บทที่ 41 เมื่อผลการสอบออก จะทำให้สมชื่อเสียง
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้ถึงบ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว
การที่เขายอมช่วยชายแกคนนั้นเป็นความต้องการของเขาเอง ไม่คิดหวังสิ่งตอบแทนแต่อย่างใด ทำให้เขานั้นรีบจากมาทันทีเมื่อรู้ว่าชายคนนั้นปลอดภัยแล้ว
หลังจากนี้ เจียงฮ่าวยังคงทำงานอย่างหนัก และเวลาก็ล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว สองวันผ่านไป ในที่สุด ผลสอบครั้งสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมปลายที่สองปีสามก็ได้ออกแล้ว
วันที่ 12 พ.ค. ตอนเช้า
ก่อนที่จะเริ่มเข้าคาบแรก เหล่าอาจารย์ได้ช่วยกันติดผลสอบเอาไว้ที่บอร์ดหน้าตึกเรียน
“อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น ไหนดูซิ ฉันได้เท่าไหร่กัน”
“ไอ้ฉิบ…ทำไมฉันได้แค่สี่ร้อยเองวะเนี่ย”
“เฮ้อออออ ฉันก็ด้วย ได้นิดเดียวเอง ฉันรู้สึกได้เลยว่าการสอบครั้งนี้ยากไปหน่อย มีคำถามตั้งหลายข้อที่ฉันตอบไม่ทันทั้งๆที่รีบตอบแล้ว”
“…”
นักเรียนที่เห็นผลการเรียนแล้ว หลายคนต่างก็ผิดหวังและต่างก็พูดคุยกันถึงเรื่องคะแนนของตน
เจียงฮ่าวเองที่ได้ยินว่าผลออกแล้ว เขาเองเลยเข้าไปดูด้วยเช่นกันเพื่อหวังจะได้เจออะไรสนุกๆ
แต่ในทันทีที่เขาก้าวออกจากห้อง เขาก็ได้พบเสือยิ้มง่าย เจ้านกนั่นเอง(ฉินโชว)
เมื่อฉินโชวได้เห็นเจียงฮ่าว มันได้รีบก้าวเข้ามาอยู่ตรงหน้าและพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“โอ้ เพื่อนนักเรียนเจียงเองก็จะมาดูผลสอบเหมือนกันเหรอ ฉันเองก็ว่าจะดูเหมือนกัน ทำไมเราไม่มาดูด้วยกันล่ะจะได้รู้ว่าใครชนะกันไปเลย”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินดังนั้น เขาหันไปมองซ่งหว่านเอ๋อที่อาการดูไม่ค่อยสู้ดีนักพร้อมทั้งคนอื่นๆที่อยู่ข้างหลังฉินโชว นี่ทำให้เขานั้นเข้าใจสถานะของฉินโชวภายในห้องนี้ในทันที
เจียงฮ่าวที่เห็นเองก็ทำได้เพียงยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรมากๆเท่านั้น
“นี่นายยังคิดจะแข่งอยู่อีกเหรอเนี่ย ทำไมเราไม่ลืมๆมันไปซะล่ะ”
ที่พูดอย่างนี้ออกไปไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวแพ้ แต่เขากลัวว่าฉินโชวนั้นจะทำใจลำบากมากกว่า
แต่คำพูดของเจียงฮ่าวนั้นแน่นอนว่าฉินโชวต้องไม่ยอมตอบรับอย่างสิ้นเชิง กลับกัน มันนั้นกลับคิดไปว่าเป็นเจียงฮ่าวที่กลัวมัน จนตอนนี้มันรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นผู้ชนะไปแล้ว เมื่อคิดอย่างนี้มีหรือจะยอมปล่อยไป
“ฉันจะปล่อยให้ทำอย่างงั้นได้ยังไงกันล่ะ มันก็เหมือนคำประกาศิตของราชาที่ทำให้ม้าวิ่งไปได้ตามคำสั่งนั่นแหล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าเพื่อนนักเรียนเจียงฮ่าวจะเริ่มกลัวเอาตอนป่านนี้น่ะ”
ฉินโชวรีบพูดออกมาในทันที และใช้แม้กระทั่งคำดูถูกเหยียดหยัน
ในตอนนี้เอง แม้แต่ซ่งหว่านเอ๋อที่อยู่ข้างหลังนั้นก็ยังคิดว่าเจียงฮ่าวนั้นยอมรับความพ่ายแพ้ไปแล้ว
แต่นี่ก็ทำให้เธอนั้นไม่ได้รู้สึกผิดหวังแต่อย่างใดที่เจียงฮ่าวนั้นยอมรับความพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่รู้ผล หรือก็คือเธอไม่คิดว่าเจียงฮ่าวจะชนะมาตั้งแต่ต้น
เมื่อเหล่านักเรียนที่อยู่ใต้ฉินโชวได้ยินดังนั้น จึงได้รีบพูดสนับสนุนลูกพี่ของตนอย่างเต็มที่
“ใช่แล้ว เรื่องอย่างนี้เดิมพันไปแล้วจะมายกเลิกได้ยังไงกัน นี่นักเรียนเจียงฮ่าวไม่ขี้กลัวไปหน่อยรึไง”
“เหอะ ไอ้ขี้ขลาด”
“ไอ้ฉิบหาย ฉันก็นึกว่าแกมันเป็นลูกผู้ชายแมนๆที่กล้าเผชิญหน้า ไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบนี้”
“…”
ในตอนนี้เอง เมื่อฉินโชวได้ยินก็บังเกิดรอยยิ้มกว้างจนน่าเกลียดขึ้นมาบนใบหน้า
เจียงฮ่าวที่ได้ยินเสียงจากคนที่อยู่ฝั่งฉินโชวก็ทำได้ยิ้มเยาะออกมาเท่านั้น เขารู้ใจทันทีว่าคนพวกนี้นั้นเข้าใจความหวังดีของเขาผิดไปอีกครั้ง
เจียงฮ่าวไม่มีทางเลือกจึงได้พูดออกมาอีกครั้ง
“ทุกคนนี่หยุดคิดเองเออเองได้แล้วน่า พวกนายกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันก็แค่กลัวว่านกและบรรดานกๆจะตื่นกลัวเท่านั้นเองเมื่อเห็นว่าคู่แข่งของมันนั้นเหนือกว่าขนาดไหน”
“แต่ในเมื่อบรรดานกคิด เอ่อออ… ไม่สิ หมายถึงเมื่อทุกคนคิดว่าการพนันนี้ยังควรจะคงอยู่ ฉันก็ไม่ว่า ถ้างั้นเรามาดูกันดีกว่า อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นคะแนนแล้วก็อย่าได้ตกตะลึงจนก่อเรื่องวุ่นวายล่ะ”
หลังจากที่เจียงฮ่าวพูดออกมานั้น เขาแสดงเหตุผลได้กระจ่างชัดในทันทีว่าทำไมเขาถึงอยากยกเลิก แต่นี่กลับทำให้ใบหน้าของฉินโชวเปลี่ยนไปเป็นฉายแววอาฆาตในทันที
อย่างไรก็ตาม เมื่อดึงสติกลับมาได้ มันก็ได้กลับมาปั้นใบหน้าเปื้อนยิ้มได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“ไอหย๋า เหตุผลของเจียงฮ่าวนั้นช่างน่าขันนัก ฉันนั้นแค่ได้ยินก็รู้เลยว่าเจียงฮ่าวคนนี้ถือดีเกินไปแล้ว”
