แม่ของเฉินลู่เหยาพยักหน้า จากนั้นหันไปมองเฉินลู่เหยา คล้ายว่าจะเป็นการพูดกำชับ แต่สุดท้ายท่านก็ไม่มีเรี่ยวแรงในการพูด
เฉินลู่เหยากลั้นน้ำตาเอาไว้ ”แม่คะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูไม่มีวันทำความผิด และไม่มีวันเพ้อฝันอยากจะได้ของที่ไม่ใช่ของตนเอง หนูจะตอบแทนความเมตตาของคุณหนานกงและคุณผู้หญิงหนานกง หนูจะตั้งใจทำงานนะคะ”
แน่นอน สิ่งที่เฉินลู่เหยาพูดไม่ได้มาจากใจ ส่วนลึกในใจของเธอยังมีความไม่พอใจ ถ้าเธอมีโอกาส เธอไม่ลังเลที่จะกำจัดเหลิ่งรั่วปิงทิ้ง
แม่เฉินยิ้มบางๆ หลับตาลงด้วยความหมดห่วง ชีวิตของท่านลำบากมาทั้งชีวิต ถือว่าท่านไปอย่างสงบ
ระหว่างทางกลับวิลล่าหย่าเก๋อ ท้องฟ้ามืดสนิท ดอกไม้ทั้งสองข้างทางพลิ้วไหวไปตามลมต้นฤดูร้อน
หนานกงเยี่ยขมวดคิ้วนิ่งเงียบ แม่ของเฉินลู่เหยาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนและหนักแน่น ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของท่าน ท่านเอาเรื่องนี้มาบอกเขา แสดงว่าต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก หนานกงเยี่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พ่อของเขา เขาไม่จำเป็นต้องลังเลแต่อย่างใด แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขา เขาทำอะไรพ่อไม่ได้
ความกังวลที่แผ่ออกมาจากตัวหนานกงเยี่ยแม้ว่าจะได้รับการเก็บซ่อน แต่เหลิ่งรั่วปิงยังคงสัมผัสได้ เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ”แม่เฉินบอกอะไรกับคุณคะ”
หนานกงเยี่ยมองถนนตรงหน้าด้วยความตั้งใจ แสงไฟสีส้มสลัวข้างทางส่องกระทบลงมาบนใบหน้าคมคาย ”ไม่มีอะไรครับ แค่เรื่องในอดีต”
บนโลกใบนี้ไม่ว่าใคร ไม่ว่าเขาจะมีอำนาจแค่ไหน แต่การที่ไม่ได้รับความรักจากพ่อและแม่ ล้วนต้องเสียใจทั้งนั้นและไม่ต้องการที่จะพูดถึงความเจ็บปวดของตนเอง หนานกงเยี่ยก็เช่นกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ เขาคิดว่าแม้หนานกงจวิ้นจะไม่รักเขา แต่ถึงอย่างไรตนก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของหนานกงจวิ้น เขายกตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลหนานกงให้กับตน หนึ่งต้องเป็นเพราะรู้สึกผิดต่อแม่ สองเพราะพวกเขาเป็นพ่อลูกกัน แต่วันนี้หนานกงเยี่ยกลับรู้ว่า ความเป็นจริงพ่อของเขาไม่เคยรักเขาเลย ไม่เคยรักเขาแม้แต่น้อย
ความเป็นจริงหนานกงจวิ้นก็ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นและลูกชายนอกสมรสมากเท่าไรหรอก ที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับความรักจากเขา แค่เพียงเพราะเธอหน้าตาละหม้ายคล้ายคลึงกับเซี่ยวมู่อวี่ พูดได้ว่า ชีวิตนี้ของหนานกงจวิ้นถูกจองจำด้วยความรัก เขาไม่เคยเดินออกมาจากความรักที่เจ็บปวดนั้น
เหลิ่งรั่วปิงเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เธอรู้ว่าเรื่องในอดีตเหล่านั้นต้องเกี่ยวข้องกับหนานกงจวิ้นอย่างแน่นอน แต่ในเมื่อหนานกงเยี่ยไม่อยากเล่า เธอเองก็ไม่อยากถามอะไรมากมาย เหลิ่งรั่วปิงยิ้มแล้วซบไปที่หัวไหล่แข็งแกร่งของเขา ”ที่รักคะ เส้นทางชีวิตในวันข้างหน้า ฉันและลูกจะมอบความรักมากมายให้กับคุณ เราจะรักคุณค่ะ”
