ตอนที่ 24 ไปคิดเองครับผมไม่บอกหรอก
ในระหว่างที่ผมกำลังปวดหัว
มึนงงสับสนไม่เข้าใจกับสถานการณ์เบื้องหน้า
ตอนนั้นเองที่สุ้มเสียงสายหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ดังขึ้นมาโดยไม่มีบอกกล่าวล่วงหน้า
ไม่มีเลยแม้แต่น้อย
“นี่”
“พวกเธอสองคนตรงนั้นน่ะ”
“…”
“ได้ยินรึเปล่า?”
“ถ้าได้ยิน”
“ช่วยหันกลับมาทางนี้หน่อยจะได้ไหม?”
แน่นอนว่าเจ้าของน้ำเสียง
ไม่ได้ดังมาจากพี่สาวปริศนา
คนที่เอาแต่เดินตามติดผมตลอดเวลา
แต่มันเป็นเสียงของใครคนอื่น
อีกทั้งใครคนอื่นที่ว่ายังเป็นอะไรที่คุ้นเคย
คุ้นเคยมากคล้ายพึ่งจะได้ยินเมื่อไม่นานมากนี้
บอกกล่าวตามตรง
เอาตามความเป็นจริง
ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน
จนกระทั่งผมตัดสินใจเด็ดขาด
ตัดสินเหลือบหันมองกลับไปด้านหลัง
หันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
ก่อนดวงตาทั้งสองข้างจะเบิกกว้าง
ออกอาการตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด
เนื่องจากเจ้าของสุ้มเสียง
ดันเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา
เป็นพี่สาวเซซิเลียนั่นเอง
“พี่สาว?”
“…”
“อะ หนูฟาง?”
พี่สาวเซซิเลียร้องออกมาเบาบาง
ดูจากปฏิกิริยาของพี่สาว
ผมว่าเธอเองก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกัน
ว่าจะเจอผมในสถานที่แบบนี้
ในสถานที่มืดเปลี่ยว
ทั้งยังเต็มไปด้วยตรอกซอยเยอะแยะมากมาย
และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นเลยคือ
เธอมาทำอะไรในสถานที่แบบนี้
พี่สาวเซซิเลียไม่ได้กล่าวถามทันที
เธอกวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
พร้อมออกอาการมึนงงสับสนเล็กน้อย
สับสนกับการแต่งตัวของผม
“แต่งชุดนักเรียน?”
“…”
“ครับ”
“…”
“จะไปไหนกันเหรอ?”
พี่สาวเซซิเลียกะพริบตาถาม
ถามด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด
แอบแฝงไปด้วยห้วงอารมณ์ความรู้สึกอื่น
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
เลยตอบกลับไปตามตรง
ไม่มีโกหกหลอกลวงแม้แต่น้อย
“ไปโรงเรียนครับ”
“…”
“ถึงจะบอกว่าไปโรงเรียนก็เถอะ”
“แต่น่าอายจัง”
“เหมือนว่าผมจะหลงทางซะแล้ว”
“แถมยังออกไปไหนไม่ได้อีก”
“จนกระทั่งมาเจอเข้ากับพี่สาวเนี่ยแหละ”
“นะ นี่ต้องเป็นโชคชะตาอย่างแน่นอน”
“ผมมั่นใจ”
“…”
“โชคชะตาสินะ”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าพี่สาว
ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย
ที่เห็นพี่สาวเซซิเลียยิ้มออก
อะ ยิ้มออกแล้วมันทำไมเหรอ?
เดี๋ยวสิครับ
อย่าได้หลงลืมเป็นอันขาด
ว่าครั้งก่อนหน้า
ตอนที่ผมไปนอนเล่นที่บ้านของพี่สาว
ผมดันไม่เล่นตามกติกา
ไม่อยู่ต่อจนจบ
ทั้งยังแอบออกมาก่อน
หนีออกมาโดยทิ้งเอาไว้เพียงกระดาษแผ่นเดียว
ยังดีที่พี่สาวใจกว้างมากพอ
แถมยังยิ้มให้ผมอีกต่างหาก
ไม่งั้นสถานการณ์ตรงหน้า
คงไม่พ้นต้องอึดอัดจนหายใจไม่ออก
ขณะที่ผมกำลังจมจ่อมกับห้วงความคิดของตน
พี่สาวเซซิเลียเลือกเปิดปากถาม
ถามในสิ่งที่ไม่น่าจะถาม
“เท่าที่พี่สาวจับใจความได้”
“หนูฟางกำลังจะไปโรงเรียน”
“พี่สาวเข้าใจไม่ผิดใช่ไหม?”
