ตอนที่ 20 : ออร์ค
ลูซีหยูใส่เสื้อแล็บสีขาวและเฝ้าดูหมาป่าให้กำเนิดลูก4ตัวอย่างคาดไม่ถึง เค้าจ้องมองไปที่หมาป่าที่ซึ่งค่อยๆหลับไป นี่เป็นความสามารถพิเศษที่เกิดจากการที่เค้าใช้พลังจิต มันคือการสะกดจิตที่เค้าพึ่งเรียนรู้เมื่อเร็วๆนี้ จากนั้นลูซีหยูก็เปิดกรงเข้าไปและพาลูกหมาป่าออกไป ลูกหมาป่าตัวเล็กมี4ขาเหมือนมนุษย์ พวกเค้าดูเหมือนเด็กทารกถ้าไม่มีหูและหาง
สำเร็จแล้ว ฉันสร้างหมาป่าครึ่งคนได้แล้ว!
ลูซีหยูยืนขึ้น ตลอด2ข้างทางเดินเป็นห้องขัง ในห้องขังเต็มไปด้วยเสือ หมา แมว แมวป่า หมีและสัตว์ป่าอื่นๆ ขณะที่เค้าเดินผ่านพวกมันก็คำรวมอย่างบ้าคลั่งและบางตัวก็พุ่งเข้าใส่ประตู หลังจากลุซีหยูเดินจากไปและปิดประตูเหล็ก เสียคำรามทั้งหมดก็เงียบ เค้าอุ้มลุกหมาป่าออกจากคุกในชั้นใต้ดิน1ที่เค้าสร้าง เค้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้องแล็บที่ชั้น4
ลูซีหยุเดินผ่านประตู ห้องมีผนังสีขาวและไฟที่อบอุ่น เตียงเด็กเล็กจำนวนมากได้เติมเต็มห้องขนาดใหญ่และมีบุคคลแปลกๆเดินไปมา พวกเค้าคือมดครึ่งคนที่ดูแลลูกหมาป่าในห้อง เปลทุกตัวมีหมายเลขกำกับพร้อมทั้งเผ่าพันธุ์และเพศของมัน มดครึ่งคนจะนำลูกหมาป่าขึ้นมาซึ่งจะกลายเป็นออร์ครุ่นแรก พวกมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของออร์ค
ลูซีหยูหวังว่าทุกเผ่าพันธุ์จะสามารถเพิ่มจำนวนได้ในโลกของมาเรีย ทุกตัวจะเป็นสายพันธุ์ใหม่ เป็นปาฏิหาริย์แห่งชีวิต ลูซีหยูตรวจสอบสมองของพวกมันและพบว่าพวกมันมีความคล้ายคลึงมนุษย์ พวกมันได้รับการพัฒนาอย่างมากและเค้ามั่นใจว่าระดับความฉลาดของมันสามารถเทียบกับของมนุษย์ได้
ลูซีหยูตรวจสอบสภาพสุขภาพของลูกหมาป่าทั้งหมด มดครึ่งคนจะติดตามลูกหมาป่าตลอดเวลา ในขณะนี้ทุกอ่างดูเหมือนจะไปได้ด้วยดี
ความหลากหลายของเผ่าพันธุ์ของออร์คที่เกิดรวมถึงหมาป่า จิ้งจอก เสือ แมว หมา หมี แกะและอื่นๆอีกมากมาย รวมถึงหนูครึ่งคนด้วยมีทั้งหมด18เผ่าพันธุ์ อย่างไรก็ตามมันก็ยังไม่เพียงพอ ในความคิดของลูซีหยูเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ต้องมีอยู่เช่นกัน
ลูซีหยูไม่มีความตั้งใจที่จะนำมนุษย์บนโลกเข้ามาในโลกของมาเรียเพราะมันจะไร้ความหมายและไม่น่าสนใจ เค้าต้องการสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ลูซีหยุพักในปราสาทมิติเป็นเวลาหลายเดือน แม้ว่าสิ่งที่เค้าทำอยู่นั้นจะน่าตื่นเต้นมากแต่ก็เครียดมากเช่นกันเพราะอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้เพียงคนเดียว ออร์คผสมพันธุ์สำเร็จ ลูซีหยูไม่ต้องกังวลอะไรเพราะมดครึ่งคนดูแลพวกมันตลอด หลังจากนั้นไม่กี่ปีเค้าจะปล่อยออร์ครุ่นแรกกลับเข้าสู่ป่าและปฏิบัติภารกิจของพวกมันซึ่งก็คือการสร้างเผ่าที่มีอารยธรรมของพวกมันเอง อย่างไรก็ตามเค้าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป เค้าเพียงต้องกลับไปสู่โลกภายนอกและรออย่างอดทน
เมื่อลูซีหยูกลับมาสู่โลกภายนอกผ่านประตูมิติเค้าตระหนักได้ว่ามันยังเป็นคืนเดิม แม้ว่าเค้าจะอยู่ในปราสาทมิติเป็นเวลาหลายเดือนแต่โลกภายนอกเป็นเวลาเพียงแค่10นาที
ถ้าอยู่ข้างในเป็นเวลานานหลายทศวรรษและใช้ชีวิตของเค้าจนแก่ แต่โลกภายนอกก็ผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน สิ่งนี้ทำให้เค้าตระหนักได้ว่าเค้าไม่ใช่พระเจ้าแต่เป็นแค่คนธรรมดาที่โชคดี
เค้าเปิดหน้าต่างและนอนลงบนเตียง เค้ามองไปที่ดวงดาวข้างนอก อากาศในเมืองนั้นสดชื่นน้อยกว่าในโลกของมาเรียและดวงดาวในท้องฟ้าก็ไม่ได้สดใสเหมือนที่เค้าสร้างขึ้น แต่ลูซีหยูก็รู้สึกสบายใจและคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่า
หลังจากนอนบนเตียงได้ไม่นานโทรศัพท์ของเค้าก็ดังขึ้น เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าเซียแฟนโทรหาเค้า เค้ารับโทรศัพท์ เสียงของเซียแฟนเต็มไปด้วยความโมโห เธอตะโกนใส่ลูซีหยูว่า “ลูซีหยูทำไมคุณไม่ตอบแชทของชั้น? คุณเมินข้อความของชั้น!”
