The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 23
ศูนย์แนะแนวการรับเข้าเรียนเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่สำนักงานรับสมัครค่อนข้างเงียบ และนักเรียนแต่ละคนมีการประชุมแบบตัวต่อตัวกับอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อรับคำปรึกษา ที่ปรึกษาคนดังกล่าวกล่าวว่าพวกเขามาเพราะเราบอกว่าเรามีเงินที่จะสมัคร แต่พวกเขามองไดบุนด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ
“อืม…. นี่อาจฟังดูหยาบคาย แต่ฉันขอบอกอะไรคุณล่วงหน้าได้ไหม”
“ครับ เชิญเลย”
ไดบุนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นฉันจึงรับหน้าแทน ที่ปรึกษาพูดต่อด้วยท่าทางขอโทษเล็กน้อย
“มีบางคนที่จ่ายค่าเล่าเรียนเพียงภาคการศึกษาเดียว… ผู้ที่ต้องการเข้าเรียนก่อน…”
เป็นความจริงที่ 50 เหรียญทองเป็นเงินจำนวนมาก แต่ถ้าพวกเขาทุ่มทุกสิ่งที่มี อาจมีบางคนที่สามารถจ่ายได้ ดังนั้นจึงมีบางคนที่จ่ายเพียงหนึ่งภาคเรียนเช่นนี้ เรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?
“ทำอย่างนั้นไม่ได้เหรอ”
ถ้าทำไม่ได้ ก็หมายความว่าแผนการของฉันจะไม่สำเร็จงั้นเหรอ? ที่ปรึกษายังพูดกับฉันด้วยความเคารพ
บางทีมันอาจกลายเป็นนิสัยไปแล้วหลังจากพบกับลูก ๆ ของคนระดับสูงมากมาย
“แน่นอน ถ้าคุณไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียนสำหรับเทอมนี้และเทอมหน้า… มันเป็นกฎที่จะไล่คนเหล่านี้ออกไปหลังจากระยะเวลาหนึ่ง แต่….”
“งั้น ถ้าฉันไม่มีเงินสำหรับเทอมหน้า ฉันจะลงทะเบียนไม่ได้เหรอ?”
“ใช่ ตามหลักการแล้ว อย่างไรก็ตาม ไม่มีเหตุผลที่จะลงโทษเพียงเพราะสิ่งนั้น…. ไม่ใช่นักเรียนทุกคนที่ยอมรับว่าจะจบลงแบบนี้…. บางครั้งก็เป็นเช่นนั้น”
อะไรกัน
มีการตั้งค่าหรือสภาพแวดล้อมเพิ่มเติมที่สร้างขึ้นโดยความน่าจะเป็นบางอย่างที่ฉันไม่ได้เขียนไว้รึเปล่า
ที่ปรึกษาลังเลที่จะพูด
“ตอนแรกพวกเขาจะจ่ายค่าเล่าเรียนแค่ภาคการศึกษาเดียว แล้วก็… พวกเขาจะพยายามสร้างมิตรภาพกับเด็กคนอื่นๆ ที่มีฐานะการเงินมั่นคงกว่าในช่วงปิดเทอมนั้น…. จากนั้นพวกเขาจะขอให้พวกเขาจ่ายค่าเล่าเรียนสำหรับภาคการศึกษาถัดไป…. มีไม่น้อยเหมือนกัน”
โอ้
ฉันดูเหมือนจะรู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร
“เด็กๆ จะบ่นกับพ่อแม่ว่าเพื่อนสนิทต้องออกจากวิหารเพราะไม่มีเงิน…. มีผู้ปกครองที่จะรับฟังพวกเขา แต่… สิ่งนี้ค่อนข้างสร้างความเสียหายต่อภาพลักษณ์ของวิหารในหลายๆ ด้าน….”
