมสามารถคิดได้ดีที่สุดคือสินค้าคุณภาพในราคาพิเศษ เรื่องปาฏิหาริย์เป็นเรื่องที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด คุณคงไม่คิดว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับคุณหลี่ นั่นเป็นแค่เรื่องตลก”

ลู่เจี้ยนปินถือเป็นคนมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง เคยเจอเรื่องแปลกประหลาดมาแล้วมากมาย แต่ความแปลกประหลาดไม่เกี่ยวอะไรกับโชคเลย ส่วนใหญ่มันถูกสร้างขึ้นมาจากคนต่างหาก

ดังนั้นเมื่อฉู่จงเทียนถามเขาว่าเขาเชื่อในปาฏิหาริย์หรือไม่ ลู่เจี้ยนปินไม่เชื่อ แต่เพราะคำนึงถึงเกียรติของฉู่จงเทียน ลู่เจี้ยนปินจึงไม่สามารถพูดออกมาตามตรงได้

“อีกสักครู่เป็นเวลาที่จะได้เห็นปาฏิหาริย์ คุณหลี่ไม่ใช่คนธรรมดา”

ฉู่จงเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ลู่เจี้ยนปินนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย คิดอยู่ในใจว่าถ้าไม่ใช่คนธรรมดาแล้วเป็นเทพเจ้าหรือ?

ในโลกนี้มีเทพเจ้าสักที่ไหน ที่เรียกว่าเทพเจ้าล้วนแต่โกหก หรือว่าท่านเทียนจะถูกเจ้าหนุ่มล้างสมองไปแล้ว

เฝิงจื่อฉายและกลุ่มคนยืนอยู่ตรงข้ามฉู่จงเทียนกับลู่เจี้ยนปิน

เฝิงจื่อฉายไม่ได้มองฉู่จงเทียนโดยตรง เพราะตอนนี้เขากับฉู่จงเทียนแตกหักกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องสนใจสีหน้าของฉู่จงเทียน

เฝิงจื่อฉายโบกมือให้ลู่เจี้ยนปิน แล้วกล่าวเสียงดังว่า “ลุงลู่ รบกวนคุณช่วยมาเป็นพยาน คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในการค้าหยกด้วย ผมวางใจเมื่อคุณมาเป็นพยาน ไม่เล่นพรรคเล่นพวก”

ลู่เจี้ยนปินพยักหน้า “คุณลู่เป็นคนยุติธรรมอย่างยิ่ง จะไม่ละเลยข้อเท็จจริงเพราะความสัมพันธ์กับท่านเทียน พวกคุณจะตัดหินธรรมชาติของใครก่อน?”

“แน่นอนว่าตัดของผมก่อน ให้ไอ้ไร้ประโยชน์นั้นเห็นว่าหินธรรมชาติของผมดีแค่ไหน”

เฝิงจื่อฉายโบกมือหลังจากพูดจบ และเจ้าหน้าที่นำหินธรรมชาติที่อยู่บนรถเข็นไปวางไว้บนเครื่องตัดหิน

หลังจากที่ช่างตัดหินยึดหินธรรมชาติแล้ว เขาก็ควบคุมเครื่องตัดหินให้เริ่มทำงาน

สายตาทุกคนจ้องมองไปที่เครื่องตัดหินด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากมีฝาครอบปิดป้องกันอยู่ ทำให้มองไม่เห็นการตัดด้านใน

ไม่นานนักเครื่องตัดหินธรรมชาติเสร็จ หินธรรมชาติของเฝิงจื่อฉายถูกตัดตรงกลาง

ช่างตัดได้แยกหินธรรมชาติที่ถูกตัดออกเป็นสองชิ้น เผยให้เห็นหน้าตัดของหยก

สิ่งที่เห็นเส้นริ้วสีเขียวมรกต นี่คือหินหยกธรรมชาติที่สีเขียว

“โอ้สวรรค์ เส้นริ้วกว้างขนาดนี้ สีเขียวมรกตถูกกินลึกเข้าไปถึงหินธรรมชาติแล้ว เริ่มจากเส้นริ้วขอบหนึ่งไปถึงอีกขอบหนึ่ง สามารถทำสร้อยข้อมือและจี้สีเขียวเต็มได้หลายชิ้นเลย ซึ่งได้กำไรมากแน่นอน”

