ตอนที่ 14 หารายได้พิเศษเข้ากระเป๋า
ในที่สุดหลังจากผ่านพ้นช่วงเวลายาวนาน
ผ่านพ้นช่วงเวลาตลอดทั้งวัน
ในที่สุดผมก็เป็นอิสระ
มาถึงบ้านสักที
มันช่างเป็นระยะเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน
แม้จะเป็นเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่โรงเรียน
หากแต่สำหรับผมที่ต้องคอยรับมือกับเหล่าชนชั้นกินเนื้อทั้งหลาย
ที่คอยจ้องเล่นงานตลอดเวลาทุกเมื่อเชื่อวัน
มันกับยาวนานเหลือเกินเหมือนหนึ่งวันเป็นหนึ่งปี
อะ เกี่ยวกับเรื่องทดสอบด้านเวทมนต์เหรอ?
เป็นอันต้องล้มเลิกไปครับ
เนื่องจากระยะเวลามันไม่พอ
พักเรื่องโรงเรียนไปก่อนดีกว่า
ผมบิดตัวขี้เกียจอยู่หน้าประตูบ้าน
เตรียมเปิดประตูเข้าไปด้านใน
เข้าไปเพื่อพักผ่อนหลังจากเรียนมาอย่างหนักหน่วง
ตอนนั้นที่สุ้มเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ดังขึ้นมาโดยไม่มีบอกกล่าวให้ล่วงรู้ล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย
มันก็มีตกใจอยู่เหมือนกัน
แต่ยังไม่มากเท่าไหร่
หึ คิดจะทำให้ผมตกใจจนร้องเสียงหลงออกมาเหรอ?
ยังอ่อนหัด
“…”
“สวัสดีครับ?”
“…”
“ครับ?”
เหมือนจะมีของมาส่งพอดี
แน่นอนว่าของที่มาส่งย่อมต้องเป็นของผม
หาใช่ของใครคนอื่น
ผมเงยหน้ามองหน้าคุณพนักงาน
มองเข้าไปในแววตาอีกฝ่าย
พร้อมกะพริบตาไปตามอารมณ์
“…”
“คุณพนักงาานครับ?”
“…”
“คุณพนักงาน—”
“คะ ครับ?!”
กว่าจะได้สติกลับมา
ผมถึงกับต้องเรียกร้องหลายต่อหลายครั้ง
เหม่อลอยแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ
ทำงานหนักเกินไปรึเปล่า
พนักงานหนุ่มคล้ายกำลังตื่นตระหนกตกใจ
ก่อนจะเหลือบมองมาที่ผมหลายต่อหลายครั้ง
พร้อมกับริ้วแดงที่ปรากฏบนใบหน้าอีกฝ่าย
หรือว่าจะป่วย?
“…”
“คะ คือมีวัสดุส่งมา—”
“ของผมครับ!”
“ของผมแน่นอนเลย!”
