บทที่ 416 ข่มขู่
บทที่ 416 ข่มขู่
จิงเจ้อหรงพยักหน้า “อืม เดี๋ยวพ่อไปหาอาหลานก่อน ลูกไปอ่านหนังสือเถอะ”
หลังจากพูดคุยกับจิงเจ้อหรงเสร็จแล้ว ถังซวงกลับมาที่ลานของตนเอง เธอคิดว่าจะอ่านหนังสือต่ออีกสักพัก เพราะการสอบใกล้เข้ามาทุกที เวลานี้เธอต้องการอ่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในวันรุ่งขึ้น โม่เจ๋อหยวนมาหาถังซวงตั้งแต่เช้า ทั้งสองวางแผนว่าจะอ่านหนังสือด้วยกันตลอดทั้งวัน
ส่วนถังเซวี่ยหลังทักทายทั้งสองคน ก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน
แต่ทว่าโม่เจ๋อหยวนหันมองถังเซวี่ยที่เดินออกไปแล้ว ก่อนจะถามขึ้น “เสี่ยวเซวี่ยให้เฟิงอีอยู่ต่อหรือ?”
ถังซวงพยักหน้า “ค่ะ เธอตัดสินใจอย่างนั้น เราเลยไม่ทำอะไร ตอนนี้ฉันบอกให้เหลิ่งตงช่วยตรวจสอบเฟิงอีเพิ่มเติม เพื่อดูว่าภูมิหลังของเธอเป็นยังไง และปลอดภัยกับเสี่ยวเซวี่ยไหม”
“ดีแล้ว จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย”
โม่เจ๋อหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ความจริงแล้วเขาเชื่อมั่นในตัวของเฟิงเยี่ยหานพอสมควร และรู้ถึงความรู้สึกที่เฟิงเยี่ยหานมีต่อถังเซวี่ย แน่นอนว่าเฟิงอีจะต้องจริงใจกับเสี่ยวเซวี่ยเช่นกัน แต่ในเมื่อถังซวงกังวล ก็ให้เธอตรวจสอบทุกอย่างไปตามขั้นตอนแล้วกัน
“ซวงเอ๋อร์ อ่านหนังสือกันเถอะ”
“ค่ะ”
ถังซวงพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มอ่านหนังสือกับโม่เจ๋อหยวน
อีกฟาก ถังเซวี่ยรู้ว่าตอนนี้เธอมีเฟิงอีกำลังปกป้อง เธอจึงสบายใจขึ้นมากและคิดว่าต่อให้ตู้จ้งเหลียนโผล่มาอีกครั้ง มันก็ไม่สำคัญ เพราะเฟิงอีจัดการเขาไปแล้ว เขาคงไม่อยากโดนอีกเป็นครั้งที่สองแน่
คิดอย่างนั้น ถังเซวี่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีเมื่อมีคนคอยปกป้อง
แต่ว่าเธอก็มีความสุขได้ไม่นาน ขณะกำลังเดินไปโรงเรียน ตู้จ้งเหลียนเดินเข้ามาหาเธออีกครั้ง
นั่นทำให้ถังเซวี่ยรู้สึกสับสน
“คุณถังเซวี่ย พบกันอีกแล้วนะครับ”
“ตู้จ้งเหลียน คุณไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้ไม่ใช่หรือ แล้วมาที่นี่ได้ยังไง?”
ตู้จ้งเหลียนยกยิ้มก่อนจะตอบกลับหน้าตาย “ผมมาชวนคุณถังเซวี่ยไปทานมื้อกลางวันด้วยกันน่ะ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน”
ถังเซวี่ยปฏิเสธทันที ก่อนจะหลบตู้จ้งเหลียนแล้วเดินไปโรงเรียนต่อ
แต่ตู้จ้งเหลียนยกยิ้มก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณถังเซวี่ย อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิครับ เพื่อนของคุณที่ชื่อหม่าเสี่ยวชุ่ยก็จะไปทานด้วยกัน คุณจะไม่ไปจริง ๆ หรือ?”
ถังเซวี่ยหยุดชะงัก
“คุณทำอะไรเสี่ยวชุ่ย?”
ตู้จ้งเหลียนยิ้มก่อนจะตอบว่า “คุณถังเซวี่ยอย่าเข้าใจผิดเลย หม่าเสี่ยวชุ่ยไปกับผมด้วยความสมัครใจ ไม่ได้บังคับอะไรจริง ๆ”
“คุณ…”
ถังเซวี่ยหันมองตู้จ้งเหลียนอย่างสับสน ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “อืม ฉันจะไป”
“ดีครับที่คุณถังเซวี่ยตอบตกลง เอาล่ะ งั้นตอนเที่ยงผมจะมารับนะ”
ถังเซวี่ยชำเลืองมองตู้จ้งเหลียนอย่างไม่แยแส ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจเขาอีก
ส่วนตู้จ้งเหลียนที่ทำสำเร็จ ก็ไม่สนใจท่าทีของถังเซวี่ย เดินฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี
ในตอนเที่ยง ถังเซวี่ยเดินออกมาจากโรงเรียน และเห็นตู้จ้งเหลียนรออยู่แล้ว
“ไปกันเถอะครับคุณถังเซวี่ย”
ถังเซวี่ยไม่พูดอะไรก่อนจะเดินตามตู้จ้งเหลียนไปเงียบ ๆ ขณะเดียวกันเธอกลับรู้สึกว่าเส้นทางเริ่มไม่คุ้นเคย เหมือนว่ามันจะไม่ได้ตรงไปที่ร้านอาหารที่เธอไปบ่อย ๆ
“เราจะไปกินข้าวกันที่ไหนคะ?”
ตู้จ้งเหลียนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “เราจะไปทานที่ร้านอาหารส่วนตัว ร้านมันอยู่ค่อนข้างไกลน่ะครับ แต่ทุกคนรออยู่ที่นั่นแล้ว หม่าเสี่ยวชุ่ยก็เหมือนกัน”
ถังเซวี่ยไม่ถามอะไรอีก ก่อนจะเดินตามตู้จ้งเหลียนไปอย่างเงียบ ๆ
แน่นอนว่าหลังจากนั้นไม่นาน ถังเซวี่ยเห็นลานเล็ก ๆ ตรงหน้า ดูจากภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือร้านอาหาร แต่ส่วนใหญ่แล้วร้านอาหารส่วนตัวก็ดูลึกลับแบบนี้แหละ
“ถึงแล้วครับ”
ตู้จ้งเหลียนเปิดประตูก่อนจะพาถังเซวี่ยเข้ามาด้านใน
“เสี่ยวชุ่ย…”
หม่าเสี่ยวชุ่ยมาถึงแล้ว แต่ทันทีที่เห็นถังเซวี่ย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดถาโถม “เสี่ยวเซวี่ย ฉันขอโทษนะ ฉันก็ไม่ได้อยากมาที่นี่ แต่ว่า…” แต่เพราะครอบครัวของเธอกดดันทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธตู้จ้งเหลียนได้…
เมื่อเห็นหม่าเสี่ยวชุ่ยปลอดภัยดี ถังเซวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก “เสี่ยวชุ่ย ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย”
ได้ยินประโยคนั้น แววตาของหม่าเสี่ยวชุ่ยเริ่มแดงเรื่อ
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ถังเซวี่ยจึงถูกบังคับมาทานมื้อเที่ยงที่นี่ แต่ถังเซวี่ยกลับยังเป็นห่วงเธอเนี่ยนะ “เสี่ยวเซวี่ย… ทั้งหมดเป็นความผิดฉันเอง”
ก่อนถังเซวี่ยจะพูดอะไร ตู้จ้งเหลียนอดไม่ได้ที่จะสบถขึ้นมา “เราแค่มาทานอาหาร เธอพูดอย่างกับฉันทำเรื่องชั่วร้ายอย่างนั้นสิ”
