คนที่ล้มลงบนพื้นมีนามว่าจี้เซียวฮว่า เป็นระดับอมตะขั้นดับเทพ
เขากับจี้โม่เหลยเป็นพี่น้องแท้ๆ ตามลำดับศักดิ์คืออาของซี
ไม่สามารถเปิดประตูได้ ทั้งยังถูกซัดจนล้มลงพื้น ทำให้จี้เซียวฮว่าเสียหน้า ยิ่งได้ยินคำพูดเสียดสีไม่มีปกปิดสักนิดของหลินสวินนั่น จี้เซียวฮว่าก็ยิ่งเดือดดาล
“หลินสวิน ที่นี่คือตระกูลจี้ ต่อให้ข้าไม่รายงาน เจ้าคิดว่ายังจะรอดกลับไปได้หรือ” เขาชี้หน้าหลินสวินพลางตวาดเสียงขรึม
ขณะกล่าวสายตาเขามองไปทางจี้หวังถู “ผู้นำตระกูล หากท่านช่วยคนผู้นี้ ไม่เพียงจะถูกชิงอำนาจผู้นำตระกูล ยิ่งจะถูกมองเป็นคนทรยศ ถึงตอนนั้นเจ้ากับลูกสาวทั้งคู่ของเจ้าจะถูกสังหาร กลายเป็นคนบาปของตระกูลชั่วนิรันดร์ แม้ตายไปแล้วก็ยังถูกตราหน้า!”
คำพูดนี้กล่าวโดยไม่เกรงใจสักนิด ทำเอาสีหน้าของจี้หวังถูเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว” ดวงตาดำของหลินสวินเย็นเยียบ กดฝ่ามือกลางอากาศ
ปัง!
จี้เซียวฮว่าถูกกำราบจนคุกเข่ากับพื้นโดยตรง พลังขับเคลื่อนรอบตัวทรุดทลาย ระหว่างที่ถูกกำราบ แม้แต่พลังปราณทั้งร่างยังถูกทำลายทิ้ง
ภาพนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นอึ้งงัน ล้วนไม่กล้าเชื่อ
จี้หวังถูมือเท้าเย็นเฉียบ ทำอย่างไรดี
ควรจะมองหลินสวินเป็นศัตรู หรือว่า…
เขาอดเคลื่อนสายตาไปมองซีบุตรสาวของตนไม่ได้
ซีเหมือนสัมผัสได้ถึงความลังเลและขัดแย้งภายในใจจี้หวังถู นางสูดหายใจลึกก่อนเอ่ยว่า “ท่านพ่อ เรื่องเกิดขึ้นไปแล้วยากจะชดเชยแก้ไขอีก พวกเราก็จากไปพร้อมกับหลินสวินเลยก็แล้วกัน!”
“จากไป… ในน่านฟ้าที่เก้านี้พวกเรายังจะไปไหนได้ อย่าว่าแต่พวกเฒ่าชราในตระกูลจะไม่ปล่อยพวกเรา ตระกูลไท่เฮ่าก็ไม่มีทางใจดีจบเรื่องไปเช่นนี้…”
จี้หวังถูถอนหายใจยาว สีหน้าคร่ำเคร่ง
เขาครองอำนาจในตระกูลจี้มานาน เป็นคนนิสัยเด็ดขาดคนหนึ่ง แต่เรื่องในวันนี้อยู่นอกเหนืออำนาจของเขาโดยสมบูรณ์ ไม่ว่าจะเลือกอย่างไรก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนหนักหน่วง
เรียกได้ว่าส่งผลกระทบไปทุกส่วน
“พวกเราไปลัทธิแรกกำเนิด” ซีพูดตรงๆ
นางในยามนี้เพิ่งจะกลับคืนสู่มาดองอาจเหมือนอย่างอดีต ดวงตางามกระจ่างและสงบนิ่ง “ขอเพียงแค่ไปถึงลัทธิแรกกำเนิด ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเราหรือตระกูลไท่เฮ่าก็ล้วนทำอะไรไม่ได้!”
