–มุมมองเอเกอร์–
「ศัตรูกระจัดกระจายจากการยิงปืนใหญ่ ตอนนี้มันเป็นโอกาสดีที่จะบุกเข้าไป!」
「ใช่…… แต่พี่เอาหมวกนี้ออกไม่ได้เหรอ」
「ไม่ได้」
ผมถอนหายใจและถูผิวเหล็กที่คลุมทั้งหัว
เราตัดสินใจแยกเป็นสองกลุ่มก่อนเข้าปะทะศัตรู
กลุ่มแรกมีทหารม้า ระหว่างกลุ่มที่สองเป็นคนอื่นทั้งหมด
คุณค่าจริงของทหารม้านั้นก็เมื่อพวกเขาถูกใช้ในการรุก
กระจายออกเป็นขบวนแถวที่ป้อมปราการแรมเป็นหน่วยทหารราบที่นำโดยลีโอโพลต์ ผู้กำลังรอศัตรูด้วยปืนใหญ่อยู่กับที่
ผมถูกบอกว่าพวกเขาจะเริ่มยิงปืนใหญ่ก่อนศัตรูเริ่มโจมตี
แบบนั้น พวกเขาสร้างความสับสนในหมู่ศัตรูได้มากที่สุด
ระหว่างนั้น ผมดูแลหน่วยผสม 3000 คน ซึงมีทหารม้าธนู และผมรอพร้อมไม่ไกลจากป้อมปราการ เราจะบุกใส่ด้านข้างศัตรูในเวลาเดียวกันที่ยิงปืนใหญ่
มันเมื่อผมพร้อมออกศึกและกระโดดขึ้นบนหลังม้าที่ผมถูกมอบหมวกเกราะที่ปิดหัวผมหมดเลยให้
ซีเลียที่อยู่ข้างผมก็จะเจอกับกองทัพแวนโดเลียเธอเลยใส่หมวกเกราะแบบเดียวกัน
แต่ตอนนี้ผมลูบหัวเธอไม่ได้
「มาแค่รีบขยี้พวกเขาเพื่อที่พี่ลูบหัวหนูได้มากเท่าที่ต้องการ ทหารทั้งหมด ตามฉันมา!」
ทหารม้าทั้ง 3000 คนเริ่มบุกเข้าตีหลังคำสั่งเดียวเท่านั้น
ระหว่างที่ศัตรูมีทหาร 10 000 คน ตอนนี้พวกเขาอยู่ระหว่างถอยทัพ
มันจะใช้ความพยายามเพื่อเปลี่ยนจากขบวนแถวล้อมเมืองสู่ขบวนแถวต่อต้านหารม้า
แต่เราจะไม่ให้เวลาพวกเขาทำ
「บุกกกกกกกกกก!!」
เมื่อเสียงม้าควบเริ่มทำให้ทหารศัตรูกลัว เราเปลี่ยนสู่การพุ่งเข้าตีเต็มรูปแบบ
ทหารม้าธนูดึงคันธนูและทหารม้าหอกแทงหอกใส่เหยื่อข้างหน้าระหว่างวิ่งเต็มความเร็ว
ทุกคนตะโกนและยกธงทหารอาสา…… เฮ้
「ธงเรา! แกยกธงเรา! ทำไมแกมีนั่นอยู่กับแก!?」
มันดูเหมือนคนภูเขาไม่เข้าใจความหมายของธงที่พวกเขานำมาให้และธงที่ปรกติพวกเขามี
ธงดำถูกเก็บลงและซ่อนโดยทหารม้าธนูหญิง…… ผู้ผมจะทำโทษทีหลัง และทำให้แน่ใจว่าตูดเธอได้รับรักเยอะๆ
「พวกเขาเห็นมันแล้วตอนนี้แน่นอน!」
「มันไม่เป็นไร พวกเขาปิดตาแน่นพวกเขาไม่เห็นอะไรหรอก」
แทนที่จะกังวลนั่น เราต้องเน้นกับการตีศัตรูให้แตกพ่าย
「เราจะตีฝ่า」
