บทที่ 498 ฮ่องเต้ที่ไม่นับญาติ
“เรื่องนี้ค่อนข้างแน่นอนมาก เทพธิดายังหยิบขวดยาขี้ผึ้งที่ล้ำค่าให้ส้งเย่นกุยเป็นค่าปิดปาก!”
ไม่ว่าเขาจะเป็นของจริงหรือไม่ หนังแกะม้วนต้องอยู่ในมือของฮ่องเต้ถึงจะเหมาะ
ได้ยินมาว่าแผนที่ภูมิประเทศทะเลทรายบนหนังแกะม้วนนั้น มีรายละเอียดและครอบคลุมมากกว่าที่เทพธิดามอบให้ฮ่องเต้ ถ้าได้หนังแกะม้วนแผ่นนั้น ยิ่งใกล้เคียงกับการค้นหายาฉางตาน
ยาฉางตาน นั่นคือยาอายุวัฒนะ มีใครบ้างที่ไม่อยากได้?
หลังจากได้ฟังคำพูดของขันที ฮ่องเต้ก็หรี่ตาลง และทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา มีเลศนัยและน่ากลัว ราวกับว่านี่คือใบหน้าที่แท้จริงของเขา
ขันทีด้านข้างเห็น ตกตะลึง
… …
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน สาดส่องทรายสีเหลืองจนเป็นสีแดง เหมือนกับเปื้อนด้วยเลือด
ทะเลทรายบนเนินทรายที่สูง มีกระโจมหลายสิบหลังตั้งอยู่ที่นั่น ไม่แออัด และไม่ห่างไกลมาก มองจากระยะไกลดูเหมือนแต่ละหลังไม่มีแสงไฟออกมา
ลมทรายในตอนกลางคืนจะแรงมาก กระโจมที่เพิ่งตั้งเสร็จก็ถูกปกคลุมไปด้วยทรายบางๆ และลมยามค่ำคืนก็พัดกระโจมราวกับเสียงครวญคราง ทำให้มันสั่นสะเทือนตลอด
กระโจมหลายสิบหลังเงียบสงบในเวลากลางคืน อาจเป็นเพราะแสงแดดที่แรงในเวลากลางวัน และอุณหภูมิที่สูง และเดินทางระยะไกลในทะเลทราย ประกอบกับความไม่เคยชินกับทะเลทราย ทุกคนนอนเร็วมาก
มีเพียงกระโจมหนึ่งที่ดูเหมือนยังคงส่องแสงเป็นประกาย ในทะเลทรายอันกว้างใหญ่นั้น ดูโดดเดี่ยวเงียบเหงาอย่างยิ่ง
ภายในกระโจม
ใบหน้าที่เย็นชา และผิวพรรณผ่องใสของหลานเยาเยา มือจับพู่กัน เคลื่อนไหวไปมาบนกระดาษที่เปิดออก บางครั้งก็ขมวดคิ้ว บางครั้งก็ยกมุมปาก
ดวงตาของนางจ้องบนกระดาษ รวบรวมสมาธิ แม้แต่ลมยามค่ำคืนที่พัดมาเหมือนเสียงครวญครางก็ไม่สามารถทำลายสมาธิของนาง
ในที่สุด มือของนางก็หยุดการเคลื่อนไหว มีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก และก็บิดคอที่เมื่อยล้า
“ในที่สุดก็สำเร็จ”
หลังจากพูดเบาๆ ก็ค่อยๆเก็บกระดาษอย่างระมัดระวัง และม้วนหนังแกะม้วนที่วางอยู่ข้างๆวางไว้ในกล่องเล็กๆ จากนั้นเก็บมุกเย่หมิงที่ใช้ในการส่องแสงสว่าง และกระโจมที่มีแสงสว่างก็ดับไปในเวลากลางคืนทันที
เมื่อถึงเวลาใกล้ตีหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่กำลังนอนหลับใหล
เสียงร้องอันแหลมคม ทำลายความเงียบสงบของค่ำคืน
“ไฟไหม้แล้ว! รีบมาเร็ว! กระโจมของพระราชธิดาจาวหยางเกิดไฟไหม้… …”
การตะโกนครั้งนี้ เป็นเรื่องใหญ่ เกือบจะปลุกทุกคนในกระโจมออกมา