“น่าขัน! อย่าลืมว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นของไท่เฮ่าจื่อบุตรชายผู้นำตระกูลไท่เฮ่า ผู้คนทั้งบนล่างของตระกูลย่อมไม่มีทางให้เจ้าจากไป!”
จี้โม่เหลยที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเอ่ยเสียงกราดเกรี้ยว “ปีนั้นเพราะบิดาเจ้าช่วยเหลือ ทำให้เจ้าหนีไปได้ครั้งหนึ่ง มีหรือที่ตระกูลจะยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง”
คำพูดนี้ทำให้หัวใจของพวกจี้หวังถู ซี จี้ซานไห่หล่นวูบ
ที่นี่คือเขาเทพตั้งต้นของตระกูลจี้ ทุกที่ล้วนอยู่ภายใต้ระเบียบระดับเทพ ทุกแห่งเต็มไปด้วยสายตาของคนในตระกูล พวกเขาคิดจะจากไป…
แทบจะไม่มีความหวังใดๆ!
“หลินสวิน เจ้า… มีวิธีพาพวกเราจากไปจริงหรือ” สายตาของซีมองมายังหลินสวิน
หลินสวินพยักหน้า “แน่นอน แต่ก่อนจากไปข้ายังอยากระบายแค้นให้ท่านสักหน่อย”
คำตอบนี้แข็งกร้าวมากอย่างไม่ต้องสงสัย
ซียังอดอึ้งไม่ได้ ในใจทั้งซาบซึ้งทั้งขำขัน เหตุใดจนถึงตอนนี้เจ้าหมอนี่ยังห่วงเรื่องระบายแค้นให้ตนอีก ไม่รู้หรือว่าสถานการณ์รุนแรงถึงขั้นไหนแล้ว
จี้หวังถูเองก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร”
หลินสวินจนใจยิ่ง คิดๆ แล้วในใจเขาก็กระตุกวูบ รู้แล้ว!
เขาพลันสะบัดแขนเสื้อ เสียงปังดังขึ้นคราหนึ่ง พร้อมกับที่เงาร่างหนึ่งกลิ้งลงพื้น “ทุกท่านคงรู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครกระมัง”
คนผู้นี้รูปลักษณ์เป็นชายวัยกลางคนที่ใบหน้าหล่อเหลา แต่ตอนนี้กลับสะบักสะบอมไม่เหลือสภาพ มรรควิถีทั้งร่างถูกผนึกอย่างสิ้นเชิง สลบไสลไม่ได้สติ
ทันทีที่เห็นคนผู้นี้ก็มีหลายคนร้องเสียงหลง
“ผู้อาวุโสตงหยา!”
“นี่… นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนในที่นั้นต่างตกใจ เผยสีหน้ายากจะเชื่อ
จี้ตงหยา!
ขั้นล่วงกฎขั้นปลาย ทั้งเป็นหนึ่งในเฒ่าชราระดับนิรันดร์ของตระกูลจี้ ลำดับอาวุโสสูงจนน่าตกใจ แต่ตอนนี้กลับอยู่ในสภาพตกต่ำ!
