ฝ่ามือรวบรวมพลังอีกครั้ง พยัคฆ์เขาเดียวถอยหลังด้วยความหวาดผวา มันอ้าปากใช้ลิ้นเลียเขาบนหน้าผาก
“หักมาให้ข้าเถิด” โครม
พลังหยางที่แข็งแกร่งประสานเข้ากับหมัดลงทัณฑ์ ทำให้ร่างกายของพยัคฆ์เขาเดียวถูกกระแทกอย่างแรงอีกครา
ทันใดนั้น เสียงกระแทกกับก้อนหินดังสนั่น หินขนาดใหญ่แตกเป็นรอยร้าว แล้วเขาของพยัคฆ์เขาเดียวก็หัก
พยัคฆ์เขาเดียวบาดเจ็บทำให้รังสีพลังอ่อนลงมาก
“ปลาใหญ่กินปลาเล็ก การดำรงชีวิตที่นี่ก็เป็นเช่นนี้ ในเมื่อเจ้ามีชีวิตอยู่อย่างทรมาน สู้ให้ข้าจบชีวิตเจ้าไม่ดีกว่าหรือ”
หลงเหยียนจับเขาที่แตกหักของมัน ฝ่ามือเต็มไปด้วยพลังปราณ ทันใดนั้นพลังก็ถูกส่งไปทั่วร่างกายพยัคฆ์เขาเดียว
“โฮก!” พลังที่แข็งแกร่งโจมตีร่างกายพยัคฆ์เขาเดียว สุดท้ายพยัคฆ์เขาเดียวก็ตะเกียกตะกายจนสิ้นลมหายใจ
พยัคฆ์เขาเดียวตายแล้ว หลงเหยียนถอนหายใจ ตนฆ่าพยัคฆ์เขาเดียวด้วยมือ จากนั้นก็เดินมาข้างกายหลงหลิง เวลานี้นางนั่งตัวตรง หลับตาพิงอยู่ตรงนั้น
“ได้ งั้นให้เวลาข้าฟื้นฟูร่างกายสักหน่อย แล้วข้าค่อยพาเจ้าออกไปจากที่นี่” หลงเหยียนหลับตาลง เริ่มขับเคลื่อนพลังปราณในร่างกาย ใช้พลังฟื้นฟูร่างกายที่ทรุดโทรม
พลังปราณลดในตัวน้อยลงไปเศษสามส่วนสี่ ทันใดนั้น หลงเหยียนลืมตาขึ้น เงยหน้ามองท้องฟ้า ในที่สุดเขาก็กลับมาในสภาพเดิมแล้ว เริ่มใช้พลังหยางในกาย ดูดซึมพลังจากแสงอาทิตย์ในการเติมเต็มพลังปราณ รวบรวมพลังหยาง ใช้มันส่งไปทั่วร่างกาย
หลังผ่านไปครึ่งวัน หลงเหยียนลุกขึ้นยืน พลังปราณขับฝุ่นที่เปื้อนออกจากตัว จิตสัมผัสที่มีต่อสิ่งเร้าเพิ่มมากขึ้น หลงเหยียนเดินไปข้างศพพยัคฆ์เขาเดียว แล้วเก็บลูกแก้วปีศาจเอาไว้
“เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้วว่าข้าต้องฆ่าพยัคฆ์เขาเดียวตัวนี้สำเร็จแน่” หลงเหยียนหันกลับมามองนาง
“เสี่ยวหลิง เพราะเหตุเจ้าถึงไม่พูดสักคำ หรือว่าเจ้าตกใจกลัวที่เห็นข้าดุร้าย” หลงเหยียนหันกลับไปมอง ทะยานลอยไปบนก้อนหิน ก่อนจะลองเขย่าตัวนางเบาๆ แล้วร่างนางก็อ่อนยวบลงบนพื้น
“เสี่ยวหลิง เสี่ยวหลิง” หลงเหยียนตกใจเป็นห่วง
ทว่าศพที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่เคลื่อนไหวแล้ว
“ไม่ ไม่นะ หรือเจ้าจะไปโดยไม่ร่ำลาเลยสักคำ ข้ายังไม่รู้วิธีการใช้เขาของพยัคฆ์เขาเดียวเลย ข้ายังมีบางเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเจ้า เจ้าจะไปแบบนี้ไม่ได้”
ขณะที่หลงเหยียนรู้สึกเจ็บปวดมากนั้น บนท้องฟ้าก็มีเสียงและกลิ่นอายพลังระลอกหนึ่งลอยลงมา
“หลงเหยียน ข้าจะไปแล้ว หลายวันมานี้ข้ามีความสุขมาก จิตของข้าอ่อนแอเกินไป ข้าต้องกลับไปหล่อเลี้ยงจิตที่ร่างจริง มิเช่นนั้นชาตินี้ข้าคงหาฟื้นคืนไม่”
“เจ้ารีบหลอมพลังปราณที่หลอมในเขาของพยัคฆ์เขาเดียว กลืนลงท้อง ผสานให้กลายเป็นพลังปราณของเจ้า แล้วมันจะช่วยเจ้าเอง”
“อีกเรื่อง ก้อนหินที่อยู่ในร่างกายเจ้า ความจริงมันคือธาตุพลังหิน เมื่อเจ้าฝึกจนถึงระดับหนึ่ง จะสามารถดูดธาตุพลังมาเพิ่มความแข็งแรงของร่างกาย เมื่อถึงตอนนั้น ร่างกายเจ้าจะมีพละกำลังมากกว่าสัตว์หลายเท่า ถือเป็นของขวัญที่เราได้รู้จักกัน กลับตระกูลเจ้าเสียเถิด ที่นี่ไม่ปลอดภัย”