ทหารม้าธนูแยกไปซ้ายขวาทีละสองคนและสร้างขบวนแแถวยาวเลื้อยไปมาเหมือนงู ระหว่างทหารม้าหอกสร้างขบวนแถวสามเหลี่ยมแหลมข้างพวกเขา
ไม่มีการโจมตีสวนมาจากธนูศัตรู
เราโจมตีด้านข้างขบวนแถวล้อมเมืองและพวกเขาควรถอยในความสับสนเพราะการยิงปืนใหญ่ต่อเนื่อง
「ยิง!」
กับคำสั่งลูน่า ทหารม้าธนูที่อยู่ข้างหน้าบุกระหว่างยิงออกไป
พวกเขามีขบวนแถวแนวตั้งยาว และแม้ว่าจำนวนน้อย มันขัดจังหหวะศัตรูที่รีบเปลี่ยนขบวนแถวได้พอ
「นักธนูบนหลังม้าเหรอ!?」
「พวกเขาคืออะไร? พวกเผ่าป่าเถื่อนเหรอ!?」
ทหารม้าธนนูที่ยิงออกไปแล้วเปลี่ยนเป็นพร้อมต่อสู้ระยะประชิดและชักดาบ วิ่งออกไปข้างหน้าทหารม้าหอก
มันเป็นการเปลี่ยนที่งดงาม น่าจะเพราะฝึกรายวัน
ศัตรูยอมแพ้กับการพยายามป้องกันด้วยหอกยาว และเรียงแถวทหารราบและหน่วยหน้าไม้เพื่อสร้างกำแพง
ด้วยเสียงปัง ลูกดอกจากหน่วยหน้าไม้ยิงออกไปและทำทหารม้าไม่กี่คนตาย แม้ว่าพวกมันเป็นความเสียหายในจำนวนที่ไม่สำคัญและไม่มีผลกับสถานะการต่อสู้โดยรวม
「ห-หน่วยหน้าไม้ เติมกระ-…… อุว้า」
ไม่มีทางเลยที่เราจะปล่อยให้พวกเขาเติมกระสุน
ทหารม้าหอกแทงเข้าโล่เล็กกระจิ๊ดริดและแทงศัตรูสองสามคน
ความพยายามครึ่งๆกลางๆและโล่หยุดพละกำลังของการโจมตีบนหลังม้าไม่ได้ และแม้ว่าพวกเขากันมันได้ จังหวะของแรงส่งจะส่งพวกเขากระเด็นถอยหลัง
และยิ่งมากกว่านั้น เกือกม้าของแถวทหารม้ายาวกวาดศัตรูที่ล้มตายสิ้นไป
「ฉันว่าฉันจะลุยด้วย!」
มันน่ารำคาญที่มองเห็นได้แคบ แต่มันช่วยไม่ได้
ผมยกหอกก่อนแทงอย่างรุนแรงใส่ทุกอย่างหน้าผม
เติมจังหวะแรงส่งของชวาร์ซจากการบุกของเขากับการโจมตีของผม ผมไม่ได้แค่แทงทหารศัตรูหนึ่งคนทะลุโล่ ผมก็ทำลายหน้าของทหารหลังศัตรูหลังคนแรกด้วย
「ฉันยังไม่เสร็จ」
ผมเหวี่ยงหอกไปด้านข้างและทำทหารสองคนกระเด็นไป ผมแทงเข้าสู่อีกสามคนที่เหลือ ส่งพวกเขาทั้งหมดบินไป
「ไอ้บัดซบ!」 「ม-ม้าใหญ่ตัวนี้…… อุเกี๊ยะ!」
ทหารผู้น่าสมเพชที่พยายามจะกันชวาร์ซจากการวิ่งโดนกระทืบระหว่างอีกคนโดนเตะหน้าจากขาหน้า
เพราะเขายกขาสูงอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ตัวเขาเอียงขึ้นไปข้างหลังมากอยู่
「เจ้าบ้าเอ๊ย! แกจะทำยังไงถ้าฉันตก?」
ชวาร์ซร้องเหมือนเขาไม่ใส่ใจและไปข้างหน้าต่อโดยไม่เสียความเร็ว
