บทที่ 87 แค่พันหยวน
ในตอนนี้ โจวทงนั้นกลัวว่าเจียงฮ่าวจะไม่ยอมขาย เขาจึงรีบพูดออกมาในทันที
“เอาน่า ฉันไม่ขอนายเปล่าๆหลักนะ ฉันยินดีที่จะจ่ายค่ายานี้อย่างสมน้ำสมเนื้อ เป็นสักร้อยหยวนต่อเม็ดเป็นยังไง”
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินดังนั้น เขาได้มองไปที่โจวทังด้วยใบหน้าที่ไม่อยาก และนี่ทำให้โจวทงนั้นเริ่มหวั่นไหวขึ้นมาในจิตใจ
ที่เจียงฮ่าวอิดออดนั้นเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อโจวทงดีรึเปล่า
นั่นก็เพราะเขารู้ดีว่าที่บ้านของโจงทงนั้นเต็มไปด้วยหมอ การที่โจวทงมาเป็นไข้หวัดเอาช่วงเวลาใกล้สอบเข้าแบบนี้ ทำไมที่บ้านเขาถึงจะไม่พบเจอและตรวจรักษาเตรียมยาให้เขากันล่ะ
และนี่ทำให้เขารู้สึกได้ว่า โจวทางนั้นต้องการสุดยอดยารักษาหวัดของเขาไปให้ที่บ้านศึกษา
แล้วถ้าพ่อแม่ของโจวทงสามารถทำยาเลียนแบบได้ นี่จะไม่เท่ากับว่าแผนการของเขาจะสูญเสียจนกู่ไม่กลับรึไงกัน
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่อยากจะขายยาให้
และเป็นตอนนี้ที่โจวทงเองก็สังเกตท่าทางไม่อยากของเจียงฮ่าวได้แล้ว เขาเลยต้องการเพิ่มเหยื่อล่อเข้าไปอีก
“เพื่อนนักเรียนเจียงฮ่าว ถ้าราคานี้นายยังไม่พอใจ ฉันเพิ่มให้นายได้อีกนะ”
“เอาเป็นพันหยวนเป็นยังไง”
ทันทีที่โจวทงพูดราคาพันหยวนออกมา ทุกคนที่อยู่โดยรอบต่างตกตะลึง
“ไอ้ฉิบ ไม่จริงน่า นี่โจวทงบ้าไปแล้วเหรอ”
“ไอ้ฉิบหาย แค่ยาแก้หวัดยอมจ่ายถึงพันหยวน”
“เฮ้ออออ เรื่องนี้เกินกว่าที่คนระดับเราจะมีความเห็นได้จริงๆ”
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าเจียงฮ่าวจะตกลงรึเปล่า”
“…”
ในตอนนี้ ทุกคนต่างจ้องมองการสนทนาระหว่างเจียงฮ่าวและโจวทงอย่างไม่ละสายตา
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่โจวทงยินดีที่จะเพิ่มเงินขึ้นมา นี่ยิ่งทำให้เจียงฮ่าวนั้นมั่นใจในเจตนาที่แท้จริงของโจวทง
-เฮ้อออ นี่ทำฉันนั้นคิดว่ามันเป็นเพียงยาธรรมดาก็คงจะตอบตกลงไปแล้วล่ะนะ-
เจียงฮ่าวคิดขึ้นมาภายในใจ
“ระบบ บอกทีว่าหมอนี่เป็นหวัดจริงรึเปล่า”
เจียงฮ่าวถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจ แต่นี่กับทำให้เขานั้นได้รู้ความสามารถของระบบเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่างซะอย่างนั้น
“ติ้ง นายท่าน คนๆนี้ไม่มีเชื้อไวรัสหวัดภายในร่าง ชายคนนี้มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดี”
“ฮืม?”
“ระบบ นายสามารถวินิจฉัยโรคได้ด้วยเหรอ”
“ติ้ง เรียนนายท่าน ระบบไม่มีฟังชั่นการใช้งานระดับนั้น ระบบทำได้เพียงตรวจสอบสิ่งที่ต้องการเท่านั้น”
และนี่ทำให้เขานั้นรู้ได้ในทันทีว่าโจวทงนั้นไม่ได้เป็นหวัด และเขานั้นมั่นใจในความตั้งใจของโจวทงได้ในทันที
โจวทงสมควรจะรู้มูลค่าที่แท้จริงของสุดยอดยาแก้หวัดนี้จึงต้องการที่จะนำไปให้ที่บ้านศึกษา
และเมื่อรู้แบบนี้แล้วจะให้เขายอมขายยาไปได้ยังไงกัน
“เรื่องนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แม่ของฉันนั้นได้ซื้อยามาให้แค่สองเม็ดเท่านั้น เม็ดหนึ่งฉันกินไปแล้ว อีกเม็ดหนึ่งฉันก็ให้อาจารย์หยวนหงกินไปแล้ว”
เพียงสิ้นคำของเจียงฮ่าว ใบหน้าของโจวทงที่ตอนแรกดูเปี่ยมไปด้วยความหวัง ในตอนนี้กลับแข็งค้างไปอย่างสังเกตได้
คำพูดของเจียงฮ่าวนี้ทำให้นักเรียนคนอื่นที่ได้ยินกลับรู้สึกประหลาดใจ
“ไอ้ฉิบหาย ไม่คิดเลยจริงๆว่าพวกหัวกะทิจะขี้เหนียว อย่าว่าแต่พันหยวนเลย ต่อให้จ่ายเป็นล้านเมื่อไม่มีแล้วก็ไม่มีทางจะได้ ถ้าเป็นฉันนะ ถ้ารู้ว่ายานี้ดีขนาดนี้ก็คงซื้อมาตุนไว้เยอะๆอย่างแน่นอน”
“ฉันว่าเรื่องแบบนี้พวกคนหัวดีไม่คิดจะทำมากกว่า”
“ไม่จริงน่า อย่าบอกนะว่าเจียงฮ่าวไม่ฉลาดเรื่องเงินทองน่ะ”
“….”
คำตอบของเจียงฮ่าวเองทำให้ทุกคนนั้นต่างก็รู้สึกว่าต้องฟังผิดไปเป็นแน่
แม้แต่โจวทงเองก็แสดงออกว่ารู้สึกอย่างนั้น
เขายิ้มออกมาและพูดกับเจียงฮ่าว
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไร ว่าแต่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ เพื่อนนักเรียนเจียงฮ่าวคงไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะถามถึงสถานที่ตั้งของร้านยาที่นายซื้อมา ฉันจะได้ไปซื้อเองช่วงเย็น”
ยานี้เป็นเจียงฮ่าวเป็นคนผลิตขึ้นมา แล้วเขาจะไปมีคนขายยานี่ได้ยังไงกัน
อย่างที่กล่าวกันว่า เมื่อโกหกเรื่องหนึ่งก็จะต้องมีการโกหกเรื่องอื่นๆตามมา
และเพื่อป้องกันปัญหา เจียงฮ่าวจึงได้พูดออกมาว่า
กับเรื่องนั้นคงไม่ล่ะ เพราะว่าแม่ฉันเป็นคนซื้อยานี้มา แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแม่ฉันไปซื้อมาจากไหน
เจียงฮ่าวพูดปฏิเสธโจวทงไปอย่างอ้อมๆ
“นี่เป้าหมายของฉันโดนมองออกแล้วเหรอ”
“เออ”