ผมไม่รอช้ารีบพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย
ตอนแรกก็นึกว่ามาส่งจดหมาย
แต่พอเห็นอีกฝ่ายหยิบกล่องบางอย่างขึ้นมา
ผมก็รับรู้ได้เลยทันทีว่าของชิ้นนั้นมันต้องเป็นของผม
ในที่สุดกว่าจะมาถึงมือผมได้
ไม่มีรอช้า
ผมรีบคว้ากล่องมากอดเอาไว้ทันที
“ชะ ช่วยเซ็นต์รับรองด้วยครับ”
“…”
“เรียบร้อย”
“ขะ ขอบคุณครับ”
“เช่นกันครับ”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากรับของเสร็จสิ้น
ผมรีบย่างเท้ากลับเข้าบ้าน
ปล่อยให้พนักงานหนุ่มยืนตื่นตกใจอยู่อย่างนั้น
เขายืนอยู่นานมากกว่าจะได้สติกลับมา
“…”
“สวยมาก”
“ว่าแต่เป็นผู้หญิงทำไมถึงได้พูด ‘ครับ’ ออกมา”
พนักงานหนุ่มครุ่นคิดอยู่คนเดียว
ก่อนจะละจากไปทันที
นี่ถ้าหากผมอยู่ด้วยคงไม่พ้นต้องนั่งคลุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างแน่นอน
ดีที่ไม่อยู่แต่ช่างเรื่องพวกนั้นเถอะ
ข้างในบ้านหลังประตูล้วนตกแต่งสวยสดงดงามเต็มไปหมด
รวมถึงเจ้ากล่องกระดาษเยอะแยะมากมายวางประดับตามทาง
มีทั้งกล่องที่แกะแล้วรวมไปถึงกล่องที่ยังไม่ได้แกะอีกด้วย
แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นกล่องที่ยังไม่ผ่านการแกะ
นี่บ่งบอกได้เลยว่าผมสั่งมามากมายขนาดไหน
ก็มันช่วยไม่ได้นิน่า
ของมันต้องมี
ของมันต้องใช้
ผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ก็คิดแบบเดียวกับผมมั้งแหละ
พอเจอของที่ถูกใจ
ต่อให้มันยังไม่ถึงเวลา
ต่อให้ไม่มีความจำเป็น
เราก็ต้องซื้อเก็บเอาไว้
ใช้หรือไม่ใช้เป็นประเด็นอื่น
อะ จะบอกว่าผมใช้เงินไม่เป็นเหรอ?
ไม่จริงเลยครับ
ก็อย่างที่บอกไปตั้งแต่ตอนต้น
ของมันต้องมีครับ
จะใช้หรือไม่ใช้ขึ้นอยู่กับเวลาครับ
ยังไงมันก็ต้องได้ใช้อยู่ดี
เพียงแค่เราซื้อมาดักล่วงหน้าเอาไว้ก่อน~
ผมยิ้มหัวเราะขณะเดินมุ่งหน้าเข้าห้องนอน
“รอมาหลายวัน”
“ในที่สุด”
“…”
ผมวางกล่องในมือลงบนเตียง
พร้อมนำของด้านในออกมา
มันคือ ไมค์ใหม่ ครับ
มันคืออุปกรณ์หาเงินเข้ากระเป๋าของผม
หะ จะถามว่าผมหาเงินด้วยวิธีไหนเหรอ?
วิธีการที่ผมใช้หาเงินเข้ากระเป๋าของเขาก็คือ
เปิดสตรีมครับ!
แต่เปิดแค่เสียงอย่างเดียวนะ
ไม่มีเปิดหน้า
โดยช่องของผมจะเป็นช่องพูดคุยปรกติธรรมดา
ไม่มีเล่นเกมให้เห็น
หรือเปิดกล่องโชว์หน้าโชว์ตา
ถามว่าผมใช้ชื่อช่องอะไรเหรอ?
