ทุกคนต่างก็ทำอะไรไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่คิดเลยว่าอ้าวเทียนโดนต่อยจนกระเด็นไป และยังโดนรุ่นน้องคนหนึ่งที่ไม่รู้จักด้วย ถ้าไม่เห็นกับตา พวกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นความจริง
อาเปียวได้เห็นความสามารถของคุณหลี่แล้ว ตอนที่เขาเห็นหลี่โม่ต่อยอ้าวเทียนอย่างง่ายดาย เขารู้สึกทึ่งมาก
“พี่ชาย”
ตอนที่พี่ชายถูกต่อยจนกระเด็น อ้าวเต๋อไล๋มองร่างกำยำของพี่ชายที่เป็นฮีโร่ในดวงใจทรุดลงอย่างกะทันหัน เขาอุทานออกมาอย่างตกตะลึง
ถ้าไม่มีกลุ่มคนคว้าอ้าวเทียนไว้ ไม่งั้นอ้าวเทียนคงกระดูกหักไปทั้งตัวอยู่ตรงนั้นแล้ว
อ้าวเทียนกัดฟันด้วยความเจ็บปวด: “แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร? ฉันคือบอดี้การ์ดส่วนตัวของท่านเทียน”
“แล้วยังไงล่ะ?” หลี่โม่พูดมาประโยคหนึ่ง ทำให้อ้าวเทียนอึ้งไปเลย
ถ้าเป็นคนธรรมดา ได้ยินดังนี้ ต่างก็กลัวกันทั้งนั้น แต่หลี่โม่กลับนิ่งสงบ
“พี่เปียว รบกวนคุณช่วยสั่งสอนเขาได้ไหม” จู่ๆ อ้าวเทียนก็นึกถึงอาเปียว ศิลปะป้องกันตัวของอีกฝ่ายอยู่เหนือเขา ถ้าอีกฝ่ายลงมือ ไม่แน่ปัญหาก็อาจคลี่คลายได้แล้ว
อาเปียวยิ้มเย็นชาและเดินออกมาอย่างช้าๆ
อ้าวเทียนมีความสุข ดูเหมือนพี่เปียวยินดีที่จะช่วยเขา
ทันใดนั้น ในทางกลับกันอาเปียวเตะไปที่ตัวของอ้าวเทียน อ้าวเทียนกลิ้งออกไปไกล 5-6 เมตรบนพื้น
ลูกน้องที่อ้าวเทียนพามาต่างก็สับสนมึนงง พวกเขาเคยเป็นคนของอาเปียว ดังนั้นไม่กล้าทำอะไรอาเปียว ทำได้แค่เพียงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
“พี่เปียว นี่คุณ?” อ้าวเทียนไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก มองพี่เปียวด้วยใบหน้าที่งงงวย และถาม
ตอนที่มา ท่าทีของพี่เปียวที่มีต่อเขาก็ยังดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ พี่เปียวถึงโหดร้ายกับเขาขนาดนี้?
“นายกล้าลงมือกับคุณหลี่ ดูเหมือนว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ” อาเปียวพูดอย่างเย็นชา
ไม่ว่ายังไง เขาก็จะยืนอยู่ข้างหลี่โม่ ต่อให้ต่อยอ้าวเทียน เขาก็จะบอกท่านเทียนตามความจริง ท่านเทียนไม่มีทางตำหนิเขาแน่นอน
ถ้าเขาลงมือกับคุณหลี่ ชีวิตนี้ของเขาก็คงจะจบสิ้นแล้ว
อ้าวเทียนตกใจเล็กน้อย สมองสับสนไปชั่วขณะ ล่าสุดเขาเพิ่งมาเป็นลูกน้องของฉู่จงเทียน ก็เลยไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่โม่และฉู่จงเทียน
อ้าวเทียนกัดฟัน จะต้องฟ้องฉู่จงเทียน แต่อาเปียวได้บอกเรื่องนี้กับฉู่จงเทียนไปก่อนแล้ว
“ท่านเทียน ผมถูกต่อย แถมพี่เปียวยังรั้งผมไว้”
“สมควร”
ฉู่จงเทียนยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ตัดสายไป
อ้าวเทียนคับแค้นใจ ฉู่จงเทียนบอกว่าสมควร ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนจมลงไปในถ้ำน้ำแข็ง หรือเขาจะก่อปัญหาใหญ่ขึ้นมาแล้วจริงๆ ?