ลูซีหยูมองไปที่โทรศัพท์และเห็นข้อความ “ฉันไม่ได้สังเกตมัน ปกติตอนกลางคืนฉันมักจะอ่านข้อความทั้งหมดและตอบกลับ แล้วมีอะไร?”
เซียแฟนตะโกนทันที “ฉันรู้ว่าคุณลืมไปแล้วว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉัน!”
ลูซีหยูก็นึกได้ทันทีว่าเค้าสัญญากับเซียแฟนไว้ว่าเค้าจะไปงานวันเกิดของเธอ เค้ายุ่งมากจนลืมไป นอกจากนี้เค้ายังไม่ค่อยอยากไปร่วมงานแต่เค้าสัญญากับเซียแฟนไปแล้วเค้าจึงต้องไป “ใครบอกว่าฉันลืม ฉันจำได้แต่มันอีกตั้งนานกว่าจะถึงพรุ่งนี้”
เซียแฟนตอบว่า “ถ้าฉันไม่เตือนคุณ พรุ่งนี้คุณก็คงจะไม่มา พรุ่งนี้คุณต้องมาถ้าไม่มาฉันจะไปที่บ้านคุณและกัดคุณให้ตายเลย!”
ลูซีหยูพบว่าตัวเองค่อนข้างลามก เพราะเมื่อเซียแฟนบอกว่าเธอจะกัดเค้า เค้าก็เริ่มจินตนาการไปไกล “เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว ส่งที่อยู่มา เค้าจะไปตรงเวลา”
“อย่าลืมของขวัญฉันล่ะ!”
บ่ายวันต่อมาลูซีหยูขับรถออกไปตามถนน หลังจากคิดมาสักพักแล้วเค้าก็ยังไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้เซียแฟน เค้าควรซื้อสร้อยคอหรือกำไลให้เธอ? เค้าไม่ต้องการที่จะให้เธอเข้าใจผิดใดๆ ท้ายที่สุดเค้าเลือกนาฬิกาผู้หญิงให้เธอ มันไม่ได้แพงเกินไปและค่อนข้างเหมาะสม
เมื่อถึงเวลาเค้าไปถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงริมแม่น้ำ มันเริ่มมืดแล้ว หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่เค้าก็ขึ้นไปที่ห้องที่ชั้น2ซึ่งเซียแฟนอยู่ในนั้น ก่อนที่เค้าจะถึงห้องเค้าก็ได้ยินเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะมาจากในนั้น เค้าเปิดประตูและมองเข้าไปข้างใน
ทุกสายตามองมาที่เค้า เด็กผู้หญิงหลายคนเริ่มกรี้ด “เฮ้รูปหล่อ คุณมองหาใครอยู่หรอ?”
“นี่คืองานเลี้ยงของเซีย…”
ขณะที่ลูซีหยุกำลังพูดเซียแฟนก็ตะโกนขึ้นมา “ฉันอยู่นี่ ในที่สุดคุณก็มาถึงสักที ฉันเกือบจะโทรตามคุณอยู่แล้ว”
ที่นี่เต็มไปคนมากมายปะปนกับคู่รัก ส่วนใหญ่เป็นนักเรียน เซียแฟนรีบไปหาลูซีหยูและกอดเค้า เธอโอบแขนเค้าและจูบเค้าหลังจากเธอก็พูดว่า “นี่ลูซีหยุแฟนของฉัน เห็นมั้ยฉันไม่ได้โกหก เค้าหล่อมากจริงๆ!”
ลูซีหยูอ้าปากค้างและมองไปที่เซียแฟน ฉันกลายเป็นแฟนของเธอตั้งแต่เมื่อไร? ในขณะที่เค้ากำลังจะอธิบายเซียแฟนก็กระซิบข้างหูเค้าว่า “ฉันบอกเพื่อนฉันไปว่าแฟนของฉันหล่อมาก คุณไม่ควรทำให้ดูแย่และเสียชื่อนะ! ถ้าคุณทำแบบนั้นฉันต้องตายแน่ๆ!”
