บทที่98 กินไม่ทันคนอื่น
เย่แจ๋หยิ่งเหล่ตาลง แววตาแผ่แสงออกมาด้วยความน่ากลัว……
“มันมีอะไรดี! เป็นแต่พวกผู้ชายหยาบกระด้าง อีกอย่างทั้งปีไม่อาบน้ำ จะดำรงชีวิตอยู่ยังไง?”
“จะเหมือนท่านอ๋องได้ไง ผิวขาวผ่อง ร่างกายแข็งแกร่ง มีกลิ่นหอมทั้งตัว ยังมีกล้ามที่สมบูรณ์ ผู้ชายหยาบคายพวกนั้น
เทียบท่านไม่ได้เลย”
และถ้าโรยด้วยผงยี่หร่ากับผงหม่าล่า รสชาติคงอร่อยมาก
ได้ยินคำชื่นชมของหลานเยาเยา
น้ำเสียงเย่แจ๋หยิ่งก็ไม่ค่อยเย็นชาแล้ว เขาไอเบาๆทีหนึ่ง พูดเบาๆ “หลังเขาโจรมีน้ำพุดอกเหมยแห่งหนึ่งหน้าหนาวจะอุ่น
หน้าร้อนจะเย็น ใช้น้ำพุนั้นมาหุงต้มอาหาร รสชาติจะน่ากินกว่าปกติหลายเท่า!”
พอได้ฟัง!
แววตาหลานเยาเยาเป็นประกาย รีบถามขึ้นมา “ท่านอ๋อง ท่านรู้จุดที่ชัดเจนของน้ำพุดอกเหมยไหม?”
แน่นอน!
พอนางได้ยินเกี่ยวกับของกิน จะกระตือรือร้นมาก
“รู้ซิ”
พอได้ยินเย่แจ๋หยิ่งบอกว่ารู้ สายตาที่หลานเยาเยามองเขาเหมือนมีแสงสว่างสีทองขึ้นมา
จากนั้นรีบนำอาหารที่นางซื้อมา เลือกพวงที่แพงที่สุด แล้วยื่นให้เขาด้วยความเสียดาย
“ท่านอ๋อง นี่คือของที่อร่อยที่สุดในถนนของกิน ทุกครั้งที่ข้าไปก็ต้องซื้อกิน อีกอย่างราคาก็จะแพงหน่อย ตอนนี้ข้าให้ท่าน
กิน”
ยังไงเย่แจ๋หยิ่งไม่กินของพวกนี้อยู่แล้ว
เนื้อย่างเมื่อกี้เขายังไม่กินเลย ของย่างไม้นี้เขาคงไม่กิน
ใครจะไปรู้……
เย่แจ๋หยิ่งยื่นมือเขามา จากนั้นก็มารับของย่างจากมือนาง
เอา เอาไปแล้ว?
เมื่อกี้เขาไม่กินไม่ใช่เหรอ?
เจ้าของร้านนี้ขายดีมาก พอนางไปถึงเหลือแค่ไม้เดียว ตลอดทางนางไม่ยอมกินเพราะเสียดาย
ตอนแรกแกล้งทำเป็นให้เขา!
ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเอาจริง อีกอย่างยังเอาเข้าปากแล้ว……
ของย่าง!
ของย่าง!
เจ้าก็ให้คนอื่นมีความสุขอย่างนั้น เจ้ารู้สึกผิดต่อข้าไหม?
“อร่อยไหม?”
หลานเยาเยาถามเบาๆ นางเอียงหัวนิดๆ สายตาก็จ้องไปที่ของกินที่ยิ่งกินยิ่งน้อย จากนั้นก็กลืนน้ำลายทีหนึ่ง
ตอนนี้ก็รู้สึกอับอาย!
“รสชาติก็ธรรมดา!” เขาตอบเบาๆ เห็นนางขมวดคิ้ว เขาก็พูดต่อ “แต่ว่าเห็นแก่ความจริงใจที่เจ้ามีให้ก็ฝืนใจกินเข้าไปได้”
หลานเยาเยาอยากร้องไห้ไม่มีน้ำตา
ถ้ารสชาติธรรมดาไม่กินก็ได้ คืนให้นางก็ได้นี่!
