บทที่ 501 ให้พวกเขาขี่ม้าด้วยกัน
แต่ว่า……
ที่นั่นไม่ได้เหมือนดินแดนในอุดมคติ และไม่มีบ้านช่องร่องรอยการอาศัยอยู่ผู้คน ทั้งๆที่ไม่มีหมู่บ้านแล้ว บ้างช่องได้พังทลายตั้งนานแล้ว นอกจากมีโครงกระดูกสีขาวเป็นกองๆรอบๆต้นไม้เก่าแก่ที่แห้งเหี่ยว ก็เหลือเพียงปากของบ่อน้ำเก่าแก่ที่เกือบจะถูกทรายสีเหลือทับถม
ได้ยินดังนั้น!
หลังของหลานเยาเยาเย็นวาบ ผุดขึ้นยืนทันใด สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ
“เจ้าบอกว่าอะไร? ต้นไม่เก่าแก่ที่แห้งเหี่ยว? ยังมีกระดูกสีขาวเป็นกองๆอีก?”
จื่อซียิ่งพูด หลานเยาเยายิ่งรู้สึกอันตรายขึ้นเรื่อยๆ นางแทบจะรู้สึกว่าตัวเองเจอผีแล้ว
ไม่เพียงแต่ส่ายหัว
นี่เป็นไปได้เช่นไร?
ทั้งๆที่เป็นหมู่บ้านที่โบราณที่สุดในโลก หัวหน้าหมู่บ้านที่แก่ชราผู้นั้น ท่านทวด รวมถึงใบหน้าของชาวบ้านทุกคน นางก็สามารถจดจำได้อย่างละเอียดทั้งหมด
โดยเฉพาะต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นนั้นที่สูงใหญ่ลำต้นตรงงดงามต้นเดียวกลางหมู่บ้านฝันฮั๋ว ยังทำให้ความทรงจำของนางเหมือนใหม่
ทำไมจึงกลายเป็นต้นไม้แห้งเหี่ยวที่จื่อซีบอกจากปากได้ล่ะ?
นี่ก็ไม่ได้เป็นนางคนเดียวที่พบเห็น ผู้คนหลายสิบหลายคนล้วนเห็นทั้งสิ้น นี่ยังจะสามารถปลอมได้หรือ?
นี่ชั่งแปลกประหลาดมากจริงๆ……
หรือว่าทั้งหมดล้วนเป็นภาพลวงตา?
คิดถึงจุดนี้ หลานเยาเยารีบปฏิเสธทันที
เป็นไปไม่ได้
ตอนนี้ส้งเย่นกุยกำลังอยู่ในกองกำลัง อีกทั้งเขาเป็นคนที่มีชีวิต ก็คือเขาที่มาจากหมู่บ้านฝันฮั๋วติดตามนางมาทะเลทรายด้วยกัน หากว่าเป็นภาพลวงตา ส้งเย่นกุยจะคงอยู่ได้อย่างไร?
เป็นเพียงความครุ่นคิดในเวลาไม่กี่วินาที ความคิดจิตใจของหลานเยาเยาได้วนไปมาเป็นร้อยรอบแล้ว
ในที่สุด นางตั้งใจมองจื่อซีอย่างจริงจัง เจ้าเอาตั้งแต่เริ่มเข้าไปที่ทะเลทราย ตลอดจนถึงสถานการณ์ทะเลทรายที่นี่ทั้งหมดพูดใหม่อีกรอบ
“ขอรับ!”
จื่อซีกล่าวตั้งแต่ต้นจนจบอีกรอบ ทำให้โหลวเย่วตกใจจนหน้าซีดไปมาก
แม่เจ้า!
คงจะไม่ได้เจอผีเข้าแล้วจริงๆหรอกนะ?
นางกับหลานเยาเยายังมีคนอีกมากมายอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านฝันฮั๋วตั้งสามวัน
ฟังถึงสุดท้าย ถึงแม้ว่าหลานเยาเยาจะสตินิ่งดีเลิศ ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า
นางกระแอมออกมาเบาๆเสียงหนึ่ง
“แฮ่ม ดูแล้วยังมีความแปลกประหลาดอยู่จริงๆ”
ด้วยเหตุนี้หลับตาลงเงียบๆ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เป็นความสดใส
เมื่อคิดถึงส้งเย่นกุยเป็นวิชาการรักษา……
นางก็เข้าใจอย่างคร่าวๆแล้วนิดหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว
สายตาตกไปอยู่บนร่างของจื่อซีและโหลวเย่วทันที กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า :
“เรื่องนี้พวกเจ้าไม่ต้องไปบอกกับผู้อื่นก่อน ใครก็ไม่ได้ เข้าใจไหม?”