“ตอนนั้นเฒ่าชรานี่ไปหาเรื่องที่แดนแรกเริ่ม จึงถูกข้ากำราบไว้”
สายตาของหลินสวินมองไปทางซี พูดง่ายๆ ว่า “ที่ไม่ได้ฆ่าเขา ก็เพราะไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเขากับผู้อาวุโส”
ซีอึ้งไป ในใจอุ่นวาบ
จี้หวังถูกลับเอ่ยปาก “หากใช้ผู้อาวุโสตงหยาเป็นตัวประกัน พวกเราก็มีความหวังออกไปจากตระกูลได้ เพียงแต่ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เท่ากับแตกหักกับตระกูลอย่างสิ้นเชิงแล้ว…”
หลินสวินย่อมเข้าใจความรู้สึกของจี้หวังถู
อย่างน้อยตอนนี้จี้หวังถูก็ยังเป็นผู้นำตระกูลจี้ สิ่งที่เขาต้องพิจารณามีมากเกินไป เรื่องที่ต้องกังวลก็มีมากมาย
แต่หลินสวินรู้ดียิ่งกว่า ว่าหากล่าช้าต่อไปจะยิ่งเสียเวลาอย่างไม่ต้องสงสัย
คิดถึงตรงนี้เขาเอ่ยตรงๆ ว่า “ทุกท่าน สิ่งที่ข้าคิดไม่ใช่เอาชีวิตของจี้ตงหยามาเป็นตัวประกัน และเดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”
พูดจบเขาก็พลิกฝ่ามือ ภูเขาเทพขนาดประมาณกำปั้นปรากฏออกมา “ทุกท่านรู้จักภูเขานี้หรือไม่”
ตอนนี้หลินสวินทำได้เพียงนำสิ่งของบางส่วนออกมาพิสูจน์ตัวเอง
จี้หวังถูนัยน์ตาหดรัด เอ่ยอย่างตกใจ “เขาเทพตะวันไพศาล!?”
คนอื่นๆ เองก็ตกตะลึงเช่นกัน นี่เป็นถึงถ้ำสวรรค์แดนมงคลที่เผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหยางยึดครอง เหตุใด… ถึงมาอยู่ในมือหลินสวิน
“ไม่ผิด เป็นเขาเทพตะวันไพศาล” หลินสวินพยักหน้า
“เจ้า… เจ้าทำอะไรตระกูลหยาง”
ลมหายใจจี้หวังถูเปลี่ยนเป็นถี่กระชั้น จะโทษที่เขาไม่สามารถสงบอารมณ์ก็ไม่ได้ เขาเทพตะวันไพศาลดันมาอยู่ในมือหลินสวิน นี่ยากจะทำให้ผู้คนไม่คิดถึงสถานการณ์ของเผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหยาง
คนอื่นๆ เองก็ล้วนประหลาดใจไม่สามารถสงบได้ ในใจสั่นสะท้าน คาดเดาอะไรบางอย่างออกรางๆ แล้ว แต่กลับยากจะเชื่อ
กลับเห็นหลินสวินเอ่ยพูดง่ายๆ “ตระกูลหยางมองข้าเป็นศัตรู ถูกถอนรากถอนโคนไปแล้วเมื่อสามเดือนก่อน หรือก็คือ ตอนนี้บนโลกนี้อาจยังมีคนที่เหลือรอดของตระกูลหยางอยู่ แต่ ‘เผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหยาง’ ไม่อยู่แล้ว”
เปรี้ยง!
ทุกคนราวกับถูกฟ้าผ่า หัวสมองมึนงง เผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหยางล่มสลายแล้ว!?