“ถ้าอย่างนั้น ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องพิจารณาความจริงใจของข้า และไม่ต้องฝืนใจกินสิ่งที่ท่านไม่ชอบ”
นางมองดูแล้ว
ของย่างยังเหลือครึ่งหนึ่ง นางยังมีโอกาสชิมรสชาติ
“ความหวังดีของพระชายา ข้าไม่ให้มันสูญเปล่าหรอก?” เย่แจ๋หยิ่งมองหน้านางทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เข้าใจ “หรือว่า……พระ
ชายาจะแย่งอาหารจากปากข้า?”
“โว้ย!”
นี่ก็สามารถมองออกเหรอ?
นางแสดงได้ออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่นี่ นางเก็บอารมณ์มากแล้วนี่
“ใครจะไปกล้า! อยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง ข้าก็เหมือนมด ใครจะกล้าแย่งอาหารจากปากท่าน!”
แต่อย่าให้โอกาสนาง มิเช่นนั้น กล้าหรือไม่กล้ามันไม่ใช่ปัญหา
ไม่เพียงแต่แย่งอาหาร แม้แต่จวนอ๋อง เงินทองและตัวเขาก็จะแย่งมาให้หมด
“แค่ตัวเองรู้ก็พอแล้ว!”
พูดจบ เย่แจ๋หยิ่งก็กินของย่างที่เหลือทั้งหมด ทำให้หลานเยาเยาแอบกัดฟันตั้งนาน แถบสุขภาพลดลงถึงศูนย์
แต่พอนึกถึงน้ำพุดอกเหมย
ก็รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นมาทันที นางเข้าไปใกล้เขา ยิ้มหวานๆให้
“ท่านอ๋อง คนอื่นว่าข้านั้นมือสั้น กินไม่ทันคนอื่น ท่านก็กินของย่างข้าแล้ว ท่านก็พาข้าไปดูที่น้ำพุดอกเหมยหน่อยซิ!” มิ
เช่นนั้นก็
คลายของย่างข้าออกมา และต้องให้มันเหมือนเดิมทุกอย่าง
“ได้!”
เห็นเขาตอบตกลง หลานเยาเยาดีใจจนพูดคำว่าเยสหลายคำ
ตอนนี้!
“ตงตงตง……”มีคนมาเคาะประตู
“เจ้านาย ถังเฉิงเสี้ยงมาแล้ว!”
ที่จริง ถังเฉิงเสี้ยงมาตั้งนานแล้ว แต่ได้ยินองครักษ์ลับบอก ท่านอ๋องกับพระชายาอยู่ในห้อง ยังบอกว่าสีหน้าท่านอ๋องไม่
ค่อยดี
ฉะนั้น เขาก็เลยรออยู่ข้างนอก
แต่รอตั้งนานแล้ว ไม่เห็นท่านอ๋องมีท่าทีจะออกมา ก็เลยให้องครักษ์ลับเข้าทูล
“อืม!”
เสียงที่เฉื่อยชาของเย่แจ๋หยิ่งดังมาจากห้อง
เห็นเจ้านายตกลงแล้ว องครักษ์ลับรีบผลักประตูเข้าไป
พอประตูเปิดออก ก็เห็นมีร่างหนึ่งแวบออกไป เหมือนกับมีธุระด่วนอะไร
สายตาขององครักษ์จะเร็วกว่า ทบทวนดูสักพักก็รู้ คนที่รีบวิ่งออกไปคือพระชายา
แต่ว่า!
