ตอนนี้ผมกำลังรู้คิดผิดมากๆ
ใครกันนะบอกว่าเขาไม่มีปัญากับเกมสยอง? ผมไม่ได้คิดว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้
ช่วงบ่ายก่อนหน้านี้ ยูโตะและผมไปเลือกเกมอยู่ที่ร้านเกมและซื้อเกมล่าสุดของซี่รี่ R ที่เป็น VR มา
ผมสวมแว่นตา VR และเริ่มอัดคลิปตอนที่ผมเล่นเกม
ผมเปิดโปรแกรมเพื่อบันทึกการขยับตัวของผม ซึ่งผมว่างแผนจะนำไปตัดต่อทีหลังด้วย
จนถึงตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ย้ำว่าจนถึงตอนนี้
[อู้ววว นี้มันสมจริงจังเลย!]
ในตอนแรกผมสนุกมาก
เกมมีภาพที่สวยงามทำให้ผมรู้สึกเหมือนไปยืนอยู่ตรงนั้น
ซอมบี้ยังไม่ได้โผล่ออกมา ตอนนี้ผมเลยดื่มดำไปกับโลกเสมือนนี้
[พื้นดูสมจริงมากเลย…]
เกมภาคล่าสุดสร้างโดยให้ความสำคัญกับความสมจริงใน VR เป็นอย่างมาก และยังรองรับการใช้งาน ถุงมือ VR ด้วย ทำให้มันรู้สึกเหมือนกำลังหยิบจับของจริงๆเลยหละ
พวกเขายังหาวิธีทำให้เท้าของคุณรู้สึกเหมือนจริงไม่ได้แต่มันก็เป็นอะไรที่อดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ
ยังไงก็ตามตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงปืนที่กำลังถืออยู่ในมือถึงแม้ว่าในชีวิตจริงผมจะไม่ได้ถืออยู่ก็ตาม
ความตื่นเต้นกำลังพลุ่งพล่านในร่างกายของผม
[ว้าววว เท่สุดๆไปเลยผมกำลังถือปืนหละ!!! มันรู้สึกเหมือนผมกำลังถือปืนอยู่เลย!! แต่มันยังรู้สึกเบาๆ เพราะงั้นมันยังไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่]
และแล้วช่วงเวลานั้นก็มาถึง
ตัวละครของผมเดินเข้าไปในตรอกที่น่าสงสัย มีซอมบี้อยู่ตรงนั้น ไม่ใช่แค่สามารถมองเป็นเครื่องในที่ดูสมจริง แม้แต่การขยับของกล้ามเนื้อก็ถูกจำลองออกมา
ที่แย่ที่สุดคือเสียงสุดน่ารังเกียจ
เพราะว่ามันเป็น VR เสียงจึงถูกจำลองให้ได้ยินเหมือนฟังจากหูสองด้านให้ความรู้สึกสมจริง
ผมชอบเกมสยองขวัญ แต่ไม่ชอบอะไร แหวะๆ
ในอีกความหมายหนึ่งก็คือ
[อ่าาาาาาาาาาาาาา!!!! อี้—– ขยะแขยง! อย่าเข้ามาน้าาา!!! ตาย!!! ทำไมหละ?! ผมยิงไปแล้วนะ! ยิงแกไปตั้งหลายรอบแล้ว!!!!]
ในความเป็นจริงผมตกใจมากจนยิ่งแทบไม่โดนศัตรูเลย
[ม้ายยยย อย่าเข้ามา!! อ่าาาาา! เสียง! อะไรไม่รู้มันดิ้น! อย่าเข้ามาน้าาา! อ่าาาาาาาาาาาาา!!! กระสุนหมด?! ทำไมหละ?!! กินนี้ซะ นี้! นี้! นี้! ทำไมแกไม่ตายซักที!!!! มันเป็นเหล็กนะ! เข้าใจใช่ไหม?! ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาาาาาาาาาาา!]
มันเปล่าประโยชน์ ผมเกลียดอะไรแหวะๆ
เพราะผมอยู่ในการตกใจบวกกับกระสุนที่หมดไปแล้ว ผมเริ่มฟาดศัตรูด้วยปืน
แต่มันไม่มีความปราณีศัตรูนั้นไม่ยอมตาย
[อ่า…]
ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว
[อะ อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ผมเกลียดนาย*****!!!]
