ตอนที่ 5 ปฏิเสธไม่ได้
เป็นไปไม่ได้
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
ไม่มีทางที่ผมจะยอมรับมันง่ายดาย
ผมเป็นเหยื่อน้อยที่น่าสงสาร
ย่อมต้องระมัดระวังตัวเป็นธรรมดา
โดยเฉพาะกับคนแบบพี่สาวเจ้าของบ้าน
ผมต้องระมัดระวังหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
“มะ ไม่เป็นไรครับ” เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยง
ผมจำต้องปฏิเสธ
พยาพยามสลัดให้หลุดจากเงื้อมืออีกฝ่าย
“ผมไม่เข้าดีกว่า” แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่อาจสลัดหลุดไปไหนได้
พระเจ้าช่วยจะแรงเยอะไปไหนเนี่ย
ว่าแต่หากอีกฝ่ายเริ่มแสดงอาการต่อต้าน
เป็นธรรมดาต้องปล่อยอีกฝ่ายไม่ใช่เหรอ
แต่เหมือนพี่สาวเจ้าของบ้านจะไม่มีความต้องการแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย
ยังคงจับข้อมือผมเอาไว้แน่น
“…” ทุกสิ่งอย่างยังเหมือนเดิมหมด
เธอยังคงจับข้อมือผม
คุณฟางข้าวยังคงยึดจับหัวไหล่ผมเอาไว้เหนียวแน่น
เว้นแต่ดวงตาของพี่สาวเจ้าของบ้าน
มะ มันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
“ดะ เดี๋ยวจะคืนคุณฟางข้าวให้แน่นอน เพราะฉะนั้น—”
“เมี๊ยวววววว~” คุณฟางข้าวเกาะผมแน่นกว่าเดิมอีก
จะทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ คุณฟางข้าว!
ปล่อยผมไปเถอะ!!
ละ แล้วก็พี่สาวเลิกจับผมเถอะครับ!!!
“…” คลึงงง!
แถมท้องฟ้ายังคำรามกึกก้อง
สร้างสถานการณ์ไม่ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
“ฝนตกแล้ว” พี่สาวเจ้าของบ้านกะพริบตา
ดึงทุกสิ่งอย่างกลับคืน
กลายเป็นพี่สาวใจดีตามเดิม
ไม่มีแสดงปฏิกิริยาแปลกประหลาดให้เห็นอีก
ก่อนตรงเข้าหาคุณฟางข้าวทันที
ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระอีกครั้ง
“…” ผมถอนหายใจโล่งอก
จับข้อมือตัวเอง
แม้จะเป็นช่วงจังหวะเวลาไม่กี่วินาที
แต่เหมือนแขนผมได้เข้าปากสัตว์ร้ายเรียบร้อย
นึกว่าจะโดนกินรวบทั้งตัวแล้วเนี่ย
“ฟางข้าวเข้าบ้านเร็วลูก” พี่สาวเจ้าของบ้านยิ้มอ่อนโยน
ใช้ฝ่ามือลูบหัวคุณฟางข้าว
พยายามเกลี้ยกล่อม
ขอให้กลับเข้าบ้าน
“…” ขณะฝนเม็ดใหญ่เริ่มตกมาทีละนิด
“หนู ถ้าหนูไม่เข้าบ้านระวังจะเป็นหวัดนะ”
“เด็กคนนี้นิ” คุณฟางข้าวยังนิ่งเงียบ
ไร้ซึ่งการตอบสนอง
พอเห็นพี่สาวเจ้าของบ้านจนเกล้าทำอะไรไม่ถูก
ผมก็เริ่มออกโรงบ้าง
“คุณฟางข้าวครับ”
“ได้เวลากลับบ้านแล้วนะครับ” ฝ่ามือทั้งสองจับเข้าที่หน้าท้อง
เตรียมดึงยื่นให้กับพี่สาวเจ้าของบ้าน
“เมี๊ยวววววว~”
“…”
“เมี๊ยววววว~~”
“เอาไม่ออกกกกก” คุณฟางข้าวจะจับแน่นเกินไปแล้วนะครับ
ระหว่างกำลังยุ่งวุ่นวายกับคุณฟางข้าว
ผมก็เปิดช่องว่างให้จู่โจมกะทันหัน
และคนลงมือก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
เป็นคุณพี่สาวเจ้าของบ้านตามเดิม
หมับ
“ครับ!!”
