ตอนที่ 1230 ไม่ขาดสาย
เซียวหรงเหยี่ยนกำลังนั่งอ่านแผนการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงที่กองทัพต้าโจวส่งมาให้อยู่หน้าตรงหนังสือในกระโจมที่พักตอนกลางคืน
ไป๋ชิงอวี๋เป็นคนวางแผนวิธีนี้ ชายหนุ่มต้องการให้กองทัพของต้าโจวและต้าเยี่ยนร่วมมือกัน ไป๋ชิงอวี๋จะวางแผนหลอกล่อให้ซีเหลียงบุกไปจับตัวเขา ให้กองทัพต้าเยี่ยนดักซุ่มโจมตีกองทัพซีเหลียง เมื่อโจมตีกองกำลังหลักของซีเหลียงได้พอสมควรแล้ว ต้าเยี่ยนและต้าโจวค่อยบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงโดยอาศัยความสามารถของแต่ละแคว้นเอง ผู้ใดบุกไปถึงเมืองอวิ๋นจิงก่อนผู้นั้นจะได้ครอบครองเมืองอวิ๋นจิง
เซียวหรงเหยี่ยนไม่คิดมาก่อนเลยว่าน้องเขยคนนี้ของเขาจะใจตรงกับเขาเช่นนี้
ทว่า เดิมทีเซียวหรงเหยี่ยนอยากเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อเพราะเขาคือผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนวางจดหมายของไป๋ชิงอวี๋ลงด้านข้าง ขณะกำลังคิดว่าจะตอบกลับจดหมายของไป๋ชิงอวี๋เช่นไรเขาก็ได้รับจดหมายลับจากเมืองหลวงต้าเยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนอ่านจดหมายลับจากเมืองหลวงของต้าเยี่ยนอย่างละเอียด เขาไม่ยอมดื่นยาที่วางอยู่ด้านข้างเสียทีจนมันเย็นชืดหมดแล้ว
ในจดหมายกล่าวว่าก่อนที่เซียวหรงเหยี่ยนจะทิ้งต้าเยี่ยนยกทัพบุกไปช่วยเหลือไป๋ชิงเหยียนที่เมืองเจียงจือไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนเรียกพบเมิ่งเจาหรงบ่อยมาก กระทั่งมีข่าวลือแพร่ออกมาจากวังหลวงว่าไทเฮาต้องการพระรราชทานสมรสให้เขากับเมิ่งเจาหรง ต่อมาเมิ่งเจาหรงหายตัวไป ทว่า ไทเฮาสั่งให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
มีคนคอยเป่าหูไทเฮาว่าเซียวหรงเหยี่ยนไม่ไว้หน้าไทเฮา ไทเฮาต้องการพระราชทานสมรสให้เขา ทว่า เขากลับไม่พอใจถึงขนาดกล้าวางแผนทำให้เมิ่งเจาหรงหายตัวไป เขาจงใจทำให้ไทเฮาขายหน้า
บางคนกล่าวว่าเซียวหรงเหยี่ยนเป็นคนซ่อนตัวเมิ่งเจาหรงไว้ เมื่อทำสงครามที่เมืองอวิ๋นจิงเสร็จเขาจะกลับไปขอตัวคนจากไทเฮาที่เมืองหลวงของต้าเยี่ยน ถึงเวลานั้นไทเฮาคงขายหน้าแน่นอน
เปลวไฟจากโคมไฟนกกระเรียนซึ่งแกะสลักราวกับมีชีวิตจริงที่อยู่ทางด้านหลังเซียวหรงเหยี่ยนส่งกระทบใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนให้เห็นอย่างริบหรี่
“นายท่าน! นายท่าน!”