ศัตรูใดๆผู้โดนเตะด้วยน้ำหนักทั้งหมดของเจ้านี้จะดูไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ผมจะไม่พ่ายแพ้ให้ม้าลามก
มันอาจเจ็บ แต่นายจะแค่ทน
「อุโออออออ้!!」
ผมจับเกราะบนหัวชวาร์ซ จับตัวเขาด้วยมือซ้ายระหว่างใช้หอกในมือขวาเพื่อทำให้เขาหมุน
ขณะที่ม้าลามกถูกลากไปทั่ว เขาบ่นว่าเจ็บ แต่ผมไม่หยุด
「โด่ะว้าาา」 「อ-อะไรกันเนี่ย!?」 「แบบนั้นเราเข้าไปใกล้ไม่ได้!」
พลังการพุ่งไปข้างหน้าและพละกำลังดิบๆของผมผสมกันได้อย่างดิบดีถ้าถามผม
คนเหล่านั้นที่พยามเข้าใกล้เราตอนนี้ไปดิันกลางอากาศขณะที่พวกเขาถูกชนกระเด็น
สามเมตรคือระยะของหอกผมและนั่นคือระยะป้องกันของผม
「เอเกอร์ซามะ! เราเจาะขบวนแถวศัตรู!」
พวกของเราเจาะรูในขบวนแถวศัตรูแล้วและตอนนี้อาละวาดอยู่ในกลางแถวศัตรู
「ตอนนี้เราตีฝ่าไปได้ถึงอีกฝั่ง เราต้องสู้ไม่หยุด! แค่จัดการการศัตรูที่มาขวางทาง!」
นี่คือโอกาสสร้างความเสียหายใหญ่ให้กับศัตรูที่สับสน แต่ถ้าเราหยุดสู้ เราอาจเสียคนเยอะด้วยเหมือนกัน
ตอนนี้เราต้องตีฝ่าพวกเขา
「ทำอะไรน่าเกลียด มาเรียกตัวเองว่าทหารอาสา! อย่างที่คาดนายต้องเป็นนายพลดัง!」
「ถ้านายมั่นใจทักษะถ้าอย่างนั้นมาท้าทายเรา!」
「อย่างยุติธรรมสิ!」
ทหารม้าหนักวิ่งมาหาเราเพื่อกันถนน
จากอุปกรณ์และเครื่องประดับของเขา พวกเขาเป็นอัศวินบางอย่าง
ผมไม่รู้ว่าแวนโดเลียเรียกพวกเขาว่าอะไร
ไม่ว่าอย่างไร มันแปลกที่พวกเขาเรียกหาการสู้แบบยุติธรรมระหว่างพวกเขาวิ่งใส่ผม 3 ต่อ 1 บางทีพวกเขาประเมินว่าผมแข็งแกร่งเท่าอัศวินสามคน
「ออกไปไกลๆถ้าไม่อยากตาย」
อย่างน้อยผมจะเตือนพวกเขา
「ฮ่าฮ่าฮ่า! หนาวเหรอ?」 「เราพี่น้องชนปา!」 「เตรียมตะ-…… ปิ้ว!」
ผมว่าพวกเขาไม่เห็นหอกผมเมื่อผมตัดหัวของสามพี่น้องเรียงกัน
หลังจากฟันสามครั้งเท่ากันเรียงกัน พวกเขาสามคนหัวหาย
「สร้างวงกลมและให้พวกเขาไป เมื่อเขาวิ่งผ่าน ยิงหน้าไม้ใส่เขาให้เป็นเม่น」
ผมเจอผู้บัญชาการพยายามให้ลูกน้องใจเย็นต่อจากสามพี่น้องที่ผมเพิ่งเก็บกวาด
「ฉันจะเพิ่มอีกคน」
「เอื้อออ!」
ผมวิ่งผ่านผู้บัญชาการหลังจากทุบร่างเขาด้วยหอกของผม
เราฝ่าศัตรูมาแล้ว
「กุ่ฮ่า…… ดูเหมือนฉันตกม้า เฮ้นาย นำฉันกลับไปขึ้นหลังม้า」