ผมตายขณะตะโกนด่ายูโตะที่แนะนำเกมนี้ให้กับผม
แน่นอนว่าผมจะตัดชื่อเขาออกตอนตัดต่อ
หน้าจอ Game Over แสดงขึ้นมา ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไปพักใหญ่ๆ ผมอยู่ในภาวะกึ่งมีสติอยู่ซักพักก่อนจะเริ่มได้สติ…
[อ่า… ผมยังไม่ตาย]
มือของผมสั่น
ผมไม่เคยคิดเลยว่าซอมบี้จะสยดสยองได้ขนาดนี้ ผมกลัวจนน้ำตาไหลออกมา
[“ผมไม่กลัวเกมผีหละ” บ้าอะไรหละ…มันน่ากลัวมาก…]
ขณะเดียวกัน ความโกรธก็คลุกกรุนในใจของผม
[ผมจะต้องเล่นเกมนี้ให้จบให้ได้ ผมจะทำให้พวกมันเสียใจที่ทำให้ผมกลัว!!!]
หลังจากนั้น ผมก็เป่าหัวศัตรูทุกตัวที่โผลออกมา
แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ซอมบี้โผล่ออกมา ผมจะพึมพากับตัวเองว่า [มันเป็นแค่ CG มันเป็นแค่ CG] ละนะ
กว่าจะรู้ตัวผมก็เล่นมา 3 ชั่วโมง และมันก็ดึกมากแล้ว ผมเลยเลิกเล่นและหยุดการอัดคลิป
“ผมไม่มีพลังเหลือจะทำอาหารแล้วคืนนี้ เพราะงั้นผมจะทำอะไรง่ายๆกิน…”
ความเสียหายทางจิตใจที่ได้รับนั้นมาเกินไปสำหรับผม ผมเลยตักข้าวกินกับกับข้าวที่แช่เย็นไว้
หลังจากกินอย่างเร่งรีบ ผมก็เริ่มตัดต่อคลิป
ตอนที่ผมกำลังจะอาบน้ำ ผมเห็นวีทูปเบอร์ที่ผมติดตามกำลังไลฟ์สดช่วงดึกที่ไม่ได้ทำมานาน ผมเลยเปิดมันดูตอนแช่น้ำ
****อุคิกุโมะ ฟุวาริ ไลฟ์สด****
บนหน้าจอมีคนส่วมชุดสีฟ้าขาวสไตล์ ญี่ปุ่นอยู่
คนคนนี้ไม่ใช้ใครอื่นนอกจาก อุคิกุโมะ ฟุวาริ หนึ่งในวีทุปเบอร์ที่โดงดังที่สุดของ อิมานานจิ รุ่นที่ 7
ดูเหมือนว่าวันนี้จะมาไลฟ์พูดคุย และไลฟ์ก็กำลังเริ่มต้นด้วยบทพูดประจำตัวของเธอ
“คอน-ฟูวาริน ทุกคน” (ผู้แปล คอน จาก คอนนิจิวะที่แปลว่า สวัสดี ฟูวาริน จากชื่อตัวละครของเธอ)
– คอน-ฟูวาริน
– สายันสวัสดิ์
– ผมกำลังรออยู่เลย
– วันนี้เธอดูอารมณ์ดีนะ
– จริงด้วย ฟุวะจังมีอะไรดีๆเกิดขึ้นหรอ
“อู้วว พวกคุณรู้ด้วยหรอออ?”
– เสียงเธอดูมีความสุขมากพวกเราเลยดูออก
– ตอนแรกฉันแค่รู้สึกแปลกๆ
– ฉันไม่เห็นรู้เลย…
– ไม่นะ ฉันว่าทุกคนรู้แหละ
– แล้ว เกิดอะไรขึ้น?