เยว่สือถือจดหมายและยาที่ไป๋ชิงเหยียนส่งมาให้เข้ามาให้เซียวหรงเหยี่ยนในกระโจมอย่างรวดเร็ว เขากล่าวยิ้มๆ
“จดหมายของคุณหนูใหญ่ขอรับ คุณหนูใหญ่ส่งยารักษาแผลมาให้นายท่านด้วยขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนเงยหน้ามองไปทางเยว่สือ
เยว่สือนั่งคุกเข่าส่งยิ้มให้เซียวหรงเหยี่ยนอยู่หน้าโต๊ะหนังสือพลางยื่นจดหมายและยาให้เขา
“นายท่าน คุณหนูใหญ่ให้คนส่งจดหมายและยามาให้นายท่านขอรับ”
เยว่สือกล่าวจบจึงเห็นว่าเซียวหรงเหยี่ยนยังไม่ได้ดื่มยา
“นายท่านยังไม่ได้ดื่มยาอีกหรือขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้เอ่ยตอบ เขารับจดหมายของไป๋ชิงเหยียนมาเปิดอ่าน ไป๋ชิงเหยียนเป็นคนเขียนด้วยตัวนางเอง
เยว่สือรีบหยิบโคมไฟมาวางไว้ใกล้ๆ เซียวหรงเหยี่ยนอย่างรู้งาน เขายังยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมจากไป เขาตั้งใจว่าเมื่อนายท่านอ่านจดหมายของคุณหนูใหญ่จบเขาจะเกลี้ยกล่อมให้นายท่านดื่มยาให้หมด หากไม่ดื่มยาอาการจะดีขึ้นได้อย่างไรกัน
เซียวหรงเหยี่ยนอ่านจดหมายของไป๋ชิงเหยียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ ความทุกข์ใบหน้าหน้าที่มีอยู่หลายวันเหมือนจะถูกกำจัดไปทันที
แม้ไป๋ชิงเหยียนจะแก้ตัวในจดหมายว่านางมั่นใจว่าควบคุมสถานการณ์ได้จึงกล้าเสี่ยงอันตรายเช่นนี้ นางไม่ได้ไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง นางกล่าวว่านางสั่งให้ตู้ซานเป่าขุดหลุมทางออกที่ใต้ดินไว้แล้ว หากยื้อไม่ไหวจริงๆ นางจะหนีปาทางเส้นทางนั้น
เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนกำลังปลอบเขาด้วยถ้อยคำเหล่านี้ ทว่า เมื่อนึกย้อนดูแล้วการกระทำทุกอย่างของไป๋ชิงเหยียนล้วนทำเพื่อครอบครัวของตัวเองเหมือนที่นางเคยทำที่เมืองหลวงเท่านั้น แม้นางจะมีวิธีการต่างๆ มากมาย ทว่า นางใช่คนที่วู่วามจริงๆ
ไป๋ชิงเหยียนเป็นคนมั่นใจในตัวเอง ทว่า นางไม่ใช่คนประมาท นางเป็นคนแข็งแกร่งแต่ไม่หัวแข็ง เซียวหรงเหยี่ยนแค่เป็นห่วงนางมากเกินไปจนใจว้าวุ่นเท่านั้น
เซียวหรงเหยี่ยนคิดเรื่องนี้ได้ระหว่างทางแล้ว
เมื่ออ่านถึงตอนท้ายของจดหมายที่ไป๋ชิงเหยียนเขียนว่าต่อไปจะคำนึงถึงตัวเองและลูกในท้องมากกว่านี้ จะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย ขอให้เซียวหรงเหยี่ยนดูแลตัวเองให้ดี ดื่มยาเป็นเวลา ใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนจึงมีรอยยิ้มอ่อนๆ ปรากฏขึ้นในที่สุด
เมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเยว่สือจึงรีบกล่าวขึ้น
“นายท่าน รีบดื่มยาเถิดขอรับคุณหนูใหญ่จะได้ไม่เป็นห่วง หากครั้งหน้าพบกันแล้วนายท่านยังไม่หายดีคุณหนูใหญ่คงมาคิดบัญชีกับข้าแน่นอนขอรับ ไม่ว่าอย่างไรนายท่านก็ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยข้าเอาไว้ขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนถือจดหมายของไป๋ชิงเหยียนไว้ในมือ เขาลูบจดหมายอย่างแผ่วเบา จากนั้นหยิบถ้วยยามาดื่มจนหมดในทีเดียว
“นายท่าน!”