「ต-แต่ ผู้บัญชาการครับ……」
「มีอะไรอีกเล่า คายมันออกมา!」
「ผ-ผู้บัญชาการ…… ครึ่งล่างท่านยังอยู่บนม้า……」
นั่นปรกติในการต่อสู้ ผมภาวนาให้ตายอย่างสงบโดยไม่โกรธแค้นกัน
「ว่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ได้เวลาแทงคนแล้ววววว!」
อิริจิน่าฝ่าเข้ามาและฟาดขยี้หัวของลูกน้องระหหว่างม้าของเธอเหยียบท่อนบนของผู้บัญชาการ
ผมแน่ใจว่าเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีโอกาสโดนสาปแช่ง เคซี่พิสูจน์มัน
ทหารม้าหอกและทหารม้าธนูตามหลังผมมา ฝ่าศัตรูและไปถึงอีกฝั่ง
「ทหารม้าหอก นายไปข้างหน้าและเตรียมบุกอีกครั้ง ทหารม้าธนูทำเหมือนที่ฝึกมา!」
「ครับท่าน!」 「ได้!」
ศัตรูเริ่มหยุดกันเราวิ่งออกแล้วและควรเล็งยิงหลังเราเมื่อเราผ่านพวกเขา ผมคว่าทหารม้าธนูทำอะไรได้ไม่เหมือนคนอื่นเล็กน้อย
「ศัตรูผ่านไปแล้ว! ดี เล็งหลังพวกเขาและย่ะ-……」
「เริ่มการกลับหลังยิง」
ทหารม้าธนูเปลี่ยนดาบกับธนูและหันหลังกลับทันทีเพื่อยิงแล้วยิงอีก
ธนูบินไปข้างหลังระหว่างม้าพาพวกเขาไปข้างหน้า แถมความแม่นยำก็สูงกว่าพลธนูทั่วไปด้วย
「อุ่ว้าาา!」
「หน่วยหน้าไม้ ยิงพวกเขากลับไป!」
「นั่นเป็นไปไม่ได้! มันทำไม่ได้เมื่อเราถูกยิงใส่อย่างนี้……!」
ทหารม้าธนูยิงแหลกใส่ทหารศัตรูที่ตอนนี้ไร้การป้องกัน และสร้างระยะได้อย่างงายดาย
「ศัตรูอยู่ในความสับสนมาก บุกพวกเขาอีกครั้ง!」
เพิ่มเติมจากการถูกเปิดรูใหญ่ในขบวนแถว ศัตรูถูกยิงใส่อย่างไม่ยั้ง
ถ้าเราบุกอีกครั้ง เราน่าจะเพิ่มความสำเร็จเราได้อีก
「ไม่ ทหารม้าธนูจะรักษาระยะและยิงพวกเขาต่อ ทหารม้าหอกจะเตรียมตัวพร้อมบุกไว้จนกว่าฉันจะสั่ง」
ซีเลียห่อไหล่อย่างเศร้าแต่แค่หนึ่งวินาที แม้ว่าเธอก็รู้ว่าผมตัดสินใจอย่างนั้นทำไมหลังจากมองตรงไปข้างหน้า
ระหว่างเราดึงศัตรูไปทุกทิศทาง หน่วยทหารราบพวกเราออกจากป้อมปราการและเริ่มใกล้ศัตรูเข้ามาอย่างช้าๆ
「เริ่มยิง ยิงมากเท่าที่ยิงได้」
พร้อมคำสั่งลูน่า ธนูยิงออกไปเรื่อยๆอย่างเร็วสู่ศัตรู
ศัตรูไม่มีทางเลือกนอกจากป้องกันกับการโจมตีของลีโอโพลต์ระหว่างธนูตกลงเป็นเป็นสายฝนจากข้างบน
ถ้าพวกเขาหลุดจากตำแหน่งแม้แต่นิดเดียว ทหารม้าหอกพร้อมบุกทุกเวลา
