The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 43
สมรรถภาพพื้นฐานของนายต่ำเกินไปนะรุ่นน้อง ที่นายควรทำคือฝึกร่างกาย ไม่ใช่แกว่งดาบ
เอเดรียน่าถอนหายใจ เมื่อเธอพูดอย่างนั้น
‘ทำไมฉันต้องไปสนใจเจ้าเด็กนี่ด้วย’
‘ตื่นให้เร็วกว่าเวลาปลุกมาตรฐาน 2 ชั่วโมงและรอฉันที่ล็อบบี้หลัก’
ไม่ว่าเธอจะกังวลหรือแค่รำคาญ แต่เอเดรียน่าก็ดูเหมือนจะไม่ปล่อยฉันไว้คนเดียว
ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเธอ
ฉันสงสัยว่าทำไมเธอถึงช่วยรุ่นน้องเกเรที่กำลังจะดวลกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ
วันถัดไป
ฉันอยู่ที่ล็อบบี้ตอน 6 โมงเช้า ก่อนเวลาตื่นนอนมาตรฐาน โดยสวมชุดวอร์ม 6 โมงกว่าแล้ว ยังมืดอยู่เลย แต่ก็ยังพอมีคนอยู่บ้าง
นักเรียนที่ต้องการฝึกความแข็งแกร่งทางร่างกายในตอนเช้าทยอยกันออกมา
ลุดวิกและเอลเลนก็อยู่ด้วย
“ไรน์ฮาร์ด? เกิดอะไรขึ้น? อยากออกกำลังกายงั้นเหรอ?”
“ก็ อืม”
“ดีแล้ว! งั้นอยากไปด้วยกันมั้ย”
เป็นเรื่องดีที่เขามีพลังล้นเหลือมาก แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะตามเขาได้ทัน
“ไม่ ฉันคิดว่าหัวใจของฉันจะแตกสลายถ้าฉันตามนายไป”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าใช่ ตามสบายเลย”
การวิ่งเคียงข้างเขาหมายถึงการฆ่าตัวตาย แม้แต่เอลเลนก็ยังตามไม่ทัน นั่นคือความหมายของความแข็งแกร่งระดับ A+
“นี่เอลเลน! วันนี้เธออยากจะวิ่งกับฉันมั้ย”
“ไม่”
เอลเลนตอบห้วนๆ และเดินออกจากล็อบบี้หอพัก ลุดวิกมองเอลเลนที่เย็นชาเหมือนเคยและยิ้มให้ฉัน
“เอเลนเกลียดฉันเหรอ”
“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ”
เธอแค่ไม่สนใจพวกเรา
หลังจากเขาออกไปออกกำลังกายตอนเช้า เอเดรียน่าซึ่งผมบ็อบยาวประบ่ามัดหางม้าก็ลงมาจากชั้นสองหลังจากนั้นไม่นาน
รุ่นพี่ของฉันคนนี้ดูเยือกเย็นและมีความงามแบบสมัยใหม่ เธอดูเหมือนเด็กมัธยมปลายสมัยใหม่
ฉันก้มศีรษะเล็กน้อยและเอเดรียน่าก็ผงกศีรษะมาทางฉันเพื่อตอบรับคำทักทายของฉัน เอเดรียน่าน่าจะเป็นคนที่สุภาพที่สุดที่ฉันเคยติดต่อด้วยจนถึงตอนนี้
“นี่จะไม่ทำให้คุณดูแย่ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นเหรอ?”
“หมายความว่าไง?”
“ที่มาช่วยฉันฝึกร่างกาย”
“ก็นายต้องฟิตร่างกายให้มากกว่านี้สักหน่อย ถ้าอยากดวล… อื้อ”
เธอเริ่มอบอุ่นร่างกายด้วยการยืดเส้นยืดสาย
“และอย่างนั้นข่าวลือเรื่องอาร์ตรังแกเด็กปี1 เพราะความดื้อรั้นของตัวเองจะไม่แพร่สะพัดออกไป”
ดังนั้น เพื่อปกป้องเกียรติของอาร์ทก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะช่วยฉันได้ นั่นคือสิ่งที่เธอหมายถึง อย่างไรก็ตาม ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันจะแพ้แน่ๆ แต่ยังไงฉันก็รู้สึกขอบคุณอยู่ดี
ดูเหมือนเธอจะเก่งเรื่องดาบและมีเป้าหมายที่จะเป็นพาลาดิน และเมื่อเห็นว่าเธอตื่นขึ้นมาในเวลานี้ เธอคงมีความจริงจังพอสมควร
นี่มันอะไร นี่เธอเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบงั้นเหรอ? เธอยังเป็นนักเรียนจริงดิ? มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ยิ่งขึ้นที่เคยสบถใส่เด็กที่อายุน้อยกว่า
“ไปกันเถอะนายรุ่นน้อง”
“อ่า”
เอเดรียนาวิ่งนำหน้า ส่วนฉันตามหลังเธอ
* * *
“ตั้งใจดีดีล่ะ”
“ฮะ…. ฮะ…. ฮึ่ม….”
