บทที่ 336 แปลก
บทที่ 336 แปลก
เมื่อได้ยินชื่อของตู้จ้งเหว่ย ถังซวงก็มองด้วยความสงสัย
และพบว่าเป็นตู้จ้งเหว่ยจริง ๆ และคนที่อยู่ข้างหน้าก็ดูคุ้นเคยเช่นกัน เขาคือตู้หรงหมิงที่เคยพบกันมาก่อน ทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน
และอีกสองคนที่นั่งบนโต๊ะเป็นหญิงวัยกลางคน ไม่เพียงแค่รูปร่างดีเท่านั้น แต่เธอยังหน้าตาดีอีกด้วย ส่วนอีกคนน่าจะเป็นลูกชายของผู้หญิงคนนี้เพราะทั้งคู่หน้าตาคล้ายกันมาก
เมื่อเห็นว่าตู้จ้งเหว่ยไม่พูดอะไร ตู้หรงหมิงก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้ลูกเนรคุณ นี่แกกำลังยั่วโมโหฉันหรือไง? ดูสิว่าวัน ๆ แกทำอะไรบ้าง เรียนก็ไม่ดีและยังทะเลาะกับคนไปทั่ว นี่ฉันให้กำเนิดลูกชายอย่างแกมาได้ยังไง”
ผู้หญิงคนนั้นคือโหยวอี้หงภรรยาคนปัจจุบันของตู้หรงหมิง เมื่อเธอได้ยินคำพูดของสามีจึงรีบเตือนเขาให้เบา ๆ “หรงหมิงอย่าโกรธไปเลย จ้งเหว่ยยังเด็ก ถ้าเขาโตขึ้นเขาก็จะเข้าใจเอง”
“เด็กอะไรล่ะ จ้งเหลียนอายุน้อยกว่าเขาสองปี แต่ยังมีเหตุผลมากกว่าซะอีก เขาเป็นพี่ชายแท้ ๆ แต่กลับมาทำให้เรากังวลทุกวันเนี่ยนะ” ความโกรธของตู้หรงหมิงไม่ได้ลดลงเลย และเมื่อได้ยินภรรยาบอกว่าลูกชายคนโตยังเด็ก เขาก็ยิ่งโกรธ
ตู้จ้งเหว่ยมองไปที่คนสามคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างเฉยเมย ราวกับว่าทั้งสามเป็นครอบครัวกัน ส่วนเขาเป็นคนนอกคอก “วันนี้พวกคุณโทรหาผมให้มาทานอาหารก็เพื่อมาสั่งสอนผมอย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องขอโทษด้วย ผมไม่อยากอยู่ต่อแล้ว” จากนั้นตู้จ้งเหว่ยก็ลุกขึ้นและกำลังจะจากไป
“หยุดนะ แกจะไปไหน”
เมื่อเห็นความไม่แยแสและความต่อต้านของตู้จ้งเหว่ย ตู้หรงหมิงก็รู้สึกว่าลูกชายคนนี้เป็นเพียงก้อนหินที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว เขาและอี้หงมักจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดี แต่เด็กนี่กลับมีท่าทีแบบนี้ “ถ้าแกกล้าเดินออกไปอีกก้าว แกจะไม่ใช่ลูกชายของฉันอีกต่อไป”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ตู้จ้งเหว่ยก็หันกลับมามองแล้วแค่นยิ้ม “ในที่สุดคุณก็พูดความรู้สึกจริง ๆ ออกมาสักที คุณต้องการให้ผมก้าวใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องกังวลหรอก ในเมื่อคุณพูดแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมตู้จ้งเหว่ยก็จะทำให้ ในวันนี้ … ”
แต่ก่อนที่ตู้จ้งเหว่ยจะพูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยถังซวง
“สหายตู้ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
เมื่อได้ยินเสียงของถังซวง ตู้จ้งเหว่ยก็ตกตะลึง หันกลับมามองอย่างประหลาดใจ และพบว่าเป็นถังซวง “สหายถังซวง ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“แน่นอนว่ามาเพื่อทานอาหารน่ะสิ”
ถังซวงพูดด้วยรอยยิ้มจากนั้นมองไปที่ตู้หรงหมิงและโหยวอี้หง
ตู้หรงหมิงจำถังซวงได้ทันที เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะพบเด็กหญิงคนนี้ที่นี่ แต่เมื่อรู้สถานะของอีกฝ่าย เขารีบยืนขึ้นและพูดว่า “คุณถังซวง ฉันไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ มันคือโชคชะตาจริง ๆ ทำไมเราไม่ทานข้าวด้วยกันล่ะครับ”
ในตอนท้าย ตู้หรงหมิงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“คุณถังซวง คุณรู้จักจ้งเหว่ยด้วยหรือครับ เด็กคนนี้ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับผมมาก่อน แล้วนี่… คุณรู้จักกันได้อย่างไร”
“เรานั่งโต๊ะเดียวกันค่ะ ต้องรู้จักกันอยู่แล้ว”
ถังซวงตอบด้วยรอยยิ้มแล้วพูดต่อ “แต่ฉันไม่ได้คิดเลยว่าตู้จ้งเหว่ยจะเป็นลูกชายของผู้อำนวยการตู้ ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ตอนนั้นฉันน่าจะขอความช่วยเหลือจากคุณ”
