“เหลียงยู่ เหลียงยู่รีบมาช่วยฉันด้วย!”
ท่านแปดลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง
เงาหนึ่งแวววับอยู่ไม่ไกล และเหลียงยู่ที่สวมชุดนินจาสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นข้างท่านแปด
“ท่านแปดไม่ต้องตกใจ เหลียงยู่อยู่นี่”
เหลียงยู่ดึงมีดสั้นที่หนีบอยู่ที่เอว และจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
“นินจาสาว? น่าสนใจ”
หลี่โม่ยิ้มที่มุมปาก และมองเหลียงยู่ด้วยดวงตาที่ขี้เล่น
เหลียงยู่ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าสายตาที่ของหลี่โม่ที่จ้องมาเป็นการดูหมิ่นตัวเอง
“ท่านแปด คุณรีบออกไป ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหลียงยู่เถอะ”
เหลียงยู่ไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะหลี่โม่ได้ แต่รู้สึกว่าตนเองสามารถชะลอเวลาได้
“หลี่โม่ วันตายของคุณมาถึงแล้ว เหลียงยู่ฆ่ามันซะ ฉันจะออกไปรอข่าวของคุณอยู่ข้างนอก”
ท่านแปดลุกขึ้นจากพื้น และวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก
หลี่โม่ส่ายศีรษะ อ้อมตัวเหลียงยู่ไป และไล่ตามท่านแปด ร่างของเหลียงยู่ประกายแวววับ และรีบตามไปสกัดกั้นหลี่โม่
“มีฉันอยู่ คุณอย่าคิดว่าจะก้าวไปข้างหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว”
เหลียงยู่ตะโกน และโยนลูกดอกนินจาไปที่หลี่โม่
ลูกดอกนินจาพุ่งตรงไปที่หลี่โม่ราวกับแสงสีดำ
หลี่โม่ตวัดแขนทั้งสองข้างอยู่ในอากาศ ทำให้เห็นเหมือนราวกับว่ามีแขนนับพันปรากฏอยู่บนอากาศ เมื่อภาพแขนนับพันหายไป นิ้วของหลี่โม่ได้หนีบลูกดอกนินจาหกตัวที่เหลียงยู่ปามา
“ทำมาไม่ทำกลับมันเสียมารยาท”
หลี่โม่สะบัดข้อมือ จากนั้นลูกดอกนินจาทั้งหกที่อยู่ระหว่างนิ้วก็พุ่งออกไป
ลูกดอกนินจาเร็วกว่าตอนที่พุ่งมา เร็วจนทำให้เหลียงยู่รู้สึกตกใจ และรีบหลบทันที
มีลูกดอกนินจาเพียงสี่ลูกเท่านั้นที่พุ่งมาที่เหลียงยู่ ส่วนอีกสองลูกพุ่งที่ไปท่านแปด
หลังจากที่เหลียงยู่หลบลูกดอกนินจาทั้งสี่ดอกแล้ว เธอถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ คิดอยากจะเตือนท่านแปดแต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว
ฉึก ๆ!
ลูกดอกนินจาทั้งสองพุ่งไปปักอยู่ที่ต้นขาทั้งสองข้างของท่านแปด ทำให้ท่านแปดเซแล้วก็ล้มลงกับพื้น
น้ำตาอันเจ็บปวดของท่านแปดไหลออกมา เขาหันไปมองเหลียงยู่ที่กำลังตามมา “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมบอกให้ฆ่ามัน ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”
เหลียงยู่พยักหน้าอย่างช้า ๆ การที่นายจ้างได้รับบาดเจ็บภายใต้การคุ้มครองของตนเอง เป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเหลียงยู่
เงาวาววับ เหลียงยู่หายตัวไปในเงามืดข้างตัว หายไปในอากาศราวกับว่าล่องหนได้
“ฮ่า ๆ ๆ คุณเห็นไหม นี่คือทักษะความสามารถของนินจา ขอแค่สถานที่ที่มีเงามืด นินจาสามารถหายตัวไปได้ คุณรอความตายเถอะ!”
