[ฉันถูกชิงไปทุกอย่าง]
พวกคุณรู้จักเกมที่มีชื่อนี้หรือเปล่า?
พวกคุณอาจเดาได้จากชื่อ นี่คือสิ่งที่เรียกกันทั่วไปว่าเกมเอโรเกะ และประเภทเกมดังกล่าวจัดอยู่ในประเภท “NTR”
เรื่องราวศูนย์กลางจะหมุนอยู่ที่ตัวเอกธรรมดา และผู้หญิงที่รวมตัวกันรอบๆตัวของตัวเอก อยู่ๆพวกเธอก็ถูกชายคนหนึ่งพาตัวไปทีละคนจากสถานการณ์ที่โดดเด่นและคาดเดาไม่ได้ทำให้เกมนี้เป็นที่นิยมอย่างมาก
นางเอกของเกมประเภทนี้มักจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่คุ้นเคยหรือเพื่อนร่วมชั้นที่พบกันที่โรงเรียน และพวกเธอเหล่านั้นมักจะโสดกันทุกคน
อย่างไรก็ตาม ในเกมนี้ มีนางเอกห้าคน หรืออีกนัยหนึ่งคือผู้หญิงที่ถูกผู้ชายที่เป็นขั่วตรงข้ามของพระเอกปู้ยี่ปู้ยำ
ไม่ใช่เรื่องเกินจริงหากจะบอกว่าเกมนี้มีเป้าหมายเป็นผู้คนหลากหลายกลุ่ม ที่ชื่นชอบเพื่อนสมัยเด็ก รุ่นพี่ รุ่นน้อง น้องสาว และคุณแม่!!
ในตอนแรก เกมแสดงให้เห็นสาวงามและชีวิตประจำวันที่เป็นมิตรของพวกเธอ แต่เมื่อเรื่องราวดำเนินไป เมฆดำมืดค่อยๆเริ่มปกคลุมเรื่องราว และคำสัญญาที่ผู้เล่นรอคอยจากผู้พัฒนาของเกมแนวชู้สาวกำลังรอพวกเขาเหล่านั้นด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง
ภาพประกอบที่สวยงาม การพากย์ที่ยอดเยี่ยมของนักพากย์ และลำดับเหตุการณ์ที่ผู้หญิงสวยๆกลายเป็นอีกคนหนึ่งไป ได้รับความนิยมอย่างมากและเป็นที่พูดถึงอย่างมากบนเว็บไซต์โซเชียลเน็ตเวิร์กอยู่พักหนึ่ง
โดยเฉพาะฉากที่ โอโตนาชิ อายานะ นางเอกหลักโดนNTRมันได้ทำลายหัวใจของผู้เล่นหลายคน
ตัวละครของอายานะมีเหตุผลที่จะทำให้ผู้เล่นรู้สึกถึงความสูญเสียครั้งใหญ่ในแบบที่นางเอกคนอื่นทำไม่ได้
“ก่อนอื่นอายานะมีฉาก H เพียงฉากเดียว”
ไม่เหมือนกับนางเอกคนอื่นๆอายานะอยู่เคียงข้างตัวเอกตลอดทั้งเกม
อายานะปรากฎอยู่ตรงกลางของปกแพ็คเกจเกม และแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ถูกพรากไปจากตัวเอกในเกมเป็นคนแรก แต่ก็ไม่มีนัยยะของฉากดังกล่าวกับเธอเลยแม้แต่น้อย
บางทีอายานะอาจไม่ใช่นางเอกที่นอกใจตั้งแต่แรก หรือบางทีเธออาจจะเป็นตัวละครใหม่ที่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกให้ตัวเอกในเกมประเภทนี้ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ต้องมีผู้เล่นบางคนที่ยื่นความหวังออกมา
การซื้อเกมเนื้อหาแนวเอโรเกะ ที่เป็นประเภท NTR หมายความว่าผู้เล่นมีรสนิยมเช่นเดียวกัน แต่ถึงกระนั้นการมีอยู่ของอายานะก็ยังแตกต่างจากคนอื่นๆมาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเรื่องราวใกล้จะจบลง ความหวังนั้นก็พังทลาย
ในฉากเซ็กส์ครั้งเดียวในเรื่อง อายานะได้หลุดจากตัวเธอที่สวยงามที่เธอเคยแสดงในอดีตไปแล้ว —- หรืออีกนัยหนึ่งคือเธอพังไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายที่อายานะมีสัมพันธ์ด้วยนั้นเป็นผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอก ซึ่งเขาถือว่าสนิทด้วยมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆของตัวเอก
ตัวละครหลักตกใจกับการหายตัวไปของผู้หญิงที่เขาเคยใกล้ชิดและความโหดร้ายของรูปร่างหน้าตาของพวกเธอที่เปลี่ยนไป แต่เกมจบลงด้วยการปรากฏตัวของ อายานะซึ่งไม่สามารถจำได้เลยว่าเคยเป็นใครสำหรับตัวละครหลักและผู้เล่นหลายคนที่คล้ายกับตัวละครหลัก ต่างเสียใจกับเหตุการณ์พลิกผันที่คาดไม่ถึงนี้ เกมจบลงที่นั่น และผู้เล่นหลายคนเช่นเดียวกับตัวเอกต้องใจสลายจากเหตุการณ์พลิกผันที่ไม่คาดคิด
แม้ว่ามันจะเป็นแนวประเภททั่วไปของเกมแนวนี้ แต่นางเอกก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สวยและน่ารักซึ่งไม่ได้ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงที่ตกสู่บาป จนกระทั่งตอนจบของเกม โอโตนาชิ อายานะ ได้รับความนิยมอย่างมาก
“……ฟู่”
ตอนนี้หลังจากที่ฉันพล่ามในหัวเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับใครเสร็จแล้ว ฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ที่ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้คือเส้นทางสู่โรงเรียนมัธยมปลาย และสิ่งที่ฉันทำก็แค่รอใครสักคน
หลังจากใช้เวลากับโทรศัพท์ในมือไปสักพัก ฉันก็มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งจากหางตา
“นายอยู่ที่นี่เอง”
พวกเขาคือสองคนที่ฉันรออยู่ และทันทีที่พวกเขาเห็นว่าฉันรออยู่อย่างอดทน พวกเขาก็วิ่งมาหาฉัน
“ขอโทษที่ทำให้รอ!”
คนแรกที่พูดเช่นนั้นคือเด็กผู้ชายที่ให้ความรู้สึกขี้เกียจ และชื่อของเขาคือ
ชู ซาซากิ
หญิงสาวที่ยืนถัดจากชูนั้นสวยในแบบที่หาอะไรมาเปรียบไม่ได้
“ขอโทษที่มาสาย ขอโทษนะโทวะคุง”
ผมยาวสีดำของเธอนุ่มสลวยและเป็นประกายระยิบระยับในสายลมโดยไม่มีผมเสียแม้แต่เส้นเดียว และเธอมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ที่น่าประทับใจที่สุดคือสายตาที่อ่อนโยนของเธอ
สไตล์ของเธอก็ออกแนวเด็กสาววัยมัธยมเช่นกัน เห็นได้จากส่วนนูนที่ใหญ่โตของเธอที่ดึงดูดสายตาได้อย่างเป็นธรรมชาติแม้มองผ่านเสื้อผ้าของเธอก็ตาม
ชื่อของเธอคือ โอโตนาชิ อายานะ ใช่แล้ว โอโตนาชิ อายานะ นั่นเอง
(……ฉันสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ฉันมาลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร)
ฉันพึมพำอย่างเหนื่อยหน่ายในขณะที่ฉันถูกคนทั้งสองจ้องมอง
โอโตนาชิ อายานะ — ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เธอมีชื่อเหมือนกับนางเอกจาก
เกมเอโรเกะที่ฉันพูดถึงไปก่อนหน้านี้ทุกประการ และยิ่งไปกว่านั้น เธอมีรูปลักษณ์ที่เหมือนกันทุกประการ
มันไม่น่าเชื่อ แต่ฉันมีความทรงจำในชาติที่แล้ว นี้หรือว่าคือการเกิดใหม่?
