“ขืนพวกเราไม่รีบมีหวังเข้าเรียนสายกันพอดี เอาเป็นว่าไปกันเถอะ”
“นั่นสิเนอะ”
จากนั้นพวกเราก็เริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆ
เทียบกับเดตที่คาเฟ่เมื่อคราวก่อน ระยะห่างของเราสองคนลดลงอย่างเห็นได้ชัด
ขนาดที่หากขยับเเขนเข้าใกล้อีกเพียงนิด มือของเราคงสัมผัสกับเซย์จังไปเเล้ว
ไม่สิ… บางทีนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่เราทั้งคู่เเอบหวังในใจอยู่เเล้วก็ได้
“…เซย์จัง ถ้าขอกุมมือจะว่าอะไรไหม?”
“…ได้สิ ฉันไม่ถือสาหรอก”
เมื่อได้รับการยินยอมจากอีกฝ่าย ผมจึงนํามือขวาของตัวเองเข้าไปกุมมือข้างซ้ายอันอ่อนช้อยของเซย์จัง
“ยะ.. อย่าเข้ามาจับปุบๆปับๆสิ มันตกใจนะรู้ไหม”
“เอ๋~ ก็ไหนเมื่อกี้บอกว่าได้ไง”
“…ยังพูดไม่จบสักหน่อย จะจับมือฉันก็ไม่เป็นไรหรอก เเต่ถ้านักเรียนคนอื่นมาเห็นมันน่าอายนี่… ฉะนั้นถ้าถึงที่ที่มีนักเรียนอื่นป้วนเปี้ยนอยู่เยอะ ต้องปล่อยมือด้วยนะ”
“รู้เเล้วล่ะ งั้นคงได้อีกสักห้านาทีสินะ”
เเบบนี้ต้องใช้เวลาห้านาทีอันมีค่านี้ให้คุ้มที่สุดเท่าที่จะทําได้
ว่าเเล้วเชียวมือเล็กๆของเซย์จังทั้งนุ่มนิ่ม เเถมยังอบอุ่นอีก
อยากกุมมือนี้ไปจนวันตายเลย
เเต่ถ้าทําเเบบนั้นมือของเราคงเต็มไปด้วยเหงื่อเเหงๆ… เฉพาะตอนนี้ก็ไหลไม่หยุดเเล้วเเท้ๆ
จะเป็นไรไหมนะ? ถ้าเซย์จังไม่รังเกียจไปก่อนก็คงดี…
“เซย์จัง เหงื่อไหลพลั่กเลย ไม่เป็นไรนะ?”
“ทะ.. ทานโทษ! เหงื่อของฉันมันออกมาเยอะขนาดนั้นเชียวเหรอ!?”
“หือ? อ๋อ! ไม่ได้หมายถึงเซย์จังหรอก พูดถึงของฉันน่ะ ของฉัน”
ดูท่าเราจะพูดไม่เคลียร์ไปหน่อย จนเธอเข้าใจผิด
“ระ.. เหรอ ถ้าอย่างนั้นนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พูดตามตรงทางฉันเองก็เเฉะเหมือนกัน…”
“เหงื่อของเซย์จังไม่มีทางสกปรกหรอก อย่ากังวลไปเลย”
“เดี๋ยวสิ เหงื่อไม่ว่าของใครก็สกปรกทั้งนั้นเเหละ”
กะอีเเค่เหงื่อของเซย์จัง ผมไม่ใส่ใจหรอก
ไม่สิ บางทีเราอาจจะรู้สึกสนใจอยู่หน่อยก็ได้ พวกกลิ่นไรงี้
…เเต่ให้ตายยังไงก็บอกเซย์จังไม่ได้เด็ดขาด มีหวังโดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตวิตถารเเหง
เนื่องจากต่างฝ่ายต่างยังอายอยู่ พวกเราจึงปิดปากเงียบเเละเดินต่อไปอย่างนั้นอีกสักพัก
…เมื่อวานก็กุมมือเเบบนี้ไปเเล้ว วันนี้เราลองทําอะไรที่มันเหนือกว่าอีกสักขั้นดีไหมนะ
“เซย์จัง ขอกุมมือเเบบที่พวกคู่รักเขาทํากันได้ไหม?”