ท่านแปดอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วกลิ้งออกไป กลิ้งไปอยู่ในเงามืดของมุมห้อง
เนื่องจากความเชื่อมั่นในทักษะฝีมือของเหลียงยู่ ท่านแปดรู้สึกว่าถ้ามีเงามืดเขาจะปลอดภัยอย่างแน่นอน แค่หลี่โม่กล้าก้าวเข้ามาในเงามืด เขาจะถูกเหลียงยู่ลอบสังหารอย่างเงียบ ๆแน่นอน
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ท่านแปดได้พบกับอันตรายนับไม่ถ้วน ขอแค่มีเงามืด และมีเหลียงยู่อยู่ อันตรายทั้งหมดก็ถูกขจัดออกไป
ท่านแปดเชื่อว่าครั้งนี้จะไม่มีข้อยกเว้น
ท่านแปดมองหลี่โม่ที่ยืนอยู่ข้างเงามืดด้วยรอยยิ้ม ยกนิ้วก้อยขึ้นและกล่าวอย่างยั่วยุว่า “เมื่อสักครู่คุณเก่งไม่ใช่หรือ? แล้วยังบอกว่าตนเองมีพรสวรรค์ไม่ใช่หรือ เข้ามาสิ ถ้าคุณเก่งก็เดินเข้ามาในเงามืด แค่คุณเดินเข้ามา เหลียงยู่ก็สามารถส่งคุณไปลงนรกได้!”
หลี่โม่หรี่ตาแล้วมองไปที่เงา ในเงาใหญ่ไม่สามารถมองเห็นใครได้นอกจากท่านแปด การหลบซ่อนตัวของนินจาเหลียงยู่ไม่มีช่องโหว่ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างมาก
หลี่โม่ก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในเงามืด แล้วก็เอนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ทดสอบการมีตัวตนอยู่ของเหลียงยู่
รอบ ๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย การไหลเวียงของอากาศก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย หลี่โม่จึงวางใจและก้าวเดินไปข้างหน้า
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว ไม่เกิดอันตรายใด ๆ เลย ดูเหมือนว่านินจาสาวเหลียงยู่ได้หลบหนีไปแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านแปดยิ่งอยู่ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อย ๆ เฉกเช่นเดียวกับหลี่โม่ที่ระแวดระวังอยู่ในเงามืด ท่านแปดเคยเห็นคนที่พยายามหลีกเลี่ยงการโจมตีของเหลียงยู่มาหลายคนแล้ว
สองครั้งแรกเมื่อพวกเขาเข้าใกล้จะทำให้ท่านแปดรู้สึกตื่นตระหนก แต่หลังจากที่ท่านแปดกลายเป็นเหยื่อล่อของเหลียงยู่มาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้ท่านแปดก็ไม่กลัวอีกแล้วก็สามารถยิ้มได้
กำลังจะตายแล้ว แค่หลี่โม่เดินเข้ามาสองก้าวเขาก็จะต้องตาย! ในใจของท่านแปดเต็มไปด้วยความคาดหวัง อยากเห็นท่าทางที่หลี่โม่ตาย
ดูเหมือนว่าหลี่โม่จะลดความระมัดระวังลง เขาเร่งฝีเท้าอย่างกะทันหัน พุ่งไปที่ท่านแปดอย่างรวดเร็ว
จู่ ๆก็มีแสงปรากฏขึ้นจากด้านหลังหลี่โม่ และเหลียงยู่ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังหลี่โม่ มีดสั้นผ่านอากาศอย่างเงียบงัน และแทงไปยังแผ่นหลังของหลี่โม่
“ฮ่า ๆ ๆ”
ท่านแปดหัวเราะ ราวกับว่าเขาเห็นหลี่โม่ถูกแทง
หลี่โม่เลิกคิ้ว และหันไปเผชิญหน้ากับเหลียงยู่ทันที
เหลียงยู่รู้สึกตื่นตระหนก มือของเธอเคลื่อนไหวเร็วขึ้น และมีดสั้นของเธอกำลังจะพุ่งไปที่หัวใจของหลี่โม่
หลี่โม่ประสานฝ่ามือ แล้วจับมีดสั้นของเหลียงยู่ไว้ในมือ
“ห๊ะ?”