“สาวน้อยมีธุระต่อจากนี้รึเปล่าจ๊ะ”
“…” เห็นสีหน้าคาดหวังของพี่สาวเจ้าของบ้าน
ผมก็รู้ทันทีว่าเธอต้องการอะไร
“อยากให้ผมเข้าไปข้างในบ้าน?”
“จ๊ะ ปรกติฟางข้าวมักเป็นเด็กไม่ดื้อด้านนะ”
“แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงไม่ยอมเข้าบ้าน”
“…มันจะเป็นการรบกวนรึเปล่าครับ?”
“ผมว่ามันไม่ค่อย—” ต้องปฏิเสธ
ลางสังหรณ์ยอดเยี่ยมของผมมันกำลังร้องเตือน
หากเข้าไปในบ้านของเธอ
อาจจะต้องสูญเสียบางสิ่งอย่าง
และตอนนั้นเองที่คุณฟางข้าวเข้ามาช่วยเหลือ
“เมี๊ยวว~”
“ฟางข้าวก็เองอนุญาตแล้วด้วย” ช่วยเหลือครับ
แต่ไม่ได้ช่วยเหลือผม
พี่สาวเจ้าของบ้านยิ้มหัวเราะ
ตรงเข้าจับกระชับข้อมือไม่คิดปล่อยผ่าน
“เดี๋ยวพี่สาวเลี้ยงขนม”
“เข้าบ้านของพี่เถอะนะ”
“ถ้ายังอยู่ด้านนอกระวังจะโดนฝนจะเป็นหวัดเอานะ”
“อีกอย่างถ้าปล่อยให้เธอวิ่งฝ่าฝนไปทั้งแบบนี้”
“พี่สาวต้องรู้สึกผิดแน่นอนหากเธอเป็นอะไรไป”
“ขอร่ม—”
“บ้านพี่สาวไม่มีร่ม”
“…” แล้วนั้นมันอะไรครับที่อยู่ในตะกร้าข้างประตู
เหมือนเธอจะรู้สึกถึงสายตาของผม
ปัง
“ไม่มีแล้วจ๊ะ” ร่มน่าสงสารถูกบดขยี้ด้วยฝ่าเท้าหักกลางเรียบร้อย
ใช้งานใช้การไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สอง
เนื้อตัวผมสั่นสะท้านไปหมดเลยครับ
“…” กลัวไปหมดแล้วเนี่ย
พี่สาวเจ้าของบ้านยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก
ใกล้จนเกือบสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
และด้วยเพราะเข้าใกล้จนมากเกินไป
ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจากเรือนร่างของเธอ
มันหอมมาก
“เธอคงจะเข้าบ้านกับพี่สาวใช่ไหม?”
“…ก็ได้ครับ”
“เมี๊ยวววววว~” คุณฟางข้าวร้องขึ้นมาทันทีหลังจากเห็นผมยอมรับข้อเสนอ
พี่สาวเจ้าของบ้านถอนใบหน้ากลับ
พร้อมยิ้มหัวเราะสุขใจที่เห็นสิ่งที่ตนหมายปอง
ประสบผลสำเร็จไม่มีข้อผิดพลาด
“ฟางข้าวดีใจใหญ่เลย เข้าบ้านกัน”
“…ครับ” ผมถอนหายใจเหนื่อยอ่อน
จำต้องยอมเข้าบ้านผู้อื่น
เข้าบ้านคนแปลกหน้าที่เจอหน้ากันไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ
—
มองจากด้านนอกเหมือนไม่ใหญ่
แต่ภายในบ้าน
ใหญ่มาก
มากจนผมตกใจเลยละครับ
“…” หลังจากทำตามจุดประสงค์เรียบร้อย
คุณฟางข้าวจึงยอมลงจากไหล่ของผม
“คุณฟางข้าว?”