ในกรณีนี้ มันอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะเรียกมันว่าสิงมากกว่าการเกิดใหม่ แต่เมื่อฉันตื่นขึ้นเมื่อสักครู่ ฉันก็อยู่ในร่างนี้แล้ว
ในตอนแรก ฉันรู้สึกสับสนเป็นธรรมดา แต่ด้วยความน่ากลัวของสถานการณ์นี้ ความสับสนก็สงบลงอย่างรวดเร็ว และสมองของฉันก็ยอมรับสถานการณ์
ราวกับว่าเจตจำนงของโลกเข้ามาแทรกแซงและบอกฉันว่าอย่ากังวลกับเรื่องดังกล่าว
โชคดีที่ความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ยังคงอยู่ และฉันไม่มีปัญหาในการทำความเข้าใจว่าฉันใช้ชีวิตประจำวันอย่างไร
ไม่ใช่ว่าฉันจำทุกอย่างได้ และฉันยังจำรายละเอียดไม่ได้ว่าฉันอยู่ใกล้คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน
แต่ถึงกระนั้นฉันก็เข้าใจชัดเจนว่านี่คือโลกของ “ฉันถูกชิงไปทุกอย่าง” และฉันก็รู้ว่าฉันเป็นใครและเป็นคนอย่างไร
“ไปกันเถอะโทวะ”
“……อะ อา”
อายานะกระตุ้นให้ฉันขยับเท้า
ชื่อที่เธอเอ่ยคือชื่อปัจจุบันของฉัน โทวะ
(…… ชู อายานะ และโทวะ)
ชู ซาซากิ เป็นตัวเอกของโลกนี้ และโอโตนาชิ อายานะ เป็นนางเอก
ฉัน โทวะ ยูกิชิโระ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชู และนั่นหมายความว่าฉันคือผู้ชายที่ต้องแย้งอายานะมาจากเขา
ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องหน้าอายานะ
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่มีอะไร ออกไปจากที่นี่กันเถอะ”
ฉันกังวลมากที่เธอมองฉันแปลกๆ แต่ฉันบอกให้เธอไปเร็วๆ แล้วเริ่มเดิน
“……ฮะ”
ฉันถอนหายใจและสงสัยว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
พระเจ้า ไม่ว่าจะเป็นการเกิดใหม่หรือการสิงร่าง ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้สมควรเกิดกับคนที่สมควรมากกว่า
สิ่งที่เรียกว่าโลกแห่งดาบและเวทมนตร์ในจินตนาการของฉันนั้นควรจะเป็นถนนที่สูงและเต็มไปด้วยสิ่งหลุดโลกมากมาย แต่โลกประเภทเอโรเกะ ต้องการอะไรจากฉันกัน
“โทวะ~? นายเดินช้ามากเลยนะ~?”
“…… มีบางอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ ใช่ไหม?”
ชายหญิงสองคนที่เดินนำหน้าฉันเป็นห่วงฉันอีกแล้ว
นอกจากชูที่รู้จักฉันดีในฐานะเพื่อนสนิทของเขาแล้ว อายานะก็ชำเลืองมาที่ฉันขณะที่ฉันอยู่ข้างหลังเล็กน้อย
เธอเป็นนางเอกจริงๆ และดูเหมือนว่าความใจดีของเธอไม่ได้มุ่งไปที่ชูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงฉันด้วย
“ฉันสบายดี เดียวฉันจะตามไป ดังนั้นไม่ต้องห่วง”
หลังจากพูดแบบนั้นแล้ว ชูก็หันหน้าไปข้างหน้า แต่อายานะก็ยังดูเหมือนจะเป็นห่วงฉัน
เมื่อฉันบอกเธอเต็มปากเต็มคำว่าไม่เป็นไร ในที่สุดอายานะก็พยักหน้าและเริ่มเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง
“……แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่าโลกนี้เป็นโลกของกามารมณ์ หากเป็นเช่นนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ”
ฉันไม่มีเจตนาที่จะขัดจังหวะคนสองคนที่กำลังคุยกันอย่างเป็นมิตรต่อหน้าฉัน
เรื่องราวจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งปีนับจากนี้ ซึ่งหมายความว่ายังมีเวลาเหลืออีกเล็กน้อยก่อนที่เรื่องราวจะเริ่มขึ้น
“ฉันไม่มีความสนใจในเรื่องแนวชู้สาว ไม่ใช่งานอดิเรกของฉันเลย”
ฉันซื้อเกมนี้ในชีวิตที่แล้วเพียงเพราะมันเป็นประเด็นร้อน
ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ชอบการที่คนรักนอกใจไปมีชู้ และอันที่จริงฉันเกลียดมัน
“ว่าแต่ วันนี้หลังเลิกเรียนเธอจะทำอะไร”
“อืม~ ฉันคิดว่าฉันไม่มีอะไรทำแล้วล่ะ”
“แล้วนายละ โทวะ~!”