ทันทีที่ได้ยินว่ากระโจมนั้นเกิดไฟไหม้ และยังเป็นกระโจมของพระราชธิดาจาวหยาง แต่ละคนก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที โดยไม่ทันคิด ก็รีบพุ่งออกจากกระโจม และวิ่งไปที่กระโจมของพระราชธิดาจาวหยาง
หลานเยาเยาหัวใจหดหู่ พอรีบมาถึง ก็เห็นกระโจมของพระราชธิดาจาวหยางหยางเกิดไฟไหม้ และไฟนั้นแรงมาก มีร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างใน และเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังมาจากข้างใน
เมื่อได้ยินเสียงนั้น ก็รู้ว่าเป็นเสียงของพระราชธิดาจาวหยาง
สีหน้าของหลานเยาเยาดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจตื่นเต้นกังวลขึ้นมา
หลังจากครุ่นคิดเพียงเสี้ยววินาที เย่หลี่เฉินมาถึงก่อน ก็สาดน้ำใส่ตัวเอง และพุ่งเข้าไปในกระโจมที่ลุกเป็นไฟเพื่อช่วยชีวิตคน
เมื่อพระราชธิดาจาวหยางได้รับการช่วยเหลือ เสื้อผ้าบนร่างของนางยังคงลุกเป็นไฟ และมีรอยไหม้หลายจุดในร่างกาย ส้งเย่นกุยรีบเอาน้ำทั้งหมดที่เขาพกติดตัวมาสาดไปที่ร่างกายพระราชธิดาจาวหยาง เมื่อไฟดับสนิท พระราชธิดาจาวหยางที่ยังไม่ค่อยมีสติสุดท้ายก็เป็นลมทันที
“โหลวเยว่ โหลวเยว่… …”
หลานเยาเยาตะโกนสองสามครั้ง
เย่หลี่เฉินอุ้มพระราชธิดาจาวหยางด้วยความกังวลใจ ปากก็เรียกชื่อของนางตลอด หวังให้นางฟื้นคืนสติ เมื่อได้ยินเสียงของนาง เย่หลี่เฉินก็เงยหน้าขึ้นมองทันที และพูดอย่างกังวลว่า
“หลานเยาเยา รีบช่วยนางเร็วๆ”
“ได้!”
ยังไม่ทันสิ้นเสียง นางก็รีบจับชีพจรของพระราชธิดาจาวหยาง
สภาพชีพจรไม่ดี อาจตกใจมากเกินไป รอยไหม้บนผิวหนังที่ทำให้นางเป็นลม
โดยเฉพาะส่วนหลัง ต้องจัดการก่อน
ขณะนี้!
ที่จอดรถม้า มีเสียงม้าร้องโหยหวนอย่างน่าเศร้า ไม่นานก็ได้ยินเสียงดาบที่ฟาดฟันกันอย่างดุเดือด
“มีคนฆ่าม้า!”
เมื่อยู่หลิวซูนำคนไปถึง คนที่ฆ่าม้าหลายคนได้ถูกฆ่าตายแล้ว เหลือไว้เพียงคนเดียว และคนๆนี้ก็สั่นไปทั้งตัวขณะที่ตาเฒ่าเย่นกำลังเหยียบบนร่างกายของเขา
“หึ ร้ายกาจมาก!”
หลังจากพูดคำนี้จบ สายตาตาเฒ่าเย่นจดจ่อกับเสียงควบม้าที่ดังอยู่ไม่ไกล กลุ่มคนที่ขี่ม้าถือด้วยคบเพลิง ข้ามเนินทรายอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็หายไปในสายตาของทุกคน
ยู่หลิวซูรีบตรวจสอบม้าที่ถูกฆ่า ตายไปตัวเดียว แล้วหันไปขอโทษตาเฒ่าเย่น
“ลำบากตาเฒ่าเย่น”
“ฮ่องเต้สุนัขและพรรคพวกวิ่งหนีไปแล้ว”
อย่างไรก็ตาม!
ปัญหาเรื่องนี้ยังไม่จบก็เกิดอีกเรื่องขึ้นมาอีก
ทันทีที่สิ้นเสียง ยู่หลิวซูรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหันกลับไปมองทันที ทันใดนั้นกระโจมอื่นๆก็เกิดไฟลุกไหม้ ตามกระแสลม ไฟลุกไหม้จนไม่สามารถดับได้ และลุกลามไปแต่ละกระโจมอย่างรวดเร็ว
“กระโจมทั้งหมดถูกไฟไหม้ ตอนนี้ควรทำอย่างไร?”