“ขอรับ คุณหนู”
“เยาเยา ข้าไม่พูดอยู่แล้ว”
แม้ว่าจะมีแต่ความงงงันสับสน แต่ก็ยังพยายามพยักหน้า สัญญาว่าจะไม่พูดออกไป
ต่อจากนั้น
หลานเยาเยาจึงให้จื่อซีไปเรียกเย่หลีเฉินมา จากนั้นให้ยู่หลิวซูแบ่งน้ำและอาหารให้แก่พวกเขาเล็กน้อย และให้พวกเขาหนึ่งคนขี่ม้าหนึ่งตัว
“จื่อซี เจ้าเป็นวิชาการรักษา เจ้าและองค์ชายรัชทายาทด้วยกัน พาพระราชธิดาจาวหยางส่งออกทะเลทราย ไปเมืองที่อยู่ใกล้กับทะเลทรายที่สุด”
เมื่อจื่อซีได้ยิน
มองพระราชธิดาจาวหยางแวบหนึ่ง รีบก้าวขึ้นไปด้านหน้าก้าวหนึ่งทันที อยากปริปาก แต่คำพูดนั้นกลับถูกคนอื่นพูดก่อนแล้ว
“หลานเยาเยา” เย่หลีเฉินที่อยู่ข้างๆส่งเสียงกะทันหัน
“เจ้าอยากพูดอะไร? ถ้าเป็นคำขอบคุณก็ไม่ต้องพูดแล้ว”
“ไม่ ไม่ใช่ ข้าจำเป็นต้องอยู่ จื่อซีเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่จงรักภักดีของท่าน เขาพาจาวหยางออกไปข้าวางใจ แต่ข้าจำเป็นต้องอยู่ในทะเลทราย ไปพร้อมกับท่าน
ตอนนี้ขบวนกองกำลังทำจนเป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้จะต้องให้คำอธิบายแก่ทุกคน”
ตั้งแต่ที่เสด็จพ่อใช้แผนการชั่วร้ายเผาจาวหยางให้ตาย มาเริ่มแผนการชั่วร้ายเอาลายแทงในมือของหลานเยาเยา เขาก็ตัดพ่อตัดลูกกับเขาแล้ว ดังนั้นก็เปลี่ยนจากเรียกเสด็จพ่อเป็นฮ่องเต้โดยตรง
พูดจบ สายตาของเขามองไปทางทิศทางที่ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าจากไปแล้วหายตัวไปในคืนนั้น แววตาเศร้าหมองลงไปมาก
หลานเยาเยาขมวดคิ้ว : “เรื่องของฮ่องเต้จะมีคนจัดการตามธรรมชาติ”
ความโกรธแค้นระหว่างยู่หลิวซูและฮ่องเต้ นางไม่ลืม หาพบเจอฮ่องเต้ นางจะให้ยู่หลิวซูออกมาจัดการด้วยตัวเอง
แต่ทว่า……
เย่หลีเฉินยังคงส่ายหัว กล่าวอย่างแน่วแน่ :
“ในคืนวันนั้น ม้าตายไปหนึ่งตัว ท่านให้ข้าและจื่อซีพาจาวหยางไปพร้อมกัน พวกเรากลับใช้ม้าสามตัว คนที่เหลือจะต้องขาดม้าหนึ่งตัว
การเดินทางที่ทะเลทรายครั้งนี้อันตรายเป็นพิเศษ หากสองคนขี่ด้วยกัน มีความเป็นไปได้เป็นอย่างมากที่จะประสบอันตราย ดังนั้น……”
คำพูดด้านหลัง เย่หลีเฉินไม่ได้พูด และเอาบังเหียนในมือของตัวเองวางไว้บนมือของพระราชธิดาจาวหยาง “ถือให้ดี!”
จากนั้นก็หยิบบังเหียนในมือของจื่อซีและโหลวเย่วมา เอาบังเหียนยื่นให้หลานเยาเยา แม้การกระทำจะบ้าอำนาจ ไร้เหตุผล แต่กลับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
“ให้พวกเขาสองคนขี่ม้าด้วยกัน ออกจากทะเลทรายจากที่นี่ ท่านแบ่งน้ำและอาหารให้พวกเขาเพียงพอแล้ว สามารถช่วยประคับประคองให้พวกเขาเดินออกไปได้”
นี่เป็นทางเลือกที่มีเหตุผลที่สุด
อย่างไรเสีย ตั้งแต่เข้าทะเลทรายถึงตอนนี้ ยังไม่ได้พบกับอันตรายถึงชีวิต เพียงแค่พวกเขาไม่เดินทางผิด ก็จะไม่พบกับอันตรายอะไร แม้ว่าพวกเขาสองคนขี่ม้าด้วยกันความเร็วจะช้าหน่อย แต่น้ำและอาหารของพวกเขาเพียงพอ ก็ไม่ทำให้พวกเขาหิวตาย
แต่ว่า!