ระหว่างทางไปโรงเรียนชูและอายานะจะพูดคุยกันเป็นหลัก และฉันจะเข้าร่วมหากพวกเขาต้องการคุยกับฉัน
หลังจากเดินมาได้สักพัก ดูเหมือนว่าชูต้องไปห้องน้ำและวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ
“…… ฉันพนันได้เลยว่าเขากำลังจะขี้แตก”
ไม่จำเป็นต้องอายเพราะทุกคนทำมันเหมือนกัน
แต่มาถึงตอนนี้คงต้องอดใจรอกันสักหน่อย
“เราคงต้องรอกันสักพักใช่ไหม?”
“ฉันว่า….คงต้องเป็นอย่างงั้น!”
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของอายานะใกล้ฉันมาก
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวอายานะก็ยืนอยู่ข้างๆฉัน และเธอก็รีบจับมือฉันและกุมไว้กับเธอ
ฉันตื่นเต้นมากกับความสัมพันธ์แบบเปลือกนอกนี้ อย่างที่คู่รักมักทำกัน จนฉันลืมตำแหน่งของตัวเองและปล่อยให้สายตาเพ่งไปที่อายานะ
“….ฟุฟุ♪”
“….”
รอยยิ้มของเธอช่างงดงามจนกระตุ้นหัวใจชายหนุ่ม
ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ติดต่อกับเธอในตอนนี้
“มือของโทวะคุง มันอบอุ่นจัง ”
“…..อายานะ ฉันจะไปซื้อน้ำผลไม้”
“อา….ฉันจะไปด้วย”
ฉันทนบรรยากาศที่อธิบายนี้ไม่ได้ แต่มันทำให้ฉันจั๊กจี้อย่างเหลือเชื่อ ฉันจึงดึงมือออกจากอายานะแล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
ฉันซื้อน้ำผลไม้ใส่กระเป๋า ขณะที่ชูกำลังออกมาจากห้องน้ำ
“นายจะซื้อน้ำผลไม้เปล่า?”
“อา ใช่ ฉันจะหาอะไรกินบ้างในช่วงพัก”
“งั้นฉันขอด้วยละกัน”
เราสามคนซื้อเครื่องดื่มด้วยกันแล้วเดินออกจากร้านสะดวกซื้อกลับไปที่โรงเรียน
“……ก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้นกัน?”
ฉันยังคงงุนงงกับการเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหันของอายานะความใกล้ชิดของเธอกับฉันนั้นมันอะไรกัน?
สิ่งเดียวคือตอนนี้อายานะกำลังเดินอยู่ข้างๆชูเพราะชูอยู่ที่นั่น และพวกเขากำลังสนทนาอย่างเป็นกันเองเหมือนเดิมทุกที
ในที่สุดฉันก็ไปโรงเรียนโดยที่ยังงุนงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ฉันเข้าห้องเรียนสาย แต่ชูกำลังนอนนิ่งอยู่บนโต๊ะของเขา และอายานะกำลังยืนพูดอยู่กับกลุ่มของเธอ
“อรุณสวัสดิ์ ยูกิชิโระคุง”
“โย่”
ฉันทักทายเพื่อนร่วมชั้นและนั่งลงบนที่นั่งของฉัน
ขณะที่ฉันกำลังหยิบอุปกรณ์การเรียนออกจากกระเป๋า ฉันนึกย้อนกลับไปถึงความจริงที่ว่าเมื่อเทียบกับอายานะซึ่งรายล้อมไปด้วยเพื่อนมากมายชูมักจะอยู่คนเดียวบ่อยๆ
อายานะเป็นคนที่ร่าเริงเข้ากับคนง่ายในขณะที่ชูเป็นพวกมองโลกในแง่ลบ
อายานะ เป็นสาวสวย นิสัยดี และใจดี ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เธอจะไม่เป็นที่นิยม และชูซึ่งเข้ากับเธอได้ดี แต่ไม่ถือว่าน่ายินดีนักที่จะอยู่ใกล้ๆกับเขา
(อายานะมักช่วยชูจากปัญหาและลงโทษเขาสองสามครั้ง)
อายานะช่วยชูหลายครั้งเพราะเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่มีค่าของเธอ