ฉันวิ่งไปจนถึงจุดที่ฉันมีรสชาติแปลกๆในปากของฉัน แต่เอเดรียน่ากลับดูไม่เหนื่อยเลย
เธอฟื้นพลังของฉันโดยใช้พลังศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในตัวฉัน หัวใจที่เต้นแรงของฉันค่อยๆ สงบลง และการหายใจของฉันก็ดีขึ้น
นี่อะไรกัน?
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งในขณะที่กินยาสลบ จิตใจของฉันเหนื่อยล้า แต่ร่างกายของฉันรู้สึกสบายดี นี่เป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆ
“วิ่งเร็วกว่านี้อีก ฉันก็กำลังฝึกฝนตัวเองอยู่เหมือนกัน ดังนั้นมันจึงยากสำหรับฉันที่จะมาคอยรอนายตลอด”
“อ่าโอเค”
ร่างกายและจิตใจของฉันถูกผลักดันจนสุดขีด แต่ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของเอเดรียน่า ร่างกายของฉันจึงได้รับการฟื้นฟูให้กลับสู่สภาพเดิมเสมอ ค่อนข้างทำให้ฉันเกือบเป็นบ้า จิตใจของฉันเหนื่อยล้า แต่ร่างกายของฉันยังคงไหว
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเคยรู้สึกแบบนั้น ฉันสามารถวิ่งต่อไปได้ แต่จิตใจของฉันอยู่ในสภาพที่แย่ยิ่งกว่านั้น
“ฉันรู้สึกแปลกจริงๆ!”
“ในทางเทคนิคแล้วมันเป็นวิธีที่ผิดกฎ มันคงแปลกที่จะไม่รู้สึกแปลกรู้มั้ย?”
ฉันตะโกนขณะวิ่งและเอเดรียน่าก็ตอบฉัน ปกติฉันไม่น่าจะวิ่งได้อีกต่อไปแล้ว แต่ฉันก็ยังวิ่งต่อไป ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันที่จะรู้สึกแปลกๆ
“แฮก…. แฮก…. ถ้าพาลาดินวิ่งมาราธอน… แฮก… ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะชนะแน่… แฮก…”
“ก็ถ้าวิธีนี้ได้รับอนุญาตจริง ๆ ก็ใช่! และนายจะหมดอากาศเอานะหากนายเอาแต่พูดขณะวิ่ง”
เอเดรียน่าวิ่งได้อย่างง่ายดายแม้จะหาเวลามาตำหนิฉัน มีคนไม่เยอะในวิหารที่มาฝึกฝนตัวเองในตอนเช้า
“รุ่นน้องปีหนึ่งชื่อลุดวิก เขาเป็นคนวิ่งรอบวิหารใช่มั้ย”
“คือ…. เขาค่อนข้างพิเศษน่ะ….”
“ไม่ใช่หรอกนะรุ่นน้อง ที่เขาทำแบบนั้นได้เพราะเขาฝึกหนัก เด็กออร์บิสคลาสเองก็ทำแบบนี้ทุกเช้าเป็นกลุ่ม เด็กขี้เกียจของริยัลคลาสของเราควรเอาเยี่ยงอย่างบ้าง”
เอเดรียน่ากำลังพูดถึงหนึ่งในเสาหลักสองเสาของ วิหารนั่นคือออร์บิสคลาสดูเหมือนว่าพวกเขาจะตื่นแต่เช้าตรู่และฝึกกันเป็นกลุ่ม โดยไม่คำนึงถึงวิชาเอก
พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพรึเปล่านะ?
“นี่คุณบอกผมว่าอย่าพูด… แฮก… แต่ทำไมคุณถึงเอาแต่พูดกับฉัน….”
“โอ้ใช่ ขอโทษที”
ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง ฉันแทบจะเสียสติทุกครั้งที่เธอรักษาฉัน ไม่ใช่แค่การวิ่งที่ฉันต้องทำ เอเดรียน่าพาไปที่โรงยิมและปล่อยให้ฉันฝึกความแข็งแกร่ง
ในขณะนั้นฉันรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของเธอเป็นอย่างไร เมื่อกล้ามเนื้อของฉันเริ่มปวด เธอจะรักษามันด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของเธอ จากนั้นส่งฉันไปฝึกเพิ่มเติม และเมื่อความเจ็บปวดแย่ลงอีกครั้ง เธอจะรักษาฉัน
อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอยังทำแบบนั้น การเติบโตของกล้ามเนื้อของฉันคงไม่ใช่เรื่องตลก จะเรียกสเตียรอยด์ชนิดนี้ว่าไงดี? สเตียรอยด์ขั้นเทพ?