เสียงหัวเราะของท่านแปดหยุดลงกะทันหัน เขามองหลี่โม่ที่จับมีดสั้นของเหลียงยู่อยู่ในมือด้วยความประหลาดใจ “คุณ คุณพบเหลียงยู่ได้อย่างไร! ”
“คุณเป็นคนบอกผมเอง”
หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ และใช้เท้าเตะไปที่หน้าท้องของเหลียงยู่
เหลียงยู่ถูกหลี่โม่เตะโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอถูกเตะไกลออกไปถึงห้าหกเมตร
เหลียงยู่นอนอยู่บนพื้น และเอามือจับท้องของตนเองไว้ เธอขดตัวเป็นวงเหมือนกุ้งที่ปรุงสุกแล้ว
เหลียงยู่รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก สายตาที่มองหลี่โม่เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าตนเองหลบซ่อนตัวอย่างดี ทำไมหลี่โม่เจอตนเองได้อย่างไร
ท่านแปดหดตัวอยู่ที่มุมกำแพง หลังของเขากดแนบกับกำแพงอย่างแน่นหนา ท่านแปดกำลังคิดว่า ถ้าตนเองสามารถเจาะผนังได้คงจะดีมาก
“ผมบอกคุณได้อย่างไร! ผมไม่ได้พูดอะไรเลย!”
ท่านแปดกล่าวด้วยความหวาดกลัว
“เพราะรอยยิ้มของคุณมันทรยศคุณ ตอนที่มีชัยคุณต้องถ่อมตน คุณเข้าใจไหม?”
หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ เอื้อมมือไปจับคอของท่านแปดเอาไว้
ท่านแปดถูกหลี่โม่จับคอดึงให้ลุกขึ้น มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ไม่คาดคิดว่าเพียงเพราะรอยยิ้มของตนเอง จะทำให้การสังหารของเหลียงยู่ล้มเหลว
“เป็นไปได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ ผมก็แค่ยิ้ม ยิ้มแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!”
“ขณะที่เหลียงยู่กำลังจะโจมตีผม คุณหัวเราะออกมาดังมาก นี่ไม่ใช่พฤติกรรมที่ควรปฏิบัติภายใต้ความกลัว ต่อไปคุณต้องระวังจุดนี้ด้วย หากเปลี่ยนเป็นศัตรูคนอื่น อาจจะไม่มีเมตตาเหมือนผม”
หลังจากหลี่โม่กล่าวจบ เขาก็เปิดปากของท่านแปด และหยิบกล่องผ้าขนาดเล็กรูปแปดเหลี่ยมออกจากกระเป๋า
เมื่อเห็นกล่องผ้าในมือของหลี่โม่ ตาของท่านแปดก็เบิกกว้างขึ้นทันที เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
“นี่คือยาเม็ดตามจิตวิญญาณ! คุณมียาเม็ดตามจิตวิญญาณได้อย่างไร!”
ท่านแปดตกใจจนตัวสั่น ภายใต้ความวิตกกังวล จนทำให้เสียงของเขาแหบ
“เฉียนฝูเป็นคนเอามาให้ผมเอง ยาเม็ดตามจิตวิญญาณและยาแก้พิษของสำนักตอนนี้อยู่ในมือของผมแล้ว”
หลังจากที่หลี่โม่พูดจบ เขาก็เปิดกล่องเล็ก ๆ และยัดยาเม็ดสีน้ำตาลในกล่องเข้าไปในปากของท่านแปด
เม็ดยาละลายในปาก และกลายเป็นกระแสความร้อนเข้าสู่ร่างกายของท่านแปด
ท่านแปดรู้สึกโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างยิ่ง “คุณโหดเหี้ยมมาก! คุณจะทำอะไรกันแน่!”