คนข้างๆถามยู่หลิวซู
ยู่หลิวซูหรี่ตาลง และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ยังไม่ทันคิดมาก ก็ห่อเหี่ยวใจ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“สิ้นเปลืองน้ำไม่ได้ ภายในกระโจมถ้าสามารถดับได้ก็ดับ ไม่ไหวก็ไม่ต้องดับ ไปนับคน ดูซิมีคนบาดเจ็บหรือไม่”
จากนั้นก็สั่งทุกคนอยู่ห่างจากกระโจมที่ถูกไฟไหม้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้บาดเจ็บ
หลังจากคำสั่งเสร็จสิ้น เขาก็รีบไปหาหลานเยาเยา
“เจ้าสำนัก ฮ่องเต้หนีไปแล้ว และมีเจตนาที่จะฆ่าม้าพวกข้า โชคดีที่ตาเฒ่าเย่นมาหยุดทันเวลา อย่างไรก็ตาม กระโจมถูกไฟไหม้หมดแล้ว ต้องการไปไล่ล่าพวกเขาหรือไม่?”
สถานการณ์เร่งด่วน ยู่หลิวซูพูดเร็วมาก
“ไม่ต้องไล่ตาม”หลานเยาเยาส่ายหัว สายตาจ้องไปที่พระราชธิดาจาวหยาง ริมฝีปากสีแดงสวยงามเปิดออก “อาการบาดเจ็บของโหลวเย่วสำคัญกว่า”
“ได้”
หลังจากนั้นหลานเยาเยาก็ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาโหลวเย่ว และยาที่นำออกมานั้นดีที่สุด
ตอนที่จัดการกับบาดแผลของพระราชธิดาจาวหยาง ได้ให้คนอื่นๆหลบไปก่อน หลังจากจัดการเรียบร้อย ก็ช่วยโหลวเย่วเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วส่งนางไปให้เย่หลี่เฉิน
“แผ่นหลังของนางได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ดังนั้นควรให้นางนอนคว่ำจะดีกว่า”
เย่หลี่เฉินดวงตาสีแดง พยักหน้าอย่างเงียบๆ และพูดขอบคุณเสียงเบา
มีเย่หลี่เฉินอยู่ หลานเยาเยาไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนโหลวเย่ว นางมาดูกระโจมที่ถูกไฟไหม้ กระโจมถูกไฟไหม้จนไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาเย็นชาเล็กน้อย
ฮ่องเต้เหมือนสัตว์เดรัจฉานจริงๆ!
เดิมทีคิดว่าการรักษาระยะห่างจากโหลวเย่วจะเป็นการปกป้องนาง เพื่อไม่ให้นางได้รับอันตราย นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้สุนัขนี้จะสติฟั่นเฟืองขนาดนี้ แม้แต่ชีวิตลูกสาวตัวเองแท้ๆก็ไม่สนใจใยดี
ยังจงใจเผาพระราชธิดาจาวหยางให้ตายเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากนางอีกด้วย
เป็นคนที่ไม่นับญาติและเหี้ยมโหดจริงๆ
ณ ขณะนี้!
จัดการเรื่องต่างๆเสร็จยู่หลิวซูก็รีบร้อนเดินเข้ามา สีหน้าดูไม่ดีเล็กน้อย
“เจ้าสำนัก เมื่อกี้ข้าน้อยไปที่กระโจมของท่านเพื่อค้นหาสิ่งของ แต่พบว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ดูเหมือนว่าฮ่องเต้วางแผนการเพื่อต้องการหนังแกะม้วน”
เมื่อดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน ฮ่องเต้จากไปพร้อมกับคนของตัวเอง และคาดว่าหนังแกะม้วนคงตกอยู่ในมือของฮ่องเต้แล้ว
“ไม่เป็นไร ข้ามีสำรอง ม้าและสิ่งของอื่นๆเป็นยังไงบ้าง?”
“เสียหายแค่ม้าตัวเดียว กระโจมถูกไฟไหม้ อาหารแห้งและสิ่งอื่นๆถูกเก็บไว้อย่างดี”
โดยเฉพาะน้ำ
ก่อนที่จะหลับ หลานเยาเยาได้สั่งย้ายไปยังที่ปลอดภัยอย่างเงียบๆ
“ม้าที่ตายแล้วอย่าพึ่งทิ้ง ทำความสะอาดเรียบร้อย แบ่งแยกเป็นชิ้นแล้วเอาไปด้วย”