ตู้หรงหมิงไม่คาดคิดว่าลูกชายคนโตและถังซวงจะไม่เพียงเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันเท่านั้น แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะเดียวกันอีกด้วย “คุณถังซวงพูดถูกแล้ว ทั้งหมดเป็นความผิดของจ้งเหว่ย ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เราคงรู้จักกันก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว”
ตู้หรงหมิงยิ้มเห็นด้วยและเชิญถังซวง และคนอื่น ๆ มาทานอาหารด้วยกันทันที
“คุณถังซวง เรามาร่วมโต๊ะกันเถอะ”
ถังซวงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนเวลาทานข้าวของครอบครัวคุณ และฉันยังมีน้องสาวอีกสองคนที่ต้องดูแลค่ะ”
เมื่อเห็นว่าถังซวงปฏิเสธ ตู้หรงหมิงจึงไม่เซ้าซี้ต่อ
แต่ถังซวงหันไปมองตู้จ้งเหว่ยและพูดว่า “สหายตู้ ทานอาหารเสร็จแล้วว่างไหม นายเป็นคนปักกิ่ง น่าจะรู้จักที่นี่ดีกว่าเรา ตอนบ่ายช่วยพาเราไปเดินเล่นได้ไหม”
“ตกลง”
ตู้จ้งเหว่ยตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด แต่เขาไม่ต้องการทานอาหารที่โต๊ะของพ่ออีก เขาจึงมองไปที่ถังซวงและพูดว่า “สหายถังซวง พวกเธอไปทานข้าวก่อนเถอะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความโกรธของตู้หรงหมิงก็จางหายไป เมื่อเห็นว่าถังซวงและคนอื่น ๆ ยังคงอยู่ที่นั่น เขาจึงต้องระงับความโกรธและมองลูกชายคนโตของเขาอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “จ้งเหว่ย รีบมากินข้าวสิ กินข้าวเสร็จแล้วก็จะได้ไปเดินเล่นกับพวกถังซวง”
“พวกคุณกินกันไปเถอะ ผมจะออกไปกินข้างนอก”
เมื่อเห็นว่าตู้จ้งเหว่ยปฏิเสธ ตู้หรงหมิงก็เกือบจะหลุดปากด่าออกไป แต่ทำไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองไปที่ถังซวงอย่างขอโทษขอโพยและพูดว่า “จ้งเหว่ยเป็นคนอารมณ์ร้อน บางครั้งเขาไม่ฟังเราด้วยซ้ำ”
ถังซวงเลิกคิ้วและมองไปที่ตู้จ้งเหว่ย จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม “สหายตู้ นายกำลังโกรธครอบครัวของนายอยู่หรือ ถ้านายไม่อยากกินข้าวกับพวกเขาก็ไปกินกับเราก็ได้นะ เสร็จแล้วเราจะได้ไปเดินเล่นกัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวง ตู้จ้งเหว่ยจึงเหลือบมองเธออย่างประหลาดใจ เพราะปกติแล้วที่โรงเรียน เขามักรู้สึกว่าถังซวงค่อนข้างเย็นชา เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะกระตือรือร้นเข้าหาเขาแบบนี้ แต่เมื่อคิดว่าจะต้องไปซื้อของกับพวกเธอในตอนบ่าย เขาจึงตกลง “ตกลง”
หลังจากที่ตู้จ้งเหว่ยนั่งลงแล้ว ถังซวงขอให้บริกรเสิร์ฟอาหาร
เมื่อเห็นลูกชายคนโตของเขานั่งที่โต๊ะของถังซวง ใบหน้าของตู้หรงหมิงก็บึ้งตึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และยังยิ้มให้ถังซวง และคนอื่น ๆ ด้วยซ้ำ
พอเห็นท่าทีของสามีที่มีต่อถังซวง อี้หงขมวดคิ้ว แต่ตอนนี้มีคนมาก เธอไม่สามารถถามอะไรได้
อีกด้านหนึ่ง ถังซวงสั่งอาหารมามากมายและในขณะเดียวกันก็แนะนำถังเซวี่ยและถังชุนหยานให้ตู้จ้งเหว่ยรู้จัก “นี่คือน้องสาวของฉัน”
“สวัสดี”
“สวัสดีค่ะ”
ทั้งถังเซวี่ยและถังชุนหยานมองไปที่ตู้จ้งเหว่ยอย่างสงสัย และถังเซวี่ยยังถามเรื่องของถังซวงตอนที่อยู่โรงเรียน “พี่ตู้ ที่โรงเรียนพี่สาวของหนูเป็นอย่างไรบ้าง มีใครรังแกเธอบ้างไหม”
ตู้จ้งเหว่ยมองไปที่ถังเซวี่ยด้วยความประหลาดใจและพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ใครจะสามารถรังแกพี่สาวของเธอได้กัน”
ถังซวงหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็เสริมว่า “ใช่แล้ว พี่เก่งจะตาย”
ถังชุนหยานพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้ว พี่ซวงเก่งที่สุด”
เห็นถังเซวี่ยและถังชุนหยานชื่นชมถังซวงแบบนี้ ตู้จ้งเหว่ยก็อดไม่ได้ที่จะหันมองถังซวง
แต่ถังซวงไม่สนใจพวกเขาเลย เธอขอให้บริกรมาเสิร์ฟอาหารเพิ่มอีกสองสามจาน และหลังจากอาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนก็เริ่มทานอาหาร จากนั้นถังซวงก็ลาตู้หรงหมิงและออกจากร้านไป
หลังจากถังซวงและคนอื่น ๆ จากไปแล้ว โหยวอี้หงก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ตู้หรงหมิง และถามว่า “เหล่าตู้ คุณถังซวงเมื่อกี้เป็นใคร? ฉันคิดว่าท่าทีของคุณตอนพูดกับเธอมันแปลก ๆ นะ”