ดูสีหน้าเจ้านายอารมณ์ดีขึ้น น่าจะไม่มีอะไรแล้ว
หลานเยาเยาที่รีบวิ่งออกจากโรงน้ำชา ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงจวนอ๋อง พอกลับมาถึงก็รีบไปโรงอาหาร
คนในครัวที่ทำอาหาร พอเห็นนางต่างรีบทำความเคารพ นางรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องไม่ต้อง พวกเจ้าทำงานไปเถอะ ข้าดูของข้า”
พรุ่งนี้ก็จะไปน้ำพุดอกเหมยที่หลังเขา นางต้องเตรียมของกินไปเยอะหน่อย ต้องไปลองดู น้ำพุดอกเหมยมันจะสวย
อย่างที่เย่แจ๋หยิ่งพูดไว้ไหม
แต่ว่า!
เย่แจ๋หยิ่งคงไม่พูดมั่วมาหลอกนางหรอก
ฉะนั้นนางเตรียมเครื่องปรุงกับผักและของที่จำเป็นบางอย่าง
หลังจากที่นางเดินออกไปพร้อมตะกร้าสิ่งของ คนในครัวต่างพากันตกตะลึง
พระชายานี่จะทำอะไร?
ผักยังไม่สุก นี่จะกินยังไง?
กลับถึงลานซวนซี
หลานเยาเยาก็เอาสิ่งที่หมักดองได้ ก็หมักดองเอาไว้ก่อน
นึกไม่ถึง พอถึงเวลากลางคืน นางพึ่งเตรียมเสร็จ แต่ว่า ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาว
ทำให้คนที่แต่งตัวสวยงามอย่างชิวซวนและชิงปี้ ไม่กล้าเข้ามาในห้อง
นางได้เอายาออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เพื่อดับกลิ่น กำลังจะไปเปิดประตู ให้พวกนางเข้ามาทำความสะอาด
ก็ได้ยินเสียงปีติยินดีของพวกนางแว่วมา
“ท่านอ๋องมาแล้ว เจ้าดูข้าวันนี้แต่งตัวสวยไหม? ทาแป้งหนาเกินไปหรือเปล่า?” เสียงของชิวซวนรู้สึกตื่นเต้นมาก
นี่เป็นสาวใช้ที่ตามมาดูแลตอนนางแต่งงานมาจวนอ๋อง และเป็นครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องมาลานซวนซี พวกนางแต่งตัว
สวยงามทุกวัน ก็เพื่อรอวันนี้
ถ้าหากท่านอ๋องถูกชะตา
เป็นสาวงามหรือเมียน้อยมันก็ไม่นานเกินรอ
“ชิวซวน เจ้างามอยู่แล้ว ไม่ว่าแต่งอย่างไงก็สวย วางใจเถอะ! ท่านอ๋องต้องตกหลุมรักเจ้าแน่”
ชิงปี้หน้าตาสวยไม่เท่าชิวซวน แต่หุ่นนางดีมาก อกใหญ่ก้นเด้ง มิเช่นนั้นนิ่งซื่อคงไม่เลือกพวกนางตามนางมา เพื่อให้หลาน
เยาเยาอยู่ต่อหน้าพวกนางไม่มีความโดดเด่นเลย
แต่ว่า!
ชุดของนางที่ปกติก็มองเห็นร่องลึก แต่ก็ดึงลงไปอีก อย่างนี้ก็จะเผยอกออกมาครึ่งหนึ่ง
“ว้าว?”
พอหลานเยาเยาได้ฟัง ก็รู้สึกว่าจะมีละครให้ชมแล้ว รีบแหย่รูตรงหน้าต่าง แล้วโน้มตัวดู
มองเห็นเย่แจ๋หยิ่งเดินมาแต่ไกล ระยะห่างจากชิวซวนกับชิงปี้แค่ห้าเมตรก็หยุดเดิน สายตาจ้องมาที่ประตูห้อง ดูเหมือน
เขากำลังมองจุดที่หลานเยาเยาแหย่รู
รอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากของเขา!
ไม่ได้สนใจสองคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
ชิวซวนกับชิงปี้มองเห็น
นึกว่าท่านอ๋องมองเห็นพวกนางแล้วพอใจ อดไม่ได้ที่จะดีใจมาก…