“ฉันทำแบบนี้เพราะนายขาดความแข็งแกร่งมากเกินไป นายควรฝึกความแข็งแกร่งด้วยตัวเอง แต่อย่าหักโหมจนเกินไป มิฉะนั้นร่างกายของนายอาจพังได้”
เอเดรียน่าบอกฉันว่าฉันควรคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับการเพิ่มความแข็งแกร่งของฉันและคอยตรวจสอบฉันอยู่เสมอแม้ว่าเธอจะต้องฝึกฝนไปด้วยก็ตาม
“ถ้านายออกกำลังกายในขณะที่บังคับให้ฟื้นตัวโดยใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ มีสิ่งหนึ่งที่นายต้องทำไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“คืออะไรน่ะ?”
“กินให้เยอะๆ”
ฉันถูกบังคับให้รักษาความสามารถทางกายภาพแม้ว่าฉันจะหมดเรี่ยวแรงไปแล้วก็ตาม นั่นเป็นเหตุผลที่เอเดรียน่าแนะนำให้ฉันกินมากขึ้นและบ่อยขึ้นกว่าปกติ เพราะฉันอาจจะประสบภาวะขาดสารอาหารอย่างรุนแรง โดยเฉพาะโปรตีน
“นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจที่ทำในวันนี้….”
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”
เอเดรียน่ายิ้มราวกับว่าฉันพูดอะไรตลกๆ
ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มมาก่อน
* * *
แม้ในขณะที่เสร็จสิ้นการฝึกความแข็งแกร่ง เธอก็เทพลังศักดิ์สิทธิ์ใส่ฉัน เธอไม่ได้ใช้มันกับตัวเอง ยังไงก็ตาม รู้สึกเหมือนมีฮีลแพ็คติดอยู่ข้างๆ ตอนที่เริ่มออกกำลังกายกับเธอ
ถ้าเธอไปโผล่ในยุคปัจจุบัน ฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องประสบความสำเร็จอย่างมากในฐานะเทรนเนอร์ส่วนตัว คนที่ขายวิญญาณเพื่อการเติบโตของกล้ามเนื้อจะรักเธออย่างแน่นอน
แม้ว่าร่างกายของฉันจะสบายดี แต่จิตใจของฉันก็อ่อนล้าไปหมดเมื่อฉันกลับมาที่หอพัก ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมุ่งตรงไปที่ห้องอาหาร ยังไม่ถึงเวลาอาหาร แต่ฉันหิวมากจนรู้สึกเหมือนโลกหมุนรอบตัวฉัน
ไม่ ฉันไม่คิดว่าจะมีความอยากอาหารมากขนาดนั้นเพราะการออกกำลังกายที่เข้มข้นเกินไป ฉันรู้สึกว่าถูกบังคับให้กินบางอย่าง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งกว่าความรู้สึกหิว
เมื่อถึงเวลา พ่อครัวจะนำอาหารที่เตรียมไว้เข้ามาในห้องโถง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าที่นี่ไม่มีครัว มันไม่ได้มีแค่อาหารง่ายๆ เท่านั้น แต่ยังรวมถึงของว่างยามดึกที่สามารถรับประทานได้ทุกเมื่อที่ต้องการ เช่นเดียวกับห้องครัวที่มีวัตถุดิบทุกชนิด
เราสามารถเรียกพ่อครัวให้เตรียมอาหารให้และบางครั้งนักเรียนก็ทำอาหารเอง
แต่จะมีสักกี่คนที่ทำอาหารเองได้?
และมีอยู่เรื่องนึงที่ฉันไม่รู้
“…….”
เอลเลนซึ่งเสร็จสิ้นการฝึกร่างกายแล้ว กำลังถือเนื้ออบแห้งจำนวนหนึ่ง
เธอออกไปออกกำลังกายทุกเช้า ดังนั้นเธอจึงอยากหาอะไรรองท้องก่อนรับประทานอาหารเช้า นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
แต่ฉันจำได้ว่าเธอกินอาหารเช้ามากกว่าคนอื่นๆ เธอมีการเผาผลาญแบบไหนกัน?