ถูกต้อง เขามีภรรยาและลูก หลังจากนี้จะมีคนที่รักเขา หนานกงเยี่ยยิ้มด้วยความตื้นตัน ”ครับ พวกเราทั้งครอบครัวจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
แม้ว่าหนานกงเยี่ยกำลังยิ้ม ทว่าภายในใจของเขากลับหนักอึ้ง คำพูดของแม่เฉินในวันนี้ เตือนสติของเขา สำหรับหนานกงจวิ้น เขาไม่อาจปรานีได้แล้ว ถึงแม้จะฆ่าผู้เป็นพ่อไม่ได้ แต่ต้องกำจัดอำนาจของเขาทิ้งให้หมด
ดังนั้น หนานกงเยี่ยกลับไปยังวิลล่าหย่าเก๋อ หลังจากส่งเหลิ่งรั่วปิงเข้านอน เขาก็ตามก่วนอวี้มาพบ เริ่มคิดวางแผน บอกให้ก่วนอวี้คิดหาวิธี เพื่อกำจัดอำนาจของหนานกงจวิ้น
ก่วนอวี้ขมวดคิ้วเป็นปม ลำบากใจเล็กน้อย ”คุณชายเยี่ยครับ ถ้าจะทำแบบนี้ ผมเกรงว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก ท่านหนานกงดูแลตระกูลหนานกงมานานกว่ายี่สิบปี มีอำนาจมากมาย อีกทั้งยังมีอำนาจลับที่เราคาดการณ์ไม่ได้ ถ้าเราเผชิญหน้ากับท่านหนานกงอย่างเปิดเผย ผมกลัวว่าจะทำให้ท่านหนานกงโกรธ ถ้าท่านหนานกงต่อต้านขึ้นมา ผมกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเรานะครับ”
หนานกงเยี่ยเอนตัวพิงโซฟา สีหน้านิ่งสงบ ”พ่อเริ่มคุกคามฉันแล้ว ถ้าฉันยังไม่ทำอะไร สุดท้ายจะเป็นแค่หมูบนเขียงของพ่อเท่านั้น” คำพูดของแม่เฉินในวันนี้ทำให้เขาเชื่อ มีความเป็นไปได้สูงว่าหนานกงจวิ้นคิดจะฆ่าตน ”ฉันรู้ ถ้าคิดอยากจะสืบหาอำนาจทั้งหมดของพ่อคงเป็นเรื่องยาก เรามุ่งเป้าไปที่เมืองหลง กำจัดผิดคน ดีกว่าปล่อยให้มีคนรอด”
ก่วนอวี้พยักหน้า ”ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ จะรีบไปจัดการทันทีครับ”
ก่วนอวี้ติดตามหนานกงเยี่ยตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนทำงานรวดเร็วและฉับไว ทั้งยังเหี้ยมโหด แค่คืนเดียวเขากำจัดคนสนิทของหนานกงจวิ้นถึงสามคน ทำให้หนานกงจวิ้นโมโหอย่างมาก ฟ้ายังไม่ทันสว่าง โทรข้ามมหาสมุทรมายังวิลล่าหยาเก๋อ
เฉินลู่เหยาทำงานล้มเหลว แม่ของเธอถูกช่วยออกไป หนานกงจวิ้นยังพอจะทนได้ แต่หนานกงเยี่ยเริ่มกำจัดอำนาจของเขาทิ้ง เขาไม่อาจนั่งเฉยได้ ”เยี่ย แกคิดจะตัดพ่อตัดลูกกับฉันจริงๆ หรือไง”
หนานกงเยี่ยไม่ได้นอนทั้งคืน เขานั่งอยู่ในห้องหนังสือ คอยสั่งงานก่วนอวี้ ตอนที่หนานกงจวิ้นโทรมา เขาไม่แปลกใจแม้แต่น้อย ”พ่อครับ ผมไม่เห็นพ่อเป็นพ่อ หรือว่าพ่อไม่เคยเห็นผมเป็นลูกมาก่อน พ่อน่าจะรู้ดีแก่ใจนะครับ”
“หึๆๆ…” หนานกงจวิ้นหัวเราะเยือกเย็น เสียงหัวเราะของเขามีความชื้นของน้ำทะเลเจือปนมาด้วย ”ไม่ว่าฉันจะเห็นแกเป็นลูกหรือไม่ แต่สุดท้ายฉันก็ยกตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลให้แก แต่แกกลับไม่เชื่อฟัง แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ควรแต่ง ทั้งยังต่อต้านฉันเพราะผู้หญิงคนนั้นอีก แกเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ของเราพ่อลูก”