“ดะ.. ได้อยู่เเล้ว ตามสบายเลย…”
เมื่อได้รับอนุญาตเป็นรอบที่สอง ผมก็ปล่อยมือของตัวเองออก ก่อนจะนํามาผสานกันใหม่อีกครั้ง
คราวนี้เป็นการกุมมือเเบบคู่รัก นิ้วของพวกเราจึงเกี่ยวพันกัน
พอทําเเบบนี้ดูเหมือนพวกเราจะใกล้ชิดกันยิ่งกว่าตอนจับมือธรรมดาๆซะอีก… ตรงตามชื่อของมันเลยเเฮะ ให้ความรู้สึกว่าเป็นคู่รักกันจริงๆสักที
ต่างฝ่ายต่างขัดเขินหนักกว่าเก่า เป็นผลให้บรรยากาศระหว่างพวกเราเงียบงันซะยิ่งกว่าเเต่ก่อน
ช่างเถอะ… ถึงบรรยากาศจะอึดอัดเเค่ไหน เราก็มีความสุขอยู่ดี
ถ้าเซย์จังรู้สึกเเบบเดียวกับเราก็คงดี ตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่กันนะ
ผ่านไปเเบบนั้นอีกไม่กี่นาที พอเริ่มเห็นนักเรียนมากหน้าหลายตาโผล่หัวมาเรื่อยๆ พวกเราก็ผละมือออกจากกัน
เเม้ส่วนตัวผมจะอยากกุมมือกับเธอไปตลอด เเต่เราก็เข้าใจความรู้สึกอายเวลาถูกมองของเซย์จังเป็นอย่างดี
เธอคงไม่อยากเปิดเผยเรื่องที่พวกเราคบกันให้คนในโรงเรียนรู้
ถึงเด็กหนุ่มเด็กสาววัยละอ่อนจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เเต่ถ้าไม่ได้จับมือกันมาก็คงไม่เด่นโทนโท่สักเท่าไหร่
จากมุมมองของชาวบ้าน ไม่น่ารู้ด้วยซํ้าว่าพวกเรามาโรงเรียนด้วยกันจริงไหม
การที่เพื่อนสนิทต่างเพศจะเผอิญเจอกันระหว่างทางไปเรียน ถือเป็นเรื่องปกติที่หาได้ทั่วไป
“ว่าเเต่เธอได้บอกฟุจิเสะว่าพวกเราทั้งคู่คบกันไหม?”
“อืม บอกไปตอนโทรคุยกับชิโฮะเมื่อคืนน่ะ”
“สมเเล้ว พวกเธอนี่ซี้กันจังเลยนะ”
“เเล้วฮิซามูระบอกชิเกโมโตะไปรึยังล่ะ?”
“ยังเลย ตั้งเเต่ที่สลบไปเมื่อวาน เจ้านั่นก็ถูกโทโจวอินซังคอยดูเเลเป็นอย่างดี ยังหาโอกาสบอกไม่ได้น่ะ”
“จะว่าไปเกิดเรื่องเเบบนั้นด้วยสินะ”
เมื่อคืนหมอนั่นเล่นถูกโทโจวอินซังกับฟุจิเสะสารภาพรักใส่หน้าพร้อมกันจนเจ้าตัวสับสนทําตัวไม่ถูก สุดท้ายก็สลบเหมือดไปตามสภาพ
ตอนนั้นโทโจวอินซังที่ตกใจเกินเหตุหามเขาไปตรวจร่างกายหลายๆอย่างโดยใช้เครื่องมือทางการเเพทย์ที่ทันสมัยที่สุด เเถมยังคอยเฝ้าดูเเลอย่างใกล้ชิดอีก
ไม่ถือว่าเวอร์เกินไปหรอกมั้ง?
อยู่ดีๆก็เล่นมีไอนํ้าพุ่งออกมาจากหัว จากนั้นเจ้าตัวก็หมดสติไป ต่อให้เป็นเราก็คงเป็นห่วงสุดๆ
จริงอยู่เพราะนี่เป็นโลกมังงะเรื่องเเบบนั้นถึงเป็นไปได้ เเต่หากที่นี่ไม่ใช่โลกมังงะหมอนั่นอาจตายจริงๆก็ได้
เอาเป็นว่าหลังจากตรวจอะไรหลายๆอย่าง ดูเหมือนร่างกายจะยังเเข็งเเรงดี
เอาเถอะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่เยี่ยมยอดที่สุดเเล้ว
วันนี้ยูอิจิน่าจะมาโรงเรียนได้ตามปกติ
ยูอิจิถูกสองสาวสารภาพรักเรียบร้อย
เนื้อเรื่องต่อจากนี้กระทั่งผมก็มิอาจคาดเดาได้ เรื่องราวที่เเตกต่างไปจากต้นฉบับกําลังจะเปิดฉากขึ้น
จากนี้ไปเราเเค่ทําหน้าที่คอยสอดส่องสภาพการณ์รักของยูอิจิกับสองคนนั้นก็พอเเล้ว
ในฐานะที่เป็นเพื่อนซี้ยํ่าปึ้กของหมอนั่น ถ้าถึงคราวจําเป็นก็คิดจะยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่หรอก
“ยะ.. อย่าเอาเรื่องที่พวกเราคบกันมาคุยที่โรงเรียนล่ะ”
“อืม ชั้นรู้ดีน่า”
“งั้นก็ดีไป… ขืนชิเกโมโตะรู้เรื่องขึ้นมา ต้องโยนคําถามมารัวๆเเหงมๆ”
“หะๆ… หมอนั่นเป็นคนเเบบนั้นนี่นะ”
ยูอิจิเป็นประเภทที่กล้าถามประเด็นที่เราอยากปิดไว้เป็นความลับในที่สาธารณะอย่างเปิดเผยโดยปราศจากความมุ่งร้ายล่ะนะ
ช่างเถอะ อย่างเเย่สุด เเค่อัดหมอนั่นให้น่วมจนกว่าจะยอมปิดปากเงียบก็พอเเล้ว
หลังจากได้ลิ้มรสช่วงเวลาเเห่งความสุขอย่างการเดินไปโรงเรียนกับเซย์จังเเล้ว ในที่สุดเราทั้งคู่ก็มาถึงโรงเรียนเสียที
ผมกับเซย์จังเรียนอยู่ห้องเดียวกัน พวกเราจึงเข้าห้องเรียนดังกล่าวไปตามปกติ
“เอ๊ะ? เซย์จัง อรุณสวัสดิ์จ้า ฮิซามูระคุงเองก็ด้วยน้า”
“อา อรุณสวัสดิ์นะ ชิโฮะ”
“อรุณซาหวาด”
ฟุจิเสะที่อยู่ติดประตูพอดี สังเกตเห็นพวกเราเเละเข้ามาทักทาย
“หุหุ~ มาโรงเรียนด้วยกันสองต่อสองหรอจ๊ะ?”