จื่อซีกลับคุกเข่าลง
“คุณหนู ให้ไท่จื่อกลับไปพร้อมกับพระราชธิดาจาวหยางเถอะขอรับ! ข้าน้อยต้องการติดตามอยู่ข้างกายท่าน ไม่กลัวตายขอรับ”
เขาจดจำคำพูดของเจ้านายไว้ในหัวใจ เขาต้องคุ้มครองคุณหนูให้ดี
“จื่อซี คำพูดของข้าเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ?”
หลานเยาเยาสีหน้าเย็นชา ไม่มีความลังเลอีก “ในขบวนกองกำลังนี้ มีเพียงสี่คนที่เป็นวิชาการรักษา นอกจากข้า วิชาการรักษาที่ดีที่สุดก็คือเจ้า หรือว่าเจ้าอยากให้ยู่หลิวซูที่ไม่น่าพึ่งพาได้ หรือส้งเย่นกุยที่เพิ่งจะเข้าร่วมในกองกำลังอีกทั้งมีวิชาการรักษานอกรีตกลับไปพร้อมกับโหลวเย่วหรือ?”
ยู่หลิวซู : “……”
ตอนไหนที่เขาพึ่งพาไม่ได้แล้ว พูดต่อหน้าเขาเช่นนี้ดีจริงๆหรือ?
ส้งเย่นกุย : “……”
วิชาการรักษาสู้พวกเขาไม่ได้ก็คือนอกรีต? เทพธิดาจะก่อเรื่องแบบไหน
เห็นคุณหนูของตัวเองตัดสินใจแล้ว จื่อซีพูดอะไรอีกก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ จึงไม่ได้พูดอะไร
ดูท่าแล้วทำได้เพียงส่งพระราชธิดาจาวหยางออกไปอย่างรวดเร็ว เขาค่อยกลับมา เผชิญความเป็นความตายพร้อมกับคุณหนูแล้ว
“ข้าน้อยเชื่อฟังและทำตามการเตรียมการขอรับ!”
พระราชธิดาจาวหยางมองดูสีหน้าของจื่อซี เกิดความไม่สบายใจเล็กน้อยทันที เอื้อมมือไปกุมมือเขาเล็กน้อย กล่าวขอโทษโดยไร้เสียง
นางรู้จักจื่อซีไม่ใช่วันสองวันแล้ว เคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแล้วหลายปี แม้ว่าจะได้รับคำสั่งเพื่อรักษานาง แต่ล้วนทำอย่างตั้งใจ น้อยมากที่จะปรากฏสีหน้าท่าทางที่ลำบากใจเช่นนี้
นางกลายเป็นตัวภาระจริงๆแล้วหรือ?
แต่เทียบกับยู่หลิวซูและส้งเย่นกุย นางยอมที่จะกลับไปพร้อมกับจื่อซีมากกว่า
นางจำทางได้ เพียงแค่จื่อซีส่งนางออกไปก็ได้
หลานเยาเยาไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิก มองโหลวเย่วแวบหนึ่ง ก็พยักหน้า
“พวกเจ้าต้องระมัดระวังความปลอดภัย ออกเดินทางทันที”
หลังจากนั้นก็ตรวจสอบน้ำและอาหารให้พวกเขาอีก พูดกับโหลวเย่วสองสามประโยค แล้วให้พวกเขาสองคนขึ้นม้า สุดท้ายมองดูทั้งสองขี่ม้าจากไปด้วยกัน ส่งพวกเขาจากไปด้วยสายตา
หลังจากไปไกลแล้ว หลานเยาเยาก็ไม่ได้อยู่ต่อ สั่งให้ทุกคนขึ้นม้า จากนั้นก็ไปทางทิศทางที่ฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าจากไป……
ในใจรอคอยเย่แจ๋หยิ่ง การมาถึงของจื่อซีและจื่อเฟิง ได้วาดสัญลักษณ์ของจุดจบแล้ว
ไม่สามารถรอต่อไปได้แล้ว
นางนำบรรดาผู้คนสำนักหงอี เห็นได้ชัดว่าความเร็วช้ากว่าวันก่อนหน้านี้สองเท่า การเดินทางของหนึ่งวัน ได้หดลงเป็นครึ่งวันก็เดินหมดแล้วโดยตรง
สองวันหลังจากนี้ พวกเขาไปลึกเข้าไปในทะเลทรายแล้ว
ม้าที่สง่างามสิบกว่าตัวหยุดอยู่ที่เนินทรายไม่สูงไม่ต่ำ
ผู้นำผู้หนึ่งสวมชุดสีแดง ผู้หญิงที่ห่อหุ้มอย่างมิดชิด นางนั่งอยู่บนหลังม้าตัวสูงใหญ่ ในมือถือแผนภูมิศาตร์ของทะเลทรายสำรอง นั่นคือลายแทงที่ส้งเย่นกุยหยิบออกมาเมื่อคืน นางวาดแผนภูมิศาตร์ออกมาเหมือนกับลายแทงในชั่วข้ามคืน