“ครับ”
“…”
“แต่ก่อนจะได้ไปโรงเรียน”
“ดันมาหลงทางซะก่อน”
“พี่สาวเข้าใจไม่ผิดใช่ไหม?”
“ครับ”
น่าอายจัง
ถึงแม้ความเป็นจริงมันยากจะยอมรับ
ผมก็ต้องยอมรับมันให้ได้
แต่มันจะดีกว่านี้
ถ้าพี่สาวปริศนาไม่กระซิบข้างหู
กระซิบด้วยถ้อยคำชวนให้หงุดหงิด
“ความทรงจำยอดเยี่ยม?”
“…”
“ความทรงจำ—”
“เงียบไปเลยครับ”
ทำไมต้องมาย้ำจุดด้อยคนอื่นด้วย
คนนิสัยไม่ดี
พองแก้มแล้วนะ
เดี๋ยวก็กัดเข้าให้หรอก
…
จะบอกว่าผมแก้ตัวยอมรับความจริงไม่ได้?
ไม่มีทาง
อย่างผมเนี่ยนะ
ผมไม่ได้ไม่ยอมความจริง
ก็แค่
นั่นแหละครับ
มะ ไม่ตอบ
ปล่อยให้คิดไปเองดีกว่า
เป็นอีกครั้งที่ผมเห็น
เห็นพี่สาวเซซิเลียกะพริบตา
เธอมองหน้าผมกับพี่สาวปริศนา
มองสลับไปมาหลายต่อหลายครั้ง
ก่อนจะกล่าวเบาบาง
อย่างระมัดระวัง
“คือว่านะ”
“ถ้าพี่สาวคนนี้จำไม่ผิด”
“วันนี้วันเสาร์นิ”
“จำเป็นต้องไปโรงเรียนด้วยเหรอ?”
“…”
“หรือว่ามีธุระอื่นที่โรงเรียน?”
“หะ?”
ด้วยความตื่นตระหนกตกใจ
กับสถานการณ์ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ผมเลยเผลอหลุดอุทานออกมา
แต่เรื่องพวกนั้นช่างมันเถอะ
วันนี้วันเสาร์จริงเหรอ?
…
ไม่น่าเป็นไปได้หรอก
จำผิดแล้ว
ฮ่าฮ่าฮ่า
ต้องจำผิดอยู่แล้วปะ
…
หรือจะเป็นวันเสาร์จริง
จะจริงอย่างที่พี่สาวเซซิเลียบอก
ถ้าจริงขึ้นมา
มีหมาแน่
…
เหมือนได้โอกาส
พี่สาวปริศนาไม่พลาดท่า
เริ่มหัวเราะเย้ยหยันใส่ผมทันที
“หึหึหึ”
“ความทรงจำยอดเยี่ยม”
“เงียบ”
“จุจุ”
ยังจะมาหยอกล้อกันอีก
คนอย่างพี่สาวนี่มัน
น่าหงุดหงิด
น่าหงุดหงิดเป็นที่สุด
===
ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด
กว่าจะดึงสติอันน้อยนิดของตนกลับมา
พี่สาวเซซิเลียเองก็ไม่ได้เร่งรีบ
ปล่อยให้ผมได้ตั้งสติตัวเองเต็มที่
“…”
“วันนี้วันเสาร์?”
“…”
“ใช่”
“เป็นวันเสาร์”
“วันหยุดสุดสัปดาห์”
นอกจากเปิดปากบอกกล่าวปรกติธรรมดา
พี่สาวเซซิเลียยังหยิบโทรศัพท์เปิดให้ผมดู
ให้ดูว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่
เป็นวันอะไร
อือ~ วันนี้วันพระด้วยปะ
เหมือนจะเป็นวันพระแฮะ
อะ สติเริ่มหลุดไปอีกแล้ว
ผมรู้เพียงว่าตัวเองกล่าวถ้อยคำเดิม
กล่าวซ้ำไปซ้ำมาไม่มีหยุดหย่อน
“วันเสาร์”
“วันเสาร์…”
“…วันเสาร์สินะ”
“หึ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“…”
“แล้วทำไมถึงไม่บอกผม?!”
“…”
“ความผิดฉัน?”
พี่สาวปริศนาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
ใช่ ทั้งหมดเป็นเพราะพี่สาวปริศนาเนี่ยแหละ
ถะ ถ้าเธอ มะ ไม่ทำกับผมแบบนั้น
ผมคงไม่ลืมวันลืมคืนแบบนี้หรอก
…
ทำอะไรเหรอ?
บ้า~ มะ มันบอกได้ที่ไหน
อายคนอื่นเขา
ไม่บอกหรอก
ไปคิดเองไป!