ในขณะเดียวกันกับการช่วยเหลือเขา อายานะยังขอให้เขาหยุดทำตัวแบบนี้อย่างจริงจัง ดังนั้นชูจึงไม่โดดเดี่ยวจนถึงตอนนี้
แม้ว่าจะมีบางคนที่ด่าชูในเรื่องนั้น แต่พวกเขาก็ยังมองชูด้วยสายตาอิจฉาเมื่อ
อายานะทำข้าวกล่องให้เขา…
“…”
ทันใดนั้นฉันก็จำอะไรบางอย่างได้
(…… ไม่ โทวะเองก็ถูกตำหนิเช่นกัน)
มีฉากหนึ่งในความทรงจำของเกมที่โทวะเข้าช่วยอายานะเพื่อจัดการกับการคุกคามของชู
จากมุมมองของชู โทวะเป็นคนที่มีลักษณะนิสัยดีจริงๆ
เขาช่วยเหลือชู ให้คำแนะนำ และยังช่วยให้เขาและอายานะพัฒนาความสัมพันธ์อีกด้วย
อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าเพื่อนซี้ที่เชื่อถือได้ของเขามีความสัมพันธ์ทางกายกับ อายานะจริงๆแล้วมันทำให้ฉันประหลาดใจจริง ๆ ตอนที่ฉันเล่นเกมนี้ครั้งแรก
[ต้องเป็นโทวะคุง ♡ ฉันไม่ต้องการเพื่อนสมัยเด็กที่น่ารำคาญและน่าสมเพชแบบนั้นอีกแล้ว ♡]
นี่คือคำพูดที่ชูได้ยินเมื่อเขาเห็นการกระทำระหว่างอายานะและโทวะ
เกมจบลงด้วยการที่ชูออกจากฉากด้วยความสิ้นหวังหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อกับชู ผู้ซึ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการผู้หญิงที่เขารักและคนที่ไว้ใจอีกต่อไป แต่เท่าที่ฉันกังวล มันไม่ใช่ตอนจบที่ดี
“แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เขาเป็นพวกไม่เต็มเต็ง”
ดังที่อายานะกล่าวไว้ มันไม่ผิดเลยที่จะพูดว่าชูเป็นคนน่าเบื่อ
มีใครสงสัยไหมว่าทำไมชูถึงได้รับความนิยมจากผู้หญิงจำนวนมากที่ชอบเขาแต่ไม่ได้คิดเกินกับคำว่า “เพื่อน” เกี่ยวกับเรื่องนี้ใครจะไปรู้ได้ แต่มันเป็นบทของเกม ดังนั้นจึงไม่มีประเด็นใดที่จะโต้เถียงเกี่ยวกับเรื่องนี้
“?”
ขณะที่ฉันกำลังเปรียบเทียบความเป็นจริงกับเกมด้วยวิธีนี้ สายตาของฉันก็มองไปที่อายานะ เธอดูมีความสุขที่เราสบตากันและเธอโบกมือให้ฉัน
เธอโบกมือให้ฉันด้วยรอยยิ้ม เธอดูมีความสุขที่เราสบตากัน ฉันจึงโบกมือกลับ
ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันจะผ่อนคลายเล็กน้อย
ฉันเหลียวกลับไปมองผู้คนรอบข้างเช่นเดียวกับอายานะและละสายตาจากพวกเธอไป แต่ดูเหมือนว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่อายานะต้องการ
“โทวะคุง”
“อายานะ?”
อายานะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินมาหาฉัน
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? ปกตินายจะมารวมกลุ่มนิ แต่ช่วงนี้นายไม่ได้มาเลยฉันคิดว่าสักวันจะมีวันเช่นนี้แต่ฉันไม่คาดหวังให้มันเป็นแบบนี้เลย”
“……อ้า~”
ดูเหมือนว่าโทวะจะอยู่ในกลุ่มนั้น
ไม่เหมือนตัวละครหลักชู กลุ่มเพื่อนของโทวะไม่เคยถูกพูดถึงในเกม และไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับกลุ่มของเขา ดังนั้นฉันจึงไม่รู้เรื่องนี้
“ฉันคิดว่ามันคงดีถ้าได้ใช้เวลาอย่างสงบอยู่คนเดียวสักพัก อายานะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันหรอก โอเคไหม?”
