บทที่183 หลานเยาเยาผู้เจ็บปวดใจ
ตอนแรกคิดว่าคนที่ตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสองคือหานแส แต่เมื่อจ้องดู คนที่สลบไปนั้นสวมเสื้อผ้าของบ๋อยในโรงเตี๊ยม
ถึงได้รู้ว่า คนนั้นคือบ๋อย
ไม่ปล่อยให้นางได้คิดมาก หน้าต่างชั้นสองทั้งหมดแตกออกเป็นเสี่ยงๆและด้านในก็มีคนชุดดำคลุมหน้าจำนวนมากบินออกมา
พวกเขาสังหารทีละคนๆ ดวงตาน่าสะพรึงกลัวแดงก่ำเต็มไปด้วยความซึมเซา
อีกทั้งในมือของพวกเขายังถืออาวุธมีคมหลากหลายชนิด
แค่มองแว็บเดียวนี่ต้องไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาๆแน่
มุมปากเย่แจ๋หยิ่งยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาลึกราวน้ำวนหรี่ลง
ร่างกายเย็นไปทั่วร่าง มือเรียวยาวสะบัด ทันใดนั้นกำลังภายในที่ล้ำลึกก็โจมตีไปยังเหล่านักฆ่า
นักฆ่าที่ยังไม่ได้เข้าใกล้เขาในสามก้าว ก็ถูกกำลังภายในโจมตีถอยหลังออกไปไกล ชนกับกำแพงก็ชนกำแพง หล่นลงพื้นก็หล่นลงพื้น
โดยรวมแล้ว
คนที่โดนกำลังภายในโจมตีนั้นล้มลงไปและขึ้นมาอีกไม่ไหว
แต่ทว่า นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น
นักฆ่าอีกระลอกหนึ่งพรั่งพรูเข้ามาจากด้านนอก จำนวนมากกว่าครั้งก่อนเท่าตัว หลังจากที่พวกเขาพุ่งเข้ามาก็ตรงปรี่เข้าไปฆ่าพวกเขาอย่างไม่ไว้ชีวิต
หลานเยาเยาเห็นสถานการณ์ดังนั้นก็รู้ว่าไม่สามารถปล่อยให้เย่แจ๋หยิ่งลงมือคนเดียวได้
แต่ทว่า ด้านหลังของเย่แจ๋หยิ่งก็ดูเหมือนมีสายตาที่ยาวไกล นางยังไม่ทันได้ลงมืออะไร น้ำเสียงน่าดึงดูดก็ดังขึ้นมา
“อยู่ใกล้ข้าไว้ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าลงมือ”
“อื้อ!”
หลานเยาเยารีบเข้ามาใกล้เย่แจ๋หยิ่งแต่นางรู้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้มากได้ ไม่งั้นจะเป็นการขวางการแสดงกังฟูและกำลังภายในของเขา
นักฆ่าระลอกนี้เหมือนกันที่ไม่สามารถเข้าใกล้เย่แจ๋หยิ่งได้เกินสามก้าว
แต่นักฆ่าพวกนี้เหมือนฆ่ายังไงก็ไม่หมด ตายแล้วก็มา มาแล้วก็ตาย ดูเหมือนอยากให้กำลังของเย่แจ๋หยิ่งนั้นหมด
ทันใดนั้น!
ที่หางตาหลานเยาเยาก็พบยายแก่ผมขาวสวมชุดแปลกๆ นางหลังค่อม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น แววตาร้ายกาจ
ยายเมิ่งยิงจวน!?
การแต่งตัวแบบนี้เห็นได้ชัดว่าคือการแต่งตัวของยายเมิ่งยิงจวนที่นางเคยฆ่า อีกอย่างพวกนางเป็นยายแก่ผมขาวที่น่ากลัวมาก
หลานเยาเยากล้าสรุปว่าคนนั้นก็คือยายเมิ่งยิงจวนของเขตนี้
แต่ว่า!
ต่อมานางก็เบิกตากว้าง ยายเมิ่งยิงจวนนั้นเพิ่งยืนนิ่งๆแล้วข้างหลังนางก็มียายเมิ่งยิงจวนอีก4คนตามมาอีก
รวมทั้งหมดเป็น5
ยายเมิ่งยิงจวน5คน!