“Waxy Species ประเภทและน้ำดีมาก? แต่มันไม่ใช่ประเภทน้ำแข็ง หากเป็นประเภทน้ำแข็งหินธรรมชาติที่ตัดออกมาก้อนนี้สามารถขายได้หลายสิบล้าน ตอนนี้คาดว่าขายได้ประมาณสิบล้านไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

“ประธานเฟิงเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ได้หินหยกธรรมชาติที่ดีด้วยราคาถูก ยังสามารถชนะการพนัน ผมคิดว่าหินธรรมชาติก้อนนั้นไม่จำเป็นต้องตัดแล้ว ใครคนนั้นรีบคุกเข่าก้มกราบให้ประธานเฟิงโดยตรงเพื่อยอมรับความพ่ายแพ้”

พวกที่สอดรู้สอดเห็นวิพากษ์วิจารณ์ จากนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อไปที่หลี่โม่

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆ ใช้สายตาที่เหยียดหยามมองไปที่หลี่โม่ รู้สึกว่าครั้งนี้หลี่โม่ต้องคุกเข่าเพราะพ่ายแพ้แน่นอน

“ไอ้ไร้ประโยชน์ ตกใจไหม คุณเคยเห็นหยกสีเขียวหรือไม่? ให้คุณดูชิ้นนี้เป็นบุญตา เตรียมตัวคุกเข่าแล้วเรียกพ่อเถอะ”

“เมื่อสักครู่เรียกพ่อ แต่ตอนนี้ต้องคุกเข่าลงแล้วเรียกปู่ถึงจะได้ ไอ้ไร้ประโยชน์คิดจะพนันกับเฮียฉาย ช่างใจกล้าเสียจริง”

“ไอ้เศษสวะ รีบนำหินห่วย ๆของคุณวางเข้าไป อีกสักครู่เมื่อตัดออกมาแล้ว คุณจะได้รู้ว่าช่องว่างระหว่างคนมันแตกต่างกันมากแค่ไหน ต่อไปคุณจะต้องเรียนรู้วิธีประจบคนด้วย”

ลู่เจี้ยนปินส่ายศีรษะ เมื่อมองหินธรรมชาติที่หลี่โม่อุ้มอยู่ เขารู้สึกว่าครั้งนี้หลี่โม่พ่ายแพ้แน่

“ท่านเทียน คุณก็เห็นแล้ว ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายดูได้แม่นยำมาก สภาพของวัตถุชิ้นนี้ เหมือนกับที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ทั้งหมด แต่หินธรรมชาติที่คุณหลี่อุ้มอยู่ ไม่ได้รับการสนับสนุนจากผู้เชี่ยวชาญคนใดเลย ทุกคนรู้สึกว่ามันเป็นแค่หินบริสุทธิ์”

หน้าของฉู่จงเทียนเปลี่ยนสีเล็กน้อย เขาพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรในตอนนี้ ฉู่จงเทียนแค่เชื่อหลี่โม่ตามสัญชาตญาณ เขารู้สึกว่าหลี่โม่ไม่พ่ายแพ้แน่นอน

หลี่โม่อุ้มหินธรรมชาติและเดินไปที่เครื่องตัดหิน กู้หยุนหลันเอามือทั้งสองปิดหน้าไว้ ไม่กล้าดูภาพที่จะปรากฏต่อจากนี้

