บทที่227 หนอนพิษกู่จิ้นปรากฏ ผู้อาวุโสโดนมนต์ดำ
หลังจากนั้นหลานเยาเยาก็สังเกตดอกกระดูกขาวอย่างละเอียดอีกครั้ง
สังเกตอย่างเดียวก็ครึ่งชั่วยามแล้ว
ทำเอาผู้อาวุโสรองร้อนใจจนเหมือนมดบนหม้อไฟ
ดอกกระดูกขาวหนึ่งดอก หลานเยาเยาดูนานขนาดนี้ก็ยังดูไม่ออกว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้
สรุปแล้วนางทำได้ไหม?
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวผู้อาวุโสรองอยู่ตลอด……
“หลานเยาเยา ชื่อเสียงหมอเทวดาของเจ้านี่โกหกใช่ไหม? ก็กะอีแค่ดอกไม้ดอกเดียว! จะต้องใช้เวลานานขนาดนั้้นเลยหรือ?”
ได้ยินเช่นนั้น!
จื่อซีก็รีบก้าวไปข้างหน้า พูดอย่างโมโหว่า: “กำเริบนัก เจ้ามีสิทธิ์พูดเช่นนี้รึ?”
กล้าพูดเช่นนี้กับพระชายา
ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสิ!
“เจ้าคิดว่าเป็นใคร? ปากมันอยู่ที่ข้า ข้าอยากพูดอย่างไรก็พูดอย่างงั้น หรือเจ้าจะฆ่าข้า?” ผู้อาวุโสรองโต้
“คิดว่าข้าไม่กล้า?”
สีหน้าของจื่อซีเปลี่ยน ชักดาบออกมาหมายจะพุ่งไปแทงผู้อาวุโสรอง
“จื่อซี!”
ผู้ที่ห้ามจื่อซีไม่ใช่จื่อเฟิง แต่เป็นหลานเยาเยา
หลานเยาเยาส่ายหัวให้เขา จากนั้นก็หันไปทางผู้อาวุโสรอง ยกมุมปากขึ้น
“เจ้าทำได้ก็เชิญมา!”
น้ำเสียงเรียบๆ พูดจบ หลานเยาเยาก็ทำท่าทางเชิญให้กับเขา
“เจ้า……”
ผู้อาวุโสรองก็โกรธขึ้นทันที เมื่อเห็นสีหน้าสงบของหลานเยาเยา
ไฟร้อนปะทุในใจของเขา
ดังนั้นจึงพูดอย่างเย้ยหยันว่า:
“ข้าทำเองก็ได้ ก็กะอีกแค่ดอกกระดูกขาวหนึ่งดอก แม้แต่จะแตะเจ้ายังไม่กล้าแตะ ยังจะมาบอกอีกว่าตนเองคือหมอเทวดา ของปลอมหน่ะสิไม่ว่า?”
เมื่อเจอกับคำเสียดสีของผู้อาวุโสรอง
หลานเยาเยาก็ยิ้มอย่างเดียว
ใช่!
นางไม่กล้าแตะ!
แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้าของที่นี่สักต้น นางก็ไม่กล้าแตะ ไม่ใช่เพราะนางขี้ขลาด
แต่เพราะ……
นางยังไม่อยากตายไวขนาดนั้น
บนหนังสือทำเนียบบรรพชนบอกชัดเจนว่า ดอกกระดูกขาวพิเศษล้ำค่า เพียงแค่แว็บเดียวจะมาปรากฏเยอะแยะมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?
นี่มันไม่ใช่แปลกมากเหรอ?
อีกอย่าง
นางยังคำนึงได้ถึงสิ่งหนึ่ง
ก็คือภาพดอกกระดูกขาวที่เหมือนกันทุกอย่าง บนหนังสือทำเนียบบรรพชนทั้งสองหน้า
ไม่แน่ยังมีดอกไม้มีพิษอย่างอื่นที่คล้ายกับดอกกระดูกขาวมาก?
หรืออีกนัยหนึ่ง ไม่แน่ดอกกระดูกขาวอาจจะไม่ใช่แค่มีสีเดียว
“ของปลอมก็ของปลอม เจ้าไปสิ!”
“เฮอะ! ไปก็ไป ใครจะขี้ขลาดเหมือนเจ้า”
พูดเสร็จ ผู้อาวุโสรองก็สะบัดแขนเสื้อ เดินตรงไปยังดอกกระดูกขาว ด้านผู้อาวุโสสามอยากจะห้าม แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทิ้งความคิดที่จะห้ามไป
พอมาอยู่ตรงหน้าดอกกระดูกขาว
ผู้อาวุโสรองก็ยื่นมือออกไปเลือกหนึ่งในดอกกระดูกขาว แต่คิดอะไรขึ้นมาได้ ก็รีบย้ายมือไปเลือกดอกกระดูกขาวที่หลานเยาเยาตรวจมาตลอด
เป็นอย่างที่คิด!