แค่คนเดียวนางก็ยากที่จะจัดการแล้วนี่เพิ่มมาเป็น5 ไม่รู้ว่าเย่แจ๋หยิ่งจะรู้สึกว่ามันเปลืองแรงหรือไม่
“เย่แจ๋หยิ่ง พวกเขาต้องเตรียมตัวมาก่อนแล้วแน่”
“แล้วยังไงหล่ะ? สำหรับข้าแล้ว มันก็แค่เท่านั้น”
คำพูดเย็นชาสิ้นลง เย่แจ๋หยิ่งก็อัดกำลังภายในเข้าไปในชามที่แตกบนพื้น บีบนิ้วเรียวยาว ทันใดนั้นถ้วยแตกก็แตกออกมาไม่เป็นชิ้นเป็นอันกลายเป็นเศษเล็กๆที่แหลมคม
จากนั้นเขาก็โบกมือ
เศษเล็กๆกระเด็นออกมาแล้วพุ่งโจมตีไปยังลำคอของเหล่าคนชุดดำ
“อ๊า……”
พวกเขากรีดร้องแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน บางคนยังไม่ทันได้กรีดร้องก็ล้มลงตายไปก่อน
ว้าว!
นี่มันสุดยอดมาก!
มองคนชุดดำที่นอนตายอยู่บนพื้น ตอนแรกโรงเตี๊ยมที่เงียบสงบก็มีแต่กลิ่นเลือดคลุ้งเต็มไปหมดทันที
ยายเมิ่งยิงจวน5คนที่ยืนมองอยู่ชั้นบนต่างก็ตกตะลึง แววตาฉายความกลัวออกมา
แต่พวกนางก็ไม่ได้หนีไปไหน
แต่ทั้งหมดกลับบินลงมาข้างล่างแล้วล้อมพวกเขาสองคนไว้
ผมขาวซีดยุ่งเหยิงของพวกยายเมิ่งยิงจวนมันยาวขึ้นอย่างบ้าคลั่งในทันที อีกทั้งยังพุ่งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็วราวกับหนามแหลมคม
จำนวนเส้นผมของคนคนนึงก็นับไม่ถ้วนแล้ว แต่นี่เส้นผมของคนห้าคนก็ยิ่งนับไม่ถ้วน
เย่แจ๋หยิ่งไม่สามารถตัดเส้นผมเยอะขนาดนั้นได้ในคราเดียว
นางต้องคิดหาวิธี
เมื่อเห็นว่าผมขาวพวกนั้นกำลังจะแทงพวกเขา จู่ๆหลานเยาเยาก็รู้สึกแน่นๆที่เอว ราวกับมีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตานั้นพวกเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ชั้นสองแล้ว
แต่ผมขาวเหล่านั้นก็เหมือนมีดวงตายาว ตามมาติดๆ
เย่แจ๋หยิ่งจึงใช้กำลังภายในทำลายเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนไปสองคน
เมื่อเห็นเย่แจ๋หยิ่งโบกมือจะทำลายเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนอีกสองคน หลานเยาเยาก็รีบแฉลบตัวไปข้างๆ มีดสั้นก็ปรากฏขึ้นในมือ
มีดสั้นนี้ไม่ใช่มีดสั้นธรรมดา แต่เป็นมีดต่อสู้ในสนามรบที่นำมาจากยุคปัจจุบัน
มันมีกลไกอยู่อย่างนึง หลานเยาเยากดมันอย่างรวดเร็ว
ส่วนแหลมของมีดสั้นพุ่งออกไปตัดผมครึ่งนึงของยายเมิ่งยิงจวนอีกคน
แต่ทว่าระหว่างปลายแหลมกับด้ามจับมีเส้นเงินบางๆเชื่อมอยู่ เมื่อนางกดปุ่มอีกครั้ง ปลายแหลมของมีดสั้นก็กลับมาพร้อมกับตัดเส้นผมอีกครึ่งของยายเมิ่งยิงจวนอีกด้วย
ตอนหันกลับมา
เย่แจ๋หยิ่งก็จัดการกับเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนสองคนสุดท้ายเรียบร้อย
เย่แจ๋หยิ่งหันกลับมาสบตากับนางพอดี
“ด้านนี้ข้าจัดการแล้ว”
“ไม่เลวนี่!”
ยากมากที่จะถูกเย่แจ๋หยิ่งชม มุมปากของหลานเยาเยาเปิดออกทันที
แต่ว่า……
นางดีใจไวไปหน่อย
หลังจากที่เส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนขาดไป ก็กลับยาวอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งอีกทั้งความเร็วยังเร็วขึ้นอีกด้วย
เชี้ย!