เมื่อฉันมองเข้าไปในที่เก็บขนม ฉันเห็นว่ามันว่างเปล่า เมื่อฉันหันกลับไป ฉันเห็นเอลเลนกำลังกินเนื้ออบแห้งทีละน้อย
“มีแค่นี้เหรอ”
“ใช่”
“ในนั้นมีแต่เนื้ออบแห้งรึเปล่า”
“ไม่ เดิมทีมีขนมปังและอย่างอื่นด้วย”
เดิมทีพวกเขาได้เตรียมของไว้มากมาย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เติมมันบ่อยๆ เพราะมีคนไม่มากนักที่กินขนมเหล่านั้น ดูเหมือนว่าหลังจากกินสิ่งนี้และทุกเช้า สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือเนื้ออบแห้ง
“อร่อยมั้ย”
“ไม่เชิง”
เอลเลนส่ายหัว ดูเหมือนว่าเธอจะกินเพราะมันมีอยู่เท่านั้น ไม่ใช่เพราะเธอชอบมันเป็นพิเศษ
เธอหิวขนาดไหนกัน
ฉันไม่อยากขโมยอาหารของเธอ ฉันเลยลงเอยด้วยการเข้าไปในครัว โชคดีที่มีวัตถุดิบในที่เก็บ ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องกินเนื้ออบแห้งอย่างเดียว
ฉันไม่ได้จะทำอะไรที่หวือหวา เพราะฉันกำลังจะตายจากความเหนื่อยล้าทางจิตใจ
ฉันเพิ่งเอาไข่กับเบคอนมาผัดในกระทะ กลิ่นเบคอนหอมฟุ้งไปทั่วครัว จากนั้นฉันก็โยนหน่อไม้ฝรั่งลงไปผัด เนื่องจากมีคนบอกให้กินเยอะๆ ฉันจึงใช้เบคอนจำนวนมากและไข่ 5 ฟอง
ฉันยังอยากกินคาร์โบไฮเดรตด้วย แต่ฉันไม่อยากทำบะหมี่หรือข้าว นั่นเป็นเพียงการทำงานมากเกินไป
หลังจากฉันทำเสร็จแล้วฉันก็วางไข่และเบคอนกองโตพร้อมกับหน่อไม้ฝรั่งลงบนจานขนาดใหญ่แล้วนำไปที่โต๊ะในห้องอาหาร
เอลเลนยังคงเคี้ยวเนื้ออบแห้งของเธออยู่ อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเธออดไม่ได้ที่จะกระตุกจมูกเมื่อเห็นฉันกำลังมา
“เฮ้”
“ว่า”
“อย่ากินแต่อาหารแบบนั้นสิ กินนี่แทน”
ถึงฉันจะอารมณ์ร้ายแต่ฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายรู้มั้ย?
เมื่อฉันยื่นส้อมให้เธอ เอลเลนก็รับมันและนั่งตรงข้ามกับฉัน ฉันถอนหายใจเมื่อเห็นเอลเลนกินไข่ดาวไปบางส่วน
“นี่โกดังเต็มไปด้วยเนื้อกับไข่ ทำไมเธอไม่ทอดบ้างแทนที่จะกินของจืดๆ แบบนี้ล่ะ? มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันไม่เคยทำแบบนั้น”
“ทำไมเธอถึงไม่เคยทำมาก่อนล่ะ? ไม่ใช่ว่ามันโคตรจะพื้นฐานเลยงั้นเหรอ?”
“…….”
เอลเลนจ้องมาที่ฉันที่ยิ้มเยาะทันที ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอดูค่อนข้างบูดบึ้ง เช่น: “ทำไมนายถึงพูดกับฉันแบบนั้น”
“ถ้าเธอไม่รู้วิธี เธอก็ควรเรียนรู้มัน เด็กสมัยนี้…. ยังไงก็ตามกินให้หมด”
“อืม”
มีคนว่าไว้เราไม่ควรแตะต้องสุนัขเมื่อมันกิน? ฉันก็ควรจะเริ่มกินด้วย
– ง่ำ ง่ำ ง่ำ
ทำไมเธอกินเร็วจัง
“นี่อย่าข้ามเส้นนะ กินตามจังหวะของมนุษย์สิ?”
“อ่า”
ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรไม่ออก ฉันเลยหยิบส้อมขึ้นมาเช่นกัน แต่เธอกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนทำมันเองแท้ๆ
“นี่เธอกำลังล้อเล่นฉันใช่มั้ย? เธอกินมากกว่าขอทานที่ไม่ได้กินมาหลายวันซะอีก”
“…ก็ฉันหิว”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เอลเลนก็หลบสายตาของฉันอย่างสงสัย
เธอกินมากกว่าครึ่งของสิ่งที่ฉันทำในการกัดเพียงครั้งเดียว? จริงจัง
“วันนี้มีเรียนกับฉันด้วยใช่มั้ย”
“ใช่”
วันนี้เป็นวันอังคาร ฉันเรียนวิชาดาบสองคาบติดต่อกันกับเอลเลน เธอพยักหน้าตามคำพูดของฉัน เธอค่อนข้างซื่อ แม้ว่าเธอจะไม่ได้โง่
“เตรียมตัวสำหรับอาหารกลางวันด้วยล่ะ”
“?”
เรากำลังจะไปกินชองกุกจังรอบ 2