เนื่องจากตอนนี้ฉันอยู่ในร่างโทวะจึงไม่แปลกที่ฉันจะไม่ทำแบบเดียวกับที่โทวะเคยทำ
อายานะ ไม่มีทางรู้เรื่องนั้น ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยาก
ฉันหมายความว่าเธอควรใช้เวลากับชูมากกว่าที่จะกังวลเกี่ยวกับฉัน แต่ปฏิกิริยาของอายานะค่อนข้างแปลกเล็กน้อย
“เอ๊ะ? นายหมายความว่าอะไร ฉันไม่ควรสนใจ ……? ทำไมนายถึงพูดแบบนั้น?!”
“อา-อายานะ?”
อายานะจับไหล่ฉันแล้วดึงหน้าฉันเข้าไปใกล้เธอ
ฉันอยู่ใกล้เธอมากจนเราจ้องตากัน และคนรอบข้างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันไม่ต้องการ …… ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้น เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่สนใจ
โทวะคุง……!”
“……อืม…”
อายานะดูราวกับว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตา
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมอายานะถึงมีสีหน้าแบบนั้น แต่เนื่องจากชูอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน ฉันจึงตัดสินใจทำให้เธอสงบลง โดยคิดว่าการจ้องมองห่างๆจากคนในห้องเช่นนี้จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่มั่นคงเท่าไหร่ ฉันชอบความพลุกพล่านของที่นี่นะแต่ฉันก็ไม่ชอบความเงียบเช่นกัน ถ้าเธอต้องการ
ฉันสามารถไปหาอายานะได้ตลอดถ้าเธอต้องการ”
จากนั้นฉันก็จะสามารถใช้เวลาอย่างเงียบๆได้ และอายานะก็ยิ้มทันทีที่ฉันบอกเธอ
“อย่าบอกว่าไม่ต้องห่วงนาย มันทำให้ฉันเหมือนจะเสียสติไปเลย”
“ฉันเสียใจ ……”
ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของอายานะ แต่ฉันสงสัยว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับโทวะกันแน่?
เรื่องราวของเกมยังไม่เริ่มขึ้นและโทวะยังไม่ได้ทำอะไรกับเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของอายานะว่าเธอเป็นอะไรรวมถึงเรื่องในตอนเช้าด้วย
“แต่ท้ายที่สุดแล้ว การคุยกับเพื่อนร่วมชั้นก็สำคัญ ถ้านายรู้สึกแบบนั้น โทวะคุงก็มาด้วยได้นะ โอเคไหม?”
“ฉันเข้าใจแล้ว”
อายานะพยักหน้าให้ฉันและหันหลังให้ฉันด้วยท่าทางพอใจ
มันตลกที่ฉันพูดแบบนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างมันช่วยไม่ได้ที่จะติดต่อกับ
อายานะอีกครั้ง ขณะที่เธอถอยห่างจากฉัน
ราวกับว่าร่างกายของฉันกำลังมองหาอายานะแต่ฉันส่ายหัวและหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเธอ
“……ฉันรู้สึกโครตเหนื่อยเลย”
ฉันพึมพำและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฉันกำลังผ่อนคลายอยู่อย่างนั้น จนเมื่อมีมือมาวางบนไหล่ของฉัน
“โย่ย หายากนะเนี่ยที่จะเห็นนายอยู่คนเดียว”
“……ฮะ ไอซากะ ”
คนที่วางมือบนไหล่ฉันแล้วพูดกับฉันคือทาคาชิ ไอซากะ นักเรียนห้องเดียวกันและเป็นเพื่อนที่ฉันคุยด้วยในระดับหนึ่งเพราะเรานั่งใกล้กัน
ลักษณะเด่นที่สุดของไอซากะคือหัวกลม
เขาเป็นสมาชิกของชมรมเบสบอลและดูเหมือนจะไปได้ด้วยดีและเขายังมีความกระตือรือร้นอีกด้วย
“…ฟุมุ”
“อะไร?”