การต่อสู้ดำเนินไปเหมือนที่คิดไว้ มันจะเป็นชัยชนะของเรา
「พวกเขาจำเป็นต้องส่งทหารม้าเพราะพวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากไล่เราออกไปถ้าพวกเขาอยากเอาชนะสถานการณ์นี้」
「ใช่ หน่วยคุ้มกันและทหารม้าหนักตามฉันมา」
แน่นอน ทหารม้าออกมาจากหลังแถวศัตรู บางคนถืออาวุธเบา ระหว่างบางคนแค่ถือดาบระหว่างอีกฝั่งติดอาวุธหนักและใส่เกราะ
「พวกเขามีประมาณ 1000 คน……」
「ทหารม้าธนูจะยิงด้านข้างศัตรูต่อและสนับสนุนการโจมตีของลีโอโพลต์ คนอื่นทั้งหมดตามฉันมา อิริจิน่า…… อาละวาดเลย」
「ปล่อยหนูได้เลย! หนูจะฆ่าทุกคนให้หมด!」
มันดูเหมือนอิริจิน่ากลายเป็นหัวรุนแรงหลังๆ
ศัตรูและพวกเดียวกันคำรามก่อนศึกขณะพวกเขาบุกใส่กัน ทุกคนวิ่งเต็มความเร็วจนกว่าพวกเขาจะชนกัน
「ขยี้พวกเขาาาา!」
ผู้บัญชาการกองทัพทั้งสองฝ่ายตะโกนดังที่สุดเท่าที่พวกเขาทำได้
ช่วงเวลานี้ทำให้หัวใจผมเต้นแรงตลอด
「ศัตรูอยู่บนปีกขวากำลังสู้ไม่ไหว! เราจะดันฝ่า」
กองกำลังหลักของเราคือทหารม้าหอกที่ระยะเหนือกว่าทหารม้าดาบติดอาวุธเบาของแวนโดเลีย
พวกเขาฆ่าคนที่ตกจากม้าก่อน
「เราถูกดันกลับที่ปีกซ้าย!」
ฝั่งตรงข้าม ทหารม้าหนักเป็นการจับคู่ที่ไม่เหมาะสมกับทหารม้าหอกเพราะเกราะที่ฟันแทงไม่เข้า ถ้าพวกเขาหยุดและสู้พวกทหารม้าหนัก มันจะรับมือยาก ซึ่งคือทำพวกเขาถึงโดนกดดัน
「ส่งทหารม้าหนักไปที่นั่น เราจะอยู่ข้างหน้า!」
ผมจะให้ทหารม้าหนักรับมือส่วนที่เราเสียเปรียบ
ระหว่างนั้น ผมมุ่งไปตรงกลางกับหน่วยคุ้มกัน
「หนูปกป้องท่าน!」 「ผมจะไปกับหัวหน้า」 「ผมเห็นมันได้…… โลก……」
ซีเลีย, กิโด้, และครอลที่ทำตัวแปลกๆตามผมมา
「ฉันจะรับมือกับหอกนายและเข้าปะทะระยะประชิ-……กุว้า!!」
เขาต้องดูผมพลาดว่าเป็นหนึ่งในทหารม้าหอกหลังเห็นหอกของผม ขณะทหารม้าหนักพยายามกันการโจมตีของผมด้วยโล่ ผมแทงร่างเขาผ่านเกราะเขาและจากนั้นโยนเขาไปทางเพื่อนของเขา
เพราะเกราะเหล็กหุ้มทั้งตัว ตัวทหารหนัก ดังนั้นเมื่อเขาปะทะเพื่อนทั้งสามคน ทั้งม้าทั้งคนพวกเขาล้ม
「ถ้านายจะกันฉัน ลองได้เลย」
ในแบบที่ฟันไปและวิ่งผ่านไปเรื่อยๆ ผมวิ่งผ่านหนึ่งทหารม้าหลังจากฟันทะลุเกราะของเขา จากนั้นผ่านอีกคนและแทงม้าเขาเพื่อทำให้ทหารตกม้าสู่พื้นดิน