“เฮ้อ!” หนานกงเยี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ”สิ่งที่ผมต้องการมีไม่มาก ผมแค่อยากจะปกป้องผู้หญิงที่ผมรักและลูกของผม แต่พ่อเป็นคนบีบผม พ่อแค้นที่เซียวมู่อวี่หักหลังการแต่งงาน แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับรั่วปิงเลยสักนิด เธอทิ้งความแค้นทั้งหมดลงแล้ว ไม่คิดจะแก้แค้นพ่อแล้ว ทั้งยังมีทายาทให้ตระกูลหนานกง ทำไมพ่อถึงต้องทำร้ายเธอด้วย”
หนานกงจวิ้นเองก็ถอนหายใจ น้ำเสียงเคล้าไปด้วยความทรงจำในอดีต ”ฉันเกลียดเซียวมู่อวี่มาก แต่ฉันก็รักเธอมากเหมือนกัน ดังนั้นฉันถึงยอมปล่อยลูกสาวของเธอ แต่เหลิ่งรั่วปิงต้องห้ามมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนตระกูลหนานกง ทว่าแกกลับหลงเหลิ่งรั่วปิงจนโงหัวไม่ขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกพ่ายแพ้ ชีวิตนี้ฉันต้องเสียใจเพราะผู้หญิงคนนั้นแล้ว ลูกชายยังจะทำทุกอย่างเพื่อลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นอีก แล้วจะให้ฉันทนได้ยังไง”
หนานกงเยี่ยหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ”ไม่ว่าพ่อจะเห็นผมเป็นลูกหรือไม่ ผมก็พยายามทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ทำให้วาระสุดท้ายของชีวิตพ่อสงบสุข แต่เรื่องของเหลิ่งรั่วปิง ผมไม่มีวันยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว ในเมื่อพ่อเคยรักผู้หญิงคนหนึ่ง พ่อน่าจะเข้าใจความรู้สึกของผม ตอนนี้เธอคือภรรยาของผม คือแม่ของลูก ผมยินดีที่จะใช้ชีวิตของตนเองเพื่อปกป้องเธอ”
หนานกงจวิ้นเงียบอยู่นาน แล้วถอนหายใจ ”ดูเหมือนว่า เซี่ยวมู่อวี่คงแค้นที่ฉันฆ่าสามีของเธอ จึงดลบันดาลให้ลูกสาวมาแก้แค้นฉัน ทำให้เราสองพ่อลูกต้องกลายเป็นศัตรูกัน” ถอนหายใจอีกครั้ง ”เยี่ย ถึงแม้ฉันจะไม่รักแกเหมือนลูกในไส้มาก่อน แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายแก วันนี้ แกทำลายความรู้สึกของฉันจนหมดสิ้น เรา ตัดขาดกัน!”
ถ้อยคำประโยคสุดท้าย หนานกงจวิ้นพูดด้วยเสียงหนักแน่น แล้ววางสายไป
ฟังเสียงตู๊ดตู๊ดที่ดังขึ้น หนานกงเยี่ยเงียบอยู่หลายวินาที แล้ววางโทรศัพท์ลงด้วยความนิ่งสงบ ถึงแม้ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขาไม่มีความรัก แต่อย่างน้อยก็เป็นสายเลือดเดียวกัน วันนี้ตัดขาดความสัมพันธ์ ภายในใจย่อมมีความเศร้า แต่การที่เรื่องมาถึงวันนี้ได้ เขาเองก็คาดคิดเอาไว้แต่แรกแล้ว ดังนั้นจึงยอมรับมันด้วยความนิ่งสงบ
ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก เผาไหม้ลุกลาม
อีกด้านหนึ่ง เกาะส่วนตัวบนมหาสมุทรทางตอนใต้ของตระกูลหนานกง หนานกงจวิ้นโยนโทรศัพท์ทิ้ง สีหน้าเคร่งเครียด หายใจกระเพื่อมด้วยความโมโห ถึงแม้เขาจะอายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง เขาเหมือนคนอายุสี่สิบกว่า อีกทั้งยังมีหน้าตาที่หล่อเหล่าอย่างมาก
ข้างกายของเขามีผู้หญิงอายุสี่สิบกว่ายืนขนาบข้าง หญิงสาววัยกลางคน ที่ยังคงมีเสน่ห์ ดวงตากลมโตคู่สวยฉายความเจ้าเล่ห์ออกมา เห็นหนานกงเยี่ยโมโห เธอยิ้มแล้วรีบเดินเข้าไปหา ”คุณคะ หนานกงเยี่ยทำตัวแบบนี้ ทำไมคุณถึงยังใจอ่อนกับเขาอยู่ได้”