“ฮิฮิฮิ วันนี้ฉันเจอเด็กที่ น่าร๊ากกกก สุดๆมาหลาาา”
– เธอชอบโลลิกับโชตะมากเลยสินะ ฟุวะจัง
– เขาเป็นเด็กแบบไหนหรอ
– โลลิคือที่สุด
– เหอะ ไม่มีอะไรสู้โชตะได้หรอก
– ทะเลาะกันไม่ดีนะ มันดีทั้งคู่นั้นแหละ
“ช่าย พวกคุณไม่ควรทะเลาะกานนน”
– อุ๊บ โทษที
– ฉันก็ขอโทษ,,,
– ดีมาก
– ดี
– ดีใจที่พวกนายดีกัน
“คือว่าน้าา เด็กคนนี้น้าาา เขาแบบบบ แนวฉันเลยยยยย ดูดี เสียงน่ารัก ออกหนุ่มนิดหน่อยด้วยยย ฉันได้กอดดดดเขาด้วย แต่เพราะเขากำลังจะล้มหรอกน้าาาา”
– ช่วยคนก็ดีอยู่นะ แต่ถ้าเธอเป็นผู้ชายเธอโดนจับไปแล้ว
– เขาคงตื่นเต้นแย่
– เขาเป็นสาวดุ้น หรือแค่ทอมบ่อย
– น่าสนใจ
“เอาจริงๆนะ ฉันบอกไม่ได้เลยยย แต่ว่าถ้าฉันเจอเขาอีก ฉันจะกอดเขาฟอดใหญ่เลยยยย”
– ฟูวะจังติดลมอีกแล้ว
– พูดถึงสาวดุ้น ไม่ใช่ว่ามีวีทุปเบอร์คนใหม่ที่คนกำลังสงสัยว่าเป็นสาวดุ้นอยู่หรอ? เป็นอินดี้ถ้าฉันจำไม่ผิด
– ถามจริง?
– บอกมาเลย
– อธิบายเดียวนี้
“คายมันออกมา”
– คาแร็คเตอร์!!!
– เธอไม่ยืดคำแล้ว???
– เธอสนใจเรื่องนี้เกินไปละ…
– หือ? แน่ใจนะ? มันจะเสียมารยาทนะที่แนะนำวีทูปเยอร์คนอื่นตอนเธอกำลังไลฟ์
“ฉันไม่สน รีบบอกมาเลย”
– ฟุวะจังเธอลืมสวมคาแร็คเตอร์แล้ว
– ตั้งสติฟุวะจัง
– เธอไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้
– อ่อ… โอเค ฉันคิดว่าวีทูปเบอร์คนนั้นชื่อ ชิราฮิเมะ ยูกะ หรืออะไรนี้แหละ
“ชิราฮิเมะ ยูกะ…. ขอฉันหาแปปนะ”
– แล้วเธอก็เริ่มค้าหามันแล้ว 555
– มันบานปลายเร็วมาก
– โอ้ ตัวละครของเธอออกแบบได้ดีมาก
– หืม เหมือนฉันเคยเห็นการวาดแบบนี้ที่ไหนมากก่อน?
“นักวาดคือ คาคิซากิ ยูรุ… เดียวนะ อาจารย์คาคิซากิคนนั้นอะนะ?”
รู้จักด้วยหรอ
– โอ้!! อาจารย์คาคิซากิ!
– เขาวาดภาพได้ดี แต่หลังๆมาเขาไม่คอยมีผลงานอะไรเท่าไหร เขากำลังโชว์ของอยู่งั้นหรอ?
“โอ้! ดูดีมากเลยยยย”
– กลับมาเป็นปกติแล้ว?
– ยินดีตอนรับกลับ ฟุวะจัง
– ฟุวะจังกลับมาแล้ว
“ว่าแล้วก็ เปิด”
[สวัดดี โอนี่จังและโอเน่จังที่กำลังดูคลิปนี้เป็นครั้งแรก! ผมชื่อ ชิราฮิเมะ ยูกะ ตั้งแต่วันนี้ผมตัดสินใจว่าจะมาเป็นวีทูปเบอร์หละ!]
– น่าร๊าก
– เสียงเธอดีมากเลย
– บางที่ ฉันควรจะกดติดตามชาแนลของเธอ
– ฉันด้วย
“เอ๊ะ-”
– มีอะไรหรือเปล่า
– หืม? เกิดอะไรขึ้น?