ทหารคนสุดท้ายกันผมด้วยโล่ได้ แต่เขาบินเหมือนลูกธนู
「อุ่ก๊าาาา!」
ผมเหวี่ยงหอกใส่กลุ่มทหารม้าหนักที่เข้ากระจุกกันและกันทางผมด้วยโล่แบบตั้งแถว
มีเสียงเหมือนระเบิดขณะอาวุธผมโดนการป้องกันเหล็ก และระหว่างโล่พวกเขากระเด็น ทหารยังคนนั่งอย่างมั่นคง
ผมว่าทหารแวนโดเลียก็ค่อนข้างมีทักษะด้วย
「อุว้าาาาา!」 「ม-ม้าของฉัน!」
อย่างไรก็ตามม้าพวกเขาทนแรงกระแทกไม่ไหว ขาสัตว์ทรุดล้มลงพับนอนกองพื้นตามๆกัน
เมื่อพูดถึงม้า จริงๆแล้วชวาร์ซก็ค่อนข้างแข็งแรงถ้าอย่างนั้น ผมลูบหัวเขาเบาๆ
…….แม้ว่าหลังจากชมเขา เขาร้องเหมือนสั่งให้สู้ให้เสร็จๆ
ผมแน่ใจว่าเขาจะไปผสมพันธ์กับม้าตัวเมียอยู่ดี….. ผมจะดึงขนเขาทีหลัง
「อ๊ะ ไม่ใช่นั่นฮาร์ดเลตต์เหรอ!?」
จากนั้นผมได้ยินบางคนร้องออกมาดังๆในคำที่ผมมองข้ามไม่ได้
「ฉันเป็นทหารรับจ้างให้มากราโดในอดีต! หอกใหญ่และพละกำลังดิบเถื่อน…… นิสัยป่าเถื่อน…… ไม่ต้องสงสัย!」
โชคดีที่ข่าวลือเกี่ยวกับผมยังไม่ถึงประเทศทางใต้มาก แม้อย่างนั้น มีทหารไม่กี่คนตอบสนอง
「ผิดคนน่ะ」
มันจะไม่ดีถ้ามีใครสักคนจำเสียงผมได้ผมเลยปฏิเสธคำพูดเขาด้วยเสียงสูง
「ไม่ จริงๆ ฉันจำได้ว่าเห็นม้าดำใหญ่มาก่อนด้วย……」
「เหมือนที่ฉันพูด นายจำผิดแล้วโว้ยย!」
ผมแทงท้องชายด้วยหอกและทำเขากระเด็น
ผมต้องให้แน่ใจว่าไม่มีมีอะไรไม่จำเป็นถูกพูดออกไป ดังนั้นผมฟันเขาขาดแนวตั้งกลางอากาศจากหัวถึงหว่างขา นั่นจะทำให้ผมแน่ใจ
「ฟังคนขาดครึ่งแบบนั้น…… สัตว์ประหลาด!」
「เหมือนที่ฉันคิด ถ้าข่าวลือเป็นความจริงถ้าอย่างนั้นนั่นฮาร์ดเลตต์……」
หือ แปลก
「เอเกอร์ซามะ! ท่านอยู่ระหว่างสู้ตอนนี้!」
มันดูเหมือนศัตรูมาจากด้านข้างขณะผมเอียงหัวเพื่อครุ่นคิดว่าผมควรรับมือกับปัญหานี้อย่างไรดี
ซีเลียเตรียมพร้อมดาบและแทงศัตรูผ่านช่องว่างของชุดเกราะอย่างแม่นยำ…… เพื่อให้เจาะจง เธอเล็งไปที่รูลูกตาศัตรู
การแทงแม่นยำเหมือนสนด้ายเข้าเข็ม ปิดฉากศัตรูทันที
รู้สึกถึงขีดจำกัดของจำนวนที่เธอฝึกร่างกายและกล้ามเนื้อ ซีเลียมาเน้นเพิ่มความแม่นยำและความเร็วแทน
เธอเล็งทหารม้าสองคนที่พุ่งใส่ผมจากด้านข้างและแทงดวงตาพวกเขา จากนั้นฟันคออีกคน
