บทที่ 809 การพบกันของหลิงเอ๋อร์และอวิ๋นเซียว (3)
หลี่ฉางโซ่วรู้สึกปวดศีรษะมาก และเปิดใช้งานตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ตามสถานที่ต่างๆ ในยอดเขาหยกน้อยทันที
ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่า หลิงเอ๋อร์และอวิ๋นเซียวกำลังนั่งเรือเมฆลอยอยู่บนทะเลสาบวิญญาณ
สัมผัสเซียนรับรู้ของพวกเขาถูกแยกออกจากกัน และพวกเขาก็ไม่อาจได้ยิน และมองทะลุผ่านไปไม่ได้
หลี่ฉางโซ่วเงียบงันทันที…
ช่างเถิด หากไม่อยากให้เราได้ยิน เช่นนั้นก็อย่าไปฟังเลย
เมื่อเขาร่อนเมฆลงบนยอดเขาเฮยฉือ ไป๋เจ๋อก็บีบเคราของเขาแล้วเดินมาจากริมสระน้ำอย่างรวดเร็ว
ความหดหู่ซึมเศร้าจากเมื่อก่อนหน้านี้ของเขาได้ถูกขจัดให้หายไป เขาเดินวนไปรอบๆ หลี่ฉางโซ่วสองครั้ง แล้วเดาะลิ้น ทำเสียงดัง “ว้าวๆ” มากกว่าสิบครั้ง
จากนั้นเขาก็ยกนิ้วหัวแม่มือให้ แล้วกล่าวผ่านการส่งข้อความเสียงว่า “เทพวารี ด้วยบนพื้นฐานของเรื่องนี้เพียงอย่างเดียว ฝ่าบาทจักรพรรดิก็ยังด้อยกว่าท่านมากนัก!
ความจริงแล้ว เทพธิดาอวิ๋นเซียวเริ่มมาเยี่ยมเยียนก่อนเอง ว้าวๆ ข้าคิดว่าระหว่างท่านกับเทพธิดาอวิ๋นเซียว…ว้าวๆ น่าประทับใจสุดๆ เลย”
หลี่ฉางโซ่วส่งข้อความเสียงอย่างไม่พอใจ
“มีอันใดน่าประทับใจเพียงนั้น? แล้วหากพวกนางเกิดทะเลาะกันเล่า?”
“เฮ้ ไม่ต้องห่วง ยิ่งใหญ่อย่างเทพธิดาอวิ๋นเซียวจะไปอิจฉาริษยาหลิงเอ๋อรน้อยได้อย่างไรกัน?”
ไป๋เจ๋อยิ้มและส่งข้อความเสียงต่อไปว่า “บางที เขาน่าจะอยากเห็นหลิงเอ๋อร์เพราะอะไรบางอย่างจริงๆ
ผ่อนคลาย ผ่อนคลาย
ทว่าเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ต้องบอกว่า โชคของเทพวารีกับสตรีนั้นก็ไม่ธรรมดาจริงๆ
ท่านยังดึงดูดโหย่วฉินเสวียนหย่า ซึ่งท่านและข้าเคยคุยกันมาก่อนหน้านี้ และในวันนี้ อาจารย์อาจิ่วเอ๋อร์ก็สนใจท่านมากเช่นกัน”
หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะพลางถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “อย่าสร้างเรื่องเหล่านี้ขึ้นมา หากข้าบอกว่าข้าทุ่มเทอุทิศตนให้กับเต๋าอย่างสุดใจแล้ว จะไม่มีผู้ใดเชื่อข้า”
“ข้าเชื่อท่าน” ไป๋เจ๋อตอบอย่างจริงจัง “ไม่เช่นนั้นแล้ว เทพวารี เหตุใดท่านถึงสามารถบรรลุระดับฐานพลังถึงเพียงนี้ในหลายร้อยปีได้?”
“ท่านไป๋!”
หลี่ฉางโซ่วรู้สึกประทับใจทันที และขณะที่เขากำลังจะเรียกไป๋เจ๋อว่า “คนสนิท” ไป๋เจ๋อก็เม้มปาก
จากนั้นไป๋เจ๋อก็กล่าวว่า “แต่น่าเสียดายที่ท่านปรมาจารย์ทงเทียนไม่เชื่อ และบางทีท่านปรมาจารย์ไท่ชิงก็ไม่เชื่อเช่นกัน”
หลี่ฉางโซ่วอับจนถ้อยคำทันที
“เรามาทำอาหารกันเถิด วันนี้ข้าเป็นหัวหน้าพ่อครัวเอง มาช่วยข้าหั่นผัก และล้างหม้อหน่อยสิ! ”
“เทพวารี ไม่ต้องห่วง ข้ากำลังไปแล้ว!”
……
“สิ่งนั้น…”
บนเรือเมฆที่กระเพื่อมไปด้วยคลื่นเป็นระลอก หลิงเอ๋อร์มองไปที่เทพธิดาอวิ๋นเซียวที่นั่งอยู่ข้างๆ นาง ซึ่งห่างจากนางไปไม่ถึงหนึ่งฉื่อ
นางอยากจะพูดเพื่อทำลายความเงียบ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอันใด
เทพธิดาอวิ๋นเซียวมองดูใบหน้าเล็กๆ ของหลิงเอ๋อร์ แล้วถามเบาๆ ว่า “ข้าทำเรื่องยากให้เจ้าลำบากใจหรือไม่?”