เยว่สือเห็นเจ้านายของตัวเองดื่มยาจนหมดถ้วยโดยที่เขายังไม่ทันกล่าวว่าจะนำยาไปอุ่นร้อนให้ก่อน
ยาขมจนลิ้นชา ทว่า ใจของเซียวหรงเหยี่ยนไม่รู้สึกขมแม้แต่น้อย เขาพับจดหมายของไป๋ชิงเหยียนใส่ไว้ในกล่องบนโต๊ะ จากนั้นหันไปกล่าวกับเยว่สือ
“หมอทหารที่คุณหนูใหญ่ให้เดินทางมากับพวกเรากำลังรอทำแผลให้ข้าอยู่ใช่หรือไม่”
“ใช่ขอรับนายท่าน”
เยว่สือรีบรับคำ เขารู้สึกว่าจดหมายของคุณหนูใหญ่ได้ผลดีมาก เมื่อคุณหนูใหญ่ส่งจดหมายมาเจ้านายของเขารีบตามหมอทหารมารักษาบาดแผลทันที
ก่อนหน้านี้หมอทหารก็เคยมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เซียวหรงเหยี่ยน ทว่า กลับถูกรังเกียจว่าวุ่นวาย ตอนนี้เจ้านายของเขากลับตามหมอทหารมาทำแผลให้ใหม่ด้วยตัวเอง
“ไปตามเขาเข้ามา” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงเบา
“ขอรับ!” เยว่สือรีบลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกด้วยความดีใจ
หมอทหารกำลังกลุ้มใจที่ทำตามคำสั่งของฝ่าบาทไม่สำเร็จ อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนผู้นั้นไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย ที่สำคัญเขาดูน่าเกรงขามมาก หมอทหารไม่กล้าบังคับให้เขาดื่มยา
ขณะที่หมอทหารกำลังคิดว่าจะแบกกล่องยาไปหาเซียวหรงเหยี่ยนอีกรอบเยว่สือก็มาเชิญเขาพอดี
หมอทหารไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เหตุใดอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนจึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้กัน ปกติเขาต้องเดินไปหาอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนประมาณวันละหกเจ็ดรอบ อีกทั้งยังต้องฟังอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนสั่งสอนว่าเขาไม่เคารพกฎของกองทัพ จากนั้นจึงจะยอมให้เขาเปลี่ยนแผลแต่โดยดี เหตุใดวันนี้จึงให้องครักษ์มาเชิญเขาเช่นนี้กัน
แม้จะสงสัยแต่หมอทหารก็ต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาจากฝ่าบาทให้สำเร็จ หมอทหารรีบแบกยาเดินตามเยว่สือไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เซียวหรงเหยี่ยนทันที
เมื่อทำแผลเสร็จหมอทหารยังรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องจริง เขาเดินแบกกล่องยาออกมาจากกระโจมอย่างงงๆ
เยว่สือยืนนิ่งอยู่ด้านข้างเซียวหรงเหยี่ยนพักใหญ่ เมื่อไม่เห็นเจ้านายของตนตอบกลับจดหมายของคุณหนูใหญ่จึงเอ่ยถามขึ้น “นายท่านไม่เขียนจดหมายตอบคุณหนูใหญ่สักฉบับหรือขอรับ”
“ไม่จำเป็น…”
เขามองอออกว่าไป๋ชิงเหยียนกำลังยอมลงให้เขาและง้อเขาผ่านจดหมาย นี่แสดงว่าเขามีความสำคัญกับหญิงสาวเช่นเดียวกัน เซียวหรงเหยี่ยนชอบความรู้สึกที่ไป๋ชิงเหยียนคิดถึงเขาตลอดเวลาเช่นนี้ ให้หญิงสาวคิดถึงเขาไปอีกสองสามวันก่อนแล้วกัน
เซียวหรงเหยี่ยนก็ได้ยินด้านนอกรายงานว่าองครักษ์ไป๋มาขอเข้าพบ
เซียวหรงเหยี่ยนหน้าเปลี่ยนสีทันที ไป๋ชิงเหยียนเพิ่งส่งจดหมายมาให้เขา ต่อมาองครักษ์ไป๋เดินทางมาหาเขาเช่นนี้แสดงว่าเกิดเรื่องขึ้นกับไป๋ชิงเหยียนอย่างนั้นหรือ!
“เชิญเข้ามา!” เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดและเม้มปากแน่น
ไม่นานองครักษ์ไป๋จึงเดินเข้ามาด้านใน เขาทำความเคารพเซียวหรงเหยี่ยน
“คารวะอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนพ่ะย่ะค่ะ”
เยว่สือมองไป…คนคุ้นเคย!
เขาเป็นห่วงไป๋ชิงเหยียนเช่นเดียวกันจึงรีบถามขึ้น
“คุณหนูใหญ่เพิ่งส่งจดหมายมา เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่อีก!”