ไม่มีเลือดพุ่งออกมาเยอะ ทหารม้าแต่ละคนแค่คร่ำครวญระหว่างตกม้าทีละคน
「ฉันจะไม่ยอมแพ้」
ระหว่างต่อสู้ระยะประชิด กิโด้สามารถใช้ธนูที่ระยะประชิดและยิงศัตรูตายไปหนึ่งคน
ที่ระยะนี้ ธนูประกอบของเขายิงทะลุเกราะห่วยๆได้
หลังจากยิงศัตรูที่เข้าประชิดเขาอีกคน เขาเก็บธนูและชักดาบอย่างเร็วเพื่อปะทะศัตรูที่เหลือ กิโด้กันการฟันลงก่อนของสองคนก่อนเปลี่ยนเป็นโจมตีสวน เล็งไปที่หัวไหล่, อก, และแขนของทหารศัตรู
เขาต้องคาดไว้แล้วว่าการโจมตีเขาจะถูกกันขณะเขานำม้าชนศัตรูผู้เน้นการป้องกัน
ทหารศัตตรูเซและเสียสมดุลหลังจากถูกม้าชน ทำให้กิโด้ตัดหัวเขาได้
「พวกนายมีการเคลื่อนไหวเกินมากเกินไป……」
ครอลปิดตาของเขาขณะเขาอยู่บนม้า
ศัตรูพุ่งเข้าใส่พร้อมดาบอย่างเป็นเรื่องธรรมชาติ เชื่อว่าเขาทำอะไรบางอย่างโง่เง่า
「ลมหายใจ…… การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อพวกนาย…… ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของนาย」
มีเสียงเหล็กคมดัง
ครอลลดดาบลง จากนั้นเลือดพุ่งออกมาจากแขนทหารสองคนพร้อมกันขณะพวกเขาตกม้า
「นายส่งความกระหายเลือดเมื่อนายพยายามฆ่าฉัน…… ฉันแแค่ต้องฟันนาย……」
ผมไม่เข้าใจว่าครอลพูดอะไรอยู่อีกแล้ว
ผมจะปล่อยเขาไว้ตามลำพังสักพัก
「ฟฟฟฟู่นนนู้!」
หนึ่งการฟาดฟันจากอิริจิน่าส่งทั้งดาบทั้งแขนคู่ต่อสู้บินไปด้วยกัน
เธอกันการแทงของหอกศัตรูอีกเล่มด้วยเกราะแขนและพุ่งหอกเข้ากลางเกราะศัตรู
「กุ่เอื้อออออออ!!」
「อ-อีผู้หญิงยักษ์ฉิบหายนี่! แกเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ!?」
「ว่ะฮ่าฮ่า ชมฉันไม่ช่วยโว้ย!」
เธอควงหอกก่อนแทงอีกครั้ง ปลิดชีวิตทหารม้าหนักอีกคน
อย่างที่คิดอิริจิน่ามีพละกำลังค่อนข้างต่างอย่างท่วมท้น
「อ้าาา! คริสตอฟโดนโจมตีอีกแล้ว!」
อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนคริสตอฟโดนตีหัวระหว่างเธอหมุนหอกไปทั่ว
มันน่าทึ่งที่เขาอยู่ได้นานวันนี้ แต่โดนพวกเดียวกันตีมันแค่…… แน่นอนว่าอิริจิน่าไม่รู้เรื่อง
「ปีกขวากำจัดศัตรู! ปีกซ้ายก็ดันศัตรูถอย!」
「หน่วยคุ้มกันและฉันจะไม่ยอมแพ้ เราจะปิดการต่อสู้ตอนนี้」