“ไม่เจ้าค่ะ!”
หลิงเอ๋อร์ตอบกลับทันที “เมื่อศิษย์พี่มองพี่สาวเทพธิดา สายตาของเขาดูอ่อนโยนยิ่ง
เทพธิดาต้องสำคัญที่สุดในใจของศิษย์พี่อย่างแน่นอน และเขาจะไม่… ทำให้เรื่องยากให้ท่านเพราะเหตุนี้ … ”
อวิ๋นเซียวเลื่อนสายตาไปที่ใบหน้าที่ค่อนข้างสับสนลนลานของหลิงเอ๋อร์ และกล่าวเบาๆ ว่า “เจ้ากลัวว่าข้าจะตำหนิเขาหรือ?”
“ท่านพูดได้อย่างไรว่าเป็นแค่เรื่องตำหนิเจ้าคะ?
ก็เพียงแค่… จริงๆ แล้ว ข้าก็ออกจะกลัวอยู่สักหน่อย แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น… และมันก็…น้อยมาก”
“เจ้าเป็นเด็กโง่อย่างที่ศิษย์พี่ของเจ้าพูดเอาไว้จริงๆ”
อวิ๋นเซียวยกมือขึ้นคว้าข้อมือของหลิงเอ๋อร์เบาๆ แล้วถอนหายใจ
หลิงเอ๋อร์รวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามเบาๆ ว่า “พี่สาว พี่สาว แล้วท่านก็ยังมีเรื่องในใจด้วยหรือไม่?”
“ผู้ที่ไม่อยากบอกอะไรกับผู้อื่น แน่นอนว่า ย่อมมีเรื่องในใจเป็นเรื่องธรรมดา”
อวิ๋นเซียวมองไปที่ทะเลสาบแล้วกล่าวช้าๆ ว่า “ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ ข้าเคยเดินอยู่ในโลกมนุษย์มาเป็นเวลานาน ข้าต้องการค้นหาคำตอบในเรื่องนี้”
หลิงเอ๋อร์กะพริบตา “คำตอบ?”
“คำตอบของความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง เต๋าแห่งหยินหยาง และการครองคู่ของสิ่งมีชีวิต” อวิ๋นเซียวกล่าวเบาๆ
“ข้าเป็นสิ่งมีชีวิตเซียนเทียน ก่อนที่ข้าจะเข้ากันได้กับศิษย์พี่ของเจ้า ข้าไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อนเลย
พี่ชายบุญธรรมและน้องสาวทั้งสองคนของข้าก็เป็นคนเฉกเช่นนี้เหมือนกัน พวกเขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกของมนุษย์มากนัก
หากข้าต้องการเข้าใจเต๋า ข้าก็ต้องรู้เหตุผลก่อน
และเพื่อสิ่งนั้น ข้าจึงไปสำรวจตรวจสอบเต๋าแห่งการครองคู่ที่โลกมนุษย์ แต่ในท้ายที่สุด ข้าก็รู้ว่า ข้าคิดผิด
เต๋าแห่งการครองคู่ของสิ่งมีชีวิตโฮ่วเทียนมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการเจริญพันธุ์ของสิ่งมีชีวิต
และการครองคู่ก็ถูกขับเคลื่อนด้วยความปรารถนาของมนุษย์ และนั่นคือ สิ่งที่ข้าขาดไป”
นางดูผิดหวังและเสียงของนางก็ยิ่งเบาบางมากขึ้นเรื่อยๆ
“ศิษย์พี่ของเจ้า และข้ายังไม่ได้กลายเป็นคู่บำเพ็ญเต๋า เขาไม่กล้าปฏิเสธข้าตั้งแต่ต้น
ทว่าเขาค่อยๆ พัฒนาความประทับใจที่ดีต่อข้า และความประทับใจที่ดีนั้น ก็ค่อยๆ อบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ หลังจากที่ข้าตกอยู่ในภัยพิบัติแห่งความรักแล้ว หัวใจเต๋าของข้าก็เปลี่ยนไปทุกๆ ขณะ
แล้วผลก็คือ มันมากเสียจนในตอนนี้ หัวใจเต๋าของข้าไม่อาจลบเลือนร่างของเขาออกไปได้ มันเป็นดั่งปราการปีศาจ
เมื่อข้าตระหนักขึ้นได้ในทันที ข้าก็พบว่า ความหนาวเย็นของการฝึกบำเพ็ญเต๋าในช่วงยาวนานหลายปีที่ผ่านมานั้น ได้กลายเป็นความชื่นชมที่อยากอยู่กับเขา
ทว่าในท้ายที่สุด ข้าก็คิดผิด ”
“ศิษย์พี่ เขา… เอ่อ เขาก็น่าสนใจมากจริงๆ”
หลิงเอ๋อร์กล่าวเช่นนั้น และเมื่อมองดูใบหน้าที่ผิดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ ของเทพธิดาอวิ๋นเซียว นางก็รู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก
“พี่สาวทำอันใดผิด?
เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนมาจากใจ ตราบใดที่พี่สาวไม่รังเกียจข้า ข้าก็…จะไม่…”
“ข้าผิด ข้าผิดที่เข้าสู่ภัยพิบัติแห่งความรัก ข้าควรจะข้ามผ่านภัยพิบัติแห่งความรัก ก่อน แล้วค่อยมาทำความรู้จักกับเขา”
………………………………………………………………..