ตอนนี้แม้แต่คนตระกูลจี้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเหล่านั้นยังตกตะลึง อึ้งค้างอยู่ตรงนั้น
“เป็นฝีมือของ… เจ้าคนเดียวหรือ”
ครู่ใหญ่ซีถึงเอ่ยถามออกมาอย่างอดไม่ได้
หลินสวินพยักหน้า ยิ้มขื่นกล่าวว่า “ผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้ข้าก็บอกแล้วว่าสำหรับข้า การคุกคามของเผ่าเทพนิรันดร์นี้ไม่ได้ใหญ่อะไร แต่พวกท่านเหมือนไม่เชื่ออย่างแท้จริง ข้าก็ทำได้เพียงเอาความจริงมาพิสูจน์ทั้งหมดนี้”
ดวงตากระจ่างของซีเปลี่ยนเป็นละเอียดอ่อน เอ่ยว่า “ว่ากันตามจริง จนตอนนี้ข้าก็ยังไม่กล้าเชื่อว่าเผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหยางถูกเจ้าถอนรากถอนโคนแล้ว เรื่องเช่นนี้น่าตกใจเกินไป อย่าว่าแต่ข้า ไม่ว่าใครในน่านฟ้าที่เก้ารู้เข้าก็ยากจะเชื่อในชั่วเวลาสั้นๆ ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหนึ่ง จะถูกทำลายเช่นนี้ได้อย่างไร”
คำพูดนี้ทุกคนในที่นั้นล้วนเห็นด้วยอย่างที่สุด
ใช่แล้ว เผ่าเทพนิรันด์คงอยู่มาตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน เคยถูกผู้อื่นสั่นคลอนเสียเมื่อไหร่
ทั้งใครจะกล้าเชื่อว่าขุมอำนาจที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้กลับล่มสลายลงกะทันหัน
หลินสวินเห็นเช่นนี้ก็ให้รู้สึกเหนื่อยใจระลอกหนึ่ง ขณะคิดว่าจะพิสูจน์เรื่องทั้งหมดนี้อีกขั้นอย่างไร ซีก็ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “แต่ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถทำได้”
ดวงตาคู่งามของนางเป็นประกาย เจือสีสันหลากหลายรวมถึงความสะท้านสะเทือน
ไม้น่าเจ้าหมอนี่ถึงกระทำการเผด็จการขึ้นเรื่อยๆ ที่แท้… ก็มีความสามารถจึงไม่กลัวเกรง!
“เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”
หลินสวินเองก็ยิ้มเช่นกัน
ส่วนจี้หวังถูตอนนี้เหมือนตื่นจากฝัน ถอนหายใจยาวเอ่ยด้วยแววตาซับซ้อน “หลินสวิน ข้าขอถามอีกครั้ง เจ้ามาตระกูลจี้เพื่อจะทำอะไรกันแน่”
หลินสวินกล่าวโดยไม่ปิดบัง “หากไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสซีและแม่นางซานไห่ ตอนนี้ตระกูลจี้ย่อมเหมือนกับตระกูลหยางที่ถูกถอนรากถอนโคน แต่ตอนนี้ข้าจะทำเพียงสองเรื่อง หนึ่งคือระบายแค้นให้ผู้อาวุโสซี สองคือพานางกับแม่นางซานไห่จากไป”
เขาเว้นช่วงไปก่อนจะมองไปทางจี้หวังถู เอ่ยว่า “แน่นอนว่าหากผู้อาวุโสและคนในตระกูลคนอื่นๆ ที่ใกล้ชิดต้องการจากไปด้วยกัน ข้าก็จะไม่ทิ้งไว้แม้แต่คนเดียว”
จี้หวังถูได้ยินเช่นนี้ในใจปั่นป่วนไประลอกหนึ่ง ครู่ใหญ่ถึงเอ่ยว่า “เอาเถอะ ข้าทำตามความตั้งใจของเจ้าก็แล้วกัน”
สีหน้าของคนอื่นๆ ข้างกายจี้หวังถูล้วนตะลึงงัน
ความจริงที่หลินสวินกล่าวออกมาทำให้พวกเขาประหลาดใจเกินไป ในระยะเวลาอันสั้นจะยอมรับได้อย่างไร
ดวงตางามของจี้ซานไห่สว่างไสวเป็นประกาย พูดอย่างดีใจ “พี่หลิน ที่แท้ตอนนี้เจ้าร้ายกาจถึงเพียงนี้แล้ว คราวนี้พวกเราสามารถรอดชีวิตจากไปได้แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้!”