“ห่ะ? เป็นไปได้หรอ?”
– ????
– หมายความว่าไง?
– ฟุวะจังกลับมาหลุดคาร์อีกแล้ว
“เอ่… ฉันอาจจะคิดไปเองนะ แต่เด็กคนนี้เสียงเหมือนเด็กที่ฉันบอกว่าไม่รู้เพศเมื่อกี้เลย?… เสียงคล้ายกันมาก…เธอน่าจะดัดเสียงนิดหน่อย? ละมั้ง… พวกเขาคือคนรเดียวกัน…?”
– ห่ะ?
– นี้ไม่ใช่นิยายนะ
– มันดูเวอร์ไปนะ
– มันจะตลกมากถ้ามันเป็นจริง
“พวกคุณโอเคไหมถ้าฉันดูไลฟ์ของเธอแบบย้อนหลังตอนนี้เลย?”
– จัดไป
– ไม่มีปัญหา
– ได้เลย
– ฟุวะจังกำลังส่งพลังแปลกๆออกมา 555
หลังจากดูไลฟ์ย้อนหลังนาน 1 ชั่วโมงและคลิปทำอาหารทั้งหมดจนจบ อุคิกุโมะ ฟุวาริ ก็มั่นใจแล้ว
“ทุกคน ฉันบอกเลยว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่ฉันเจอวันนี้ โดยเฉพาะแขนของเธอในคลิปทำอาหาร มันเหมือนกันเลย เอาจริงๆนะเด็กคนนั้นดูเด็กกว่าอายุเยอะเลย อายุ 17 หรอ เอาจริงดิ?”
– เธอพูดจริงใช่ไหม
– ความเป็นจริงมันแปลกประหลาดกว่าเรื่องแต่งอีกเนอะ
– เธอหน้าเด็กขนาดนั้นเลย
– ฉันอยากเห็นเหมือนกัน
– เหมือนกัน…
“อะ แฮ่ม”
– โอ้?
– อ่า (ฉันสัมผัสได้)
– ถึงเวลาแล้วสินะ (แน่นอน)
“ขอโทษนะทุกคนฉันเผลอตัวไปหน่อย วันนี้ควรจะเป็นไลฟ์พูดคุยแท้ๆ ขอโทษนะที่กลายเป็นแบบนี้”
– มปร
– สบมยห
– ยังมีครั้งหน้าเสมอเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากนะ
– พวกเราไม่ได้เเห็นฟุวะจังหลุด บ่อยๆ เพราะงั้นมันสนุกมาก
“นี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันจะตั้งเป้าโคแลปกับยุกะจัง เพราะงั้นรอดูได้เลยยยย”
– เอาจริง
– เธอตั่งเป๋าไว้แล้ว lol
– แรงขับเคลื่อนของฟุวะจังเวลาเจอโลลิกับโชตะนี้สุดยอดไปเลย
“เอาหละ โอสุ-ฟูวารินนนน” (ผู้แปล โอสุ จากโอยาสุมินาไซ ที่แปลว่าราตรีสวัสดิ์ ฟูวาริน จากชื่อตัวละครของเธอ)
– โอสุ-ฟูวารินนนน
– โอสุ-ฟูวาริน
– โอสุ-ฟูวารินนน!!
– โอสุ-ฟูวารินนนน!
****จบไลฟ์****
ผลลัพท์จากไลฟ์ของอุคิกุโมะ ฟุวาริ ทำให้ ชิราฮิเมะ ยูกะได้รับผู้ติดตามเพิ่มขึ้นจนเกิน 1000 คนแล้ว แต่เธอไม่ได้รู้เรื่องนั้นเลยจนวันต่อมา
*************************
ยูกิ ณ ตอนนั้น
“ไลฟ์ของชวาร์ตษ์ ยังเต็มไปด้วยข้อมูลมากมายเหมือนเดิมเลยน้า…”
*******************
สัปดาห์นี้ผมไม่สบายยังไม่หายดี อาจจะไม่ได้ลงตอนใหม่เสาร์อาทิตย์นะครับ
-A Cup of Owls
