อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนพิเศษ 218 สถานการณ์เปลี่ยนไป

ตอนพิเศษ 218 สถานการณ์เปลี่ยนไป

ตอนพิเศษ 218 สถานการณ์เปลี่ยนไป

อาเวินรีบเดินไปทางซ้ายพร้อมกับเนี่ยนเนี่ยนอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เดิน เขาตอบว่า “ไม่ใช่แค่ข้าขอรับ นายท่านและคุณชายเย่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน”

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยุดฝีเท้า แล้วมองเขาด้วยความประหลาดใจ “แล้วพวกเขาล่ะ?”

“แมงป่องคลานมาถึงแค่ทางเข้าบ้านพักนี้เท่านั้น อาจเป็นเพราะมีกลิ่นที่มันไม่ชอบ มันจึงหยุด แต่คุณชายเย่บอกว่าในเมื่อมันมาทางนี้ จวิ้นจู่ก็จะต้องอยู่ในบ้านพักนี้ จึงให้แยกกันตามหาจวิ้นจู่ ข้าโชคดีที่ได้เจอจวิ้นจู่ก่อน พวกเราต้องรีบออกไปก่อน แล้วข้าจะแจ้งให้นายท่านทราบขอรับ”

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว หรือว่าเสียงการต่อสู้ที่นางได้ยินก่อนหน้านี้ จะมาจากไป๋หลิวอี้หรือเป่ยเป่ย?

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็มาถึงประตูบ้านพักแล้ว

ระหว่างทางมีคนจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น เมื่อมองดูบาดแผล จะเห็นได้ว่าเกือบทุกคนถูกฆ่าตายด้วยการโจมตีครั้งเดียว

อาเวินถือดาบคอยคุ้มกันอย่างตื่นตัวตลอดเวลา เพื่อเปิดทางให้เนี่ยนเนี่ยนอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งทั้งสองยืนอยู่นอกบ้านพัก ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทันใดนั้นอาเวินก็วิ่งไปหลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนหยิบคันธนูและลูกธนูออกมา แล้วยิงธนูขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียงดังลั่น

เมื่อเสียงแหลมดังขึ้น ไป๋หลิวอี้และเย่ฉิงเป่ยที่ยังคงตามหาเนี่ยนเนี่ยนอยู่ในบ้านพัก ก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว

อาเวินไม่กล้าปล่อยคันธนู เพราะไม่อยากประมาท ขณะรีบพาเนี่ยนเนี่ยนไปหาที่ซ่อน

จากนั้นทั้งสองก็มีโอกาสพูดคุยกัน

เนี่ยนเนี่ยนนึกถึงแมงป่องที่เขาพูดถึงขึ้นมาได้ นางเผลอกะพริบตาหลายครั้ง แล้วถามเขาว่า “แมงป่องมาจากไหน?”

อาเวินหัวเราะ “คุณชายใหญ่เย่มาที่นี่ขอรับ เขาเป็นผู้มอบให้”

เป็นพี่ใหญ่จริง ๆ ด้วย รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเนี่ยนเนี่ยน ดวงตาของนางดูสดใสขึ้น

ทว่าสิ่งที่อาเวินพูดต่อไป กลับทำให้เนี่ยนเนี่ยนประหลาดใจ

เขาบอกว่า “แต่ที่แปลกคือเมื่อเราเข้าไปในบ้านพัก ก็ดูเหมือนว่ามีการต่อสู้อยู่ข้างใน ข้าเดินตามหามาตลอดทาง แต่แทบไม่เจออุปสรรคเลยขอรับ เดิมทีข้าคิดว่าจะมีกับดักบางอย่างอยู่ข้างในเสียอีก ข้าจึงระมัดระวังอยู่เสมอ ในที่สุดตอนนี้ก็ออกมานอกบ้านพักนั่นได้เสียที ข้าค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อยขอรับ”

เนี่ยนเนี่ยนตัวแข็งทื่อทันที “เจ้าว่าอย่างไรนะ? ตอนที่พวกเจ้าเข้ามา พวกยามที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้าน ก็ถูกจัดการไปหมดแล้วงั้นหรือ?”

“ใช่แล้วขอรับ หรือว่ามีใครบางคนแอบช่วยเรา?” อาเวินก็สับสน เขาคิดว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการช่วยจวิ้นจู่เสียอีก

อย่างน้อยที่สุด จวิ้นจู่ก็น่าจะถูกใครบางคนจับเป็นตัวประกัน หลังจากการต่อสู้กันอย่างดุเดือด

เขาไม่ได้คาดหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นถึงเพียงนี้ ความราบรื่นกลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

คิ้วของเนี่ยนเนี่ยนแทบจะขมวดเป็นปม เช่นนั้นเสียงการต่อสู้ที่นางได้ยิน ก็ไม่ได้มาจากไป๋หลิวอี้และเป่ยเป่ยงั้นหรือ?

แต่ก็น่าแปลก ใครจะมาที่บ้านพัก? มาช่วยนาง หรือแค่มาแก้แค้นชายสวมหน้ากากคนนั้น?

ไม่ๆ เนี่ยนเนี่ยนส่ายหน้าอย่างแรง คงไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยนางหรอก เพราะเมื่อนางมาถึงอาณาจักรเทียนอวี่ นางก็รู้จักคนน้อยมาก และไม่มีใครรู้ว่านางถูกจับขังไว้ในบ้านพักแห่งนี้ และต่อให้จะรู้ก็คงไม่มาที่นี่ตามลำพัง อย่างน้อยก็ต้องแจ้งให้ไป๋หลิวอี้ เหวินหย่าและคนอื่น ๆ.รู้ก่อน

ดังนั้น… อืม ก็น่าจะเป็นไปได้ว่าชายคนนั้น มีความเป็นปฏิปักษ์กับชายสวมหน้ากากเป็นการส่วนตัว มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

เนี่ยนเนี่ยนได้ข้อสรุปที่ชัดเจนสำหรับตัวนางเอง จึงหยุดคิดเรื่องนี้ชั่วคราว

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังกรอบแกรบก็ดังมาจากด้านหน้า มีคนกำลังเดินมาทางด้านนี้อย่างรวดเร็ว

อาเวินมองเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นทันที “นายท่านและคุณชายเย่มาแล้วขอรับ”

เนี่ยนเนี่ยนสงบลงทันที เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้ จู่ ๆ นางก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

นางยืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้า

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางเงยหน้าขึ้น และยังไม่ทันได้เอ่ยคำใด นางก็ถูกกอดไว้แน่นในอ้อมแขน

เนี่ยนเนี่ยนตัวแข็งทื่อ เสียงนุ่มที่คุ้นเคยดังมาจากเหนือหัวของนาง “ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว” น้ำเสียงของเขามีความโล่งใจเจืออยู่

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกได้ว่าเส้นประสาททั่วร่างกายของนางผ่อนคลาย

มุมปากของเย่ฉิงเป่ยกระตุก เขาสบตากับอาเวิน แล้วหันหน้าหนีไปเงียบ ๆ

ใบหน้าของเนี่ยนเนี่ยนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง นางยื่นมือออกไปผลักเขา “ปล่อยนะ”

นางยังโกรธอยู่ และมันก็เป็นความผิดของเขาเช่นกัน ที่ทำให้นางข้อเท้าแพลงตอนที่ถูกจับเมื่อไม่กี่วันก่อน

แต่ไป๋หลิวอี้ไม่ยอมปล่อย เขากอดนางแน่นอีกครั้ง จากนั้นก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อมองนาง “เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า?”

เนี่ยนเนี่ยนผลักเขาออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี จากนั้นก็หันไปหาอาเวิน แล้วพูดว่า “พวกเรากลับกันเถอะ”

อาเวินชำเลืองมองไป๋หลิวอี้และเย่ฉิงเป่ยด้วยสีหน้าขมขื่น นายท่านทั้งสองอยู่ตรงนี้ แต่จวิ้นจู่คุยกับเขาแค่คนเดียว นี่มัน…

เขาสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มเย็นชาของเจ้านายของเขาและคุณชายเย่

เนี่ยนเนี่ยนเตะเขา “ยังไม่ไปอีกหรือ?”

อาเวินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากถอนหายใจ และไม่กล้ามองเจ้านายของเขาอีกต่อไป เขาจึงได้แต่กวาดสายตาไปยังจุดที่รถม้าจอดอยู่ด้วยความสิ้นหวัง

เนี่ยนเนี่ยนรีบตามไป จากนั้นไป๋หลิวอี้และเย่ฉิงเป่ยก็มองหน้ากัน สีหน้าของพวกเขาค่อนข้างเคร่งเครียด หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็หันไปมองบ้านพักอีกหลังที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมา แล้วหันหลังเดินจากไป

ไม่นานหลังจากที่กลุ่มของพวกเขาออกจากบ้านพักไป คนผู้หนึ่งก็เดินออกมาอย่างแช่มช้า

สายตาของเขาขุ่นมัวและเศร้าหมอง เขาจับหน้าอกตัวเอง แล้วดึงผ้าสีดำที่ปิดหน้าออกอย่างแรง พลางจ้องเขม็งไปยังทิศทางที่เนี่ยนเนี่ยนจากไป

ครู่ต่อมาเขาก็ชกกำแพงดัง ‘ปัง’ ทำให้กำแพงเป็นรูขนาดใหญ่ทันที

“ไป๋หลิวอี้ ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะซ่อนเร้นทักษะเอาไว้”

ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล จากนั้นก็เห็นคนสองสามคนกำลังมุ่งหน้ามาแต่ไกล

ชายวัยกลางคนที่สวมหน้ากากดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ทันทีที่มาถึงก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าวิตกกังวล “เกิดอะไรขึ้น? เกิดเรื่องหรือ?”

“ท่านพ่อ” ชายหนุ่มกระแอมออกมา แล้วจับแขนตัวเองด้วยความอึดอัดใจ “สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้วขอรับ”

“จวิ้นจู่อยู่ที่ใด?” ชายสวมหน้ากากได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง คิ้วของเขาแทบจะขมวดเป็นปม

ชายหนุ่มยิ้มฝืดเฝื่อน “ไม่รู้ว่าไป๋หลิวอี้กับเย่ฉิงเป่ยไปหาที่อยู่ของจวิ้นจู่มาจากที่ใด พวกเขาแอบเข้าไปในบ้านพักคืนนี้ แล้วตอนนี้ก็…ช่วยไปได้แล้วขอรับ”

“อะไรนะ?” ชายสวมหน้ากากลุกขึ้นทันที เกือบจะเหวี่ยงชายหนุ่มกระเด็นออกไป

ใบหน้าของเขาเหี้ยมเกรียมขึ้นทันที ขณะที่มองลูกชายของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พวกเขาไปไหน และไปนานเพียงใดแล้ว?”

ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังทิศทางที่รถม้าแล่นไป แล้วตอบว่า “เพิ่งออกไปได้ไม่นานขอรับ”

ดวงตาของชายสวมหน้ากากหรี่ลง ทันใดนั้น ก็หันกลับมากวาดสายตาไปยังคนสองสามคนที่อยู่รอบตัว “ตามไป”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ…” ชายหนุ่มผงะไปครู่หนึ่ง มันสายเกินไปที่จะหยุดเขา เขาจึงได้แต่มองดูแผ่นหลังของคนที่ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เรื่องมันยาวน่ะอาเวิน ต้องรอให้เนี่ยนเนี่ยนหายงอนเท่านั้นแหละ

มีแมงป่อง แสดงว่าหนานหนานมาอาณาจักรนี้แล้วน่ะสิ

ไหหม่า(海馬)