ฉันมองไปที่ไอซากะซึ่งมองมาที่ฉันและพยักหน้า และฉันก็มองไปที่เขา
ไอซากะวางมือบนคางและคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองตรงกลับมาที่ตาของฉันแล้วพูดอะไรบางอย่าง
“นายเปลี่ยนไปนิดหน่อยเหรอ? ฉันไม่รู้แน่ชัดว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง”
ไอซากะเป็นคนโง่ในกีฬาเบสบอล แต่เขาก็มีมุมมองที่เฉียบแหลมเช่นกัน
ฉันยักไหล่กับคำพูดนั้นและยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วก็ตอบกลับไปแบบนี้
“บางทีฉันอาจกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงจากภายใน?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! แม้นายจะพูดแบบนั้น มันมีแต่ในมังงะเท่านั้นแหละ! สิ่งนั้นมีอยู่ในความจริงนี้ได้ไง”
คำพูดของไอซากะทำให้ฉันพยักหน้าเห็นด้วย
นั่นไม่ใช่ความจริงที่กำลังเกิดขึ้นกับฉันในตอนนี้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถอธิบายให้ใครฟังได้นอกจากตัวฉันเอง
เมื่อฉันเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ฉันอาจถูกตราหน้าว่าเป็นคนบ้า
“……อา ซาซากิกำลังยุ่งกับโอโตนาชิซังอีกแล้ว”
“อืม?”
ไอซากะพูดขณะที่เขาละสายตาจากฉัน และฉันก็มองตามเขา
อายานะควรจะอยู่ในวงเพื่อนก่อนหน้านี้ แต่ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเธอก็ยืนอยู่ข้างชูและดูแลเขา
ชูดูเขินมากเมื่ออายานะชี้ว่าเขามีรอยแดงชัดเจนที่โหนกแก้ม ซึ่งน่าจะมาจากการนอนคว่ำหน้า
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมโอโตนาชิซังถึงสนใจในตัวเจ้าซาซากินักล่ะ?”
“เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก การอยู่ใกล้กันเป็นสิ่งที่ดีแล้วล่ะ”
เขาสองคนเป็นเพื่อนกันมานานและผูกพันกัน ถ้าฉันไม่เข้าไปเกี่ยว
“ฉันเดาว่าอย่างนั้น แต่ต่างจากซาซากิตรงที่คนหน้าตาดีอย่างนายจะได้รับอิทธิพลที่จะเกิดขึ้นเมื่อนายอยู่ใกล้โอโตนาชิซัง”
“หน้าตาดี?”
“…… นายยังเป็นคนอยู่เปล่าเนี่ย?”
ไอซากะมองมาที่ฉันด้วยท่าทางงุนงงขณะที่ฉันถามเขากลับ
“….อ่า ก็เรื่องนี้แหละ”
ฉันตบมือและเริ่มเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
ตอนนี้ร่างกายของฉันเป็นของตัวละครชื่อ โทวะ ยูกิชิโระ ซึ่งเป็นคนที่หล่อมากในความคิดของฉัน
ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าฉันควรจะหาความสุขเข้าตัวบ้างเพราะตอนนี้ฉันดูดีทีเดียว
“…… อืม?”
ขณะที่ฉันกำลังคุยกับไอซากะ ฉันกำลังมองอายานะที่ดูแลชู …… ชั่วขณะหนึ่ง
อายานะดูเหมือนจะไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างมาก ในดวงตาของเธอดูเธอเหมือนจะไม่มีความสุข
ฉันเอียงหัวสักพักเพื่อดูดวงตาของอายานะ ซึ่งแตกต่างอย่างชัดเจนจากดวงตาที่เธอมองฉันด้วย
——————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
สวัสดีครับ พ่อค้าเต้าหู้ครับ ตอนนี้ได้เริ่ม project ใหม่แล้วครับ นั้นก็คือเรื่องที่พวกท่านอ่านไปนั้นเองถึงอย่างงั้นผมยังหาชื่อดีๆให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เลยครับ ถ้าพวกท่านมีไอเดียดีๆสามารถเสนอมาได้เลยนะครับ
พิมพ์ผิดหรือเพี้ยนตรงไหนบอกกันได้นะครับ
ขอฝากเรื่องของโทวะคุงและอายานะจังกับไอชูไว้ด้วยนะครับ
