หลินมั่นหรูเงยหน้าขึ้น จับจ้องไปที่เหลิ่งรั่วปิง ”ไม่ เธอทำได้ เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อให้ความสำคัญกับเธอมาก เธอช่วยขอร้องเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อแทนฉันที เขาต้องฟังเธอแน่นอน”
ไม่รอให้เหลิ่งรั่วปิงตอบ หนานกงเยี่ยทำหน้าที่ทันที เขากระแทกแก้วในมือลงบนโต๊ะ ตลกจริงๆ เขาจะยอมให้ภรรยาของตนเองไปหาศัตรูหัวใจอีกได้อย่างไร
ถังเฮ่าเองก็รู้ หนานกงเยี่ยไม่มีวันเห็นด้วยกับคำขอนี้แน่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไร
เหลิ่งรั่วปิงหุบยิ้ม พูดด้วยสีหน้าจริงจัง ”หลินมั่นหรู เราใช้ประโยชน์จากทุกความเห็นใจไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ เธอก็ไม่ควรขอร้องฉันเรื่องนี้ ฉันจะยอมไปเจอเขาได้ยังไง แล้วฉันจะขอร้องเขาได้ยังไง”
ดวงตาคู่สวยของเหลิ่งรั่วปิงเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ ”วันที่เธอเข้ามาในวิหาร เธอยังเด็กมาก พูดได้ว่ายังไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี้เธอโตแล้ว อยากจะตามหาความสุขของตนเอง เรื่องนี้เข้าใจได้ เพราะฉันเองก็เหมือนกัน ฉันก็อยากจะมีชีวิตอิสระ ฉันไม่ปฏิเสธ แต่เส้นทางนี้เธอต้องเดินมันด้วยตนเอง เที่ยวสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไม่ได้ อีกทั้งเธอต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนของวิหาร แต่เธอต้องปกป้องผลประโยชน์ของวิหาร ห้ามเปิดเผยความลับออกไป ห้ามหักหลังเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ ห้ามสร้างปัญหาให้เขา ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้อภัยเธอเด็ดขาด”
ไม่ว่าชีวิตนี้เธอกับซือคงวี้จะยังได้เจอกันอีกไหม และไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน แต่เธอก็ปรารถนาให้ซือคงอวี้มีความสุข ในเวลาคับขันเธอก็พร้อมตายเพื่อเขา สิ่งนี้ เป็นสัญญาที่เธอจะรักษาเอาไว้ทั้งชีวิต
หลินมั่นหรูพยักหน้า ”ฉันรู้”
ถึงแม้ซือคงอวี้จะปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใย แต่เธอก็แอบรักเขามานานสิบกว่าปี เขาเป็นคนเติมเต็มความรักใคร่ในวัยแรกแย้มของเธอ แม้จะไม่อาจเป็นผู้หญิงของเขา แต่เธอไม่มีวันทำร้ายเขา นี่คือสัญญาที่หลินมั่นหรูจะรักษาเอาไว้ทั้งชีวิตเช่นเดียวกัน
นี่คือเสน่ห์ของซือคงอวี้ สำหรับผู้หญิง ไม่ว่าเขาจะมีใจให้ หรือไม่มีใจให้ก็ตาม เขาสามารถทำให้ผู้หญิงทุกคนไม่มีวันลืม
เหลิ่งรั่วปิงพูดต่อ ”ถังเฮ่า ฉันกับคุณหนานกงเยี่ยคุ้มกันพวกคุณไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่ซือคงอวี้มาตามจับคน แล้วให้คุณหนานกงเยี่ยใช้อำนาจทั้งหมดของตระกูลหนานกงเข้าสู้ มันไม่มีเหตุผล วิหารมีกฎเหล็กของวิหาร ถ้าหากใจอ่อนกับสายลับที่หนีไป อนาคตข้างหน้าจะจัดการดูแลยังไง” ตามด้วยเงยหน้าขึ้นมองหลินมั่นหรู ”เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อไม่มีวันหยุดง่ายๆ เธอตระหนักเอาไว้เถอะ สิ่งเดียวที่ฉันช่วยเธอได้ก็คือ เมื่อไรที่เธอถูกจับกลับไป ฉันจะขอร้องเขาให้ไว้ชีวิตเธอ”