หลังจากที่เขาแตะดอกกระดูกขาว ก็ไม่มีอะไรที่รู้สึกไม่สบาย
ดังนั้นเขาจึงรีบเด็ดมันออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
“หลานเยาเยา ที่บอกว่าเจ้าขี้ขลาด เจ้าก็ขี้ขลาดจริงๆ ดูสิ ข้าเด็ดดอกกระดูกขาวออกมาแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ดูเจ้ากลัวสิ คงฉี่รดกางเกงไปแล้วใช่ไหมหล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า……หมอไร้ฝีมือ ของปลอม……”
ผู้อาวุโสรองด่าอย่างไม่สนใจ
หลานเยาเยากอดอก เลิกคิ้วขึ้น ก็ยังคงไม่มีอะไร
หรือนางคิดมากไปเอง?
จื่อซีที่อยู่ข้างนาง จ้องผู้อาวุโสรองอย่างโมโห
ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาขวางไว้ เขาจะต้องฆ่าผู้อาวุโสรองที่พูดจาไร้มารยาทนั่นเป็นแน่
ณ ขณะนี้!
ดอกกระดูกขาวในมือผู้อาวุโสรองสั่นเล็กๆน้อย
จากนั้น
ก็มีตัวหนอนสีดำหนึ่งตัวเจาะออกมาจากด้านในของดอกกระดูกขาว หนอนไม่ได้เล็ก มันมีขนาดเท่ากับนิ้วมือทารก
พอหลานเยาเยาเห็น ก็หรี่ตาลง
หนอนนี้นางเคยเห็นมาก่อน มันเหมือนกับหนอนพิษกู่จิ้นที่นางดึงออกมาจากหัวใจเย่แจ๋หยิ่ง
“รีบวางลง”
แต่สายไปแล้ว หนอนพิษกู่จิ้นได้เจาะเข้าไปในมือของผู้อาวุโสรองแล้ว……
“อ๊า……”
“นี่คือตัวอะไร? ข้าปวดเจียนตาย อ๊า……”
ผู้อาวุโสรองโยนดอกกระดูกขาวทิ้ง ล้มลงไปกลิ้งกับพื้นอย่างเจ็บปวด แต่ด้วยความไม่ระวัง กลิ้งเข้าไปในดงดอกกระดูกขาว
ดอกกระดูกขาวทุกดอกที่ถูกทำให้ตกใจ ต่างก็มีหนอนพิษกู่จิ้นเจาะออกมาจากข้างใน ดอกละตัว จากนั้นก็เจาะเข้าไปในร่างกายของผู้อาวุโสรองโดยไว
“ช่วยด้วย หลานเยาเยาช่วยข้าด้วย ช่วยข้าเร็ว อ๊า……”
ผู้อาวุโสรองยื่นมือออกไปทางหลานเยาเยาอย่างเจ็บปวด หวังว่าหลานเยาเยาจะช่วยเขาได้
แต่นางก็กลับไม่ขยับ เหมือนกับผู้อาวุโสสามที่มากับเขา เพียงแต่ยืนมองนิ่งๆ
สามคนที่เหลือ กลัวจนตัวสั่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการไปช่วย แม้ขยับยังไม่กล้าขยับ
พวกเขาก็ยังไม่อยากตาย!
น่าเสียดาย!
ชั่วครู่เดียว!
ก็ไม่มีเสียงร้องของผู้อาวุโสแล้ว ดูท่าน่าจะตายแล้วซ้ำยังตายตาไม่หลับอีกด้วย
แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ค่อยๆมีจุดดำคล้ายใยแมงมุมขึ้นบนใบหน้า
“คิดไม่ถึงว่าหนอนพิษกู่จิ้นจะเติบโตในดอกกระดูกขาวสีแดง”
หลานเยาเยาพึมพำกับตัวเอง
จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า เก็บดอกกระดูกขาวที่ผู้อาวุโสรองโยนทิ้งขึ้นมา
“ระวัง!”
จื่อซีกับจื่อเฟิงรีบเอ่ยห้ามขึ้นมา
หลานเยาเยาส่งสัญญาณให้พวกเขาว่าไม่เป็นอะไร
เมื่อครู่นางดูชัดเจนแล้วว่า ดอกกระดูกขาวหนึ่งดอก จะมีหนอนพิษกู่จิ้นเพียงตัวเดียว
ส่วนหนอนพิษกู่จิ้นของดอกกระดูกขาวที่อยู่ในมือนางนี้ ได้เข้าไปในร่างกายของผู้อาวุโสรองแล้ว
ดังนั้น!