โดยใช้เวลาไม่นาน ศัตรูตรงกลางก็ถูกกำจัด และทั้งหน่วยทหารม้าศัตรูล้มอย่างสิ้นเเชิง
ระหว่างนั้น กองกำลังหลักของศัตรูถูกระดมยิงโดยการยิงสนับสนุนของทหารม้าธนูระหว่างต้องป้องกันการโจมตีของลีโอโพลต์และถูกทำลายอย่างช้าๆ หลังจากเห็นเราตีวงล้อมข้างหลังและทหารม้าพวกเขาพ่ายแพ้ กองกำลังที่เหลือของกองทัพรุกรานมอลตต์ของสหพันธรัฐคนแแวนโดเลียก็แตกแถว
โดยไม่จำเป็นต้องยั้งมืออีกแล้ว ผมออกคำสั่งให้ไล่ตามให้สุดและกวาดล้างศัตรูที่เหลือ ลดจำนวนของพวกเขามากกว่าครึ่งขณะพวกเขาพยายามวิ่งกลับประเทศ
มากกว่านั้นผู้บัญชาการศัตรูพร้อมเจ้าหน้าที่ถูกล้อมและบังคับให้ยอมแพ้หลังจากหนีไม่ทัน ทำให้การต่อสู้นี้เป็นชัยชนะของกองทัพอาณาจักรมอลต์และทหารอาสาผู้รวมกันปกป้องดินแดนบ้านเกิด และในที่สุด นักประวัติศาสตร์จะต้องเถียงกันอย่างเร่าร้อนเพื่อระบุตัวตนของชายลึกลับผู้นำทหารออาสา
「ไม่ หนูคิดว่าทุกคนรู้ตัวตนพี่แล้ว」
ไมล่า หนูไม่เห็นต้องพูดอะไรไม่จำเป็นเลย
「ผู้บัญชาการศัตรูที่ถูกจับ…… เขาจ้องท่านไม่หยุดเลย」
หนูด้วยซีเลีย
ถ้าหนูอยู่เงียบๆ พี่จะรักหนูเยอะๆคืนนี้
「ได้ หนูจะไม่เปิดปากอีกแแล้ว」
ซีเลียปิดปากเธอด้วยสองมือ ได้เลย พี่จะมีคืนที่น่าทึ่งกับหนู
「วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เราชนะ!! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!」
อิริจิน่า ส่วนหนูก็แค่เสียงดังเกินไป
เก็บการตะโกนไว้ร้องแค่บนเตียงคืนนี้
「มันดูเหมือนผู้บัญชาการศัตรูอยากเจรจาเกี่ยวกับการยอมแพ้」
ได้เลยลีโอโพลต์ เราจะสลับที่กันในเงาตรงนั้น
นายแค่ต้องเอาถุงข้าวยัดไหล่และหว่างขาเพื่อให้ดูกล้ามโต แบบนั้น พวกเขาไม่ควรแยกเราออกได้
「……」
ผมรู้สึกว่าทุกคนกำลังมองผมและพูดว่า “มันสายไปแล้วแหละ”
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500
กองทัพ: 11,660 คน (รอพร้อมภายในดินแดน: 2000 คน)
ทหารราบ:5800 คน, ทหารม้า 900 คน, พลธนู: 1000 คน, ทหารม้าธนู: 1950 คน
ปืนใหญ่: 30 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก
ทรัพย์สิน: 1070 ทอง
คู่นอน: 227, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
