หลังจากได้กลับมาที่โรงแรมเร็วเมื่อวาน พวกเราก็งีบหลับเพื่อพักฟื้นพลังงานที่เสียไปแล้วตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ
หลังจากแต่งหน้ากันเสร็จพวกเราก็ออกเดินทางไปงาน
“ยูกิคุงชุดวันนี้จะใส่ง่ายหน่อยนะเพราะงั้นไม่ต้องกังวลนะ” คาโอรุซังพูดเมื่อส่งชุดให้กับผม
“ใส่ง่ายหรอ?”
“เดียวเธอก็เห็นเอง!”
ผมรับชุดมาและตรงไปที่ห้องแต่งตัว
เมื่อผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวบรรยากาศก็ดูน่าอึดอัดขึ้นมาทันที
“เขามาแล้ว…”
“วันนี้เขาจะใส่อะไรนะ…?”
“ตื่นเต้นจัง….”
ผมตรวจสอบชุดโดยไม่สนใจเสียงกระซิบ
“ฮูดหูแมวหรอ…?”
ที่อยู่ตรงหน้าของผมคือเสื้อฮูทหูแมวยาวๆ
มันยาวมาก เพราะงั้นผมสามารถใส่มันโดยไม่มีกระโปร่งได้เลย
มันคล้ายๆกับชุดนอนและเหมือนกับที่คาโอรุซังบอก มันใส่ง่ายมากเลย
“ฮูท…หูแมว….?”
“โอเค ฉันพร้อมจะเปิดโลกใหม่แล้ว”
“พี่ชายใจเย็น! คิดดีๆนะ! นายจะไม่สามารถแต่งงานได้นะ!”
“ความน่ารักคือความยุติธรรม มันโอเค อีกอย่างเดียวนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว…!”
“หมดคำจะพูด…”
เป็นอีกครั้งที่ห้องเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่เพราะวันนี้ผมสามารถเปลี่ยนชุดได้เร็ว ผมก็เลยเก็บของแล้วรีบตรงไปที่จุดนัดพบแล้วเปลี่ยนบุคลิคระหว่างทาง
เพราะจุดนัดพบเป็นที่เดียกับเมื่อวาน ผมเจอพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“เจ้านี้มันก็เหมาะกับเธอเหือนกันนะยูกะจัง!”
“ช่าย แมวน้อยน่ารัก”
[ขอบคุณน้า! แต่ว่านะอันนี้มันเป็นคอสเพลย์ด้วยหรอ?]
“ไม่เป็นไรหรอกนะ มันน่ารัก แค่นั้นก็พอแล้ว”
“ช่าย! เธอที่เป็นแมวดูน่ารักมาก เพราะงั้นมันโอเคคคค”
“แล้วก็นะ ฉันจะเพิ่มฮูทตัวนี้เข้าไปในโมเดลของเธอ เพราะงั้นมันคือคอสเพลย์หละ!” ยูระโอเน่จังพูดต่อ
[หืม? จริงหรอ?!]
“ฮูทตัวนี้นะคือต้นฉบับยังไงหละ!”
“ฉันกับรุ่นพี่ช่วยกันออกแบบนะ”
[ขอบคุณสำหรับน่ารักๆน้า โอเน่จัง!]
“แค่ได้ยินแบบนั้นความเหนื่อยยากที่ผ่านมันก็คุ้มค่าแล้ว…!”
“ฉันเองก็จะพยายามเต็มที่กับการริกกิ้งโมเดลของเธอน้า!”
[ขอบคุณน้ายูระโอเน่จัง แต่อย่างฝืนตัวเองนะ!!]
“อืม! ฉันรู้สึกกระตือรือร้นมาก แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่ฝืนตัวเองนะ!”
“เราคุยกันมาซักพักแล้ว ได้ที่งานกันเถอะ” คาโอรุซังพูดขึ้นพวกเราเลยมุ้งหน้าไปที่งาน
พวกเราได้ยินเสียงจากรอบข้าเมื่อเราเข้ามาในพื้นที่สำหรับคอสเพลย์
“หว่าา มีแมวสุดแสนจะน่ารักด้วย!”
“ฉันอยากกอดเจ้าสิ่งน่ารักนี้จัง…”
“แมวขาว….”
“ขอถ่ายรูปได้ไหม?”
“อ่าา น่าร๊าก!”
“โอ๋ เธอน่ารักจัง บางทีฉันควรจะไปขอถ่ายรูป”
“เยียมเลย ฉันไปด้วย”
“พวกเราขอถ่ายรูปได้ไหม?”
“ยูกะจังเป็นที่นิยมมากเลยนะ”
“เนอะ?”
[อู้วว?! ดะได้สิ ถ่ายได้เลย!]
“พวกเราขอถ่ายทั้งสองคนด้วย้นา!”
“โอ๋ ดูเหมือนจะถึงคิวขอพวเราแล้วหละ”
“ฮะๆ ไปกันเถอะยูระ”
หลังจากนั้นพวกเราก็โดนถาโถมด้วยคำขอถ่ายรูป
ตอนที่เรากำลังโดนถ่ายรูปนั้นเอง ฮานะโอเน่จังก็โผล่ออกมา
“อรุณสวัสดิ์ ยูกะจัง! ฉันมาหาอีกแล้วน้า เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลย!!!”
ผมส่งสัยจังว่าบรรยากาศตอนที่เราเจอกันครั้งแรกหายไปไหนแล้ว
[ขอบคุณนะ ฮานะโอเน่จัง!]
“นี้ เธออยากจไปหาที่นอนกับฉันตอนนี้เลยไหม?”
เอิ่ม
เธอสติหลุดไปแล้ว
“เดียว หยุดก่อน!!!”
“กลับมานี้เลย!”
“แต่เธอใส่ชุดนอนสุดแสนจะน่ารักเลยนะ! เธอจะว่าฉันเพราะฉันอยากจะนอนกับเธอจริงๆหรอ?!”
ยูระโอเน่จังและคาโอรุโอเน่จังพยายามสุดความสามารถเพื่อที่จะหยุดฮานะโอเนจัง
“ที่นี้มันคือลานคอสเพลย์ คอส-เพลย์!”
“คอสเพลย์…โอ…”
“ดูเหมือว่าเธอจะได้สติกลับมาแล้ว…”
“ฉะฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจะทำอะไรเสียมารยาทแบบนั้นไป…”
“ฉันเข้าความรู้สึกเธอนะ แต่ควบคุมตัวเองหน่อย”
“เจอครั้งแรกก็แบบนี้แหละ”
“ฉะฉันขอโทษนะยูกะจัง… ฉันทำให้เธอตกใจแน่เลย ใช่ไหม?”
[อะอือ ก็นิดหน่อย]
“ตอนนี้เธอใจเย็นลงแล้ว เอาเป็นว่าทุกอย่างมันโอเคแล้ว เนอะ?”
“เอาน่า คนเราผิดพลาดกันได้” (ผู้แปล : ภัยสังคมไม่นับว่าผิดพลาดดิ)
น้ำเสียงเหมือนคนบรรลุแล้วนั้นมันอะไรนะ ยูระโอเน่จัง
What’s with the enlightened tone, Yura-oneechan?
“สวัสดีสาวๆ ชาชิน โอเคไหม?”
“ฉันเองก็อยากร่วมด้วย มัน ไดโจบูว ไหม?”
อยู่ๆก็มีชาวต่างชาติสองคนเดินมาหาพวกเรา
[อะโอเค?]
“โอ๋ อาริกาโตว!”
“พวกเธอก็ด้วยนะ โอเนก าย!”
“หือ พวกเราด้วยหรอ?”
“ชาชิน กับทุกคน มัน ทานาวชี่ หละ!”
นักคอสเพลย์กล้ๆใจดีถ่ายรุปให้กับพวกเรา
ผมค้อนข้างตกใจกับความสามารถในการสื่อสารของชาวต่างชาติ
“โอ๋ อาริกาโตว เธอ คาวาอี้ มากๆเลย!”
“Thanl You!”
[T-Thank you!]
ผมตามน้ำแล้วพูดตามคนอื่นไป น่าตกใจที่เขาเข้าใจ!
“โอเกนกิ เด สาวๆ”
“ชาโยนารา!”
“ปะเป็นคนที่สุดยอดเลยเนอะ…”
“มัรค้อนข้างรับมือยาก….”
“ฉันไม่ได้คิดว่าจะโดนลากเข้าไปด้วย…”
[แต่มันก็ไม่วุ่นวายและค้อนข้างง่ายที่จะถ่ายรูปด้วยกันแบบนี้ ไม่คิดเหมือนกันหรอ?]
“จริง”
“มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ฉันรู้สึกดีใจที่เกิดในญี่ปุ่น”
“ช่าย…”
ตอนที่คุยกันอยู่ คาโอรุซังก็บอกว่า “พวกเราคุยกันไว้ว่าพอเริ่มร้อนมากๆแล้วเราจะกลับโรงแรมกัน มาทานมื้อเที่ยงด้วยกันไหม ฮานะซัง?”
เธอชวนฮานะโอเน่ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“หืม? จะดีหรอ?”
“พวกเธอก็โอเคใช่ไหม ยูกะจัง ยูระ?”
[ช่าย! ผมจะรอทานข้าวกับฮานะโอเน่จังน้า!]
“หนูโอเคโอเน่ซัง”
“ฉะฉันจะขอรับขอเสนอนนะ…!”
แล้วพวกเราก็ตัดสินใจจะกลับไปที่โรงแรมเพื่อเปลี่ยนชุดกันก่อน
เมื่อมาถึงโรงแรม ผมก็เปลี่ยนเป็นชุดตามปกติของผมแล้วผมก็รู้สึกตัว
“เดียวนะ ผมกำลังจะได้ไปกินข้าวกับวีทูปเบอร์คนโปรดหรอ?”
มันยังไม่ชัดเจนในหัวผมเท่าไหร แต่นี้มันคือความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เลยไม่ใช่หรอ?
*************
เอามาแป๊ะให้ก่อนไปทำงานครับ
-A Cup of Owls