ถึงแม้ถังเฮ่าจะผิดหวัง แต่เขารู้ว่าสิ่งที่เหลิ่งรั่วปิงพูดมีเหตุผล เขาไม่อาจฝืนได้ ดังนั้นจึงพยักหน้า ”ขอบคุณมากนะรั่วปิง คุณทำถึงขั้นนี้ได้ ผมรู้สึกซาบซึ้งมากแล้ว เรื่องนี้ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ผมก็ต้องรับผิดชอบมัน”
ใช่ เพื่อที่หนานกงเยี่ยจะได้ตัวเหลิ่งรั่วปิงกลับมา เขาต้องยอมจ่ายมหาศาล อีกทั้งเป็นเพราะรักเหลิ่งรั่วปิง สุดท้ายซือคงอวี้จึงยอมปล่อยเธอ เส้นทางของตนกับหลินมั่นหรูไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
หลินมั่นหรูถอนหายใจ มองเหลิ่งรั่วปิงด้วยแววตาไร้ที่พึ่งพิง ”รั่วปิง จากที่เธอรู้จักเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อ เธอคิดว่าหลังจากนี้เขาจะทำยังไงต่อ”
เหลิ่งรั่วปิงครุ่นคิด พูดด้วยความจริงจัง ”วิหารทำงานเก็บเงียบเป็นความลับ จากประสบการณ์ที่ผ่านมานั้น เจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อต้องใช้วิธีที่เงียบที่สุด ส่งคนมาจับตัวเธอไป หรือไม่ก็ส่งคนมาฆ่าเธอทิ้ง ดังนั้นทางที่ดีที่สุดเธอต้องอยู่ติดกับถังเฮ่าตลอดเวลา อย่าเพ่นพ่านไปไหน”
หลินมั่นหรูพยักหน้า เธอเงียบ ความสุขที่เธอปรารถนาไม่เคยที่จะเปิดเผยได้ ถ้าเธออยากจะอยู่รอดปลอดภัย ต้องซ่อนตัวเอาไว้ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน อย่าให้ถูกจับได้ ถ้าเป็นแบบนี้ สู้อยู่ในวิหารยังดีเสียกว่า ถึงแม้จะไม่มีผู้ชายมารักมาทะนุถนอม แต่อย่างน้อยก็ใช้ชีวิตตามอำเภอใจตน
ความเงียบของหลินมั่นหรู ถังเฮ่าสัมผัสได้ เขาจับมือเธอแน่น ”คุณวางใจเถอะ ถึงแม้เราจะไม่สามารถแต่งงานมีลูกกันอย่างเปิดเผย แต่ชีวิตนี้ผมจะมีแค่คุณคนเดียว ผมจะปกป้องคุณ”
หลินมั่นหรูเคยชินกับความเหี้ยมโหด ความเย็นชา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งกับสัญญาของถังเฮ่า ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขนาดนั้น แต่เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอมาก เธอพร้อมจะอยู่ข้างกายผู้ชายคนนี้
*****
เป็นไปตามที่ทุกคนคาดเอาไว้ หลินมั่นหรูแอบหนีออกนอกวิหาร ทำให้ซือคงอวี้โมโหอย่างมาก
เขานั่งอยู่บนที่นั่งในโถงใหญ่ด้วยความโมโห มองหมาป่าสีเทาที่ยืนอยู่ตรงปลายบันได ”ผลการตรวจสอบเป็นยังไบ้าง”
หมาป่าซีเทายืนด้วยความเคารพ ”จากการตรวจสอบคาดว่า หลินมั่นหรูยินยอมออกไปจากซีหลิงด้วยตนเองครับ โดยถังเฮ่าเป็นคนวางแผน พาเธอออกไปจากประเทศซีหลิง
ดวงตานกฟีนิกซ์ของซือคงอวี้เคลื่อนไหว ปรายตามองแสงแดดนอกหน้าต่าง แสยะยิ้ม ”ทำไมสายลับหญิงของวิหารถึงเกี่ยวข้องกับคุณชายทั้งสี่ของเมืองหลง” หลังจากนั้น เขาคว้าภาชนะบนโต๊ะแล้วโยนไปที่หน้าต่าง ”คุณชายทั้งสี่ของเมืองหลง พวกแกจะต้องชดใช้!”
อาเธอร์ยืนอยู่ใต้บันได เขารู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเหลิ่งรั่วปิงแน่นอน เธอเพิ่งมีความสุข ซือคงอวี้เพิ่งวางมือจากเธอ แต่กลับมีเรื่องของหลินมั่นหรูเกิดขึ้น ซือคงอวี้ไม่มีวันทนต่อการหักหลังของหลินมั่นหรูอย่างแน่นอน ต้องกลับไปข้องเกี่ยวกับเหลิ่งรั่วปิงอีกแน่ๆ
ซือคงอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทองคำตัวใหญ่ หลับตาลงช้าๆ ความคิดของเขาแล่นอย่างรวดเร็ว เขาต้องการทำให้ความคิดของตนกระจ่างชัด
แค่หลินมั่นหรู เขาส่งคนไปฆ่าเธอได้ แต่ว่า เขากลับไม่อยากให้หลินมั่นหรูตายง่ายๆ เพราะถ้าหลินมั่นหรูยังมีชีวิต เขาก็มีเหตุผลไปเมืองหลงเพื่อเจอผู้หญิงที่เขาอยากเจอมากที่สุด
ถูกต้อง เขาอยากเจอเหลิ่งรั่วปิงมาก ไม่มีใครรู้ เขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน ความปรารถนานั้นแทบจะเผาผลาญจนเขาให้สูญสิ้น หมาป่าสีเทาและอาเธอร์ต่างคิดว่าเขาพยายามปล่อยมือจากเธอ แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเก็บซ่อนความรู้สึกของตนเอง วันเวลาผ่านไปทีละวัน เขาคิดถึงเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาคิดดีแล้ว เขาไม่ถือสาที่เธอจะคลอดลูกของผู้ชายคนอื่น ขอแค่เธอกลับมาหาเขา เขายอมเลี้ยงเด็กทั้งสองคนนั้นเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ของตนเอง เพื่อเธอ เขายอมแพ้ทุกอย่าง ยอมหลีกให้ทุกทาง ไม่ถือสาที่จะยอมถอยอีกก้าว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่เหลิ่งรั่วปิงอยู่ข้างกายเขา
หึ หลินมั่นหรูเธอหนีได้เวลาพอดี!
ไม่มีใครรู้ ซือคงอวี้รู้สึกขอบคุณหลินมั่นหรู เธอเป็นคนสร้างโอกาสให้เขาแย่งชิงเหลิ่งรั่วปิงกลับมาอีกครั้ง
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเหลิ่งรั่วปิงเกลียดหลินมั่นหรูมาก แต่เหลิ่งรั่วปิงไม่อยากเห็นหลินมั่นหรูตาย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หลินมั่นหรูเกี่ยวโยงกับคุณชายทั้งสี่ของเมืองหลง ถ้าอย่างนั้นเหลิ่งรั่วปิงไม่มีวันอยู่นิ่ง ดีมาก ในที่สุดเขากับเธอก็เกี่ยวข้องกันอีก สูญเสียหลินมั่นหรูไปแต่ได้เหลิ่งรั่วปิงคืนมา เขายินดีอย่างมาก นี่เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามาก
หลังจากผ่านไปนาน ซือคงอวี้ลืมตาขึ้นช้าๆ แววตาของเขานิ่งสงบ ”หมาป่าสีเทา จัดการให้เรียบร้อย ฉันจะไปเยือนเมืองหลงเป็นการส่วนตัวอย่างไม่เป็นทางการ จุดประสงค์เพื่อศึกษาวัฒนธรรมด้านศาสนาของประเทศต้าย่า ส่งเสริมการแลกเปลี่ยนทางศาสนาและวัฒนธรรมระหว่างสองประเทศ”
การไปเยือนส่วนตัวอย่างไม่เป็นทางการ ไม่เหมือนกับการเยือนของประเทศ เป็นการเยือนส่วนตัวของผู้นำประเทศ
ประเทศต้าย่าเป็นประเทศเปิดกว้าง มีศาสนาหลากหลาย ประชาชนในประเทศนับถือศาสนาอย่างอิสระ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือศาสนาของซีหลิง เรียกว่าศาสนาฉังเซิง เมืองหลงเป็นเมืองหลวงของประเทศต้าย่า มีวัฒนธรรมหลากหลาย ทั้งยังมีศาสนามากมาย ซึ่งศาสนาฉังเซิงเป็นศาสนาที่มีมากที่สุด เมืองหลงมีวัดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ มีการสักการะบูชาที่ท่วมท้น