หญิงวัยกลางคนกะพริบตาด้วยความไม่พอใจ ”คุณคะ ถึงลูกของเราจะเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด แต่เขาเป็นคนฉลาด ทั้งยังมีความรู้ด้านบริหาร ตอนนี้คุณกำลังหาวิธีรักษาลูกอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าอย่างนั้นคุณมัวแต่ลังเลอะไร ฆ่าลูกเนรคุณอย่างหนานกงเยี่ยทิ้งไปเลยสิคะ”
หนานกงจวิ้นเงียบไปหลายวินาที สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจ หลับตาลงช้าๆ ”หนานกงเยี่ย เขาทำให้ผมผิดหวังมาก ช่วยผมสั่งการที ทำทุกอย่างตามแผนการที่วางไว้”
หญิงวัยกลางคนดีใจอย่างมาก เธอยิ้มราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง ”ค่ะ” เธอรอคอยวันนี้มานานกว่ายี่สิบปีแล้ว
งานศพของแม่เฉินจัดขึ้นด้วยความเรียบง่าย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นที่สงสัย แน่นอนว่าหนานกงเยี่ยไม่ไปร่วมงาน ดังนั้นจึงมีแค่เฉินลู่เหยาและเพื่อนสนิทของเธอซย่าอี่มั่วไปช่วยงาน
วันฝังศพ ฝนตกหนัก หลังจากฝังศพแม่เสร็จแล้ว เฉินลู่เหยายืนอยู่ตรงหน้าหลุมศพตามลำพัง เธอถือร่มสีดำหนึ่งคัน เธอยืนอยู่นานไม่ยอมไปไหน หลุมฝังศพและร่างผอมบางของเธอ ทำให้ดูโศกเศร้ามาก
หัวใจของเธอได้รับความเจ็บปวดอย่างสาหัส
แม่คือญาติเพียงคนเดียวในชีวิตเธอ วันนี้ท่านจากเธอไปแล้ว ชีวิตของเธอเหลือแค่ความโดดเดี่ยว และวงการบันเทิงที่มีเรื่องไม่รู้จบ ครั้งหนึ่งเธอเคยใฝ่ฝันจะเป็นผู้หญิงของหนานกงเยี่ย ได้รับการปกป้องจากเขาไปชั่วชีวิต แต่น่าเสียดายที่มันต้องจบลง เธอไปจากชีวิตของหนานกงเยี่ยห้าปี วันนี้ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้กลับมา แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอสัญญากับแม่ว่าจะไม่อยากได้สิ่งที่ไม่ใช่ของตนเอง แต่การที่เธอต้องเห็นผู้ชายที่ตนเองรัก อยู่กับผู้หญิงคนอื่น มันทำให้เธอเจ็บปวดมาก
ความเจ็บปวดนี้ ก่อนหน้านี้ไม่ชัดเจนเท่าไร เธอรักหนานกงเยี่ยและรู้สึกขอบคุณเขา ตัดสินใจที่หักห้ามความรู้สึกของตนเอง แล้วตอบแทนบุญคุณของเขา แต่หลังจากที่แม่จากไป จิตใจที่โดดเดี่ยวก่อตัวขึ้นช้าๆ เธอเริ่มรู้สึกไม่พอใจ ทำไมเธอถึงไม่สมควรได้รับความรักจากผู้ชายคนนั้น สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่มาก แค่ได้เป็นผู้หญิงของเขาก็พอใจแล้ว ไม่ต้องการออกหน้าออกตา เขาเป็นผู้ชายที่มากความสามารถ มีผู้หญิงอีกสักคนแล้วจะทำไม
นอกจากเขา บนโลกใบนี้เธอจะพึ่งพิงใครได้อีก
ซย่าอี่มั่วถือร่มคันดำ เดินเข้าไปในสุสาน สุดท้ายหยุดยืนตรงข้างเฉินลู่เหยา ”รู้สึกไม่พอใจแล้วใช่ไหม”
เฉินลู่เหยาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เธออยู่ในวงการบันเทิงมานาน รู้ว่าการเงียบคือเรื่องที่ดีที่สุด
ซย่าอี่มั่วชำเลืองมองเฉินลู่เหยา แล้วพูด ”ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณหนานกงเยี่ยถึงไม่เปิดใจให้แก เขาเซ็นสัญญาให้แกเป็นนักแสดงในสังกัด โปรโมทแกทุกอย่าง แต่กลับไม่ยอมรับแก คนในสังคมพูดกันไปต่างๆ นานา แกอยากจะเป็นแค่ผู้หญิงที่มีข่าวเสียหายกับเขาแค่นี้เหรอ”
![ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/136090.jpg?resize=151,215 "ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》]")