ดอกกระดูกขาวตอนนี้ไม่มีอันตรายแล้ว
แต่ว่า หลานเยาเยาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า ส่วนรากที่มากับดินของดอกกระดูกขาวนั้นมีกระดูกปนอยู่
อีกทั้งยังเป็นกระดูกนิ้วมือของคน
ดูแล้วจะเป็นกระดูกที่ตายมาหลายปี
ตอนนี้ หลานเยาเยาเหมือนคิดอะไรขึ้นได้?
“จื่อเฟิง เอาดาบมา”
“ขอรับ!”
จื่อเฟิงรีบชักดาบออกมาส่งให้หลานเยาเยา จื่อซีที่อยู่ข้างๆรีบเอ่ยขึ้นมาอย่างกังวลว่า:
“ท่านจะทำอะไร? ให้ข้าทำเอง”
“วางใจเถอะ! ไม่เป็นอะไร”
จากนั้น หลานเยาเยาก็ใช้ดาบขุดดอกกระดูกขาว ตรงที่ผู้อาวุโสรองกลิ้งไป
เป็นดังที่คาดไว้……
ด้านล่างของดอกกระดูกขาวนั้นเป็นกระดูกหมดเลย อีกทั้งยังเป็นกระดูกคน
ดังนั้น นางจึงได้ข้อสรุปว่า
ดอกกระดูกขาวในหุบเขาจิ้นนั้น มีคนตั้งใจปลูกมันโดยเฉพาะ และเป้าหมายของคนปลูกก็คือ ต้องการเพาะพันธุ์หนอนพิษกู่จิ้น
ใช้เลือดเนื้อของร่างกายเลี้ยงดูหนอนพิษกู่จิ้น ความคิดไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ก็คิดออกมาได้
เห็นได้ว่า!
คนที่เลี้ยงดูหนอนพิษกู่จิ้นนี้ ต้องเป็นคนที่อำมหิตที่สุด
ทันใดนั้น นางก็คิดอะไรขึ้นได้
รีบหมุนตัวไปทางหานแส พูดเสียงต่ำว่า: “คนในชนเผ่าที่หายไปทั้งหมด อาจถูกฝังไว้ที่นี่เป็นปุ๋ยดอกไม้ก็ได้”
เมื่อพูดออกไปเช่นนั้น!
ทันใดนั้นพวกผู้อาวุโสสามก็เบิกตากว้างทันที
ด้านหานแสก็หรี่ตาลง ความเย็นชาอาฆาตในนัยน์ตาก็ระเบิดออกมา
“ผู้อาวุโสรอง ผู้อาวุโสรองยังมีชีวิต……”
หลังจากที่ใครก็ไม่รู้พูดประโยคน่ากลัวออกมา ทุกคนก็หันไปทางพุ่มดอกกระดูกขาวทันที
ผู้อาวุโสรองที่ลูกตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด ใบหน้าตรงที่สามารถมองเห็นเนื้อก็กลายเป็นสีเทาเข้ม
เขาแยกเขี้ยวยิงฟัน ลุกขึ้นมาช้าๆ ส่งเสียงคำรามต่ำเหมือนมีเสมหะติดอยู่ที่คอ ใช้ตาสีแดงก่ำจ้องมาที่พวกเขา แล้วก็เดินมาทางพวกเขาทีละก้าวๆ
“โดนมนต์ดำ ผู้อาวุโสรองกลายเป็นคนโดนมนต์ดำแล้ว”
ไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมาอีก
ผู้อาวุโสรองที่เปลี่ยนเป็นคนโดนมนต์ดำ ก็คำรามเสียงต่ำ พุ่งมาทางคนที่ส่งเสียง
ตอนแรกหลานเยาเยาคิดว่า ผู้อาวุโสรองคงเปลี่ยนไปคล้ายกับซอมบี้
การโจมตีก็น่าจะช้า
แต่คิดไม่ถึงว่า……
ผู้อาวุโสรองไม่เพียงแต่จะเร็วแล้ว ยังสามารถใช้กำลังภายในศิลปะการต่อสู้ได้ นอกจากขาดสติกับโจมตีด้วยเสียงที่ดังแล้ว
ก็ไม่ต่างกับคนปกติมากนัก
คนในเผ่าสองคน ยังไม่ทันไรก็ถูกเขากัดตาย