“หึ… ก็เรื่องที่คุณทำมันก็ไม่ได้ดีตั้งแต่แรก”
หม่าเสี่ยวชุ่ยจ้องมองตู้จ้งเหลียนด้วยความขุ่นเคือง แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านั้น เพราะครอบครัวของตัวเอง
ถังเซวี่ยหันมองตู้จ้งเหลียนแล้วพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเรามาทานอาหาร ก็รีบนั่งเถอะค่ะ ฉันต้องกลับไปเรียนคาบบ่ายด้วย”
“ครับ เข้าไปด้านในกัน”
ตู้จ้งเหลียนเดินนำถังเซวี่ยและหม่าเสี่ยวชุ่ยเข้ามาด้านในด้วยรอยยิ้มร้าย ที่ด้านในมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่และอาหารจานร้อนถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะแล้ว “ผมสั่งอาหารไว้เยอะเลย แต่ไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร สั่งจานโปรดของคุณเพิ่มได้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกเราไม่ใช่คนกินยาก เรากินอะไรก็ได้”
หม่าเสี่ยวชุ่ยพยักหน้ารับ “ใช่ พวกเรากินอะไรก็ได้” จากนั้นเธอดึงถังเซวี่ยให้นั่งลง “เสี่ยวเซวี่ย เรารีบกินให้เสร็จแล้วรีบกลับดีกว่า”
“อื้ม”
ตู้จ้งเหลียนเห็นถังเซวี่ยและหม่าเสี่ยวชุ่ยนั่งลงแล้ว ก็ไม่พูดอะไร และนั่งลงด้วย
หม่าเสี่ยวชุ่ยกินเร็วมาก เพราะเธอต้องการพาถังเซวี่ยออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
แต่ถังเซวี่ยไม่ได้กินอะไรมาก เธอแค่ถูกบังคับให้มากินอาหารมื้อนี้ แล้วเธอจะกินลงได้ยังไง?
ตู้จ้งเหลียนเห็นว่าทั้งสองคนไม่ค่อยคุ้นชินกับอาหาร และถังเซวี่ยคล้ายจะไม่ค่อยอยากกินอะไร เขาจึงยกยิ้มก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถ้าไม่อยากกินอาหารพวกนี้ ผมจะบอกให้พ่อครัวทำเพิ่มนะครับ”
“ไม่ต้องค่ะ รสชาติมันไม่ได้เลวร้ายอะไร ฉันกินได้ ไม่ต้องสั่งอะไรเพิ่มแล้ว”
“ใช่ หลังจากกินอาหารเสร็จเราจะออกไปทันที ไม่ต้องสั่งอะไรแล้ว”
หม่าเสี่ยวชุ่ยกินอาหารอีกสองชามก่อนจะวางตะเกียบอย่างรวดเร็ว และหันไปหาถังเซวี่ย “เสี่ยวเซวี่ย เธออิ่มหรือยัง?”
“อิ่มแล้ว”
หม่าเสี่ยวชุ่ยลุกขึ้นทันที “เสี่ยวเซวี่ย ถ้าอิ่มแล้วเรากลับไปเรียนคาบบ่ายกันเถอะ”
ก่อนที่ถังเซวี่ยจะตอบกลับ ตู้จ้งเหลียนกลับมองหม่าเสี่ยวชุ่ยแล้วพูดขึ้น “ถ้าเธออยากจะกลับ ก็กลับไปก่อน ฉันกับคุณถังเซวี่ยมีเรื่องต้องพูดคุยกัน”
“เสี่ยวเซวี่ยไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
หม่าเสี่ยวชุ่ยปฏิเสธทันที ก่อนจะดึงถังเซวี่ยออกไปด้วย
แต่ทว่าถังเซวี่ยกลับลูบหลังมือของหม่าเสี่ยวชุ่ยอย่างให้ความมั่นใจ “เสี่ยวชุ่ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับตู้จ้งเหลียนอยู่พอดี ถ้างั้นเธอกลับไปก่อนนะ”
