ซือคงหมิงไม่ออมมืออีกต่อไป ไปป์ในมือแตะออกไปติดๆกัน ไม่กี่ทีก็แตะจุดชีพจรของอีกฝ่าย ให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น
“ฮู่ว คนแก่แล้ว ก็ไม่ไหวแล้ว กำลังตามไม่ทันแล้ว”
ซือคงหมิงทำเป็นพูดออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นสายตาก็เหลือบมองหลี่โม่ สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ละอายจริงๆ ซือคงหมิงละอายมาก ตั้งแต่เจอกับหลี่โม่ ก็ไม่เคยชนะเลยสักครั้ง แม้แต่การแสดงที่ภูมิใจ ก็ถูกหลี่โม่ดูออกในพริบตา
หลี่โม่เดินไปตรงหน้าของศัตรูที่ถูกกดจุดชีพจร “พูดมา พี่ฮัวอยู่ที่ไหน”
“พี่ฮัวไปตั้งนานแล้ว ทิ้งโทรศัพท์หนึ่งไว้ที่ห้องเบอร์หนึ่งชั้นสอง สามารถวิดีโอคอลคุยกับเธอได้ พวกเราสามคนเป็นคนที่ถูกสั่งให้อยู่เพื่อทดสอบวิชาของนาย ขอร้องให้พี่ชายเมตตาไว้ชีวิตด้วย”
อีกฝ่ายขอร้องให้เมตตา หลี่โม่แปลกใจเล็กน้อย “บอกพื้นหลังของพี่ฮัวมาให้ฉันฟังอย่างละเอียด ฉันก็จะปล่อยพวกนายไป”
“พื้นหลังอย่างละเอียดของพี่ฮัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเราสามคนเพียงแค่ถูกเธอจ้างมาด้วยค่าแรงสูงเท่านั้น เธอสั่งให้พวกเรามาเฝ้าที่นี่ในคืนนี้ พวกเราเองก็แค่ลุ่มหลงเงินทอง…”
ซือคงหมิงที่อยู่ด้านข้างอย่างเบื่อหน่าย ก็ขยับเข้ามาพูดว่า “ฮิๆ ดูแล้วพี่ฮัวก็อยู่ในยุทธภพมานานนะเนี่ย ทำงานอย่างลื่นไหลไม่เหลือร่องรอย”
หลี่โม่พยักหน้า ในใจเองก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน รู้สึกว่าพี่ฮัวทำอะไรก็ระมัดระวัง เดิมทีอยากจะจับพี่ฮัวมาถามคนเบื้องหลัง ดูแล้วครั้งนี้คงไม่ได้แล้ว
“นายเฝ้าดูพวกเขาสามคนไว้ ฉันไปดูที่ชั้นสอง” หลี่โม่สั่งคำหนึ่ง แล้วก้าวขาเดินเข้าไปในตึกโรงแรม
ซือคงหมิงใส่ยาสูบเข้าไปในไปป์ หลังจากที่จุดแล้วก็สูบเข้าไปลึกๆทีหนึ่ง
หลังจากที่สูบเสร็จก็พ่นควันในปากออกมาใส่หน้าของศัตรูที่ล้มอยู่บนพื้น “มา พูดฉันมาอย่างละเอียดสิว่าพี่ฮัวคือใคร”
“คุณลุง ผมไม่รู้จริงๆ ที่ผมรู้ก็บอกไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรเลย”
“ไม่พูดความจริง? นายคิดว่าตาแก่อย่างงฉันหลอกง่ายงั้นหรอ” ซือคงหมิงถลึงตาอย่างแรง
“ไม่ใช่จริงๆครับ ผมไม่รู้จริงๆ หน้าตาของพี่ฮัวผมยังไม่เคยเห็นเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเก่าแก่ในยุทธภพจริงๆ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอนครับ”
ซือคงหมิงหรี่ตา แล้วสูบบุหรี่คำหนึ่ง “แล้วเมื่อกี้พวกนายมาถึงก็ตะโกนตีตะโกนฆ่า หลังจากที่ฆ่าพวกเราเสร็จ พวกนายเตรียมจะทำยังไง?”
“พวกเราไม่ได้คิดจะฆ่าพวกคุณเลย ที่ตะโกนฆ่าก็เพราะว่าชิน พี่ฮัวเพียงแค่ให้พวกเราพยายามจับพวกคุณไว้ หลังจากที่จับแล้วก็ให้ทำให้สลบแล้วไปทิ้งไว้ที่ห้องของเธอ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”
“ทิ้งไว้ที่ห้องของเธอ?” ซือคงหมิงพูดเสียงเบาประโยคหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าสูบบุหรี่คิดวิเคราะห์
เรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะออกมายากแล้ว ตอนนี้ตัวเองถูกม้วนเข้ามาแล้ว หลังจากนี้จะทำยังไง? หรือว่าต้องเดินไปเส้นทางเดียวกับหลี่โม่จนสุด?
อยู่กับหลี่โม่ต่อไปนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี หนีออกไปจากที่นี่แล้วกลับไป หลบซ่อนไว้สักสองปีค่อยว่ากัน
ซือคงหมิงตัดสินใจ สายตาสังเกตรอบด้านอย่างละเอียด แล้วหนีไปยังทางที่เลือกไว้เมื่อกี้
แต่ว่าเดินเพียงไม่กี่ก้าว หูของซือคงหมิงขยับ ถอยหลังสองก้าวอย่างรวดเร็ว
ฟิ้ว!
เสียงเล็กดังขึ้นมา ใบมีดเล่มหนึ่งปักเข้าไปยังพื้นตรงหน้าของซือคงหมิงอย่างลึก
มองดูใบมีดที่ยังสั่นอยู่เล็กน้อย ในใจของซือคงหมิงก็รู้สึกกลัว เมื่อกี้ถ้าไม่ได้ยินเสียงแล้วถอยหลังละก็ ใบมีดเล่มนี้คงปักเข้าที่ตัวของซือคงหมิงแล้ว
ซือคงหมิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก จากนั้นก็หันหลังมองไปยังชั้นสองของโรงแรม แล้วปรากฏรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา
“น้องชาย ฉันแค่ปวดฉี่ ฉันไปทำธุระหน่อย นายอย่าเข้าใจผิดโอเคมั้ย”
ซือคงหมิงมองหลี่โม่ที่ยืนอยู่โถงทางเดินชั้นสองอย่างตื่นเต้น หลี่โม่ถือโทรศัพท์ของพี่ฮัวที่เพิ่งหาเจอ และก้มหัวเลื่อนหน้าจออยู่
“ซือคงหมิง นายยืนอยู่ดีๆ ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะทำเรื่องอะไรออกมา ไม่แน่ถ้าร้อนใจขึ้นมาก็จะให้นายไปรายงานตัวที่ประตูนรกนะ”
”ครับๆ ฉันยืนไม่ขยับ ไม่ขยับสักนิดแน่นอน น้องชายวางใจได้”
ซือคงหมิงทิ้งความคิดที่จะหนีไปแล้ว วิชากำลังห่างกันมากเกินไปจริงๆ ไม่มีวิธีหนี
นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ซือคงมิงนั่งสูบบุหรี่เงียบๆ คำแล้วคำเล่า ควันขาวล้อมรอบตัวซือคงหมิง ทำเอาเขาดูเหมือนกับว่าจะลอยขึ้นบนฟ้า
หลี่โม่ค้นดูในโทรศัพท์ของพี่ฮัวที่ทิ้งไว้ ในโทรศัพท์ไม่มีข้อมูลอะไรเหลือทิ้งไว้สักนิด มีเพียงแค่แอพวิดีโอคอลตัวหนึ่งเท่านั้น
กดเข้าไปในแอพวิดีโอคอล ไม่นานก็รับสาย ใบหน้ายิ้มแย้มของพี่ฮัวปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์
“จิ๊ๆ ทักษะฝีมือของนายก็ไม่เลวนี่นา เพียงแค่ไม่กี่ทีก็จัดการกับคนที่ฉันทิ้งไว้ได้แล้ว”
ในคำพูดขอพี่ฮัวมีข้อมูลแฝงไว้เยอะมาก ที่สำคัญก็คือ พี่ฮัวสามารถเห็นวิดีโอในกล้องวงจรปิดของโรงแรม
หลี่โม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มว่า “พี่ฮัว เธอไม่ดีเท่าที่ควรเลย บอกแล้วนี่ว่าจะรอฉันจนเช้า ฉันมาอย่างตื่นเต้นดีใจ เธอดันกลับไปซะแล้ว”
“เหอะๆ น้องชายที่แสนดี นายยากจะเจอพี่สาวในตอนกลางคืนจริงๆหรอ? นายไม่กลัวแฟนสาวของนายจะหึงหรอ ท่าทางหึงหวงของแฟนสาวนายในวันนั้นทำเอาพี่สาวตกใจเลยนะ”
“พี่ฮัว อย่าอ้อมค้อมแล้ว เธอให้ฉันมาที่นี่คงไม่ใช่เพราะอยากจะดูทักษะฝีมือของฉันหรอกใช่มั้ย” หลี่โม่พูดเสียงเย็นชา
“น้องชายที่แสนดี นายจะให้พี่สาวให้คำอธิบายกับนายเอง ทำได้เพียงแค่วางแผนอย่างนี้แล้ว”
พี่ฮัวพูดแล้วจัดเซตผม และยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม
หลี่โม่คิ้วขมวดแน่น ความรู้สึกที่ไม่อยู่ในกำมือของตัวเองแบบนี้ หลี่โม่รู้สึกไม่พอใจมาก เขาเป็นคนที่ชอบให้ทุกอย่างอยู่ในกำมือ
“พี่ฮัว พูดตรงไปตรงมาเลยดีกว่า เธอทำงานให้ใครกันแน่ เพียงแค่เธอพูดออกมา ฉันสามารถรับประกันความปลอดภัยของเธอได้”
“ฉันว่านะน้องชาย นายน่าจะรู้ว่าฉันทำงานให้ใคร ทำไมนายต้องถามด้วยละ” พี่ฮัวปิดปากหัวเราะออกมา
“ฉันไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นก็พี่ฮัวให้คำใบ้สักหน่อยสิ” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา ในใจกำลังคิดวิเคราะห์ว่าพี่ฮัวจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
หลี่โม่สามารถมั่นใจได้ว่า พี่ฮัวไม่ได้ออกจากเมืองฮ่าน หรือถึงขั้นที่พี่ฮัวกำลังวางแผนที่ใหญ่และอันตรายกว่าเดิม
“ฮ่าๆๆ” พี่ฮัวหัวเราะแล้วดื่มไวน์ในแก้วจนหมด เนื่องจากว่าดื่มเร็วและรีบร้อนไปหน่อย ไวน์เล็กน้อยไหลออกมาตามมุมปากของพี่ฮัว
ไวน์สีแดงที่มองดูแล้วเหมือนกับเลือด ไหลออกมาจากมุมปากมีเสน่ห์ของพี่ฮัว
“น้องชายที่แสนดี นายถามคำถามแบบนี้กับพี่สาวได้ยังไงกัน ตอนนี้พี่สาวไม่สามารถตอบคำถามนี้ของนายได้ นอกจาก….”
“นอกจากอะไร?”
“นอกจากว่านายช่วยพี่สาวทำงานอย่างหนึ่ง เพียงแค่นายทำ พี่สาวคนนี้ก็สามารถบอกกับนายได้”
ดวงตาของหลี่โม่หรี่ลงเล็กน้อย “ลองพูดมาว่าให้ฉันทำอะไร ดูสิว่าฉันสามารถทำได้มั้ย”