จี้โม่เหลยที่คุกเข่ากับพื้นคำรามลั่นคล้ายพังทลาย หลินสวินคนเดียวก็มีความสามารถทำลายเผ่าเทพนิรันดร์ตระกูลหนึ่งแล้ว ใครจะเชื่อได้เล่า
หลินสวินคร้านจะอธิบายอะไรกับคนประเภทนี้ เขายื่นมือไปคว้า ร่างของจี้โม่เหลยก็สลายเป็นฝุ่นผงล่องลอย พลังจิตของเขาถูกคว้าออกมา
ครืน!
จิตรับรู้ของหลินสวินพุ่งออกมาราวกับลมพายุ เริ่มต้นค้นวิญญาณ
เห็นภาพที่เผด็จการหาใดเปรียบนี้ ในที่นั้นกลับไม่มีใครขัดขวาง ทว่าซีกับจี้ซานไห่รู้สึกสะใจอย่างที่สุด
คนในตระกูลที่พวกนางเกลียดที่สุดคือจี้โม่เหลยอย่างไม่ต้องสงสัย!
ครู่หนึ่งหลังจากนั้นหลินสวินได้รู้เรื่องที่ตนอยากรู้อย่างสิ้นเชิงแล้ว อย่างเช่นในตระกูลจี้นี้ใครที่มองซีและจี้ซานไห่เป็นศัตรู ล้วนถูกเขาจำไว้ทั้งหมดแล้ว
ในเรือนนี้ก็มีไม่น้อย
อย่างพวกจี้เซียวฮว่า จี้เฉี่ยวเป็นต้น
เสียงปังดังขึ้นคราหนึ่ง พลังจิตของจี้โม่เหลยถูกบดขยี้เหมือนฟองสบู่ ส่วนสายตาของหลินสวินก็มองไปทางคนตระกูลจี้บางส่วนในที่นั้น
“เจ้าจะทำอะไร”
มีคนตะโกนเสียงสั่น
หลินสวินมีหรือจะเกรงใจ ดีดนิ้วอย่างต่อเนื่อง
สวบๆๆ!
ปราณกระบี่สายแล้วสายเล่าพุ่งออกมา สังหารคนตระกูลจี้ฝั่งศัตรูตายคาที่ แต่ละคนกายสิ้นจิตสลาย
สีหน้าของจี้หวังถูอึมครึมสับเปลี่นไปมา ซับซ้อนหาใดเปรียบ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง
คนตระกูลจี้ที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างตกใจ ทันทีที่หลินสวินเปิดฉากแก้แค้น ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจด้วยซ้ำ สังหารคนราวกับกำจัดหญ้า ยิ่งทำตามใจยิ่งเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
ไม่นานในที่นั้นก็เหลือเพียงซี จี้ซานไห่ กับพวกจี้หวังถูเจ็ดแปดคน
พวกคนอย่างจี้เซียวฮว่า จี้โม่เหลย จี้เฉี่ยวล้วนถูกสังหารตายคาที่แล้ว
แน่นอนว่าระดับนิรันดร์อย่างจี้ตงหยายังอยู่ ถูกหลินสวินเก็บไป วางแผนว่าภายหน้าจะใช้พลังของห้าระเบียบแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์หลอมอีกฝ่าย…
คิดๆ แล้วสายตาของหลินสวินมองไปทางซี เอ่ยว่า “ผู้อาวุโส หรือไม่พวกท่านอยู่ที่นี่อีกสักพัก เรื่องอื่นให้ข้าจัดการเป็นอย่างไร”
เขากังวลว่าตอนที่ไปสังหารพวกเฒ่าชราตระกูลจี้ พวกซี จี้ซานไห่ จี้หวังถูจะรู้สึกไม่ดีหรือทำใจไม่ได้
ไม่สู้ตนให้ตนไปลงมือ
ควรรู้ว่าเผ่าเทพนิรันดร์สิบสองตระกูลล้วนมองหลินสวินเป็นหนามยอกอก ตระกูลจี้เองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
หากไม่ใช่เพราะซี เขาคงเปิดฉากสังหาร ดำเนินการแก้แค้นไปนานแล้ว!