ซือคงอวี้ไปเมืองหลงเพื่อเยี่ยมเยือนศาสนาฉังเซิงในฐานะเจ้าแห่งผู้สอนหลักความเชื่อของซีหลิง ถือเป็นเหตุผลที่ดีมาก
หมาป่าสีเทาเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ตกตะลึงพักหนึ่ง สุดท้ายก็ก้มหน้าลงฟังคำสั่ง ”ครับ”
อาเธอร์เงียบ เขายังคงก้มหน้าลง หัวใจของเขาบีบรัด
แค่หลินมั่นหรู หักหลังวิหาร ส่งนักฆ่าไปลอบสังหารก็ได้แล้ว แต่ซือคงอวี้กลับจะไปเยือนเมืองหลงด้วยตนเอง ไม่ว่าใครก็ดูออก เขาไปเพื่อใคร
หลังจากหมาป่าสีเทาออกไป ดวงตาสีนิลของซือคงอวี้ กวาดไปทางอาเธอร์ กระตุกยิ้ม ”อาเธอร์ นายเองก็คิดถึงเธอเหมือนกันใช่ไหม”
หัวใจของอาเธอร์เต้นเร็ว ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วพูดขึ้น ”ครับ”
ซือคงอวี้ยิ้มบางๆ คำพูดยากจะคาดเดา ”อยากกลับมาไหม”
อาเธอร์ ”…” เขาไม่กล้าพูด เทียบกับเรื่องทุกอย่าง เขาอยากให้เธอมีความสุขมากกว่า
ซือคงอวี้ไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง เขาพูดขึ้นสั้นๆ สามพยางค์ ”ออกไปเถอะ” มุมปากของเขาเคลือบด้วยรอยยิ้ม
เมื่อห้องโถงขนาดใหญ่เหลือแค่เขาคนเดียว ซือคงอวี้มองไปยังหน้าต่าง ราวกับมองไปถึงเมืองหลง ”รั่วปิง ผมต้องการให้คุณกลับมา!”
เสียงของเขาราวกับระฆังบนหุบเขาที่ไกลห่าง
*****
ช่วงนี้หนานกงเยี่ยยุ่งกับการเตรียมงานแต่ง งานแต่งจัดขึ้นบนชายหาดส่วนตัวของเขา เพื่องานแต่งที่อลังการนี้ หนานกงเยี่ยจ้างออแกไนซ์เซอร์ด้านงานแต่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของอวี้ไป่หันมาออกแบบ ทั้งยังตกแต่งวิลล่าในชายหาดอย่างหรูหรา ชุดเจ้าสาวของเหลิ่งรั่วปิงสั่งตัดในราคาที่ตกตะลึง
โดยรวมแล้ว งานแต่งในครั้งนี้ต้องกลายเป็นงานแต่งที่หรูที่สุดของประเทศต้าย่าไปจนถึงระดับโลก
เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งเดือนก็ถึงวันแต่งงานแล้ว หนานกงเยี่ยพาเหลิ่งรั่วปิงไปยังโถงจัดเลี้ยงภายในวิลล่าบนชายหาด เพื่อดูการจัดเตรียมงาน หัวใจของเขาราวกับโบยบินอยู่ในความฝัน หนานกงเยี่ยยิ้มอย่างมีความสุข
เหลิ่งรั่วปิงมองดูการตกแต่งที่หรูหรา โคมไฟคริสตัลยาวระย้า รวมถึงของตกแต่งราคาแพงมากมาย เธอรู้สึกตื้นตันใจมาก คิดไม่ถึงว่า ความสุขของเธอจะมาอย่างเต็มเปี่ยมแบบนี้ เธอมีสามีที่รักเธอเท่าชีวิต ทั้งยังตั้งท้องลูกแฝด เธอครอบครองความสุขที่ผู้หญิงทุกคนบนโลกใฝ่ฝัน
อย่างช้าๆ เหลิ่งรั่วปิงเหม่อลอย รอยยิ้มของเธอเปื้อนไปด้วยความสุข
“รั่วปิง ผมต้องการให้คุณกลับมา!”
ราวกับเสียงร้องเรียกในป่าดึกดำบรรพ์ ดังขึ้นในความคิดของเหลิ่งรั่วปิง คือเสียงของซือคงอวี้
เหลิ่งรั่วปิงชะงักฝีเท้า เธอรับรู้ได้ถึงการร้องเรียกของซือคงอวี้ ความคิดของเธอลอยร่องไปยังวิหารซีหลิงอย่างห้ามไม่ได้ เธอเห็นซือคงอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทองคำตัวใหญ่ นัยน์ตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวังและเจ็บปวด ความคิดถึงเอ่อล้นในดวงตาคู่นั้น