แม้ว่าค่าเล่าเรียนของวิหารจะค่อนข้างแพง แต่ก็เป็นเพียงเล็กน้อยสำหรับผู้ที่ร่ำรวยมาก ในวิหารที่ซึ่งขุนนาง สามัญชน และเชื้อพระวงศ์อาศัยอยู่ด้วยกัน มิตรภาพที่อยู่เหนือสถานะทางสังคมของพวกเขาบางครั้งก็เกิดขึ้น
ดังนั้นจึงมีเด็ก ๆ ที่เข้าเรียนหนึ่งภาคเรียนด้วยความหวังที่จะสร้างสายสัมพันธ์ดังกล่าว แน่นอนว่าผู้ปกครองส่วนใหญ่สอนพวกเขามา แม้ว่าจะไม่ใช่แค่ให้พวกเขาจ่ายค่าเล่าเรียน แต่พวกเขาก็คิดว่าการมีเพื่อนที่ร่ำรวยนั้นจะเป็นประโยชน์
เด็กๆ อาจจะเอะอะโวยวายว่าเพื่อนจะจากไป แต่พ่อแม่อาจจะไปบ่นที่วิหารว่าทำไมปล่อยให้ขอทานเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วบริเวณ
ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นตอนที่ฉันตั้งวิหารแต่จริงๆ แล้วการรับสมัครระยะสั้นก็สามารถใช้ได้แบบนั้น
เป็นเรื่องน่าขัน น่าเศร้า และน่าสมเพช ที่ฉันคิดไม่ถึง
“หลังจากเรื่องนี้กลายเป็นปัญหา เราตัดสินใจที่จะไม่รับเด็กที่พ่อแม่ไม่สามารถสนับสนุนทางการเงินได้ดีพอที่จะให้พวกเขาเรียนที่นี่เป็นระยะเวลานานขณะที่อยู่ที่วิหาร…. ปัญหาอีกอย่างคือ ถ้าเด็กๆ ออกไปหลังจากหนึ่งภาคการศึกษา คนอื่นๆ ที่สนิทกับพวกเขาก็จะจบลงด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก….”
ท่าทีของวิหารเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าใจได้หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น การเปลี่ยนเพื่อนร่วมชั้นบ่อยๆ ก็ส่งผลเสียต่อเด็กๆ เช่นกัน แม้ว่านักเรียนคนนั้นจะแค่พยายามตีสนิทกับเด็กคนอื่นๆ ก็ตาม….
ฉันคงต้องใช้นโยบายดังกล่าวหากฉันอยู่ในสถานการ์เดียวกันกับพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ฉันวางแผนที่จะพัฒนาความสามารถของตัวเองหลังจากเข้าโรงเรียนเพื่อเป็นนักเรียนทุนถาวร รู้มั้ย?
พวกเขาคงไม่เชื่อฉันแน่ถ้าฉันเริ่มพูดอะไรแบบนั้น
เส้นทางของฉันจะไม่ถูกปิดกั้นทันทีเหรอ ถ้าฉันบอกพวกเขาว่าฉันเป็นผู้สืบทอดของแก๊งโรตารี จากสะพานบรอนซ์เกต?
แต่ฉันอาจมีโอกาสที่ดีกว่าถ้าฉันมาจากฝ่ายของซาร์เคการ์
“เมื่อคุณเตรียมเอกสารเพื่อพิสูจน์สถานะทางการเงินของคุณแล้ว เราก็สามารถตรวจสอบได้…. แต่ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้มีความคล่องตัวทางการเงินขนาดนั้น”
ที่ปรึกษาไล่เราสองคนอย่างสุภาพมาก อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้โกรธเคืองอะไรเป็นพิเศษ
เจ้าชายปีศาจไม่สามารถเข้าวิหารได้เพราะเขาไม่มีเงินเพียงพอ
เรามาด้วยความมั่นใจว่าฉันจะถูกยอมรับเข้าง่ายๆ
ในไม่ช้าก็กลายเป็นความรู้สึกที่ต้องอ้อนวอนให้รับฉันเข้าทีเถอะ
ไดบุนก้มหน้าราวกับว่าเขาได้ก่ออาชญากรรม
ถ้าคุณไม่มีเงิน คุณก็แค่ไม่มี มันไม่ใช่ความผิดของคุณ เพื่อน
ฉันควรทำอย่างไร? ไม่คิดว่าจะเจออุปสรรคแบบนี้ แก๊งค์โรตารีมีหลายคน แต่เป็นการยากที่จะพิสูจน์ว่าการเงินของพวกเขาเป็นอย่างไร อาจเป็นไปได้ที่จะยืมเงินผ่านสมาคมโจร แต่นั่นก็ไม่ดีอีก เพราะมันค่อนข้างจะพิสูจน์ว่าฉันมีความเกี่ยวข้องกับองค์กรอาชญากรรม
ตามที่คาดไว้ ทางเลือกเดียวของฉันคือเปลี่ยนรูปลักษณ์ใหม่ รับบัตรประจำตัวประชาชนใหม่ และเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของซาร์เคการ์
“เฮ้อ ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้อีกแล้ว….”
“เราทำการตรวจสอบอย่างนั้นไม่ได้หรือ?”
ตอนที่ฉันกำลังจะลุกขึ้น ไดบุนก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นมา
การตรวจสอบ? ตรวจอะไร?
“ถ้าเป็นการทดสอบ….”