แม้แต่เจ้าหญิงราพันเซลผมยังไม่ยาวบ้าคลั่งอย่างพวกนางเลย น่ากลัวไปแล้ว
ผมยาวของพวกนางเข้าโจมตีอีกครั้งเย่แจ๋หยิ่งก็พานางบินไปที่พื้นอีกครั้ง
ความเร็วของพวกนางไวมากและชำนาญการใช้ผมโจมตีเป็นระยะทางไกลทั้งยังเปลี่ยนตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว เย่แจ๋หยิ่งต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของนางจึงไม่สามารถโจมตีทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้น
แต่ถึงแม้ว่าความเร็วของพวกนางจะเร็วกว่า
แต่ก็ถูกกำลังภายในของเย่แจ๋หยิ่งโจมตีต่างได้รับบาดเจ็บ
แต่ว่า!
สู้กันอย่างนี้ต่อไปมันไม่ใช่วิธีแก้
เย่แจ๋หยิ่งพานางบินไปบินมา เป็นการผลาญพลังที่ง่ายที่สุด
ถ้ามีเพียงยายเมิ่งยิงจวนสองสามคนก็ยังดี แต่เกรงว่ายายเมิ่งยิงจวนสองสามคนนี้จะมาเพียงแค่ผลาญพลังของเย่แจ๋หยิ่ง ถ้าด้านหลังของพวกนางยังมีผู้มีฝีมือสูงอีกก็ลำบากแล้ว!
ต่อให้เย่แจ๋หยิ่งเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังมีช่วงที่พลังเขาหมด
สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วฉับไว
แต่ว่า!
ถ้าอยากแก้ปัญหายายเมิ่งยิงจวนสองสามคนนี้ก็ต้องเริ่มจากผมของพวกนางก่อน ถ้าสามารถถลกดึงเส้นผมนางออกหมดได้ก็ไม่รู้ว่าจะยาวขึ้นมาอีกไหม?
ไม่สนละ ทำลายผมพวกนางก่อนแล้วค่อยว่ากัน
ดังนั้น!
หลานเยาเยารีบหยิบยาน้ำที่มีคุณสมบัติในการกัดกร่อนขั้นรุนแรงออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ
“ใช้อันนี้ น่าจะสามารถช่วยเจ้าได้”
เย่แจ๋หยิ่งเหลือบมองขวดยาในมือนาง นัยน์ตาประกาย ไม่พูดจาอะไรหยิบยาน้ำมาเทลงบนตะเกียบสั้นที่พื้น
ตะเกียบสั้นถูกกัดกร่อนหายไปในพริบตาอีกทั้งยังกระจายไปยังพื้นบริเวณรอบๆอย่างรวดเร็ว
“เจ้าทำอะไรหน่ะ?”หลานเยาเยาอดโมโหไม่ได้
ยาน้ำนี่แพงมากนะ เลื่อนขั้นระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บมาจนถึงตอนนี้เพิ่งจะมีแค่ขวดเดียวเอง
นางยังหวังให้เขาใช้อย่างประหยัดนะ!
เขาเทไป ครู่เดียวก็เสียไปครึ่งขวดแล้ว
ฮือฮือฮือ……
“……”
เย่แจ๋หยิ่งจะรู้ได้อย่างไรว่ายาน้ำนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนแรงขนาดนี้ เขายังคิดว่าจะใช้ตะเกียบสั้นที่ชุ่มไปด้วยยาน้ำกัดกร่อนไปโจมตียายเมิ่งยิงจวนอยู่เลย……
แต่เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดใจของหลานเยาเยา มุมปากก็อดยกขึ้นไม่ได้
เมื่อตอนหันไปมองยายเมิ่งยิงจวนก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกระหายเลือดทันที
เขาจึงใช้กำลังภายในดูดยาน้ำกัดกร่อนที่เหลืออยู่ในขวดออกมา จากนั้นก็โบกมือสาดไปยังทางยายเมิ่งยิงจวน
ส่วนเหล่ายายเมิ่งยิงจวนก็เริ่มตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที
ตอนแรกก็เห็นแล้วว่ายาน้ำนั่นมีฤทธิ์กัดกร่อนที่รุนแรง พวกนางก็เริ่มกลัวแล้ว ตอนนี้เห็นยาน้ำนั่นสาดมาทางพวกนาง พวกนางหนีไม่ทันทำได้เพียงแค่ใช้ผมกั้นเอาไว้
แต่ทว่า……
ผมของพวกนางถูกกัดกร่อนไปอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่สามารถเห็นด้วยตาเปล่าได้……