“หนูมาเร็วเข้า”
“เมี๊ยวววว~”
“เช็ดตัวหน่อยนะ~” ผ้าขนหนูรูปแมว
หยิบมาเช็ดตามเนื้อตัวของคุณฟางข้าว
ส่วนผมที่เป็นแขกก็เกิดอาการทำตัวไม่ถูกกะทันหัน
ไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง
ตอนนั้นเองที่พี่สาวเจ้าของบ้านถามขึ้น
“ว่าแต่พี่สาวว่าจะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“สาวน้อยชื่ออะไรเหรอ?”
“พี่สาวชื่อ เซซิเลีย”
“…” เงียบครับ
เงียบนิ่ง
พอโดนถามชื่อผมเองก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน
“ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ”
“มะ ไม่ใช่ครับ”
“คือมันพูดยากนิดหน่อย”
“พูดยาก?”
“…มี 2 ชื่อครับ”
“กร”
“กับ?”
“…”
“ฟะ ฟางข้าว”
“!!!” พี่สาวนิ่งเงียบไปในทันที
“สาวน้อย ชื่อ ฟางข้าว”
“ครับ” เธอกะพริบตาหลายต่อหลายครั้ง
พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก
หน้าอกคู่โตพองตัวน่าหวาดหวั่น
ก่อนเปิดเผยรอยยิ้มทันที
“เหลือเชื่อมาก!”
“โชคชะตาคงบีบให้พวกเราต้องมาเจอหน้ากันแน่นอน”
รอยยิ้มของพี่สาวแฝงเร้นไปด้วยอารมณ์มากมาย
ตามความเห็นของผมแล้ว
เธอกำลังสนุกสนานกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ลองคิดดูสิครับ
สาวน้อยคนหนึ่ง(?) วิ่งมาพร้อมกับแมวของตัวเอง
ถูกชักชวน (บีบบังคับ) เข้ามาในบ้านรอให้ฝนหยุด
พอถามชื่อ
ก็กลายเป็นว่าชื่อของสาวน้อย(?) กับแมวของตัวเองชื่อเดียวกัน
เหตุการณ์แบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนะ
จึงไม่แปลกสักเท่าไหร่ที่จะดึงดูดเรื่องราวชวนปวดหัวต่อจากนี้
โดยเฉพาะกับพี่สาวเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง
เธอจดจ้องมองหน้าผมกับคุณฟางข้าว
หลายต่อหลายครั้ง
พร้อมพยักหน้าชอบใจ
“อือ~”
“แบบนี้ไม่ดีแน่ถ้าชื่อของทั้งสองยังเหมือนกันอยู่แบบนี้”
“ครั้งต่อไปที่เจอหน้ากันอาจทำให้สับสน—”
“ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอครับ?!”
“สาวน้อยไม่อยากเล่นกับฟางข้าวเหรอ?” กลายเป็นว่าโดนถามกลับเสียอย่างงั้น
อีกทั้งคำถามยังตอบยากยิ่งหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
“เมี๊ยววววว~” คุณฟางข้าวขยับเข้ามานั่งตักผมเฉยเลย
เมื่อกี้ยังอยู่บนตักของพี่สาวเจ้าของบ้าน
เหมือนว่าคุณฟางข้าวจะมีพลังจิตสามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้
“…” คงเป็นไปไม่ได้หรอกผมคงคิดมากไปเอง
“เมี๊ยวววววว”
“น้องสาวไม่อยากมาหาฟางข้าวอีกเหรอ?”
ตอบยังไงดีครับทีนี้!