ไดบุนมีสีหน้าสิ้นหวัง
“เขาอาจจะเป็นอัจฉริยะหรือมีพลังเหนือธรรมชาติ มันก็อาจจะเป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ? การทดสอบนั้นต้องเสียเงินหรือไม่”
ไม่ เกิดอะไรขึ้นกับชายคนนี้
ผู้ให้คำปรึกษาดูงุนงงกับการระเบิดอย่างกะทันหันของไดบุน
“แน่นอน เราทำการตรวจสอบที่ศูนย์ให้คำปรึกษาการสมัคร ไม่ใช่ที่สำนักงานรับเข้า…. ทดสอบอย่างเดียวไม่เสียเงิน…. อย่างไรก็ตาม โอกาสที่เด็กจะมีพรสวรรค์นั้นค่อนข้างน้อย เด็กส่วนใหญ่ไม่มีพรสวรรค์สักอย่าง…….”
สิ่งที่ที่ปรึกษาพูดเป็นความจริง ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถใดๆ ดังนั้นจึงไม่มีความหวังสำหรับสิ่งที่ไดบุนแนะนำด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
“เฮ้ ออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไดบุน”
“เราจะไม่รู้เรื่องนั้นถ้าเราไม่ลอง ใช้เวลานานแค่ไหนในการทดสอบ? ใช้เวลานานไหม?”
“อา…. ใช้เวลาไม่นาน คุณแค่ต้องแตะเครื่องสแกนร่างกาย… แต่คุณไม่ควรทำสิ่งนี้ในสำนักงานสมัคร….”
ที่ปรึกษาดูหนักใจกับท่าทีดื้อรั้นของไดบุน พวกเขามองมาระหว่างฉันกับไดบุนและในที่สุดก็ถอนหายใจเล็กน้อย
“เอาเถอะ ในเมื่อนายก็มาถึงที่นี่แล้ว….”
ที่ปรึกษาค้นหาในห้องให้คำปรึกษาห้องหนึ่งและหยิบเครื่องมือวิเศษออกมาและพูดว่า: “ใช้เวลาไม่นานนัก” เครื่องสแกนร่างกายคือเครื่องมือวัดความสามารถและสถานะของโลกนี้ พวกเขากำหนดความสามารถปัจจุบันและพรสวรรค์ที่มีศักยภาพด้วยสิ่งเหล่านี้
นี่เป็นวัตถุดิบหลักในการตั้งค่าที่สะดวก ถ้าฉันไม่เพิ่มอะไรแบบนั้น มันจะไม่ยากเกินไปเหรอ? ฉันจะต้องอธิบายมากกว่านี้และคลุมเครือดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีหน้าต่างสถานะ เช่นนั้น เราสามารถระบุได้ทันทีว่าตัวละครแข็งแกร่งแค่ไหน!
หน้าต่างสถานะจะวัดความแข็งแกร่งเป็นตัวเลข หากไม่มีสิ่งนี้ฉันคงต้องอธิบายถึงความแข็งแกร่งผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ฉันจะต้องอธิบายว่า “ก่อนหน้านี้ฉันทำสิ่งนี้และนั่นและฉันก็ทำไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันแข็งแกร่งขึ้น”
นั่นเป็นเรื่องที่น่ารำคาญและยากเกินไป
พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 1,000!
ไม่สะดวกที่จะเขียนเหรอ? ฉันรักมันเลยล่ะ
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไดบุนกำลังทำอยู่ตอนนี้ค่อนข้างไร้ความหมาย
“ฉันไม่คิดว่ามันจะคุ้มค่านะ ไดบุน”
“ถ้านายไม่มีอะไรจะเสียจากการทำสิ่งนี้ ก็แค่ทำมัน หรือว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
ดูเหมือนว่าไดบุนต้องการให้ฉันทำมันเพราะมันฟรี ดูเหมือนเขาจะคิดว่าฉันจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเข้าวิหาร ฉันมีวิธีอื่น แต่ไดบุนไม่รู้เรื่องนั้น
เขาแค่คิดถึงฉัน
เขาช่างเป็นคนดี อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าจู่ๆ ฉันก็มีความสามารถบางอย่าง
“คุณแค่ต้องวางมือบนเครื่องสแกน รอประมาณหนึ่งนาที”
ในการตัดสินพรสวรรค์ของฉัน ฉันจะต้องวางมือบนลูกบอลคริสตัล จากนั้นพรสวรรค์ของฉันจะถูกพิมพ์ออกมาบนแท็บเล็ตเหมือนกับเครื่องมือวิเศษที่ที่ปรึกษาถืออยู่
ฉันไม่มีพรสวรรค์อะไร
ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะเห็นว่าฉันเป็นปีศาจผ่านสิ่งนี้ใช่มั้ย? หรือเห็นว่าฉันมีทักษะ ‘การครอบงำของปีศาจ’ รึเปล่า?
ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันมีแหวนของซาร์เคการ์
การครอบงำของปีศาจเป็นทักษะเฉพาะของเผ่าพันธุ์ อาร์คเดมอนมันถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์หลังจากที่ฉันเปลี่ยนแปลงร่างกายโดยใช้แหวน
เนื่องจากมันเป็นความสามารถที่ฉันสามารถใช้ได้เฉพาะในร่างของวาเลียร์เท่านั้น จึงควรถูกซ่อนไว้
แน่นอนว่ามันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น
ฉันควรจะถอนตัวกลับไปพร้อมกับแหวน
ไว้ค่อยกลับไปคิดกันใหม่ว่าจะเปลี่ยนลุคยังไงต่อไป
ใช่ มาทำกันเถอะ
“……หืม?”
ทันใดนั้นที่ปรึกษาก็แตะที่แท็บเล็ต นั่นเป็นสิ่งที่ทำบน iPad เมื่อมันทำงานไม่ถูกต้องหนิ?
“คุณเจออะไรแปลกๆรึเปล่า”
เมื่อถามไดบุน พวกเขาส่ายหัว
“เอิ๊ก…. ขอโทษด้วย. ดูเหมือนว่ามันจะพัง ไอเท็มนี้ไม่ค่อยได้ใช้ที่นี่”
พวกเขาออกจากห้องให้คำปรึกษาราวกับว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเครื่องมือนั้นทำงานอย่างไร เพราะจริงๆ แล้วพวกเขาคุ้นเคยกับการจัดการกับคนร่ำรวยมากกว่า แต่ไม่มีประสบการณ์ในการตรวจสอบความสามารถเลย พวกเขาบอกว่าจะนำเครื่องมือใหม่มาให้
“พวกเขาไม่พบอะไรเลยเหรอ”
ฉันส่ายหัวให้กับผู้คาดหวังไดบุน
“ไม่มีทาง”
ฉันตรวจสอบสถานะของฉันอีกครั้ง แต่แน่นอน ฉันไม่พบความสามารถพิเศษในนั้นเลย ฉันรู้สภาพของตัวเองดีกว่าเครื่องมือวิเศษใดๆ
“ฉันเอาอันใหม่มา ฉันได้ตรวจสอบการทำงานของมันด้วย ดังนั้นมันน่าจะใช้ได้ในครั้งนี้”
ดูเหมือนที่ปรึกษาจะค่อยๆ หมดแรง อาจเป็นเพราะเราให้พวกเขาทำงานพิเศษกับคนที่ไม่มีความสามารถเลย
ฉันวางมือบนลูกแก้วที่เพิ่งมาถึง
“…….”
และที่ปรึกษาก็พูดไม่ออก
“อะไร….มันทำงานผิดปกติอีกแล้วเหรอ?”
“อา….”
ที่ปรึกษาขมวดคิ้ว
“แปลกจัง ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
อาจเป็นเพราะพวกเขางุนงง แต่ที่ปรึกษาพูดอย่างไม่เป็นทางการในครั้งนี้
“มันเป็นของที่พังง่ายหรือเปล่า”
“ไม่ มันไม่ใช่เครื่องมือที่บอบบางขนาดนั้น”
ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ให้คำปรึกษาแสดงส่วนที่ตรงกันของหน้าจอแท็บเล็ตให้ไดบุนดู
ฉันควรจะเรียกมันว่าหน้าจอหรือไม่? มันยังคงกระพริบ ฉันอยากรู้ว่ามันแสดงตัวอักษรอะไรและทำไมมันถึงกระพริบ นี่มันอะไรกัน พรสวรรค์งั้นเหรอ? ฉันมีความสามารถในการทำลายเครื่องจักรหรือไม่? จะดีกว่าไหมถ้าฉันไม่มีความสามารถแบบนั้น?
นั่นเป็นหนึ่งในพรสวรรค์ที่น่ารังเกียจที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมา! มันแย่พอ ๆ กับคุณสมบัติภัยพิบัติในครัว มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่มันไม่ได้ถูกใช้อีกต่อไป แต่ตอนนี้เมื่อถูกพูดถึง มันให้ความรู้สึกค่อนข้างแปลกใหม่ แต่ก็ยังเชยอยู่ดี คุณได้ยินไหม!
ขอล่ะอย่าให้ฉันมีสถานะแบบนั้น!