ทำไมเขาจะฟังไม่ออกว่าท่านเทียนโมโห เขาอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับอนาคตของเขา
“คุณหลี่ ผมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแม้แต่น้อย ผมเพียงแค่มาดูความคึกคักเท่านั้น” อาเปียวรีบชี้แจง
หลี่โม่โบกมือและกล่าว: “ไม่เกี่ยวกับนาย”
อาเปียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่ไม่ได้ไปยั่วยุคุณหลี่ ไม่อย่างนั้นเขาต้องจบเห่แน่ เขาชำเลืองอ้าวเทียนอย่างเกลียดชัง
เขาคิดว่าอีกฝ่ายคือเทพเจ้าแห่งโชคลาภ ใครจะไปคิดล่ะ ว่าอีกฝ่ายคือตัวซวย
อ้าวเทียนเริ่มตระหนักได้ว่าเรื่องนี้มันผิดแปลกแล้ว ขอโทษหลี่โม่อย่างลังเล: “คุณหลี่ ขอโทษ”
แม้แต่พี่เปียวก็ยังเกรงใจหลี่โม่ แต่เห็นได้ว่าเบื้องหลังของหลี่โม่นั้นเกินกว่าสิ่งที่เขาจะจินตนาการได้เลย
อ้าวเต๋อไล๋รู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย: “พี่ พี่จะไปขอโทษเขาทำไม”
ดวงตาของอ้าวเทียนสาดส่องความเย็นชา มือข้างหนึ่งตบไปที่หน้าของน้องชาย ทันใดนั้นหน้าของอ้าวเต๋อไล๋ก็เหมือนไอ้โง่ยังไงอย่างงั้น
อ้าวเต๋อไล๋กุมใบหน้าของเขา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“รีบมาขอโทษคุณหลี่สิ” อ้าวเทียนแทบจะฆ่าน้องชายคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายโทรหาเขา ก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แม้ว่าอ้าวเต๋อไล๋ไม่เต็มใจนัก แต่ภายใต้การดุอย่างเย็นชาของอ้าวเทียน เขาทนความกดดันไม่ไหว เริ่มขอโทษหลี่โม่และคนอื่นๆ
“คุณหลี่ เมื่อสักครู่ผมมีตาหามีแววไม่ คุณจะต่อยผม จะว่าผม ก็ได้ทั้งนั้น ขอเพียงแค่คุณหายโกรธ” อ้าวเทียนรีบกล่าว
ตอนนี้เขาแค่อยากจะชดเชยความผิดพลาดที่เขาทำไป ไม่แน่อาจยังมีโอกาสอยู่
เต๋อไล๋กระซิบเสียงเบา: “พี่ เรื่องกำไลหยกนั่น”
อ้าวเทียนโกรธจัด นี่มันเวลาไหนกันแล้ว อีกฝ่ายยังนึกถึงกำไลหยกอยู่ น้องชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าจะมาหลอกพี่ชาย
อาเปียวยิ้มอย่างเย็นชา: “คุณหลี่เป็นเพื่อนกับท่านเทียน ถ้านายต้องการกำไลหยก ก็ไปเบิกคืนเงินจากท่านเทียนได้”
หลังจากที่อ้าวเต๋อไล๋รู้ว่าหลี่โม่เป็นเพื่อนกับท่านเทียน เขาไม่กล้าเอ่ยปากเลย ไปเบิกคืนจากท่านเทียน เขาจะเอาความกล้าจากไหนล่ะ?
อ้าวเทียนยิ่งเสียใจอย่างมาก เขาล่วงเกินเพื่อนของท่านเทียนแล้ว มิน่าล่ะท่านเทียนถึงได้โกรธขนาดนี้
“ท่านเทียนผิดหวังกับนายมาก” คำพูดของอาเปียว ยิ่งทำให้อ้าวเทียนสิ้นหวังมากขึ้น
อ้าวเทียนลงความโกรธที่น้องชาย: “แกยั่วยุใครไม่ได้ แต่ดันไปยั่วยุคุณหลี่เนี่ยนะ?”
“พี่ชาย ก็ผมไม่รู้นี่” อ้าวเต๋อไล๋ถูกทุบตีร้องเจ็บปวดไปพลางตะโกนเสียงดังไปพลาง
ถ้าเขารู้ว่าหลี่โม่คือเพื่อนของท่านเทียน ต่อให้เขามีความกล้าอย่างมาก เขาก็ไม่กล้าไปยั่วยุหลี่โม่หรอก
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง โดยเฉพาะหลี่โม่เป็นเพื่อนของท่านเทียน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลี่โม่อย่างมีระดับ
ไม่แปลกใจเลยที่หลี่โม่ไม่กลัวเพราะมีคนหนุนหลัง ที่แท้ก็เป็นเพื่อนของท่านเทียนนี่เอง
หน้าพนักงานที่เคาน์เตอร์เปลี่ยนไป เตรียมตัวจะหนี เธอก็ไม่ได้โง่ หลังจากที่เธอสัมผัสถึงสายตาของหลี่โม่ เธอก็รู้ว่าเป็นเรื่องเลวร้ายแล้ว
เมื่อกี้เธอตบกู้หยุนหลันไปฉาดหนึ่ง อีกฝ่ายจะต้องโกรธแน่ๆ
ในที่สุด พนักงานที่เคาน์เตอร์ก็ทนรับแรงกดดันจากสายตาของหลี่โม่ไม่ไหว รีบขอโทษกู้หยุนหลัน: “คุณสุภาพสตรีท่านนี้ เมื่อกี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรลงมือตบใคร”
ขณะที่พูด เธอตบหน้าตัวเองไม่หยุด ตบดังขึ้นและดังขึ้น
“คุณถูกไล่ออกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็ไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีก” อ้าวเต๋อไล๋ไม่ลืมที่จะแสดงให้รู้ว่าตัวเองรู้สึกผิดแล้ว จึงไล่พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ออกทันที
อาเปียวยิ้มอย่างดูถูก: “เมื่อกี้ฉันส่งซิกให้นาย นายก็ไม่รู้ พูดไปก็เท่านั้น”