“จริงด้วย เจ้าบอกเองมิใช่หรือ อนาคตเจ้าอยากไปเมืองหยุนจง ถ้าเจ้าอยากมาหาข้า อีกหน่อยก็ไปเมืองหยุนจงนะ ข้าจะรอเจ้าที่นั่น ถ้ามีวาสนาต่อกัน เราคงได้พบกันใหม่ ช่วยทะนุถนอมศพของหญิงผู้นี้ด้วย ลาก่อน…”
บนท้องฟ้า หมอกสีขาวระลอกหนึ่งจางหายไป หลงเหยียนเงยหน้ามองท้องฟ้า เขาทรุดลงที่พื้น ใช้มือกุมหัว ร้องไห้อย่างปวดร้าว
“เพราะอะไร เพราะอะไรเจ้าต้องจากข้าไป ความจริง… ความจริงข้าไม่อยากเสียเจ้าไป” ภาพของหลงหลิงปรากฏในหัวหลงเหยียนซ้ำๆ เขาคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ตั้งแต่เด็ก ข้าไม่เคยมีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง ทุกคนมองและกระทำกับข้าเฉกเช่นคนไร้ค่า สายตาที่เย็นชาของลุงสอง คนรุ่นเดียวกันที่คอยเอาแต่กลั่นแกล้ง ท่านพ่อก็ไม่เคยถามไถ่ข้า ไหนจะมีท่านปู่ที่เย็นชา ข้าเติบโตมากับสภาพแวดล้อมเช่นนี้ และตอนนี้เจ้าก็จากข้าไปอีก” ร่างเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง
เมื่อพูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน รีบเช็ดน้ำตาแล้วมองไปบนท้องฟ้า
“เสี่ยวหลิง เจ้าบอกให้ข้าไปหาเจ้าที่เมืองหยุนจง ความหมายคือเจ้ายังจะกลับมาอีกใช่ไหม พวกเรายังมีวาสนาต่อกัน ได้เจอกันอีกครั้งใช่หรือไม่ เมืองหยุนจงคือเมืองที่ข้าฝันใฝ่อยากไปตั้งแต่เด็ก เจ้าโปรดวางใจ เพื่อตามหาเจ้า ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ ข้าต้องหาเจ้าให้เจอ”
เขามุ่งมั่นตั้งใจที่จะทำให้สำเร็จ
หลงเหยียนมองศพของหญิงสาวข้างกาย เดินเข้าไปหา แล้วคำนับสามครั้ง
“แม่นางไป๋ เจ้าหลับให้สบาย ขอบคุณที่มอบคัมภีร์กายสุริยะให้ข้า ถึงแม้ข้าไม่รู้จักเจ้า แต่ข้ารู้ว่าเจ้าคือหญิงที่มีจิตใจเมตตา เพียงแต่เจ้าทำบุญมาน้อย ชะตาจึงสั้นนัก”
เขาฝังศพไป๋รั่วอีอย่างดี จากนั้นก็เริ่มทำตามที่หลงหลิงบอก ใช้พลังปราณบดขยี้เขาที่ได้มาให้เป็นผง ก่อนจะกลืนลงไป ผสานเข้ากับพลังหยาง แล้วเริ่มขับเคลื่อนภายในร่างกาย
เขาของพยัคฆ์กลายเป็นผงเข้าสู่ร่างกายหลงเหยียน ทว่ากลับเหมือนกำลังกลืนบางสิ่งที่แสนยากเย็น เขากลืนมันลงอย่างลำบาก คล้ายมีพลังบางอย่างกำลังต่อต้าน ภายในตัวร้อนระอุเหมือนเพลิงทะเล
“นี่มัน… มันเพราะอะไรกัน?” หลงเหยียนรีบใช้พลังหยางปกป้องเส้นพลัง ใช้ต้านพลังระลอกนั้น เมื่อพลังระลอกนั้นสัมผัสกับพลังหยาง ราวกับมันรู้สึกตื่นเต้น ไม่นานก็ประสานเข้ากันอย่างสมบูรณ์
ภายในร่างกายหลงเหยียนคล้ายมีคลื่นที่ปั่นป่วน กระดูกทุกส่วนในร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง มันก่อความวุ่นวายในร่างกายหลงเหยียนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ส่วนพลังหยางนั่นก่อตัวกันกลายเป็นพลังที่น่าประหลาด เมื่อผสานกันแล้ว หลงเหยียนสัมผัสได้ว่าร่างกายเขาแข็งแกร่งขึ้น อีกทั้งพลังแห่งหยางแข็งแกร่งมากกว่าเดิม
เดิมทีร่างกายของเขาหลอมถึงระดับหนึ่ง ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อมีพลังแห่งหยางเข้าไป ไม่เพียงสามารถสร้างพลังปราณได้ แต่ยังรวบรวมพลังจากแสงอาทิตย์ได้ด้วย ร่างกายที่ก่อเกิดจากพลังหลายด้าน หลอมรวมให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นเอง ภายนอกร่างกายหลงเหยียนปรากฏแสงเรืองรองจางๆ การจะข้ามผ่านจุดสูงสุดของกายสุริยะก็อยู่แค่เอื้อม
“ตูม!”
เสียงระเบิดดังขึ้น
หลงเหยียนชกก้อนหินขนาดใหญ่แตกกระจาย บนหมัด พลังแห่งหยางกำลังจางหายไป พลังที่มหาศาลกระจายออกไปรอบด้าน ก่อตัวกลายเป็นระลอกแสงรอบตัว
ลำแสงบนตัวหลงเหยียนปนแสงที่ร้อนแรง รับรู้ได้ว่าในกายเขามีพลังมหาศาลที่ไม่มีวันสิ้นสุด พลังปราณและพลังหยางก่อตัวกลายเป็นพลังการโจมตีที่แข็งแกร่ง
กายสุริยะของเขาแข็งแกร่งมากขึ้นแล้ว
เขาหันกลับไปมอง สายตาที่ดุร้ายมองไปยังทิศทางที่ตั้งของตระกูลหลง เขากำหมัดแน่น
“ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้ว… หลงอวี่ซี เจ้ายังจำคำสัญญาของเราได้หรือไม่ ข้าบอกแล้วว่าหลังจากสิบวันจะกลับมาล้มเจ้า รอก่อนเถอะ”
…
ณ ตระกูลหลง แขกนั่งเรียงรายกันเต็มห้องโถง คนเกือบครึ่งเมืองออกันอยู่นอกห้องโถงตระกูลหลง
วันนี้เป็นวันประลองยุทธ์ครั้งใหญ่ที่ตระกูลหลงจัดขึ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผู้คนจับตามอง แต่เป็นงานประลองที่เหล่าตระกูลร่วมกันจัดหลังจากงานประลองของตระกูลหลงต่างหาก
หนุ่มผู้มากพรสวรรค์ในตระกูลเหล่านี้ ต่างก็ได้รับวิชาและทรัพยากรจำนวนมหาศาล นี่ต้องเป็นการประลองครั้งใหญ่ที่น่าตระการตาเป็นแน่
คนที่มีตัวตนในเมืองต่างก็มาถึง ผู้อาวุโสในตระกูลหลงนั่งอยู่ตำแหน่งสูงสุด มองไปยังแขกทั้งหลายที่เข้ามาร่วมงานประลอง กล่าวขอบคุณสำหรับการมาเยี่ยมเยือน
ต่อจากนี้จะเป็นเวลาเริ่มงานประลองของเด็กอายุน้อยในตระกูลแล้ว ปีนี้มีผู้เข้าร่วมทั้งหมดสิบหกคนด้วยกัน ในนี้ คนจำนวนสิบเอ็ดคนมีพลังขั้นที่สาม ห้าคนมีพลังขั้นที่สี่ ผู้อาวุโสนั่งอยู่ด้านบนเวที มองลงมาด้วยความพอใจ
หลงอีที่เป็นผู้นำตระกูลเริ่มทำการประกาศรางวัลสำหรับผู้มีพรสวรรค์ที่ชนะการประลอง ทุกปี ผู้ชนะเลิศจะได้รับผ้าแดงผืนหนึ่ง หลงอีจะเป็นผู้สวมไว้ที่คอให้ด้วยตัวเอง
แววตาหลงอีกลับแสดงความผิดหวัง ในใจหวังจะเห็นการปรากฏตัวของหลงเหยียน
“เหยียนเอ๋อ เจ้าอยู่ที่ใด? หรือเจ้ายังโกรธเคืองพ่ออยู่ นี่ก็ผ่านไปสิบวันแล้ว ข้าส่งคนออกตามหาเจ้าไปทั่ว แต่กลับไม่มีข่าวคราวของเจ้าเลย”
——————–