ที่ปรึกษาขอให้ฉันเอามือออกและวางมือของเขาลงบนคริสตัลแทน
“……ดูเหมือนว่าเครื่องมือจะทำงานตามปกติ”
ที่ปรึกษาจึงถามไดบุนว่าก่อนหน้านี้เขาเคยวัดพรสวรรค์ของเขาหรือไม่ จากนั้นจึงบอกให้เขาลงมือในครั้งนี้
“แน่นอน เครื่องมือไม่มีข้อบกพร่อง”
หน้าจอนั้นกระพริบถี่มาก เห็นได้ชัดว่าฉันเป็นต้นเหตุ ที่ปรึกษาขอให้ฉันวางมือบนคริสตัลอีกครั้ง
“แค่จับมือมันไว้สักครู่ในครั้งนี้”
“โอเค”
อะไรล่ะนั่น?
ฉันจับมือลูกแก้วไว้ประมาณหนึ่งวินาทีตามที่บอก หน้าจอแท็บเล็ตกะพริบอีกครั้งอย่างดุเดือด หลังจากนั้นไม่นาน ที่ปรึกษาก็เปิดปากพูดโดยไม่พูดอะไร
“อะไร…. ฉันคิดว่าฉันรู้แล้ว ในกรณีนั้น… ก่อนหน้านี้ก็มีกรณีแปลกๆอยู่มากนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นอะไรแบบนี้”
“คุณหมายความว่ายังไง?”
ไดบุนเข้าหาที่ปรึกษาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“มีหลายกรณีที่ผู้ทดสอบไม่ได้แสดง ‘พรสวรรค์’ แต่แสดง ‘ความถนัด’ มันคือสิ่งที่ไม่ได้พัฒนามากพอที่จะเป็นพรสวรรค์ แต่ถ้าฝึกฝนอย่างหนัก พวกเขาจะสามารถโดดเด่นในด้านใดด้านหนึ่งได้…. มันเป็นแนวคิดย่อยของความสามารถ”
“ความถนัด?”
อา ฉันรู้ว่ามันคืออะไร
“ตัวอย่างเช่น คนที่มีความถนัดในวิชาดาบจะเก่งกว่าในการเรียนวิชาดาบมากกว่าการยิงธนูหรือการใช้หอก หากผู้ที่มีความถนัดด้านวิชาดาบยังคงศึกษาวิชาดาบต่อไป เขาหรือเธออาจมีพรสวรรค์ด้านดาบมากหรือเก่งกว่าคนที่มีพรสวรรค์ในวิชานั้น แม้ว่านั่นจะไม่ใช่พรสวรรค์ก็ตาม”
“แล้วทั้งหมดนี้หมายความว่ายังไง”
ไดบุนรู้สึกตื่นเต้น
“อุปกรณ์นี้ไม่เพียงแต่สามารถอ่านความสามารถเท่านั้น แต่ยังสามารถอ่านได้ว่าบุคคลนั้นมีความถนัดในด้านใด ที่ศูนย์ให้คำปรึกษาก็มีบริการแบบนี้…ถึงเด็กไม่มีพรสวรรค์ก็จะบอกว่าเด็กมีความถนัดด้านไหน มันหายากสำหรับเด็กที่ไม่มีพรสวรรค์ที่จะไม่มีความถนัดใดๆ เช่นกัน….”
การระบุความถนัด
มีคนเดินทางมาจากที่ไกลเพื่อขอรับคำปรึกษาเกี่ยวกับการเข้าวิหาร ดังนั้นแม้ว่าเด็กจะไม่ใช่อัจฉริยะ พวกเขาก็จะบอกพวกเขาว่าเส้นทางใดเหมาะกับเด็กที่สุด
‘ลูกของคุณไม่มีพรสวรรค์ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขามีความถนัดในด้านเหล่านี้และด้านอื่นๆ โปรดให้เขาศึกษาสิ่งนี้และสิ่งนี้’
ดูเหมือนว่าวิหารจะให้บริการแบบนั้น
ที่ปรึกษาหันหน้าจอแท็บเล็ตและแสดงให้ไดบุนดู ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้
ความถนัดด้านดาบ, ความถนัดด้านการยิงธนู, ความถนัดด้านเวทมนตร์, ความถนัดด้านความไวต่อเวทมนตร์, ความถนัดด้านจิตวิญญาณ…….
หน้าจอเต็มไปด้วยความถนัดทั้งหมดที่ฉันมี
“ดูเหมือนว่าเขาเกิดมาพร้อมกับความถนัดในทุกสิ่งในโลก”
หน้าจอกะพริบไม่หยุด
ความถนัดของฉันแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นหน้าจอจึงอัปเดตตลอดเวลา
