จักรพรรดิมังกร – บทที่ 783 นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร

พี่เจี่ยตื่นตระหนกเล็กน้อย ถ้าเข้าผิดห้องก็จะเป็นปัญหาใหญ่แล้ว เขารู้เรื่องเหล้า เหล้าเหล่านั้นล้วนมีค่าไม่ธรรมดา เหล้าหนึ่งขวดก็เป็นเงินค่าใช้จ่ายครึ่งเดือนของเขา นับประสาอะไรกับเหล้ามากมายขนาดนี้

ถ้าเกิดเจ้าของห้องวีไอพีกลับมา ถ้าอย่างนั้นเขาถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นขโมยไม่ใช่เหรอ เขาไม่อยากทำให้คนใหญ่คนโตแบบนี้ขุ่นเคืองใจ

มีใครบางคนหันไปมองหมายเลขห้องโดยไม่รู้ตัว และพูดว่า: “แปลกจัง ห้องวีไอพีของพวกเราก็เป็นหมายเลขนี้”

คราวนี้ ทุกคนก็ไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรเนี่ย เฉียวย่านย่านเดินเข้าไป ถามไถ่พนักงานเสิร์ฟ: “เหล้าเหล่านี้พวกคุณเสิร์ฟผิดหรือเปล่า พวกเราไม่ได้สั่งเหล้าเหล่านี้นะ”

พี่เจี่ยก็พยักหน้ารัวๆ เขาไม่ได้สั่งเหล้าเหล่านี้ในเมนู เรื่องนี้ต้องพูดกันให้ชัดเจนดีกว่า เกิดถึงเวลาเช็กบิลเขาจ่ายเงินนั้นไม่ไหวนั่นก็จะเป็นปัญหาแล้ว

พนักงานเสิร์ฟคนนั้นเห็นหลี่โม่พอดี พูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ใช่แน่นอน เหล้าเหล่านี้ มอบให้กับแขกผู้มีเกียรติ”

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสายตาของพนักงานเสิร์ฟกำลังมองไปที่หลี่โม่ พวกเขาต่างก็คิดว่าพี่เจี่ยจ่ายเงิน เนื่องจากว่าในบรรดาของพวกเขา ก็เป็นภูมิหลังของพี่เจี่ยที่ดีที่สุด

“ให้ฟรีเหรอ?”พี่เจี่ยก็คิดว่าแขกผู้มีเกียรติคนนั้นเป็นตัวเอง นอกเหนือจากเขาแล้ว ยังสามารถที่จะมีใครได้ เขาอดไม่ได้ที่จะยืนยันอีกครั้ง

“ใช่ มอบให้แขกผู้มีเกียรติ”พนักงานเสิร์ฟตอบกลับ

เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เจี่ยถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้ เหล้าเหล่านี้เห็นแก่หน้าของคุณหลี่โม่ถึงได้มอบให้

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้พี่เจี่ยขึ้นมา: “พี่เจี่ย พี่สุดยอดเกินไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะสุดยอดขนาดนี้ ขนาดโรงแรมยังให้เกียรติพี่มากขนาดนี้ ต้องรู้ว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมห้าดาวในเมืองฮ่านของพวกเรา โรงแรมห้าดาวแห่งนี้เป็นโรงแรมในเครือของท่านเทียน”

เฉียวย่านย่านพูดชื่นชมคนมีอำนาจว่า: “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว พวกเธอก็ไม่คิดดูว่าพี่เจี่ยเป็นใคร คนรวยอย่างพี่เจี่ยแบบนี้ ท่านเทียนคงจะให้เกียรติอย่างแน่นอน”

พี่เจี่ยถูกชมจนละอายใจเล็กน้อย เขาก็เข้าใจผิดคิดว่าฉู่จงเทียนมอบให้กับเขา แต่ทว่า ความสัมพันธ์ของเขากับฉู่จงเทียนไม่ค่อยดีนัก

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาเทียบกับสถานะของฉู่จงเทียน เรียกได้ว่าคนหนึ่งเป็นบนพื้นดิน คนหนึ่งเป็นบนสวรรค์

เขาไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อเหล้านี้ก็มอบมาให้แล้ว ถ้าอย่างเขาไม่เอาก็น่าเสียดาย ฉวยโอกาสนี้เสแสร้งก็ยังได้

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินออกไป ทุกคนก็หาที่นั่งแล้วนั่งลง

“คนยากจนอย่างพวกนายสองคน นั่งที่หัวมุมที่สุด ไม่ต้องมานั่งกับพวกเรา พวกนายไม่คู่ควร”เมื่อหลี่โม่และจาเจียเล่อเตรียมที่จะนั่งลง เพื่อนร่วมชั้นก็เผยให้เห็นท่าทางน่าขยะแขยง และพูด

หลี่โม่กลับไม่สนใจ หาที่นั่งหนึ่งแล้วนั่งลงมา

“มาๆๆๆ นี่เป็นเหล้าที่มีชื่อเสียง หนึ่งขวดหลายแสน สามารถที่จะซื้อเบนซ์ได้คันหนึ่ง”ทุกคนรีบเปิดเหล้าที่แพงที่สุดอย่างตื่นเต้น ไม่ได้เหลือให้หลี่โม่และจาเจียเล่อสักคำหนึ่ง

“พวกนายอย่ามัวแต่ดื่มของตัวเอง ให้เขาสองคนหนึ่งคำ ตลอดชีวิตนี้พวกเขาก็คงจะไม่เคยดื่มเหล้าดีขนาดนี้มาก่อน ใช่หรือเปล่า หลี่โม่”พี่เจี่ยยิ้มเจ้าเล่ห์

เพื่อนเลวของพี่เจี่ยรินเหล้าให้หลี่โม่ไปด้วย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปด้วยว่า: “ให้นายดื่มแล้ว ไม่ได้เรื่องจริงๆ”

“เหล้าขวดนี้ก็ไม่ได้แพงมาก Louis XVI XO เกือบจะไม่กี่แสน”หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ

“โอ้โห หลี่โม่ นายค่อนข้างเป็นมืออาชีพ ฟังความหมายของนาย หรือว่าเคยดื่มมาก่อนงั้นเหรอ?”

หลังจากที่พี่เจี่ยเห็นว่าอีกฝ่ายมีความเป็นมืออาชีพ สีหน้าก็ดูไม่ดีขึ้นมา คิดว่าอีกฝ่ายกำลังแย่งซีนตัวเอง

“ไม่ถือว่าเคยดื่ม แล้วก็ไม่ใช่เหล้าที่แพงเป็นพิเศษ ชาตินี้ยังสามารถที่จะดื่มได้”หลี่โม่เอ่ยปากพูด

“คาดการณ์ว่านายซื้อหนึ่งขวด นายจะต้องลำบากอีกอย่างน้อยสิบปี สิบปีก็ไม่มีแล้ว แต่ฉันไม่เหมือนกัน ฉันใช้เงินค่าใช้จ่ายครึ่งเดือนก็สามารถที่จะซื้อได้”พี่เจี่ยไม่ลืมโอ้อวด

ความหมายแฝงของคำพูดก็ง่ายดายมาก นายซื้อเหล้าหนึ่งขวดด้วยการทำงานหนักสิบปี แต่ฉันใช้เวลาครึ่งเดือนก็ทำได้แล้ว

หลี่โม่กลับไม่รำคาญ และไม่ได้สนใจ

“หลี่โม่ ก่อนหน้านี้นายยังเป็นกรรมการฝ่ายวิชาการ ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าต่อให้เรียนเก่งแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์”เฉียวย่านย่านยิ้มเจ้าเล่ห์

ทุกคนเยาะเย้ยเห็นด้วยว่า: “นั่นนะสิ หัวหน้าชั้นสุดยอดกว่า คำพูดนั้นของครูพูดถูก เป็นหัวหน้าชั้นในโรงเรียน หลังจากที่เข้าสู่สังคม เป็นเจ้านายใหญ่อย่างแน่นอน พี่เจี่ยของพวกเราก็เป็นตัวอย่าง”

“หลี่โม่ ตอนนี้นายคงจะไม่ใช่ว่าทำงานพาร์ตไทม์นะ ช่วงนี้นายทำงานอยู่ที่ไหน จะให้ฉันหางานให้นายมั้ย”

พี่เจียเห็นทุกคนเยาะเย้ยหลี่โม่ เขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่เขาต้องการคือผลลัพธ์เช่นนี้ เขาตั้งใจยั่วโมโหหลี่โม่ ทำให้อีกฝ่ายอึดอัดใจจนอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

เขาทำแบบนี้ เหตุผลหลักเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ด้อยกว่าหลี่โม่ เรียนเก่งมีประโยชน์อะไร อยู่ในโรงเรียนแน่นอนว่าใครๆก็จับตามอง แต่ตอนนี้ ยังสู้เขาไม่ได้

หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อย: “ตอนนี้ฉันไม่ได้ทำงาน……”

“ไม่ได้ทำงาน คนว่างงาน ขนาดความมั่นคงในการทำงานก็ไม่มี นายนี่มันแย่เกินไปแล้ว”แม้ว่าท่าทางของทุกคนจะมีความเห็นอกเห็นใจ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการหยอกล้อและเยาะเย้ย

เดิมทีประโยคต่อไปของหลี่โม่คือ แม้ว่าฉันไม่ได้ทำงาน แต่ฉันยังได้รับรายได้ทุกวัน ใครจะคิดว่า กลับถูกคนขัดจังหวะ

“หลี่โม่ นายนี่มันแย่เกินไปแล้ว ขนาดงานก็ยังหาไม่ได้ เสียดายที่นายยังเป็นนักศึกษาวิทยาลัยคนหนึ่ง”พี่เจี่ยเจียยิ้มอย่างดูถูก: “พอดีเลย ฉันต้องการบอดี้การ์ดคนหนึ่ง สามพันต่อเดือน ถ้านายจะทำงาน นายเห่าสามครั้ง ฉันรับประกันจะทำให้นายเข้าไปได้”

ทุกคนหัวเราะเสียงดังขึ้น สำหรับพวกเขา เงินเดือนแค่นี้พวกเขาไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับหลี่โม่ นั่นแทบจะเป็นเงินเดือนที่สูง พวกเขาสรุปว่าหลี่โม่คงจะตอบตกลงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอย่างแน่นอน

จาเจียเล่อทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “พวกนายทำแบบนี้ก็รังแกคนเกินไปแล้วนะ แม้ว่าเพื่อนของฉันจะเป็นยังไง หางานสามพันกว่าได้อย่างมั่นคง”

เขาไม่เชื่อว่าหลี่โม่จะเป็นคนว่างงาน ต่อให้หลี่โม่เป็นคนว่างงาน แต่เงินเดือนสามพันหยวนแลกกับการเห่าสามครั้ง ทำให้คนอับอายเกินไปแล้วจริงๆ

“เฮ้ย ใครให้นายพูด ฉันให้นายพูดแล้วเหรอ?”พี่เจี่ยหรี่ตาลง แล้วพูดอย่างเย็นชา

เดิมทีจาเจียเล่อต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกหลี่โม่ห้ามไว้ และพูดว่า: “อย่าไปโกรธพวกเขา พวกเขาอยากจะพูดยังไงก็พูดอย่างนั้น พวกเราก็คิดแค่ว่าไม่ได้ยินก็พอแล้ว”

เขาก็มองออกว่าจาเจียเล่อปรารถนาดีต่อเขา ก็อาศัยแค่นี้ อีกฝ่ายก็มีความกล้าหาญ

“หลี่โม่ นายกล้าหาญมากนะ ขนาดพวกเราพูดก็ทำหูทวนลมเหรอ?”ทุกคนก็เริ่มไม่มีความสุขในทันที

พี่เจี่ยพูดอย่างเคร่งขรึม: “หลี่โม่ พูดแบบนี้ นายจะปฏิเสธงานรักษาความปลอดภัยที่ฉันเสนอให้นายเหรอ?”

หลี่โม่ไม่ได้พูด แต่กลับพยักหน้าก็แสดงให้เห็นความหมายของเขา