ฮั่วเจี้ยนเฟิงเดินไปข้างหลังกู้หยุนหลัน และกล่าวว่า “หยุนหลัน หลี่โม่แพ้แน่นอน อีกสักครู่คุณอย่าทำเรื่องโง่ ๆ ผมจะปกป้องคุณอย่างเต็มที่ ได้ยินไหม”

“ไม่รบกวนคุณ”

กู้หยุนหลันกล่าวพูดด้วยความรังเกียจ “มันเป็นสิ่งที่คุณทำอยู่ลับหลังไม่ใช่หรือ? คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ เพราะทุกอย่างฉันรู้อยู่แล้ว”

สีหน้าฮั่วเจี้ยนเฟิงเคร่งขรึม กระซิบว่า “ผมทำเพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง ไม่อยากเห็นไอ้ไร้ประโยชน์ทำให้คุณเดือดร้อน เฝิงจื่อฉายน่าจะคิดไม่ซื่อกับคุณ ผมจะใช้เส้นสายทั้งหมดเพื่อปกป้องคุณ ได้โปรดเชื่อใจผม”

“ฮ่า ๆ หลี่โม่จะปกป้องฉันเอง”

สายตาของกู้หยุนหลันฉายแววความอ่อนโยน

หน้าของฮั่วเจี้ยนเฟิงกระตุก “ผมจะคอยดูว่าไอ้ไร้ประโยชน์จะปกป้องคุณได้อย่างไร”

หลี่โม่วางหินธรรมชาติบนเครื่องตัดหินแล้ว หลังจากที่ช่างตัดยึดหินไว้ ก็เปิดเครื่องอีกครั้ง

หลังเสียงสะเทือน ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม พวกเขารู้สึกว่าการตัดหินของหลี่โม่เป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น

“ยังจะตัดเหี้ยอะไร ผู้เชี่ยวชาญหลายคนบอกว่ามันคือก้อนหิน เมื่อตัดออกมาก็ต้องเป็นก้อนหินแน่นอน นำหินที่ซื้อมาด้วยราคาหนึ่งร้อยมาแข่งกับประธานเฟิง ไอ้หมอนี่มันต้องเป็นคนโง่แน่นอน”

“บางทีเขาอาจรู้สึกว่าตนเองโชคดี คนไร้ประโยชน์มักจะรู้สึกว่าตนเองโชคดี ขยะเช่นนี้มันหมดทางเยียวยาแล้ว ทำได้เพียงแค่ใช้ความจริงสอนเขาเท่านั้น”

“คอยดูเขาเรียกประธานเฟิงว่าปู่เถอะ นอกจากคุกเข่าขอร้องแล้ว เขาไม่มีทางรอดอื่นอีกแล้ว”

พวกสอดรู้สอดเห็นได้ตัดสินประหารชีวิตหลี่โม่แล้ว พวกเขารู้สึกว่าหลี่โม่พ่ายแพ้แน่นอน

เฝิงจื่อฉายเงยหน้าขึ้นอย่างได้ใจ ราวกับว่าตนเองชนะแล้ว

“ไอ้ไร้ประโยชน์ แกกำลังจะตายในเร็วๆ นี้ ฉันได้เตรียมดาบที่ใช้สำหรับแทงตนเองไว้เรียบร้อยแล้ว เสี่ยวไป๋”

ไป๋เชียนหลี่หยิบกล่องโลหะสีขาวเงินออกมาและเปิดกล่องต่อหน้าทุกคน เผยให้เห็นดาบยาวในกล่อง

ดาบยาวมีรอยเลือด และมีรอยหยักที่ด้านหลังดาบ ดาบที่ส่องด้วยแสงเย็นเฉียบ ราวกับบอกทุกคนว่านี่เป็นดาบสังหาร

เฝิงจื่อฉายใช้นิ้วลูบทั่วหน้าของดาบอย่างเบา ๆ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้ไร้ประโยชน์ แกได้ใช้ดาบเล่มนี้แทงตัวเอง ถือว่ามีบุญมากมาย”

“นี่คือดาบชูรา?”