อาจเพราะเห็นเราทั้งคู่เดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมกัน เธอถึงอนุมานออกมาอย่างนั้น
“มะ.. ไม่ใช่สักหน่อย! บังเอิญเจอกันระหว่างทางเฉยๆเนอะ ฮิซามูระ!”
“…นั่นสินะ เเค่เรื่องบังเอิญจริงๆ”
“หุหุหุ~ งี้นี่เอง~”
“นะ.. หนอย.. ความจริงชิโฮะก็รู้อยู่เเก่ใจเเล้วไม่ใช่รึไง…!”
เซย์จังกระซิบบอกชิโฮะด้วยเสียงอันเบาบาง
ทว่าตัวผมที่ยืนอยู่ใกล้เคียงก็ยังได้ยินตามปกติ
“รู้สิ~ ก็เมื่อคืนเซย์จังขอคําปรึกษาจากฉันตั้งเยอะเลยนี่นา”
“ยะ.. อย่าเอาออกมาโพล่งที่นี่สิ! ถ้ามีคนมาได้ยินเข้าล่ะก็…!”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ จากตรงนี้คิดว่าน่าจะปลอดภัยนะ”
ฟุจิเสะกล่าวเเบบนั้นเเละส่งสายตามาทางผมอย่างซุกซน
เเม่นี่ ทั้งๆที่รู้ว่าเราได้ยินเต็มสองหู เเต่ก็ยังกล้าพูดออกมาหน้าตาเฉยเนอะ
เเถมเซย์จังดูจะไม่คิดว่าเสียงลอยมาถึงเราด้วย
“เธอลังเลไม่ใช่เหรอว่าควรส่งข้อความทาง RINE ไปหาฮิซามูระคุงให้เขามารอที่จุดนัดพบดีไหม พวกเธอจะได้ไปโรงเรียนพร้อมหน้ากันน่ะ”
“กะ.. ก็จริงอยู่…”
“เห็นเคยบอกไว้ว่าเป็นสิ่งที่อยากทําหลังจากหาเเฟนได้ด้วยนี่นะ”
ปะ.. เป็นงั้นหรอกเรอะ…!
ใจจริงเราก็อยากจะไปโรงเรียนกับเซย์จังทุกวันอยู่หรอก เซย์จังเองก็คิดเเบบเดียวกันสินะ ดีใจฝุดๆเลย
ยิ่งกว่านั้นเมื่อคืนเธอยังปรึกษากับฟุจิเสะเรื่องนี้อีก น่ารักเกินไปมุ้ยย
“ชะ.. ชิโฮะ อาจมีคนเเอบฟังอยู่ก็ได้นะ…!”
“ฟุฟุ~ งั้นเรื่องที่เซย์จังบอกว่าถ้ามีเเฟนเเล้ว อยากจะหาของอะไรมาใส่คู่กันก็ต้องเก็บเป็นความลับด้วยนะเนี่ย”
“กะ.. ก็บอกเเล้วไง! ว่าอย่าเอามาพูดที่นี่น่ะ…!”
พอเซย์จังพูดถึงขั้นนั้นจบ พวกเราก็ดันสบตากันพอดี
เเก้มของเธอที่อมชมพูเป็นทุนเดิมจากความเขินอายอยู่เเล้ว เเดงกํ่าขึ้นมาอย่างกับมะเขือเทศ
“ฮะ.. ฮิซามูระ…! ได้ยินที่พวกฉันคุยเมื่อกี้ไหม…!?”
“มะ.. ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นครับ…?”
“นะ.. เเน่ใจนะ? ความจริงล่ะ?”
“…เอาเป็นเเหวนคู่ดีไหม?”
“ได้ยินชัดเเจ๋วเลยนี่!”
ต่อจากนั้นผมก็โดนเซย์จังที่หน้าเเดงเเจ๋โกรธใส่ไม่หยุด
เเล้วไหงดันเป็นเราที่ถูกดุเเทนที่จะเป็นฟุจิเสะหว่า
ก่อนอื่นคงต้องเตรียมเเหวนที่มีมูลค่าเท่าเงินเดือนสามงวดเผื่อไว้หน่อยเเล้ว…
ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides
