“บางทีพวกเขาอาจจะเร่งรีบกะทันหันน่ะ” หลี่โม่ก็ทำท่าทางก็ไม่รู้สินะ แกล้งทำท่าทางที่ไม่รู้อะไรเลย
เฉินชิงเหมยกลอกตาขาวใส่ คำตอบเพี้ยนๆแบบนี้ คงจะมีเพียงเด็กสามขวบเท่านั้นที่จะเชื่อ
แต่ว่าเธอยังซาบซึ้งใจมากที่หลี่โม่จะมาช่วยเธอ ราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาวมาทันเวลาพอดี หล่อเหลามาก
หลงโปกำลังหงุดหงิดไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำมาโดยตลอด เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะเลี้ยงผู้ชายสองคนที่กอบโกยผลประโยชน์เข้าตนเอง
แต่ว่าไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำยังถือได้ว่ารู้จักตัวเองดี ถ้าหากพวกเขาสองคนกล้าลงมือ ไม่มีทางได้เห็นดวงอาทิตย์พรุ่งนี้อย่างแน่นอน
ไอ้หมาป่าขาวและไอ้หมีดำวิ่งอย่างสุดชีวิต จนถึงสถานที่ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน จากนั้นมองข้างหลังว่าหลี่โม่ไล่ตามมาด้วยหรือเปล่า ถึงได้อ้าปากกว้างหายใจหอบ
“โชคดีที่วิ่งได้เร็ว ไม่อย่างนั้นตายแน่”ไอ้หมาป่าขาวตบหน้าอกด้วยความดีใจ และความแข็งแกร่งของหลี่โม่ เขาก็เคยเห็นมาก่อน
แม้ว่าหลงโปจะให้เงินพวกเขาจำนวนมากมาย แต่ชีวิตก็สำคัญกว่าเงิน พวกเขาก็ไม่กล้าใช้ชีวิตมาแลกเงิน
“ออกจากเมืองฮ่านกันเถอะ ฉันคิดว่าพวกเราสองคนก็เอาใจทั้งสองฝ่ายไม่ได้”เงามืดที่หลี่โม่เหลือทิ้งไว้ให้กับไอ้หมีดำไม่ใช่ใหญ่ธรรมดา ตอนนี้ไอ้หมีดำเริ่มพิจารณาถึงทางรอด และยิ้มอย่างขมขื่น
เมื่อได้ยินคำพูดของไอ้หมีดำ ไอ้หมาป่าขาวก็สนับสนุนเป็นอย่างมาก
หลงโปก็พิงกำแพงอย่างหัวเดียวกระเทียมลีบ ความรู้สึกที่หมดหนทางแบบนี้ เขาประสบเป็นครั้งแรก
“แกจะทำอะไร แกอย่าเข้ามานะ”หลงโปตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ในเวลาเดียวก็ถอยหลัง แต่เขาไม่มีทางให้ถอยหลังแล้ว
เขามองเห็นหลี่โม่ค่อยๆเดินมาทางตัวเอง พลังอานุภาพแบบนั้น ก็เหมือนปีศาจร้ายที่ต้องการเอาชีวิตคนเดินออกมาจากในนรก ทำให้เขาขนลุกขนพองขึ้น
ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา หลังจากที่รู้สึกทั่วทั้งร่างร้อนจัด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาลืมทานยาแก้พิษยาลงไป
และยาแก้พิษ มีเพียงไอ้หมาป่าและไอ้หมีดำถึงจะมี แต่ผู้ชายสองคนนั้นที่กอบโกยผลประโยชน์เข้าตนเองก็วิ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้ว
หลี่โม่เห็นการไม่สงบของสังคมมากมาย หลังจากที่เขาเห็นหลงโปเป็นแบบนี้ ก็เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที ที่แท้ไอ้หมอนี่เตรียมการไว้ล่วงหน้า ตั้งใจมาเพื่อเฉินชิงเหมยโดยเฉพาะ
หลังจากที่เฉินชิงเหมยเห็นท่าทางที่อารมณ์ขึ้นของหลงโป หลบอยู่ข้างหลังหลี่โม่โดยรู้ตัว ราวกับว่าหลบอยู่ข้างหลังของหลี่โม่เท่านั้นถึงจะรู้สึกปลอดภัย
หลงโปอดกลั้นอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ แม้ว่าเขาอยากจะมีอะไรกับเฉินชิงเหมยเป็นอย่างมาก แต่หลี่โม่อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่กล้ากระทำการด้วยความหุนหันพลันแล่น
ฤทธิ์ยาแบบนั้นทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์ความต้องการทางเพศสูง แทบจะอดกลั้นไม่ได้ เขากังวลจนหงุดหงิดใจ ถอยก็ไม่ใช่ ไม่ถอยก็ไม่ใช่
“หลี่โม่ นายปล่อยฉันไปเถอะนะ เป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะตายได้”หลงโปเพียงแค่ต้องการให้คนส่งยาแก้พิษมาเท่านั้น เขาใช้น้ำเสียงขอความเมตตามาอ้อนวอนหลี่โม่
ฤทธิ์ยานี้ เขาก็รู้ดี ถ้าหากภายในสิบนาทีไม่สามารถทานยาแก้พิษได้ หรือว่าปลดปล่อยไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นผลที่จะตามมาก็จะเลวร้ายจนไม่กล้าคิด
เฉินชิงเหมยดึงหลี่โม่ไว้โดยไม่รู้ตัว ส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้อีกฝ่ายใจอ่อน
เดิมทีหลี่โม่อยากจะสั่งสอนหลงโปสักหน่อย หลังจากที่เห็นท่าทางนี้ของหลงโป ดูเหมือนจะมีความคิด ในเมื่ออีกฝ่ายหาเหาใส่หัว ถ้าอย่างนั้นก็ให้อีกฝ่ายรับผลกรรมชั่วร้ายที่ตัวเองทำเอาไว้
“นายจะทำอะไรนะ”แม้ว่าฤทธิ์ยาของหลงโปจะถึงขีดสุด แต่สมองก็ล้วนเต็มไปด้วยความคิดนั้น แต่ว่าสติสัมปชัญญะของเขาก็เอาชนะตัวเองได้ในที่สุด สองคนที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาไม่มีทางที่จะบุ่มบ่ามอย่างเด็ดขาด
“แกอยากสนุกใช่มั้ย? งั้นก็จะให้แกสนุกให้พอ”หลี่โม่ยกมุมปากขึ้น มัดหลงโปไว้บนเตียงด้วยหลายเงื่อนอย่างแน่นหนา
หลงโปเกือบจะด่าแม่แล้ว เห็นได้ชัดว่านี่ตอนแรกเป็นแผนหลอกล่อที่เขาจะสนุกกับเฉินชิงเหมย ใครจะรู้ว่า กลับได้ใช้อยู่บนตัวของตัวเอง
เฉินชิงเหมยอ้าปากกว้าง มองไปทางหลี่โม่อย่างเหลือเชื่อ เป็นไปได้ไหมที่อีกฝ่ายจะติดเป็นนิสัยแบบนั้น?
“แกรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นราชาใหญ่มาแล้ว แกได้ต้องแบกรับผลที่ตามมาอย่างแน่นอน”
หลงโปตั้งใจแสดงไพ่ตายของตัวเองออกมาอยากจะข่มขู่หลี่โม่ แต่ว่าเขาไร้เดียงสาเกินไป มุขนี้สำหรับหลี่โม่ ไม่มีประโยชน์โดยสิ้นเชิง
“แกคิดว่าเขาจะหาถึงที่ด้วยตัวเองเพื่อคนไร้ค่าหรือเปล่า? แต่ว่าวันนี้เขามาก็ดี เดิมทีวันหลังฉันยังอยากที่จะไปหาถึงที่”หลี่โม่ไม่สะทกสะท้าน และพูดอย่างราบเรียบ
ถ้าราชาใหญ่มา ถ้าอย่างนั้นดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เขายังคิดว่าราชาใหญ่คนนี้ซ่อนได้เหมือนกับปลาหมู อยากจะตามหาก็หาไม่เจอ
หลงโปประหลาดใจขึ้นมา เขาคาดไม่ถึงว่าแสดงฉายาของราชาใหญ่ออกมาไม่นึกเลยว่าจะขู่หลี่โม่ไม่ได้
“แกยังหุบปากไปเลยดีกว่า”
หลี่โม่ไม่อยากจะฟังหลงโปจู้จี้จุกจิก ยัดลูกบอลของเล่นเข้าไปในปากของหลงโปหนึ่งลูก
ทั้งร่างกายของหลงโปร้อนจัดจนทำได้เพียงส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมา และน้ำลายยังคงไหลลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน
“ไปกันเถอะ”หลี่โม่ตบมือ หันหน้ามองไปทางเฉินชิงเหมย
สำหรับหลงโปเป็นหรือตาย เขาก็ไม่สนใจแล้ว ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายไปตามยถากรรม เขาก็ไม่ต้องลงมือด้วยตัวเองพอดี
เฉินชิงเหมยถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดมากไปแล้ว จากนั้นจึงเดินตามหลังหลี่โม่ไปอย่างกระโดดโลดเต้น
ในเวลาเดียวกันหลี่โม่ก็ล็อกประตูห้อง เพื่อป้องกันไม่ให้หลงโปส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากคนอื่น
ตอนที่หลี่โม่และเฉินชิงเหมยออกไปได้ไม่นาน ในห้องเพรสซิเดนท์สูทที่หลงโปอยู่ มีชายชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ชายชุดดำคนนั้นมองดูการตายของหลงโปอย่างเย็นชา และใช้วิทยุสื่อสารดูเหมือนจะรายงานบางสิ่ง
“นายส่งฉันกลับไปหน่อยนะ”เฉินชิงเหมยพูดอย่างอ่อนแรงประโยคหนึ่ง ในใจของเธอประหม่าเป็นอย่างมาก เธออยากที่จะใกล้ชิดกับหลี่โม่มากขึ้นบ้าง
“ได้”หลี่โม่มองดูสภาพอากาศแล้วก็ไม่มืดเกินไป ประกอบกับเรื่องราวของหลงโป บางทีเฉินชิงเหมยอาจจะถูกคนจับตามองอยู่ เขาจะต้องปกป้องความปลอดภัยของอีกฝ่ายก่อน
หลังจากที่เฉินชิงเหมยได้ฟังมาถึงตรงนี้ ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา หลี่โม่ก็รับปากอย่างกะทันหัน ทั้งหมดเหนือความคาดหมายของเธอ
ทันใดนั้น หลี่โม่เดินไปตรงหน้าของเฉินชิงเหมย ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ระยะทางที่ใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้เฉินชิงเหมยรู้สึกเหมือนกับฝัน และฝันอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้
เธอก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย คิดว่าหลี่โม่จะสนใจเธอ เธอหลับตาลงเต็มไปด้วยความคาดหวัง ใครจะรู้ว่าประโยคต่อไปของหลี่โม่เหมือนราวกับสาดน้ำเย็นใส่ตัวเธอ
“เนกไทที่หน้าอกของเธอขาดออกจากกัน”
“นายอย่ามอง เชื่อมั้ยว่าฉันจะทิ่มตาของนาย” เฉินชิงเหมยสวมชุดสูทมืออาชีพ เธอก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว และปิดหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว
เธอถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่า นี่เป็นช่วงเวลานั้นที่หลงโปล่วงละเมิดไม่ประสบความสำเร็จ เธอถึงได้ผูกเข้าหากันใหม่
“ถึงยังไงของเธอก็ไม่ได้ใหญ่ ฉันไม่สนใจ”หลี่โม่ยิ้มอย่างราบเรียบ
หลังจากที่เฉินชิงเหมยได้ยินคำพูดเหล่านี้ ราวกับถูกฟ้าผ่า หมอนี่โจมตีตัวเองเต็มๆไม่ใช่เหรอ
เธอโกรธจนกระทืบเท้า แต่ในใจยังคงถามตัวเองตลอดว่า เป็นไปได้มั้ยว่าเธอจะสู้กู้หยุนหลันไม่ได้จริงๆเหรอ?
นั่งอยู่ข้างคนขับรถ เฉินชิงเหมยมองหลี่โม่แวบหนึ่ง และมีเสียงหัวเราะอย่างกะทันหัน
หลี่โม่อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นและถามว่า: “เธอหัวเราะอะไร?”
“คิดไม่ถึงว่านายจะมาช่วยฉัน”เฉินชิงเหมยหันหน้ามา และยิ้ม