นี่เลยครับ
[ ชีวิตปรกติประจำวันของเหยื่อตัวน้อย ]
เป็นชื่อที่สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ~
ตอนแรกผมว่าจะเปลี่ยนไปใช้ชื่ออื่นแทน
แต่พอนึกไปนึกมาก็เอาชื่อนี้แหละ
แนะนำเบื้องต้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
งั้นผมขอตัวไปหาเงินเข้ากระเป๋าก่อนนะ~
เริ่มสตรีมได้~
===
ข้อความมากมายปรากฏบนหน้าจอของผม
มันไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
ไหลมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
[ สวัสดีจ๊ะยัยตัวน้อยของพี่ ] + 100
“สวัสดีครับคุณพี่สาวร้านดอกไม้”
“อะ ขอบคุณสำหรับ 100 บาท ครับ”
[ ว่าแต่ไอ้ที่พูดมาจริงเหรอ? ]
“จริงครับ”
“พี่สาวผมทองเจ้าเสน่ห์”
“พรุ่งนี้ผมว่าจะเข้าไปในป่าสักหน่อย”
“ไปเดินเล่นเก็บของมาขาย”
“อาจจะได้เรื่องอื่นมาเล่าด้วย”
“ได้ทั้งเงินได้ทั้งเรื่องสนุกสนาน”
“แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่ายิงปืนได้นัดได้นกสองตัว”
พอผมพูดจบข้อความมากมายก็เด้งขึ้นมา
เด้งมาอย่างกับน้ำป่าไหลหลาก
เล่นทำเอาผมตื่นตระหนกตกใจไม่น้อย
[ มันอันตรายนะ ]
[ ใช่ อย่าเข้าไปเลยมันอันตราย ]
[ เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเถอะถือว่าพี่สาวขอ ]
เหมือนว่าทุกคนจะเป็นห่วงผมเหลือเกิน
ผมดีใจจัง
ดีใจจนจะร้องไห้ออกมาแล้วเนี่ย
ตะ แต่มันต้องกินต้องใช้
เพราะฉะนั้น
“…”
“ผมเข้าใจครับว่าทุกคนเป็นห่วง”
“แต่ไม่เป็นไรครับ”
“เพื่อทุกคนผมทำได้”
[ พี่สาวช่วยเหลือค่ะ ] + 200
“ขอบคุณสำหรับ 200 บาทครับ”
ผมยิ้มขณะจ้องมองช่องแชท
พร้อมกล่าวหยอกล้อกลับไป
“หรือว่าผมจะขอให้ทุกคนช่วยดี”
“ถ้าผมรบกวนพวกคุณสักคนในที่นี่”
“จะมีคนช่วยรึเปล่าครับ?”
[ ฉันพร้อม ]
[ ฉันเองก็พร้อมเหมือนกัน ]
[ ฉันดีกว่า ]
[ พวกเธอเลิกฝันไปเลย ]
[ ต้องเป็นพี่สาวคนนี้ต่างหาก ]
[ ฉัน ฉัน ฉัน ]
[ ฉันเองก็พร้อมเหมือนกัน ] + 5,000
“พะ พี่สาวผู้สำเร็จโทษ”
“ขอบคุณสำหรับ 5,000 บาท ครับ”
“ยังรุนแรงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน”
นะ ในที่สุดนายทุนที่ใหญ่โตที่สุดของช่องก็โผล่ออกมา
แถมยังโดเนทให้มากถึง 5,000 อีกต่างหาก
ชื่อของพี่สาวคนนี้ก็คือ เจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ
ผมลอบกลืนน้ำลายตัวเอง
ก่อนเลือกปฏิเสธไปแทน
“คะ คือไม่เอาดีกว่าครับ”
“ผมไม่อยากรบกวนเวลาของทุกคน”
แน่นอนว่าหลังจากกล่าวเสร็จ
นั่นไม่ได้ทำให้ความต้องการร้องขอความช่วยเหลือ
ลดน้อยถอยลงไปเลยแม้แต่น้อย
กับเพิ่มเติมเพิ่มพูนหนักหน่วงเข้าไปใหญ่
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งขอบคุณโดเนทที่ส่งเข้ามา
อีกด้านหนึ่งของเมืองก็เกิดเหตุการณ์ผิดแปลกขึ้น
===
อีกด้านหนึ่งมุมเมือง
หญิงสาวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์เพียงยิ้มหัวเราะ
ขณะจดจ้องมองหน้าจอ
จดจ้องมองสตรีมของใครคนหนึ่ง
“น่ารักจัง~”
“…”
“อ๊า~”
“จะน่ารักเกินไปแล้วนะคะ”
“เพียงแค่เสียงอย่างเดียวก็มีคุณภาพแบบนี้”
“ใบหน้าต้อง—”
ระหว่างที่หล่อนกำลังเพลิดเพลินไปกับสุ้มเสียงของอีกฝ่าย
ตอนนั้นเองที่ประตูห้องหล่อนถูกเคาะ
พร้อมกับหญิงสาวในชุดเกราะเดินเข้ามา
“ท่านคะ?”
“มีภารกิจเร่งด่วน”
“ทางการต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”
“…”
“น่าหงุดหงิดจริง”
“ดันมาขัดจังหวะซะได้”
หญิงสาวแสนสวยถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ลุกออกจากเก้าอี้ก่อนหยิบดาบเดินจากไป
โดยไม่ลืมออกจากระบบ
[ คุณ ( เจ้าหญิงผู้สำเร็จโทษ ) คุณต้องการออกจากระบบ ใช่ / ไม่ ]
“…”
เธอกดใช่อย่างไม่ลังเล
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
===
ตามเส้นทางเหล่าผู้คนมากมาย
ต่างมองหญิงสาวแสนสวยกันเป็นแถว
พร้อมกระซิบนินทาด้วยน้ำเสียงที่เบาบางเป็นที่สุด
พยายามจะเบาให้เบาเท่าที่จะเบาได้
“นี่น่ะเหรอ?”
“นักผจญภัย rank S ช่างเปี่ยมไปด้วยราศี—”
“อย่าไปยุ่งกับเธอ”
“ทำไม?”
“เชื่อฉันเถอะ”
“คนส่วนใหญ่ที่ไปยุ่งกับเธอสุดท้ายล้วนจบที่โดนผ่าเป็นสองท่อนทั้งนั้น”
“จริง?!”
“จริงสิ”
“เหมือนว่าเธอจะเกลียดผู้ชายเป็นที่สุด”
“โดยเฉพาะผู้ชายที่แอบแฝงไปด้วยความต้องการแบบแก”
“…”
พอได้ยินแบบนั้น
ก็ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาอีกเลย
เหตุการณ์ลักษณะนี้ไม่ได้เกิดครั้งสองครั้ง
แต่มากมายจนนับครั้งไม่ถ้วน
ส่วนหญิงสาวผู้ตกเป็นประเด็น
หล่อนหาได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
ยังคงเดินหน้ามุ่งหน้าต่อ
มุ่งหน้าไปยังเวทีใจกลางห้องประชุมใหญ่
===
พอมาถึงเวที
หล่อนพลันกระแทกดาบทิ่มลงพื้น
กระแทกมันอย่างรุนแรง
กึก!
“…”
ก่อนจะปลดปล่อยแรงกดดันมหาศาล
จนทุกคนในห้องประชุมที่มีเกือบ 100 คน พากันนิ่งเงียบ
แววตาสายตาเย็นชากวาดมองไปทั่วบริเวณ
ตามมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังตามติด
“เมื่อไม่กี่นาทีก่อน”
“ทางการได้ส่งภารกิจบางอย่างมาให้เราทำ”
“ซึ่งทุกคนในห้องนี้น่าจะได้อ่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
“ฉะนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา”
“เราจะออกเดินทางทันที”
“เตรียมตัวให้พร้อมภายใน 5 นาที”
“ครับ!”
“…”
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
คล้ายกำลังมองหาใครสักคน
“น่าเสียดาย”
“ที่ไม่ได้อยู่ดูจนจบ”
รอพี่สาวแปปนะ
ขอพี่สาวจัดการขยะพวกนั้นให้เสร็จสิ้น
เดี๋ยวพี่สาวจะมามอบรักให้ใหม่
ครั้งหน้าเอาสัก 10,000 เป็นไง
ว่าแต่พรุ่งนี้น้องจะเข้าป่าสินะ
กังวลจังหรือเราจะใช้อำนาจบางอย่าง
เข้าแทรกแซง
“…”
“เป็นความคิดที่ดีไม่น้อย”
“น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง”
แต่ตอนนี้พี่สาวคงต้องไปก่อนนะ
บาย~
